nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

За заслонай сусьветнай закулісы (частка 1: меркаваньне эксьперта)

9 чэрвеня, 2013 | 6 каментарыяў

Вольга Чацьверыкова

 Чаць 1

Прыгледзеўшыся паўважлівей да выступу-інтэрвю спадарыні Чацьверыковай, пра які было ўзгадана ў мінулым матэрыялае, мы прыйшлі да высновы аб яго вялікай каштоўнасьці па шэрагу крытэраў. Адзін зь іх – удакладненьне нашых ведаў пра ролю сусьветнай закулісы ў сёньняшніх глабальных палітычных працэсах. Таму мы перавялі гэты выступ у пісьмовую форму, каб зручней было яго чытаць і аналізаваць (выступ-інтэрвю ўзяты адсюль: http://www.youtube.com/watch?v=3LYJQC5ZjCY&feature=player_embedded#!).

Рэдакцыя.

 

“Я хацела б разьвіць некаторыя ідэі, выкладзеныя мной у артыкуле, прысьвечаным стварэньню Садомскай сусьветнай антыцарквы альбо “Новаму сьвету” збачэнцаў. Публікацыя гэтага артыкула выклікала пэўныя каментары і пытаньні, якія паказалі, што некаторыя ідэі альбо няверна зразуметыя, альбо зусім незразуметыя. Таму ў разьвіцьцё гэтых ідэй я хацела б зрабіць некалькі заўваг.

Па-першае, некаторыя выказваньні датычылі тэасофіі й непасрэдна персоны Блавацкай, якая спрабавала прымірыць [тэасофію] з хрысьціянствам. Але справа тут нашмат сур’ёзьней, глыбей. Справа ў тым, што тэасофія ляжала ў падмурку ідэй Нью Эйдж – акультнай сістэмы поглядаў, акультнага сьветагляду – які пачаў у нас [у Расеі] вельмі хутка распаўсюджвацца літаральна ў першыя гады Перабудовы. Тады, калі пачалася татальная крытыка камуністычнай ідэалогіі, крытыка марксізму-ленінізму – тых асноў, якія былі ў падмурку нашага [расейскага ў часы СССР] сьветагляду – паралельна з гэтым адбывалася актыўнае навадненьне нас літаратурай, якая датычыла Нью Эйдж і тэасофіі Блавацкай. Я памятаю той час, калі аддзелы філасофіі кніжных крамаў былі завалены гэтай літаратурай. Г.зн., што калі наша грамадства пачалі інтэграваць у заходні сьвет, пачаўся бум, другое нараджэньне тэасофскіх ідэй.

Яна [Блавацкая] не такая невінаватая і не такая наіўная, як здаецца на першы погляд. Гэта ўсё ідзе сваімі каранямі ў глыбока пантэістычны язычніцкі сьветагляд, у якім фактычна ўраўноўваюцца чалавек і Бог, дзе з чалавека ствараюць чалавека-бога. Прычым, падобная істота ствараецца ня шляхам духоўнага дасьпяваньня чалавека, а шляхам заніжэньня Бога да ўзроўню чалавека [зьвяртаем увагу, гэтыя і наступныя меркаваньні належаць шчырай хрысьціянцы. – Рэд.].

Я пісала, што мы жывем не на воблаку, а ў атачэньні сьвету, які пагружаецца ў глыбокае паганства (фактычна Еўропа цяпер вяртаецца ў свой дахрысьціянскі стан). Гэта сімбалічна, таму што сёньня мы адзначаем 1700-годдзе зь дню прыняцьця Міланскага эдыкта, які быў выдадзены [імператарам] Канстанцінам у 313 годзе н.э. і які адмяніў афіцыйную язычніцкую рэлігію, уводзіў верацярпімасьць, у выніку чаго хрысьціянская рэлігія атрымала поўныя правы на існаваньне. Нават ствараліся ўмовы для яго разьвіцьця. У выніку пачалася паступовая хрысьціянізацыя 90% нехрысьціянскага насельніцтва Рымскай імперыі. Хрысьціянізацыя адбывалася ў т.л. і дзякуючы прыняцьцю адпаведных законаў. Адным зь іх быў закон, якім забаранялася садамія мужаложаства. За такі [грэх] уводзілася сьмяротнае пакараньне.

Як вы разумееце, гэта рэзка аздаравіла грамадства (было гэта 1700 гадоў таму, канстантынавы эдыкт).

Цяпер мы вяртаемся да таго, што сёньня – на канец 2013 года – па ўсёй Еўропе павінны стаць прызнанымі садомскія “шлюбы”.  Гэта вельмі сімбалічна.

Таму мы павінны разумець, у якую Еўропу мы інтэгруемся, у які заходні сьвет нас сёньня ўцягваюць… Калі мы хочам і далей рэальна называцца “дэмакратычнай краінай” і заставацца членам Рады Еўропы, мы павінны разумець, што ад нас чакаюць [называць расейскую дый любую імперыю такой краінай могуць толькі альбо поўныя ідыёты, альбо правакатары; дэмакратычных імперый не бывае! дэмакратыя магчымая толькі ў той краіне, дзе карэнны этнас жыве ў межах сваёй этнічнай тэрыторыі. – Рэд.].   

Паколькі мы жывем не на воблаку, а ў [рэальным] атачэньні, мы павінны добра ведаць, што з намі зьбіраюцца рабіць, як нас зьбіраюцца ў гэтае [садомскае] грамадства інтэграваць.

Тое, што цяпер адбываецца, зьяўляецца часткай добра распрацаванай праграмы [варта дадаць, што практычна неабмежавана забясьпечанай грашыма… – Рэд.], канчатковая мэта якой  заключаецца ў перафарматаваньні чалавека – г.зн. стварэньні такога чалавека, які будзе гатовы сам “па добрай волі” прыняць той новы сусьветны парадак, пра які гаворыцца ва ўсіх дакументах, якія выдаюцца прадстаўнікамі “заходняй эліты” [дзьвюкосьсі паставілі мы, таму што гэта ніякая не “Эліта”, а глабальная мафія. – Рэд.].  

Як пачаўся сусьветны крызіс 2008 года, дык адразу з усіх міжнародных трыбун (мы гэта ведаем) гэтае паняцьце, гэты тэрмін – “новы сусьветны парадак” – сусьветны ўрад [значыць, на думку Чацьверыковай такі ўрад ўсё ж такі ёсьць… – Рэд.] пачаў накідаць усяму чалавецтву як нешта звычайнае. Гаворка ідзе аб геапалітычным праекце, канчатковай мэтай якога зьяўляецца стварэньне Новага сусьветнага парадку з адзіным Сусьветным урадам, з адзіным Сусьветным банкам, з адзінымі Міністэрствамі ў іншых сьферах і, натуральна, з адзінай Сусьветнай рэлігіяй. Таму што, як вы разумееце, стварэньне дзяржавы без адзінай сістэмы каштоўнасьцяў – немагчымае.   

Такім чынам, гэты геапалітычны праект – я кажу гэта як геапалітык – мае ў сваёй аснове адпаведную духоўную праграму [а мы ў рэдакцыі – навуковыя рэалісты – тут нічога “духоўнага” ня бачым; бачыць духоўнасьць у сатанізме, па-нашаму – гэта нейкая форма псеўдаінтэлектуальнага вычварэнства; як так можа казаць хрысьціянка, нам незразумела; мы б сказалі, што “новы сусьветны парадак” –  гэта праект, які ў сваёй ідэалагічнай аснове мае скрайне дэгенератыўную форму ідэалістычна-рэлігійнага сьветагляду (сатанізм), а ў эмацыйна-падсьвядомаснай аснове – скрайнюю сквапнасьць тых канкрэтных індывідаў-дэгенератаў, якія стаяць на чале глабальных соцыяпаразітных сіл. – Рэд.].

І я гэта кажу як геапалітык, як аналітык, як дасьледчык. Я б ня мела права займацца гэтай справай, калі б я не займалася каранямі, вытокамі таго ці іншага праекта.

Дык вось, мы нічога не зразумеем у гэтым канкрэтным геапалітычным праекце, калі ня будзем мець на ўвазе тое, што ён нясе ў сваёй аснове духоўны зьмест. Адпаведна з гэтым, галоўная мэта гэтага праекта духоўная [на справе сьветаглядна-эмацыйная. – Рэд.] перабудова чалавека. Таму што чалавек, які выхаваны, напрыклад, на савецкіх ці хрысьціянскіх каштоўнасьцях, ён гэты праект ня будзе здольны прыняць, паколькі ён інакш і разумее, і бачыць гэты сьвет. Трэба перафарматаваць мазгі, сьвядомасьць чалавека такім чынам, каб ён яго прыняў.

Таму перабудова чалавека адбываецца на некалькіх узроўнях [хто гэта робіць? ХТО?! – Рэд.].

Яна адбываецца як на ўзроўні сьвядомасьці чалавека. Для гэтага выкарыстоўваюцца сучасныя інфармацыйныя тэхналогіі – [дакладней] тое інфармацыйные асяроддзе, якое месцамі ўжо створана. Яно цалкам зьмяняе сьвядомасьць чалавека, робіць ня думаючага чалавека, не сьвядомага гома сапіенс, а толькі чалавека, які здольны пераносіць інфармацыю. Усё, больш нічога абсалютна мозг чалавека рабіць не павінны! Пры гэтым чалавек ператвараецца ў аб’ект кіраваньня. Г.зн, з дапамогай інфармацыі чалавека мадэлююць, яго кадуюць і фактычна ператвараюць у паслухмянага біяробата [так і камунякі (а дакладней, бальшавікі-сіяністы) ўжо рабілі! – Рэд.]. Гэта на ўзроўні сьвядомасьці.

Адначасна ідзе перабудова на ўзроўні біялагнічным. Гэта больш фундаментальная рэч…

Усё ж душа чалавека мае некалькі праяў – акрамя розуму ў чалавека ёсьць яшчэ пачуцьці й воля [яшчэ ёсьць памяць, сумленьне, пачуцьцё прыгажосьці, справядлівасьці, імкненьне рабіць дабро, яшчэ ёсьць характар, псіхічныя арыентацыі, тэмпераменты ды іншае. – Рэд.]. Маючы зьмененую сьвядомасьць, але з пачуцьцямі й з воляй, накіраванымі на дабро, чалавек усё ж такі зможа выжыць у гэтай сістэме. Значыць, трэба здушыць усё! Трэба цалкам перарабіць душу чалавека. Вось на гэта накіравана рэвалюцыя біялагічная [гэта ніякая не “біялагічная рэвалюцыя”, таму што запланавана з дапамогай геннай інжынерыі й псіхатронных сродкаў дэградаваць псіхіку чалавека да ўзроўню біялагічнага раба, біялагічнага робата – Рэд.].

Менавіта таму такое вялікае значэньне надаецца біятэхналогіям [мы дык гэта ведаем; але вось начальства ні ў РБ, ні ў РФ гэтага ведаць не жадае… – Рэд.], якія дазволілі б стварыць новы тып людскай істоты, якую ўжо цяжка было б назваць чалавекам… [вось тут – дакладна так! – Рэд.].

Гасподзь нас стварыў (людзі няверуючыя скажуць: прырода нас стварыла) мужчынам і жанчынай. І менавіта на гэтай аснове і будавалася ўся людская цывілізацыя.

Саюз паміж мужчынам і жанчынай, як шлюб, сям’я для нараджэньня [і выхаваньня. – Рэд.]  дзяцей – гэта была аснова людскага грамадства. Безь яе яго немагчыма было ўявіць. Сёньня ж удар наносіцца па фундаментальных рэчах. Садомская рэвалюцыя [дэвалюцыя, дэгенерацыя. – Рэд.] ставіць за мэту зьнішчэньне мужчыны ды жанчыны як такіх і стварэньне на іх месцы бясполай істоты [не бясполай, а гермафрадытнай. – Рэд.].

Без хрысьціянскага бачаньня гэтай праблемы, заснаванага на Сьвятым пісаньні, мы тут наўрад ці што-небудзь зразумеем. Мы будзем выглядаць, як простыя невукі, якія будуць спрабаваць бытавой мовай апісаць зьявы, якія маюць глыбока навуковую прыроду [эх, ня ведае прамоўца надфіласофію навуковага рэалізму. – Рэд.]. Дык вось, толькі хрысьціянскі погляд на гэтую праблему [хрысьціянства – гэта не навука! – Рэд.] дае нам магчымасьць бачыць, чаму гэтая праблема зьяўляецца фундаментальнай – апошняй трансфармацыяй чалавека.

Справа ў тым, што ствараючы мужчыну і жанчыну, Творца стварыў мужскую і жаночую душу. Вы можаце выдаліць зь цела чалавека пэўныя органы, але душа чалавека ня зьменіцца. Яна застанецца мужчынскай альбо жаночай. Таму гаворка ідзе пра фундаментальныя рэчы. Ствараючы новы тып бясполай істоты [паўтарымся, гермафрадытнай; гермафрадыты маюць пол! – Рэд.], фактычна аб’яўляецца апошні бунт, вайна Творцу – таму, хто стварыў

Чалавек – гэта вышэйшы створ Бога. Адпаведна гэты бунт супраць вышэйшага стваральніка – Бога. “Мы не мужчыны, не жанчыны” – а хто?

Юдэі ставяць самае важнае пытаньне, што калі чалавек цалкам губляе сябе, калі ў чалавека цалкам перабудоўваецца душа, яго духоўны сьвет і сьвядомасьць, тады з гэтым чалавекам можна рабіць, што заўгодна [так! – Рэд.]. У такіх людзей ніякіх нормаў [грамадскіх], паняцьцяў [аб прыстойнасьці], ніякай сістэмы каштоўнасьцяў у прынцыпе няма [! – Рэд.].

Тыму, выступаючы раней, я і хацела падкрэсьліць, што гэты праект мае глыбока рэлігійныя карані, вытокі якіх у старажытным пантэістычным сьветаглядзе [сатанізм ня мае дачыненьня да пантэізму. – Рэд.], які найбольш поўна выказала Ка́бала.

Яна была сфармуляваная ў старажытнасьці, яшчэ да нараджэньня Хрыста. Там дадзена сваё ўяўленьне пра бога-творцу. Гэтае ўяўленьне замяніла-перакруціла ідэю сапраўднага Бога. Замест Бога была пастаўленая нейкая двуполая істота – андрагін. Г.зн. на Бога было перанесена чыста людскае бачаньне.

Так, калі хрысьціянскі Бог знаходзіцца за межамі нашых вымярэньняў, [і Яго] боская сутнасьць ня можа быць зразуметая людскім [розумам], то тут адбываецца зваротны працэс – Бог пераносіцца ў тварны сьвет, на Яго пераносяцца людскія паняцьці. Потым пачынаюць высьвятляць, які пол [у Бога]. Паколькі Ён адзін для ўсіх, значыць, двуполы. Паколькі Ён двуполы, то і нараджае першую двуполую істоту – першага чалавека (Адама), зь якім адбываецца трагедыя – ён трапляе ў матэрыяльны сьвет, дзе расшчапляецца-раздвойваецца на мужчыну і жанчыну.

Атрымліваецца, што ў кабалістаў [існаваньне] мужчыны і жанчыны – гэты вынік нейкай трагедыі, дысгармоніі, якую трэба выправіць. Якім чынам? Трэба вызваліцца ад гэтага грэшнага цела і вярнуцца ў ранейшы гарманічны стан духоўнай цэласьці [але і трызьняціна; няўжо ў гэта людзі могуць верыць?… – Рэд.].

Так было знойдзена рэлігійнае абгрунтаваньне вось гэтага бунту супраць Творцы. Сказана: “І стварыў Бог мужчыну і жанчыну, стварыў іх”. Цяпер жа замест створаных Богам мужчыны і жанчыны ў нас атрымліваецца андрагін…

Гэта акопнае вучэньне перадавалася на працягу шматлікіх пакаленьняў, шмат стагоддзяў праз акультныя эзатэрычныя таварыствы – усё сярэднявечча, затым у новы час. У нашыя гады, у другой палове ХХ стагоддзя, яно з новай сілай заявіла пра сябе ў выглязе акультнага вучэньня “Нью Эйдж”, якое сваімі каранямі сягае ў тэасофію.

Чаць 2Як вы разумееце, носьбіты гэтай ідэалогіі, дзе канцэнтруюцца ўсе сілы, якія кіруюць уладнымі структурамі [а больш канкрэтна – немагчыма? – Рэд.], не маглі адкрыта аб’явіць чалавецтву свой духоўны праект – пра стварэньне гэтай новай істоты. Таму гэты рэлігійна-духоўны праект быў ахінуты псеўда-навуковай абалонкай – з 1960-х у нас і на Захадзе пачынаюць папулярызаваць новую канцэпцыю, якая была распрацаваная ў сацыялогіі – гендэрную канцэпцыю. Гэтая канцэпцыя зьдзяйсьняе пераварот у разуменьні людскага полу – аказваецца, замест біялагічнага полу ёсьць яшчэ і нейкі сацыяльны пол.

Першым гэтае палажэньне ўвёў навуковец Джон Мані, які праводзіў эксьперыменты над людзьмі, ператвараючы мужчын і жанчын у гермафрадытаў [гэта нейкая бязглузьдзіца; сапраўдныя навукоўцы недарэчнымі чуткамі, узятымі з жоўтай прэсы, карыстацца не павінны. – Рэд.].  Ён меў на ўвазе, што гендэр – гэта сацыяльны пол, які залежыць не ад біялогіі, а ад сацыяльнага асяроддзя – ад выхаваньня, адукацыі. Аднак у яго яшчэ жорстка не разьвіваліся гэтыя паняцьці, але ў далейшым гендэр пачалі інтэрпрэтаваць як нейкі стан, які чалавек фармуе выключна сам для сябе. Гэта адбылося ўжо ў 1990-я гады, выйшаўшы зь фемінісцкага руху [а гэтыя майстры хаця б пра сінгамнае вызначэньне полу з дапамогай храмасомных механізмаў што-небудзь чулі? Між тым, гэта тое, што яшчэ ў сярэдняй школе выкладаецца; невуцтва – аснова грамадскай дэградацыі! – Рэд.].       

Трэба сказаць, што фемінісцкі рух, які пачаў актыўна фармавацца ў другой траціне ХІХ стагоддзя, знаходзіўся ў вытокаў сексуальнай рэвалюцыі. Менавіта гэты рух упершыню паставіў пытаньне пра зьмену ролі жанчыны [ў грамадстве]. Прычым, спачатку ўсё было бязьвінна. Пачалося з руху за роўныя палітычныя правы – за прадастаўленьне жанчынам выбарчага права (суфражысткі). Потым ставілася пытаньне пра зьмену становішча жанчыны ў сям’і, потым – пра дазвол жанчынам рабіць аборты (а гэта ўжо, прабачце, забойства дзяцей). Затым пайшла гаворка пра “свабодную любоў” і пра адмену шлюбаў як такіх. Такім чынам, гэты рух радыкалізаваўся ўсё больш і больш.

У 1970-80-я гады вядучым ядром фемінісцкага руху, якое вызначала далейшае яго разьвіцьцё, сталі прадстаўнікі гомасексуальнай плыні – г.зв. лесьбіянкі. Менавіта яны – навукоўцы, сацыёлагі – пачалі вызначаць яго асноўны кірунак [якое дачыненьне навукоўцы маюць да лесьбіянак? – Рэд.]. Менавіта яны давялі паняцьце “гендэр” да лагічнага канца, заявіўшы, што біялагічны пол не ўяўляе сабой увогуле ніякай каштоўнасьці. Галоўнае – гэта гендэр, гэта адчуваньні чалавека. Вызначэньне чалавека такім, якім ён сам сябе лічыць [ужо хто-хто, але Чацьверыкова павінна ведаць, пад што быў заказ, пад што даваліся грошы, тое і вывелі гэтыя лесьбійкі-“навукоўкі”. – Рэд.].

Акрамя мужчын і жанчын гэтае паняцьце пачало выводзіць бясполыя істоты – транссексуалы, бісексуалы [гэтыя людзі маюць пол, але ён анамальны. – Рэд.], а далей што заўгодна… Усё разам сёньня гэта вызначаецца як “гендэрная ідэнтычнасьць” – маўляў, як вы самі сябе ідэнтыфікуеце, так яно і ёсьць на самай справе. Цалкам адсякаецца сувязь зь біялагічнымі карэньнямі [а таксама ігнаруюцца ўяўленьні пра норму і анамальнасьць. – Рэд.].

Упершыню найбольш ярка гэта сфармулявала лесьбіянка-дасьледчыца Юдіф Батлер [а чаму б не сказаць, якая нацыянальнасьць у гэтай “дасьледчыцы” Юдзіф? Можа, гэта скажа нам больш, чым тое, што яна “дасьледчыца”. – Рэд.], і далей у гэтай інтэрпрэтацыі паняцьце “гендэрная ідэнтычнасьць” увайшла ва ўсе наступныя дакументы, дэкларацыі, канвенцыі, якія затым ужо сталі актыўна прымаць на ўзроўні міжнародных арганізацый [а чаму ў дакументы, дэкларацыі, канвенцыі не ўвайшло правільнае вызначэньне адзнакі “пол чалавека”? хто забясьпечваў тое, каб увайшло неадэкватнае? Гэта ж ключавое пытаньне! (дарэчы, даем навуковае вызначэньне: пол чалавека – гэта сістэма ўзаемазьвязанах адзнак (структур, уласьцівасьцяў), неабходных для забесьпячэньня палавога размнажэньня, у дачыненьні да якой усе людзі дзеляцца на мужчын і жанчын) – Рэд.].         

Сёньня мы ўжо маем адпаведныя дэкларацыі, канвенцыі, дакументы Еўрапейскага зьвязу, Рады Еўропы, дэкларацыю ААН, якая была прынятая ў 2008 годзе і якая завецца “Дэкларацыя аб правах чалавека ў сьферы сексуальнай арыентацыі й гендэрнай ідэнтычнасьці”, пад якой падпісалася трэцяя частка дзяржаў. Там гаворыцца пра неабходнасьць барацьбы з дыскрымінацыяй гэтых збачэнцаў. Далей у 2011 годзе Радай па Правах чалавека ААН прымаецца рэзалюцыя 17/19, у якой гаворыцца пра неабходнасьць дасягненьня роўнасьці паміж людзьмі незалежна ад іх полу [хто ж супраць? – Рэд.].

Усе гэтыя дакументы накіраваныя на адно – на барацьбу супраць дыскрымінацыі. Але самае небясьпечнае заключаецца ў тым, што дыскрымінацыя трактуецца вельмі шырока – як невыкананьне правоў г.зв. сексуальных меншасьцяў. Але і правы сексуальных меншасьцяў [пры гэтым] трактуюцца вельмі шырока. Так, да правоў сексуальных меншасьцяў належаць аднаполыя шлюбы. На ўзроўні ААН, на ўзроўні камісара па правах чалавека ААН цяпер вырашаецца задача-мэта, пастаўленая ў дачыненьні да ўсіх дзяржаў – дамагчыся таго, каб ва ўсіх краінах сьвету былі легалізаваныя аднаполыя шлюбы.

Падкрэсьлю, гэта ня нейкая маргінальная плынь, гэта ня нейкая няўрадавая арганізацыя. Гэта ўсё робіцца на ўзроўні ААН [кім робіцца? – Рэд.].  

Вось у які сьвет мы трапляем, у якую, фактычна, варонку, якая захоплівае ўсіх [а мы пры гэтым нібы палена на вадзе – самі паварушыцца ня здольныя. – Рэд.].

У апошнія месяцы зь небывалай хуткасьцю гэтая тэма ўсплыла і ў нас [у Расеі]. І носіць яна ня нейкі маргінальны характар, а можа выйсьці на ключавы ўзровень.

Трэба разумець, што дасягненьне мэты перафарматаваньня сьвядомасьці чалавека адбываецца на розных узроўнях [грамадскай арганізацыі]. Таму ўсе тыя праблемы, зь якімі мы сёньня сутыкаемся – праблемы ў сістэме адукацыі, праблемы ювенальнай юстыцыі, праблема абортаў й іншыя – гэта ўсё зьвёны аднаго ланцуга.  

Пры гэтым, зь іх усіх самая страшная праблема, што ў нас ўводзіцца гендэрная адукацыя, якая, пачынаючы са школы, павінна ў дзяцей фармаваць разуменьня чалавека не як мужчыны і жанчыны, а як нейкай “гендэрнай ідэнтычнасьці”, выбіраць якую яны могуць самі.

Пакуль гэта носіць такі наіўны характар – пакуль у асноўным замест паняцьця “пол” выкарыстоўваецца паняцьця “гендэр”. Але трэба разумець, што потым паняцьце “гендэр” можа быць напоўнена самым розным зьместам [кім і як? а дзе ва ўсім гэтым нармальныя людзі, навукоўцы? чаму мы іх ня чуем? СМІ не даюць? чаму СМІ не даюць? у чыіх руках гэтыя СМІ? карацей, ХТО?! – Рэд.].  Калі цяпер гендэр трактуецца, як нейкі “сацыяльны пол” – ёсьць біялагічнае, і ёсьць сацыяльнае [мурашы, пчолы, тэрміты больш сацыяльныя істоты, чым людзі. – Рэд.] – то потым, калі адбудзецца прывыканьне грамадства да паняцьця “гендэр”, яго пачнуць напаўняць, прычым, вельмі хутка, тым зьместам, які неабходны яго ідэолагам. Галоўнае, што ўжо адбудзецца прывыканьне [хто гэтыя ідэолагі? іх прозьвішчы, адрасы; чаму ў іх атрымліваецца зьдзяйсьняць разбуральна-дэгенератыўныя планы? адкуль у іх грошы? – Рэд.].

З рускай мовы забіраюць паняцьці “мужчынскі й жаночы полы” (ад словаў “палова, палавінка”) і [на іх месца] ўносяць зусім чужое і незразумелае нам паняцьце “гендэр”. Пытаньне: навошта? Навошта гэта нам патрэбна? – калі ўжо ёсьць нармальныя паняцьці [галоўнае пытаньне: ХТО?! – аўтарка яўна абмінае. – Рэд.].

Ёсьць мужчына і жанчына, ёсьць мужчынскія паводзіны і жаночыя. Навошта замест гэтага патрэбная цалкам штучная канструкцыя?

А калі мы разумеем, што гэта галоўная зброя для перафарматаваньня мазгоў, тады ўсё ўстае на свае месцы

–        

[Усяму вышэй адзначанаму] будзе спрыяць зацьверджаная нядаўна Канвенцыя “Аб абароне дзяцей ад сексуальнай эксплуатацыі й сексуальнага гвалту”, якая ня столькі бароніць дзяцей, колькі ўводзіць – і гэта галоўная задача гэтай канвенцыі – у якасьці абавязковай сексуальную адукацыю дзяцей, пачынаючы з пачатковай школы [! – Рэд.]. Прычым, гэта будзе рабіцца па стандартах, распрацаваных ужо Еўропай, Захадам [кім-кім?! зноў эўфемізм… – Рэд.], якія патрабуюць тлумачыць дзецям з раньняга ўзросту, што такое секс, што такое сексуальная эксплуатацыя. Такім чынам, як відавочна, будзе адбывацца зьмена [разбурэньне, дэградацыя! – Рэд.] псіхікі нашых дзяцей. 

Калі дзіця з малога ўзросту – калі яно толькі-толькі пазнае сьвет, вучыцца думаць –  агаломшваюць інфармацыяй, зьвязанай зь “сексуальнай адукацыяй”, ведамі пра секс, то фактычна ўжо робяць незваротныя працэсы зь псіхікай дзіцяці, пасьля чаго мы будзем атрымліваць людзей псіхічна хворых…  

–     

У нас фактычна ўжо пачалася магутная інфармацыйная кампанія па падрыхтоўцы грамадства да абмеркаваньня гэтай тэмы. Зьвярніце ўвагу, яшчэ нядаўна гэтая тэма прысутнічала толькі ў якасьці цалкам маргінальнай. Але ў апошнія месяцы яна выйшла на першы план, асабліва пасьля заявы Пушкова (якая была разрэкламаваная) на круглым стале, прысьвечаным адносінам Расеі й Еўропы.

Там [Пушкоў] яб’явіў, што хутка Рада Еўропы будзе патрабаваць ад нас прыняцьця “аднаполых шлюбаў”. Гэта была першая ластаўка, якая сігналізуе нам, што гэтая тэма хутка ператворыцца ў тэму №1.

Потым, сапраўды, пачаліся шоў, круглыя сталы. А ў нядаўнім тэле-шоў Салаўёў запрасіў на абмеркаваньне Марата Гельмана – вядомага абаронцу правоў збачэнцаў – які заявіў на ўсю краіну, што неабходна ўводзіць аднаполыя шлюбы. І тое, што раней немагчыма было ўявіць, цяпер становіцца магчымым, становіцца тэмай для абмеркаваньня.    

Гэта – класічны прыём інфармацыйнай вайны: спачатку адбываецца ўкіданьне неймавернага пытаньня, усе людзі пачынаюць гэтую праблему абмяркоўваць, асуджаць, але затым паступова гэтая тэма ператвараецца ў нармальную тэму для паўсядзённага абмеркаваньня.

Так, калі быў [тэлевізійны] рэпартаж пра тое, што ў Нідэрландах аб’явілася “Партыя педафілаў”, у гэтым рэпартажы не было дадзена… ніякай ацэнкі. Інфармацыя была дадзена нейтральна. Нас прывучаюць да таго, што гэта нармальна – казаць пра педафілаў, пра тое, што яны могуць прапагандаваць сябе, свае погляды, вобраз жыцьця…

Чаць 4Калі мы возьмем усю сукупнасьць інфармацыі, напрыклад, пра тое, што адбываецца ў Нарвегіі (пачытайце інфармацыю Ірыны Бергсет, дзе яна нарэшце выдала ўсю праўду), то мы ўбачым, што людзі з нармальнай гетэрасексуальнай арыентацыяй успрымаюцца [там] ужо, як зьява паталагічная. У Нарвегіі гэта нармальная зьява, калі дзяцей гвалцяць у сем’ях да 4 гадоў, каб яны былі падрыхтаваныя псіхічна да таго, што іх чакае ў дзіцячых садках – рэгулярнае згвалтаваньне дзяцей у дзіцячых садках становіцца нормай [усё, нарвежскага этнаса, калі ён не паўстане, ня будзе. – Рэд.].  

Цяпер й інфармацыю пра Брэйвіка мы можам успрымаць пад іншым ракурсам, калі мы даведваемся, што да 4 гадоў яго рэгулярна гвалціла яго маці. У выніку мы атрымалі такую істоту, якая можа цалкам спакойна зьнішчаць дзяцей і юнакоў, нічога не адчуваючы пры гэтым. Гэта людзі са зьмененай псіхікай, зь перабудаванай [разбуранай] душой. Калі мы будзем казаць на мове хрысьціянства, дык можна сказаць, што гэта людзі, ад якіх сышоў ангел, і яны цяпер ідуць па праграме сатаны.  

Людзі, якія зьдзяйсьняюць такое, яны фактычна радняцца зь ніжэйшымі сіламі, з палымі ангеламі, і пасьля гэтага шлях да ратаваньня ім зачынены.

Пра гэта іх ідэолагі маўчаць, бо калі яны адкрыта аб’явяць сапраўдныя мэты сваёй духовай праграмы, то чалавецтва задумаецца.

Але ў тым і справа, што нас прымушаюць казаць на мове рацыяналізму. [Маўляў,] кажыце пра гендэр, гэта – сацыялогія, псіхалогія, гэта – медыцына. Усё гэта ніякага дачыненьня да рэлігіі ня мае [гэта не рацыяналізм і не рэалізм. – Рэд.]. І мы ўсё гэта абмяркоўваем на ўзроўні рацыянальным, а гэтыя хлопцы зьяўляюцца носьбітамі рэлігійнай [сатанінскай. – Рэд.] сьвядомасьці. І яны выконваюць праграму рэлігійную. Калі ж і мы пачынаем казаць на гэтай жа мове, нас тут жа пабіваюць каменьнямі, падаюць нас як фундаменталістаў, фанатаў. Уяўляю, што пра мяне будуць казаць. Але яшчэ раз хачу падкрэсьліць, што мы павінны бачыць глыбінныя карані гэтай зьявы, а не глядзець павярхоўна. Таму што, пакуль мы будзем разважаць на [павярхоўным] узроўні, мы будзем паступова ператварацца ў біяробатаў. І гэты працэс ужо ідзе. І вельмі актыўна.

Я кажу гэта [у т.л. і] як выкладчык, які мае магчымасьць кантактаваньня са студэнтамі. Я бачу, што і як адбываецца з нашай моладдзю.

Мы цяпер падышлі да нейкай мяжы, пасьля якой, калі мы не ўсьвядомім небясьпеку і не прымем меры, будзе ўжо позна”.

 

– Пытаньне з-за кадра: якія далейшыя крокі будуць сьведчыць пра тое, што набліжаецца прыняцьце закона аб “аднаполых шлюбах” у Расеі?

“Мы павінны ўважліва вывучаць досьвед еўрапейцаў, таму што там гэтая абкатка прайшла ў поўную сілу. Еўрапейцаў да гэтага падрыхтавалі. І тое, што цяпер адбываецца ў Францыі – гэта апошняя і адзіная бітва. Таму што ніхто ў Еўропе больш так не прарэагаваў.

І гэта атрымалася толькі таму, што французы да гэтага прыйшлі не ад таго, што яны ўсьвядомілі глыбіню праблемы будучай перабудовы чалавека (як мы разумеем, што гаворка ідзе пра фундаментальныя духоўныя зьмены), а таму, што яны ішлі ад свайго асьветніцкага ідэала. Бо для француза Дэкларацыя правоў чалавека і Грамадзянскі кодэкс – гэта тое самае, што для хрысьцяніна Сьвятое пісаньне. Таму, калі яны ўсьвядомілі, што прыняцьце аднаполых шлюбаў вядзе за сабой неабходнасьць зьмены Грамадзянскага кодэксу (бо гэтыя “таварышы” ўжо не мужчына і жанчына, ня маці й бацька;  неабходна ўводзіць новыя паняцьці “бацька 1”, “бацька 2”, “партнёр 1”, “партнёр 2”  у т.л. у працоўнае, сацыяльнае заканадаўства), вось гэта больш за ўсё і абурыла французаў. Як жа так, адбываецца замах на іх сьвяты Кодэкс.

Ад гэтага, ад зьмены паняцьцяў яны пайшлі далей і зразумелі, што зьмяняецца сама сутнасьць чалавека. Як сказала кіраўнічка руху, якая ўзначаліла пратэсты ў Францыі: “Ведаеце, ствараюцца нейкія бясполыя істоты – нешта накшталт Франкінштэйна”.

Але гэта французы, у  іх моцныя асьветніцкія традыцыі. У іншых дзяржавах рэлігіяцерпімасьць [цярпімасьць да сатанізму. – Рэд.] зайшла настолькі глыбока, разбурэньне імуннай сацыяльнай сістэмы [настолькі значнае], што там ужо і пратэстаў не было [былі, але не такія маштабныя. – Рэд.].

Тым ня менш, калі б еўрапейцам адразу аб’явілі аднаполыя шлюбы, яны б гэта не прынялі. Таму ішлі паступова.

Так, з пачатку 1990-х уводзілася такая новая форма, як легалізацыя сужыцьця. Гэта нешта сярэдняе паміж [блудам] і шлюбам.

Афармляецца сужыцьцё, і гэтым людзям даюцца нейкія сацыяльныя ільготы, ільготы з падаткамі. Але гэта яшчэ ня шлюб. У французаў гэта атрымала назву пакс – пакт аб грамадзянскім [сужыцьці]. [Дык вось,] гэтыя формы ўзаконенага сужыцьця былі дазволены і для аднаполых параў. З 1990-х у 20, здаецца, краінах Еўропы існуюць гэтыя формы ўзаконенага сужыцьця.

У Швайцарыі, напрыклад, дзе яны ўводзіліся пасьля рэферэндума – у іх такая форма традыцыйная – там швайцарцы спакойна прагаласавалі за гэтыя аднаполыя сужыцьці. У Францыі гэта таксама прайшло, хаця парламент яшчэ тады выступіў зь вельмі сур’ёзнай крытыкай. Грамадства гэта таксама крытыкавала.         

Як прыстасаваліся французы да гэтага пакса? Высьветлілася, што большасьць паксоўнікаў – гэта людзі рознага полу, мужчыны і жанчыны. Проста яны знайшлі ўдалую форму для сужыцьця – ня трэба афармляць шлюб, але, з іншага боку, ты карыстаешся нейкімі ільготамі. Так французаў падрыхтавалі да гэтага.

А [,між тым,] гэта была першая адтуліна, першы крок. Сёньня ўдарылі з усёй сілы: а цяпер, людцы, давайце аднаполыя шлюбы! А гэта, між тым, права [для збачэнцаў] ствараць сям’ю, завадзіць дзяцей. Неабходна мяняць грамадзянскі кодэкс. 

Такім чынам, як паказвае досьвед, робіцца гэта паступова. Грамадзян да гэтага рыхтуюць [чаму ня кажам, хто?! – Рэд.] з улікам асаблівасьцяў менталітэту таго ці іншага народу.

Таму я вас запэўніваю, знойдуць форму і для рускага чалавека, для яго сьвядомасьці. Зробяць так, як у нас уводзяць ювенальную юстыцыю. Ня рэзка – бам, а знаходзяць законы, знаходзяць пралазы, якія дазваляюць гэта зьдзяйсьняць. Так знойдуць [слабыя месцы] і з аднаполымі шлюбамі.

Як вядома, у нас цяпер сярод моладзі вельмі папулярным становіцца неафармленьне шлюбаў, а сужыцьцё. Па тэлебачаньні, у сучасных фільмах малады чалавек прапануе дзяўчыне: “Я прапаную табе сужыцьцё”. І дзяўчына шчасьлівая, яна нарэшце атрымала прапанову…

Сужыцьцё, сужыцьцё і яшчэ раз сужыцьцё. І вось яно становіцца нормай.

А далей скажуць: “Давайце, людцы, гэтае сужыцьцё так аформім, каб у вас былі нейкія ільготы”. “Вядома”, –  скажуць – “мы ўсе за сужыцьцё”. А далей праводзяць артыкул [у закон], у адпаведнасьці зь якім сужыцьцё можна афармляць людзям аднаго і таго ж полу.  

Галоўнае, што ў нашым [расейскім] сямейным кодэксе не прапісана, што ёсьць сям’я!  Там ня сказана, што сям’я – гэта саюз паміж мужчынам і жанчынай. Так што, узаконьваючы сужыцьцё, яны спакойна змогуць легалізаваць і аднаполыя шлюбы.

Можа, нават закон аб аднаполых шлюбах не спатрэбіцца, калі будзе легалізаванае сужыцьцё. І моладзь масава пабяжыць афармляць яго.

Гэта ўсё невыпадкова. Калі гэты праект па перабудове чалавека распрацоўвала радыкальна-агрэсіўнае крыло фемінісцкага руху, яно вылучала наступную ідэю: увогуле забараніць шлюбы як такія, ліквідаваць сям’ю [такое ўжо спрабавалі рабіць у пачатку ХХ стагоддзя вядомыя феміністкі-камуністкі; важны сімптом, аднак… – Рэд.].  Але, калі яны зразумелі, што гэты праект ня будзе зьдзейсьнены – занадта радыкальны –  яны вырашылі пайсьці іншым шляхам: а давайце мы гэты інстытут шлюбу падарвем знутры – запатрабуем для сябе тых самых правоў [вядомая тэхналогія: катлета + торт = дыскрэдытацыя добрай ежы. – Рэд.]. І яны пайшлі па гэтым шляху…

Далей, калі аднаполы шлюб будзе легалізаваны – а наступным крокам будзе легалізацыя педафільнага шлюбу – паўстане пытаньне: ці патрэбны ўвогуле інстытут шлюбу як такі?

Такім чынам, у нас могуць пайсьці вось па гэтым шляху: праз увядзеньне сужыцьця разбурыць шлюб і сям’ю.

Вельмі паказальна, што ў хрысьціянскай традыцыі сям’я зьяўляецца малой царквой. Гэта аснова любові, аснова грамадства, якое будуецца на любові. Сям’я – гэта саюз людзей, якія разам ратуюцца. Якія вераць у Бога, любяць Бога,  і сумесна ратуюцца. Якія разам нараджаюць і выхоўваюць дзяцей для таго, каб забясьпечыць й іх ратаваньне праз выхаваньне ў любові да Бога.

І тут мы атрымліваем кантраст. Што ствараецца? А ствараецца малая антыцарква, якая заснаваная на страшным, сьмяротным граху – на саюзе з сатаной.

Такім чынам, яны [феміністкі] цалкам пераглядаюць-пераварочваюць усю канцэпцыю чалавека і яго місіі ў гэтым сьвеце. Усё зьдзяйсьняецца на падмене, на нейкай інверсіі. Бяруцца нашы [хрысьціянскія] паняцьці, пераварочваюцца і напаўняюцца цалкам іншым зьместам. Няверуючы чалавек, які забыў свае карані й традыцыі, ён нават не разумее, якая ломка адбываецца [усё так, толькі вось і Чацьверыкова маніфестуе як сваю перавагу сваё невалоданьне навукова-рэалістычным сьветаглядам. – Рэд.].

Для гэтага і была патрэбная дэхрысьціянізацыя сьвядомасьці, якая пачалася, калі, здавалася б, пачалося ўмацаваньне афіцыйнай пазіцыі нашай царквы, пачала вельмі актыўна адбывацца іррацыяналізацыя сьвядомасьці [а раней Чацьверыкова выступала супраць рацыянальнасьці сьвядомасьці. – Рэд.] з дапамогай прапаганды тых жа самых тэасофскіх, акультных, эзатэрычных ідэй. Усе 1990-я гады ўсё гэта ішло паралельна. Нас насычалі [аб’ектнае мысьленьне; выйсьце зь яго праз пытаньне: хто насычаў?! – Рэд.] – праз сьферы культуры, літаратуры, кіно, тэатр, музыку – вось гэтым акультным, іррацыянальным сьветаглядам.

Дарэчы, галівудскія кіно ў апошніх гады выключна такога акультнага, эзатэрычнага, апакаліптычнага зьместу. Тое ж самае – людзей [праз Галівуд] паступова рыхтуюць да іррацыянальнага, акультнага сьветаўспрыняцьця. А такое сьветаўспрыняцьце ўжо [ў сваю чаргу] не дае ўспрымаць ідэі хрысьціянскія [сама пацьвярджае, што хрысьціянскі сьветагляд ня ёсьць абсалют, што ён ня можа супрацьстаяць акультна-сатанінскай навале. – Рэд.]. Яны настолькі зьмяняюць мазгі, што зразумець гэтыя простыя ісьціны (якія, праўда, цалкам ня ўпісваюцца ў іх акультны падыход) для людзей становіцца ўжо немагчымым. У выніку мы атрымліваем моладзь, якая верыць у рознага роду падлых духаў, выхоўваецца на адпаведных паняцьцях (вазьміце, напрыклад, “Уладар кольцаў”, уся моладзь гуляе ў гэтага “Ўладара кольцаў”, але ня можа зразумець і прыняць простую ідэю ачалавечваньня Хрыста, ачалавечваньня Бога).

Так, у выніку падмены, мы замест Бога-творцы атрымліваем нейкую істоту, якая ў кабалістычнай акультнай практыцы завецца Люцыпар – па-нашаму бес, сатана. Толькі што паняцьце “люцыпар” легалізаванае, а “сатана” – чамусьці не дапускаецца. А таму не дапускаецца, што гэта адразу выставіць ясную карціну і разуменьне таго, што адбываецца”.

 

 

Чаць 3– Пытаньне з-за кадра: цяпер у эзатэрычнай літаруры прасоўваецца думка, што Люцыпар – гэта сьветлы анёл, які мае мэту навучыць чалавецтва [карыснаму] зь цёмнага досьведу.

“Гэта ўсё вядомыя са старажытнасьці маніхейскія рэчы. Маніхейства: “Гэты сьвет стварыў злы бог, але ў сапраўднасьці ён ёсьць носьбіт нейкага сьвятла, якое дапаможа табе”. Потым адбываецца нейкая падмена – “злы бог пераўтвараецца ў добрага Бога, а наш сапраўдны Бог апынаецца на месцы Люцыпара”.

Так [публічна] казала Блавацкая. А потым у блізкім коле яна ўжо казала, што хрысьціянскі Бог – гэта і ёсьць сатана…

Але гэта было для сваіх. Таму што тэасофскае таварыства было таксама толькі для абраных. Там ёсьць невукі, але там ёсьць і вышэйшыя прыступкі для абраных. У залежнасьці ад таго, ці гатовы чалавек прыняць [такое], яго рухаюць па гэтых прыступках. Такім чынам, адно для прафанаў й нейшта іншае для вузкага кола.

Дарэчы, Рэрых і яго блізкія – пасьлядоўнікі Блавацкай… Рэрых добра ставіўся да бальшавікоў (у т.л. трацкістаў). Таму што тыя зьнішчалі найбольш канкурэнцыйную для іх рэлігію – хрысьціянства. Іх [рэрыхаў] рэлігія сінкрэтычная – яна мазаічна сабрала “ісьціны” з розных рэлігій. А хрысьціянства зыходзіць з таго, што Бог – гэта ісьціна, любоў. Таму хрысьціянства, у адрозьненьне ад іншых рэлігій, у іх сінкрэтычную рэлігію ня ўпісваецца. Тыя рэлігіі пантэістычныя, а гэтая – монатэістычная, якая зыходзіць зь ідэі Творцы (буддызм, шываізм ніякага дачыненьня да хрысьціянства ня маюць).

Хрысьціянства для іх уяўляла небясьпеку, і сёньня працягвае ўяўляць.

Яны каталіцызм на гэтым апусьцілі. На Другім ватыканскім саборы – мы пра гэта ўжо казалі – верхавіна каталіцкай царквы дапусьціла страшнае адступленьне, заявіўшы, што “элементы ісьціны ёсьць ва ўсіх рэлігіях” і што “ісьціну трэба шукаць з дапамогай дыялогу”. Фактычна тады [каталікі] адмовіліся ад палажэньня, што ісьціна знаходзіцца ў хрысьціянскай царкве.

Далей пачынаецца гэты пошук, кантакты, розныя экуменічныя справы. Адзінай царквой, якая стаіць, сапраўды ўяўляючы сабой аплот [хрысьціянства] – гэта праваслаўная царква. Яна захоўвае ісьціну. Таму з такой зацятасьцю сёньня зьдзяйсьняюцца нападкі на хрысьціянска-праваслаўнае вучэньне, каб прымусіць нас таксама незаўважальна гэтае вучэньне размыць, перабудаваць, упісаць у яго гэты агульны экуменізм. А далей, на іх меркаваньне, тады ўжо можна будзе і на нашай зямлі завяршаць іх праграму.

Сёньня гісторыя паварочваецца такім чынам, што Расея апынаецца апошнім аплотам, які стаіць [ну, вось і расейскі імперыялізм папёр. – Рэд.] – апірышчам духовасьці, праваслаўнай ісьціны. І таму трэба быць падрыхтаваным да таго, што цяпер на нас нацэляцца ўсе сілы зла… Метады будуць выкарыстоўвацца самыя розныя. Нават такія, якія нам сёньня цяжка ўяўвіць.  

Я кажу гэта не для таго, каб нас напужаць, а для таго, каб мы былі гатовыя і сустрэлі ўсё гэта ва ўсеўзброенасьці. Калі мы пачынаем гэтую бітву, мы павінны быць у кальчузе і ведаць, як у гэты бой уступаць [каб перамагчы]”.

 

 

– Яшчэ пытаньне з-за кадра: якая роля банка Ватыкана можа быць у стварэньні сусьветнага ўраду і сусьветнага банка? Усе ж гэтыя працэсы кімсьці фінансуюцца. Інакш было б складана запусьціць [дэградацыю].

“Я магу сказаць толькі тое, што ўся гэтая валтузьня з банкам Ватыкана, уся гэтая праблематыка моцна перабольшаная, паколькі банк Ватыкана – гэта толькі адна з афшорных кропак, адзін з афшораў. Проста ён быў вельмы зручным для сусьветнай эліты толькі таму, што гэты афшор не ўваходзіў у сьпіс афіцыйных афшораў і праз гэта ён быў абсалютна засакрэчаны. Гэта быў кампраміс: Ватыкану пакідалі магчымасьць мець сваю ўласную фінансавую базу, [але была ўмова, што] гэты афшор разам з абслугоўваньнем сваёй мафіі, італьянскай мафіі, павінен абслугоўваць і транснацыянальную мафію. Такая дамоўленасьць была.

Цяпер жа гаворка ідзе пра тое, што банкстэры – [глабальная] банкаўская верхавіна пераходзіць сёньня  да канчатковага этапу прыватызацыі, захопу пад свой кантроль усіх фінансаў сьвету, таму ўсе афшоры будуць цяпер пераходзіць пад кантроль вось гэтай банкстэрскай верхавіны. Таму ўсе слабенькія афшоры і банкі будуць банкруціцца альбо станавіцца пад кантроль – усё будзе пераходзіць да моцных банкаў. Гэта датычыць і Ватыкана. Калі яго банк меў магчымасьць абслугоўваць нацыянальную мафію, тады ён быў патрэбны. Цяпер ён непатрэбны.

Усе размовы пра празрыстасьць фінансаў Ватыкана патрэбныя толькі для таго, каб, фактычна пакончыўшы з нацыянальнай мафіяй, паставіць банк Ватыкана пад кантроль інтарэсаў транснацыянальнай банкаўскай верхавіны. Сёньня Ватыкан пазбаўляецца магчымасьці выкарыстоўваць сваю ўласную фінансавую апору. Ён цяпер патрэбны сусьветнай “эліце” выключна як носьбіт сьветагляду, які забясьпечвае магчымасьць стварэньня ўніверсальнай сусьветнай экуменічнай рэлігіі [і царквы], у цэнтры якой будзе стаяць Папа. Цяпер гэта яго асноўная місія – ідэалагічная, сьветаглядная, рэлігійная… Усё, гульні з банкам закончыліся.

Я думаю, што Бенедыкта XVI-га прыбралі таму, што ён ніякім чынам не забясьпечваў такую накіраванасьць [працэсаў], якая сёньня патрэбная [банкстэрам]. А праблемы з банкам Ватыкана былі проста выкарыстаныя ў якасьці механізмаў, якія забясьпечвалі зрынаньне Бенедыкта XVI – стварылі й раздулі вэрхал, дыскрэдытавалі Папу, а потым зьбіраліся і ўнутраную ватыканскую кухню паказваць. Паказалі толькі частку, шмат засталося. Умовы былі жорсткія.

Але як толькі прыйшоў новы Папа, дык адразу пра банк Ватыкана ўсе пачалі маўчаць (альбо зьявіліся чуткі пра яго ліквідацыю ці чыстку), на садомскія вэрхалы таксама чамусьці ўсе забыліся – маментальна ўсё зьнікла. Наступіла цішыня. Але гэта цішыня перад бурай… Бо езуіты адрозьніваюцца тым, што яны ў незаўважальнай форме рыхтуюць глыбінныя, радыкальныя перавароты.  

Тонкія дасьледчыкі кажуць, што мы павінны быць гатовыя да магчымага Трэцяга ватыканскага сабору, які грунтоўна перагледзіць вучэньня [Хрыста]. Але пакуль яны афішаваць гэта ня будуць. Будуць рыхтаваць усё ціха, як было напярэдадні Другога ватыканскага сабору, а потым “выкінуць” радыкальна-рэвалюцыйныя дакументы й іх прымуць.

Цяпер пачалася перабудова апарату [бюракратычнага] Ватыкана. Пад словы аб дэмакратызацыі адбываецца пазбаўленьне ад старых традыцыйных груп ціску, каб потым паставіць усё пад кантроль ордэна езуітаў”.

 

 

– Пытаньне з-за кадра: упершыню за 1000 гадоў на інтранізацыі [Папы] прысутнічаў Канстантынопальскі патрыях.

“Сёньня галоўная задача Ватыкана ў дачыненьні да Праваслаўнай царквы – дамагчыся яе перабудовы. Г.зн., дамагчыся размываньня хрысьціянскіх каштоўнасьцяў, зьмены богаслоўя. Галоўная роля ў гэтым Ватыканам надаецца Кастантынопальскаму патрыярху.

Справа ў тым, што Канстантынопальскі патрыярх ужо даўно распрацоўвае ідэю праваслаўнага Папы, у адпаведнасьці зь якой галавой усіх Праваслаўных цэркваў павінен стаць Канстантынопальскі патрыярх, а ён, у сваю чаргу, гатовы прызнаць галавой усёй аб’яднанай [хрысьціянскай] царквы Папу рымскага. Выбудоўваецца адпаведная ерархія: Канстантынопальскі патрыярх, далей ідзе Папа рымскі, а далей – рабінат[! – Рэд.]

Атрымліваецца, што ў гэтай сістэме Канстантынопальскі патрыярх – ключавая фігура.

Неаднаразова прадстаўнікі  Ватыкана загаворвалі аб неабходнасьці правядзеньня 8-га Ўсяленскага сабору для праваслаўных, які павінны забясьпечыць для іх вось гэтую вядучую ролю Канстантынопальскага патрыярха. А далей ужо ўсё пойдзе, як па алеі…

Тое, што Канстантынопальскі патрыярх прысутнічаў на інтранізацыі Папы – гэта вельмі важны факт, які гаворыць пра тую ролю, якая яму ў цяперашні час надаецца. Гэтая падзея павінна ўзьняць яго ролю ў вачах усіх іншых праваслаўных цэркваў, забясьпечыць яму падтрымку з боку галавы каталіцкай царквы”.

 

 

– Заўвага з-за кадра: магчыма, Сталін гэта разумеў. Была спроба пасьля Другой сусьветнай вайны перамясьціць цэнтар [праваслаўя] ў кірунку рускай праваслаўнай царквы – ад “Ўсяленскага” патрыярха Канстантынопальскага [планавалася забраць] пэўныя правы і перамясьціць у бок Масквы [пад лозунгам] “Масква – трэці Рым”. Па нейкай прычыне гэта не адбылося. Транснацыянальныя мафійныя банкаўскія структуры?

“Не, ня толькі. Яшчэ трэба ўлічваць стасункі паміж праваслаўнымі цэрквамі. Тут немагчыма дзейнічаць указамі, дэкрэтамі ці гвалтам. Сталін гэта разумеў і сувымяраў свае магчымасьці з тымі ўмовамі, якія існуюць.

Вялікім дасягненьнем для яго было тое, што мы не ўступілі тады ва Ўсяленскую раду цэркваў – экуменічную арганізацыю. Гэтае пытаньне абмяркоўвалася на Ўсяленскай нарадзе Праваслаўных цэркваў у 1947 годзе, дзе была выразна заяўленая наша пазіцыя, што наша царква не далучыцца да Сусьветнай рады цэркваў. Больш за тое, там была [агалошана інфармацыя], што за гэтым праектам фактычна стаяць масонскія колы, масонскія структуры. Гэта было агалошана ў дакладзе. Таксама там было заяўлена, што Ўсяленская царква ня мае патрэбы ўступаць у любую іншую арганізацыю, таму што яна сама па сабе зьяўляецца супольнасьцю вернікаў, аб’яднаных на духоўным узроўні верай у Хрыста. Навошта яшчэ ўступаць у нейкія арганізацыі?

Там гэта выразна было [заяўлена] і паказана на рэлігійна-палітычную [сутнасьць] экуменічнага руху.

Гэта было вялікім дасягненьнем.

Затым, пасьля сьмерці Сталіна, усё памянялася і пайшло па іншым шляху…”.

(канец выступу-інтэрвю В.Чацьверыковай)  

 

6 каментарыяў

  1. Siarhiej кажа:

    Здаецца, што сусветная змова не адна, іх некалькі з мэтай сусветнага панавання. Напэўна ёсць ісламская, кітайская, кгбэшная, акрамя названай сіяніскай. Стаўлюся да Чацьверыковай вельмі крытычна, шмат безглуздага, але ёсць і цікавыя моманты.

  2. moonshine кажа:

    “Адзінай царквой, якая стаіць, сапраўды ўяўляючы сабой аплот [хрысьціянства] — гэта (расейсая) праваслаўная царква. Яна захоўвае ісьціну” — нешта не верыца….

  3. Пачытайце, калі ласка, ніжэйпададзены дакумент і зрабіце гэта наадварот.

    «КАТЕХИЗИС ЕВРЕЯ В СССР»

    Он был написан в соответствии с известным планом Аллена Даллеса (в рамках большой геополитической игры между США и Россией, именуемой ХОЛОДНОЙ ВОЙНОЙ) и распространён в 1958 году через тайные организации и синагоги среди проживавших в СССР евреев.
    Этот документ был назван «Катехизисом еврея в СССР». Это своего рода устав, по которому правители Америки указывали евреям, как им следует жить среди русских.
    Перед Вами полный текст «Катехизиса», долго и тщательно изучавшегося Комитетом государственной безопасности СССР.

    «Евреи! Любите друг друга, помогайте друг другу, ПОМОГАЙТЕ ДАЖЕ ЕСЛИ НЕНАВИДИТЕ ДРУГ ДРУГА. НАША СИЛА В ЕДИНСТВЕ, в нём залог наших успехов, наше спасение и процветание. Многие народы погибли в рассеянии, потому что у них не было чёткой программы действий и чувств локтя. Мы же благодаря чувству коллективизма, прошли через века и народы, сохранились, приумножились и окрепли.
    ЕДИНСТВО – ЭТО ЦЕЛЬ, ОНО ЖЕ И СРЕДСТВО В ДОСТИЖЕНИИ ЦЕЛИ. ВОТ К ЧЕМУ НУЖНО СТРЕМИТЬСЯ. Всё остальное производное, оно придёт само собой. Помогайте друг другу, НЕ БОЙТЕСЬ ПРОСЛЫТЬ НАЦИОНАЛИСТАМИ, НЕ БОЙТЕСЬ ПРОТЕКЦИОНИЗМА – это наш главный инструмент. НАШ НАЦИОНАЛИЗМ интернационален и поэтому ВЕЧЕН. В НЕГО ОТКРЫТЫ ДВЕРИ ВСЕХ НАЦИОНАЛЬНОСТЕЙ, ВСЕХ ВЕРОИСПОВЕДАНИЙ, ВСЕХ ПАРТИЙ. Истинный интернационалист только тот, КТО КРОВНЫМИ УЗАМИ СВЯЗАН с еврейством, ВСЁ ОСТАЛЬНОЕ ПРОФАНАЦИЯ И ОБМАН.
    ШИРЕ ПРИВЛЕКАЙТЕ ЛЮДЕЙ, БЛИЗКИХ ПО КРОВИ, ТОЛЬКО ОНИ ОБЕСПЕЧАТ НАМ ЖЕЛАТЕЛЬНУЮ БИОСФЕРУ. ФОРМИРУЙТЕ СВОИ НАЦИОНАЛЬНЫЕ КАДРЫ. КАДРЫ – СВЯТАЯ СВЯТЫХ. КАДРЫ РЕШАЮТ ВСЁ, КАДРЫ СЕГОДНЯ – ЭТО НАШЕ ЗАВТРА. КАЖДАЯ КАФЕДРА, КАЖДЫЙ ИНСТИТУТ ДОЛЖЕН СТАТЬ КУЗНИЦЕЙ НАШИХ НАЦИОНАЛЬНЫХ КАДРОВ. Готовьте еврейскую молодёжь принять эстафету поколений. Пусть каждое поколение неевреев сталкивается с нашей глубоко эшелонированной обороной. Каждый раз, КОГДА СО СЦЕНЫ УХОДИТ СТАРШЕЕ ПОКОЛЕНИЕ, ТО НА СМЕНУ ЕМУ ДОЛЖНА ВСТАТЬ ЕЩЁ БОЛЕЕ МОЩНАЯ КОГОРТА ЗАБЛАГОВРЕМЕННО ПОДГОТОВЛЕННЫХ И ОКРЕПШИХ МОЛОДЫХ евреев. Для этого необходимо, как можно раньше, выдвигать на руководящие должности наших молодых людей, доказывать их зрелость и гениальность. Пусть пока это не так, они дозреют на должности. КТО У ВЛАСТИ, ТОТ И УМЁН, ТОТ И ПРАВ. МЫ ДОЛЖНЫ ПЕРЕДАТЬ НАШИМ ДЕТЯМ БОЛЬШЕ, ЧЕМ МЫ ПРИНЯЛИ ОТ ОТЦОВ, а они, сохранив и приумножив принятое, передадут огонь в свою очередь потомкам. В ПРЕЕМСТВЕННОСТИ ПОКОЛЕНИЙ НАША СИЛА, НАША СТАБИЛЬНОСТЬ, НАШЕ БЕССМЕРТИЕ.
    Мир жесток, в нём нет места филантропии. КАЖДЫЙ НАРОД – КУЗНЕЦ СВОЕГО СЧАСТЬЯ.
    Не наше дело заботиться о русских национальных кадрах. Если им лень думать о себе, почему мы должны думать о них. Не берите пример с русских и арабов, которые живут созерцательно, надеясь на авось. Не ждите милостей от природы, взять их – наша задача. СОЗДАВАЙТЕ СВОИ КОЛЛЕКТИВЫ И ЭТИМИ КОЛЛЕКТИВАМИ ОТТАЛКИВАЙТЕ И ВЫТАЛКИВАЙТЕ неевреев.
    ПОМНИТЕ: ВСЕ ВЫСОКООПЛАЧИВАЕМЫЕ, ВЛИЯТЕЛЬНЫЕ, ПРИБЫЛЬНЫЕ ДОЛЖНОСТИ – ВСЁ ЭТО НАШ НАЦИОНАЛЬНЫЙ ДОХОД. Помните, что каждый нееврей может дорасти до нашего уровня, может занять место, которое могло бы принадлежать каждому из наших. МЫ СОЗДАЁМ КОЛЛЕКТИВЫ ДЛЯ ТОГО, ЧТОБЫ НАМ НЕ МЕШАЛИ ЖИТЬ ПО-СВОЕМУ. Пусть гои пытаются создать свои коллективы, вряд ли это им удастся, они перессорятся раньше, чем успеют сделать что-либо, а мы поможем им в этом. Русские не способны глубоко мыслить, анализировать и делать глубокие обобщения. Они подобны свиньям, которые живут уткнувшись рылом в землю, не подозревая, что есть небо. Они воспринимают все явления слишком поверхностно, слишком конкретно. Они не видят факты в их последовательности, в их связях. Они не способны обобщать, думать, абстрагировать. Для них каждый случай – случай и только, как бы часто он ни встречался.
    Наша идеология в принципе противоположна идеологии гоев. Они говорят «лучше меньше да лучше», мы говорим «лучше больше и лучше». Они говорят «лучше быть бедным, но здоровым, чем богатым, но больным», мы говорим «лучше быть здоровым и богатым, чем бедным и больным». Они говорят «всё или ничего», мы говорим «лучше что-нибудь, чем ничего». Они говорят «отдавать так же приятно, как и получать», мы говорим «отдавать может быть приятно, но получать ещё и полезно». Они говорят «сделай по закону – это твой долг», мы говорим «сделай вопреки закону и я тебя отблагодарю». Они говорят «победить или умереть», наш девиз «победа ради жизни, но не жизнь ради победы». (В чём победа, если нет жизни. Горечь поражения нужно победить – всё придёт к тому, кто умеет ждать).
    Всё, что знают и умеют они, знаем мы. То, что знаем и чувствуем мы, им знать и чувствовать не дано. Всё, что они имеют, это их предел. Всё, что имеем мы, это средство для достижения большего. Всё, что они имеют сегодня, это наше в их временном пользовании. Взять у них то, что нам не запрещено богом – это наша задача.
    Русские упрямы, но они не обладают достаточным упорством в достижении цели. Они ленивы, поэтому всегда спешат. Все проблемы они пытаются решить разом. Они жертвуют малым ради большой решающей задачи победы. Но такая победа либо не приходит совсем, либо, побеждая, они оказываются у разбитого корыта.
    Мы исповедуем тактику малых побед, хотя не против больших. Малая победа – тоже победа.
    Русские не умеют ни руководить, ни подчиняться. Они генетические саботажники. Русские завистливы, они ненавидят своих собратьев, когда те выдвигаются из серой массы. Предоставьте им возможность разорвать этих выдвиженцев. Они с удовольствием разорвут.
    Будьте всегда арбитрами, становитесь в позу миротворцев, «защищайте» несчастных, против которых ополчилась толпа, но лишь настолько, чтобы прослыть добрым и объективным. Немного выдержки, и вы займёте место того, которого только что растерзали.
    Когда двое русских дерутся выигрывает еврей.
    Натравливайте русских друг на друга, возбуждайте и подогревайте в них зависть друг к другу, делайте это всегда под прикрытием доброжелательства, незаметно и тонко. Пусть они дерутся между собой, вы же становитесь всегда арбитром.
    Русские не умеют жить и не умеют ставить перед собой задачи: мы ставим перед ними эфемерные задачи, а они пытаются их решать.
    Русские не умеют просить, считают это унижением, а сами и без того унижены и бедны. Мы говорим «всякое унижение благо, если оно даёт выгоду». Ради достижения цели можно унизиться, унижаться тоже можно с достоинством. Нет аморальных вещей, если они способствуют утверждению и процветанию нашего народа. Цель освящает средства.
    Русские глупы и грубы, свою глупость и грубость они именуют честностью и принципами. Неумение приспосабливаться и менять своё поведение в зависимости от ситуации, отсутствие гибкости и ума они называют «быть самим собой», «принципиальностью». Гои глупы и грубы настолько, что не умеют даже лгать, свою примитивность и глупость они опять же называют честностью, порядочностью, хотя по природе своей они лживы и бесчестны. Присущую им примитивность они в древние времена называли варварством, в средние века – рыцарством, а позднее – джентльменством. Из-за пустого лезли в амбиции и убивали друг друга на дуэлях. Из-за пустых принципов кончали жизнь самоубийством, и пусть они продолжают делать это.
    Они ограниченны в своих возможностях и поэтому ставят пределы всему. Мы говорим «возможности человека, а человек здесь еврей, беспредельны», так как еврей ведёт себя соответственно обстоятельствам. Постоянно помните о пределах, которые ставят себе гои. Они не способны выйти из них. В этом их несчастье, в этом наше преимущество. Говорите и поступайте так, как этого не допускает их мораль, как этого не допускают их понятия. Делайте то, что кажется им невозможным, невероятным. Они поверят в то, что вы способны на слова и поступки, на которые они не способны. Говорите и поступайте уверенно, напористо, агрессивно, обескураживающе и ошеломляюще. Больше шума и словесной мишуры, больше непонятного и наукообразного. Создавайте теории, гипотезы, направления, школы, методы реальные и нереальные, чем экстравагантнее, тем лучше. Пусть не смущает вас, что они никому не нужны, что о них завтра забудут. Придёт новый день, придут новые идеи.
    В этом выражается могущество нашего духа, в этом наше самоутверждение, в этом наше превосходство. Пусть гои оплачивают наши векселя. Пусть ломают голову в поисках рациональных зёрен в наших делах, пусть ищут и находят в них то, чего там нет. Завтра мы дадим новую пищу их примитивным мозгам.
    Неважно, ЧТО вы говорите, важно КАК вы говорите. Ваша самоуверенность будет воспринята как убеждённость, амбиция – как возвышенность ума, манера поучать и направлять – как превосходство. Крутите им мозги, развинчивайте нервы. Подавляйте волю тех, кто вам возражает. Компрометируйте выскочек и крикунов. Наставляйте самолюбие толпы на скептиков. В беседах и диспутах используйте риторические приёмы, которые находятся на грани приличия. Спрашивайте фамилию, место работы, должность сомневающихся и возражающих. Это, как правило, шокирует и запугивает их и они ретируются. Требуйте ответов, а получив их, твердите, не анализируя их по существу: «это не так», «это совсем не так». Если какой-то умник пытается разоблачить вас, остальные не станут его слушать и осудят потому, что разоблачая вас, они обличают себя в глупости, а ЭТО толпа не прощает.
    Если русский попытается проявить себя, привлечь к себе внимание, создавайте в этот момент больше шумовых эффектов, шаркайте ногами, вставайте и ходите, скрипите стульями, смейтесь, разговаривайте, мурлычьте что-либо под нос, кашляйте, сморкайтесь, перебивайте встречными выступлениями, разговорами, шутками и т.п.
    Создавайте русским массу мелких неудобств, которые ими осознаются не сразу. Кладите свои предметы на их вещи, наступайте им на ноги, наваливайтесь на них, дышите им в лицо, разговаривайте вызывающе громко. Пусть они постоянно ощущают ваш локоть своим боком. Русские долго этого выдержать не смогут. Избегая скандала, они уходят, освободив нам место. Особым шиком они считают хлопнуть дверью и уйти.
    Великая наглость – наш девиз. Обвиняйте в антисемитизме тех, кто пытается разоблачить вас. Клейте им ярлык антисемитов и вы увидите, с каким удовольствием остальные гои подхватят эту версию.
    Вообще то русские – антисемиты, но как только вы приклеите этот ярлык одному, он становится беззащитен, ибо все остальные кидают его в жертву и уничтожают своими руками. А мы поставим клеймо на следующую жертву.
    Играйте на сердолюбии русских, изображайте из себя бедных и несчастных, вызывайте к себе жалость и симпатию, распускайте слухи о народе – вечном страдальце, о гонениях в прошлом и дискриминации в настоящем. Тактика «бедного еврея» проверена тысячелетиями.
    Пусть русские имеют меньше нас, всё равно они помогут иметь нам больше. Русские любят быть благодетелями, ибо это возвышает. Великодушия у них тем больше, чем меньше возможности его реализовать. Возьмите от них то, что они могут дать: с паршивой овцы хоть шерсти клок.
    Преломляйте все явления через призму наших интересов, каждое явление должно рассматриваться обязательно с точки зрения вреда или пользы, которое оно несёт евреям. Информируйте друг друга обо всём, что может представлять нам вред или пользу.
    Информация – это святая святых. ДЕНЬГИ, КАДРЫ, ИНФОРМАЦИЯ – ТРИ КИТА, НА КОТОРЫХ ЗИЖДЕТСЯ НАШЕ БЛАГОПОЛУЧИЕ. Священная обязанность, долг каждого еврея поставить в известность другого еврея о том, что намереваются сделать гои. СЕГОДНЯ ТЫ ПОМОГ МНЕ, ЗАВТРА Я ПОМОГУ ТЕБЕ – В ЭТОМ НАША СИЛА.
    Бог наш завещал нам власть над миром – мы им владеем. Наша задача – удержать мир в наших руках. ДЕРЖИТЕ В СВОИХ РУКАХ СРЕДСТВА ПРОПАГАНДЫ И ИНФОРМАЦИИ, ПЕЧАТЬ, РАДИО, ТЕЛЕВИДЕНИЕ, КИНО. НУЖНО И ДАЛЕЕ ПРОНИКАТЬ В АППАРАТ ПАРТИЙНОГО И ГОСУДАРСТВЕННОГО УПРАВЛЕНИЯ.
    ВОКРУГ КАЖДОГО ВОПРОСА ФОРМИРУЙТЕ ОБЩЕСТВЕННОЕ МНЕНИЕ С УЧЁТОМ НАШИХ НАЦИОНАЛЬНЫХ ИНТЕРЕСОВ: из любого пустяка можно сделать проблему, а из любой проблемы – пустяк. Ни один общественный процесс нельзя пускать на самотёк. Если он не приносит нам пользы, спускайте его на тормозах, или направляйте его против врагов наших – гоев. ЛЮБОЕ НАЧИНАНИЕ ДОЛЖНЫ ВОЗГЛАВЛЯТЬ МЫ, ЧТОБЫ ВЕСТИ ИХ В НУЖНОМ НАПРАВЛЕНИИ.
    БУДЬТЕ ВО ВСЁМ ЛИДЕРАМИ, СТРЕМИТЕСЬ БЫТЬ ВСЕГДА ПЕРВЫМИ, ВОСПИТЫВАЙТЕ В СЕБЕ РУКОВОДЯЩИЙ ХАРАКТЕР, ЕЖЕЧАСНО, ДАЖЕ В МЕЛОЧАХ ПОВСЕДНЕВНОЙ ЖИЗНИ. НЕ УСТУПАЙТЕ НИ В ЧЁМ, СТАРАЙТЕСЬ НЕ УСТУПАТЬ ДАЖЕ В МЕЛОЧАХ, будь то место в общественном транспорте или очередь в магазине. В ЛЮБОМ КОЛЛЕКТИВЕ БЕРИТЕ ВЛАСТЬ В СВОИ РУКИ И УПРАВЛЯЙТЕ ИМ В НАШИХ ИНТЕРЕСАХ.
    АДМИНИСТРАТИВНУЮ И ТВОРЧЕСКУЮ ЧАСТЬ ПРОИЗВОДСТВЕННОГО ПРОЦЕССА ДОЛЖНЫ НАПРАВЛЯТЬ МЫ, пусть гои обеспечивают черновую материально-механическую базу нашего творчества. Пусть они следят за чистотой рабочих помещений и охраняют плоды наших трудов. ПУСТЬ ОНИ БУДУТ НЕ ВЫШЕ ВАХТЁРА И УБОРЩИЦЫ.
    К творческому труду в виде исключения можно допустить гоев нерусского происхождения. Не допускайте к этому русских. Это [имеется в виду допуск русского человека к творческому труду] всегда будет нам укором, и не бойтесь прослыть интернационалистом. Иллюзия интернационализма обеспечивает нам наличие лиц смешанной национальности с примесью еврейской крови или, на худой конец, представителей национальных меньшинств. Если у вас есть вакансия, берите только евреев, если нет – берите азиата. Если нет такого, берите поляка, украинца или, на худой конец, белоруса: у этих свои счёты с русскими. После небольшой обработки они станут вашими союзниками. Все они антисемиты только у себя на родине. В России им выгоднее быть интернационалистами. Таким же путём они обеспечат себе сферу существования. Используйте этот путь. Не разрушайте открыто памятников русской старины, но и не восстанавливайте их. Пройдут годы и они сами разрушатся. А хулиганы и «любители старины» их растащат по кирпичику. Делайте вид, что не замечаете этого, будучи занятыми решением больших народнохозяйственных задач.
    НАРОД БЕЗ ИСТОРИИ, КАК РЕБЁНОК БЕЗ РОДИТЕЛЕЙ, НАЧИНАЕТ ВСЁ СНАЧАЛА И ИЗ НЕГО МОЖНО ВЫЛЕПИТЬ ВСЁ, ЧТО НЕОБХОДИМО, ВЛОЖИТЬ В НЕГО СВОЁ МИРОПОНИМАНИЕ, СВОИ СПОСОБЫ МЫСЛИТЬ. ТАКИМ ОБРАЗОМ МОГУТ БЫТЬ ОБЕЗЛИЧЕНЫ ЦЕЛЫЕ НАРОДЫ. СНАЧАЛА ОНИ ЛИШАЮТСЯ ИСТОРИИ И ТРАДИЦИЙ, А ЗАТЕМ МЫ ИХ ФОРМИРУЕМ ПО СВОЕМУ ОБРАЗУ И ПОДОБИЮ.
    Держите под неусыпным контролем каждый шаг влиятельных и перспективных русских. НЕ ДАВАЙТЕ ИМ ОБЪЕДИНЯТЬСЯ. НЕ ДОПУСКАЙТЕ МЕЖДУ НИМИ НИКАКИХ КОРОТКИХ ПРЯМЫХ СВЯЗЕЙ, их контакты должны быть с нами и через нас. Это информация, это влияние. Не позволяйте им обсуждать никакие вопросы без нас. Там, где два русских, должен быть хотя бы один еврей. Будьте вездесущи.
    Если не удастся блокировать и «засушить» молодых и перспективных русских, делайте их управляемыми, привлекайте их в свои компании, создавайте вокруг них властное кольцо еврейского окружения, лишайте их контактов и знакомств помимо нас.
    Вынуждайте их жениться на еврейских женщинах и только после этого открывайте им «зелёную улицу», не бойтесь: их дети всё равно будут нашими. Как бы бычок ни скакал, телёнок будет наш. Помогая таким русским, вы вносите вклад в дело нашей еврейской общины.
    Отныне их зарплата – наш национальный доход. Ради детей своих они потеряют свои «гражданские чувства», права и ум. Во всяком случае они не смогут быть антисемитами. Сожительство с еврейской женщиной – это один из способов вовлечения талантливых русских в сферу нашего влияния и интересов. Берите себе в жёны здоровых и красивых русских женщин, пусть они принесут нам здоровое потомство, путь они улучшат нашу породу.
    Итак, каждому перспективному русскому – еврейскую подружку или друга: если каждый русский вытащит за собой хотя бы одного еврея, мы все будем устроены.
    Давайте им взятки, дарите подарки, поите коньяком и водкой, а лучше казённым спиртом. За побрякушки и зелье они продадут всё, и свою Россию – тоже.
    И последнее: будьте бдительны, испанская инквизиция и немецкий фашизм не должны повториться. Гасите в зародыше любые попытки противопоставить нас обществу, уничтожайте антиеврейские тенденции в самом начале, в каком бы виде они ни возникали.
    ФАШИЗМ – ЯВЛЕНИЕ НЕ СЛУЧАЙНОЕ. ОН ВОЗНИКАЕТ ТАМ, ГДЕ НЕДООЦЕНИВАЛИ СТРЕМЛЕНИЕ МЕСТНОГО НАРОДА БЫТЬ ХОЗЯИНОМ СВОЕЙ ЗЕМЛИ. ФАШИЗМ ПОДСПУДНО ЗРЕЕТ ВО ВСЕХ НАРОДАХ. На наше счастье разные страны приходят к нему в разное время и под разным названием. Скупайте, похищайте, уничтожайте, не допускайте к переизданию произведений, раскрывающих нашу тактику и стратегию, а также произведения, представляющие евреев в другом свете. Народы гоев не должны помнить и знать фактические причины еврейских погромов и гонений, по этим вопросам они должны знать только нашу трактовку.
    Особое внимание уделяйте непокорным, упрямым, которые не хотят склонить головы перед нашим превосходством, не хотят работать на нас и противодействуют нашей практике и политике, из таких людей рано или поздно формируются антисемиты. Не позволяйте вырасти из маленьких антисемитов больших погромщиков. Пусть они в зародыше зачахнут с их прямой идеей национального достоинства.
    Разоблачайте их, компрометируйте под любыми предлогами, любыми поводами, ополчайтесь против них любыми средствами. Пока они одиноки, им не устоять против нашего коллектива, против нашего натиска: всё равно они виноваты, мешая нам.
    Распространяйте против упрямцев компрометирующие слухи, создавайте им сомнительную репутацию. В конце концов их начнут опасаться даже те, кто их хорошо знает, кто о них имеет прекрасное мнение и поддерживает их. Лишайте их связей и контактов, лишайте их возможностей эффективно работать, ставьте под сомнение целесообразность выполняемой ими работы и занимаемых должностей. Изолируйте их, натравливайте против них толпу, лишайте влиятельных позиций в обществе. Провоцируйте их на конфликты, унижайте их, игнорируйте их, обижайте несправедливостью; протестуют – обвиняйте в неповиновении, в нарушении субординации, в неуважении, неуживчивости, исключительности. Взывайте к общественности и администрации, тащите их в партком, милицию, если можно – в суд. Если старше – обвиняйте в нарушении принципов братства и обязательно интернационализма. Эффективность вышеназванных приёмов проверена многими поколениями. Подобным образом поступают все так называемые «эксплуататоры», побуждаемые необходимостью держать народы в повиновении.
    Главное – обвинять, пусть они оправдываются, а тот, кто оправдывается, уже наполовину виноват.
    Если предоставляется возможным, подведите под их поведение политическую платформу, пишите на них доносы и анонимки, обвиняйте их в антиобщественном поведении и экономическом саботаже.
    Провоцируйте их на выступления против государственной власти, а затем разоблачайте и уничтожайте с помощью государственной власти. Право на привилегии и спокойную жизнь получат лишь те, кто покорно следует за нами и вместе с нами. Тот, кто хочет идти своими независимыми путями, потенциально опасен и должен быть лишён всякой поддержки и средств к существованию.
    Либо наш порядок, либо полная дезорганизация. Там, где хотят обойтись без нас, должен быть хаос. Делайте так, чтобы беспорядок продолжался до тех пор, пока измученные гои, отчаявшись, не попросят нас взять власть в свои руки и обеспечить спокойную жизнь.
    Гои должны работать под нашим руководством и приносить нам пользу. Тот, кто не приносит нам пользы, должен быть изгнан.
    Вне наших интересов нет общественной пользы. Тот, кто не с нами – тот против нас.
    Месть – священное чувство, оно воспитывает характер, утверждает человека. Исторгните из себя чувство покорности и смирения по отношению к нашим обидчикам. Лозунги христианского милосердия, смирения, униженности и самоотречения оставьте гоям: они достойны этого.
    Среди гоев проповедуйте, насаждайте христианские добродетели, сами же оставайтесь непримиримыми в душе и твёрдыми. Будьте непримиримы к врагам нашим. Если вы простите им сегодня малую обиду, завтра они принесут вам большую. Не привыкайте к обиде сами и отбивайте охоту чинить её вам. Пусть гои уговаривают друг друга в осторожности, умеренности и гибкости по отношению к вам. Пусть они осторожно сдерживают наш натиск. Мы же должны действовать решительно и быстро, ставя их всегда перед свершившимся фактом. Пусть они после этого ведут долгие бесплодные дискуссии. Против нашего метода у них нет оружия. Пусть они волевым решением сделают одно дело, пока они додумаются, договорятся и сделают это, мы совершим десять более важных дел. Пусть сопротивление будет нам необходимым стимулом, но не тормозом. Их противодействие нам необходимо для поддержки боевого духа в готовности, НО НЕ БОЛЕЕ.
    НИКОГДА НЕ ОСЛАБЛЯЙТЕ НАТИСК, чем жёстче сопротивление гоев, тем значительнее имеем издержки, тем выше должен быть наш доход и наши накопления.
    Наша сегодняшняя политика должна окупать возможные затраты в будущих погромах, которые время от времени происходят в каждой стране. Пусть гои платят нам сегодня за то, что когда-то де возьмут часть своего обратно. Мы всегда должны быть готовы уйти от гнева и ненависти гоев. Уйти туда, где нас примут в расчёте на то, чтобы оживить экономику нашими капиталами.
    Периодическая смена стран в поисках более благоприятных условий существования является неотъемлемой частью нашей стратегии. В этом заключается символ «вечного жида» – Агасфера. Мы смещаем центр своей тяжести туда, куда предварительно переводим деньги, свой капитал. Окрепнув материально в странах рассеяния, собрав с них свою дань, время от времени МЫ СОБИРАЕМСЯ НА ЗЕМЛЕ СВОИХ ПРЕДКОВ, ЧТОБЫ УКРЕПИТЬ СВОЙ ДУХ И СИЛЫ, СИМВОЛЫ, ВЕРУ В ЕДИНСТВО. Мы собираемся для того, чтобы снова разойтись».
    Кто бы ни был автором «Катехизиса» образца 1958 года, но данное свидетельство времени являлось как бы моментальным снимком советской действительности тех лет.
    В реальной жизни советского общества именно так всё и происходило, независимо от того, приказывал ли кто-то евреям исполнять ЭТО, или они делали ЭТО по собственной инициативе.

  4. Яўген Мурашка кажа:

    “…Периодическая смена стран в поисках более благоприятных условий существования является неотъемлемой частью нашей стратегии….”
    Гісторыя падцьвердзіла гэты тэзіс.
    Гэта і усялякія эсэры і Бунд, дзяржаўны пераварот 1905, 1917 у Расеі, галадамор, ГуЛАГі.
    Гэта жаданьне быць нейкім “бугром на роўным месцы” (завсклад, нам, па забяспячэньню, камерцыйны дарэктар і т.
    Толькі недзе з’явіцца адзін габрэй …у хуткім часе чакай яшчэ пэўную іх колькасьць
    Ёсьць, канешне і іншыя прыклады. На прадпрыемствах у цэхах таксама можна сустрэць габрэя-“мазутніка”. Але гэта выключэньне. Такіх яны самі называюць – “апоцэід” (хрэновы жыд)
    Габрэю, прымая на працу:
    – Бярэм Вас загскладам, аклад 90 рублёў
    Габрэй:
    Хм, у вас тут яшчэ і грошы плацяць:

  5. Siarhiej кажа:

    “КАТЕХИЗИС” – гэта сапраўдная інфармацыя. Калі адкінуць подласьць, амаральнасьць гэтага дакумента, дык можна шмат чаму павучыцца. Ня кепска было б напісаць падобныя парады для беларусаў.

  6. Seybit кажа:

    “Сталін гэта разумеў і сувымяраў свае магчымасьці з тымі ўмовамі, якія існуюць.”
    “Вялікім дасягненьнем для яго было тое, што мы не ўступілі…”
    “Гэта было вялікім дасягненьнем.”
    “Затым, пасьля сьмерці Сталіна, усё памянялася і пайшло па іншым шляху…”

    Якое шкадаваньне…
    Думаю, што менавіта гэтыя словы Чацьверыковай ёсьць квінтысэнцыяй ейнага выступу. “Міжнародны сіянізм” тут ёсьць толькі фонам. На гэтым фоне вось і новая “іпастась” Сталіна – барацьбіт з “міжнародным сіянізмам”
    Уяўляяце, якія “дасягненьні” можна было б пашукаць у Гітлера, калі б ён сёньня быў абазнаны як “Імя Нямеччына”.
    Ды й аўтараў “катэхізісу” ня лішнім будзе пашукаць на “лубянцы”.

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы