Сямён Сяменчанка (псеўданім?), інтэрвю зь якім мы ўзялі адсюль: http://www.belaruspartisan.org/politic/268516/ – гэта камандзір праўкраінскага батальёна “Данбас”. Ён не здымае балаклаву, калі мае зносіны з журналістамі. Сямён рускі па нацыянальнасьці, бацька 4-х дзяцей. Нарадзіўся і вырас на Данбасе, ніколі не рыхтаваў сябе да палітычнай дзейнасьці і, тым больш, ня мог падумаць, што яму са зброяй у руках давядзецца абараняць тэрытарыяльную цэласнасьць Украіны. Камандзір “Данбаса” падкрэслівае, што ваюе ня супраць рускіх, а супраць расейскага фашызму і бандытаў…
Рэдакцыя.
“- Чаму вы ўвесь час у масцы, чаму не паказваеце свой сапраўдны твар?
– [Таму што] камандзіра Луганскага батальёна МУС скралі, ён да гэтага часу сядзіць у СБУ ў Луганску (будынак СБУ быў захоплены ўзброенымі людзьмі. Цяпер ўсіх, каго тэрарысты затрымліваюць, вязуць туды – БП).
Стваральнік батальёна Васіль Будзік сядзіць у склепе ў “Беса” ў Горлаўцы (Ігар Безьлер – “Бес” – адзін з камандзіраў тэрарыстаў – БП). Ён фатаграфаваўся зь Ярашам ў абдымку – яго на другі дзень і зцапалі…
Іншыя батальёны МУС не дабралі нават ўзвода. Іх злучылі разам.
У нас цяпер фактычна фарміруецца тры батальёны – адзін на базе Нацгвардыі, другі ў Луганскай вобласьці (батальён тэрытарыяльнай абароны будзе займацца аховай дзяржмяжы), і трэці – добраахвотніцкі.
Я думаю, што я маю права на такі капрыз як хаджэньне ў масцы. У мяне ёсьць для гэтага падставы…
– Сямён – гэта ваша сапраўднае імя або пазыўны?
– Пакіну гэта без тлумачэньня.
– Адкуль вы родам?
– Я родам з Данецка. І я рускі. Да вайны быў дробным прадпрымальнікам. Займаўся ахоўнымі сістэмамі, відэаназіраньнем ды іншым. Бізнэс пасьля Майдана даў дуба, таму што я два месяцы ім не займаўся.
– Вы былі ўдзельнікам Майдана?
– Так. Мы стваралі Еўрамайдан ў Данецку.
– Як вы прыйшлі да ідэі, што трэба ствараць батальёны тэрытарыяльнай абароны?
– Я зьдзівіўся, што ніхто іншы да яе не прыйшоў. Проста было жаданьне неяк гэтае бандыцкае бязьмежжа спыніць. Тым больш, што мы былі ў складзе “Самаабароны” Данецкай вобласьці й бачылі, што адбываецца ў нашай вобласьці ды сярод прарасейскіх груп.
Ніякага сапраўднага сепаратызму няма цяпер на Данбасе. Ёсьць мясцовая Партыя рэгіёнаў, крыміналітэт, ну, і Расея ўключылася на другім этапе.
Я бачыў, як міліцыя расступаецца, а людзей на мітынгах за адзіную Ўкраіну забіваюць, і зразумеў, што трэба рэальна праводзіць пошукавыя аперацыі, калі ўсё гэта пачало ўжо занадта бурна квітнець…
У нашай вобласьці заблакавалі стварэньне батальёна тэрытарыяльнай абароны. Генштаб [Украіны] баяўся ўзбройваць, як яны казалі, войска амаль ужо чужой дзяржавы. І мясцовым уладам гэта было ня трэба. А потым мясцовыя ўлады загуляліся ў сепаратызм і пайшла некантралюемая рэакцыя.
Дык вось, калі я ўбачыў, што тармозяць гэты працэс, мы вырашылі ствараць самі. Паехалі ў Днепрапятроўск. Я зразумеў, што там трэба фармавацца, таму што ў Данецку ўжо не пасьпеем. Тут ужо зьбівалі [нашых] прызыўнікоў. Я прыехаў, абвясьціў у Фэйсбуку заклік прама пад сьцены адміністрацыі. Ні зь кім не дамаўляліся.
Пачалі прыходзіць людзі, паволі пайшоў дыялог.
– “Данбас” складаецца толькі з данецкіх?
– На 70-80%.
– Каламойскі мае дачыненьне да вашага батальёну?
– Каламойскі мае дачыненьне як старшыня Днепрапятроўскай абладміністрацыі. Ён нам выдзеліў былы піянерскі лагер. Нават ня ён выдзеліў, а па яго просьбе – мясцовая рада. І ўсё. Нам нічым больш тады не дапамагалі. Ды мы такіх стасункаў, увогуле, дык і ня хочам.
Мы цяпер больш абапіраемся на людзей, у нас цяпер з фінансамі, слава богу, наладзілася. Таму што людзі вераць. І мы фактычна цяпер усе свае патрэбы, за выключэньнем узбраеньня, можам закрываць за кошт ахвяраваньняў.
– А як да вас ставіцца губернатар Данецкай вобласьці Тарута?
– Расейская прапаганда падае гэта так, што Сямён Сяменчанка – гэта мясцовыя фашысты, «правая рука» Яраша. На жаль, з боку патрыятычных сіл многія падпяваюць расейскім СМІ.
А што тычыцца Таруты, дык яны нас ужо прызналі. Мы былі нядаўна ва «ўрадзе Данецкай вобласьці ў выгнаньні” – яны сядзяць у Кіеве цяпер – яны абавязаліся дапамагаць. Будуць закупляць нам ўзбраеньне эксклюзіўнае, цеплавізары ўсякія ды іншае. Пакуль падаравалі старэнькі аўтобус. Гэта значыць, прызналі нас. Але, на жаль, прызналі ўжо, калі позна было, калі ўжо іх саміх адтуль выгналі.
– Калі, на ваш погляд, адбыўся пералом? Калі ўлады страцілі кантроль над Данецкам? Той жа Тарута, Ахметаў, кіеўскія ўлады.
– Пералом адбыўся, калі пайшла актыўная перавозка туды чачэнцаў і крымскіх “Беркута” з “Альфай” – прафесійных нягоднікаў. Гэта было дзесьці адразу пасьля травеньскіх сьвятаў. Я сустракаўся з Тарутам некалькі разоў. Ён, як мне здавалася, шчыра лічыў, што ён з гэтым справіцца, з усімі дамовіцца.
А ў гэты час у піянерскіх лагерах Данецкай і Луганскай вобласьцяў свабодна рыхтавалі баявікоў. І цяпер яны проста вылазяць. Калі пад Карлаўкай мы некалькі дзён таму ў гэтую засаду трапілі, цалкам выпадкова ўбачылі чачэнцаў. Убачылі, якая вялікая іх колькасьць. Да гэтага мы іх неяк не сустракалі, яны па базах хаваліся…
– А яшчэ раней, калі ў Данецку ў сакавіку бандыты зьбілі майданаўцаў, і загінуў Дзьмітры Чарняўскі …
– Мы якраз ахоўвалі гэты мітынг…
– Як вы лічыце, тады мясцовая ўлада заігрывала з сепаратыстамі?
– Яны ж стваралі гэты сепаратызм. Мясцовая ўлада выразна з самага пачатку зьяўляецца стваральнікам усяго гэтага сепаратысцкага руху.
Крыміналітэт, Партыя рэгіёнаў, мясцовыя прамыслоўцы і прадпрымальнікі, якія выкарыстоўвалі мэраў гарадоў, выкарыстоўвалі чалавечы рэсурс, звозілі з усёй вобласьці й стваралі масоўку для прарасейскіх мітынгаў. Пакуль не пайшла ланцуговая рэакцыя. Гэта значыць, на самай справе гэта праблема, менавіта спароджаная ўнутры самой вобласьці. А Расея падключылася… [ гэта памылковае меркаваньне; яго прычына – палітычная недасьведчанасьць. – Рэд.]
– А Ахметаў?
– Я не трымаў з Ахметавым сьвечку, ня ведаю. Але я б на месцы Ахметава не дапусьціў гэтага. Раз ён дапусьціў, значыць, напэўна, нешта ёсьць. Многія, акрамя Ахметава – я ведаю дакладна – у гэтым удзельнічалі. Што далёка хадзіць? Калі нядаўна грамілі офісы Партыі рэгіёнаў па некаторых раёнах, там знаходзілі цэлыя пачкі георгіеўскіх стужачак.
– Вы кажаце, што ахоўвалі той праўкраінскі мітынг у Данецку…
– Так. І фактычна міліцыя расступілася, прапусьціла вялікую колькасць людзей зь бітамі, сякерамі, ланцугамі, зброяй у тым ліку. Іх было ў некалькі разоў больш, чым нас . Нас проста зьмялі. Гэта ўвесь той рэсурс, які сьцягваецца сьпецыяльна, каб душыць у людзей волю да супраціву. Потым людзі сталі проста баяцца выказваць свае перакананьні, погляды.
Апошні мітынг быў, наколькі я памятаю, у траўні. Скончыўся зьбіцьцём. Пасьля гэтага ніхто ўжо не высоўваецца. Цяпер жа ідзе так званая мяцеж-вайна. Гэта вайна на першым этапе супраць насельніцтва ды інфраструктуры.
Гэта значыць, бьюць па мазгах насельніцтву, ствараюць вобраз вызваліцеля. Як толькі адсотак падтрымкі зашкальвае, пачынаецца ўжо другая частка аперацыі, як цяпер – уводзяцца непасрэдна нейкія войскі або баевікі.
На першым этапе вялася інфармацыйная вайна з дапамогай гэтай крымінальнай структуры з Партыі рэгіёнаў, мясцовых бандытаў і асобных прамыслоўцаў. Чаму я гэта ведаю? Таму што гэтыя чатыры раёны, якія мы ўзялі… Мы іх ад такіх людзей чысьцілі (ніхто, дарэчы, не памёр). Але калі некаторыя людзі пасядзелі ў склепе трошкі, адразу ўсё гэта сышло на нішто…
І падтрымка Расеі, усяго гэтага буянства – адсоткаў 15-20. Усё астатняе – гэта тэлевізійная карцінка, сьпецыяльна стваралася. Проста потым стваральнікі ўсяго гэтага пазла страцілі над ім кантроль. Што мы цяпер і бачым.
– Ваша сям’я з Данецка?
– Так. Але я іх вывез яшчэ два месяцы таму. Я мог уявіць, да чаго ўсё ідзе.
Першую балаклаву я надзеў яшчэ чатыры месяцы таму. Калі людзі ўмеюць прагназаваць свае дзеяньні й дзеяньні апанента, відаць было, да чаго ўсё каціцца. Тым больш, наша дзяржаўная машына знасілася, рэальна супраціўляцца гэтаму ня можа. Яе трэба мяняць. Вось, калі мы яе памяняем, тады мы пераможам. А да таго будуць шматмесячныя таптаньні, ахвяры, кроў і г.д. Несуцяшальны прагноз, але рэальны.
– Чаму вы так самазабыўна змагаецеся за Ўкраіну?
– Я скажу банальнасьць. Таму што мае дзяды за яе ж змагаліся ў складзе савецкай арміі. Як сьпяваюць сепаратысты: іх “дзяды ваявалі”. У мяне ствараецца ўражаньне, што яны ваявалі ў паліцыі ды ў калабарацыяністаў. Таму што ня могуць дзяды-героі спарадзіць унукаў, якія катуюць, забіваюць, выкрадаюць.
Я выхоўваўся на савецкім патрыятызьме. Я лічу, што калі прымаў прысягу, дзе напісана, што да апошняй кроплі крыві абараняеш краіну, то трэба неяк гэтаму адпавядаць. Зразумела, што такіх людзей ня вельмі шмат. Але, дзякуй Богу, на батальён набралася. У нас больш за палову рускіх. І я вельмі люблю Расею, я нармальна стаўлюся да Савецкага Саюзу.
Але тое, што цяпер будуецца ў Расеі, ніякага дачыненьня да славянскага сьвету, да “рускай вясны”, да СССР, наогул ня мае. Гэта нейкая сумесь фашызму праваслаўнага… Усё гэта няправільна.
У нас вельмі шмат рускіх і беларусаў, нават проста грамадзянаў Расеі ды Беларусі, грузіны ёсьць. “Вельмі шмат” – гэта да 20%. Большасьць усё ж такі альбо мясцовыя жыхары, альбо максімум з Запарожжа. Відаць, што не прадстаўляюць гэтыя сілы “рускага сьвету”. Людзей, вядома, часова замбавалі, але гэта ж ненадоўга…
– А як вашыя дзеці? Колькі іх у вас?
– Чацьвёра. Але я не гатовы гаварыць пра дзяцей. Гэта ідэнтыфікацыйныя прыкметы.
– Але ж вы несяце адказнасьць за сваіх чацвёра дзяцей. Можа быць, лепш заняцца аховай сваіх дзяцей, чым аховай краіны?
– Па-першае, ужо позна. Па-другое, уласна, я ня бачу нейкай страшнай небясьпекі, якая над імі навісла. Усё вырашае прафесіяналізм. Я прыняў дастаткова мер засьцярогі. Я выразна даў зразумець людзям з таго боку, што будзе, калі, барані божа, нешта здарыцца з маёй сямьёй.
Зразумела, што я турбуюся. Але я лічу, што прыняў дастатковыя меры.
– А што будзе?
– Тое ж самае будзе зь іх семьямі. Але гэта асобная размова.
– Жонка вас не папракае, ня кліча дадому, ня цягне нервы?
– Спачатку было. Потым, калі яна ўбачыла, куды ўсё гэта ідзе, зразумела, што я меў рацыю. Першы час казала: “Якая розьніца, у якой краіне жыць – у Расеі ці ва Ўкраіне?”. Я ёй тлумачыў, што справа не ў Расеі й не ва Ўкраіне, а справа ў тым, што тое, што адбываецца, называецца фашызмам. Хлусьня, прычым самага мярзотнага пашыву, якая льецца з экранаў тэлевізараў расейскіх каналаў, тэрор, які выкарыстоўваецца…
Прычым ужо сталі выразаць сем’і. Мне ўвесь час дасылаюць на тэлефон запісы катуемых людзей. Гэтыя гукі, гэты тэрор, потым самі дзеяньні, якія вельмі падобныя на дзеяньні фашызму.
Вось, паглядзіце, тыповая смска: “Рыхтуйся, выражам тваю сям’ю. Сьмерць фашыстам . Алаху акбар“. Такія людзі прыйшлі да нас у дом.
Пастаянна ў соцсетках я бачу гэтых прыхільнікаў сепаратызму. Напрыклад, Губараў з фашысцкай свастыкай. Ён у мінулым быў членам Рускага нацыянальнага адзінства. Гэта ж рэальны фашызм. Прычым, не такі, як у Гішпаніі, Італіі, не класічны. А кінематаграфічны, які мы ўяўляем: здушэньне волі людзей, агрэсіўная атака на асноўныя свабоды ды іншае. Я не хачу, каб у нас была фашысцкая краіна.
Мне не асабліва падабаецца Ўкраіна цяпер, але пасьля Майдана я ўяўляю, якой яна можа быць. І дзеля гэтага гатовы змагацца.
– Як вы лічыце, дзе сітуацыя з ваеннага пункту гледжаньня цяжэй – у Данецкай вобласьці ці ў Луганскай?
– У Данецку, вядома. Гэта ж горад-мільёньнік. Там можа быць шмат ахвяраў… Уявіце, колькі снайпераў там можна насадзіць на ўсіх гэтых паверхах. А з нашай арміяй, якая аб планаваньні ведае пакуль, на жаль, толькі па чутках, гэта вельмі небясьпечна.
– Такое ўражаньне, што ў Луганску наогул цяпер няма ўкраінскай улады.
– Луганск – гэта самы дэпрэсіўны рэгіён Украіны. Там вялікая колькасьць наркаманаў, вялікая колькасьць суіцыду была… Цяпер людзям далі эфемерную надзею стаць новымі Чэ Геварамі, новымі мэрамі, прэзідэнтамі ды іншае. І яны рэальна будуць біцца да канца.
Але зьвярніце ўвагу на настроі мясцовых жыхароў – тых, якія за Ўкраіну, а такіх большасьць. Яны радуюцца, паказваючы пальцамі на фатаграфіі з моргаў, поўных целаў. [Кажуць:] “крышыце іх больш”. І з таго боку такія ж галасы. Гэта значыць, мы ідзем зараз да дастаткова вялікага зьверства…
– Вас палохае гэтае азьвярэньне людзей?
– Ужо не. Мы таксама пераступілі праз пэўную рысу псіхалагічна. Але гэта мяне не захапляе. Сапраўды мне гэта не падабаецца абсалютна. Таму што потым, пасьля вайны, гэтых людзей вельмі цяжка будзе сацыялізаваць. І нас таксама. Мы ўсе глядзелі фільмы пра афганскі сіндром, в’етнамскі сіндром.
Нават, калі цяпер здушыць узброены супраціў баевікоў (а рэальна мясцовыя жыхары складаюць малую частку гэтых атрадаў), то потым гэты канфлікт зацягнецца на многія месяцы, многія гады. Таму што будуць помсьціць, будзе зноў сын працягваць кар’еру бацькі-тэрарыста.
Гэта значыць, Януковіч з Пуціным зрабілі вельмі вялікае зло, яны насадзілі ў душах людзей столькі зерня нянавісьці, што выкарчоўваць іх давядзецца яшчэ вельмі доўга.
У выніку, мы пераможам, вядома, але…
– Што ж рабіць тады?
– Разумець, што трэба перамагаць, нягледзячы ні на якія ахвяры. І перамога будзе магчымая, толькі калі ўкраінская дзяржава зноўку створыць і войска, і міліцыю, і СБУ. І трэба потым не спыняцца, трэба перабудаваць дзяржаву. Тады гэтыя ахвяры хоць неяк будуць апраўданыя. Таму што бязь іх мы гніць будзем яшчэ вельмі доўга.
– У вас ёсьць упэўненасьць у перамозе?
– Ну, так. Калі б не было ўпэўненасьці, мяне б тут не было.
– Учора ў Данецку адбылася вельмі дзіўная падзея, калі [ чачэнскі ] “Усход” прыйшоў у аблдзяржадміністрацыю і выкінуў адтуль людзей, якія ўсё гэта пачыналі. Па-вашаму, што гэта такое?
– Наступная фаза. Глядзіце, яны бяруць цяпер усё ў адныя рукі. Па-першае, стратэгічныя аб’екты пад жорсткі кантроль. Па-другое, барацьба ідзе за мабілізацыйны рэсурс. На іх думку, мясцовая ДНР занадта мяккацелая. Таму зараз будуць вельмі сур’ёзныя дзеяньні.
– Вы кажаце “яны”. Хто гэта?
– Каўказцы. Ужо пайшла чыста расейская аперацыя.
– Вы лічыце, што цяпер там ужо Расея ўсім запраўляе?
– Я лічу, што, можа быць, не дзяржава Расея, а выхадцы з Расеі, асобныя кланы, можна сказаць. Таму што ма́ю інфармацыю не па чутках – мы самі ўдзельнічаем у гэтых аперацыях. Раней быў перакос у бок мясцовага крыміналітэту, цяпер ужо чыста Расея [ну, вось, сам прызнаў. – Рэд.].
– Вы сказалі, што яны лічаць цяперашняе “кіраўніцтва ДНР” занадта мяккацелым. Што яны будуць рабіць далей, на вашую думку?
– Далей яны будуць па максімуме аб’яўляць прызыў у войска ДНР, хутка даводзіць атрады ўзроўню «чырвонай гвардыі» да ўзроўню “чырвонай арміі”, будуць выкарыстоўваць усё. Як у Дагестане – чалавеку будуць упіхваць у рукі аўтамат, а калі ён ня возьме, яго расстраляюць. І пачнецца зараз тэрор па поўнай сьхеме, дыверсіі.
– Як вы ацэньваеце стан украінскіх сілавых структур?
– Я не магу ацэньваць. Я думаю, што кожны робіць выснову для сябе сам. Паколькі я ўжо сам у гэтыя структуры ўваходжу, то я не магу іх ацэньваць. (На днях было абвешчана, што атрад Сяменчанка становіцца часткай Нацыянальнай гвардыі – БП)
– Вы працуеце ў зьвязцы з МУС, міністэрствам абароны, СБУ ці гэта самастойныя народныя атрады?
– Ва Ўкраіне сёньня няма дзяржавы – ёсьць толькі сетка з патрыётаў і сетка з нягоднікаў.
Што такое сетка з патрыётаў? Вось ёсьць нейкі буйны чыноўнік з СБУ, з МУС, нейкія журналісты, медыкі, валанцёры. Людзі паміж сабой, па соцсетках знаёмяцца, спрабуюць адзін за аднаго трымацца, спрабуюць Украіну цягнуць з гэтага балота, куды яна падае. А ёсьць сетка зь нягоднікаў. Многія зь іх нібыта на нашым баку, але на самой справе сваімі дзеяньнямі толькі шкодзяць.
Цяпер фактычна мы каардынуемся менавіта зь сеткай з патрыётаў. Што тычыцца працы з афіцыйнымі структурамі, то адзін батальён мы цяпер арганізоўваем на базе Нацгвардыі. Мы гэтым займаемся, таму я ўжо ў дзяржаўнай структуры.
Нашы добраахвотнікі засталіся ў рэгіёне. Яны як былі, так і будуць там знаходзіцца. Другі батальён на аснове нашай другой роты ў Луганскай вобласьці цяпер будзе стварацца на базе Мінабароны. Я выразна ўсім патлумачыў: калі будзеце займацца зноў бюракратыяй, калі будуць нас трымаць на базе, не даваць магчымасьць дзейнічаць, то мы проста навучымся і сыйдзем назад у лясы. Я думаю, што яны зразумелі й пачулі…
– Вам супрацьстаяць добра ўзброеныя і падрыхтаваныя каўказцы і расейскія вайскоўцы. А вы проста ўзялі ў рукі аўтаматы. Вы лічыце, што гэта роўныя праціўнікі?
– Вось першы бой пад Карлаўкай – у нас 5 загінулых, 6 параненых, а ў іх 11 загінулых, 5 параненых. І гэта мы на засаду наляцелі. У іх было два БТРы, цалкам аўтаматы з падствольнікамі 100-й серыі, была цяжкая зброя, РПГ, снайперы. У нас была адна снайперская вінтоўка і лёгкая стралковая зброя. У нас загінулыя – 62 гады, 58 гадоў, 36 гадоў.
Тут жа важны не прафесіяналізм. Ён прыходзіць. Тут важная воля – наколькі чалавек гатовы ў выпадку чаго загінуць. Як высьветлілася, у нас людзі гатовыя. Таму я ня думаю, што яны чымсьці там нас пераўзыходзяць. Узроўнем зьверства – так. Але, паверце, яны сапраўды гэтак жа крычаць ад болю, як і тыя людзі, якіх яны катуюць…
– Такое ўражаньне, што Данецк ўжо цалкам не кантралюецца ўладай.
– Не кантралюецца.
– А пры гэтым быццам бы аэрапорт кантралюе зараз не ДНР, а нашы. Гэта як лапікавая коўдра там цяпер? Якім чынам атрымалася адбіць гэты аэрапорт?
– Ну, сканцэнтравалі наяўныя сілы ў адзін кулак, вось і ўсё. Плюс элемент нечаканасьці. А яны пачалі атакаваць ў іншых кропках…
Не магу пра гэта казаць. Увогуле, сэнс такі, што бязь зьмены арміі, СБУ і міліцыі вельмі доўга ўсё гэта будзе працягвацца.
А гэты працэс ідзе?
– Ідзе – мы ж прыйшлі.
– Вы, ваш батальён Данбас каардынаваў раней свае сілы з АТА?
– Каардынаваў. І гэта яшчэ раз паказвае ўзровень развалу. Прыехалі мы – група авантурыстаў (гаворыць зь іроніяй – БП), наогул неафіцыйна, заехалі на базу і каардынавалі свае дзеяньні. Мы былі ў Марыўпалі, у Данецку, у Чырвонаармейску. Нас проста ўспрымалі менавіта як сілу, а ня як фармальную структуру.
У пачатку нам нічога не давалі рабіць. Мы сталі самі захопліваць блокпасты. Нам спрабавалі перашкаджаць… Днепрапятроўскі “Беркут” нас блакаваў, напрыклад…
…Многія лічаць, што калі цяпер Данецк аддаць, усё будзе выдатна. Але, сябры, паверце, і ў Кіеўскай вобласьці, і ў Днепрапятроўскай, калі тут створацца нейкія новыя ДНР, знойдзецца столькі здраднікаў, што вельмі многія людзі зьдзівяцца!
І гэта бяда ўсёй Украіны. Зараз яны возьмуць столькі, колькі мы ім дамо ўзяць!
Спачатку казалі, што калі Крым аддаць, усё будзе добра. Цяпер Данецк, Луганск. Далей пойдзе Харкаў, Днепрапятроўск…
Я ж ведаю настроі сярод сепаратыстаў. І, дарэчы, шмат каго я, шчыра, нават паважаю па-мужчынску. Таму што яны цяпер рызыкуюць вельмі многім. Злавілі кураж і пайшлі. Гэта годны вораг, але іх трэба знішчаць. Тут нічога ня зробіш.
– Як вы ставіцеся да такіх змагароў зь сепаратыстамі як Алег Ляшко і яго атрад?
– У сувязі з тым, што Ляшко рэальна дапамагае ўзбройвацца, я хачу сказаць, што ацэньваю дзейнасьць станоўча. На гэтым і спынімся.
– Вы з Данецка. Ці ёсьць нейкія вашы знаёмыя, якія апынуліся па той бок барыкад?
– Ну, ёсьць, але я зь імі не сутыкаўся.
– Як вы думаеце, чаму гэты дурман накрыў Данецк і Луганск ? Чаму людзі бяруць зброю і кажуць, што Данецк ва Ўкраіне не чуюць, хоць чатыры гады Ўкраінай кіравалі выключна данецкія?
– Вы цяпер больш бераце інфармацыю з тэлевізійнай карцінкі. На самай справе гэта не зусім так.
Возьмем [сепаратысцкі] батальён “Усход”, паглядзім яго сацыяльны склад . 80% – гэта не жыхары рэгіёну. А адна палова з пазасталых 20 адсоткаў стаяць там за грошы, у другой – рэвалюцыйная рамантыка.
Цяпер усё больш і больш людзей сілком туды зганяюць.
Наконт таго, што Данецк ня чуюць. Прабачце, але да падзеньня Януковіча ніхто там за Расею не выступаў. Проста пісьменна правялі працу. Быў культ высокага мужчыны ў чорным пінжаку – Януковіча, а цяпер – культ Пуціна. Адну ідэю вынулі, другую ўставілі.
Сучасная вайна – гэта вайна адукаваных супраць неадукаваных. Неадукаванымі людзьмі вельмі лёгка маніпуляваць. І Расея вельмі добра натрэніравалася. Я гляджу на гэтых усіх дыктарак расейскіх тэлеканалаў і ў мяне проста нянавісьць да іх падымаецца. Такія дагледжаныя, прыгожыя жанчыны, але яны на самай справе горш, чым забойцы, таму што фактычна пасьля іх прамоў, пасьля іх карцінак тут бяруць зброю і пачынаюць забіваць адзін аднаго.
– Хто па-сапраўднаму кіруе сітуацыяй у ДНР?
– Палявыя камандзіры. Усё тое ж самае, што ў Дагестане і Чачні.
– То бок, не расейскі піяршчык Аляксей Барадай, які зараз у іх самаабвешчаны прэм’ер?
– Не. Кіруе Стралкоў, кіруе Абвер, кіруе Бес. Гэта значыць, палявыя камандзіры. “Вінтоўка нараджае ўладу”, – Мао Цзэдун сказаў. Я гэта зразумеў, калі мы самі чатыры раёны вызвалілі. Я бачыў, наколькі ўлада слабая і як гэта лёгка зрабіць.
Была яшчэ спакуса там «Украінскую народную рэспубліку» арганізаваць.
Але мы не па гэтых справах…”.
