Рэдакцыя

2.

У свой час мы ўжо інфармавалі вас – нашых чытачоў – пра слабасьці Віктара Юшчанкі як палітыка і пра некаторыя яго плюсы на фоне іншых вядомых нам кіраўнікоў (гл., напрыклад, тут: nashaziamlia.org/2006/11/23/406; nashaziamlia.org/2009/12/18/2843). Сёньня свае ацэнкі 5-гадовага прэзідэнцтва пана Юшчанкі (паколькі яно заканчваецца) прапануюць многія. Мы выбралі найбольш цікавыя на наш погляд матэрыялы і падаем вам.

Вось меркаваньне некалькіх аўтарытэтных асоб.

2.1. ЮШЧАНКА І НАЦЫЯНАЛІЗМ: ПАЛАВІНІСТЫЯ СЛОВЫ, ЗДАНЬНЁВЫЯ СПРАВЫ

Юры Ноевы (у перакладзе з www.svoboda.org.ua/dopysy/dopysy/013414; артыкул быў напісаны да першага туру выбараў)

На працягу выбарчай кампаніі ў нацыяналістычным руху разгарэлася актыўная дыскусія аб неабходнасьці паўторнай падтрымкі В.Юшчанкі на прэзідэнцкі пост [ідэя такой падтрымкі ў асяродку ўкраінскіх зьмястоўных дэмакратаў сапраўды мела месца. – Рэд.]. Галоўным аргументам на карысьць падтрымкі яшчэ дзеючага Прэзідэнта зьяўляецца тое, што ён “самы ўкраінскі”, “нацыяналіст”. Хацелася б прааналізаваць дзейнасьць В. Юшчанкі на адпаведнасьць палажэньням нацыяналізму. Бо калі нацыяналісты будуць называць нацыяналістам любога, хто гаворыць і дзейнічае, імітуючы нацыяналізм, мы не станем ніколі сьведкамі вялікай Украіны.

У 2004 годзе В. Юшчанку падтрымлівалі каля 50% украінцаў, цяпер жа – ледзьве 5%. Масавая расчараванасьць грамадства яго няпэўным прэзідэнцтвам, што ён сам прызнаў, падказвае нам, што ня толькі яго справы, да якіх трэба прыкладаць намаганьняў, але нават словы, якія ён так лёгка заўсёды казаў, не адпавядаюць нацыяналізму. Інакш мы б сёньня бачылі Украіну лепшай – не такой карумпаванай і далёкай ад народа, без алігархічнага свавольства і масавай беднасьці, неабароненасьці правоў простага ўкраінца. Не было б і здрады ідэалаў Майдана, ажыцьцявіць якія так шчыра абяцаў нам В. Юшчанка. Але нават мы, калі і адчувалі, што Юшчанка нацыяналіст, то словы яго былі палавіністыя, а справы – зданьнёвыя. І гэта не нацыяналізм!

Асновы ўкраінскага сьветагляду

Украінскі нацыяналізм – гэта веды (ды сьветаглядная аснова ўкраінцаў) пра сваю мэту ды прызначэньне, пра іх культурны феномен гістарычнага маштабу. Яго каштоўнасьць пацьверджана мінулым, а перспектыўнасьць – сучаснымі выклікамі перад Украінай як сусветнай ідэяй справядлівасьці ды свабоды народаў. Украінскі нацыяналізм вырастае з прыроды нашага народа, адпавядае яго патрэбам і вымагае ўсіх намаганьняў для адраджэньня, развіцьця ўсяго ўкраінскага ва ўласным дзяржаве і па-за ёю, дзе б ні былі нашы браты і сёстры. Ён спрыяе распаўсюду магутнасьці, багацця і прасторы [?! – Рэд.] Украіны з дапамогай падпарадкаваных мэце сродкаў – валюнтарызму [?! – Рэд.], самаахвяраваньня і арганізаванасьці ўкраінцаў. Праз поўнаўладдзе ўкраінцаў на сваёй, Богам данай зямлі, украінскі сьветагляд увасабляе ў жыцьцё нацыянальную, сацыяльную ды гістарычную справядлівасьць для забеспячэньня свабоды нашай нацыі. Нацыя ёсць кроўна-духоўным адзінствам, а не адзінствам па пашпарце Украіны, як пра гэта кажа сёньня большасць нацыянал-дэмакратаў.

Украінскі нацыяналіст палавініста ня кажа і для віду ня дзейнічае. Ягоныя словы дакладныя, думкі ясныя, учынкі дакладныя і мэтазгодныя.

Палітычная воля, самаахвярнасьць і арганізаванасьць нацыяналіста

Воля – здольнасьць трымаць сябе ў руках і рашучасьць у дасягненьні сваёй мэты. Палітыка бяз волі – хаас і самавольства. В такім выпадку, уласна, палітыкі няма. Ініцыятывы Юшчанкі, яго ўказы, дзеяньні характарызуюцца хаатычнасьцю, эмацыйнасьцю і незразумелыя нават для бліжэйшага атачэньня. Летам 2005 года ён разагнаў адным росчыркам пяра Дзяржаўтаінспекцыю, дзе працавалі 22 тысячы чалавек, а затым пасьпешліва пад ціскам рэчаіснасьці – патрэбы кіраваць дарожным рухам – сьпешна адмяніў сваё рашэньне.

Самаахвяраваньне дазваляе паставіць у аснову інтарэсы нацыі, адціснуўшы прэч асабістыя выгады. Бліжэйшае атачэньне В. Юшчанкі кічыцца сваімі матэрыяльнымі перавагамі перад народам. У 2006 годзе В. Юшчанка абвясціў забарону на набыцьцё новых аўтамабіляў для чыноўнікаў. Яго нядоўга слухалі. Вясной 2006 г. кіраўнік “Нафтогазу Ўкраіны”, старшыня Кангрэсу ўкраінскіх нацыяналістаў Аляксей Іўчанка за дзяржаўныя сродкі купіў мэрсэдэс коштам у мільён грывен. Кіраўнік Сакратарыяту Прэзідэнта Вера Ульянченко ў сьнежні 2008 г. прыехала на з’езд партыі Юшчанкі на найноўшым мэрсэдэсе “S” класа прыкладна такога ж кошту. Кіраўнік ДУС Ігар Тарасюк ездзіць на машыне “Астон Марцін” яшчэ большага кошту. Можна сказаць, што Юшчанка аб гэтым ня ведаў. Але ня ведаць пра кватэру свайго брата, якую той атрымаў нахаляву, ён ня мог. Скандал вакол уласнасьці брата Юшчанкі пачаў набіраць абароты перад Новым 2010 годам. Нядаўна пра самога В. Юшчанку напісала “Украінская праўда” літаральна наступнае: “За пяць гадоў свайго прэзідэнцтва Віктар Юшчанка ператварыўся ў латыфундыста. Калі на Банкавую ў 2004 годзе ён заходзіў з 6,3 гектара зямлі, то заканчвае тэрмін з 13 гектарамі ва ўласнасці “.

Арганізаванасьць дазваляе сумесна, падзяляючы працу і адказнасьць за яе, вырашаць усе неабходныя задачы. Ерархія, падпарадкаванасьць і адказнасьць кіраўніцтва арганізацыі станоўча ўплывае на эфектыўнасьць працы, мабілізацыю рэсурсаў, добраўпарадкаваньне сьветагляду, працы кожнага сябры арганізацыі на яе агульную мэту. У В. Юшчанка ўсё наадварот. Ён ня можа быць упэўненым у людзях са свайго асяроддзя, якія толькі і чакаюць, як бы адбіць укладзеныя ў “аранжавую рэвалюцыю” грошы. У 2005 г. з-за ўнутранай карупцыі сыходзіць са скандалам Аляксандр Зінчанка. Сталыя скандалы зь Юляй Цімашэнка вельмі моцна падарвалі кіраваньне дзяржавай. Зняцьце 2009 Мікалая Мартыненка выразна паказала на стракатасць НУ-НС, а прамы канфлікт з Юрыем Луцэнкам – на яе бесперсьпектыўнасьць. Аб падтрымцы Цімашэнкі заявілі большасьць лідэраў партый, якія ўваходзяць у блок НУ-НС: Стратовіч ( “Хрысьціянска-дэмакратычны саюз”), Катэранчук ( “Еўрапейская партыя”), Кармазін ( “Партыя абаронцаў айчыны”) і нават блізкі да Юшчанкі Тарасюк (“Народны Рух Украіны “). Што і казаць, верным В. Юшчанку не засталося нікога. Нават Кірыленка, які заявіў пра сваю падтрымку Юшчанкі, стварыў сваю партыю “За Украіну”.

Нацыянальная справядлівасьць

Нацыяналісты, якія не вельмі ўважліва цікавіліся дзейнасцю В. Юшчанкі, напэўна ня памятаюць, як ён на сустрэчы ў верасьні 2005 г. з прадстаўнікамі габрэйскіх арганізацый ЗША сказаў словы, якія я знайшоў на афіцыйным інтэрнэт-сайце Прэзідэнта: “Мы выступаем супраць якіх-кольвек праяў нацыяналізму і нацыянальнай нецярпімасьці – ва Украіне існуе павагу да ўсіх нацменшасьцяў”. Юшчанка сам прызнаўся, што ён АНТЫнацыяналіст, што для яго ўкраінскі нацыяналізм, які ўжо стагоддзе не спыняе барацьбу за сілу ўкраінцаў, зьяўляецца “нацыянальнай нецярпімасьцю”! Гэта абраза, якую ня варта прабачаць Юшчанку і ўсім нацыянал-дэмакратам, якія ня выступілі супраць гэтай заявы. ВА “Свабода” ў свой час заявіла: “Лічым недапушчальным выказваньне гэтага меркаваньня перад чужынцамі, якім абыякавыя як ўкраінскі нацыяналізм, так і ўкраінскія нацыянальныя інтарэсы”. Супраць тады таксама выступіў шэраг грамадскіх арганізацый, у прыватнасці называецца АУН, але якія нядаўна падтрымалі Юшчанку.

Прэзідэнт Украіны В. Юшчанка як перакананы лібэрал ня кажа аб нацыі ўкраінскай і грамадзянах іншых нацый. Ён лічыць ўсіх, хто жыве ва Украіне і мае пашпарт Украіны, членамі ўкраінскай нацыі. Юшчанка за палітычную нацыю [часьцей выкарыстоўваецца выраз “грамадзянская нацыя”. – Рэд.]. Нацыяналісты супраць такога разуменьня нацыі. Яны звычайна ставяцца з павагай да іншых нацыяў. Але нацыяналісты ніколі ня скажуць, што ўкраінафоб – жыхар Украіны, ці былы жыхар Афрыкі, які за хабар атрымаў наша грамадзянства – з’яўляюцца часткай нашай нацыі. Інакш узнікае пытаньне: калі яны таксама ўкраінцы, як кажа Юшчанка і яго ідэйныя паслядоўнікі лібералізму з НУ-НС, то хто тады вы, чытачы гэтага артыкула, і я, яе аўтар? Кім тады былі ўкраінскія паўстанцы, сьвятары, інтэлігенты, якія паўсталі ў абарону Ўкраіны супраць рускіх камуністаў і нямецкіх нацыстаў?

Сацыяльная справядлівасць

Украінскі нацыяналізм абвяргае панаваньне невялікай купкі людзей над усімі ўкраінцамі. Ён змагаецца супраць багаценьня меншасьці за кошт зьбядненьня большасьці, як гэта ёсьць у нас цяпер. Украіна ж знаходзіцца сёньня пад акупацыяй алігархаў: усіх гэтых ахметавых, коломойскіх, цімашэнак, парашэнак… Яны скралі ў нас эканоміку, дзяржаву і трымаюць нас у пакоры з дапамогай беднасьці, бязкарнай міліцыі і хлуслівых СМІ. Украінскі нацыяналізм выступае за нацыяналізацыю скрадзенага ды ўсіх буйных прадпрыемстваў, банкаў, зямлі. Змагаецца супраць эксплуатацыі працы дзеля нажывы алігархаў ды несумленных дзялкоў, маніпуляцыі з фінансамі ды банкамі для канчатковага абрабаваньня людзей.

В. Юшчанка яшчэ нядаўна, 14 снежня 2009 г., сказаў выразна і ясна: “ні пра якую рэпрыватызацыю, ні пра якую нацыяналізацыю ня можа быць і гаворкі”. Яго антынацыяналістычная пазіцыя ўражвае. Інакш ён сказаў, што ён супраць сацыяльнай справядлівасьці, супраць зьнішчэньня алігархаў, супраць сацыяльнага вызваленьня ўкраінцаў. Але нічога дзіўнага ў гэтым і няма! Уласна, пры ім сістэма алігархічнага рэжыму ўсталявалася канчаткова. У часы “Памаранчавай рэвалюцыі” былі спадзевы, што алігархі ня будуць кіраваць Украінай, ня будуць кіраваць дэпутатамі, урадам. Аднак гэтыя надзеі былі марнымі: Юшчанка не пасадзіў ні аднаго зь іх, хаця варта было, не вярнуў незаконна скрадзеныя прадпрыемствы, хаця гэта жыццёва неабходна. А галоўнае, яшчэ і правым сябе лічыць – як ён сказаў, “ня можа быць і гаворкі”.

Эканамічная незалежнасьць

Як Украіна можа быць эканамічна незалежнай, калі ўся яе ўласнасьць знаходзіцца ў руках алігархаў? Доўга ня трэба думаць – ніяк: яна можа быць толькі залежнай. В. Юшчанка на паседжаньні Рады нацыянальнай бясьпекі і абароны заявіў, што ў дзяржаўнай уласнасці засталося менш за 15% эканомікі Ўкраіны. Усё астатняе знаходзіцца ў руках невялікай купкі людзей. Але і нават дзяржаўную ўласнасьць алігархі кантралююць праз сваіх людзей ва ўладзе. В. Юшчанка сам прывёў прыклад. “Рынак дзяржаўных закупак лекавых сродкаў фактычна манапалізаваны. Спасылаючыся на інфармацыю Службы бяспекі Украіны, Юшчанка ўказвае на тое, што амаль 90% дзяржаўных закупак лекавых сродкаў па праграмах “Анкалогія”,”Сухоты“,”СНІД”,”Расьсеяны скляроз” кантралююць дзве фінансавыя групы”, – перадае навіну сайт Украінскага бізнес–рэсурсу ад 1.12.2009 г. Юшчанка нічога ніколі не рабіў супраць алігархаў. Ён працягнуў справу свайго “бацькі” Л.Кучмы, які клапатліва іх песьціў.

Вядома, што мы энергетычна залежым ад Расеі. За час прэзідэнцтва Юшчанкі цэны на газ і нафту з Расеі толькі павялічыліся. Старшыня КУНу Іўчанка, які ўзначальваў ў свой час “Нафтогаз”, склаў нявыгаднае для Ўкраіны пагадненьне з Масквой у канцы 2005 г., з-за якога цана газу для нас павялічылася вельмі моцна. Саступкі Расеі працягнуліся і далей. І Юшчанка гэты працэс толькі квёла каментаваў. Паміж каментарамі і рашэньнем кіраўніка дзяржавы, пагадзіцеся, ёсьць вялікая розніца.

Гістарычная справядлівасьць

В. Юшчанка, кажуць, больш за ўсё зрабіў для аднаўленьня нацыянальнай справядлівасьці. Падняў тэму Галадамору, сталінскіх рэпрэсіяў і г.д. Гэта праўда. Аднак ці была гэтая дзейнасць сістэмнай, прынцыповай?

2009 год – год Бандэры. На шматлікія патрабаваньні нацыяналістаў надаць С.Бандэры званьне героя Ўкраіны В. Юшчанка ніяк не адрэагаваў [пару дзён, як адрэагаваў. – Рэд.]. 14 кастрычніка ў Дзень Покрыва і УПА ён зьехаў з Кіева. Указа прэзідэнта аб наданьні статусу змагароў за свабоду Ўкраіны, удзельнікаў Другой сусьветнай вайны, ніхто з воінаў Украінскай паўстанцкай арміі (УПА) так і не дачакаўся. Замест гэтага ён ўзнагародзіў “Ордэнам за заслугі” III ступені алігарха Дзьмітрыя Фірташа, “Ордэнам за заслугі” II ступені наступных сепаратыстаў – старшыню Данецкага абласнога савета Анатоля Блізнюка ды Б.Калеснікава.

На чале створанага Інстытута нацыянальнай памяці В. Юшчанка паставіў фізіка І.Юхноўскага. Гэты чалавек з-за старасьці гадоў ды адсутнасці сьпецыяльнай адукацыі ў прынцыпе ня мог выконваць ролю кіраўніка такога цяпер неабходнага дзяржаўнага органа.

Права на Радзіму

З пачатку 2010 года ўступае ў сілу Пагадненьне зь ЕЗ аб рэадмісіі. Згодна з гэтай дамовай, Украіну захлыне хваля нелегалаў, якія будуць спрабаваць патрапіць у ЕС праз нашу тэрыторыю. Такім чынам, ЕЗ з дапамогай Украіны пазбавіцца праблемы імігрантаў з Афрыкі ды Азіі. На захадзе Украіны ўжо рыхтуюцца помнікі архітэктуры пад адстойнікі для нелегалаў, як, напрыклад, у палацы Бадэні, што ў Буську на Львоўшчыне. Небяспека гэтага пагадненьня відавочная: павелічэньне колькасьці нелегалаў пацягне радыкальнае павышэньне этнічнай злачыннасьці, накіданьне замежнікамі сваіх парадкаў, выцісканьне ўкраінцаў зь іх працоўных месцаў. Прыкладам зьяўляецца нядаўняе рашэньне Харкаўскага суда аб тым, што в’етнамская дыяспара мае права на зямлю, дзе размешчана канструктарскае бюро “Гідрамодуль”. Такая сітуацыя не адзінкавая ва Украіне.

Гэты дакумент датычыць зьнешняй палітыкі Украіны, якой згодна Канстытуцыі кіруе В. Юшчанка. Таму адказнасць за тое, што нелегалы будуць забіраць ва ўкраінцаў пад прыкрыцьцём антыўкраінскай псеўдаэліты права на Радзіму, ляжыць цалкам на В. Юшчанка.

Як можна падтрымліваць Юшчанку, калі яго палітыка – па сутнасьці, нахабная ў ўкраінафобія? Хто можа пасля гэтых фактаў сказаць, што ён нацыяналіст, патрыёт і падтрымлівае Юшчанку?

Стомленыя патрыёты і савецкая паказуха

Такімі ёсць тыя, хто называе сябе нацыяналістам і падтрымлівае Юшчанку. 19 сьнежня прадстаўнікі правялі гэтак званы Форум ўкраінскіх нацыяналістаў. Мне казалі, што ня варта называць людзей, якія яго падтрымліваюць, бо тое толькі пашырае непаразуменьні сярод нацыяналістаў. Але калі не сказаць, хто адкрыта выступіў у падтрымку Юшчанкі і патрабуе праз прэсу ад А. Цягнібока зьняць сваю кандыдатуру на яго карысьць, то для чаго мы гаворым аб адкрытасьці ў палітыцы і неабходнасьць называць рэчы сваімі імёнамі?

Гэты сьпіс такі: Арганізацыя Украінскіх Нацыяналістаў (АУН) ды Мікола Плавьюк, Арганізацыя Украінскіх Нацыяналістаў (АУН – Б) ды Сьцяпан Раманаў, Кангрэс Украінскіх Нацыяналістаў (КУН) і Аляксей Іўчанка, Усеўкраінскае Брацтва АУН-УПА і Міхаіл Зеленчук, Украінская Нацыянальная Асамблея (УНА) ды Юры Шухевіч, Усеўкраінскае таварыства палітвязьняў і рэпрэсаваных ды Яўген Пранюк, Саюз афіцэраў Украіны і Вячаслаў Белавус, Усеўкраінская ліга ўкраінскіх жанчын і Марыя Пятрова, Усеўкраінскае жаночае таварыства імя Алены Цялегі ды Ларыса Ляхоцька, Аб’яднаньне студэнцкай моладзі “Зарава” і Віктар Генералюк, Фонд імя О. Ольжыча і Сяргей Кот.

Чаму гэтыя дробныя арганізацыі й іх лідары падтрымліваюць збанкрутаванага Юшчанку? Агітуюць за Ненацыяналіста, падтрымліваючы ўсю яго правальную палітыку і прымаючы на сваё сумленьне адказнасць? Я асабіста думаю, што ўсіх пад адзін грэбень нельга прычасаці. Частка падтрымліваюць Юшчанку як найбольш вядомага палітыка зь іміджам “патрыёта”. Частка збанкрутаваных арганізацый як КУН на чале з карупцыянерам і марнатраўнікам Іўчанка хочуць атрымаць сабе нейкія прывілеі, калі Юшчанка застанецца ў палітыцы. Іншыя дезарыентаваныя і дагэтуль знаходзяцца ў 2004 годзе.

Аднак у іх жа ёсць адна агульная рыса: стомленасць ад барацьбы з паветранымі млынамі “інфармацыйнага грамадства”, калі прадстаўнікі гэтых арганізацый насілі сьцягі на акцыі, а не ўдзельнічалі ў рэальных сацыяльна-палітычных працэсах, прасілі нешта ў дзяржаўных уладаў, а не патрабавалі ў іх, адмяжоўваліся ад патрыятычных дзеяньняў моладзі, а не падтрымлівалі яе, ненавідзелі адзін аднаго і г.д.

Стомленыя патрыёты, праводзячы форум, ужо ня мелі сілаў, каб патрабаваць у Юшчанкі нейкіх абяцаньняў, распрацоўкі сумесных рашэньняў. Як сьцвярджае прысутная на мерапрыемстве журналістка Алена Белазёрская, сход гэтых людзей зусім не нагадваў форум. Ён быў больш падобны на старыя савецкія масавыя “одобрямс” лініі КПСС. Юшчанка не дыскутаваў. Выступіў ён, пару кіраўнікоў згаданых арганізацый, якія засьвяціліся паказальнай падтрымкай, зала прагаласаваў тое, што і трэба было паліттэхнолагам Юшчанкі – паказаць, што нацыяналісты яго падтрымліваюць.

Сын Юшчанкі

Кажуць, сям’ю ня варта чапаць. У цэлым справядліва. Аднак гаворка ідзе пра тое, што чалавек сябе падае ледзь не “бацькай нацыі”, а выхаваць сваё ж дзіця ня можа. Ня раз ў СМІ пісалася пра мажорскі стыль жыцьця сына прэзідэнта Андрэя Юшчанкі, які кажа заўсёды па-руску. Нават не саромеецца бацькі.

Спрытны палітыкан Юшчанка

Юшчанка і яго атачэньне разумее, што выйграць выбары пасля такога правальнага прэзідэнцтва не атрымаецца. Яны хочуць пайсьці не як палітычныя банкруты, а як ахвяры абставінаў, калі добраму Юшчанку перашкаджалі, як танцору… так, розныя абставіны.

На патрыятычных выбаршчыкаў разлічваюць розныя кандыдаты. І Юшчанка разумее, што яны маюць больш падтрымкі. Менавіта таму ён і яго памагатыя ладзяць малазаўважальныя, але такія, каб супакойваць свайго боса, інфармацыйныя правакацыі. Паўсюль, дзе толькі можна, робяцца заклікі да канкурэнтаў зьняць свае кандыдатуры на карысць Юшчанкі. І гэта робіцца без усялякіх перамоваў, дамоўленасьцяў і г.д. Такія паводзіны накіраваны толькі на падман выбаршчыкаў. Аднак уплыў гэтага надзвычай малы, таму што палітычны крах Юшчанкі ўжо вельмі хуткі.

Цягнібок, як нацыяналіст, ніколі не здыме сваю кандыдатуру на карысць НЕнационалиста Юшчанкі. Пра гэта могуць марыць толькі слабыя няўдачнікі, як і сам Віктар Андрэевіч.

Як бачым, нацыяналізм ня мае нічога агульнага са словамі і дзеяннямі дзеючага Прэзідэнта В. Юшчанка. Апошнія 5 гадоў – гэта гады страчаных надзеяў, пагаршэньня сітуацыі ў дзяржаве. Палавіністыя словы і ўяўная дзейнасьць ніколі ні да чаго не прыводзілі, тым больш у палітыцы, тым больш ва Ўкраіне. Таму падтрымліваць Юшчанку нацыяналісты, патрыёты ды і ўвогуле нармальныя людзі ня могуць. (канец артыкула)

Ад рэдакцыі.

Мы лічым гэты матэрыял больш важкім у сэнсе ідэалагічным, чым паліталагічным. За выключэньнем дробных пытаньняў, у ім выдатна нагадана, што ўніверсальны нацыяналізм ёсьць грунтам зьмястоўнай дэмакратыі.

 

2.2. КОЖНЫ ДЗЕНЬ УКРАІНА РАБІЛА КРОК АД НЕДЭМАКРАТЫЧНАЙ РАСЕІ ЯК АД АСЯРОДКА ІНФЕКЦЫІ

(Украінская служба радыё “Свабода” 09.01.2010 г., інтэрвю, вядоўца Дзьмітры Воўчак; www.svobodanews.ru/content/transcript/1925666)

Воўчак: Да выбараў прэзідэнта Украіны засталося некалькі дзён. Сацыёлагі сьцьвярджаюць, што абраць кіраўніка дзяржавы 17 студзеня не атрымаецца, патрэбны будзе другі тур. Чакаць засталося нядоўга, так што не будзем гадаць, хто пераможа, цікавей сёньня пагаварыць пра найцікавую эпоху ў гісторыі Украіны, пра тое, як змянілася краіна за 5 гадоў, якія прайшлі пасля “аранжавай рэвалюцыі”. Я вітаю гасцей праграмы “Вынікі тыдня” публіцыстаў Анатоля Стрэлянага і Міхайліну Скорык. Анатоль Іванавіч, добры вечар. Вы чулі, як ацаніў сваю ролю прэзідэнт: “я прынёс свайму народу тое, што яму было неабходна”. Што ён мае на ўвазе, вам зразумелыя яго словы?

Анатоль Стрэляны: Так, вядома. Свабодней стала дыхаць – гэта прызнаюць усе, і праціўнікі Юшчанка. Прычым цікава, што калі ім гавораць аб тым, што свободнее стала дыхаць ва ўсіх сэнсах, у палітычным перш за ўсё – свабоды слова невымерна больш стала, яны раздражняюцца, таму што для іх гэта ўжо нават незаўважна, для іх саміх гэта само сабой зразумела. І яны адказваюць так: ну, што пра гэта казаць, трэба гаварыць аб справе, пра разнастайныя эканамічныя, адміністрацыйныя й іншыя недагляды. І вось гэта стаўленьне праціўнікаў “аранжавых” да галоўнага заваяваньня “аранжавых” вельмі цікава характарызуе становішча ва Украіне і паказвае, як людзі хутка прывыкаюць да добрага. Значна павялічылася дыстанцыя паміж Расеяй і Украінай, паміж палітычнымі рэжымамі, палітычным і грамадскім побытам. Кожны дзень Украіна рабіла крок вельмі маленькі ці крыху большы, як у выпадку, калі Юшчанка рашуча асудзіў напад Расеі на Грузію, кожны дзень Украіна рабіла крок ад недэмакратычнай Расеі як ад асяродка інфекцыі. І гэта страшна важна. І другая асаблівасць гэтых двух краін, двух народаў у тым, што вялікая блізкасць з Расеяй пагражае русіфікацыяй Украіны. І Таму павелічэньне дыстанцыі паміж Расеяй і Украінай аб’ектыўна і нават суб’ектыўна паменшыла небяспеку русіфікацыі, паменшыла пагрозу ўкраінству і ўкраінскай мове.

Воўчак: Міхайліна Міхайлаўна, добры вечар. Як вам бачыцца эпоха Юшчанкі, якія яе плюсы і мінусы?

Міхайліна Скорык: Вядома, я пагаджуся з Анатолем Іванавічам, зразумела, аб чым казаў прэзідэнт, чаму ён так ацэньвае сваю вялікую заслугу перад украінскім народам. Але з іншага боку, народ, украінцы адзначаюць больш тое, што ён ня здолеў зрабіць. У першую чаргу, не атрымалася правесьці структурныя эканамічныя рэформы, якія ад яго чакалі. Таму што, калі мы прыгадаем майдан 2004 года, туды выйшаў малы і сярэдні бізнэс, і прафінансаваны майдан быў у значнай ступені бізнесмэнамі. І гэтыя бізнесмэны вельмі незадаволеныя Юшчанкам і наўрад ці пагодзяцца падтрымаць яго яшчэ раз. Ён шмат зрабіў для зацьвярджэньня ўкраінства ва Ўкраіне, што вельмі важна, але вельмі мала зрабіў для росту сацыяльнага жыцця. Гэта тое, з-за чаго, хутчэй за ўсё, ён ня зможа набраць колькасці галасоў, каб выйсьці ў другі тур выбараў.

Воўчак: Так, свабоды слова стала больш. Так, Юшчанка шмат зрабіў для зацьвярджэньня ўкраінства ва Украіне. Гэта ўсё верна. Але зьявілася ў гэтым працэсе адна тэндэнцыя, якая мне падаецца трывожнай – гэта нагнятаньне правінцыяналізму праз ўзмацненьне шавіністычнага элементу ў культуры – натуральна, спалучанага з ханжаствам. Узьнікае такая анэкдатычная інстанцыя, як камісія па маралі, якая забараняе ва Ўкраіне раманы або замежныя фільмы, якія ідуць па ўсім свеце, і іншыя падобныя рэчы [зьвярніце ўвагу, як Воўчак намякае з-за чаго заходнія ліберастызатары вырашылі даць Юшчанку “чорную метку”. – Рэд.]. Вось мне так бачыцца з боку, ня ведаю, як з Кіева гэта выглядае, Анатоль Іванавіч, можа быць – па-іншаму.

Стрэляны: Я б не перабольшваў гэтага. Я разумею людзей, якія глядзяць з боку, і гэта выклікае ў іх насмешкі цалкам справядлівыя, засмучэньне велізарнае часам. Але справа ў тым, што сама Ўкраіна ў цэлым вельмі мала значэньня гэтаму надае. Пасьмяецца, ухмыльнецца. Тут спрацоўвае тое, што мы называем словам ўкраінская нацыянальная (яна мяне, дарэчы, часам вельмі раздражняе) байдюжесть – г.зн. неадчувальнасьць, абыякавасць. Яны там бесяцца, выкаблучваюцца, дураць, ну, і хай сабе. І пайшлі б далей, мы жывем сваім жыцьцём. Унутры Украіны вось гэтага правінцыялізму [вось так цяпер ліберастызатары будуць называць ахову грамадскай маралі. – Рэд.], я павінен сказаць, адчуваецца значна менш, чым гэта ўяўляецца з боку.

Воўчак: Міхайліна Міхайлаўна, мне б хацелася пагаварыць больш падрабязна аб дэсаветызацыі, што адбываецца ва Украіне. За час праўленьня Юшчанкі зьнесеныя сотні помнікаў Леніну ды іншым бальшавіцкім правадырам. Прэзідэнт заклікаў пазбаўляцца ад камуністычных сімвалаў, яго жонка таксама падтрымала заклік. Рассьледуецца крымінальная справа аб Галадаморы. Дакладна тое ж самае адбылося ў балтыйскіх краінах, ва Ўсходняй Еўропе, і гэта нікога не зьдзіўляе. А вось тое, што адбываецца ва Ўкраіне, у цэлым, зьдзіўляе. Наколькі гэтая дэсаветызацыя сур’ёзная?

Скорык: Натуральна, вельмі сур’ёзны працэс. Хаця, калі глядзець зь Кіева, то людзі на яго зьвяртаюць ня так шмат увагі, як пра гэта пішуць на Захадзе. Таму што, я думаю, што надышоў час, прыйшло новае пакаленьне, для якога гэта няважна, для якога савецкія сімвалы ня маюць асаблівага значэньня. Я вельмі часта, калі адказваю на гэтае пытаньне, успамінаю сваю малодшую сястру. Неяк я ёй патэлефанавала, і ў яе было занята вельмі доўга. Я кажу: “Што, у цябе Смольный?”. Яна кажа: “А што такое Смольный?”. Гэта значыць, людзі, якім 18, 20, 25 гадоў, яны проста не разумеюць, што гэта за мужчыны стаяць і што яны значаць, яны не вучаць гэтую гісторыю. Дэсаветызацыя грамадства ідзе сама сабой. Зразумела, што зьявіўся лідар, у якога была воля прыбраць гэтыя помнікі й ачысьціць тэрыторыю для нечага іншага, сьцьвярджаць новыя сімвалы, і гэта ўспрымаецца грамадствам як належнае. Ня варта браць у разьлік пратэсты камуністаў, таму што камуністы ня маюць таго ўплыву, які мелі 10 гадоў таму, калі трэць краіны гатовая была падтрымліваць Пятра Сіманенку – першага сакратара камуністычнай партыі Украіны.

Воўчак: Любая расейская народная дыскусія аб сітуацыі ва Ўкраіне абавязкова дойдзе да таго, што зьявіцца чалавек, які скажа, што Юшчанка ўзнагароджвае бандэраўцаў і эсэсаўцаў. Далёка хадзіць ня трэба, паглядзіце сьвежыя абмеркаваньні на сайце нашай радыёстанцыі. Анатоль Іванавіч, як вам бачыцца працэс дэсаветызацыі?

Стреляны: Я думаю, што калі б гэтых людзей узнагароджваў Пуцін, то ўсё было б у парадку з рускай народнай сьвядомасьцю – яна была б упэўнена, што героі і Шухевіч, і Бандера, які сядзеў, дарэчы, у нямецкім канцлагеры, у адрозьненьне ад іншых вядомых герояў (Уласаў, напрыклад, не сядзеў у канцлагеры практычна). Уся штука ў тым, што ў гэтых ўзнагароджаньнях праяўляецца, так бы мовіць, украінская вера, украінская ідэалогія, якая мае нахабства не супадаць з расійскай казённай ідэалогіяй. У гэтым уся справа. Як яны асьмельваюцца верыць не па-нашаму?! Я гэта называю рэцыдывам, праявай сярэднявечнай сьвядомасьці [гэта – тыповая праява комплексу імперскай непаўнавартасьці маскоўцаў. – Рэд.]. Сярэдневяковы чалавек трываць ня мог нешта, што не падобна на яго. А што да дэсаветызацыі, яна яшчэ адбываецца такім чынам, што няма сьвядомага насаджэньня савецкасьці з аднаго цэнтру, няма “Единой России” і ўсяго, што з гэтым звязана. Тут, наагул, няма адзінага цэнтра кіравання, і краіна неяк жыве – гэта адна з загадак Украіны. Ва ўсялякім выпадку, з пункту гледжаньня савецкага чалавека ці таго, хто адчувае ў сабе яшчэ савецкага чалавека, як я, напрыклад. Я зусім не магу прызвычаіцца, што ва Ўкраіне няма адзінаначальля, няма аднаго начальніка, а яна нейкім чынам існуе і ў некаторых адносінах лепш і шчасней за Расею. Дык вось, адсутнасьць “Единой России” – ёсць важнейшы чыньнік дэсаветызацыі Ўкраіны [у Беларусі яе таксама няма, але, на жаль, Беларусь застаецца цалкам “савецкай” па іншай прычыне. – Рэд.].

Усё-ткі трэба глядзець на рэчаіснасьць і бачыць яе такой, якой яна ёсць. Саветызму ва Ўкраіне значна больш, чым здаецца нават самым вялікім пабочным патрыётам Украіны. Усе тыя вобласці, асабліва дзе пануе Януковіч і Партыя рэгіёнаў, бела-сінія, уся тая частка Ўкраіны, якую я называю руска-савецкай, яна сапраўды больш нават савецкая, чым руская. І гэта робіць, трэба сказаць, уражаньне ня менш прыгнятальнае, чым расейскія праявы саветызму. Напрыклад, учора мне паведамілі мае сябры з Данбаса. Зьбірае начальнік падначаленых і кажа: хлопцы, выпісвайце гэтую газету, якая ўслаўляе Януковіча і ганіць Юшчанку, таму што мне будзе дрэнна. І людзі ківаюць галовамі і спакойна падпісваюцца на гэтую газету, каб начальніку не было кепска. Вось такая праява саветызму. І такое ў тых краёх паўсюднае і цалкам звычайнае.

Воўчак: Ва ўкраінскай палітыцы няма адзінаначальля, як сказаў Анатоль Іванавіч, але няма і новых палітыкаў, няма новых фігур. Чаму праз 5 гадоў пасля “аранжавай рэвалюцыі” ўкраінцы зноў выбіраюць з тых жа трох карт у той жа калодзе? Чаму не зьявілася новых лідэраў? Зразумела, чаму ў Расеі няма новых фігур, ёсць толькі тыя, каго ўлада дапускае да тэлеэкранаў і да выбараў. Але ж ва Ўкраіне дык свабода? Міхайліна Міхайлаўна, ёсць у вас версія, чаму ваша пакаленьне не прад’яўляе новых палітыкаў?

Скорык: Дазвольце з вамі не пагадзіцца, новыя фігуры ёсць. І тое, што 18 кандыдатаў змаглі заплаціць два з паловай мільёны грыўнаў за тое, каб прэтэндаваць на пасаду прэзідэнта – гэта вельмі шмат. Немагчыма выгадаваць лідара на голым месцы, павінна быць аснова, павінна быць пазнавальнасць, павінна быць праграма. На гэтых выбарах мы ўбачылі некалькі персьпектыўных кандыдатаў. Больш за тое, калі мы паглядзім на парламент, там таксама ёсьць палітыкі, якім зараз 35-40 гадоў, якія будуць прэтэндаваць на пасаду прэм’ер-міністра, калі не прэзідэнта на наступных выбарах. Чаму іх так мала і чаму яны не настолькі вядомыя, як два лідары? Я думаю, таму што не хапае мэтанакіраванасьці й цярпеньня. Людзі майго пакаленьня ставяць сабе планку трапіць у дэпутаты Вярхоўнай Рады, у дэпутаты кіеўскага гарадскога савета, таму што кіеўская нерухомасць больш перспектыўны бізнэс, і больш сыходзяць у бізнэс, чым у палітыку. Так прасцей зарабляць грошы, менш адказнасьці і менш сувязі з партыйнымі абавязкамі, бо ва Украіне паралельна выбудоўваецца партыйная сістэма. Але я думаю, што ў бліжэйшыя 5 гадоў усё-ткі будзе значна больш новых твараў, чым цяпер. Калі зараз мы выбіраем паміж лідарамі, якія выйшлі з камсамола, ужо праз 5 гадоў, можа, праз 7, мы ўбачым палітыкаў, якія ня памятаюць камсамола, якія выраслі ў іншай партыйнай сістэме.

Слухач: якая эканамічная праграма Юліі Цімашэнкі? Я чуў, што яна сацыял-дэмакрат.

Скорык: Самае цікавае, што пытаньне аб эканамічнай праграме, ці то Цімашэнкі, ці то Януковіча – гэта самае складанае пытаньне на дадзеным этапе для ўкраінскага выбаршчыка. Таму што яны перад выбарамі ўсе становяцца сацыял-дэмакратамі спачатку, потым пераходзяць у сацыял-папулісты і абяцаюць. Галоўныя іх абяцаньні зводзяцца да таго, што яны прыйдуць да ўлады і ўсім дадуць шмат бюджэтных грошаў, і зробяць усё тыя рэформы, якія прывядуць да таго, што ў людзей будзе шмат у кішэнях грошай. Ні пра якія сур’ёзныя зьмяненьні ў эканоміцы дыскусій ня йдзе. Г.зн., не гавораць ні пра антыкарупцыйную праграму, ні аб рэформе аховы здароўя, ні аб рэформе сістэмы адукацыі, ні аб рэформе ў газавым сектары і гэтак далей. Таму для выбаршчыка вельмі складана зразумець, што будзе рабіць будучы прэзідэнт зь ліку лідараў у выпадку, калі ён прыйдзе да ўлады. Калі раптам, дапусцім, Цімашэнка бярэ абяцаньне, што яна будзе даваць больш грошай мамам, у якіх дзеці да трох гадоў, то на наступны дзень выходзіць спадар Януковіч і кажа, што ён будзе даваць яшчэ больш грошай гэтым жа самым мамам. У гэтым і бяда, што рэальна, як я разумею, эканамічных праграмаў ні ў Цімашэнка, ні ў Януковіча проста няма. Таму: што яны будуць рабіць пасля выбараў – незразумела.

Воўчак: У 2005 годзе ўсе казалі, што Украіна вось-вось расколецца. Вы толькі што казалі, што ва Ўкраіне няма адзінства. За гэты час супярэчнасьці паміж усходам і захадам Украіны згладзіліся або сталі большымі?

Стрэляны: На жаль, супярэчнасьці ня зьменшыліся, а хутчэй павялічыліся. І выяўляюцца гэтыя супярэчнасьці ў прыхільнасьцях. Адна частка аддае перавагу Януковічу, як я кажу, руска-савецкаму чалавеку да апошняй поры сваёй істоты, а іншая частка праяўляе сябе ў сімпатыях да Юшчанкі, а зараз больш да Цімашэнкі, якая не такая руска-савецкая, а якая – яна сама, як вынікае, ня ведае. Але з супярэчнасьцямі такая цікавая рэч: яны ўзмацніліся. Але, што цікава, на ўсходзе я, напрыклад, сустракаю асяродкі заходнясьці, якія зьявіліся за гэтыя 5 гадоў. Там, дзе “оранжавая” ўлада ўтрымалася, там, як быццам, ужо не ўсход. Асабліва гэта бачна ў апараце кіраваньня, вы там сустрэнеце раскаваных, свабодных людзей, з адкрытымі тварамі, з манерамі ўвогуле ледзь не заходнееўрапейскімі. Вось такая супярэчлівая карціна…

Андрэй з Красноярска (дадаў у каментары):
Вось рэальны прыклад таго, наколькі сёньня Ўкраіна адышла далёка ад Расеі. Палітычны сатырычны серыял пра ўкраінскіх палітыкаў Недоторканi (серыял Недоторканi 16 серый, гл. http://luxport.ru/view/379990). Падобны серыял пра палітыкаў ёсць у Англіі. Зь яго, відаць, была ўзята ідэя. Серыял вельмі сьмешны. Гуляюць лепшыя гульцы КВЗ краіны. Скажу, што наш Шандаровіч са сваімі лялькамі, якія паказваліся на НТВ ў свабодныя 1990-я гады проста адпачывае ў параўнаньні з гэтым крэатывам. Прапаную і вам яго паглядзець. На дадзены момант даступна 16 серый. Адразу папярэджваю Расейцаў: вы будзеце проста ў шоку. Такога на нашым ТБ пра нашых палітыкаў вы проста ніколі не ўбачыце. Калі б хто вось так паспрабаваў пажартаваць, ужо даўно быў бы проста пасаджаны, як экстрыміст. Вось на такіх серыялах можна рэальна ўбачыць, якая вялікая бездань сёньня паміж свабоднай Украінай і забітай аўтарытарнай Расеяй. Наколькі мы сёньня розныя, наколькі жывем у розных культурных прасторах, розных сьветах. У 1990–ыя мы [расеяне. – Рэд.] йшлі па нармальным шляху і ў чарговы раз павярнулі ў рускае балота.

 

2.3. Ян Максімюк: УКРАІНА ЗА ПЯЦЬ ГАДОЎ ПРЭЗЫДЭНЦТВА ВІКТАРА ЮШЧАНКІ.

(матэрыял ад 13.01.2010 г.; адрас: www.svaboda.org/content/article/1927459)

Пяць гадоў таму дзясяткі і нават сотні тысяч людзей ва Ўкраіне выходзілі на мітынгі і выкрыквалі імя Віктара Юшчанкі, бачачы ў ім нацыянальнага героя і палітыка, які зьменіць Украіну калі не зусім, дык прынамсі такім чынам, што вяртаньне да мінулага стане немагчымае. А сёньня выглядае, што ягоны прысарамачаны супернік з часоў Аранжавай рэвалюцыі, Віктар Януковіч, можа неўзабаве стаць прэзыдэнтам Украіны.

Як зьмянілася Ўкраіна за 5 апошніх гадоў? Адказ я расьпісаў па пунктах.

Што напэўна зьмянілася да лепшага?

1. Свабодная прэса і павага да правоў чалавека. Усе прызнаюць, што з гэтым ва Ўкраіне найлепей з усіх краінаў СНД. Прыватная ўласнасьць электронных СМІ запэўнівае калі ня поўную аб’ектыўнасьць мэдыяў, дык пажаданы ў кожным грамадзтве палітычны плюралізм у сфэры падачы інфармацыі. Украінцы пазбыліся страху ў публічным жыцьці, які дасюль яшчэ палоніць шмат якія постсавецкія грамадзтвы.

2. Сапраўднае суперніцтва ў палітычным жыцьці. Гэта гарантуюць замацаваныя пры Юшчанку правілы палітычнай гульні, якая абапіраецца на шматпартыйную аснову. Удзел дзяржаўнага апарату ў палітычным жыцьці ня быў пры Юшчанку выключаны, але адчувальна абмежаваны.

3. Адкрытасьць Украіны на Эўропу і, шырэй, на сьвет. На дзяржаўным узроўні гэтую адкрытасьць сымбалізуе адмена Кіевам уязных візаў для грамадзянаў Эўразьвязу і ЗША. Некаторыя бачаць у гэтай адкрытасьці загану, крытыкуючы Юшчанку за тое, што Захад не адказаў сымэтрычна на гэты візавы крок.

Што зьмянілася да лепшага, але шмат кім не прызнаецца?

1. Цяперашні эканамічны крызыс прыглушае той факт, што ўкраінцы агулам усё ж такі сталі багацейшыя, чым пяць гадоў таму. Калі вымяраць гэтае багацьце колькасьцю прададзеных аўтамабіляў, кватэраў і ўвогуле высакаякасных спажывецкіх тавараў, гэтая выснова стаецца бясспрэчнай. Іншая справа, што дыстрыбуцыя багацьця ня ўсімі ва Ўкраіне ўспрымаецца як справядлівая і адэкватная да грамадзкіх спадзяваньняў. І тэмп нарошчваньня такога багацьця не задавальняе ўсіх. Украінцы жывуць бядней за беларусаў і расейцаў.

2. У краіне наступіла істотная дэсаветызацыя публічнага жыцьця і ўмацаваньне украінскай нацыянальнай ідэнтычнасьці. Іншая справа, што якраз такая палітыка Юшчанкі, карысная з пункту погляду дзяржавы, значнай часткай украінцаў на ўсходзе і поўдні краіны ўсё яшчэ ўспрымаецца варожа.

Што напэўна зьмянілася да горшага?

1. Парадаксальна, узровень карупцыі ва Ўкраіне пры Юшчанку ўзрос. Парадаксальна таму, што ў 2004 годзе абяцаньне скончыць з карупцыяй было бадай ці ня самым “сьвятым” выбарчым абяцаньнем Юшчанкі, у якое безагаворачна верылі мільёны ўкраінцаў.

2. Выразна павысіўся ўзровень цынізму ў палітычным жыцьці Ўкраіны. Вярхоўная Рада стала прытулкам для вялікай групы палітыкаў, якія ў дэмакратычнай дзяржаве павінны былі б адседжваць тэрміны ў турме. Ва ўкраінскай палітыцы амаль ніякай ролі не адыгрывае ідэалёгія ці праграмныя прынцыпы, а дамінуе цынічны прынцып палітычнай эфэктыўнасьці, які, напрыклад, у апошнія два гады дазваляў дзейнічаць рука ў руку Віктару Януковічу і Юліі Цімашэнцы, каб нэўтралізаваць палітычны ўплыў Віктара Юшчанкі.

3. Эканамічная сытуацыя Ўкраіны значна горшая, чым 5 гадоў таму. Паводле афіцыйных дадзеных, ВУП Украіны летась скараціўся на 15 адсоткаў. Краіну ад фактычнага банкруцтва ўратавала пазыка 16 мільярдаў даляраў зь Міжнароднага валютнага фонду. Вялікіх шанцаў на эканамічнае аздараўленьне пакуль не відаць.

Ці адчувае Віктар Юшчанка і сваю віну за гэтыя няўдачы? У нядаўнім інтэрвію нашаму радыё ён адмовіўся прызнаць свае памылкі:

“Я як прэзыдэнт ніколі не схілю галавы і ніколі не скажу, што я за гэтыя 5 гадоў нешта прайграў. Я прынёс нацыі тое, што яна патрабуе. Умее яна гэта чытаць – гэта яе ўратаваньне. Ня ўмее – значыць, нам трэба пахадзіць зь Януковічамі і Цімашэнкамі пад крамлёўскім праектам, як хадзілі пад Кучмам, яшчэ 15 – 20 гадоў. Гэта таксама плата“, — сказаў Юшчанка.

 

2.4. Ад рэдакцыі

Мы падалі столькі інфармацыі па даным пытаньні, каб беларускія ды іншыя зьмястоўныя дэмакраты маглі выкарыстаць досьвед прэзідэнцтва пана Юшчанкі для ўзбагачэньня сваіх палітычных ведаў.

Віктар Юшчанка ўвойдзе ў гісторыю напэўна як супярэчлівая асоба, якая мае свае плюсы і мінусы. Сярод плюсаў, з нашага пункту гледжаньня, варта не забываць пра яго змаганьне за ўкраінскую мову, культуру, гісторыю, узьняцьце ім тэмы галадамору, імкненьне стварыць Адзіную памесную ўкраінскую праваслаўную царкву.

Відаць, разумеючы хуткае наступленьне часу адыходу ў гістарычны нябыт, усё яшчэ прэзідэнт Украіны вырашыў павялічыць колькасьць пазітыву ў сваім палітычным вобразе. У студзені 2010 г. ім было зроблена сярод іншага наступнае:

1. Быў падпісаны ўказ аб ушаноўваньні ўкраінскіх сечавых стральцоў, якія змагаліся ў гады Першай сусветнай вайны на баку Аўстра-Вугоршчыны супраць Расеі. Указ, натуральна, выклікаў нярвовую рэакцыю “Масквы”, якая лічыць, што «адыходзячы ў нябыт Прэзідэнт Украіны працягвае варушыць гісторыю». Між тым, яшчэ зусім нядаўна ў Расеі прайшлі «ўшаноўваньні» г.зв. рускага апалчэньня і яго правадыроў Мініна і Пажарскага ды іх перамогі над «польскімі інтэрвентамі» за 300 гадоў да сечавых стральцоў.

2. Юшчанка ініцыяваў стварэньне Міжнароднага трыбуналу над злачынствамі камунізму.

Прызнаньне Кіеўскім апеляцыйным судом прамаскоўскіх кіраўнікоў Украіны вінаватымі ў зьдзяйсненьні генацыду ўкраінскага народа – арганізацыі Галадамору ў 1932-33 гадах – стане прэцэдэнтам для зьмены падыходаў да вызначэньня генацыду народаў у міжнародным праве. Гэта з’яўляецца сведчаньнем таго, што Украіна ідзе па шляху цывілізаваных краін, якія ставяць па-за законам любое злачынства супраць чалавецтва і чалавека.

Прэзідэнт зьвярнуўся да лідараў дзяржаў Усходняй Еўропы, якія пацярпелі ад камуністычных рэжымаў (у прыватнасці, да лідараў Польшчы, Грузіі, краін Балтыі), з прапановай падпісання міжнароднага пагаднення аб стварэнні такога трыбунала.

3. Прэзыдэнт Украіны Віктар Юшчанка надаў званьне Героя Украіны лідэру ўкраінскага нацыянальнага руху і ўзброенага супраціву часоў другой сусьветнай вайны Сьцяпану Бандэру.

Сьцяпан Бандэра кіраваў нацыянальным рухам у Заходняй Украіне ў складзе даваеннай Польшчы, быў лідэрам Арганізацыі украінскіх нацыяналістаў (АУН) у 1941-59 гадах. Быў вязьнем польскай турмы і нямецкага канцлягеру Заксэхаўзэн. У 1959 годзе забіты агентам КДБ.

Узнагароду з рук прэзыдэнта атрымаў унук Сьцяпана Бандэры.

Гэты запіс апублікаваны: Субота, 23 студзеня, 2010 у 22:16
Катэгорыі: 1.6. Сьвет сёньня, 2.1.1. У разьвіцьцё Бел.Нац.Ідэі, 2.5. Прыглядаемся да Захаду, 3.4. Украіна, 4.1.1. Нац.каштоўнасьці ў дэмакр., 4.1.2. Эканам.пытан. і дэмакратыя, 4.2. Нацыяналізмы, 5.5. Паралелі сацыяльныя, 5.6. Ідэалогіі, іх бараціба, 5.6.3. Ідэал.фін.алігархіі, 5.6.6. Ідэал.універс.нац.. Вы можаце сачыць за каментарамі пры дапамозе RSS 2.0 стужкі.
Вы можаце пакінуць каментар. Але пінгі забаронены.