Алесь Астроўскі
Для таго, каб на нашым сайце зьявіўся папярэдні матэрыял, адзін зь сябраў рэдакцыі прысьвяціў два свае выхадныя дні. Але матэрыял атрымаўся надзвычай багатым на каштоўныя зьвесткі, вартыя запамінаньня. Ён таксама ўтрымлівае істотныя факты і кантэксты, вартыя дадатковага аналізу. Таму я і вырашыў прыгледзецца да некаторых прынцыповых рэчаў, прысутных у выступе Чацьверыковай (менш істотнае ўжо было пракаментавана па ходу яе выступу; пададзенае ніжэй часткова разьлічана на тое, што спадарыня Чацьверыкова асабіста можа пазнаёміцца з тэкстам).
–
Першае, на што, на мой погляд, варта зьвярнуць увагу, гэта раптоўная актуалізацыя гомасексуальнай тэмы ў сусьветнай, тым больш еўрапейскай, інфармацыйнай прасторы.
Праблема з садамітамі (а таксама феміністкамі ды педафіламі, мультыкультурнасьцю ды талерантнасьцю, іншымі групамі агрэсіўных збачэнцаў і грамадскімі дэгенерацтвамі) была актуальнай ужо даўно. У артыкуле пацьверджана, што паталагічным грамадскім працэсам, з дапамогай якіх нехта зьбіраецца дэградаваць людскую цывілізацыю ў садомска-дэгенератыўным кірунку, не адно дзесяцігоддзе. Дый мы на сайце ўжо не адзін год як адназначна вызначылі сваё стаўленьне да гэтых зьяў, папярэдне прааналізаваўшы і патлумачыўшы іх сэнс, а таксама назвалі таго, хто праз садамію, педафілію, “мультыкультурнасьць”, талерантнасьць, халакост, ювенальную юстыцыю і да таго подобныя атрутныя рэчы жадае зьдзейсьніць свае злачынныя планы.
Таксама мы запрапанавалі прынцыпы асабістай паставы да гэтых зьяў усім прыстойным людзям.
Але еўрапейскія грамадствы ў сваёй масе маўчалі, нягледзячы на заклікі й пратэсты многіх лепшых сваіх прадстаўнікоў (маю на ўвазе асобаў у краінах Захаду) – людская цывілізацыі апошнія дзесяцігоддзі паціху танула ў смуродным садомскім балоце…
І тут раптам выбух, якога ніхто не чакаў!
Сатаністы ў шоку, іх таемныя кіраўнікі, схаваныя за шчыльнай заслонай, таксама. А ўсе прыстойныя людзі зрабілі глыбокі аптымістычны ўздых. Аказваецца, яшчэ ня ўсё страчана! Так, шмат бітваў праіграна, шмат пазіцый здадзена, шмат прыстойных людзей палегла ў самаахвярным змаганьні за тое, каб людская цывілізацыя мела наперадзе персьпектыву сьвятла, прагрэсіўнага разьвіцьця, а не “персьпектыву” цемры ды сьмерці. Але яшчэ нядаўна здавалася, што шанцаў перамагчы зло практычна няма – таму змагаліся ў асноўным людзі адчайныя… А тут раптам усім стала відавочна – канчатковы вынік вайны паміж сьветам і цемрай, прагрэсам і дэградацтвам, Богам і д’яблам яшчэ далёка ня вызначаны. Некаторыя адчулі відавочнае – у зла нават менш шанцаў, чым у дабра…
Так і хочацца сказаць: дзякуй табе, народ Францыі! Дзякуй вам – лідары еўрапейскага антысадомскага руху!
Адмыслова пішу ўсё гэта яшчэ і таму, што Чацьверыкова ў сваім выступе неабгрунтавана спрабавала намякнуць, што спадзеў на станоўчыя зьмены ў сьвеце зьвязаны толькі з Расеяй. Не, аказваецца, і ў Еўропе яшчэ шмат прыстойных людзей, і ў ЗША таксама (дарэчы, з нагоды, яшчэ раз зьвяртаю ўвагу на тое, наколькі ўдалым было прынятае ў рэдакцыі рашэньне заўсёды, калі гаворка ідзе пра еўрапейскія ці амерыканскія ўлады, іх унутраную ці міжнародную палітыку, пісаць не Еўропа, ЗША, а “Еўропа”, “ЗША”).
Заслуга Чацьверыковай, і вялікая, у іншым – яна актуалізавала тэму супраціву сіянакратычнаму садому ў Расеі.
Справа вось у чым. У Расеі і да Чацьверыковай было шмат людзей, якія ахвярна засьвяціліся на гэтай тэме – ад самых простых да людзей зь генеральскімі пагонамі. Але нават такія асобы, як генералы Пятроў, Івашоў ці знакаміты казачнік Левашоў, не маглі так узбудзіць расейскае грамадства і так спалохаць садамітаў й іх гаспадароў, як гэта зрабілі значна менш тытулаваныя расейцы – Вольга Чацьверыкова і Сяргей Нявераў.
Справа ў тым, што адзін зьяўляецца віцэ-сьпікерам Дзярждумы Расеі, а другая – дацэнтам адной з самых прэстыжных маскоўскіх вышэйшых навучальных устаноў, якая рыхтуе будучых дыпламатаў (рус. МГИМО). А гэта, у сваю чаргу, значыць, што за Няверавым і Чацьвераковай стаць ФСБ, расейскія ўлады (ці хаця б іх нейкае крыло), а можа, стаіць і сам Пуцін (а што Пятроў, Івашоў, Левашоў? – яны прадстаўнікі ўсяго толькі грамадскіх арганізацый…).
Апошняе азначае, што супрацьстаяць садому вырашылі расейскія ўлады ці, як мінімум, нейкая ўплывовая частка іх. “Значыць, наперадзе, магчыма, сапраўды сур’ёзная барацьба, а ня проста пустая зьвяга” – магло адчуць расейскае грамадства, якое лёгка, часта на інтуітыўным узроўні дэшыфруе падобныя рэчы…
Вось у чым асноўная прычыны такой даволі бурлівай рэакцыі расейцаў, якая асабліва добра бачная ў сеціве, на артыкул і выступ менавіта Чацьверыковай…
Другая заслуга Чацьверыковай заключаецца ў тым, што ад яе імя (і тых, хто за ёю стаіць) нарэшце адбылася афіцыйная легалізацыя паняцьця “закуліса”. Праўда выступоўка не адышла далёка ад гэтага эўфемізму – бачна, як яна ўсяляк пазьбягае называць дакладнае імя галоўнага соцыяпаразітнага монстра. Баіцца. І па-людску яе можна зразумець. Але, зь іншага боку, Чацьверыкова вымушана вымаўляць нейкія словы. Таму яна выкарыстоўвае цэлы набор пэўных паняцьцяў: масоны, сусьветная закуліса, бангстары, транснацыянальныя мафійныя структуры, заходняя эліта. Таксама яна вымушана казаць пра новы Сусьветны парадак, Сусьветны ўрад, адзіны Сусьветны банк, пра адзіную Сусьветную рэлігію.
З аднаго боку, такія паводзіны (маю на ўвазе баязьлівае хавальніцтва за эўфемізмамі) можна разглядаць як недахоп. Бо мы, у рэдакцыі, ужо даўно карыстаемся прынцыпам: каб перамагчы ворага, трэба спачатку правільна назваць яго імя! (і мы лічым, што сапраўднае імя гэтага глабальнага соцыяпаразітнага монстра, якога мае на ўвазе Чацьверыкова – сіянакратыя). Але, зь іншага боку, тое, што зрабіла гэтая жанчына, усё роўна прарыў. Бо, па-першае, і для яе гэта ўжо дастаткова мужны ўчынак, а, па-другое, для тых, хто “ня верыць у тэорыю змовы” (уставілі ж фразку людзям у мазгі), канчаткова наступіў момант ісьціны – пра сусьветную закулісу, масонаў, бангстараў, транснацыянальныя мафійныя структуры, заходняю “эліту” (якая ж гэта Эліта?!), новы Сусьветны “парадак” (які ж гэта Парадак?!), Сусьветны ўрад, Сусьветны банк, Сусьветную рэлігію і г.д. нарэшце загаварылі практычна афіцыйна! Прынамсі, цяпер гэтыя паняцьці можна лічыць абсалютна легальнымі, амаль навуковымі (Чацьверыкова ж заявіла, што яна навуковец). А, калі што, можна спаслацца ня толькі на Пятрова, Івашова, Левашова, а і на Чацьверакову, Няверава…
Таму “нязмоўшчыкам” лепш хуценька і канчаткова прызадумацца над тэмай і адфармаваць свае мазгі ў адэкватным рэчаіснасьці ключы – г.зн. прызнаць перад самім сабой, што і глабальная змова, і сусьветная закуліса (й яе кіраўнікі – сіянакратыя), і бангстары (практычна чыстая сіянакратыя), і іхныя несусьветныя злачынствы (уключаючы тыя, што ўжо зьдзейсьнены, але не кампенсаваны адплатай, і тыя, якія толькі запланаваныя)… існуюць. Усё гэта – істотная, хаця і ценевая, частка нашай рэчаіснасьці. Бо далей такім “няверуючым” пагражае банальны астракізм у асяроддзі прыстойных людзей.
Трэцяя заслуга выступоўкі ў тым, што яна, як навуковец-гуманітарый, які прафесійна сочыць за падзеямі ў пэўнай сьферы грамадскага жыцьця, назвала нам важныя даты, дакументы, прозьвішчы, грамадскія арганізацыі, міжнародныя структуры, агалосіла ідэі, паказала на лазейкі ў заканадаўстве РФ (і, напэўна, РБ), выкрыла канкрэтныя механізмы, з дапамогай якіх садамісцкія сілы гнуць у глабальным маштабе сваю дэградатыўную лінію. Сапраўды істотныя рэчы, на якія цяпер можна абаперціся.
Падвядзем кароткі вынік.
Такім чынам, да таго станоўчага, што зьвязана з глабальным супрацівам сіянакратыі й мела месца яшчэ нядаўна (а гэта ідэалагічная і часткова прапагандыская дзейнасьць асобных людзей у ЗША, Еўропе, Расеі – і, сьціпла заўважым, у Беларусі), у апошні час дадалося наступнае:
– актыўныя вулічныя пратэсты з удзелам мільёнаў людзей у Францыі;
– практычная легалізацыя супраціву “заходняй эліце” ў Расеі;
– практычна афіцыйная легалізацыя шэрагу паняцьцяў (хай сабе яшчэ недастаткова дакладных), якія апісваюць глабальную мафію, яе мэты і метады дзеяньня.
Гэта істотныя крокі ў кірунку прагрэсу. Цяпер давайце пагаворым пра недахопы аналізуемага выступу.
–
Глядзіце, Чацьверыкова прызнае псіха-сексуальную анамальнасьць садаміі (кантэкстна), прызнае, што за садамітамі стаіць глабальная закуліса (кантэкстна), што розныя формы сексуальнага збачэнства выкарыстоўваюцца “заходняй элітай” як механізм падпарадкаваньня людскай цывілізацыі сабе (праз разбурэньне і дэградацыю грамадскіх культуры, прыстойнасьці, адказнасьці). Акрамя таго, Чацьверыкова робіць важкі акцэнт: садамізацыя людскай цывілізацыі мае “духоўную складовую”, намякаючы на тое, што найбольш актыўныя гомасексуалісты, феміністкі, педафілы і тыя, хто за імі стаіць, служаць і моляцца… сатане (тут, вядома, цяжка пагадзіцца з тым, што сатанізм, нават проста тэрміналагічна, прызнаецца формай “духоўнасьці”; але ня будзем на гэта пакуль губляць час). Маўляў, гэта тлумачыць іррацыянальную актыўнасьць, наступальнасьць, нават настырнасьць садамітаў, іх перакананасьць у слушнасьці сваёй справы.
І вось на фоне ўсяго гэтага яна прапануе рэцэпт: трэба супрацьстаяць садамізацыі людскай цывілізацыі з дапамогай… хрысьціянства. І, каб у гэтым умацаваць свае пазіцыі, яна заяўляе, што сучасная садамізацыя еўрапейскага грамадства – гэта нішто іншае, як дэградатыўнае вяртаньне Еўропы ў той старажытны, прымітыўны, пантэістычна-язычніцкі стан, у якім яна была да сваёй хрысьціянізацыі.
Вось тут, як кажуць, прыехалі…
Такая пастаноўка праблемы ўзьнімае ў сваю чаргу цэлы ворах пытаньняў што да розных неадэкватнасьцяў.
Па-першае, аказалася, што выкладчыца адной з самых прэстыжных расейскіх вышэйшых навучальных устаноў, якая (установа) па вызначэньні павінна быць абсалютна секулярнай, на справе зьяўляецца па сваім сьветаглядзе перакананай ідэалісткай-хрысьціянкай. Гэтую праблему давайце абмяркуем пазьней.
Па-другое, пры такім падыходзе аўтаматычна паўстае пытаньне пра тое, наколькі хрысьціянства сапраўды можа быць эфектыўнай зброяй супраць сатанізацыі людскай цывілізацыі. А можа, ёсьць ня менш выніковыя ў гэтым сэнсе сусьветныя рэлігі (хаця б той жа іслам).
Трэцяе. Няўжо язычніцтва, а тым больш пантэізм, сапраўды маюць тыя грахі, якія прыпісвае ім спадарыня Чацьверыкова?
І, нарэшце, яшчэ адно стратэгічнае пытаньне: Ці можна перамагчы ворага, змагаючыся зь ім яго ж зброяй, па яго законах, на яго ж “духоўным” полі й яшчэ займаючы пры гэтым пасіўна-абарончую пазіцыю?
Давайце разгледзім гэтыя пытаньні.
Пакінем да лепшых часоў аналіз таго, наколькі паняцьці “язычніцтва” і “пантэізм” зьяўляюцца сінанімічнымі, што кантэкстуальна намаўляе нам спадарыня выступоўка (зробім толькі кароткую рэпліку: калі яна прызнае, што язычнікі ва ўсіх праявах рэчаіснасьці бачаць прысутнасьць Бога, дык гэта вялікі прагрэс ва ўяўленьні хрысьціянаў пра сапраўднае язычніцтва…), і аддадзім больш увагі іншаму асьпекту.
Справа ў тым, што тое, у чым спадарыня Чацьверыкова абвінавачвае язычніцтва-пантэізм, якраз для яго не характэрна. Яшчэ сёньня многія людзі ў Беларусі памятаюць, як ім казалі іхныя бацькі й дзяды, што на нашай зямлі яшчэ стагоддзе таму было зусім іншае жыцьцё, якое многім з нас сёньня падаецца казачным. Аказваецца, у нашых вёсках людзі раней практычна не палілі цыгарэтаў, не пілі гарэлкі, не мацюкаліся (у беларускай мове, як вядома, расейскіх мацюкоў увогуле няма), не баяліся злачынцаў (хаты не зачыняліся на замкі – закрылі дзьверы, уставілі трэску і пайшлі), давалі піць вады, малака, часта кармілі абсалютна чужых людзей, калі тыя прасілі, прымалі іх пераначаваць у свае хаты… Беларусы-вяскоўцы раней таксама практычна пагалоўна вельмі цанілі свой род, сваіх продкаў. У цэлым сьветагляд сваім дамінантным зьместам быў працоўна і стваральна арыентаваным.
Тым больш нашыя продкі ня мелі праблемаў зь ніякімі збачэнцамі. Проста на апошніх заўсёды была аднолькавая негатыўная рэакцыя. Прычым, татальная і адназначная!
Напэўна, многія пагодзяцца, што ўсё пералічанае – рысы свабоднай высокай дэмакратычнай культуры. Але справа ў тым, што гэта ж і рысы, характэрныя для культуры нашага народу зь яшчэ больш далёкай старажытнасьці – гэтыя рысы належаць… язычніцкай культуры (паганскай яна была названа для мэт хрысьціянізацыі). Потым на тэрыторыю Беларусі прыйшло хрысьціянства, за ім матэрыялізм-камунізм, цяпер ідзе лібералізм-ліберастызм, якія адзін за адным і ўсё больш паскоранымі тэмпамі вытручваюць на нашай зямлі ўсё высокае, стваральнае, боскае.
З чаго гэта Чацьверыкова ўзяла, што язычніцтва і пантэізм зьяўляюцца сінонімамі нізкага, дэгенератыўнага, садомскага? – незразумела. Магчыма, нехта, уводзячы слоўца “хрысьціянутасьць”, меў на ўвазе якраз такія выпадкі?
Ужо каму-каму, а навукоўцу-гуманітарыю павінна быць вядома, што галоўнай прычынай грамадскай дэградацыі зьяўляецца дэградацыя ўлады, якая ў сваю чаргу адбываецца альбо з-за яе ўласнай цэнтралізацыі, персаналізацыі, бюракратызацыі, іншых формаў адрыву ад свайго народу і сапраўднага стваральнага жыцьця, альбо ў выніку паскоранага нарастаньня тых жа зьяваў за кошт узьдзеяньня сацыяльных паразітаў. Гэтыя дэградатыўныя механізмы зьяўляюцца ўніверсальнымі для ўсёй гісторыі чалавецтва, уключаючы наш час. І ні язычніцтва, ні пантэізм тут ні пры чым.
Больш за тое, ну, чаго вартае ключавое палажэньне хрысьціянства пра другую – нябітую – шчаку, калі наперадзе сур’ёзнае змаганьне? Абсалютна відавочна, што язычніцкае “зуб за зуб”, якое яна лае, тут было б, як мінімум, больш адэкватным…
Акрамя таго, Чацьверыкова і сама ведае, што ў садамізацыі Еўропы вінаватыя не “язычніцтва і пантэізм”. Адна спасылка на Кабалу чаго вартая… Канчаткова ж яна ўпэўніла нас у гэтым, калі сама заявіла, што пасьля аб’яднаньня праваслаўя “закуліса” плануе паставіць над ім Праваслаўнага Папу, пасьля аб’яднаньня ўсяго хрысьціянства – над праваслаўным Папам і усім хрысьціянствам – Рымскага Папу, а над імі ўсімі… рабінат (гл. сьхему падпарадкаваньня чалавецтва па Чацьверыковай).
Такім чынам, яна ведае ня толькі пра існаваньне “закулісься”, але нават яго плануемую структуру вертыкальнага падпарадкаваньня, у якой няма ні язычнцітва, ні пантэізму. Затое ёсьць… рабінат. Г.зн., яна ведае і пра сіянізм, і пра сіянакратыю, і пра тое, хто зьяўляецца ініцыятарам грамадскай ліберастызацыі-садамізацыі-сатанізацыі ў глабальным маштабе.
Справакаваныя Чацьверыковай, давайце цяпер прыгледземся паўважлівей да таго, што яна прапануе ў якасьці змагарнай альтэрнатывы садамізму-сатанізму – прыгледземся да праслаўлянага ёю хрысьціянства.
Вось, напрыклад, перад вамі фота фрэсак, намаляваных Мікеланжэла ўнутры самага галоўнага хрысьціянскага сабора – базілікі сьвятога Пятра ў Ватыкане.
На іх паказаныя сцэны зь біблейскага міфа, калі Бог стварае Сонца і Месяц, расьлінны сьвет на Зямлі, а таксама чалавека “па сваім вобразе і падабенствы”. Прыгледзьцеся да іх паўважлівей. Прыглядзеліся? А цяпер хай будзе вам вядома (калі да таго не было) – перад вамі адзіная афіцыйна прызнаная Ватыканам выява Бога! Канкрэтна так па ватыканскім загадзе ўсе хрысьціяне-каталікі (а іх сёньня больш за мільярд) павінны ўяўляць сабе Творцу сусьвету!
А цяпер яшчэ раз прыгледзьцеся і прызнайце, што ня трэба быць асабліва вытанчаным мастацтвазнаўцам, каб убачыць пэўныя “асаблівасьці” ва ўяўленьні Мікеланджала пра Бога, зь якімі цалкам пагадзіўся і якія фаіцыйна замацаваў Ватыкан.
Ці варта пасьля гэтага зьдзіўляцца, што, калі клерыкалы выхаваныя на выяве бога, які знаходзіцца ў стане оргіі зь дзяцьмі й падлеткамі, то каталіцкую царкву ўвесь час будуць скаланаць (сёньня гэта проста лягчэй выходзіць на паверхню) педафільныя “інцыдэнты”, якія па жаданьні нядобразычліўцаў каталіцызму могуць быць лёгка паратвораныя ў дыскрэдытацыйныя землятрусы? Пра гомасексуальныя справы, у якіх фігуруюць прафесійныя служкі Ватыкана, і казаць ня варта. Магчыма, гэта там ужо ледзь ня норма (афіцыйнага бога ў непрыстойнай позе вы таксама бачыце). Прынамсі, вэрхалаў на гэтую тэму нешта не чуваць. Відаць, сіламі, якія супрацьстаяць каталіцкай царкве ці жадаюць дамагчыся яе падпарадкаваньня сабе, педафілія лічыцца зброяй больш прыдатнай для шантажу ў параўнаньні з садаміяй.
Прадчуваючы патэнцыял такой контраргументацыі, Чацьверыкова па ходу свайго выступу робіць папраўку: аказваецца, у змаганьні супраць глабальнага садомскага граху яна мае спадзеў ня столькі на ўсё хрысьціянства, колькі на праваслаўе. А, калі дакладней, ізноў не на ўсё, а толькі на расейскае.
Ах, так? Тады зьвернем увагу на іншыя факты.
Вось тут – http://www.youtube.com/watch?v=-3YnLOL-MCM&feature=related – палкоўнік Уладзімір Квачкоў (дарэчы, таксама шчыры праваслаўны хрысьціянін) неяк нядобра кажа пра цяперашняга Патрыярха РПЦ МП. Прычым, настолькі нядобра, што я і сёньня ня буду пісьмова гэта паўтараць.
Некаторыя скажуць: Квачкоў рускі нацыяналіст, экстрэміст і г.д., верыць яму нельга.
Добра, тады нагадаем, што на шырокі распаўсюд у асяроддзі рускай праваслаўнай царквы асобаў з нетрадыцыйнай арыентацыяй неаднаразова намякаў вядомы журналіст Аляксандр Няўзораў, які добра ведае сітуацыю знутры, бо пэўны час быў семінарыстам.
І гэты не падыходзіць?
Добра. Тады абапрэмся на аўтарытэт чалавека, які належыць да самага што ні на ёсьць кіраўніцтва РПЦ МП і часта мільгаціць на расейскіх тэлеэкранах, дзе ён падае сябе як публічны твар уплывовай часткі рускай праваслаўнай Патрыярхіі. Гаворка пра дзякана Андрэя Кураева.
Дык вось, нядаўна гэты найбольш абазнаны ва ўнутраных справах рускага праваслаўя чалавек адкрыта паінфармаваў расейскую і міжнародную грамадскасьць, што ў РПЦ МП поўна садамітаў. Нават некалькі епіскапаў зьяўляюцца выкрытымі гомасексуалістамі (http://www.online812.ru/2013/05/30/007/).
Ну, ужо гэтаму чалавеку верыць, здаецца, можна.
Так і хочацца спытаць: спадарыня Чацьверыкова, скажыце, ну, якія могуць быць шанцы і ў рускага праваслаўя перамагчы глабальны садом, калі гэтая арганізацыя насычана братамі па самаадчуваньні тых асоб, якія гэты садом зацята прасоўваюць у сьвеце?
Пытаньне, натуральна, рытарычнае. Бо любому ясна, што ніякіх шанцаў на такую перамогу пры такім раскладзе няма.
Адзінае адрозьненьне паміж каталіцкай і праваслаўнай хрысьціянскімі царквамі толькі ў тым, што адну скаланаюць педафільныя вэрхалы, а другую – підэрастычныя…
Але і гэта ня ўсё. Нікчомныя персьпектывы ўсяго хрысьціянства ў цэлым супрацьстаяць глабалізацыі садомскага граху абумоўлены яшчэ адной істотнай абставінай. А менавіта тым, што ў яго падмурку знаходзіцца… юдаізм.
Пра гэта вядома вельмі даўно. І становіцца відавочным кожнаму, хто сапраўды як навуковец уважліва прачытае Біблію (асабліва яе першую частку), а тым больш параўнае Стары Запавет з… Торай. Калі ж чалавек не паверыць уласным вачам і ўласнаму розуму (а такіх – псіхолагі гэта добра ведаюць – сёньня ўсё яшчэ большасьць), яму можна параіць прыслухацца да аўтарытэтных меркаваньняў.
Вось, напрыклад, аўтарытэтны габрэй Станіслаў Бялкоўскі вам адкрыта кажа (гл. гэтае відэа: http://via-midgard.info/news/in_russia/25583-evrej-belkovskij-otvechaet-na-vopros-kogda-evrei.html): “Час, калі габрэі перастануць вучыць рускі народ, як яму жыць, не наступіць ніколі. Таму што рускі народ зьяўляецца праваслаўным народам, а праваслаўе заснавана габрэямі – Ісусам Хрыстом, Багародзіцай і 12-ю апосталамі. Усё гэта былі этнічныя габрэі. Таму, прашу прабачэньня, вы мусіце з гэтым зьмірыцца…”. Вядома, Бялкоўскі тое-сеё перакруціў. Вядома, чалавек ён нахабны. Але гэты сіяніст абмяркоўваемае пытаньне асьвяціў выдатна.
А вось меркаваньне чалавека, яшчэ больш аўтарытэтнага ў прадмеце гаворкі – асабістага біёграфа сям’і Ротшыльдаў Марка Раважа (гл. http://via-midgard.info/index.php?newsid=30936): “Здаецца неверагодным, але вы, Хрысьціяне, і паняцьця ня маеце, адкуль прыйшла ваша рэлігія, адкуль яна ўзялася і як? Кнігі па гэтым пытаньні, якія зьяўляюцца часткай вашай Бібліі, вы паўтараеце як папугаі, але ў іх не ўнікаеце. Мы старанна выканалі сваю працу, а вы верыце нашай прапагандзе. Прышэсьце Хрысціянства для вас – гэта … выкананьне габрэйскага боскага прароцтва. Дзе вам убачыць, што яно зьнішчыла Вялікую негабрэйскую цывілізацыю й імперыю, зь якой габрэйская Юдэя вяла сталыя войны? Дзе вам убачыць, што Хрысьціянства на тысячу гадоў адкінула Еўропу ў дзікунства і цемру? Як жа – яно ж прынесла «Выратаваньне» у негабрэйскі сьвет! … Яшчэ такі мэтр як Гібон спрабаваў вас адукаваць, напісаўшы «Гісторыю заняпаду Рымскай імперыі». Ён быў разумны негабрэй, прыхільнік паганскай Еўропы. І, як гісторык, з вачыма і галавой. Таму ён бяз цяжкасьці паказаў на хваробу, якая падтачыла і разбурыла вялікі будынак антычнай цывілізацыі. Ён паказаў на… хрысьціянства – закон, які прыйшоў зь Сіёну, на «Божае слова», якое прыйшло з Ерусаліма, як на першапрычыну заняпаду і гібелі Рымскай імперыі й усяго таго, што зь яе сыходзіла”.
Ну, як вам? Прасьвятляецца ў мазгах?
Па сутнасьці тое ж, але ўжо ў дачыненьні да славянаў, пацьвярджаюць дасьледчыкі, якія вывучаюць гісторыю зьяўленьня хрысьціянства на славянскіх землях (гл., напрыклад, тут: http://via-midgard.info/index.php?newsid=30494).
У свой час генерал Канстацін Пятроў цытаваў некаторыя месцы зь Бібліі (у тым ліку, напрыклад, тыя абзацы, дзе гаворыцца, што “Бог” абяцаў свайму “абранаму народу”, што народ Ізраіля будзе панаваць над многімі народамі, якія пагодзяцца служыць габрэям, а тыя народы, якія не захочуць скарыцца, цалкам зьністожацца), а затым пытаўся ва ўсіх нас (але асабліва ў былога РПЦшнага патрыярха Алексія ІІ): гэтую мярзоту Бог напісаў? Ці хто? (гл. тут: http://www.youtube.com/watch?v=P3EfvgGIXd4).
Алексій ІІ больш чым за 15 гадоў так і ня даў адказу. І ясна, чаму. Затое кожны нармальны незашораны хрысьціянствам чалавек можа тут жа сказаць: дубу ясна, што такое сапраўдны Бог ніяк ня мог напісаць, а напісаў нейкі канкрэтны сіяніст з умоўным прозьвішчам “Ціхто”.
Калі і гэтага мала, давайце капнем яшчэ глыбей.
Тым, хто цікавіцца сёньня гістарычнымі зьвесткамі, якія датычаць пачаткаў людскай цывілізацыі, напэўна вядомы Андрэй Скляраў (у сеціве ёсьць серыя фільмаў зь яго ўдзелам). Гэты чалавек шмат часу прысьвячае таму, каб давесьці, што афіцыйная гістарычная навука хавае некаторыя факты, датычныя сапраўднай гісторыі людскай цывілізацыі (асабліва ён любіць паказваць старажытныя будаўніча-тэхналагічныя знаходкі). На маё меркаваньне, ня ўсе высновы Склярава можна некрытычна ўспрымаць, але часам ён выдае надзвычай важныя зьвесткі. Нядаўна ён выступіў зь лекцыяй «Зямля Баала» (гл. тут: http://www.youtube.com/watch?v=NXU73W1-NOA), у час якой распавёў пра язычніцкіх багоў, якім пакланяліся жыхары зямлі Ханаанскай (гэта цяперашні Ізраіль, раней – Палестына) непасрэдна перад прыходам туды габрэяў (прычым, як высьветлілася, нават ад студэнтаў расейскага “МГИМО” гэтыя зьвесткі хаваюцца).
На гэтую інфармацыю варта зьвярнуць увагу, каб зразумець, кім быў, адкуль і як узяўся Яхвэ, які зьяўляецца нібы-та адзіным Богам ва ўсіх “монатэістычных” аўрамічных рэлігіях, у падмурку якіх ляжыць “Стары Запавет” – у юдаізме, хрысьціянстве, ісламе.
Зь яго выступу вымалёўваецца наступная карціна (паспрабую выкласьці яе больш пасьлядоўна; калі што ня так, папраўце).
1. На Ханаанскай зямлі (у ханаанскай дзяржаве) да прыходу туды габрэяў жыло некалькі народаў: Хеты, Амарэі, Хананеі, Феразеі, Явейцы, Евусеі. Там гэтыя народы ўзаралі землі, зрабілі меліярацыйныя каналы, пасадзілі сады, пабудавалі дарогі й гарады. Знакаміты Ерусалім (Е-ра-салем = ёсьць Ра слаўны) таксама быў пабудаваны да прыходу на гэтую зямлю габрэяў. Г.зн., што Ханаан сапраўды была зямля абетаваная – гэта значыць заселеная, абжытая, распрацаваная, а ня проста “абяцаная габрэям іх богам”, як часта перакладаецца слова “абетаваная”.
2. Галоўным народам сярод ханаанцаў былі хеты (паколькі ў пераліку народаў, якія жылі ў Ханаанскай дзяржаве, яны, як правіла, узгадваюцца першымі; але галоўным месцам пражываньня хетаў было Анаталійскае ўзвышша – сучасная Турцыя; там была іх уласная “нацыянальная” дзяржава). Невядома, колькі з ханаанскіх народаў былі арыйскімі (г.зн. белымі народамі, крэўнымі сучасным германцам, балтам, славянам – у т.л. нам, беларусам), але дакладна вядома, што хеты – арыйцы.
3. У міфалогіі ханаанцаў, як у язычнікаў, было шмат багоў (гл. сьхему вышэй). Гэтыя богі мелі свае імёны, паходзілі адзін ад аднаго і змагаліся адзін з адным за пасаду галоўнага бога. Са слоў Склярава, гэта выглядала прыкладна так: самыя старажытныя вядомыя цяпер богі ханаанцаў – гэта Эліён і Берут; ад іх пайшлі богі Неба і Зямля; ад тых два браты – Дагон і Эль; затым у Дагона нарадзіўся бог Баал, а ў Эля двое багоў – Яму і Мут; Эль прыходзіць да ўлады на небе ў выніку зрынаньня бога Неба; затым на яго месца пажадаў прыйсьці яго сын Яму; гэта выклікае абурэньне ў многіх іншых багоў (якія на сьхеме не пазначаныя) і ў выніку гэтага да ўлады прыходзіць пляменьнік Эля Баал; але апошняга зрынае і забівае другі сын Эля – бог сьмерці Мут (ці Мот) – і боскі трон вызваляецца; вырашаючы, каго на яго пасадзіць, бог Эль з жонкай хочуць пасадзіць на яго нейкага бога за тое, што ён спагадлівы да багоў і жорсткі ў дачыненьні да людзей; але тут адраджаецца Баал і займае трон – становіцца царом багоў, а Эль саступае.
Таму галоўным богам усіх ханаанцаў (у тым ліку, верагодна, і хетаў, якія жылі ў Ханаанскай дзяржаве) лічыўся Баал (ці Ваал, Вал, а, можа, Вул, Вял, Вол; дарэчы, можа таму кастрыраваны бык-цялец завецца “вол”).
4. Практычна аналагічная сістэма багоў і аналагічныя ўзаемадачыненьні паміж імі існавалі ў міфах суседніх з ханаанцамі народаў – у тагачасных егіпцян, грэкаў, рымлян, хетаў, славян (толькі там тыя ж богі часта мелі іншыя імёны: у хетаў поўным аналагам Баала быў бог навальніцы Цішоп, у грэкаў лічыўся Зеўс, у рымлян – Юпітэр, у славян – Пярун, у егіпцян – Асірыс).
5. Такая ж сістэма багоў, напэўна, была і ў габрэяў (пра гэта ніжэй). Толькі імя іх галоўнага бога было Яхвэ. Зьвесткі пра ўсіх іншых габрэйскіх багоў, якія былі пераможаны Яхвэ, пазьней былі адмыслова сьцёртыя. Толькі па гэтай прычыне прынята лічыць, што яны вынайшлі монатэізм.
6. Яхвэ, напэўна, вельмі варагаваў з Ваалам (уключонасьць Яхвэ ў адзіныя з Ваалам міфы зьяўляецца доказам таго, што ён мае тыя ж язычніцкія карані). Прычынай гэтага сярод іншага магла быць багіня Астарта, якая па адных міфах зьяўлялася жонкай Яхвэ, а па іншых – Ваала (класічны трохкутнік; дадаткова гэта значыць, што спрэчцы паміж галоўным арыйскім і галоўным семіцкім багамі – а значыць, і паміж нашымі народамі – ужо не адно тысячагоддзе!).
7. Бог Яхвэ быў ня менш злачынным і дэгенератыўным (калі глядзець на яго з пазіцыі этыкі, дамінуючай у людзей сёньня), чым аналагічныя богі ў іншых суседніх народаў у той час. Так, ён ня менш за іншых багоў патрабаваў ад свайго габрэйскага народу ахвяраў людьмі, у т.л. дзяцьмі, дазваляў оргіі (прынамсі, у Саламона было пад 1000 жонак і наложніц). Што да бога Ваала, дык нядобрыя ўласьцівасьці былі яму прыпісаны пазьней (гл. ілюстрацыю). На справе, гэты бог (у вобразе чалавека і, магчыма, вала-цяльца) быў ані трохі ня горшы за Яхвэ.
8. Акрамя вышэй адзначанага, бог Яхвэ праз Майсея загадаў габрэям захапіць зямлю Ханаанскую і зьдзейсьніць там… татальны генацыд (захопленую дзяржаву габрэі пераназвалі ў Ізраіль). У адносінах да іншых народаў, якія жылі за межамі гэтай зямлі, Яхвэ патрабаваў ад габрэяў зьдзяйсьняць іх частковы генацыд, калі яны будуць супраціўляцца гвалтоўнаму падпарадкаваньню, альбо ператвараць іх у рабоў, калі яны супраціўляцца ня будуць. Апошняе звалася “прапановай міру”… Але для ханаанцаў Яхвэ прадпісваў толькі адно – сьмерць! Такім чынам, Яхвэ значна больш падыходзіць на ролю д’ябла, сатаны, Люцыпара, чым узьведзены ў паклёп сіяністамі Ваал.
9. Бог Яхвэ – галоўны “герой” гэтых, ранейшых і далейшых аналагічных падзей, зьвязаных зь гісторыяй габрэйскага народу. Таму ён – галоўны герой іх Торы. Але ж ён жа – галоўны герой Бібліі й Карана! У выніку хрысьціяне і мусульмане пад выглядам чытаньня “сьвятых кніг” засвойваюць, нібы ўласную, гісторыю чужога народу, дзе відавочныя злачынствы апраўданыя чужым богам! Уласны бог арыяў – Ваал – быў падвергнуты арганізаванай сіяністамі дыскрэдытацыі (“цялец – гэта нешта кепскае”) й наступнаму забыцьцю. Гэтаму ж богу на іншых арыйскіх землях і пад іншымі імёнамі – Пярун, Зеўс, Юпітэр, Асірыс, Цішоп – быў арганізаваны такі ж лёс…
10. Такім чынам, той, каго хрысьціяне завуць “Гасподзь”, а мусульмане “Алах” – гэта проста іншыя назвы ўсё таго ж злачыннага Яхвэ! А той, каго яны завуць Люцыпар, сатана, д’ябал – гэта наўмысна дыскрэдытаваны сіянстамі галоўны арыйскі бог Ваал.
Людзі, вы ўсьведамляеце, што было зроблена?
Прыватны бог габрэяў (іх уласны нацыянальны бог) Яхвэ – адзін зь язычніцкіх багоў гэтага народа, які проста стаў галоўным, забіўшы ці зрынуўшы іншых багоў, які вырашыў затым зьнішчыць галоўнага на той час ханааскага (арыйскага) бога Ваала, які асьвячаў татальны генацыд-халакост усіх ханаанскіх (тутэйшых) народаў, пазьней становіцца… адзіным Богам зямлі Ханаанскай, перайменаванай у Ізраіль. Але ня толькі для юдэяў – ён становіцца адзіным Богам і для хрысьціян і для мусульман (дарэчы, многія зь іх арыйцы). Праз гэта цяпер перафарматаваны ў прасіянісцкім ключы сьветагляд прыкладна трох мільярдаў людзей на зямлі…
Ну, як вам інфармацыя для роздуму?
Вось якая міна знаходзіцца ў падмурку сьветагляду ледзь не паловы чалавецтва… Ну, і ці можна з такой “рэччу” ў сваёй галаве перамагчы магутную, злачынную соцыяпаразітную сілу?! Тым больш, што гэтую міну туды заклала… тая самая сіла!
–
Усе сябры рэдакцыі “Нашай зямлі” маюць не рэлігійны, а рэалістычны сьветагляд. І таму мы разумеем, што для таго, каб рэканструяваць рэальную карціну падзей, трэба пададзенае вышэй трохі скарэктаваць.
Рэальна, вядома, існавалі ня богі. У народаў у той час рэальна былі іх лідары-ідэолагі, вышэйшыя рэлігійныя ерархі – жрацы, валхвы. Былі такія і ў габрэяў.
Пасьля іх выгнаньня егіпцянамі зь Егіпту (якое пазьней было аформлена, як выхад адтуль габрэяў па іх уласным жаданьні) і доўгага бадзяньня па розных мясьцінах (якое было аформлена як нібы-та падарожжа па пустыні з мэтай дачакацца, “пакуль памрэ апошні раб-габрэй”), урэшце кіраўнікі габрэйскага народу, калі ім канчаткова надакучыла бадзяцца, вырашылі прыдбаць сабе краіну для пражываньня (ніхто не жадаў прымаць гэты народ у сябе; відаць, ужо тады існаваў адпаведны імідж). Зрабіць гэта можна было толькі гвалтоўна. Землі, на якіх можна было жыць, ужо тады былі заселены і апрацаваны. З усіх іншых варыянтаў габрэйскім жрацам найбольш спадабалася зямля Ханаанская (відаць, была найбольш абетаванай). Але неабгрунтаваны гвалт, нахабнае рабаўніцтва, масавыя забойствы мірных тутэйшых жыхароў, якім усё належала, бо было створана іх працай, і тады ня вельмі віталіся. А што, калі злачынныя планы аформіць як жаданьне галоўнага бога габрэйскага народу?!.. О, тады зусім іншы каленкор. Вось гэтым псіхалагічным прыёмам і пакарысталіся габрэйскія жрацы, заявіўшы, што бог Яхвэ загадаў свайму народу захапіць Ханаанскую дзяржаву гвалтам, а над усімі яе карэннымі жыхарамі зьдзейсьніць… генацыд-халакост.
Халакост быў патрэбны габрэйскім жрацам, каб сьцерці памяць пра тое, што гэтая зямля на справе належала іншым народам, што яны ўласнай працай зрабілі яе абетаванай, што ў іх быў уласны галоўны бог Ваал, і што ўсе ханаанскія народы былі зьнішчаны габрэямі праз генацыд. Зьнішчаючы “памяць” па такой методыцы – шляхам зьнішчэньня ўсіх носьбітаў гэтых ведаў, у т.л. сакральных – габрэйскія жрацы (галоўныя злачынцы!) разьлічвалі забясьпечыць сябе ад магчымай адплаты. Дадаткова (для надзейнасьці) яны абылгалі бога ханаанцаў Ваала, ператварыўшы яго ў сатану.
Вось як хутчэй за ўсё выглядалі сапраўдныя падзеі, і вось чаму ў Бібліі, якая нібы-та вучыць “універсальным духоўным каштоўнасьцям”, запісана, што народ Ізраіля будзе панаваць над многімі народамі, якія пагодзяцца служыць яму, а тыя народы, якія не захочуць скарыцца, цалкам зьністожацца…
Але што гэта мяняе?
У дачыненьні да сіянісцкай міны, якая знаходзіцца ў падмурку ўсіх аўрамічных рэлігій – ні-чо-га!.. Выкалупаць яе адтуль немагчыма…
Дарэчы, ускосна пададзеную версію пацьвярджае лёгкі пераход юдэяў у хрысьціянства – той жа бог Яхвэ абяцае габрэям перавагі і ў юдаізьме, і ў хрысьціянстве. Так зьяўляюцца выхрасты. Адзін з найбольш вядомых у найноўшы час – Беразоўскі. І вось пытаньне: ці стрымала яго хрысьціянства ад таго, каб стаць злодзеем-міліярдэрам? Пытаньне зноў рытарычнае…
А можа, нам дапаможа евангелізацыя? Сказаў жа пра габрэяў наш Бог – Хрыстос, паміраючы на крыжы, што яны – слугі сатаны, і што на іх яго кроў… Можа, тут ёсьць выйсьце?
Але што тады рабіць з Троіцай – адзінствам Бога-бацькі, Бога-сына і Бога-духа? Што рабіць з тым фактам, што арыянства было паўсюдна выпалена калёным жалезам?…
У выніку, ну ніяк не адпавядае хрысьціянства, як ідэалогія, задачам змаганьня “на духоўным узроўні” з агрэсіўным глабальным наступам сіяністычна-ліберастычнага войска, “адухоўленага” сатаной (ніводная аўрамічная рэлігія не адпавядае).
Сама спадарыня Чацьверыкова разгублена абураецца цікавым фактам: хрысьціянскай праваслаўнай царквы ў Расеі (і ў Беларусі) становіцца ўсё больш – папы ў школах, ва ўніверсітэтах, там жа выкладаецца “рэлігіязнаўства”, “асновы праваслаўнай веры”, адкрываюцца кафедры тэалогіі, на тэлебачаньні для РПЦ МП выдзелены цэлыя каналы; глыбока веруючыя хрысьціяне, якія ўвесь час успамінаюць і Бога, і Хрыста, і Бога-Хрыста, працуюць на курсах ФПК для выкладчыкаў універсітэтаў; самі настаўнікі й выкладчыкі, такія ж, як Чацьверыкова, адкрыта маніфестуюць сваю хрысьціянскую веру. Такога і блізка не было яшчэ 10 гадоў таму, а ў грамадстве сапраўднай веры, культуры, прыстойнасьці ды здольнасьці супрацьстаяць сатанінскаму злу… усё менш і менш.
Чацьверыкова ўзгадвае гэты парадокс, але не дае яму тлумачэньня.
Мы даем. І асноўныя тлумачэньні ў вас перад вачыма!
Больш за тое, ужо некалькі гадоў таму мы ў рэдакцыі сфармулявалі, што Біблія (і ў цэлым хрысьцянства) – гэта лепшы праект сіянакратыі. Тады мы атрымалі масу тумакоў (разумеем, у людзей сьветаглядная ломка – справа цяжкая, балючая). Але час усё больш і больш паказвае, наколькі мы яшчэ тады былі правыя (бо, напрыклад, усе факты, прыведзеныя па гэтым пытаньні вышэй, былі знойдзены сябрамі рэдакцыі ўжо пасьля абвяшчэньня гэтага прынцыпу).
Карацей, не дапаможа нам хрысьціянства змагацца з садамізацыяй ды іншымі сіянісцкімі тэхналогіямі апанаваньня сьвету сатаной. Хутчэй Ваал зноў уваскрэсьне…
–
У сваім выступе Чацьверыкова ўзгадала і Андэрса Брэйвіка, патлумачыўшы яго ўчынак тым, што ў дзяцінстве яго гвалціла маці. Гэтым яна падмацоўвала сваё палажэньне, што садамізацыя вядзе да дэградацыі асобы і грамадства.
У свой час мы прааналізавалі сьветагляд і біяграфію гэтага вырадка (гл. тут: https://nashaziamlia.org/2012/05/07/5097/). Атрымаліся наступныя прынцыповыя пазіцыі:
– Брэйвік спакойна застрэліў пад сотню ні ў чым не вінаватых… маладых белых нарвежцаў; гэтае злачынства было яўна спланавана і арганізавана ня ім адным (1-е);
– ён падае сябе ненавісьнікам мультыкультуралізму; пры гэтым чамусьці зацята ненавідзіць толькі мусульман (якія ў большасьці семіты-арабы), а вось Ізраіль і габрэяў – такіх жа семітаў, як і ўсе арабы, і такіх жа мультыкультуралістаў – Брэйвік любіць. Ён прапануе еўрапейцам саюз зь сіяністамі супраць ісламу (2-е);
– адначасна Брэйвік зьяўляецца прыхільнікам гомасексуалізму ды лібералізму, і, як часта бывае ў такіх выпадках, ён зьяўляецца антынацыяналістам (3-е);
– за свае злычынствы Брэйвік ня здох на калу, не чацьвертаваны, не памёр на дыбе і нават не павешаны ці расстраляны. Ён сядзіць у добра абсталяванай і забясьпечанай нарвежскай вязьніцы, строчыць мемуары і чакае, калі яго пад той ці іншай зачэпкай вызваляць (а такія спробы ўжо былі!). Ясна, што такі лёс у вырадка магчымы толькі тады, калі нейкая магутная таемная сіла стаіць за ім, клапаціцца пра яго (4-е).
– Брэйвік зьяўляецца крыптагабрэем (альбо шабесгоем), крыптаюдэем і сіяністам; адначасна ён – масон (гэта 5-е).
Чацьверыкова сьцьвярджае, што прычыну ўчынку Брэйвіка трэба шукаць па Фрэўду ў яго дзяцінстве, у якім нядобрая маці стварыла зь яго псіхапатычнага монстра (хай гэта будзе 6-е).
Шчыра кажучы, мне незразумела, як гэта 6-м можа патлумачыць усё, што пададзена ў пп. 1 – 4. Затое, зыходзячы з пункта 5 – гэта зрабіць элементарна!..
Чацьверыкова – інтэлектуалка, навукоўка, гуманітарый – прафесіянал менавіта ў такіх пытаньнях. Нават сама сябе такой абвяшчае. Ня можа яна ня ведаць ці не разумець такія рэчы. Але ж атрымліваецца, што і ў гэтым пытаньні мы назіраем нейкую скажоную падачу рэчаіснасьці зь яе боку…
Але, давайце больш ня будзем зацыклівацца на асобе Чацьверыковай. Ня так важна, што на справе думае ці кажа спадарыня дацэнт, колькі тое, што па гэтай тэме будзе ведаць і думаць кожны з нас… Таму давайце абагулім дэфекты яе разуменьня глабальнай палітыкі й яе прапаноў. На мой погляд, стратэгічныя недахопы тут наступныя:
– Чацьверыкова не жадае назваць дакладнае імя галоўнага глабальнага злачынцы (ці групы злачынцаў);
– пераносіць віну зь сіянакратыі на язычніцтва-пантэізм;
– прапануе змагацца са злом на яго ж “духоўным” полі;
– і на гэтым жа ўзроўні прапануе выкарыстоўваць яўна слабую для гэтых мэт зброю – хрысьціянсва (ужо іслам лепш было б запрапанаваць – гэта, вядома, жарт);
– прапануе ў змаганьні заняць абарончую пазіцыю.
Дзіўныя праколы для такога чалавека. Калі гэтыя прапановы пачаць зьдзяйсьняць, перамогі ня будзе ніколі… Сапраўды карысныя прапановы павінны мець альтэрнатыўныя ўласьцівасьці.
Але пра гэта давайце пагаворым асобна.
Я не думаю, што ўсё выглядае так трагічна. На “Захаде” ёсць выбары і свабода інфармацыі таму людзі могуць мяняць накірункі развіцця. А што тычыцца Бібліі, дык яна ўтрымлівае вялікую колькасьць станоўчых ідэі і базавыя прынцыпы маралі. Лічыць, што жыды ўсіх абдурылі неправільна, ёсць цалкам канкурэнтныя і цывілізаваныя групоўкі.
Сяргей, ШТО акрамя 10 запаветаў, цікавае ў бібліі? Калі людзі жылі яшчэ ў пячорах, то мелі БОЛЬШ 10 запаветаў: ЯК адносіцца адзін да другога, да прыроды. Цывілізацыя і ішла—з абагаўлення прыроды. Першыя татэмы людзей-звяры, сонца, дождж, вецер… Людзі бачылі, што звяры, прырода МАЦНЕЙ за чалавека, яны залежныя ад іх. І цяпер беларусы маюць татэмныя язычніцкія прозьвішчы: Воўк, Казёл /а не Козел/, Заяц і гд.
А біблія вучыць чаму? Галоўны і адзіны бог на Зямлі—іх , яўрэйскі, ЯХВЭ /Ягова/. Людзі пайшлі ад …яўрэяў Адама і Евы. Ці вам самім не смешна верыць у гэта? Нават хітлер не называў немцаў “богаізбанным народам”, а арыйцамі. Уся біблія –міфы старажытных яўрэяў, ды і то амаль усе гэтыя міфы украдзеныя ў іншых народаў і перакручаныя на яўрэскі капыл. Звычайная псіхатронная яўрэйская зброя для Рабоў: пакутуй на гэтым свеце, маліся за ворагаў сваіх і тп. бздура —затое на тым свеце будзеш кайфаваць. Хрыстос –наш Ярыла (РА), /бог сонца/. Не маглі перамагчы язычніцтва агнём і мячом –то проста парабілі накладкі. Макош- багародзіца Марыя. Купала- Іван Купала. І гд.
Калі вы верыце ў Бога і лічыце сябе падпарадкаваным Богу, вы не можаце быць падпарадкаваныя каму-небудзь іншаму і гэта робіць вас свабодным.
Розум і веды чалавека абмежаваныя і спадзяванне на Бога ў тым, што мы пакуль не ведаем, робіць нас псіхалагічна ўстойлівымі.
Ісус Хрыстос быў свабодным чалавекам у тагачасным рабскім свеце. Ён ладзіў несанкцыянаваныя мітынгі і шэсьце, крытыкаваў уладу і стварыў незарэгістраваную арганізацыю. Таму Ён дае нам прыклад паводзін свабоднага чалавека.
Хрысціянства заснаванае на Бібліі мае шмат пабочных станоўчых эфектаў. Якраз хрысціянская цывілізацыя спрыяла развіццю тэхналогій. Іншыя рэлігіі былі ў гэтым сэнсе тупіковымі.
Згодзен, што нейкія рэчы, асабліва ў Старым Запавеце, сёння выглядаюць дзікунскімі, але тады Свет быў такім.
У рэлігіі старажытных егіпцян існавала паняцце аб тым, што чалавек мае пяць складовых частак і гэтыя часткі называліся АБ, БА, КА, ХАТ і ХУ. Давайце разгледзім іх паасобку:
АБ – у рэлігіі старажытных егіпцян – пазначэнне адной з пяці складовых частак чалавека, злучны элемент (аспект сонца) паміж чалавекам і “зіхатлівай жыццёвай сілай”. Пасля смерці аб пакідае мёртвае цела, каб далучыцца да зорак, змешчаных каля канцавосся.
Таксама тэрмін “аб” егіпцяне ўжывалі для “духу сэрца” – сімвалічнае ўвасабленне волі і жадання асобы. Сэрца ў якасці ёмішча для “аба” звалася “хаці”. (Крыница: https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%90%D0%B1_(%D0%94%D1%80%D0%B5%D0%B2%D0%BD%D0%B8%D0%B9_%D0%95%D0%B3%D0%B8%D0%BF%D0%B5%D1%82)
Звярніце увагу: Аб злучны элемент паміж чалавекам і “зіхатлівай жыццёвай сілай” і ўвасабленне волі і жадання асобы. А цяпер звярніце увагу на беларускую мову:
У беларускай мове існуюць аб – прыназоўнік і аб (а, аба) – прыстаўка. Калі ўзяць слова абмерці, то яно кажа дакладна што аб мёртвы, абрыгацца (аб рыгае), абляніўся (аб лянуецца), абмацерыць (аб мацерыцца), абляцець (аб лётае), абкурыць (аб курыць) – тут аб нейкая жывая духоўная энэргія чалавека, якая можа дэградаваць; абы-што (аб ы-што) – замяніце ы на ні і атрымаеце аб ні-што; абыякі – аб ні-які – тут аб паўстае ў стане волі і жадання чалавека. Такім чынам, у беларускай мове існуе да гэтых часоў слова аб, але з нас ніхто і не ведаў што яно значыць у такіх словаў як абмерці, абы-што, абы-як, абыякавы. Аказваецца ўсё вельмі проста, чалавек які пазбаўлены той “зіхатлівай жыццёвай сілай”, якая чалавека робіць моцным духам, а так як сонца ў тыя часы было для людзей богам, то божай сілы, становіцца ніякім, бязвольным і паступова дэградуе. З усяго відавочна, што адна пятая чалавека – гэта божая сіла, якая яго робіць моцным духам і сільнай воляй. Аб выступае правадніком (як дрот для электрычнасці) праз які сонечная энэргія перацякае ў чалавека. Недарам сонца вылечвае шмат захворванняў, напрыклад: рахіт, бранхіты і дапамагае выпрацоўваць вітамін D.
Разгледзім сказ: Сэрца ў якасці ёмішча для “аба” звалася “хаці”.
ХАТ – у рэлігіі старажытных егіпцян – пазначэнне фізічнага цела чалавека, адна з пяці складовых частак, якія фармуюць чалавечую сутнасць. Выступала у трыядзе з ка і ху. (Крыніца: https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A5%D0%B0%D1%82)
Значыць фізічнае цела чалавека ёсць толькі ёмішча для нейкай духоўнай энэргіі і звалі гэтае ёмішча хат.
Перакінемся ў беларускую мову: хата – ёмішча, дзе жывуць людзі, у нямецкай мове (індаеўрапейская) – хауз. Звярніце увагу у нямецкай мове скура – хаут. Беларуская мова мае шэраг слоў слоў з коранем хат: бабровыя хаткі, пахатуха (тая што ходзіць па хатах), хатнік (дух, які жыве ў хаце), дах (збудаванне да хаты) – у нямецкай мове таксама дах, катух (кату хата) і г.д. Як бачыце условах дах і катух ад хат засталося толькі адна літара “х”.
Хат выступала у трыядзе з ка і ху.
КА – у рэлігіі старажытных егіпцян – дух чалавека, істота вышэйшага парадку, увасобленая жыццёвая сіла, якая лічылася чароўнай. Пасля смерці чалавека Ка працягвала сваё існаванне ўсярэдзіне магілы і прымала дары, праходзячы ў капліцу праз “ілжывыя дзверы”.
Цары таксама мелі некалькі “Ка”. Абагаўленне цароў і культ нябожчыкаў ставіўся менавіта да “Ка”. (Крыніца: https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B0)
Пан Сокал-Кутылоўскі А.Л. расшыфраваў шмат руніцкіх надпісаў Еўропы і вось што знойдзена ў гэтых надпісах.
Брактэат з салярнымі знакамі і руніцкім надпісам (Salus bracteat).
Тэкст на гэтым брактэаце – піша Сокал-Кутылоўскі – чытаецца злева направа (па гадзіннікавай стрэлцы): “Бо-Хъ-Чэ Ра Бо-Хъ-Чэ Ка”, што азначае: “Божа Ра, Божа Ка”. Але на гэтым брактэаце намаляваны толькі салярныя знакі, а цэнтральная постаць уяўляе сабой “сонечнага” Бога, змешчанага ў руху. Рукі гэтага Бога, сагнутыя пад прамымі вугламі, утвараюць руну “Ра”, а свастыка (або калоўрат), змешчана ззаду яго, створана рунамі “Ка”. Пры гэтым Сонечны Бог, як і патрэбна Сонцу, рухаецца па гадзіннікавай стрэлцы. Кожнае з’яўленне (нараджэнне) Бога Сонца, Ра, – раніца, а кожнае яго знікненне (смерць), Ка, – заход. Этымалогія слоў ра свет і за ка т(ьма), магчыма, неяк звязаны па сэнсу з перыядычным з’яўленнем і знікненнем. Уласна тое, што свастыка з’яўляецца малюнкам, дзе рухаецца Сонца, – вядома з шматлікіх крыніц, але толькі ў складовай руніцкай пісьменнасці ёсць руна, якая адначасова ўтрымоўвае ў сабе і найстаражытнае гукавое значэнне, і найстаражытны графічны малюнак Сонца.
З гэтых артэфактаў можна зразумець, што Ка – гэта духоўная сіла чалавека, звязаная з чарамі і яна пасля смерці чалавека застаецца ў магіле. Магчыма па гэтай прычыне у беларусаў так развіты культ дзядоў і мы ходзім на іх магілы.
А цяпер звернемся да беларускага слоўніка і пашукаем гэтае КА ў беларускай мове: Цары таксама мелі некалькі “Ка”. Абагаўленне цароў і культ нябожчыкаў ставіўся менавіта да “Ка”. Напрыклад слова кароль – Ка роля ці
-каваль (лічыўся звязаным з чароўнай сілай);
-кадзільніца ( у славянскай міфалогіі, жаночы дэманічны персанаж, які жыве ў грудах камянёў);
-кадук (нячысцік, што з’ядае немаўлят і тым самым прыводзіць род да вымарачнасці);
-кадуцей (лат. caduceus) – жэзл вяшчальнікаў у грэкаў і рымлян;
-кажан, якога называлі начным чортам, здольным прыносіць як няшчасце, так і шчасце – таму яго стараліся злавіць на Купалле, бо выпушчаны потым на волю ён можа прынесці свайму збавіцелю багацце;
-кажух – мехавое адзенне, якое дзякуючы махнатасці, валасатасці, багаццю шэрсці надзялялася ў народнай культуры ўласцівасцямі нечалавечага (зааморфнага), іншага свету і, адначасова, сімвалізавала багацце, дастатак, прадуцыравальную сілу;
-кажэннік – чалавек, якога абыйшоў лясун, і які губляе сэнс і памяць;
-каза, казёл – знак і стымулятар урадлівасці, у той жа час лічацца жывёламі, якія маюць дэманічную прыроду; выступаюць як выява нячыстай сілы і адначасова як засцярог ад яе, у каляндарных абрадах, злучаных з аграрнай магіяй;
-казуркі – хтанічныя істоты, успрыманыя як паскуддзе (акрамя пчалы і багоўкі) і таму яны падвяргаюцца рытуальнаму выгнанню;
– казялец – расліна Пяруна, адганяе нячыстую сілу, засцерагае ад лесуна;
– каладрыус – у сярэднявечнай Еўропе птушка, веснік смерці;
– калаўрот – сімвалізуе час і тварэнне, атрыбут усіх багінь прадзення, вязання і лёсу;
– калдун – паводле народных уяўленняў — чалавек, надзелены звышнатуральнымi (магiчнымi) здольнасцямi, дзякуючы якiм можа ўплываць на прыродныя з’явы, здароўе людзей i жывёл, ураджайнасць, ператварацца i ператвараць людзей у прадстаўнiкоў навакольнага свету;
– Калі – другое імя багіні Дургі, атаясамлялася з жонкай Шывы і з’яўлялася адной з яе пагібельных выяў;
– Калінавы мост, які злучаў берагі межавай ракі паміж “тым” і “гэтым” светам (якая вядома ўсім індаеўрапейцам), звязваў чалавечую айкумену з іншасветам, яго прадстаўнікамі і маркіраваўся як прыналежны да царства смерці;
– калодеж – у міфапаэтычнай традыцыі адзін зь дзейсных каналаў камунікацыі зь «іншасьветам», цесна звязаны з жаночай сімволікай i стыхіяй (зямной i нябеснай) вільгаці;
-калыска – сімвалічна стасуецца з матчыным улоннем, хатай, дамавінай і арэлямі, з калыскай былі звязаны шматлікія павер’і і засцерагальныя захады, пачынаючы ўжо ад моманту яе вырабу і нават выбару матэрыялу;
– кальцо, пярсцёнак – упрыгожванне, знак шлюбу, а таксама кудмень і засцярог ад нячыстай сілы, семантыка кальца засноўваецца на ахоўных уласцівасцях металу і магіі круга;
-калясніца – у міфалогіях індаеўрапейскіх народаў з’яўляецца астральным сімвалам. Вобраз калясніцы Грымотніка (Індры ў ведыйскай міфалогіі, Тора ў германа-скандынаўскай, Пяркунаса ў літоўскай, Перуна ў славянскай) першапачаткова сімвалізаваў яго сувязь з сонцам. Гэта слова можна асэнсаваць так – чароўная сіла ляскае;
Спіс слоў з КА, якія маюць чароўную сілу можна працягваць і далей. Напрыклад, нашы беларускія святы – Каляды (можна прачытаць як чароўная сіла Лады), ці Камаедзіца (чароўная сіла мялзьведзіцы – Ка –маедзіца), ці Купалле (чароўная сіла палення інакш чароўная сіла вогнішчаў), ці капішча (чароўная сіла – пішча і недаром мы лічым што вера – гэта духоўная пішча), ці Копша – хтанічнае боства, валадарыня царства мёртвых. Вельмі цікава гучыць слова карова – чароўная сіла рова, і сапраўды роў тураў мог зачароўваць нашых продкаў).
ХУ – у старажытнаегіпецкай міфалогіі – адна з пяці складовых частак чалавечай істоты. З Ка і Хат складаў трыяду.
Непрэт, Рэненутэт і Ху ў выяве кобры.
Маляваўся ў птушыным абліччы. (Крыніца: https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A5%D1%83_(%D0%BC%D0%B8%D1%84%D0%BE%D0%BB%D0%BE%D0%B3%D0%B8%D1%8F)
Калі звярнуцца да беларускай мовы і міфалогія, то ху мы можам убачыць у такіх словах:
-Худзіч. У заходніх славян бог вечнай пакуты, якая чакае ў Пекле нягоднікаў, злодзеяў, забойцаў, злыдняў пасля смерці. Малявалі яго ў выглядзе жахлівай змяі, і быў ён невычарпальным на пакаранні смерцю, якія чакалі яго ахвяр!
-Худы – злы нячысцік. (Славянская міталёгія);
-худоба – быдла.
Відавочна, што чалавек мае не толькі божую складовую (дабрату, спачуванне, совесць) АБ, чароўную КА але і злачынную складовую ад чорта (злосць, хітрасць, ненавісць, завісць) ХУ.
Вельмі цікавай па зместу у егіпецкай міфалогіі з’яўляецца душа.
БА (таксама Бі ці Бэ) – у старажытнаегіпецкай рэлігіі паняцце, якое пазначае глыбінную сутнасць і жыццёвую энергію чалавека. Па вераваннях егіпцян, душа-Ба складалася з сукупнасці пачуццяў і эмоцый чалавека.
Ба прыпісвалася зменлівасць; акрамя таго, лічылася, што яна цесна злучана з іншымі абалонкамі і напроста залежыць ад стану фізічнага цела.
Ба пры жыцці цела падарожнічала па свеце сноў. Магла вольна перасоўвацца паміж светам мёртвых і жывых. Душа-Ба таксама магла перасяляцца ў іншыя целы па жаданні свайго гаспадара. Пасля смерці чалавека яна знаходзілася побач з сэрцам пры яго ўзважванні, затым, па меркаванню егіпцян, упадала ў летаргічны сон.
Першапачаткова лічылася, што Ба валодаюць толькі богі (у якасці іх Ба выступалі сузор’і і нябесныя целы), фараоны і першасвятары, аднак пазней склалася ўяўленне пра тое, што гэтай “абалонкай” валодае любы чалавек. Гарады таксама маглі мець свае Ба.
Егіпцяне малявалі Ба ў абліччы птушкі з чалавечай галавой. (Крыніца: https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%B0_(%D0%94%D1%80%D0%B5%D0%B2%D0%BD%D0%B8%D0%B9_%D0%95%D0%B3%D0%B8%D0%BF%D0%B5%D1%82)
Атрымоўваецца, што душа гэта жыццёвая энэргія, якая складаецца з сукупнасці пачуццяў і эмоцый чалавека і якая залежыць ад стану фізічнага цела чалавека. Недаром мы кажам – ў здаровым целе, здаровы дух, а па хрысціянскім запаветам засмучэнне з’яўляецца вялікім грахом.
У беларускай мове існуе шэраг слоў з ба, якія цікава раскрываюцца з паняццем душа: галыцьба (голая душа), малацьба (малоціць душа), барацьба (бораецца душа), варажба (варожыць душа), гульба (гуляе душа), просьба (просіць душа), носьбіт (душа носіць), раба (душа божая, бо Ра – бог-сонца), разьба (душа рэжа) і г.д.
БА чалавека адпавядае мужчынскаму ці жаночаму роду і часта перакладаецца як “душа”. Гэта слова можна таксама перавесці як “улада” ці “бог”.
Вось такі светапогляд быў у нашых продкаў, бо вы ж бачыце чыя гэта мова.
Такой кашы ў галаве, як у спадара Астроўскага (з хрысьціянства, палёнафобіі, сіянізма, антысемітызма і беларускага нацыяналізма) немагчыма ўявіць, нават Мурашка – проста бляклая копія …
Немагчыма забыць самаўпэўнены аплёмб выступаў сп.Астроўскага у сядзібе БНФ (і рэакцыю слухачоў), працэс проста неўтаймавана прагрэсуе.
Мне здаецца, што рашэньне можа быць вельмі простым і адначасова геніяльным. Раю правесьці генетычны аналіз свайго біялагічнага матарыяла, як спадару Астроўскаму, там і ягоным нешматлікім паплечнікам (сп.Астроўскі адмысловец, спадзяюся, што хоць веды па ягонай сьпецыяльнасьці ў яго не “хаацічаскія”). Тады сп. доктару можна абгрунтавана выступаць с пазіцыяў чысьціні крыві.
Як не хавайся, Бенядзік, а калісьці ўсе даведаюцца, хто вы такі на самай справе – як выглядаеце, як вашае сапраўднае прозьвішча, якую пасаду ў БНФ займалі (ці займаеце) й г.д.
І тады ўсё стане зразумелым і з вашай геніяльнасьцю, і з вашым “аплёмбам”, і з вашай кашай ў галаве разам з “хаацічаскасьцю”, і з вашай чысьцінёй крыві, а найбольш з вашай вялікай любоўю да сіянізма ў абдымку з польскім імперыялізмам…
Бенедзікт, не трэба абражаць паважанага прафесара Астроўскага і не трэба усіх людзей, якія не ў КХП, лічыць дурнямі і ідыётамі. Вы проста ўсіх ужо дасталі сваімі абразамі.