nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

Наступная Украіна?

16 жніўня, 2008 | 3 каментарыя

Аляксандр Сушко навуковы дырэктар Інстытута Еўра-Атлантычнага супрацоўніцтва (паводле www.pravda.com.ua/ru/news/2008/8/12/79606)

Ук�а�на, мапа 21.JPG
Мы вырашылі выставіць дадзены тэкст таму, што ён моцна пераклікаецца з нашымі ацэнкамі, паданымі ў папярэдніх матэрыялах. З аўтарам мы не знаёмыя. Калі розныя шчырыя людзі абсалютна незалежна прыходзяць да адных і тых жа высноваў – гэта заўсёды сьведчыць на карысьць таго, што яны блізкія да ісьціны…

Рэдакцыя.

Расея пачала вайну ў Грузіі за ўсталяваньне новага сусьветнага парадку. Грузія – гэта першы этап, але разам з тым і “спробны шар”. Дэмакратычнаму сьвету кінуты выклік, ня менш небясьпечны, чым палітычны іслам.


Калі Захад праглыне пілюлю і прабачыць Расеі грузінскую вайну, уварваньне “міратворчых танкаў” ва Украіну стане толькі пытаньнем часу.

Бессэнсоўна спрачацца на тэму “хто пачаў першым” [першай пачала “Расея” ў час, калі яшчэ пры цары-гароху захапіла Грузію! гэта відавочна, як двойчы два… – Рэд.]. Украіну і так уцягнулі ў бясплодныя дыскусіі й прымусілі губляць высілкі на абмеркаваньне таго, ці адэкватным было рашэньне Саакашвілі атакаваць Цхінвалі ў адказ на абстрэлы грузінскіх вёсак асецінскімі баевікамі. Дастаткова! Гэта ня мае цяпер аніякага сэнсу. Бо ў этнічных канфліктах не бывае правых і вінаватых [гэта ня так; мы ўжо выпрацавалі некаторыя з прынцыпаў, якія дазваляюць такое высьвятляць. – Рэд.].

Грузіна-асецінскі канфлікт быў этнічным (дакладней, этна-палітычным) толькі да раніцы 8 жніўня, калі праз Рокскі тунэль пачалося масавае ўварваньне рэгулярнай расейскай арміі на сувярэнную тэрыторыю Грузіі [дакладна так! і мы гэта адзначылі. – Рэд.]. З гэтага моманту канфлікт ператварыўся ў геапалітычную вайну, мэтай якой ёсьць зьнішчэньне існага сусьветнага парадку й гістарычны рэванш Рэсеі за “прыніжэньні 1991-2004 гг.”.

Расейскія войскі захапілі грузінскія гарады Зугдзідзі, Сенакі, Горы і накіроўваюцца да Тбіліся. Крэмль, разгортваючы бепрэцэдэнтную агрэсію, корміць сьвет цынічнымі каментарамі што да “прымусу агрэсара да міру”. “Веймарская” Расея завяршае сваё перараджэньне ў штосьці іншае, да болю знаёмае Еўропе

У доўгатэрміновай персьпектыве не падмацаваная цьвярозым поглядам на сьвет стратэгія рэваншу, верагодна, прывядзе да краху расейскай дзяржаўнасьці ў яе цяперашнім выглядзе, але пакуль гэта адбудзецца, ёю могуць быць распалены шматлікія лакальныя пажары, якія зьнішчаць зародкі незалежнага дэмакратычнага быцьця суседніх з Расеяй краін [!!! – Рэд.].

Новая рэчаіснасьць утрымліваецца ў распачатай Расеяй вайне за новы сусьветны парадак, у ходзе якой яна імкнецца перагледзець вынікі гістарычнай эвалюцыі Еўропы 1991-2004 гг. Калі Расея пераможа ў гэтай вайне, у Еўропе складзецца новы парадак, у рамках якога Украіне, як сувярэннай дзяржаве, месца ня будзе.

Слабасьць Захаду.

Расея карыстаецца сітуацыяй: Захад як ніколі слабы, разьяднаны і паглыблены ва ўласныя праблемы [якія сам сабе нарабіў, даверыўшыся ліберастам. – Рэд.]. Імкненьне спакойна глядзець алімпіяду мацней, чым імкненьне зьдзяйсьняць хоць нейкую місію.

Дэмаралізаваны стан вядучых заходніх інстытутаў ёсьць ідэальным фонам, на якім разгортваецца імперскі рэванш. У Маскве пануе ўражаньне, што “свабодны сьвет” сёньня ня здольны ні на якія выніковыя салідарныя вычыны ў абарону і для таго, каб прасунуць уласныя каштоўнасьці.

Той Захад, які цяпер ня здольны дазволіць сабе нават запрасіць дзьве ўсходнееўрапейскія краіны да выкананьня ПДС у НАТА (падобнае рашэньне ў мінулым давалася жадаючым краінам амаль у тэхнічным парадку), не выклікае ніякай павагі ў Маскве, а таму разьвязвае рукі для любых дзеяньняў.

Сёньня ўвядзеньне ў Чорнае мора і накіраваньне да берагоў Грузіі (выключна для зьняцьця незаконнай блакады і абароны портаў) 10-15 сярэдніх ваенных караблёў краін НАТА (напрыклад, тых, што занятыя ў аперацыі “Актыўныя высілкі” ў Сяродземным моры) прымусіла б Маскву стрымаць агрэсію і выратавала б сотні жыцьцяў. Але для прыняцьця такога рашэньня трэба сьмеласьць, якой у лідараў заходніх дзяржаў няма.

Моцных і аўтарытэтных лідараў, якія б маглі стаць на абарону базавых каштоўнасьцяў і назваць рэчы сваімі імёнамі, такіх як Рональд Рэйган альбо Маргарэт Тэтчар, цяпер няма. Хто зь цяперашніх уладароў Вашынгтона, Парыжа, Лондана, Берліна здольны спакойным, але ўпэўненым тонам вымавіць простае словаспалучэньне – “імперыя зла”?

Ніхто. Таму, па ўсёй верагоднасьці, Захад будзе праводзіць палітыку “замірэньня агрэсара”, нават калі “міратворчыя” танкі пойдуць сёньня на Тбілісі альбо заўтра – на Кіеў [дакладна так! і ў нас гэта першая версія. – Рэд.].

Украіна ўжо на вайне

[нагадваем, у беларускай інфармацыйнай прастоы мы аднымі зь першых папярэдзілі нашых чытачоў пра вялікую верагоднасьць такой падзеі. – Рэд.]

Чаму? Па-першае, таму што караблі ЧФ РФ, якія базуюцца ў Крыме, прымаюць удзел у ваенных дзеяньнях супраць Грузіі, што аўтаматычна ператваре Украіну ў дзяржаву, якая вядзе вайну, а Севастопаль – у патэнцыйную мішэнь.

Па-другое, таму што танальнасьць пасланьняў афіцыйнай Масквы афіцыйнаму Кіеву практычна не адрозьніваецца ад танальнасьці размовы Масквы і Тбілісі.

Па-трэцяе, таму што Масква, якая сістэматычна ўзбройвае незаконныя сепаратысцкія фармаваньні, афіцыйна абвінавачвае Кіеў у тым, што ён “узбройвае да зубоў” легітымны грузінскі ўрад, у адносінах да якога няма ніякіх міжнародных санкцыяў.

Дыскурс “вайны з Украінай” даўно стаў папулярным у расейскіх каляпалітычных інтэлектуальных колах. Зусім нядаўна чарговы “шэдэўр” данага дыскурсу, опус “Аперацыя “Механічны апельсін”” Ігара Джадана – аналітыка з кола Глеба Паўлоўскага – жыва (і цалкам усур’ёз) абмяркоўваўся як у расейскім, так і ўкраінскім сегментах сеткі Інтэрнэт.

Нават сцэнары вайны з Грузіяй не карыстаюцца такой папулярнасьцю. Расея метанакіравана рыхтуецца да вайны з Украінай.

У Украіны ніколі не было “верагоднага суперніка” ў ваенным сэнсе. Відаць, афіцыйнага вызначэньня ня будзе і на гэты раз. Але, прынамсі нефармальна, варта прызнаць, што 8 жніўня 2008 года патэнцыйны супернік самавызначыўся, гучна назваў сябе і прадэманстраваў інструментар уласных дзеяньняў. Было б недальнабачна ігнараваць гэты сігнал, насуперак усім сантыментам “брацкага народу”.

Нарошчваньне абароназдольнасьці зьяўляецца правільным кірункам і праблемы тут цалкам рэальныя. Краіна, прэм’ер-міністр якой асабіста блакуе павелічэньне ваеннага бюджэту [вось гэта дык навіна! – Рэд.] да мінімальна магчымага ўзроўню, мае шанец карміць чужую армію.

Ваенны бюджэт Украіны сёньня толькі ў два разы большы, чым ваенны бюджэт Грузіі, а краіна – у 10 разоў большая.

Бедная Грузія аддае ў 5 разоў больш сродкаў на аднаго ваеннага, чым куды больш заможная Украіна. Грузія на працягу апошніх гадоў набыла сотні адзінак новай ваеннай тэхнікі, Украіна – амаль нічога.

Існуе і іншы, “ментальны” асьпект айчыннай абароназдольнасьці. “Тры ўкраінцы – гэта партызанскі атрад са здраднікам”.

Для параўнаньня: самы зацяты грузінскі апазіцыянер – былы міністар абароны, асабісты вораг прэзідэнта – які вымушаны быў пакінуць межы Грузіі, атрымаць палітычны прытулак у Францыі, заяўляе пра поўную падтрымку сваёй краіны перад тварам агрэсіі й просіць дазволіць вярнуцца ў Грузію ў якасьці шэрагоўца.

Вы ўяўляеца сабе ўкраінскіх апазіцыянераў у такой ролі? [а мы ў Беларусі нават афіцыйных асобаў у такой ролі не ўяўляем… – Рэд.]

Шмат хто зь іх будзе зь кветкамі сустракаць акупантаў. Прынамсі, варта было б прадметна заняцца аналізам патэнцыялу дэзертырства з украінскай арміі ў выпадку ўзброенага канфлікту з Расеяй, пачаўшы з афіцэраў вышэйшага і сярэдняга зьвёнаў.

Але досьвед Грузіі сьведчыць пра іншае. Нават пасьля павелічэньня ваеннага бюджэту за 4 гады амаль ў 30 разоў (!), вышкаленьня цэлай генерацыі прафесіянальных і адданых воінаў, закупкі дастаткова тэхнікі й зьяднаньня нацыю ўсё ж немагчыма працяглы час на роўных супрацьстаяць у дзесяткі разоў большай ваеннай машыне вялікай дзяржавы-агрэсара. Таму паляпшэньне абароназдольнасьці – скрайне неабхона, але недастакова.

Патрэбнымі зьяўляюцца міжнародныя гарантыі. І не эфемернае папяровае сьмецьце накшталт Будапешцкага мемарандума 1994 года, якім Украіне заплацілі за адмову ад ядзернай зброі [Беларусі, дарэчы, заплацілі тым жа; эканамічная дый якая заўгодна агрэсія Расеі супраць Беларусі адбываецца, а Мемарандум ня дзейнічае – навучка на ўсю далейшую гісторыю нашага народу… – Рэд.], а рэальна дзеючая сістэма, якая будзе азначаць, што той, хто напаў на Украіну – напаў на моцную сусьветную сілу. Калі коратка, дык гэта толькі чатыры літары – NАТО [гэтыя “літары” тасама паступова дэвальвуюцца… – Рэд.].

“Хотят ли русские войны?”

Вайна – гэта неад’емны сродак мабілізацыі нацыянальнага духу паўночных суседзяў. Ці выпадкова, што Савецкі Саюз распаўся амаль адразу пасьля заканчэньня апошняй акупацыйнай кампаніі СССР – афганскай?

Пасьля ваенная дэмабілізацыя была значным чыньнікам для распаду імперыі. Без вайны у Расеі хутка пачынаюцца смуты, раздоры, нестабільнасьць, прыходзіць заняпад пачуцьця нацыянальнай гонару [! – Рэд.]. Перыяды нацыянальнага ўздыму зьвязаны выключна з вайной. Гэта добра засвоілі прадстаўнікі эліт [імперскіх! – Рэд.]. Пуцін пачаў з Чачні, Мядзьведзеў – з Грузіі.

Усеагульны адабрамс інтэрвенцыі ў Грузію з боку расейскіх эліт і грамадскай думкі не выклікае сумневу і ўжо нікога не зьдзіўляе. Тое, што гаворка ідзе пра незаконнае ўварваньне на чужую тэрыторыю – увогуле не працуе як аргумент [і гэты ж феномен выдае галоўную асаблівасьць псіхікі маскалёў, кантужаных комплексам імперскай непаўнавартасьці. – Рэд.].

Амаль ідыятычнае “там наши граждане!” стварае адчуваньне квазі-правамернасьці, дастатковай для расейскага абыватэля [дый для яго нават казкі пра “залатую рыбку” ў якасьці аргумента для абгрунтаваньня агрэсіі было б дастаткова… – Рэд.]. У лепшым выпадку вам скажуць “амерыканцы таксама так робяць”, не ўдакладніўшы, чаму ў амерыканцаў трэба вучыцца толькі горшаму з таго, што яны ўмеюць.

Будзьце ўпэўнены, што ў выпадку пачатка баявых дзеяньняў супраць Украіны звычайныя расейцы ў асноўнай масе з вялікім натхненьне падтрымаюць сваю армію і палітычнае кіраўніцтва. Ім скажуць – вайна не супраць брацкага ўкраінскага народу, а супраць яго “злачыннага кіраўніцтва”.

Расейцам, якія даўно ўжо не абіраюць сабе ўладу і ня могуць паверыць, што ва Украіне гэта неяк інакш – гэтага “тлумачэньня” будзе дастаткова.

Назіраецца пэўная цыклічнасьць у жыцьцёвых праявах “міратворчай” імперыі: Фінляндыя -1939 г., Венгрыя -1956, Чэхаславакія -1968, Аўганістан -1979, [Чачня -1994. – Рэд.], Грузія – 2008, Украіна – ? Жыцьцё становіцца больш хуткім, таму, відаць, не пазьней 2017 г.

Пачнуць з Крыма

“Мост сяброўства” ў Керчанскім праліве, будаўніцтва якога так лабіруюць сёньня расейцы пры блізарукай падтрымцы айчыннага Мінтранса, калі будзе пабудаваны, стане ўкраінскім Рокскім тунэлем.

Вядома ж, ня будзе ніякай аб’явы вайны – толькі “міратворчая аперацыя” з мэтай “не дапусьціць гуманітарную катастрофу”. Напрыклад, патрабаваньне вываду Чарнаморскага флоту ў 2017 годзе – ці ж не гуманітарная катастрофа? Бо дзесяткі тысяч “міратворцаў” і абслугоўвальнага персанала ў Севастопалі страцяць працу і ня будуць мець сродкаў для існаваньня!

Можа быць, зьдзейсьнены сцэнар паступова раскручваемай гістэрыкі зь перарастаньнем у кантралюемае бязладдзе. Тыя ж самыя дзеячы, якія зьнішчалі ў гэтым годзе ўкраінскія сімвалы на Графскай прыстані, будуць рабіць апакаліптычныя дзействы, заклінаць да “пажыцьцёвага базаваньня” флота як неад’емнай часткі Севастопаля і да т.п.

Нарэшце, Расея прыме рашэньне не выводзіць Чарнаморскі Флот “па патрабаваньні суайчыньнікаў і жыхароў Крыма”. Гэта прывядзе да ўзброеных сутыкненьняў. Далей – тая ці іншая версія “грузінскага варыянта”.

Варта адзначыць, як ажывіўся ў апошнія дні Леанід Грач [пра яго таксама было на нашым сайце месяц таму. – Рэд.], які марыць пра ролю “крымскага Какойты-Багапша”. Ён ужо не саромецца зрываць з дзяржаўных устаноў дзяржаўныя сьцягі й заяўляе пра тое, што “Крым дасьпеў да аддзяленьня ад Украіны” [пра слабасьць Юшчанкі, як прэзідэнта Украіны, мы таксама ўжо паведамлялі. – Рэд.].

Менавіта ён пешым агучыў думку, што Паўднёва-Асецінскі сцэнар можа паўтарыцца ва Украіне. Відаць, ведае, пра што кажа.

***

Як Украіна можа пазьбегчы ролі наступнага аб’екта рускай вайны за новы сусьветны парадак?

Існуе два спосабы.

Першы: уступленьне ў НАТА ў самыя сьціслыя тэрміны, што практычна зробіць немагчымым узброены напад звонку. Нягледзячы на аслабленьне Захаду і страту ім пасіянарнасьці ў абароне ўласных каштоўнасьцяў [на справе, гэта самае галоўнае. – Рэд.], усё ж сістэма калектыўнай бясьпекі, заснаваная на 5-м артыкуле Вашынгтонскай Дамовы, усё яшчэ служыць дастатковай гарантыяй супраць спакусы ўзброенага ўмяшальніцтва звонку [бачна, як “Расея” нацэлілася на развал і ЕЗ, і НАТА, “працуючы” з Нямеччынай і Францыяй…; біць па цэнтральных вязьмах любой сістэмы антыімперскай абароны – яе фірмовы знак. – Рэд.]. Гэта даводзіць досьвед Балтыйскіх краін, якія, у адрозьненьне ад Грузіі й Украіны, здолелі своечасова інтэгравацца ў гэтую сістэму [нічога, “Расея” ўвесь час і гэтыя краіны спрабуе на зуб… – Рэд.].

Для зьдзяйсьненьня гэтага сцэнара Украіне, як мінімум, неабходна пераадолець імпатэнцыю ўласнай цэнтральнай улады і пераканаць глуха-апазіцыйную Нямеччыну.

Другі спосаб: палітычная капітуляцыя перад Расеяй [дзіўна, але нам, беларусам-літвінам, такі “спосаб” у галаву не прыйшоў бы. – Рэд.] і адмаўленьне ад самастойнай суб’ектнасьці ва ўнутранай і вонкавай палітыцы. Г.зн. ператварэньне Украіны ў “Расею-2” альбо “Маларосію,” як частку “рускага сьвету” з усімі палітычнымі, грамадскімі й культурнымі атрыбутамі.

У дадзеным выпадку ваяваць з Расеяй ня будзе за што. Пры гэтым намінальная незалежнасьць дзяржавы можа быць захаваная [калі гэта намёк на Беларусь, дык і тады “варыянт” не працуе, бо ў нас вайна ідзе – хранічная вайна, як тарфянік гарыць, вось ужо 15-ы год; проста аўтару гэта невядома… – Рэд. ], але Украіна, як суб’ект гісторыі й палітыкі, канчаткова перастане існаваць.

Калі ж Украіну не задавальняе ні першы, ні другі варыянт, дык ТРЭБА РЫХТАВАЦЦА ДА ВАЙНЫ…

3 каментарыя

  1. Siarhiej кажа:

    1. “Наступная Украіна?” – а што Беларусь ужо захоплена? Ці наша чарга пасля Украіны?
    2. “Назіраецца пэўная цыклічнасьць у жыцьцёвых праявах “міратворчай” імперыі: Фінляндыя -1939 г., Венгрыя -1956, Чэхаславакія -1968, Аўганістан -1979, ” – цікава што я напісаў амаль тое ж у каментары да папярэдніх артыкулаў. І гэта не плагіят.
    Супадзенне вынікаў дзвух розных эксперыментаў – падтверджае тэорыю.
    3. Цалкам згодзен наконт NATO, толькі запрашэнне натаўскіх войск у Грузію можа спыніць Маскву.
    4. Калі Масква пашле на нас танкі, з любой нагоды, няма каму будзе стварыць хоць нейкі супраціў. А губернатарам Беларусі
    крэмлядзі паставяць Барадзіна ці якога-небудзь генерала.
    5. Сацыялагічныя апытанні (гл. http://www.iiseps.org) сведчаць аб “захапленні” беларусаў (ці тым што ад іх засталося) Пуціным.

  2. Уладзімер Русаковіч кажа:

    Вартым увагі датычна пагрозаў, што сыходзяць ад маскавіцкага ўрада Пуціна сумежным народам ды іх урадам, таксама падаецца артыкул Аляксандра Матыля “Наколькі фашысцкая пуцінская Расея? “(http://arche.bymedia.net/2008-01/matyl801.htm), зьмешчаны ў часопісе “Архэ-Пачатак” яшчэ ў студзені 2008 года — за 7 месяцаў да жнівеньскага расейскага ўварваньня ў Грузію.

  3. Антон кажа:

    Паважаная рэдакцыя! Я адзін з удзельнікаў адраджання беларускай мовы, культуры, нацыянальнай сьведамасьці ва Украіне. Як можа зь Вамі зьвязацца, каб абмеркаваць магчымасьць супрацоўніцтва (прыкладам, сустрэцца в Менску альбо в Кіеве)? Антон Глушко, студэнт Гуманітарнага факультэту Нацыянальнага унівэрсітэту «Кіева – Магілянская Акадэмія».

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы