Беларусь – наша зямля

Пагадзіцеся, заявы і памкненьні чалавека (ды яшчэ прафесара, этнічнага рускага) правесьці ў Кіеве “Міжнародны антыімперскі з’езд” прадстаўнікоў нацыянальна-дэмакратычных сіл тых народаў, над якімі працягвае панаваць ці якім перашкаджае разьвіваць свае дзяржавы расейская імперыякратыя, заявы і памкненьні правесьці гэты з’езд з намерам стварыць “Антыімперскі нацыянальна-дэмакратычны фронт (АНД-фронт)” дорага каштуюць у наш час. Таму можна толькі шкадаваць, што рэдакцыя, як на мой погляд, недастаткова ўвагі зьвяртала працам Пятра Хамякова (гаворка пра яго). Прапаную запоўніць гэты прабел выстаўленьнем на сайце некаторых апошніх артыкулаў гэтага чалавека. Перакананы, многія нашы чытачы знойдуць там шмат цікавых думак, якія дапамогуць ім падрыхтаваць сябе да будучых падзей у Расеі.

Віталь Хромаў

1.

АБ РЭЖЫМЕ, КРАІ Й РУСКІМ НАЦЫЯНАЛЬНЫМ ВЫРАТАВАНЬНІ. У АДКАЗ НА АДНУ З ПУБЛІКАЦЫЙ “АРЫЙЦАЎ”

П.М. Хамякоў (www.ari.ru/doc/?id=3357)

Частка I. “Так” і “не” ў пытаньні аб крызісе і краі.

Матэрыялы АРІ заўсёды цікавыя. Нават, калі нязгодны зь некаторымі высновамі, гэтыя матэрыялы заўсёды выяўляюць нейкія цэнтральныя моманты ў ацэнцы сітуацыі.

Менавіта такім матэрыялам зьяўляецца артыкул «Рэжым на краі. Стаяць і ня дыхаць на яго» http://www.ariru.info/doc/?id=3353, нядаўна апублікаваны на АРІ.

Гэты артыкул закранае самую актуальную для актыўнага рускага чалавека тэму – як скарыстацца пладамі крызісу і ці магчыма гэта ў прынцыпе.

АРІ ў даным матэрыяле адказвае на гэтае пытаньне адназначна – пакуль немагчыма. Таму з кульмінацыяй крызісу варта пачакаць (настолькі, наколькі ўвогуле наступ гэтай кульмінацыі залежыць ад суб’ектыўных дзеяньняў пратэстных масаў рускіх нацыяналістаў).

Праблема настолькі важная, што хацелася б абмеркаваць яе падрабязна, тэзіс за тэзісам, разглядаючы кожны зь іх паасобку.

Дык вось, першае. Ці настолькі хрупкі рэжым РФ, што ён можа заваліцца ў любы час, як сьцьвярджаецца ў матэрыяле?

Адказ нечаканы. І так, і не.

Пра чыньнікі няўстойлівасьці рэжыму пісалі многія. У тым ліку і аўтар гэтага артыкула. Тлумачылі кожны з аб’ектыўных фактараў. Напрыклад, поўную дэградацыю эканомікі РФ, што выявілася ў значна больш вострай, чым у сярэднім па сьвеце, і нават у суседзяў, рэалізацыі крызісу ў Расеі.

Мы ня будзем далей разьвіваць гэтую тэму, бо яна і так добра апісаная дзесяткамі іншых аналітыкаў.

Мы нават узмоцнім тэзіс аб крызіснасьці стану РФ, а менавіта, нагадаем аб высьпяваньні фактараў суб’ектыўных, а менавіта, пра ўзнікненьне (упершыню за многія апошнія гады!) унутрыэлітнага супрацьстаяньня ў РФ [мы, на сайце, гэтую тэму толькі што падрабязна разгледзелі, але спадар Хамякоў дадае ніжэй новыя прыкметы. – Рэд.]. Гэта выявілася ў сувязі з падзеямі вакол выбараў у рэгіянальныя органы заканадаўчай улады.

Упершыню (зьвернем на гэта асаблівую ўвагу!) адзіным фронтам выступілі КПРФ і ЛДПР. Падкрэсьлім – упершыню гэтыя партыі ўзаемадзеюць з такой ступеньню каардынаваньня патрабаваньняў і нават дзеяньняў.

Іншы назіральнік можа сказаць, што і КПРФ, і ЛДПР – гэта не кіруючыя партыі. Але гэтая заўвага не адмяняе нашага тэзісу аб пачатку ўнутрыэлітных разборак  у РФ. Гэтыя партыі не кіруючыя, але якія ўваходзяць у сістэмную апазіцыю, а значыць, яны частка эліты. Неабходная частка, дадамо мы. Якая вельмі шмат зрабіла для ўмацаваньня рэжыму, блакуючы зьяўленьне больш радыкальнай і рашучай апазіцыі [аналагічную функцыю ў Беларусі выконвае пазасістэмная апазіцыя з аб’яднанцаў. – Рэд.].

І цяпер іх пратэст – гэта ня фарс, як было ў іх мінулых «патрыятычных» кампаніях. Гэта – рэальная прэтэнзія на рэальны кавалак улады.

Скажам больш, лідэр ЛДПР Жырыноўскі, які заўсёды тонка адчувае сітуацыю, пачаў набліжаную да адкрытага хамства кампанію супраць Пуціна [і чаму нас, хто сфармаваў паняцьце пра сіянакратыю, гэта не зьдзіўляе?… – Рэд.].

Што гэта, правакацыя (што таксама можа быць), альбо цалкам усвядомлены перахоп тэндэнцыі, імкненьне далучыцца да будучых пераможцаў? [гэта выкананьне загаду ад сапраўдных гаспадароў. – Рэд.]

Адказаць пакуль цяжка. Але нават, калі гэта проста правакацыя, дык значыць, вобразна кажучы, «абвал сасьпеў», і трэба тэрмінова выклікаць яго «датэрміновы зрыў», каб некалькі пазьней  ён не абваліўся сам са значна большымі наступствамі.
Гэта часта робяць і з абваламі, і з лавінамі, і з насьпелымі палітычнымі катаклiзмамі.

Але, паўторым, гэта самае мяккае тлумачэньне сітуацыі з актыўнасьцю Жырыноўскага. І ня самае верагоднае.

Патлумачым апошняе сцьвярджэньне. Жырыноўскі, акрамя ўсяго іншага, выступае за масавую адстаўку губернатараў.

Але ж гэта самая моцная «палітычная мара» Мядзьведзева! Які, згодна з інсайдэрскай інфармацыяй, замахваецца толькі на 10 ключавых кіраўнікоў рэгіёнаў. А Жырыноўскі агучвае гэтую «мару» гіпертрафавана, у сваім стылі. Не 10, а ўсіх!

Значыць, і атака на Пуціна з боку лідэра ЛДПР невыпадковая. Бо Мядзьведзеву трэба, у працэсе замены губернатараў, зьмяніць старых пуцінскіх прызначэнцаў.

Дарэчы, у апошні час актывізаваліся чуткі пра падрыхтоўку адстаўкі Чэмезава. А гэта папярэдні эпізод у нападзе на самага Сечына – ключавога пуцінскага кадра.

Наогул, візантыйская сістэма пуцінскай вертыкалі відавочна дае расколіну. Яна ня ўзгоднена зь некалькімі цэнтрамі ўлады. А ў РФ іх цяпер нават ня два, а цэлых чатыры – Мядзьведзеў, Пуцін, Сечын, які стаў амаль самастойным, і патрыярх Кірыл, які набірае ўсё большую палітычную вагу як апошняя інстанцыя для блакаваньня ўнутрыэлітнага супрацьстаяньня.

Пра тое, што ўнутрыэлітны разлад набірае абароты, сьведчыць і нарастаньне супярэчнасьцяў паміж уладай і алігархамі. Мацней за ўсё гэта праяўляецца пакуль у Маскве. Але, ліха бяда пачатак. Ня вечна ж «бедным алігархам» пад дулам пісталетаў пуцінскіх чэкістаў марнаваць «апошнія грошы» на фінансаваньне авантур, накшталт сочынскай Алімпіяды. Дзе будаўніцтва амаль цалкам вядзецца на грошы «інвестараў», якіх улада проста прымусіла фінансаваць гэты затратны праект, які не абяцае ніякіх прыбыткаў. Бо хутчэй за ўсё Алімпіяды ў Сочы ня будзе, пра што заявіў ня хто іншы, як прэзідэнт ЗША Абама, які слоў на вецер не кідае.

Ды што там алігархі! Грошай у РФ няма нават на фінансаваньне ўзбраеньня пуцінскай жандармэрыі. Так, у Маскве (у Маскве!) салдатаў унутраных войскаў ужо абавязваюць на свае грошы купляць бронекамізэльку. Але колькі грошай у тых салдат? Хапае ня больш чым на дзьве бронекамізэлькі ў месяц на роту. Гэтак не пасьпееш да пачатку рэвалюцыі нават сваіх ахоўнікаў узброіць толкам.

Так аўтар не абвяргае тэзіс АРІ аб тым, што рэжым вось-вось разваліцца? – спытае каторы з чытачоў.

Але ж мы сказалі раней, што адказ аб развале, нават мацней, аб самаразвале рэжыму, мае дваісты адказ.

І так, і не. Мы праілюстравалі, чаму можна сказаць аб гэтым «так». Цяпер пакажам, чаму можна сказаць і «не».

Першае. У рэжыму ёсьць вялізныя запасы забесьпячэньня свайго існаваньня.
Самы яркі прыклад, не заўважаны амаль нікім перш за ўсё як прыклад забесьпячэньня самазахаваньня рэжыму ва ўмовах крызісу. Вось грымнула аварыя на Саяна-Шушанскай ГЭС. Сібірскія рэгіёны апынуліся ў сітуацыі вострага энэргетычнага дэфіцыту, а казна страціла прыбыткі ад вытворчасьці энэргаёмістага сібірскага алюмінію. Здаецца, сітуацыя блізкая да маштабнага сістэмнага крызісу і ў агульнафедэральным, і ў рэгіянальным маштабе. Больш за тое, сістэмны крызіс у цэнтры Сібіры здольны проста разваліць краіну на дзьве часткі чыста фізічна. Бо найбольш пацярпелы ад аварыі і ў эканамічным, і ў энергетычным, і ў сацыяльным плане Краснаярскі край дзеліць тэрыторыю РФ на дзьве роўныя па памерах часткі.

Але ўлада не запанікавала. Падпісваюцца ўсім вядомыя і актыўна абмяркоўваемыя дамоўленасьці зь Кітаем. Сібірскія рэсурсы стануць асвойвацца ў інтарэсах Кітая і з удзелам Кітая.

Зразумела, ад такой здачы рэсурсаў бюджэт тое-сёе атрымае.

Латаньне бюджэтных дзірак?

Так. Але ня толькі. І нават ня столькі.

Так і хочацца працытаваць ў гэтай сувязі хрыстаматыйнае. «Ватсан, вы глядзіце, але ня бачыце».

Што ж ня бачаць нашыя «Ватсаны», якія кіпелі абурэньнем пры абмеркаваньні эканамічных і дэмаграфічных асьпектаў гэтага праекта?

А яны ня бачаць палітычнага і сілавога (увага!) асьпекта зьдзелкі. Бо Кітай будзе забясьпечваць яе выкананьне і палітычнымі, і сілавымі метадамі. Бо проста так свае інвестыцыі без забесьпячэньня ён не пакіне.

Таму Пуціну можна не турбавацца аб сацыяльных наступствах крызісу на Саяна-Шушанскай ГЭС. І нават аб тым, што Сібірская і дальнеўсходняя міліцыя ў далечыні ад Масквы ўсё больш зрастаюцца зь мясцовымі элітамі й нават (вось бяда!) зь мясцовым насельніцтвам.

Дарэчы, ня проста так. Бо, калі прарве Саяна-Шушанскую плаціну, то хваля ня будзе аддзяляць краснаярскіх абываталяў ад краснаярскім міліцыянтаў. Так жа, як удар па рээкспарце японскіх праварульных машын ударыў па ўсіх удзельніках гэтага бізнэсу, не аддзяляючы простых абываталяў ад прыморскіх міліцыянтаў, якія вельмі актыўна ў гэтым бізнэсе ўдзельнічалі.

Дык вось, панове, цяпер Пуціну напляваць ня толькі на настроі мясцовай публікі (на гэта яму заўсёды было напляваць), але і на настроі мясцовай міліцыі й мясцовай адміністрацыі. У выпадку ўзнікненьня праблем “захаваньне кіравальнасьці ў рэгіёнах” забясьпечаць «кітайскія таварышы».

Альбо сіламі аховы кітайскіх прадпрыемстваў, альбо сіламі прыданай у дапамогу гэтай ахове кітайскай паліцыі (а чаму мы павінны быць упэўненымі, што такія магчымасьці не прадугледжаны канфідэнцыйнымі дамоўленасьцямі ўладаў Кітаю і РФ?). Альбо, калі спатрэбіцца, і кітайскай арміі.

Ідэальная сітуацыя для вярхушкі РФ! – Ні за што не адказваць, нічога не забясьпечваць, а толькі атрымліваць нейкія грошы і фармальна лічыцца уладай на нейкіх тэрыторыях.

Колькі гэта працягнецца?

На век Пуціна хопіць. А там хоць трава не расьці [сапраўды, такое мысьленьне характэрнае для ўсіх цяперцаў. – Рэд.].

Гэтая сьхема часткова апрабаваная ў Чачэніі. Толькі там Масква яшчэ і немалыя грошы плаціць. А ў Сібіры і на Далёкім Усходзе Масква будзе грошы атрымліваць.

Мара! Мара, ды і толькі. У Сібіры атрымліваць – у Чачню плаціць. Але нічога не рабіць. І пакідаць за сабой нейкую частку гэтых фінансавых плыняў. Пры гэтым лічыцца кіраўніцтвам нейкай «вялікай дзяржавы».

Лічы́цца фармальна, бо большую частку терыторыі гэтая ўлада ўжо па факце не кантралюе.

Такі вось вынік пуцінскага «ўмацаваньня дзяржаўнасьці».

Будзь праклятая гэтая дзяржаўнасьць і ўсе яе «ўмацавацелі» на векі вечныя!

Але няўжо ніхто гэтаму не абурыцца, не супрацьдзеіць?!! – загалосіць нейкі «патрыёт».

Абу́рацца, – адкажам мы. Вось абурылася кітайскай дамовай прадстаўніца пэўнай  часткі сілавікоў, старая мадам Токарава, ўласьніца Стрынгеры.

Абурэньне мадам зразумелае. Кітайская сьхема пакідае без бабла некаторых зь сілавікоў.

Дый толькі на што яны здольныя? Маладзец супраць авец, а супраць малайца і сам аўца. Выступіць супраць Крамля, нават за сваё бабло, гэта не зь бяззбройнымі апазіцыянерамі «ваяваць».

Дарэчы, менавіта гэта, уражвальная бездапаможнасьць значнай, калі ня  большай часткі народу РФ перад любымі выкрунтасамі ўлады, дае гэтай уладзе магчымасьці выжываць за кошт праектаў, падобных праекту здачы Сібіры Кітаю [зьвярніце ўвагу, у Беларусі Лу-ка дзеля ўтрыманьня ва ўладзе робіць тое ж самае – прадае каштоўнасьці беларускага народу… – Рэд.].

Зрэшты, мы несправядлівыя да насельніцтва РФ. Што там насельніцтва РФ, калі слабіну дэманструюць сілы значна больш вялікія.

Бо многія дзеячы ЗША заяўлялі, што ўмацаванне Кітая за кошт Сібіры і Далёкага Усходу РФ – гэта сьмяротная небясьпека для ЗША.

І што? Якая рэакцыя ЗША на фактычную здачу гэтых тэрыторый Кітаю?

Ніякай!

Дарэчы, ня толькі ў гэтым пытаньні. Вось Бжэзіньскі «грозна» заяўляе, што экспансія РФ ва Ўкраіну і Грузію, прычым ня толькі ваенная, але і палітычная, і прапагандысцкая, і эканамічная (як у выпадку з Украінай), небясьпечная для ЗША.

Здаецца, не апошні чалавек у амерыканскім істэблішмэнце [значыць, ёсьць людзі паважней… – Рэд.]. Але дзе дзеяньні па адбіцьці гэтай экспансіі?

Іх няма. Што б ні крычалі іншыя шызоідныя «патрыёты-антызаходнікі».

Зробім рэзюмэ. Крамлёўскі рэжым сапраўды можа разваліцца ў любы момант. Прычым, разам з развалам краіны. Бо гэты фактычны развал (яшчэ ня ясны пасьля ўсіх каўказскіх авантур Крамля, але ўжо відавочны пасьля расейска-кітайскага праекту і аварыі на Саяна-Шушанскай ГЭС) стаў фактам.

Але фармальна развалу няма. І рэжым моцны. Мала таго, можа існаваць так дастаткова доўга.

З прычыны ўражвальнага зьбегу абставінаў. Ствараецца ўражаньне, што насуперак логіцы і відавочным інтарэсам вельмі многіх сілаў, над расейскай імпэрскай дзяржавай нейкі дэман раскрыў парасонік, абараняючы гэтую людаедскую імперыю ад краху.

І колькі б аб’ектыўных абставінаў і суб’ектыўных інтарэсаў ні спрыялі краху гэтага рэжыму, ён можа праіснаваць яшчэ вельмі доўга.

Так што АРІ толькі часткова правыя. Гэты рэжым хрупкі. Але на яго можна ня толькі, прытрымліваючыся тэрміналогіі цытуемага матэрыялу, «дыхаць». На яго можна чыхаць, кашляць, пляваць і штурхаць яго. І яму нічога ад гэтага ня будзе.

Ня будзе да тых часоў, пакуль…

Але пра гэта ў наступнай частцы.

Частка II. Канец імперыі й персьпектыва для рускіх

Каб зразумець персьпектывы разьвіцьця сітуацыі, нам трэба адхіліцца на невялікі тэарэтычны экскурс.

Спадзяемся, у чытача не выклікае сумненьняў сцьвярджэньне, што дзяржавы, народы і краіны ўяўляюць зь сябе складаныя сістэмы.

Але складаным сістэмам уласьціва мяняць свае станы скачкападобна. Прыклады такіх скачкоў сістэм палітычных ва ўсіх перад вачыма. Лютаўская рэвалюцыя 1917 года, калі царызм паў літаральна раптоўна, прычым падзеньне пачалося са звычайнай бойкі у булачнай. А 1991 год! Па́ра нязграбных манеўраў рэжыму і СССР упаў амаль бяз стрэлаў. Дарэчы, над СССР таксама, вобразна кажучы, «трымалі парасонік» патэнцыйныя праціўнікі. Так, нядаўна ўсплылі факты, што Францыя, Англія і ЗША не хацелі аб’яднаньня Нямеччыны, а прэзідэнт Буш [старэйшы] асабіста ўгаворваў ўкраінскую эліту «не развальваць СССР».

Зрэшты, мы адуважыліся. Такім чынам, чым 1917-ы і 1991-ы не класічныя скачкі.

А які механізм гэтых скокаў? Ён просты. Сістэма можа заставацца ў папярэднім стане, які ўжо не адказвае на зьмененыя і далей зьмяняемыя ўмовы. У пачатку гэтага працэсу сістэма можа нават супрацьстаяць нейкім «штуршкам». Але потым гэтая магчымасьць слабне.

І вось, сістэму можна падштурхнуць да скачка ўсё меншым і меншым па сіле «штуршком». У выніку сістэма сапраўды можа «зваліцца» (або «падскокнуць», як каму падабаецца) ад найлягчэйшага подыху.

Так сыходзіць зь месца шматтысячатонная лавіна ад крыку. А часам нават ад пляска ў далоні.

Цяпер РФ яшчэ ня зрушыш зь месца «пляскам у далоні». Цяпер для гэтага трэба настолькі моцныя ўзьдзеяньні, магчымасьцямі якіх рускія народныя сілы не валодаюць. Зьнешнія сілы чамусьці канца РФ ня хочуць [вельмі важнае пытаньне – “чамусьці?”, якое ўсе чамусьці абыходзяць … – Рэд.]. «Не народныя» сілы ў РФ хоць і крэхчуць пад чэкісцкай няволяй, але «надрывацца ў крыку» ня хочуць. І сістэма застаецца непарушнай.

Але ўжо, умоўна кажучы, «заўтра» сістэму зможа абваліць і больш слабы «крык». А пасьлязаўтра і «пляск у ладкі», які па сіле іншаму сярэдняй бізнэсмэну.

Дарэчы, мы не дарма згадалі бізнэс. З год таму па Інтэрнэце гуляла інфармацыя аб магчымасьці заваліць рэжым за 20 мільёнаў даляраў. Іншыя «дорбазычліўцы» прыпісвалі аўтарства разлікаў мне.

Адкрыта, панове, за гэты час столькі адбылося, што ня памятаю, ці я гэтую лічбу увёў ва ўжытак. Але цяпер скажу, што ў 2010 годзе для злому рэжыму можа хапіць 24 642 000 даляраў.

Разьлікаў не падаю. Тут важным ёсьць парадак лічбаў. Такія выдаткі можа дазволіць сабе і не такая ўжо заможная прыватная асоба.

А крыху пазьней для злому рэжыму спатрэбіцца яшчэ менш. Прычым, падкрэсьліваю для правакатараў, гэта ня заклік, а вынікі аналізу сітуацыі.

Зрэшты, не ўтрымаемся ад зьедлівай рэплікі. Калі б спадар Чычваркін не элітныя ювялірныя вырабы купляў, а ўклаў бы хаця б толіку сваіх капіталаў у адпаведны палітычны праект, ён бы зараз не адмазваўся ад расеянскіх праваахоўнікаў, а прымаў ад іх прыніжаныя прабачэньні за іх мінулыя грахі ў адносінах да сабе, любімага.

Зноў жа, ні да чаго не заклікаю пана Чычваркіна. І да яго падобных. Проста як аналітык кажу, што сёньня яны маглі б заваліць паліцэйскі рэжым і назаўсёды засьцерагчы сябе ад рэкеціраў у пагонах у выніку сфармуляванага імі ж палітычнага заказу. А заўтра значна менш заможныя заказчыкі заваляць рэжым і саміх гэтых паноў разам зь ім.

Гэта, ведаеце, як у 1918 годзе, матросы не пыталіся паноў дэпутатаў Думы, за што і як яны галасавалі, а проста «разьменьвалі» іх як буржуеў, акцябрыстаў  і сацыялістаў.

Зрэшты, мы адуважыліся. Вернемся да тэорыі. Скачок сістэмы з аднаго стану ў іншы можа адбывацца ў адзін этап. Але гэта ў выпадку, калі абодва станы блізкія, і насьпелыя перамены не такія значныя.

У працэсе сацыяльных катаклізмаў часта менавіта зацягваньне неабходных пераменаў прыводзіць да таго, што грамадская сістэма павінна зрабіць ужо вельмі вялікі скачок.

Тады катаклізм праходзіць некалькі этапаў. Гэта як хуткія скачкі праз некалькі прыступак.

На прыкладзе ўсіх значных рэвалюцый мы бачым менавіта хуткае праходжаньне прамежкавых станаў. І зацікаўленаму палітычнаму гульцу можна дазволіць сабе не імкнуцца да лідарства ў прамежкавым стане.

Патлумачу на зразумелым для ўсіх прыкладзе. Дапусьцім, нейкі палітычны дзеяч ведае, ці здагадваецца, чым скончыцца 1917 год. Тады ён ня будзе гараваць аб тым, што не заняў адпаведнага месца ў Часовым ўрадзе.

І тут мы пераходзім да другога важнага тэзісу з аналізуемага матэрыялу АРІ. Так, рускія нацыянальна думаючыя дзеячы не атрымаюць амаль нічога пры зломе дзяржаўнай сістэмы РФ. Спачатку не атрымаюць. Але прыведзеныя ў матэрыяле АРІ альтэрнатывы – лібэральная ды імпэрская, таксама няўстойлівыя. Ліберальная – няўстойлівая відавочна. У параўнаньні з 1991 годам ліберальная альтэрнатыва моцна «страціла ў вазе». І калі лібералы будуць таранам, які разаб’е цяперашнюю ўладу, то яны будуць значна слабшыя і ўразьлівыя, чым у 1991 годзе. Яны вымушаныя будуць шукаць кааліцыі хаця б з часткай рускіх рухаў. Як цяпер Каспараў шукае саюзнікаў сярод нацыянал-бальшавікоў.

Але для сур’ёзных палітычных праектаў пасьля краху цяперашняга рэжыму гэтага будзе недастаткова. Лібералы альбо зразумеюць гэта, альбо зноў страцяць уладу.

Чырвоныя й імперцы на першы погляд мацней. Так, мацней. Але не нашмат. Імперская ідэя таксама вельмі дыскрэдытавала сябе ў масах за час пуціншчыны і яго «ўмацаваньня дзяржавы».

Потым, час пасьля злома таталітарнага рэжыму ня лепшы для пабудовы таталітарнай улады ў іншым абліччы. Адразу пасьля злома, дадамо мы, бо не гаворым аб больш аддаленых наступствах.

Таму ў рускіх, умоўна кажучы, нацыянал-дэмакратаў, будзе час для ўмацаваньня ўласных пазіцый адразу пасьля краху цяперашняга рэжыму.

Пры гэтым магчымасьцяў для самаарганізацыі й пабудовы рускіх палітычных структур пасьля краху РФ будзе непараўнальна больш, чым цяпер. Таму мы можам зараз выдаткаваць масу часу (пры гэтым імкнучыся «пакуль» захаваць рэжым, ці, як мінімум, спрыяць яго захаваньню) і сілаў. Больш за тое, прынесьці масу ахвяраў. І атрымаць вынікі, якія можна будзе пасьля краху РФ атрымаць за тыдзень без усялякіх ахвяраў.

Так што, тэзіс АРІ пра тое, што ня трэба імкнуцца да краху рэжыму «пакуль ня створаныя рускія арганізацыі», не вытрымлівае крытыкі. Цяпер сітуацыя такая, што мы паўнавартасныя рускія арганізацыі пры цяперашнім рэжыме ня створым.

Больш за тое, і такія структуры як КПРФ і ЛДПР, і такія, не аформленыя ў дастатковай ступені групы лабіраваньня ліберальнага і чырвона-імперскага праекта, будуць значна больш развітымі, чым рускія арганізацыі.

І тут мы дакранаемся да самага галоўнага. У працэсе «скачка», у працэсе зьмены рэжыму можна зрабіць вельмі многае. Каб у выніку ўсё не вярнулася да адной з хімераў (ліберальнай ці імпэрскай), трэба стварыць масавую базу будучага грамадскага ўладкаваньня. І менавіта ў працэсе скачка гэта магчыма.

Свабода, ўласнасць і ўлада не даюцца. Яны бяруцца. У кароткі перыяд хаосу трэба даць актыўнай частцы народу толькі арыентыр, напрамак.

І гэта пад сілу менаваіта прапагандысцкім структурам накшталт АРІ. Актыўная частка народу павінна быць арыентаваная на злом механізмаў дзяржаўнага ўціску. Пры гэтым матэрыяльныя рэсурсы дзяржавы павінны быць, кажучы шчыра, проста захопленыя актыўнай часткай народу.

Тым самым вырашаюцца дзьве задачы.

Першая. Машына дзяржаўнага ўціску проста фізічна ня зможа быць хутка адноўлена. І дэмакратыя – класічная дэмакратыя ў выглядзе народаўладдзя – мае шанец праіснаваць дастаткова доўга для афармленьня ва ўстойлівыя формы.

Другое. Фармуецца значны, падкрэслім гэта, значны, у некалькі дзесяткаў працэнтаў насельніцтва, слой эканамічна заможнага (за кошт нацыяналізацыі дзяржаўных сродкаў) і ўзброенага (з прычыны страты дзяржавай у працэсе перавароту манаполіі на ўзброены гвалт) насельніцтва.

Якое і стане гарантам незваротнасьці адбылага дэмантажу імперыі.

…

У працэсе сацыяльнага скачка будзе дадзены шанец ўсім. Паўторымся, УСІМ.

Усе, хто захоча гэтым шанцам скарыстацца, скарыстаюцца ім. А хто не захоча, ня зможа нікога вінаваціць. Толькі саміх сябе.

Але гэта ўжо тэма для іншых разважаньняў.

2.

П. ХАМЯКОЎ: АДЗІН СА СЦЭНАРОЎ РАЗВАЛУ РАСЕІ

(паводле kavkazcenter.com/russ/content/2009/12/24/69764)

Існуюць розныя натуральныя сцэнары развалу РФ. Паўторым, натуральныя, а не палітычныя. І нават не рэвалюцыйныя. І пачнем з самага відавочнага і актуальнага. Пагаворым аб сітуацыі на Саяна-Шушанскай ГЭС (СШ ГЭС).

Такім чынам, ёсьць тры асноўныя моманты.

Першы. Моцныя маразы могуць прывесьці да таго, што эксплуатуемая цяпер ў няштатным рэжыме СШ ГЭС абрынецца яшчэ зімой з прычыны абледзяненьня водаводных магістраляў, якія не разьлічваліся на інтэнсіўную эксплуатацыю ў зімовых умовах (зімой сьцёк менш і аварыйны ськід вады ня можа быць сталым).

Другі. Ёсьць шанец аварый на выпрабаваньнях 26 сьнежня. Гэта, шчыра, не ўяўляецца нам моцным аргументам на карысьць немінучай катастрофы.

Катастрофы па большай частцы бываюць, калі тэхнагенная аварыя (дарэчы, як і тэракт) адбываецца ў адпаведнай сітуацыі. А сітуацыя павінна дасьпець. Пакуль жа сітуацыя яшчэ не сасьпела.

Трэці момант. На нашу думку, найбольш значны. Вось інфармацыя: «… У канцы лістапада за 6 дзён выпала сезонная, чатырохмесячная норма ападкаў. Краснаярск заваліла па вушы – столькі сьнегу не было 37 гадоў. І ў сьнежні ападкі чакаюцца вышэй за норму ў разы…».

А вось гэтыя факты ў каментарах зь месцаў пацьвярджаюцца. Зразумела, што гэты сьнег вясной стане талай вадой і забясьпечыць анамальную па сіле паводку. Таму 2010 г. цалкам прадказальны, як год анамальнага росту сьцёку.

Але яшчэ ў жніўні 2009 года, каментуючы па сьвежых сьлядах першую катастрофу на СШ ГЭС, сьпецыялісты адзінадушна сцьвярджалі, што станцыя анамальнай паводкі ў цяперашнім яе стане ня вытрымае.

Спрачаліся толькі аб тым, калі такая паводка адбудзецца. Як аказалася, чакаць давялося нядоўга. Вось гэтая анамальная паводка і стварае тую сітуацыю, калі шэраговыя аварыі (або нават нязначныя тэракты) могуць выклікаць катастрофу. У дадзеным выпадку дарэчна ўзгадаць прытчу пра манарха і каменданта порту.

На пытаньне манарха, чаму не было салюту ў яго гонар, камендант адказаў: «Ёсьць сто прычын, Ваша вялікасьць. Першая – няма пораху…». «Гэтага дастаткова», – перапыніў яго манарх.

Так і ў дадзеным выпадку. Ня трэба ні анамальных маразоў, ні падмыву падмурку, ні чаго б там яшчэ. Анамальная паводка зьмяце Саяна-Шушанскую ГЭС, а потым і ўсе плаціны ніжэй.

Аб гэтым сцэнары часта гавораць і прыводзяць маштабы магчымай гуманітарнай катастрофы. Гэта абгрунтаваныя прагнозы. Аднак, пры гэтым неяк забываецца галоўнае. Акрамя сацыяльных, эканамічных ды іншых наступстваў, якія практычна «вышыбуць» Краснаярскі край са звыклага жыцьця, падобная катастрофа зьнясе ўсе масты на Енісеі.

Гэта можа падацца нязначнай дэтальлю. Аднак такая адзнака няверная. З пункту гледжаньня палітычнага, данае наступства ГАЛОЎНАЕ. Бо перарываецца любая наземная сувязь паміж дзьвюма паловамі Расеі. Менавіта так.

Енісей дзеліць тэрыторыю РФ амаль на дзьве роўныя паловы. Такім чынам, Забайкальле, Якутыя і Далёкі Усход апынуцца фізічна адрэзанымі ад Заходняй Сібіры, Урала і Еўрапейскай Расеі. І ад Масквы, зразумела.

Паўторым, фізічна адрэзанымі. Дарэчы, зьнішчэньне наземнай структуры забесьпячэньня палётаў створыць істотныя праблемы і з гэтым відам транспартнай сувязі (хаця, відавочна, паветраныя сувязі – гэта  слабая замена наземным).

Вось тут і становіцца значным любы палітычны збой у кіраваньні Далёкім Усходам.

Вось калі любая, нават самая нязначная ўстраска ў гэтых рэгіёнах стане крокам да іх аддзялення ад РФ. Якая гэта можа быць «устраска»? А мы ня ведаем і ня будзем гадаць. Але тое, што Далёкі Ўсход стала ліхаманіць, мы ведаем. Тое, што амаль у любой праблемнай сітуацыі зноў і зноў усплываюць ідэі аб стварэньні Далёкаўсходняй Рэспублікі, мы таксама ведаем.

Пакуль гэта ўсё застаецца на досыць несур’ёзным узроўні. Аднак у выпадку разрыву фізічнай сувязі з Цэнтральнай Расеяй і Масквой  гэтая сьпячая праблема можа стаць рэальнай.

Тым больш, што да разрыву сувязі дадасца яшчэ і агульнарасейскі шок ад беспрэцэдэнтнай гуманітарнай катастрофы. А далей «варта толькі пачаць». І большая частка тэрыторыі на ўсход ад «Енісейскай мяжы» стане чульлівай да «інфекцыі рускага сепаратызму».

Што далей? Далей працэс пойдзе ўжо з улікам удалага далёкаўсходняга прыкладу. Тым больш, толькі ўявім сабе, як будзе выглядаць Масква, якая толькі што страціла палову тэрыторыі РФ. Гэта як у Кіплінга, “Акела схібіў на паляваньні».

Прарвецца столькі назапашанага, што рэжым не ўтрымаецца. І супраціў пойдзе менавіта па лініі рускага сепаратызму і развалу РФ. Бо менавіта на гэтай тэме ў рэгіёнах могуць аб’яднацца ня толькі масы і маргінальныя апазіцыянеры, але і значная частка эліт.

Уласна, на гэтым сітуацыйны аналіз данага сцэнару можна лічыць завершаным. Аднак, менавіта на гэтым прыкладзе хочацца пракаментаваць некаторыя эмацыйныя моманты.

Вельмі многія літаральна ў апошнія месяцы сталі жадаць краху рэжыму любым коштам. Нават цаной краху расейскай дзяржавы наогул. Гэта – заканамерны вынік той агіднай антылюдскай палітыкі, якую праводзіць пуцінская бандыцка-чэкісцкая групоўка. Зграя, якая ва ўмовах крызісу літаральна глуміцца над большасьцю насельніцтва. Значная частка гэтай большасьці, як водзіцца ў Расеі, тупа церпіць. Але зрух у сьвядомасці ўжо адбыўся. Тупым цярпілам стала ўжо ўсё роўна, што стане з РФ.

А людзям з актыўнай пазіцыяй ясна, што іншай надзеі на выратаваньне ад чэкісцкіх, мянтоўскіх і чыноўных бандытаў у рознакаляровых расейскіх пагонах, акрамя развалу расейскай дзяржавы праз катастрофу, у падданых Крамля няма.

Такім чынам, «у сярэднім» даная «мара» ўжо авалодала масамі. «Рускія багі пачалі помсьціць антырускай расейскай дзяржаве»…

3.

ПЁТР ХАМЯКОЎ: НЕАФІЦЫЙНЫ ЗВАРОТ. ПРЭАМБУЛА

(паводле orey79.livejournal.com/130322)

Дык вось, паглядзім, якія сілы, групы і слаі могуць аб’яднацца ў барацьбе з пуціншчынай, хто можа падтрымаць у гэтым рускіх радыкальных апазіцыянераў?

Дарэчы, першая ўдакладняючая рэпліка, а чаму мы пачынаем з рускіх радыкальных апазіцыянераў? Што, іншых праціўнікаў у пуціншчыны няма?

Адказваем, праціўнікі ёсьць. Але рускія абвешчаны самім Пуціным сваімі ворагамі. Сказаў ён фактычна, што «Расея не для рускіх»? Сказаў. Рабуе яго ўрад рускія рэгіёны? Рабуе. Штурхае ён значную частку нарабаванага ў рускіх [няўжо ў рускіх? – Рэд.] на свой любімы Каўказ? Штурхае. Гнабяць яго сабакі ў першую чаргу рускіх апазіцыянераў па прынятым іншымі яго сабакамі 282-м артыкуле, які ўжо адкрыта называюць «рускім»? Гнабяць. Дык хто ж зьяўляецца галоўным ворагам рускага народу з пункту гледжаньня рускіх апазіцыянераў? Правільна, Пуцін.

На нашым сайце (http://ruscenter.info/index.php?name=voting&op=view&id=1) за гэта цьверджаньне выказваюцца больш за 40% тых, хто прагаласаваў. А калі да самога Пуціна дадаць яшчэ і яго халуёў з Адзінай Расеі, то атрымаецца каля 60% тых, хто лічыць іх галоўнымі ворагамі Расеі. А дакладней, зыходзячы з кантэксту, галоўнымі ворагамі рускіх. Так што ў настроі нашых паплечнікаў мы не сумняемся. І ў настроі многіх іншых, хто прама ці ўскосна спачувае рускай апазіцыі. Калі ўсьвядомлена, а калі і проста «па жыцьці». Вось, напрыклад, на сайце babr.ru/vrag апытаньне, хто зьяўляецца галоўным ворагам Сібіры, дае блізкія адзнакі. Пуцін больш за 43%, а разам з Адзінай Расеяй і вэртыкальлю ўлады, г.зн. са сваімі несумнеўнымі падручнымі, Пуцін набірае таксама каля 60%. Г.зн., сібіракі, не настолькі палітызаваныя ў сваёй масе, наколькі палітызаваныя перакананыя прыхільнікі радыкальнага рускага супраціву з нашага сайта, ацэньваюць пуціншчыну дакладна так, як і мы. Такім чынам, пуціншчына – галоўны вораг рускага народу.

Пойдзем далей. Склалая сістэма дастала многіх. І як цяпер пішуць аналітыкі зь вельмі рознымі поглядамі і густамі, пачынаючы ад Георгія Сатарава і Гары Каспарава, і заканчваючы радыкаламі з рэгіянальных форумаў рускіх нацыяналістаў, у краіне складаецца рэвалюцыйная сітуацыя.

І тут, стоп. Менавіта для падрабязнага тлумачэньня гэтай пазіцыі мы і абралі даны жанр нашага матэрыялу.

Традыцыйна рэвалюцыйнае супрацьстаяньне бачыцца шмат каму спрошчана. У выглядзе апазіцыі «бедныя – багатыя». Пры гэтым мяркуецца, што багатыя адначасова ня толькі валодаюць багацьцямі, але і валодаюць уладай. Адразу скажам. ГЭТА НЯВЕРНА І ПРЫМІТЫЎНА. Апазыцыя «багацьце – беднасьць» несумніўна ёсьць. Але гэта зусім не вычэрпвае ЎСЕ магчымыя крыніцы супрацьстаяньня ў грамадстве. Супрацьстаяньня, якое цалкам можа абумовіць рэвалюцыйную сітуацыю.

А супрацьстаяньне паміж любым грамадзянінам і палітычнай уладай? Што, багацьце ратуе ад наяўнасьці такога супрацьстаяньня? Выратавала яно Хадаркоўскага або Чычваркіна? І многіх іншых, пра якіх мы ня ведаем? Вельмі рознае багацьце ва ўладальніка крамы ў райцэнтры і зграі мянтоў, пракурораў, чыноўнікаў, якія гэтага ўладальніка практычна рэкеціруюць. І жывуць, дарэчы, не бядней гэтага прадпрымальніка, але пры гэтым нічым не рызыкуюць, і нічога ня робяць. Не ахці якая праца, маючы пагоны і зброю, абдзіраць таго, хто гэтым не валодае. Таму супрацьстаяньне «грамадзянін (або падданы, што ў дадзеным выпадку дакладней) – улада» зусім не залежыць ад наяўнасьці багацьця. І п’яны небагаты абываталь, абрабаваны і прыніжаным мянтом, зусім ня больш «рэвалюцыйны» ў непрыйманьні ўладаў, чым былы мільярдэр Хадаркоўскі або мульцімільянер Чычваркін.

Запомнім гэта дакладна. Ёсьць, як мінімум, два віды супрацьстаяньняў, якія могуць стаць антаганістычнымі. Гэта супрацьстаяньне «бедныя – багатыя», назавем яго сацыяльна-эканамічным, і супрацьстаяньне «падданыя – улады», назавем яго сацыяльна-палітычным. Часам гэтыя супрацьстаяньні зьліваюцца ў адно. Часам – не. Пры гэтым часта нейкае зь іх служыць дадаткам да іншага, зьліўшыся з галоўным супрацьстаяньнем толькі часткова.

Якая сітуацыя склалася ў сёньняшняй РФ? Якое супрацьстаяньне зьяўляецца вядучым? Што вызначае галоўную супярэчнасьць, якая можа быць вырашана толькі рэвалюцыяй? Відавочна, другое – супрацьстаяньне сацыяльна-палітычнае. Супрацьстаяньне былых грамадзян Расеі, якія пуціншчынай пераўтвораны ў бяспраўных падданых, і абнаглелых ад беспакаранасьці й бескантрольнасьці сабак рэжыму на чале са сваім паханом.

У гэтым супрацьстаяньні супярэчнасьць «багатыя і бедныя» мае падначаленую ролю. Бо 80% багатых, гэта не «чыстыя» алігархі, а г.зв. «сілавыя» алігархі, якія захапілі большую частку ўласнасьці краіны, і пры гэтым не зьнялі сваіх ФСБ-шных або мянтоўскіх пагонаў. Або сумяшчаюць алігархічную ўласнасьць зь міністэрскімі пастамі.

Дададзім сюды яшчэ і нацыянальнае супрацьстаяньне. Пастаяннае рабаваньне Пуціным Расеі для падкормкі Каўказу і стварэньне ім прывілеяванага становішча для любых іншародцаў, у параўнаньні з рускімі ў Расеі. І ў гэтым супрацьстаяньні пуцінскія сабакі выступаюць гарантамі зьнявагі рускіх, бо падкуплены прадстаўнікамі этнічных мафій [а гэтую тэзу чаму б не разгарнуць? – Рэд.]. Але, чаму падкуплены? Чаму такая сьхема бяспройгрышная? Таму, што ўлада бескантрольная і можа дазволіць сабе адкрыта браць хабар.

Такім чынам, відавочна, што вырашыўшы рэвалюцыйным шляхам у РФ антаганістычную супярэчнасьць паміж уладай і падданымі, мы аўтаматычна вырашаем і значную частку сацыяльна-эканамічных і нацыянальных супярэчнасьцяў [а гэта ўжо ня так! – Рэд.]. А часткова зьмягчыўшы іх, робім іх хаця б не антаганістычнымі. Менавіта таму ў супрацьстаяньні з пуціншчынай сыходзяцца інтарэсы вельмі розных слаёў, зь вельмі розным узроўнем дастатку.

Заўважым далей, што, як правіла, актыў любога радыкальнага руху складаецца з выхадцаў з сярэдняга класу. Які зараз імкліва бяднее, але які прынцыпова ня хоча да нябёсаў раздуваць сацыяльна-эканамічную прабляматыку. Нешта накшталт: «Вызваліце нас ад мянтоў і падатковай, а пра свой дабрабыт мы паклапоцімся самі». Гэта значыць, што засяроджанасьць на галоўнай супярэчнасьці моманту, супярэчнасьці сацыяльна-палітычнай, мае і аб’ектыўную перадумову, і суб’ектыўную, у асобе натуральных настрояў большасьці кіраўніцтва радыкальнай апазіцыі.

Працяг будзе.

4.

П. ХАМЯКОЎ: АБ СЦЭНАРЫ РАЗРЫВУ РАСЕІ НА ЧАСТКІ

(паводле kavkazcenter.com/russ/content/2009/12/29/69849)

Гаворачы аб сцэнарах, вобразна кажучы, «разрыву Расеі» ў «тонкіх месцах», варта патлумачыць, што такіх «тонкіх месцаў» шмат. Але ня кожнае такое «тонкае месца» прывядзе да развалу Расеі. Гэта павінна быць бачным з простага позірку на карту.

Любая катастрофа, ці тэхнагенная, ці прыродная, ці прыродна-тэхнагенная, гуманітарная, сацыяльная, рэгіянальная, палітычная, і г.д., і да т.п. сьціхне сама, альбо ў выніку намаганьняў цэнтру, калі ня будзе мець нечаканага працягу ў зусім іншым месцы.

Так, Саяна-Шушанская дыверсія ня можа «аддзяліць» Краснаярскі край ад РФ, але можа справакаваць сепаратызм Далёкага Усходу ва ўмовах працяглай адсутнасьці сувязі з цэнтрам. І тады ўзьнікае сітуацыя «двайнога ўдару», калі яшчэ ня зладзіўшы з адной праблемай, Масква атрымлівае іншую праблему ў іншым рэгіёне. Гэта, у сваю чаргу, аслабляе Маскву і правакуе ўжо адносна лёгкае і простае ўзьнікненьне наступных праблем для Крамля.

Аналагічны прыклад і з Варонежам. Узьнікае ланцужок праблем Воронеж  – Паўночны Каўказ. Цікава, што пры гэтым простае самастойнае абвастрэньне вайны на Паўночным Каўказе да развалу Расеі не прывядзе. Гэты чыньнік можа быць важным альбо як працяг у нейкім ланцугу праблем для Масквы, альбо як першае вязьмо ў другім ланцугу.

Напрыклад, геаграфія ясна паказвае, што ў выпадку з Паўночным Каўказам для Масквы было б вялікім галаўным болем наступныя спробы Грузіі адваяваць Паўднёвую Асецію і Абхазію. Бо вялікі пажар на Паўночным Каўказе не дазваляе Маскве свабодна дзейнічаць за Каўказскім храбтом. А бяз гэтага простае абвастрэньне вайны на Паўночным Каўказе бесперсьпектыўнае. Але гэта ўжо чыста ваенна-палітычны сцэнар. А іх мы пакуль не разглядаем.

Мы разглядаем сцэнары «разрыву» Расеі ў месцах, дзе гэты разрыў вядзе не да АДРЫВУ асобных тэрыторый, а менавіта РАЗРЫВУ НА ЧАСТКІ ЎСЁЙ РФ нейкай зонай вострага крызісу або катастрофы. Пасьля чаго губляецца здольнасьць Масквы да рэакцыі на наступныя выклікі.

Мы асьцярожна ацэньваем персьпектывы чыста палітычных прычынаў, якія вядуць у тых ці іншых рэгіёнах да аналагічных наступстваў. Чаму? Таму што ў большасьці сваёй народ Расеі інэртныя і ня здольныя стаць ініцыятарам свайго ўласнага вызваленьня. Скарыстацца зь сітуацыі там-сям народ яшчэ можа, але вось самому стварыць сітуацыю – не.

Таму мы і зьвярталі такую павышаную ўвагу на сітуацыі, створаныя аб’ектыўнымі прычынамі.

Аднак ёсьць у Расеі рэгіёны, дзе і патэнцыял супраціву дастатковы, а геаграфічнае становішча робіць сацыяльны выбух у такім рэгіёне небясьпечным для ўсёй Расеі. Да такога роду рэгіёнаў адносіцца ў першую чаргу Татарстан.

Улады Татарстана і Башкартастана наўмысна заахвочваюць сепаратыстаў і мясцовых нацыяналістаў, каб прадэманстраваць Маскве сваю незаменнасьць. Іх гульня складаецца ў тым, каб Масква паверыла – бязь іх мудрага кіраўніцтва Татарскі ды Башкірскі сэпаратызмы стануць рэальнасьцю. А таму ў інтарэсах самой Масквы ўвекавечыць іх ўладу ў адпаведных рэгіёнах.

Але Масква больш ня верыць у незаменнасьць Шайміева і Рахімава. Няясна, што выклікае ськепсіс Масквы, сама пагроза татарскага і башкірскага нацыянал-сепаратызму або здольнасьць Шайміева і Рахімава гэты сэпаратызм стрымліваць.

Мяркуючы па ўсім, вернай ёсьць першая версія. Масква ўжо неаднаразова намервалася зьмяніць кіраўніцтва Татарстана і Башкартастана. Аднак, Шайміеў і Рахімаў належаць да «чацвёркі цяжкавагавікоў», у якую акрамя іх уваходзяць Лужкоў і Росель. Выціскаць з палітыкі ўсіх іх адразу небясьпечна для Крамля. Іх сукупны патэнцыял дазваляў ім на роўных супрацьстаяць Крамлю. Аднак, іх пачалі «біць па частках». І пачалі з самага слабага зьвяна – Роселя, які нядаўна быў адпраўлены ў адстаўку з пасады губернатара Сьвярдлоўскай вобласьці.

І нічога не адбылося. Верагодна, гэта дало Крамлю надзею ціха і бязбольна прыбраць ўсю чацьвёрку. Але Рахімаў і Шайміеў вырашылі апярэдзіць атаку супраць сябе. Упартасьць Крамля пры пэўнай сітуацыі цалкам можа прывесьці да адэкватнага процідзеяньня.

А далей усё пойдзе ў аўтаматычным рэжыме. Абсалютна ўсе аналітыкі сцьвярджаюць, што палітычны крызіс у Татарстане напэўна разваліць Расею. Ключавое становішча Татарстана разумеюць і за мяжой. Нездарма дзяржсакратар ЗША Хілары Клінтан наведвала Казань.

У адрозненьне ад Роселя, Шайміеву ёсьць што супрацьпаставіць Крамлю. Пры гэтым зусім не абавязкова каардынаваць дзеяньне ў «чацвёрцы», дакладней, ужо ў «Тройцы». Цалкам дастакова тандэму з Рахімавым. Але Крэмль прывык усіх «ламаць праз калена», і, мяркуючы па ўсім, не разумее, што можа ў Татарстане нарвацца на супраціў. Ня варта пытацца, хто пераможа ў гэтым канфлікце. Бо пытаньне пастаўлена занадта абстрактна. Канкрэтна ў сітуацыі 2010 года, у сітуацыі развіцьця крызісу, любы новы праблемны асяродак дасьць перавагу антыкрамлёўскім сілам.

Усё пытаньне ў тым, ці хопіць у Крамля розуму ня множыць свае праблемы. Мяркуючы па ўскосных дадзеных, ня хопіць.

У кампанію супраць Рахімава і Шайміева ўключыліся тыя сілы, якія адначасова лабіруюць і зьняцьце Лужкова. І якія вядомыя як авангард палітычных авантур Крамля. У прыватнасьці, гэта група публіцыстаў, што групуюцца вакол шчыльна зьвязанай з ФСБ і асяродзьдзем Пуціна, кіраўнічкай інтэрнэт-газеты «Стрынгеры» Алены Токаравай, якая, дарэчы, пачала ў свой час атаку на Хадаркоўскага тыдня за два да яго арышту і выканала сваю ролю ў падрыхтоўцы грамадскай думкі да гэтай падзеі.

Такім чынам, ёсьць верагоднасьць ўзьнікненьня крызіснай сітуацыі ў Татарстане і Башкартастане.

Так што ў сцэнарах развалу РФ зьявіўся новы цалкам праўдападобны сюжэт. Сюжэт вострага палітычнага крызісу ў Татарстане і Башкартастане з прычыны грубай палітыкі Масквы. Але цалкам відавочна, што ў выпадку ўзнікненьня гэтага крызісу, справа ім не абмяжуецца. Крызісны патэнцыял Сьвярдлоўскай вобласьці відавочна слабее, чым у Татарстана. Але нават пасьля адстаўкі Роселя, не нулявы.

Востры крызіс у Казані ды Ўфе абавязкова адгукнецца і ў Екацярынбургу. А гэта зноў жа аддзеліць ад Масквы Сібір і Далёкі Ўсход. Але ня зонай тэхнагеннай катастрофы, як у сцэнары Саяна-Шушанскай мега аварыі, а зонай вострага палітычнага крызісу. З усімі вынікаючымі наступствамі…

Гэты запіс апублікаваны: Серада, 31 сакавіка, 2010 у 15:05
Катэгорыі: 1.6. Сьвет сёньня, 2.4. Расейская апазіцыя, 3.1. Імпербюракратыя Расеі, 3.4.5. Расея, 4.1.4. Змаганьне за дэмакратыю, 4.8. Важныя сайты. Вы можаце сачыць за каментарамі пры дапамозе RSS 2.0 стужкі.
Вы можаце пакінуць каментар. Але пінгі забаронены.