Зянон Пазьняк – старшыня КХП

Сталыя чытачы сайта напэўна ведаюць, што рэдакцыя даволі крытычна ставіцца да дзейнасьці Пазьняка. Як, напэўна, і пра тое, што, калі гэта трэба для справы, мы ігнаруем усялякія другасныя пытаньні. Выстаўленьне гэтага матэрыяла на сайце найперш выклікана нашым жаданьнем дапамагчы ратаваць жыцьцё і свабоду Сяргея Кавеленкі – хлопца, які, ахвяруючы сабой за нашу агульную беларускую справу, крок за крокам вырастае да ўзроўню нацыянальнага героя! З гэтай нагоды мы выстаўляем інтэрвю Пазьняка журналісту “Свабоды” Навумчыку (узята адсюль: http://www.svaboda.org/content/article/24500576.html). Натуральна, у канцы прыйдзецца дадаткова паразважаць пра супадзеньні і адрозьненьні ў пазіцыі Пазьняка і нашай. Істотнае ў тэксьце, як гэта ў нас часта бывае, выдзелена.

Рэдакцыя.

 

1.

Спачатку Навумчык, відаць, запытаўся, як Пазьняк пракаментуе цяперашні канфлікт паміж афіцыйным Менскам і Еўразьвязам?

На гэта ён атрымаў наступны адказ:

Пазьняк: Самым галоўным пытаньнем зараз для Беларусі – для палітыкі, для ўсяго беларускага народа — ёсьць пытаньне жыцьця і сьмерці Сяргея Каваленкі. Гэта ёсьць пытаньне нумар адзін. Чалавек, які за Беларусь, за сьцяг, за ідэю ахвяруецца сваім жыцьцём. Ён паведаміў, што ідзе да канца. І ён пойдзе да канца — мы яго ведаем, і жонка з гэтым  пагадзілася. 

І вось сёньня невядома, дзе ён. Зьнік. Яго недзе схавалі. Гавораць усялякую лухту, што яго адправілі ў Менск, у шпіталь і гэтак далей. Ён на апошняй стадыі вычарпаньня, і гэта ёсьць пытаньне нумар адзін.

Тое, што адбываецца канфлікт з пасламі, зь Еўразьвязам, дыпламатычная вайна — гэта ўсё выглядае ў параўнаньні з пытаньнем жыцьця і сьмерці Сяргея Каваленкі мышынай валтузьнёй. Якая ўжо была не аднойчы і  якая доўжыцца ўжо 17 гадоў. Тым больш, што вядома, чым гэтая мышыная валтузьня скончыцца. А скончыцца яна поўнай перамогай Лукашэнкі і Масквы. Гэта прадумана вельмі рацыянальна, халаднакроўна, і ўся ініцыятыва ў руках Лукашэнкі і Масквы.  Прытым не таму, што яны такія разумныя, а таму, што Захад у сваёй палітыцы абсалютна тупы. Гэта — тупая палітыка. Яна ня мае ніякіх аргументаў, ніякіх рычагоў узьдзеяньня на Маскву і на Лукашэнку. Уся ініцыятыва зараз у руках Масквы і Лукашэнкі. Яны дыктуюць музыку, і яны пішуць сцэнар. І гэта небясьпечна ў першую чаргу для нашага беларускага руху. Таму што гэта сьведчыць, што будзе падтрымка з боку Масквы. Лукашэнка ўжо дамовіўся зь Мядзьведзевым, што Расея асуджае санкцыі, і атрымаў ад Масквы пэўныя гарантыі ў сваіх дзеяньнях. Маскве гэта выгадна, таму што яны робяць “выбары”, і акрамя гэтага, прывязваюць Лукашэнку да сябе. І такім чынам могуць цалкам распараджацца яго палітыкай, якую ён ужо самастойна весьці ня можа. Для Лукашэнкі гэта выгадна як пэўная гарантыя працягнуць сваю ўладу з апорай на Маскву. Таксама – перавесьці стрэлкі з палітвязьняў, з Каваленкі зусім у іншую плоскасьць. Размова будзе ісьці аб іншым, а ў гэты час ён зможа зрабіць поўную зачыстку тэрыторыі перад «выбарамі» ў Беларусі.

Вось уся гнюснасьць гэтай прапісанай з Масквой палітыкі — яна зараз і пачалася. А скончыцца, паўтараю, поўнай перамогай маскоўска-лукашэнкаўскай палітыкі, і ў выніку, як і ў 1998 годзе, гэтыя паслы ціхенька вернуцца назад, з поўнай, як кажуць, паразай за часы “выбараў”. Гэта вельмі, паўтараю, небясьпечная зьява для Беларусі. Вынік будзе такі, як я сказаў. Таму што гэтыя заходнія палітыкі ня маюць уяўленьня пра тое, што адбываецца ў Беларусі. У іх ліберальны склад думаньня. Яны так навучылі сваю апазіцыю ў Беларусі. Яны думаюць, што ў Беларусі змагаюцца за дэмакратыю. Яны змагаюцца “за дэмакратыю, за правы чалавека на Беларусі”. Уявіце сабе ў гітлераўскім райху, каб змагацца за дэмакратыю і за правы чалавека — трэба змагацца супраць Гітлера, супраць фашызму! І просты рабочы, Сяргей Каваленка, гэта сказаў на ўсю Беларусь. За гэта трэба змагацца — за Беларусь, за сьцяг, за кансалідацыю ідэі, супраць гэтага рэжыму. Вось супраць чаго трэба змагацца, а не ісьці на “выбары”. Трэба байкатаваць гэты рэжым татальна.

Трэба зьбіраць сілы на гэта змаганьне. А Захад змагаецца ў нас “за дэмакратыю”. І вось такое мысьленьне прыводзіць да паразаў, адной за другой. Тое, што мы назіраем цяпер – гэта чарговая параза Захаду. Але, як кажуць, нам бы іхнія праблемы. Самае важнае – гэта высновы, якія павінны зрабіць мы. І таму паўтаруся: пытаньне жыцьця і сьмерці Каваленкі не павінна адысьці ў цень. Гэта ёсьць галоўнае пытаньне.

Калісьці вялікі мастак Рафаэль сказаў, што калі б гарэў дом, дзе гарэла б усё мастацтва, і гарэў бы кот – дык ён ратаваў бы ката. З пункту гледжаньня факталогіі — гэта сьмешна. А з пункту гледжаньня анталагічнага падыходу — гэта правільна. Таму што нішто, што зроблена рукамі чалавека, ня мае значэньня перад тым, што зроблена Госпадам Богам. І жыцьцё гэтага чалавека, яго ідэі, яго барацьба, якую ён узьняў на ўсю Беларусь — ніякага ня маюць параўнаньня з гэтай мышынай валтузьнёй, якую праводзяць Еўразьвяз і Масква на нашай тэрыторыі. Беларусы не павінны ісьці ў рэчышчы гэтай палітыкі, а ставіць свае пытаньні выжываньня нацыі, культуры, дэмакратыі і кансалідавацца на гэтай глебе, абараняючы сваіх герояў. Абараняючы жыцьцё сваіх людзей, якія гатовыя аддаць яго за ўвесь народ. Вось сутнасьць таго, што адбываецца.

 

Навумчык:  Трэба прызнаць, што ў большасьці беларускае грамадства засталося спакойным да судовага працэсу над Каваленкам і да ягонага лёсу (я не кажу зараз пра партыйных актывістаў, пра тых, хто быў на судзе і хто абмяркоўвае сітуацыю ў інтэрнэце). Чым Вы такую рэакцыю беларускага грамадства тлумачыце?

Пазьняк: Беларускае грамадства зьмянілася ў думках. Яно яшчэ не зьмянілася ў дзеяньнях, але першы этап яно ўжо прайшло. Яно ўжо думае па-іншаму. І нават той жа інтэрнэт, дзе вельмі сьпецыфічныя людзі зьбіраюцца, але ён 100-працэнтова паказаў, як успрынялі барацьбу Сяргея Каваленкі. Таму гэта пытаньне часу. І важна, каб наша грамадства, грамадская думка не пайшлі ў сьляпы завулак, у апендыкс, куды іх уцягвае еўрапейска-маскоўская палітыка. Яны зараз займаюцца маргінальным. Гэтыя паслы 10 гадоў таму выязджалі, прыязджалі назад — гэта ніяк не ўплывае на наш лёс. Нас будуць душыць яшчэ мацней. Яны будуць паміж сабой нейкія там праблемкі вырашаць тактычныя, а ў нас людзей будуць кідаць у турму і кідаць на сьмерць. У мяне такое падозраньне, што Лукашэнка (гэта яго загад даць Каваленку два гады) гатовы прадэманстраваць усім сваю сілу праз сьмерць Каваленкі. У мяне ёсьць такая думка, што гэта так. І калі, не дай Бог, так здарыцца — вось гэта ня можа быць тады пакінута без адказу. Вось гэта ўжо без адказу не павінна быць пакінута. Таму што гэта ўжо пяройдзена тая чырвоная рыса, якой ён страшыў Захад (ён страшыў Захад, бо ў яго быў план зь Мядзведзевым, як гэта рабіць, яны ўжо пачалі гэта рабіць).

 

Навумчык: Я ўсё ж хачу вярнуцца да тэмы канфлікту з ЕЗ. На Ваш погляд, які аптымальны алгарытм паводзінаў у дачыненьні да Лукашэнкі, да афіцыйнага Менску мог бы быць з боку Брусэлю ці, шырэй, Захаду?

Пазьняк: З боку Брусэлю і з боку Захаду няма ніякага аптымальнага алгарытму. У іх проста няма дакладнай сістэмнай палітыкі адносна гэтага рэжыму. Яны яго называюць, як і іхняя апазіцыя, — “беларускім рэжымам”. Ім ужо сто разоў сказана, паказана, як і гэтай апазіцыі, якая сядзіць у турме, дарэчы, за, як кажуць, паслугу Лукашэнку – яны ўсё роўна яго называюць “беларускім рэжымам”. Які гэта “беларускі рэжым”? Гэта антыбеларускі рэжым, які праводзіць этнацыд [!!! – Рэд.] беларуска народа. І трэба называць рэчы сваімі імёнамі. І калі называць рэчы сваімі імёнамі, як назваў Сяргей Каваленка, тады робіцца зразумелай сутнасьць барацьбы. Але Захад ніколі гэтага не назаве. Яму перашкаджае іхняе ліберальнае думаньне. Бо тады трэба зусім іншую палітыку праводзіць, зусім іншыя сілы ўключаць, зусім іншую ідэалогію. І мець нейкую канцэпцыю адносна Беларусі. Таму яны будуць жаваць гэтую жвачку, наконт “дэмакратыі ў Беларусі”, і называць антыбеларускі рэжым Лукашэнкі “беларускім”.

Гэта ўжо немагчыма цярпець, таму што гэта зьнявага, так ня можна ставіцца да народа. Народ нішчаць, зьнішчаюць ягонае школьніцтва, культуру, мову, абплёўваюць, хваляць Гітлера — а яны яго –  гэты рэжым – называюць “беларускім рэжымам”. Што гэта за палітыка і што гэта за палітыкі? Яны што, сьляпыя? У якіх яны акулярах існуюць?

Таму ніякага эфектыўнага адказу з боку Брусэлю ня будзе. Ініцыятыва сёньня ў руках Масквы і Лукашэнкі, і гэтая ініцыятыва будзе ўвесь час. Я мог бы прапісаць, як усё будзе разьвівацца па гэтым сцэнары, але скончыцца, паўтараю, тым, што ціхенька гэтыя паслы вернуцца, зробяць выгляд, што нейкія зрабілі саступкі — пасьля таго, калі гэты рэжым зачысьціць усё ў Беларусі і сфальсіфікуе чарговыя выбары. Вось тады ўсё наладзіцца, пачнуць тады ізноў, выпусьцяць некаторых вязьняў. Гэта такая гнюсная гульня, у якую абодва бакі гуляюць [зьмест і форма гэта абзаца ўзяты ў загаловак. – Рэд.]. Таму паўтараю, што сіметрычнага адказу з Брусэлю ня будзе, бо яго не існуе.

 

Навумчык: Сёньня Ўладзімер Пуцін заявіў, што гэты канфлікт не перашкодзіць інтэграцыйным працэсам паміж Беларусьсю і Расеяй. Таксама, мы бачым у апошнія тыдні такія крокі з боку афіцыйнага Менску, якія можна ацаніць як яшчэ больш шчыльнае прывязваньне Беларусі да Масквы — ну хаця б фактычны пераход сістэмы супрацьпаветранай абароны пад кантроль расейскага генштабу. На Вашую думку, да якіх межаў у тым, што Вы называеце здачай суверэнітэту, можа пайсьці Лукашэнка? Ці ёсьць нейкая мяжа, перад якой ён можа спыніцца? Ці няма мяжы і ён ня спыніцца?  

Пазьняк: Для яго няма мяжы, калі справа будзе ісьці аб яго ўладзе і аб яго існаваньні. Што да фразы Пуціна, што гэта не перашкодзіць інтэграцыі, дык гэта — дыпламатычная фраза, якая паказвае, што — вось, Лукашэнка, мы павінны зараз шчыльней аб’яднацца, ня толькі войска, мы павінны і грошы мець агульныя, мы павінны і прадпрыемствы мець агульныя, і гэтак далей. Яны пра гэта і дамовіліся, магчыма, нават стварыўшы графік гэтай палітыкі. Таму гэтая фраза Пуціна вельмі празрыста паказвае, у чым сутнасьць дамовы Лукашэнкі і Масквы і ў чым сутнасьць гэтай палітыкі з амбасадарамі Еўразьвязу, якая толькі што пачалася.

Паўтараю, што ніякіх дамоў з рэжымам Лукашэнкі ня можа быць. Ніякага становішча, якое можна было б палепшыць, дэмакратызаваць — не існуе. Гэта антыбеларускі, антыдэмакратычны рэжым, які працуе ў інтарэсах сваёй улады, выкарыстоўваючы інтарэсы чужой дзяржавы. І чужая дзяржава зьяўляецца значна мацнейшай і ў палітычным, і ў эканамічным сэнсе, і ўрэшце скончыцца тым, што ён здасьць усё. І застанецца як пацук, загнаны ў кут.

Паўтараю, ён вельмі небясьпечны для існаваньня нашай нацыі. Вось пра гэта трэба думаць – як ліквідаваць гэты рэжым, як аб’яднаць нацыю на барацьбу з рэжымам, а не за “дэмакратыю ў рэжыме”.

Ня будзе дэмакратыі ў рэжыме, у прынцыпе яна ня можа быць.

(канец цытаваньня інтэрвю)

 

2.

Ад рэдакцыі (Алесь Астроўскі,  Віталь Хромаў):

Спачатку пра самае галоўнае.

Сябры рэдакцыі далучаюцца да заяваў усіх тых, хто патрабуе неадкладнага спыненьня суду над Сяргеем Каваленкам і яго такога ж неадкладнага вызваленьня. Чалавека найвысокага маральнага гатунку, патрыёта, які ня проста думае пра свой беларуска-літвінскі народ, а і гатовы аддаць жыцьцё за яго, “судзіць” нейкая зграя цяперцаў-халуёў, гатовых лізаць хоць боты, хоць любое іншае пачварнаму дыктатару. З-за сваёй такой дзейнасьці гэтыя людзі і так ужо ўляпаліся ў гісторыю, але, калі са спадаром Сяргеем, барані Божа, здарыцца непапраўнае, папярэджваем: мы будзем на баку тых, хто ў лепшыя часы будзе выступаць за аналагічнае пакараньне гэтых “суддзяў”. Таму – спыніцеся, спадарове, і проста, знайшоўшы зацэпку, вызваліце мужнага беларускага хлопца, пакуль ня позна! 

(гл. фота; Сяргей Каваленка да арышту і цяпер; па некаторых зьвестках, ён за час галадоўкі пратэсту страціў каля 30 кг!; апошнія зьвесткі пра стан справаў вакол спадара Сяргея можна пачытаць тут: http://www.svaboda.org/content/article/24505125.html)

–

Цяпер пра іншае, дадатковае.

Пачнем з прыемнага.

Па-першае, вельмі прыемна, што і Пазьняк дадаткова зьвярнуў увагу на тое, што заходнікі разам са сваімі касмапалітызаванымі псеўдаапазіцыйнымі ліберастамі-аб’яднанцамі працягваюць называць лукашысцка-цяперскі рэжым “беларускім” (цытата: “Ім ужо сто разоў сказана, паказана, як і гэтай апазіцыі, якая сядзіць у турме – яны ўсё роўна яго называюць “беларускім рэжымам”. Які гэта “беларускі рэжым”? Гэта антыбеларускі рэжым, які праводзіць этнацыд беларуска народа. Але яны будуць называць антыбеларускі рэжым Лукашэнкі “беларускім”. Гэта ўжо немагчыма цярпець, таму што гэта зьнявага. Народ нішчаць, зьнішчаюць ягонае школьніцтва, культуру, мову, абплёўваюць, хваляць Гітлера, а яны гэты рэжым называюць “беларускім””).

Сапраўды называць прамаскоўскі беларусафобскі этнацыдны дыктатарскі рэжым, накіраваны на этнацыд і генацыд беларускага народу, на захоп нашай уласнасьці, зьнішчэньне нашай дзяржаўнасьці “беларускім” (гл. Д пр-п 80) – гэта ня проста пэўны неахайны цынізм, гэта – блюзьнерства, якое набліжаецца да ўзроўню ідэалагічнага сатанізму!!! Пра гэтую зьяву мы таксама пісалі неаднаразова ў т.л. і шмат гадоў таму (гл., напрыклад, тут: https://nashaziamlia.org/2008/03/07/1233/). Таму абурэньне Пазьняка ў гэтым пытаньні ня толькі падзяляем, але і ўсяляк падтрымліваем. І, як усе могуць пабачыць, ужо даўно.

Па-другое, натуральна, нам падабаецца, што і Пазьняк пачаў шырока выкарыстоўваць паняцьце “этнацыд” замест больш расплывістых і менш ёмкіх паняцьцў “асіміляцыя”, “дэнацыяналізацыя” і да таго падобных, якія ён упарта ўжываў раней. Мы за гэта таксама даўно і шмат змагаліся, пачынаючы зь пешых артыкулаў на нашым сайце (гл. артыкул у 8 частках, зь якога пачыналася праца сайта; пачынаць чытаць адсюль: https://nashaziamlia.org/2006/04/04/14/).

Трэцяе, вельмі істотна, што Пазьняк даўно вядомы як зацяты крытык расейскага імперыялізму і яго агента – Лу-кі. Але на сёньня ўжо дадаткова ўсьведамляе негатыўнае значэньне і “Захаду” ў тых працэсах, якія адбываюцца ў Беларусі.

Натуральна, нам гэта падабаецца, бо мы даўно заклікаем усіх беларусаў-літвінаў да адэкватнага (навукова-рэалістычнага) бачаньня рэчаіснасьці, без чаго ніякія станоўчыя зьмены ні ў нашых сем’ях, ні ў нашага народу, ні ў нашай дзяржаве немагчымыя. Так, у інтэрвю Пазьняк заяўляе, што “Захад у сваёй палітыцы [што да Беларусі] абсалютна тупы”, што “гэтыя паслы, як і ў 1998 годзе, прайграўшы Лу-ку, ціхенька вернуцца назад”, што “заходнія палітыкі ня маюць уяўленьня пра тое, што адбываецца ў Беларусі”, што тая палітыка, якую праводзіць Еўразьвяз на нашай зямлі, зьяўляецца “мышынай валтузьнёй”, што “ў Брусэля і Захаду няма дакладнай палітыкі адносна рэжыму Лу-кі”, што “трэба называць рэчы сваімі імёнамі, але Захад ніколі гэтага рабіць ня будзе”, і, нарэшце, ключавое – што “беларусы не павінны ісьці ў рэчышчы заходняй палітыкі”.

Раней, і яшчэ адносна нядаўна, так ад Пазьняка даставалася толькі Гансу Віку. Калісьці толькі ён адзін быў ва ўсім вінаваты з усяго “Захаду”, а ўсе іншыя яго прадстаўнікі, атрымліваецца, былі добрыя. Дзякуй Богу, нарэшце дачакаліся…

Чацьвёрнае.  Больш за тое, у палітычным сьветаглядзе Пазьняка зьявіліся дадатковыя істотныя ноткі – намёкі, што лукашысцкі рэжым фактычна падтрымліваецца ня толькі “Масквой”, але і “Захадам”, што заходнікі ня проста тупыя, а ў т.л. і тыя, хто наўмысна (сьвядома, але, натуральна, патаемна) праводзіць палітыку, скіраваную на максімальна доўгае знаходжаньне прарасейскага этнацыднага рэжыму ў Беларусі:  “наша грамадства ўцягвае ў сьляпы завулак еўрапейска-маскоўская палітыка”; “заходнікі паміж сабой нейкія там праблемкі тактычныя будуць вырашаць, а нас будуць душыць яшчэ мацней”;  “абодва бакі [гаворка пра Захад і Лу-ку. – Рэд.] гуляюць у гнюсную гульню”.

Гэта таксама нам падабаецца, таму што гэта тое, пра што мы ўжо даўно ня проста кажам, але і вывелі ў якасьці шэрагу прынцыпаў Беларускай дактрыны (гл. напрыклад Д пр-пы 67, 104, 108, 114, 115, якія сфармуляваны намі яшчэ шмат гадоў таму).

Больш за тое (і гэта пятае), цяпер Пазьняк дадаткова пачынае патроху лаяць увогуле “сьвятое” для “Захаду” – абсалютна дамінуючую там сёньня ідэалагічную плынь – “лібералізм” (цытаты: “у заходнікаў ліберальны склад думаньня”,  “ім перашкаджае іхняе ліберальнае думаньне”).

А вось у сувязі з гэтым асабліва хочам падкрэсьліць (бо гэта ідэалагічна прынцыпова), што наша ацэнка цяперашняга стану заходняга “лібералізму” ўжо даўно ня толькі пададзена ў шматлікіх матэрыялах сайта, а і сфармулявана ў шэрагу прынцыпаў Беларускай дактрыны (гл. Д пр-пы 104, 114, 116, 117, ). Больш за тое, мы ўсё часьцей у нашых матэрыялах прапануем лічыць сучасны заходні “лібералізм” альтэрнатывай, варожай сапраўднай дэмакратыі (у т.л. беларускай), пра якую мы марым. І, каб падкрэсьліць гэта, наўмысна называем сучасную здэградаваную стадыю гэтай ідэалагічнай плыні на Захадзе “ліберастызмам”. 

Мы даўно сфармулявалі і перыядычна падкрэсьліваем, што ліберастызм – тое, што ёсьць на Захадзе цяпер – адрозьніваецца нават ад сапраўднага лібералізму дзьвюма стратэгічнымі рысамі: па-першае, адсутнасьцю патрабаваньня свабоды для народаў (пры гэтым пра народы, этнасы, пра іх разнастайнасьць у межах людскай цывілізацыі, пра іх правы на ўласнай зямлі пры ліберастызьме ўвогуле нават узгадваць забаронена!; затое можна і нават пажадана прапагандаваць касмапалітычную хаатызацыю, эгаізм, абыдляльную амаральнасьць) і, па-другое, таталітарнай, літаральна фашыстоўскай формай прапагандысцка-палітычнага накіданьня нацыям усяго пералічанага  (гл., напрыклад, нашыя тлумачэньні ў дадатак да артыкула Барыса Стамахіна: https://nashaziamlia.org/2012/01/27/4808/).

Шостае. Натуральна, мы ня можам не падтрымаць наступны пасыл Пазьняка:  “Гэтыя заходнія палітыкі ня маюць уяўленьня пра тое, што адбываецца ў Беларусі … Яны так навучылі сваю апазіцыю ў Беларусі [!!! – Рэд.]. Яны думаюць, што ў Беларусі змагаюцца за дэмакратыю. Яны змагаюцца “за дэмакратыю, за правы чалавека на Беларусі”. Уявіце сабе ў гітлераўскім райху, каб змагацца за дэмакратыю і за правы чалавека — трэба змагацца супраць Гітлера, супраць фашызму”.

І гэта зноў тое, пра што мы даўно і шмат пішам. Толькі і тут мы прайшлі далей. Мы заяўляем, што амаль уся цяперашняя “аб’яднаная” “дэмакратычная” “апазіцыя” (зьвярнулі ўвагу на дзьвюкосьсі?) – гэта агентура заходняга ліберастызму, прызначаная для таго, каб у выпадку скіданьня цяперскай улады і пераходу яе да “апазіцыі” забясьпечыць прыхватызацыю нашых прадпрыемстваў, зямлі дый усёй дзяржавы цяпер ужо заходнімі фінансавымі імперыялістамі – ліберастызатарамі (гл. Д пр-п 128). Савецкі дыктатар Лу-ка, агент расейскага імперыялізму, пакуль ня даў зрабіць у Беларусі тое, што на Расеі, ва Ўкраіне, Польшчы зрабілі заходнія ліберастызатары рукамі розных чубайсаў-бальцаровічаў-гайдараў. Але гэта не азначае, што планы “Захаду” што да нашай дзяржавы ў сувязі з гэтым зьмяніліся. Можаце не сумнявацца, Заходнія ліберастызатары па-ранейшаму плануюць “дэмакратызаваць” Беларусь па гэтай жа сьхеме. Паняцьце “дэмакратызаваць” нас у перакладзе на нашу мову азначае ліберастызаваць нас.

Кажам адно, робім зусім іншае – класічны спосаб дзеяньня любых сацыяльных паразітаў!

Такім чынам, набліжэньне разуменьня Пазьняком таго, што адбываецца вакол Беларусі й у сьвеце ў цэлым, да нашага разуменьня відавочнае. Прагрэс у гэтым пытаньні ёсьць. Але да поўнага супадзеньня ідэалагічных пазіцый яшчэ далёка. Таму давайце зьвернем увагу на менш прыемнае – на тое, што ў нас з Пазьняком не супадае – і з чым мы ня згодныя.

 

 

Гэты запіс апублікаваны: Аўторак, 6 сакавіка, 2012 у 22:39
Катэгорыі: 1.3. Беларусь сёньня, 1.6. Сьвет сёньня, 2.3. Такая "апазіцыя", 2.5. Прыглядаемся да Захаду, 2.5.1. Дэградацыя ЕўраЗьвязу, 3.1. Імпербюракратыя Расеі, 3.3. Мясцовыя цяперцы, 4.1.1. Нац.каштоўнасьці ў дэмакр., 4.1.4. Змаганьне за дэмакратыю, 5.6.3. Ідэал.фін.алігархіі. Вы можаце сачыць за каментарамі пры дапамозе RSS 2.0 стужкі.
Вы можаце пакінуць каментар. Але пінгі забаронены.