nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

“Падтрымка” дэмакратычнай Грузіі “Захадам” на фоне расейскай імперскай агрэсіі (частка 1)

10 лютага, 2012 | 3 каментарыя

Рэдакцыя.

Падзеі вакол Грузіі сёньня – гэта магчымыя падзеі вакол Беларусі заўтра – тады, калі да ўлады ў ВялікаЛітве́-Беларусі прыйдуць прыстойныя людзі, якія нарэшце пачнуць будаваць сапраўды беларускую дэмакратычную дзяржаву. Тады сцэнар будучых падзей вакол нашай краіны, аналізуючы сёньняшнія падзеі вакол Грузіі, можа выглядаць так: ціск расейскай імперыякратыі на Беларусь працягваецца і нават узмацняецца; мы змагаемся за сваю незалежнасьць з усіх сіл, адначасна наладжваючы жыцьцё ў адпаведнасьці з прынцыпамі сацыяльнай і нацыянальнай справядлівасьці; а ў гэты час “Захад”… А што ў гэты час будзе рабіць “Захад” – якраз і бачна ў тым ліку па тым, што ён робіць сёньня ў адносінах да Грузіі. Давайце пачнем наш аналіз з азнаямленьня з тым станам, у якім знаходзяцца сёньня грузінскі народ і яго дзяржава.

У жніўні 2008 года мы даволі падрабязна сачылі за тым, як ішла вайна расейскай імперыякратыі супраць свабоды і дзяржаўнасьці грузінскага народа (гл. серыю матэрыялаў, пачынаючы адсюль https://nashaziamlia.org/2008/08/12/1474/; заключны матэрыял тут: https://nashaziamlia.org/2008/08/30/1513/). Каб ажывіць памяць пра тыя падзеі, адначасна паказаўшы найбольш істотнае, давайце паслухаем былога дарадцу Уладзіміра Пуціна па эканамічных пытаньнях Андрэя Іларыёнава (гл. фота), які свой пратэст што да расейскага нападу на Грузію выказаў ужо ў першыя дні ваенных дзеяньняў. Свае меркаваньні аб прычынах і механізмах грузіна-расейскай вайны Іларыёнаў агучыў 4 верасьня 2008 года перад удзельнікамі гадавой школы Інстытута Катана ва Ўкраіне (падаецца паводле: http://nation-sos.info/index.php?option=com_content&task=view&id=202&Itemid=89)

 

1.

БЫЛЫ РАДНІК ПУЦІНА РАСКРЫЎ САКРЭТ

“Чаму пачалася расейска-грузінская вайна? Гэта была поўнамаштабная вайна з удзелам усіх відаў войскаў. Яна працягваецца, нягледзячы на ​​дамову аб спыненьні агню.

Расейска-грузінская вайна – частка іншай, вельмі буйной вайны, якой Расея [натуральна, не Расея, а расейская імперыякратыя. – Рэд.] мела намер нанесьці ўдар у адказ Захаду. Узьнікае пытаньне, чаму расейскія войскі атакавалі Грузію на трох франтах і гатовыя былі атакаваць 12-15 жніўня яшчэ па двух франтах, якія не былі адчыненыя. Версія афіцыйнай прапаганды Расеі аб прызнаньні Паўднёвай Асеціі, каб абараніць расейскіх грамадзян, не вытрымлівае ніякай крытыкі.

Калі мы цяпер гаворым пра страты ў Паўднёвай Асеціі, то называюцца лічбы – некалькі сотняў загінулых [нават ня так: па ўсіх расейскіх СМІ заяўлялася пра генацыд асецін грузінамі! – Рэд.]. У Паўднёвай Асеціі загінулі 134 чалавекі. Зь іх 80% – вайскоўцы, якія змагаліся са зброяй у руках, а 20% – мірныя жыхары.

Таму сьцьвярджэньне, што Расея ў Паўднёвай Асеціі дзейнічала ў інтарэсах абароны сваіх грамадзян, як мінімум, непераканаўчае. Так, 90% насельніцтва Паўднёвай Асеціі – расейскія грамадзяне [зь якой нагоды? з-за таго, што  ім імперцы раздалі расейскія пашпарты? – Рэд.]. На тэрыторыі былой Паўднёваасяцінскай акругі жылі прыкладна 48 тысяч грамадзян Асяцінскай нацыянальнасьці і 20 тысяч грузінаў. Каля 10 тысяч асяцінаў [пры гэтым] падтрымлівалі прагрузінскую асяцінскую адміністрацыю Дзьмітрыя Санакоева. Нагадаю, Санакоеў у 1990-я быў адным зь лідараў сепаратысцкага руху, які [пазьней] са сваімі 500 прыхільнікамі разышоўся з Какойты і сфармаваў іншую адміністрацыю і кантраляваў ня толькі грузінскія, але і асяцінскія вёскі.

Адна з падставаў [нападу Расеі] – гэта так званы генацыд асяцін грузінскай арміяй. Заявы аб генацыдзе з указаньнем лічбаў – 1400, 1600, 1800, 3000 – упершыню прагучалі 8 жніўня ў 5 гадзін вечара з вуснаў Какойты, які пакінуў Цхінвалі да пачатку ваеннай аперацыі. На працягу некалькіх тыдняў афіцыйныя расейскія сродкі інфармацыі працягвалі й цяпер працягваюць паўтараць гэтыя лічбы, нягледзячы на ​​тое, што Пуцін, які прыбыў ва Ўладзікаўказ 9 жніўня, зь вялікай цяжкасьцю выціснуў фразу, што загінула некалькі дзясяткаў чалавек. Сьпецыяльная група расейскай Генпракуратуры, якая была накіравана на тэрыторыю Паўднёвай Асеціі, пасьля месяца працы паведаміла аб 134 загінулых, 80% зь якіх былі байцамі, а астатнія – мірнымі жыхарамі [менш за 30 чалавек; сапраўды неяк не падобна на генацыд… – Рэд.].

У міжнародным праве пацьверджаны толькі тры выпадкі генацыду: генацыд армян Асманскай імперыяй, генацыд габрэяў нацысцкай Нямеччынай (Халакост) і генацыд у Руандзе ў 1994 годзе. Цяпер кажуць аб генацыдзе ў Судане, дзе загінула больш за паўмільёна чалавек. Усе астатнія выпадкі кваліфікуюцца як этнічная чыстка [?! А як быць зь іншымі выпадкамі генацыду: напрыклад, індзейцаў у абедзьвюх Амерыках; украінцаў у час Галадамору?! – Рэд.]. Ключавы параметр вызначэньня генацыду – гэта выкарыстаньне дзяржаўнай машыны для зьнішчэньня па этнічнай прыкмеце.

Этнічнай чысткай лічыцца ўзаемнае зьнішчэнне абхазаў і грузін. У 1992-93 гг. у Абхазіі загінулі 3.000 абхазаў і 17.000 грузінаў. На момант распаду Савецкага Саюзу абхазы складалі ў Абхазіі 17% насельніцтва, а грузіны – 52%. У выніку абхазскай вайны 250.000 грузін пакінулі тэрыторыю Абхазіі. Сёньня грузіны жывуць у Абхазіі толькі на тэрыторыі Гальскага раёна. Такім чынам, ні адно з афіцыйных тлумачэньняў расейска-грузінскай вайны не адпавядае рэчаіснасьці.

З-за чаго пачалася расейска-грузінская вайна?

Адзін з адказаў – гэта тыя працэсы, якія ідуць у Грузіі на працягу апошніх 4 гадоў. Сьцісла – у Грузіі ствараецца сучасная, еўрапейская, дэмакратычная дзяржава, адказная перад насельніцтвам. Я даволі даўно займаюся эканамічнымі рэформамі, якія праводзіліся ў розных краінах у розныя часы, і павінен сказаць, што  няма ні адной іншай краіны ў сьвеце, дзе была б праведзена такая колькасьць рэформаў на працягу такога кароткага часу і з такой якасьцю.

Апошнія тры гады эканоміка Грузіі расла ад 11% да 13% у год – вышэй, чым у Кітаі. Трэба сказаць, ня маючы нафты і газу. Да канфлікту Грузія экспартавала электраэнергію ў Расею. Калі б хто-небудзь 3-5 гадоў таму сказаў, што  Грузія стане экспартаваць электраэнергію ў Расею, ніхто б не паверыў. Гэтага чалавека назвалі б фантазёрам. У эканамічнай сьферы ў Грузіі адбыўся цуд. Прыток замежных інвестыцый у краіну склаў 17-18% ВУП (у Расеі вага інвестыцыйнага прыватнага капіталу крыху больш за 1% ВУП). І гэта з улікам таго, што  Грузія – маленькая краіна, у якой ёсьць нявырашаныя канфлікты і маленькі рынак.

Трэба сказаць і пра тое, што ўяўляюць Абхазія і Паўднёвая Асеція з эканамічнага пункту гледжаньня. Калі коратка, гэта сталінскія анклавы, асабліва Паўднёвая Асеція. Апошнія 4 гады насельніцтва Паўднёвай Асеціі нідзе не працуе і не асабліва імкнецца да гэтага. Людзі жывуць на субсідыі з расейскага бюджэту, якія стала ўзрастаюць і дасягнулі 700 мільёнаў даляраў ЗША. Калі падзяліць гэтую суму на 40 тысяч чалавек, вы атрымаеце, што Масква ні адзін свой рэгіён не субсідзіравала так, як Паўднёвую Асецію [Паўднёвая Асеція ня ёсьць рэгіёнам Расеі; гэта захопленая расейскай імперыякратыяй тэрыторыі Грузіі; як бачым, элементы імперскага мысьленьня прысутнічаюць нават у Іларыёнава. – Рэд.].

Па распараджэньні Пуціна для Паўднёвай Асеціі было дадаткова выдзелена 10 мільярдаў расейскіх рублёў. Зараз ў Джаве будуецца вялікая вайсковая база. Менавіта туды была ўведзена тэхніка яшчэ да канфлікту.

Абхазія і Паўднёвая Асеція яшчэ да жніўня былі самымі мілітарызаванымі рэгіёнамі ў сьвеце, калі не лічыць Паўночную Карэю.

Мы павінны дакладна разумець, хто каму супрацьстаяў падчас жнівеньскіх ваенных дзеяньняў у Грузіі. Задачай расейскага кіраўніцтва была зьмена рэжыму Саакашвілі. Гэтага не хаваў у Расеі ніхто ні на якім узроўні. Вайна супраць Грузіі рыхтавалася апошнія 4 гады. Пасьля таго, як грузінская ўлада лагодна вырашыла праблему Аджарыі, у Маскве пачалі думаць аб зьняцьці Саакашвілі. У сьнежні 2005 года кіраўнікі расейскіх энэргакампаній былі выкліканыя ў Крэмль для арганізацыі энэргетычнай блакады Грузіі. Калі адказ энэргетыкаў аказаўся несуцяшальным для ўладаў, яны самі пачалі дзейнічаць і перайшлі ў атаку. Неўзабаве ўсе трубаправоды і лініі электраперадач, якія ішлі з Расеі ў Грузію, былі ўзарваныя. Потым было заяўлена, што гэта справа рук нейкіх тэрарыстаў, але сьледства выявіла, што выкарыстоўваліся выбуховыя прылады тых відаў, якія ўжываюць расейскія сьпецназаўцы. Пасьля гэтага была спроба ліквідацыі лідара грузінскай апазіцыі. У 2006 годзе грузінскія сьпецслужбы затрымалі некалькі расейскіх агентаў, але Грузія праявіла дыпламатычную этыку і без шуму перадала іх Маскве.

На працягу ўсяго гэтага перыяду [маецца на ўвазе да лета 2008 году. – Рэд.] Расея ўзмацняла свае вайсковыя анклавы ў Абхазіі й Паўднёвай Асеціі. Расейскія дыпламаты не хавалі, што ваенная аперацыя ў Грузіі ажыцьцявіцца да верасьня бягучага [2008] году. Расея аднавіла чыгуначны ўчастак да Ачамчыра і пабудавала другую лінію на 54-кіламетровым участку Сухумі – Ачамчыра. Па гэтай лініі ў траўні-чэрвені Расея завезла у Абхазію 50 эшалонаў вайсковых грузаў. Складалася ўражаньне, што ўдар будзе нанесены з боку Абхазіі.

Абстрэл разьмешчаных на тэрыторыі Паўднёвай Асеціі грузінскіх сёлаў [з боку асяцінскіх сёлаў] пачаўся 1-га жніўня. Калі раней асяціны пасьля агню ў адказ з грузінскага боку спынялі стрэляніну, на гэты раз было ня так. Асяцінскі бок працягваў абстрэл ня толькі з аўтаматычнай зброі, але і з артылерыйскіх гармат. Дэпартамент па інфармацыі Паўднёвай Асеціі яшчэ 6 жніўня не хаваў, што  на тэрыторыі Паўднёвай Асеціі ўжо знаходзіліся расейскія вайсковыя злучэньні. 3-га жніўня ў Цхінвалі прыбылі намесьнік міністра абароны Расеі Мікалай Панько і начальнік выведчай службы. Яны сустрэліся з Какойты. Пасьля іх ад’езду Какойты перабраўся ў Джаву, пачалася эвакуацыя насельніцтва з Паўднёвай Асеціі. У той жа дзень, 3 жніўня, пачалася мабілізацыя наймітаў на Паўночным Каўказе, што  азначае, што  Расея пачала ваенныя дзеяньні 3 жніўня.

У гэты час да мяжы Грузіі ўжо былі падцягнутыя ня толькі 58-я армія, але яшчэ і розныя падраздзяленьні, 9 тысяч чалавек, 700 адзінак бронетэхнікі. 6 жніўня расейскія памежнікі занялі Рокскі тунэль з грузінскага боку. З 3 па 7 жніўня расейскія СМІ перадавалі інфармацыю аб пачатку вайны, якая яшчэ не пачыналася.

Паводле інфармацыі расейскіх журналістаў, якія знаходзіліся тады ў Паўднёвай Асеціі, у Цхінвалі практычна не засталося насельніцтва – журналістаў было больш, чым жыхароў. Па іх жа інфармацыі, у горадзе было шмат расейскіх вайскоўцаў і апранутых у цывільнае асоб спартовага выгляду зь відавочна вайсковай выпраўкай. Па афіцыйных дадзеных, да пачатку ваенных дзеяньняў з Цхінвальскага рэгіёну ў Паўночную Асецію былі эвакуяваныя 34 тысячы чалавек.

На гэты час з Расеі на тэрыторыю Паўднёвай Асеціі ўступілі 150 танкаў і жывая сіла. Пасьля зьяўленьня там танкавай калоны Мінабароны Расеі грузінскае кіраўніцтва прыйшло да высновы, што вайна, пра якую так доўга казалі расейскія палітыкі, пачалася.

Пасьля гэтага пачаліся баі ў трох кірунках – штурм Цхінвалі, баі каля Джавы і ў напрамку Рокі. Абодва бакі панесьлі вялікія страты. Варта адзначыць, што  расейскія танкі праз Рокскі тунэль прыбылі ўвечары 10 жніўня. Паралельна расейскія злучэньні занялі Верхнюю Абхазію. Чарнаморскі флот [Расеі] быў ужо каля берагоў Грузіі. Вайсковыя аналітыкі вылічылі, што, з улікам хуткасьці караблёў, каб апынуцца ў Поці 9 і 10 жніўня, яны павінны былі пакінуць Севастопаль ўвечары 7 жніўня – да атакі на Цхінвалі альбо ў той самы момант. Трэба адзначыць таксама, што  Мінабароны Расеі мабілізавала ўзброеныя падраздзяленьні ў Зэма Ларсі й каля грузіна-армянскай мяжы.

З таго, што  адбылося і адбываецца, ясна, што  вайна ня скончана, яна працягваецца. Стратэгічнай мэты вайны – зрынаньня кіраўніцтва Грузіі – ніхто не адмяняў. Расея не хавае, што  для яе непрымальны заходні выбар Грузіі.

Думаю, усё толькі пачынаецца. Расейская ўлада зрабіла з Грузіяй так, як робіць шпана, калі нападае на слабога. На краіны Балтыі Расея напасьці ня зможа, яны пад абаронай НАТА [гэтае меркаваньне становіцца ўсё менш пэўным. – Рэд.].

Для Расеі непрымальная таксама дэмакратычная і еўрапеізаваная Украіна. Маскве вельмі не спадабалася пазіцыя Кіева, які ў дні жнівеньскага канфлікту адкрыта падтрымаў Тбілісі”.

(канец цытаваньня артыкула сп. Іларыёнава)

Тое, што менавіта Іларыёнаў апавядаў праўду пра вайну Расеі супраць Грузіі, а не, напрыклад, расейскія СМІ (якія сьцьвярджалі, што Расея пачала ваенныя дзеяньні ў адказ на агрэсію Грузіі, каб ратаваць асяцінаў ад генацыду), нечакана выявілася больш чым праз два гады, дзякуючы Wikileaks (гл. http://kavkazcenter.com/russ/content/2010/11/29/76878.shtml; http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/01/06/77897.shtml).

Так, пасольства ЗША ў Грузіі паведамляла ў сваіх дэпешах у Дзярждэп, што  яшчэ 7 жніўня ў 16.00 тагачасны намесьнік міністра замежных спраў Грузіі Грыгол Вашадзэ сабраў паслоў і паведаміў, што “Паўднёвая Асеція” ажыцьцяўляе напад на грузінскія вёскі, у выніку чаго загінулі грузінскія міратворцы. У гэты дзень пачалася рэальная мабілізацыя грузінскіх вайскоўцаў (калі расейскія сілы ўжо даўно стаялі каля межаў Грузіі, а таксама актыўна дзейнічалі ўнутры яе тэрыторыі). У дэпешы пасольства ЗША таксама паведамлялася: «Толькі калі Паўднёвая Асеція адкрыла артылерыйскі агонь па грузінскіх вёсках, пачалося наступленьне для ўзяцьця Цхінвалі».

У дэпешах таксама інфармавалася, што шматлікія базы, аэрапорты і порт Поці ў Грузіі падвергліся ўвечары 8 жніўня бамбаваньню расейскімі самалётамі. Бамбаваньні працягнуліся ў дзённыя гадзіны і 9 жніўня. Бомбамі зьнішчаны грамадзянскія аб’екты ў грузінскім горадзе Горы. У Сенакі і Поці дзесяткі забітых. Пацьверджаны бамбаваньні 8-9 жніўня: Вазіяні, Сенакі, Порт Поці, аэрапорт Капітнары непадалёк ад Кутаісі. Авіябаза Марнэўлі (прыблізна за 40 км на поўдзень ад Тбілісі) падверглася бамбёжцы ў трэці раз. Прэзідэнт Саакашвілі заявіў, што апоўдні 9 жніўня расейскія самалёты пачалі бамбаваньне жылых кварталаў Горы, дзе ўжо сотні пацярпелых.

Кіраўніцтва Грузіі мяркуе [2008/08/09], што “расейская ваенная аперацыя зьяўляецца часткай шырокага плана Пуціна па захопу Грузіі й зьмене рэжыму. Саакашвілі сказаў, што ў цяперашні час расейскія сілы атакуюць Цхінвалі, а сілы Грузіі аказваюць ім супраціў”.

(канец цытаваньня дэпешаў пасла ЗША ў Дзярждэп)

Такім чынам, кіраўніцтва ЗША яшчэ ў жніўні 2008 года дакладна ведала, што  адбываецца ў Грузіі і хто зьяўляецца агрэсарам.

 

2.

Як і прадказваў спадар Іларыёнаў, пасьля 2008 году ціск на Грузію з боку расейскай імперыякратыі не спыніўся. Правакацыі, выступы прарасейскай апазіцыі, пагрозы новай вайны з захопам усёй Грузіі працягваліся і ў 2009-м, і ў 2010-м, і ў 2011 гг.

Так, у красавіку 2009 году перад парламентам у Тбілісі сабралася больш за 60 тысяч чалавек (гл. фота) з патрабаваньнем, каб Міхаіл Саакашвілі пакінуў пасаду прэзідэнта. Апазіцыя абвінавачвала Саакашвілі, які прыйшоў да ўлады ў выніку “рэвалюцыі ружаў” у 2003 годзе, у манапалізацыі ўлады і спыненьні працэсу рэформаў у краіне. Дадатковым аргументам супраць Саакашвілі зьяўлялася прайграная вайна з Расеяй у жніўні 2008 г. (http://www.svaboda.org/content/article/1605611.html)

Празь месяц МУС Грузіі заявіла, што ў краіне планаваўся маштабны вайсковы бунт. Кіраўнік інфармацыйна-аналітычнага дэпартаменту МУС Грузіі паведаміў, што ў удзельнікаў бунту былі сувязі з Расеяй, адкуль яны атрымлівалі ўказаньні і фінансавую дапамогу. Мэтай мецяжу быў, як мінімум, зрыў вучэньняў НАТА ў Грузіі. Было запланаванае таксама шырокамаштабнае вайсковае непадпарадкаваньне (http://kavkazcenter.com/russ/content/2009/05/05/65442.shtml).

У траўні 2009 таксама стала вядома, што кансультацыі па разгортваньні маніторынгавай аперацыі АБСЕ па абодвух баках грузіна-паўднёваасяцінскай мяжы зайшлі ў тупік і будуць перапыненыя «з прычыны адсутнасьці кансенсусу» (http://kavkazcenter.com/russ/content/2009/05/14/65619.shtml).

У пачатку жніўня 2009 году Міністэрства абароны Расеі заявіла, што расейскае войска пакідае за сабой права “абараніць сілай зброі расейскіх грамадзян і вайсковы кантынгент”, якія знаходзяцца ў Паўднёвай Асетыі. У адказ МЗС Грузіі заявіла, што мілітарысцкія заявы мінабароны Расеі маюць на мэце далейшую эскалацыю напружанасьці й стварэньне грунту для разьвіцьця падзей па вельмі небясьпечным сцэнары. Назіральнікі адзначалі, што танальнасьць узаемных заяў нагадвала атмасферу, якая панавала ў рэгіёне за некалькі дзён да вайны ў жніўні 2008 году (http://www.svaboda.org/content/article/1790550.html).

Празь некалькі дзён МЗС Расеі заявіла аб узмацненьні боегатовасьці расейскіх вайсковых частак у Паўднёвай Асеціі “ў сувязі з правакацыямі грузінскага боку”. «Сітуацыя сапраўды трывожная, правакацыі з грузінскага боку напярэдадні гадавіны жнівеньскіх падзей мінулага года не спыняюцца. У гэтай сувязі ўзмоцнена боегатовасьць расейскіх вайскоўцаў і памежнікаў, якія знаходзяцца ў Паўднёвай Асеціі», – заявіў афіцыйны прадстаўнік краіны-агрэсара. У адказ у інтэрвю агенцтву Reuters Саакашвілі зноў абвінаваціў Маскву ў леташняй вайне ў Паўднёвай Асеціі, а Захад – у бязьдзейнасьці. Акрамя таго, ён зьвярнуў вагу, што Расея не выконвае мірнае пагадненьне, заключанае пры пасярэдніцтве прэзідэнта Францыі Нікаля Сарказі: на тэрыторыі Паўднёвай Асеціі і Абхазіі разьмешчаныя дзесяткі тысяч расейскіх вайскоўцаў, а Масква адмаўляецца дапусьціць у акупаваныя рэспублікі міжнародных назіральнікаў (http://kavkazcenter.com/russ/content/2009/08/04/67166.shtml; дадаткова нагадаем, што пасьля вайны Расея дамаглася сыходу з Грузіі двух місіяў назіральнікаў – АБСЕ і ААН. Сачыць за сітуацыяй у прыпамежных вёсках вакол Паўднёвай Асеціі засталіся толькі прадстаўнікі Еўразьвязу).

Яшчэ празь некалькі дзён была распаўсюджана інфармацыя, што з Саратаўскай вобласьці Расеі ў бок Грузіі пачала рухацца вайсковая калона ў складзе 300 адзінак вайсковай тэхнікі. Акрамя таго, зьявіліся зьвесткі, што рыхтуецца забойства Саакашвілі з наступным зваротам «да адказных палітычных дзеячаў Грузіі й да грузінскага народу» з боку Расеі з прапановай «сфармаваць адказную ўладу» (http://kavkazcenter.com/russ/content/2009/08 / 07/67221.shtml).

У гэтыя ж дні міністар замежных спраў Грузіі Грыгол Вашадзэ заявіў, што з Крамлём на цывілізаванай мове размаўляць немагчыма. «Той, хто скажа, што ведае рэцэпт, як наладзіць дачыненьні з Расіяй – або вораг грузінскага народу, альбо ашуканец. Для Расеі прынцыпова непрымальная грузінская дзяржаўнасьць», – сказаў Вашадзэ (http://kavkazcenter.com/russ/content/2009/08/08/67245.shtml).

18 жніўня завяршылася юрыдычная працэдура афармленьня выйсьця Грузіі са складу СНД. З гэтага часу краіна больш не зьяўляецца чальцом гэтай рэгіянальнай міжнароднай арганізацыі (http://www.svaboda.org/content/article/1802413.html; нагадаем, што парламант Грузіі прыняў рашэньне аб выхадзе з СНД яшчэ 14 жніўня 2008 году. Праз чатыры дні, 18 жніўня, амбасада Грузіі ў Беларусі перадала адпаведную ноту ў штаб-кватэру СНД. З гэтага моманту юрыдычна пачалася працэдура выхаду, цяпер яна завяршылася).

Таксама ў жніўні 2009 года стала вядома, што на акупаванай расейскімі войскамі тэрыторыі Цхінвальскага рэгіёну Паўднёвай Асеціі зьнішчаецца ўсё грузінскае. Зьнішчаюцца ня толькі гістарычныя помнікі, грузінскія цэрквы, фрэскі і надпісы на старажытнагрузінскай мове, але і могілкі грузінаў. Грузінскія крыніцы паказваюць, што зьнішчэньнем магіл і могілак займаюцца ў асноўным расейскія салдаты, якія “чысьцяць тэрыторыі пад будаўніцтва палявых вайсковых баз” (http://kavkazcenter.com/russ/content/2009/08/03/67143.shtml).

Між тым, у сьнежні 2009 года стала вядома пра чарговага перабежчыка з Паўдневай Асеціі ў Грузію. Прапаршчык ФСБ Расеі Віталь Хрыпун ня толькі перайшоў з Цхінвалі ў Грузію, алё і папрасіў там палітычнага прытулку. Ён так распавёў аб прычынах прынятага ім рашэньня: «Нас прымушалі зьдзекавацца над мясцовымі, абражаць, грошы вымагаць. Не даваць ім перасоўвацца. Калі нешта вязуць – прадукты ці дровы – то павінны плаціць за правоз. Гэтага начальства патрабавала. Нам казалі, каб мясцовых ў чорным целе трымалі, без паслабленьняў. А калі нехта будзе абурацца, то адразу ўжываць сілу, у выпадку неабходнасьці – страляць на паражэньне. Ніякага закону, і пратэставаць нельга. Калі я выказаўся супраць, то мне прыгразілі расправай. Сказалі: сядзі ціха і рабі, што загадаюць, ня тое – у нас шмат лішніх патронаў … Я ехаў служыць, а не бязьмежжам займацца … Я доўга разважаў і вырашыў, што самае правільнае будзе – сысьці», – заявіў Хрыпун, які стаў на той час ужо трэцім расейскім дэзерцірам, які ўцёк у Грузію (http://kavkazcenter.com/russ/content/2009/12/23/ 69750.shtml).

У пачатку 2010 году з Тбілісі пачаў вяшчаньне па-расейску “Першы каўказскі тэлеканал”. Гэты канал ахапіў ня толькі тэрыторыю Грузіі, а і ўвесь Паўночны Каўказ, дзе да таго былі амаль толькі расейскія тэлеканалы (http://kavkazcenter.com/russ/content/2009/12/07/69555.shtml). Такім чынам, Расея і Грузія ўступілі на Паўночным Каўказе ў новы этап інфармацыйнай вайны.

У студзені 2010 г., выступаючы зь лекцыяй у Містэрстве замежны спраў Эстоніі, Саакашвілі выказаў меркаваньні, што прапаганда ў Расеі дасягнула ўзроўню, пра які ў СССР нават ня марылі, што “яна падобная на прапаганду нацысцкай Германіі падчас Другой сусветнай вайны” (http:/ / kavkazcenter.com/russ/content/2010/01/23/70212.shtml).

У лютым 2010-га галава Генштабу УС Расеі Мікалай Макараў заявіў: «Грузія атрымае яшчэ большае паражэньне ў выпадку паўторнай агрэсіі на сумежныя дзяржавы» (http://kavkazcenter.com/russ/content/2010/02/25/70868.shtml; нагадаем, “сумежнымі дзяржавамі” Масква лічыць акупаваныя яе войскамі тэрыторыі Паўднёвай Асеціі й Абхазіі).

13 сакавіка 2010-га па грузінскім тэлеканале «Імедзі» быў паказаны ролік пра ўварваньне расейскіх войскаў у Грузію і аб захопе Тбілісі расейскімі акупантамі. Падчас гэтага паказу не было патлумачана, што гэта ня быў сапраўдны рэпартаж, а тэлевізійная імітацыя магчымай падзеі. У Грузіі пачалася паніка … Праз пару тыдняў прэзідэнт Грузіі Саакашвілі даў інтэрвю ўкраінскай “ІнвестГазеце” (http://kavkazcenter.com/russ/content/2010/04/06/71620.shtml), дзе ён выказаў сваю пазіцыю што да гэтай інфармацыйнай правакацыі: «Я ўжо казаў, гэта рэальна адлюстроўвае планы агрэсіўна настроеных людзей вакол Пуціна і самога Пуціна. І гэта вельмі падобна на рэалістычны сцэнар … Гэта не нашэсьце іншапланецян, гаворка ідзе пра сілу, якая ўжо прысутнічае на грузінскай тэрыторыі, якая ня любіць ня толькі наш урад, але і не ўспрымае ідэю незалежнасьці Грузіі. Лі́чыць яе шкоднай і небясьпечнай зьявай і хоча кантраляваць энэргатранзіт з Каспійскага рэгіёну і па ўсіх іншых напрамках», – выказаўся Саакашвілі ў дачыненьні да расейскіх уладаў. Далей Саакашвілі дадаў: «Прыблізна ў той жа час расейская армія ажыцьцявіла не імітацыйную, а рэальную высадку ў Абхазіі, з марш-кідком. Барані божа, Расія яшчэ нешта… Усім мала не падасца”, – дадаў Саакашвілі.

У красавіку Міхаіл Саакашвілі, даючы інтэрвю часопісу Time, зноў выказаў засьцярогі, што Расія набывае неабмежаваную свабоду дзеяньняў на тэрыторыі былога СССР, зрынаючы адзін за адным дэмакратычныя ўрады ў суседніх краінах (нагадаем, на той час толькі-што палі два з трох рэжымаў, устаноўленых у эпоху «каляровых рэвалюцый» – ва Украіне і ў Кіргізіі). Раней у артыкуле для газеты The Christian Science Monitor Саакашвілі заявіў, што Грузія вымушана будаваць дэмакратыю практычна «пад руляй пісталета» – ва ўмовах сталай пагрозы з боку Расеі. Да гэтага часу «рускія танкі стаяць у 30 мілях ад нашай сталіцы», – напісаў ен. А напярэдадні, выступаючы ў Гарвардскім універсітэце ў ЗША, ён таксама сказаў: «На жаль, нам пастаянна перашкаджаюць ў мірным разьвіцьці, і ў першую чаргу – Расея, якая жадае адрадзіць свой уплыў на постсавецкай прасторы» (http://kavkazcenter.com/ russ/content/2010/04/23/71952.shtml).

У траўні 2010 стала вядома, што  сярод акупацыйных салдат расейскіх войскаў, дыслакаваных на тэрыторыі Паўднёвай Асеціі, распаўсюджваецца ўлётка з загалоўкам «Воін, ведай суперніка!», прызначаная для маральна-псіхалагічнай падрыхтоўкі салдат да нападу на Грузію. Яе тэкст аналагічны ўлётцы, якая распаўсюджвалася ў падраздзяленьнях 58-й арміі ПКВА і таксама трапіла ў інтэрнэт незадоўга да агрэсіі Расеі супраць Грузіі ў жніўні 2008 года. У палітычнай частцы тэкста ўлеткі гаворыцца: «У 2001 годзе грузінскае кіраўніцтва рэзка памяняла свой зьнешнепалітычны курс з Расеі на Захад, а пасьля заявіла і аб сваім імкненьні ўступіць у Паўночнаатлантычны альянс, тым самым канчаткова сапсаваўшы добрасуседскія адносіны з нашай дзяржавай. Нягледзячы на ​​тое, што  пасьля вайны 2008 года Еўропа і ЗША адвярнуліся ад Грузіі [гэта вынік абамаўскай палітыкі “перазагрузкі” з Расеяй. – Рэд.], урад Саакашвілі працягвае весьці актыўную антырасейскую палітыку і ўзмоцненымі тэмпамі праводзіць мілітарызацыю краіны» [карацей, у ваўка казьлёнак вінаваты. – Рэд.]  (http://kavkazcenter.com/russ/content/2010/05/15/72426.shtml).

Пачынаючы з новага навучальнага года [зь верасьня 2010 г.], настаўнікі гісторыі ў Грузіі, нароўні са звычайнымі падручнікамі, пачалі карыстацца новым дапаможнікам, які атрымаў назву “200 гадоў расейскай акупацыі”. Дапаможнік быў напісаны па ініцыятыве камісіі пры прэзідэнце Міхаіле Саакашвілі, якая была ўтворана для вывучэньня гісторыі ўзаемаадносін двух народаў. Камісія лічыць адпраўной кропкай гісторыі расейска-грузінскіх адносін 1801 год, калі Павел I падпісаў указ аб далучэньні Картлі-Кахэці да Расейскай імперыі. У савецкай гісторыяграфіі традыцыйна адлік вёўся, пачынаючы з 1783 года, калі нібыта па просьбе Грузіі быў заключаны «Трактат аб заступніцтве і вярхоўнай уладзе Расеі» з аб’яднаным грузінскім царствам Картлі-Кахэці. Нагадаем, у 2006 годзе ў Грузіі ўжо адкрыўся Музей акупацыі й саветызацыі Грузіі (http://kavkazcenter.com/russ/content/2010/07/08/73661.shtml).

Выступаючы ў ліпені ў Мінабароны, прэзідэнт Грузіі Саакашвілі даў указаньне рыхтавацца да «татальнай абароны». «Кожны квадратны метр павінен гарэць ў ворага пад нагамі», – заявіў ён. – “Супернік ў Тбілісі ўсё той жа, што і два гады таму – Расея. Расея не пакінула ідэі акупаваць тэрыторыю краіны цалкам”, – заявіў Саакашвілі. «Дастаткова паглядзець на іх рыторыку й інфармацыйную вайну, якую яны кожны дзень, кожную хвіліну вядуць супраць Грузіі, і вы ўбачыце, што яны ня толькі не пакінулі сваіх планаў ўзяць кантроль над Грузіяй, але і інтэнсіўна працуюць у гэтым кірунку», – дадаў кіраўнік дзяржавы (http://kavkazcenter.com/russ/content/2010/07/29/74163.shtml).

У верасьні 2010 стала вядома, што Масква пачала масава адпраўляць войскі ў Дагестан. Прычына адпраўкі называлася абсурдная: будучая Алімпіяда ў Сочы. За пару дзён да гэтага міністар абароны РФ Сердзюкоў заявіў, што  Расея “можа захапіць Грузію менш чым за 5 дзён” (http://kavkazcenter.com/russ/content/2010/09/21/75375.shtml).

У кастрычніку 2010 г. прэзідэнт Грузіі Міхаіл Саакашвілі падпісаў распараджэньне аб адмене ўяздных віз для жыхароў Паўночнага Каўказу – Дагестана, Чачні, Інгушэціі, Кабардзіна-Балкарыі, Карачаева-Чаркесіі, Адыгеі й інш. Згодна з новымі правіламі, жыхары гэтых прылеглых да Грузіі рэгіёнаў Расеі змогуць знаходзіцца на яе тэрыторыі на працягу 90 дзён без віз. Расейскія ўлады назвалі рашэньне Грузіі ўвесьці бязвізавы рэжым для жыхароў Паўночнага Каўказу «правакацыяй» і «прапагандысцкім крокам» (http://www.freeproxynow.com/browse.php?u=Oi8va2F2a2F6Y2VudGVyLmNvbS9ydXNzL2NvbnRlbnQvMjAxMC8xMC8xMi83NTc3Mi5zaHRtbA%3D%3D&b=13).

У кастрычніку ж у Грузіі былі затрыманыя 20 чалавек, абвінавачаных у шпіянажы на карысьць Расеі. Па даных грузінскіх сьпецслужбаў, яны займаліся фармаваньнем шпіёнскай сеткі на тэрыторыі Грузіі й зьбіралі сакрэтную інфармацыю, якую потым перадавалі Расеі (http://kavkazcenter.com/russ/content/2010/10/29/76175.shtml). Фота некаторых з гэтых, а таксама пазьней арыштаваных грузінскімі сьпецслужбамі шпіенаў і тэрарыстаў падаюцца ніжэй.

Пазьней сталі вядомыя імёны большасьці шпіенаў з гэтай 20-кі. Гэта грамадзяне Грузіі: заснавальнік Інстытута глабалізацыі Бакур Кігурадзе, бізнэсмэны Вячаслаў Плужнікаў і Руслан Галагрэ, лётчыкі УС Грузіі Габрыэль Усталішвілі, Давід Месхідзэ, Гела Какабадзэ, Гоча Дзіасамідзэ і Тарыел Абашыдзэ, марак-радыясьпецыяліст Эдуард Абдулаеў, гендырэктар грузінскага філіяла кампаніі «Сейболт» і яго намесьнік Армэн Геваркян і Рубен Хікаян, бізнэсмэн Петрэ Дзеўрышадзэ і Юры Скрыльнікаў – меркаваны сувязны з ГРУ (http://kavkazcenter.com/russ/content/2010/11/07/ 76360.shtml).

У сьнежні 2010 года міністар абароны Грузіі Вано Мерабішвілі заявіў, што  раскрытая нядаўна шпіёнская сетка – толькі малая частка расейскага шпіенскага павуціньня. «Гэта людзі, якія засталіся тут пасьля развалу СССР. Гаворка ідзе пра дзесяткі тысяч чалавек», – распавёў Мерабішвілі ў інтэрв’ю часопісу «Камерсант-Власть» (http://kavkazcenter.com/russ/content/2010/12/06/77059.shtml).

4 сьнежня былі затрыманыя 6 грамадзян Грузіі, якія ажыцьцявілі выбухі ці ж былі датычныя да іх арганізацыі ў розных рэгіёнах Грузіі – у тым ліку каля офіса апазіцыйнай лейбарысцкай партыі, а таксама паблізу ад пасольства ЗША ў Тбілісі. У вышук аб’яўлены яшчэ двое падазраваных, якія здолелі ўцячы. У Міністэрстве ўнутраных спраў Грузіі заявілі, што серыю выбухаў на тэрыторыі краіны арганізавалі расейскія сьпецслужбы. Аб гэтым заявіла на брыфінгу намесьнік кіраўніка ведамства Эка Згуладзе. Па яе словах, адзін з затрыманых Гагіта Арканаў прызнаўся, што   ён пайшоў на злачынства пасьля таго, як расейцы пагражалі забойствам яго сям’і, якая пражывае ў Гальскім раёне. Па зьвестках МУС, затрыманы «атрымаў загад ад афіцэра расейскай арміі Яўгена Барысава, які непасрэдна кантраляваў і заказваў выбухі». Барысаў наняў групу асоб у складзе 8 чалавек, якія ажыцьцявілі 6 выбухаў. Як паведаміла Эка Згуладзэ, пасьля кожнага выбуху давалася справаздача Барысаву па тэлефоне (http://kavkazcenter.com/russ/content/2010/12/07/77084.shtml).

У пачатку 2011г. былы прагрузінскі лідар паўднёвых асяцін Уладзімір Санакоеў (гл. фота) заявіў, што новая руска-грузінская вайна можа адбыцца “да канца гэтага году” і што грузінскае кіраўніцтва павінна прыступіць да перамоваў з Расіяй, каб прадухіліць новую вайну. Перад гэтым Санакоеў прызнаўся, што ён быў завербаваны КДБ СССР яшчэ ў 1989 годзе, да распаду Савецкага Саюзу, а пасьля працаваў у якасьці агента ФСБ Расеі. ФСБ вырашыла «актываваць» яго пасьля «рэвалюцыі ружаў» ў 2003 годзе. Санакоеў заявіў, што зразумеў у чэрвені 2008 года, што вайна паміж Расеяй і Грузіяй непазьбежная і стаў шукаць спосаб пакласьці канец яго супрацоўніцтву з ФСБ. Ён сышоў у адстаўку са сваёй пасады ў 2010 годзе. Санакоеў сказаў, што вырашыў пайсьці на прызнаньне перад грамадскасьцю аб сваіх сувязях з ФСБ пасьля атрыманьня 4 студзеня 2011 года “100%-надзейных” зьвестак, што кіраўніцтва Паўднёвай Асеціі прывяло ў дзеяньне план яго забойства (http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/01/14/78169.shtml).

У канцы студзеня 2011 таксама стала вядома, што ў Паўднёвай Асеціі акрамя гвардзейскага дывізіёна, абсталяванага ракетнай сістэмай залпавага агню «Смерч», разгорнуты комплекс «Кропка-У» з далёкасьцю дзеяньня да 120 кіламетраў. Па словах аднаго з расейскіх перабежчыкаў, у памежнікаў у населеным пункце Джаве маюцца ў распараджэньні агнявыя комплексы «Град». Вядома таксама і аб наяўнасьці ў Паўднёвай Асеціі сродкаў вайсковай СПА – комплексаў «Бук», «Тунгуска» ды іншых. Расея абвяргае абвінавачваньні грузінскага боку ў тым, што ў Паўднёвай Асеціі разьмешчаныя і зенітна-ракетныя комплексы С-300. Адначасна заяўляе, што ніякіх абмежаваньняў па іх разьмяшчэньні няма, і што яны ўстаноўлены ў Абхазіі (http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/01/24/78464.shtml).

Прыблізна ў гэты ж час сталі вядомыя вынікі рассьледаваньня парламенцкай камісіяй Грузіі прычын гібелі першага прэзідэнта Грузіі Зьвіяда Гамсахурдзія. Дэпутаты прыйшлі ды высновы, што першы прэзідэнт Грузіі быў забіты. «Прэзідэнт стаў ахвярай забойства, а не суіцыду, як лічылася да гэтага часу”, – паведаміў адзін з парламентароў. Парламенцкая камісія паказала, што забойства З.Гамсахурдзія арганізавала тагачаснай хунта – Шэварнадзэ, Кітавані, Ёселiанi, Сігуа – сумесна з расейскімі сьпецслужбамі (http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/01/24/78467.shtml).

У сакавіку стала вядома, што кіраўніцтва Грузіі лічыць Расею асноўнай крыніцай пагрозы сваёй дзяржаўнасьці і тэрытарыяльнай цэласнасьці – пра гэта сказана ў праекце новай канцэпцыі нацыянальнай бясьпекі (http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/03/21/80126.shtml).

У самым канцы сакавіка грузінскія ўлады паведамілі аб затрыманьні групы асоб, якія зьбіраліся зладзіць выбухі ў другім па значэньні горадзе краіны – Кутаісі, а таксама аб знойдзеным ля будынку ААН у Тбілісі падазроным пакеце. Грузінскія СМІ ўспомнілі аб 9 дыверсантах, затрыманых у канцы 2010 – пачатку 2011 года па абвінавачаньні ў тэрарызме. У Тбілісі тады ўстанавілі, што гэтыя людзі дзейнічалі па заданьні расейскіх сьпецслужбаў (http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/03/31/80360.shtml).

У траўні стала вядома, што грузінскі генерал Раман Думбадзэ, які з 2004 года адбываў пажыцьцёвае зьняволеньне за здраду радзіме і быў вызвалены ў жніўні 2008 года, мае намер вярнуцца на радзіму з Масквы і прыняць удзел у рэвалюцыйных працэсах, узначаленых радыкальнымі апазіцыйнымі партыямі. У інтэрвю ён заявіў, што «на днях вяртаецца ў Грузію, каб быць разам з паўсталым народам» (http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/05/16/81586.shtml).

Тады ж парламент Грузіі прыняў адзінагалосна рэзалюцыю аб генацыдзе і этнічнай чыстцы чаркескага народу з боку Расеі ў XVIII і XIX стст. Грузінскі парламент лічыць, што генацыд чаркескага народу меў месца падчас дзеяньняў расейскіх войскаў на Каўказе на працягу 1763-1864 гг. У выніку гэтых войнаў колькасьць чаркесаў у рэгіёне скарацілася ў разы, назіралася шматлікая эміграцыя. Па некаторых даных, на Каўказе засталася толькі пятая частка ад агульнай колькасьці прадстаўнікоў этнасу. У дакуменце ўтрымліваецца заклік да міжнароднай супольнасьці прызнаць права на рэпатрыяцыю мільёнаў чаркесаў, расьсеяных па ўсім сьвеце (http://news.tut.by/world/227712.html).

21 траўня 2011 г. у Батумі правакатары з прарасейскай арганізацыі «Народны сход Грузіі» распачалі спробу захапіць будынак дзяржаўнага тэлебачаньня. Яны патрабавалі прамога эфіру і пагражалі ўварвацца ў будынак. Між тым, была складанай сітуацыя і ў Тбілісі. На мітынгу перад будынкам тэлебачаньня адна з лідэраў «Народнага сходу» Ніно Бурджанадзэ заявіла, што арганізацыя патрабуе даць ёй прамы эфір. Напярэдадні зьявілася інфармацыя, што Бурджанадзэ атрымала ад Масквы дзясяткі мільёнаў даляраў на правакаваньне забурэньняў у Грузіі (http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/05/21/81774.shtml).

У гэты ж дзень парламент Грузіі ўхваліў «Хартыю свабоды». Законапраект прадугледжвае пагалоўную люстрацыю былых супрацоўнікаў КПСС і савецкіх сьпецслужбаў. Акрамя таго, хартыя прадугледжвае зьмену назваў населеных пунктаў, якія маюць дачыненьне да савецкага мінулага. Законам таксама забараняецца ў Грузіі савецкая і фашысцкая сімволіка. У хартыі гаворыцца аб маніторынгу перамяшчэньня празь мяжу грузаў стратэгічнага прызначэньня і кантролі за падазронымі фінансавымі аперацыямі (http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/05/21/81749.shtml; нагадаем, савецкая сімволіка зараз забароненая ў Літве, Латвіі, Эстоніі і Польшчы).

«2 чэрвеня 2011 міністэрства ўнутраных спраў Грузіі спыніла чарговую спробу ажыцьцяўленьня тэрарыстычнага акту», – заявіла МЗС Грузіі. «Супрацоўнікі Дэпартамента канстытуцыйнай бясьпекі затрымалі Абесалома Чхеція і Таміла Бенія, якія жылі ў Гальскім раёне акупаванай Абхазіі й у якiх пры сабе аказалася выбуховае рэчыва, эквівалентнае 4 кг трацілу, з паражаючымі элементамі. З паказаньняў затрыманых асоб высьвятляецца, што ажыцьцяўленьне тэрарыстычнага акту ім замовілі супрацоўнікі расейскіх сьпецслужбаў – Ігар Уласаў і Сяргей Кузьмін, якія знаходзяцца на тэрыторыі акупаванай Абхазіі», – адзначыла МЗС. «Праваахоўныя органы Грузіі прадставілі пераканаўчыя доказы таго, што Расея і яе сьпецслужбы ня толькі зьяўляюцца спонсарамі тэрарызму, але і непасрэдна плануюць і арганізуюць тэрарыстычныя акты на тэрыторыі суверэннай дзяржавы», – заявіла зьнешнепалітычнае ведамства Грузіі (http://kavkazcenter.com/russ/content / 2011/06/04/82161.shtml).

Таксама ў пачатку чэрвеня 2010 МУС Грузіі затрымала ў Мцьхецкім раёне краіны нейкага Бадры Гогіяшвілі, які меў намер падарваць будынак офіса НАТА ў Тбілісі. Па дадзеных МУС, у затрыманага было выяўлена выбуховае прыстасаваньне. Сам затрыманы сьцьвярджае, што тэракт яму замовіў Аляксей Сакалоў – намесьнік камандуючага пагранічнымі сіламі Расеі ў Ахалгоры (Паўднёвая Асеція). Б.Гогіяшвілі было даручана знайсьці ў Тбілісі будынак са сьцягамі ЗША, Еўрасаюзу ці іншай міжнароднай арганізацыі й падарваць яго (http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/06/06/82264.shtml).

У канцы чэрвеня прадстаўнікі дэпартаменту контрвыведкі МУС Грузіі затрымалі арганізаваную ўзброеную групу, якая спрабавала дэстабілізаваць сітуацыю ў краіне. “Усяго затрымана 8 чалавек, яшчэ некалькі шукаюць”, – сказаў на брыфінгу дэтэктыў Гіоргі Бухрашвілі (http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/06/23/82815.shtml)

У ліпені 2011 прэзідэнт Грузіі Міхаіл Саакашвілі заявіў радыё «Эхо Москвы», што  Пуцін асабіста плануе выведвальныя аперацыі. «Памятаю, як ён патэлефанаваў мне ў Батумі й назваў дакладныя месцы, вуліцы, перасячэньні й гэтак далей, а затым канкрэтна прозвішчы афіцэраў, якія там перасоўваліся. Ён атрымлівае велізарнае задавальненьне ад таго, што ён гэта плануе. І таму, калі ўжо нейкая краіна цяпер галоўнае поле для гэтых гульняў – вядома, гэта мы», – заявіў Саакашвілі. Ён выказаў шкадаваньне, што грузінскім сьпецслужбам даводзіцца адуважвацца на падобныя інсінуацыі замест таго, каб, напрыклад, кантраляваць карупцыю. «Ён (Пуцін) мяне папярэдзіў ў 2006 годзе. Ён мне сказаў: «Мы вам арганізуем Паўночны Кіпр». Аказваецца, ён тое ж самае сказаў генеральнаму сакратару НАТА, які прапусціў гэты выраз і ніяк на яго не зрэагаваў», – распавёў прэзідэнт Грузіі (http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/07/10/83292.shtml).

У жніўні 2011 г. прэзідэнт Расеі Мядзьведзеў заявіў, што “неабходны міжнародны трыбунал над прэзідэнтам Грузіі Міхаілам Саакашвілі”. Сваё меркаваньне ён выказаў у інтэрвю расейскаму тэлеканалу «RT», грузінскаму тэлеканалу «Першы інфармацыйны Каўказскі» і радыёстанцыі «Эха Москвы». «Калі б спыталі мяне, я адказаў бы “так “, – сказаў прэзідэнт Расеі, адказваючы на ​​пытаньне аб магчымасьці такога трыбуналу. Разам з тым, Мядзьведзеву «няма справы» да думкі Сенату ЗША, які заявіў, што прысутнасьць расейскіх войскаў на тэрыторыі Абхазіі й Цхінвалі зьяўляецца акупацыяй грузінскай тэрыторыі (http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/08/04/84110.shtml).

У жніўні ж МЗС Грузіі распаўсюдзіў заяву ў сувязі з 3-й гадавінай жнівеньскай вайны 2008 года. У заяве сярод іншага гаворыцца: “На жаль, у трэцюю гадавіну жнівеньскай вайны Расея зноў працягвае агрэсіўную палітыку, накіраваную на зьнішчэньне грузінскай дзяржаўнасьці, супраць незалежнасьці й суверэнітэту краіны і грамадзян Грузіі. … У 2000-я гады Расея актыўна ўжывала супраць Грузіі эканамічныя і энэргетычныя рычагі. Уведзенае эмбарга на грузінскую прадукцыю па гэты дзень у сіле. У жніўні 2008 года Расейская Федэрацыя ажыцьцявіла супраць Грузіі шырокамаштабную ваенную агрэсію, акупавала 20 адсоткаў тэрыторыі Грузіі і прызнала «незалежнымі дзяржавамі» створаныя ёю ж акупацыйныя рэжымы. Сёньня Расейская Федэрацыя працягвае барацьбу супраць Грузіі новымі метадамі – пачынаючы з 2010 года, на тэрыторыі Грузіі Расеяй былі запланаваны 12 тэрарыстычных актаў, большасьць зь якіх, на шчасьце, была папярэджана грузінскімі праваахоўнікамі, – заяўляе грузінскі МЗС (http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/08/08/84219.shtml).

У верасьні 2011 г. прэзідэнт Грузіі Міхаіл Саакашвілі выступіў на 66-й сесіі Генеральнай Асамблеі ААН у Нью-Ёрку (http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/09/23/85410.shtml ). Ён у чарговы раз паўтарыў, што Расея «у парушэньне міжнародных законаў і пагадненьня аб спыненьні агню, дасягнутага 12 жніўня 2008 г., акупуе 20% суверэннай грузінскай тэрыторыі … Хутка споўніцца год з таго часу, як Грузія адмовілася ад выкарыстаньня сілы. Мы ўсё яшчэ чакаем, калі ж расейскае кіраўніцтва адкажа на гэты жэст міру», – заявіў прэзідэнт Грузіі. Па яго словах, адказам з боку Масквы сталі «каля тузіна тэрактаў, накіраваных супраць Грузіі й непасрэдна ажыцьцёўленых пад кіраўніцтвам афіцэраў расейскіх сьпецслужбаў». «Халодная вайна» скончылася, але эмбарга, шантаж і жорсткі дыктат па-ранейшаму выкарыстоўваюцца ў дачыненні да Украіны, Малдовы і Беларусі”, – заявіў Саакашвілі [Саакашвілі ўспомніў пра нас – мы ўспамінаем пра Грузію! Гэта і ёсьць інтэр-нацыяналізм! – Рэд.].

Зь леташняга лістапада пачалі паступаць вельмі цікавыя зьвесткі аб выніках выбараў у Паўдневай Асеціі, захопленай расейскімі войскамі. Там на выбарах, якія прайшлі ў канцы лістапада 2011, зь вялікім адрывам перамагла … апазіцыянерка Ала Джыоева (!; Крамлёўскі вылучэнец Анатоль Бібілаў атрымаў на 4,5 тысячы галасоў менш за яе). У Расеі адразу пачалі казаць пра адмену вынікаў выбараў праз суд. У адказ Джыоева (гл. фота) заявіла: «Яны ўладу проста так аддаваць не зьбіраюцца» (http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/11/28/86916.shtml).

Сама Джыоева заклікала расейскага вылучэнца Анатоля Бібілава «праявіць грамадзянскую пазіцыю і годна прызнаць сваю паразу”, а таксама асобна зьвярнулася да прэзідэнта і прэм’ера Расеі – да Дзьмітрыя Мядзьведзева і Уладзіміра Пуціна. «Пэўныя сілы Паўднёвай Асеціі спрабуюць дэстабілізаваць сітуацыю. Мы чакаем, што ЦВК абвесьціць рэальныя вынікі выбараў. У адваротным выпадку я не гарантую разьвіцьця па непажаданым ні для нас, ні для Расеі сцэнары», – папярэдзіла Джыоева (http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/11/29/86931.shtml). Тое, што адбылося ў Цхінвалі – буйное паражэньне Крамля на постсавецкай прасторы, бо прэзідэнт Мядзьведзеў публічна падтрымаў Бібілава.

Але нягледзячы на гэта, Вярхоўны суд Паўднёвай Асетыі адмяніў вынікі прэзідэнцкіх выбараў, на якіх перамагла апазіцыйная кандыдатка. У адказ Ала Джыоева заклікала да акцыяў грамадзянскага непадпарадкаваньня. Яна заявіла: “У мяне на руках 85 пратаколаў участковых выбарчых камісій [гэта ўсе пратаколы ў Паўднёвай Асеціі. – Рэд.]… Гэтыя пратаколы канстатуюць, што ніякіх парушэньняў, здольных паўплываць на вынікі выбараў, няма. Акрамя гэтага ў мяне на руках заключэньне міжнародных назіральнікаў, якія таксама пацьвярджаюць, што ніякіх такіх парушэньняў адзначана ў час гэтых выбараў не было. І трэці аргумент, якім я валодаю — гэта брыфінг з удзелам старшыні ЦВК, якая таксама казала, што выбары прайшлі нармальна, яны адбыліся. І ніякіх сур’ёзных парушэньняў адзначана на іх не было…” (http://www.svaboda.org/content/article/24406067.html)

Нагадваем яшчэ раз: Паводле дадзеных Цэнтральнай выбарчай камісіі Паўднёвай Асетыі, пераможцам другога тура стала апазыцыйная кандыдатка, былая міністарка адукацыі Ала Джыоева. Яна набрала 56,7 адсоткаў галасоў, яе супернік, кіраўнік мясцовага МНС Анатоль Бібілаў — 40 адсоткаў. Аб сваёй падтрымцы Бібілава неаднаразова заяўляў дзеючы прэзідэнт Паўднёвай Асетыі Эдуард Какойты, які сцьвярджаў таксама, што ў выпадку паразы Бібілава “рэспубліка пазбавіцца падтрымкі Расейскай Федэрацыі” (http://www.svaboda.org/content/article/24406067.html).

У сьнежні 2011 у цэнтры Цхінвалі пачаўся мітынг прыхільнікаў Джыоевай. Мітынгоўцы зачыталі зварот да міжнароднай супольнасьці, у якім запатрабавалі ўмяшацца ў сітуацыю, якая склалася. Напярэдадні Ала Джыоева і прадстаўнікі яе штабу зрабілі некалькі заяваў аб тым, што перамовы з прадстаўніком Масквы страцілі сэнс, бо (па словах Джыоевай) ёй наўпрост кажуць, што яе кандыдатура непрымальная. «Які сэнс у такіх перамовах, калі той бок стаіць на сваім, ні ў чым не хоча саступаць і толькі заяўляе ў мой адрас абразьлівыя для мяне абвінавачаньні?», – адзначыла 2 сьнежня Джыоева (http://kavkazcenter.com/russ/ content/2011/12/05/87103.shtml).

Яшчэ праз тыдзень стала вядома, што крамлёўскі стаўленік Эдуард Какойты і Ала Джыоева падпісалі пагадненьне: першы сыходзіць са сваёй пасады да выбараў у сакавіку. Джыоева паўторна балатуецца (раней какойтаўскі суд рэспублікі забараніў ёй ўдзельнічаць у выбарах на той падставе, што “з боку яе штабу былі дапушчаныя парушэньні”, па гэтай жа прычыне вынікі выбараў былі адмененыя. Паводле ж пратаколаў ЦВК, Джыоева на 16% апярэдзіла свайго прамаскоўскага суперніка Анатоля Бібілава; гл http://kavkazcenter.com/russ/content/2011/12/09/87281.shtml).

І вось, нарэшце, самыя апошнія зьвесткі з Грузіі. Увечары ў чацьвер на гэтым тыдні какойтаўцы, сярод якіх, па сьведчаньнях відавочцаў, знаходзіліся расейскія чэкісты ў цывільным, узялі штурмам перадвыбарчы штаб цхінвальскай апазіцыянеркі. Ала Джыоева была зьбітая да страты прытомнасьці падчас гэтага штурму. «Алу Джыоеву ў непрытомным стане вязуць у шпіталь. Я ня ведаю, ці стукнуў яе хтосьці, ці не. Гэтага я не бачыў. Але чалавек, які знаходзіўся побач зь ёй, сказаў мне, што ўсё адбылося вокамгненна. Уварваліся праз вокны. Цяпер яна ляжыць на падлозе», – паведамляюць прадстаўнікі штабу Джыоевай (http://kavkazcenter.com/russ/content/2012/02/09/88751.shtml).

 

3 каментарыя

  1. Siarhiej кажа:

    Імпэрыя Зла пагражае ўсім сваім суседзям.

  2. Litvarus кажа:

    Так як ў Грузіі Расея будзе у нас паводзіць пасля атрымання намі Незалежнасці.А пакуль яна давіць на русіфікацыю, павольный захват маёмасці, выцяснення актыўных грамадзян (молодзь) на Захад, рабочых ў Расею.Перамога у нас русіфікацыі, якая не удалася ні з адным народам быўшага Саюза акрамя нас, была забеспечана нашым новым названнем – беларусы. Яно адчыніла дзверы панаванню у нас рускай культуры, якая як чуждая нашаму балтскаму менталітету, паралізавала Разум і Волю нашага народу.Пакуль р.культура не будзе у нас знішчана, можна забыць пра Демакратыю, Свабоду, Правы,Выбары…Людзі якія лічаць сябе белымі рускімі ніколі не будуць змагацца з расейскай акупацыёй. Адсуль адзіны выхад – вяртацца да сваёй старадаўней назвы Літва, але яшчэ лепей -Літварусь. Гэтая назва вяртае нам гістарычную спадчыну як старадаўней Літвы, адпавядае нашай дваякай сутнасці, не дзеліць наш народ на две варожыя часткі – праеўрапейскую і прарасейскую, знішчая комплекс непаўнавартасці, падымае наш народ з каленаў.

  3. Licvin кажа:

    ”Я ненавіжу свабоду — яна прымушае мяне рабіць выбар.” Сальвадор Далі.
    Расія з 1991 года правяла дзьве поўнамасштабныя вайны і адзін ваенны канфлікт. Дзесяткі тысяч забітых і параненых — вось цана расейскай незалежнасьці.
    Вось адказ на пытанне расейскіх русафілаў: ”Што вам, беларусам дала ваша незалежнасьць?”
    ”Дала магчымасьць не ўдзельнічаць у бясконцых расейскіх войнах!”
    Таму маючы суверынітэт, трэба будаваць сваю дзяржаву. Улада не хоча будаваць дзяржаву! Гэта выбар улады!
    У выніку ўнукі ўлады і нашы ўнукі будуць удзельнічаць у новых расейскіх войнах і канфліктах!

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы