nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

Усходняя палітыка “Захаду” – адныя памылкі. Некаторыя заяўляюць пра жаданьне іх выпраўляць…

7 ліпеня, 2015 | 5 каментарыяў

Жураўскі“Нельга давяраць будучы лёс Літвы гэтай дурной кумцы – Варшаве”.

Кастусь Каліноўскі.

 

У папярэднім нашым матэрыяле мы, сярод іншага, вымушаны былі зноў бараніць аб’ектыўныя інтарэсы нашага беларуска-літвінскага народу – а менавіта, вяртаць гістарычную праўду, скажоную ў прапольскі бок, нагадваць пра нашу этнічную тэрыторыю, якая дасёньня застаецца часткова захопленай польскай і расейскай імперыямі. У працяг тэмы выстаўляем інтэрвю Пшэмыслава Жураўскага вель Граеўскага (гл. фота), якое ён даў аднаму зь “беларускіх” апазіцыйна-ліберастычных сеціўных рэсурсаў (http://www.charter97.org/ru/news/2015/7/2/158116/). Пан Жураўскі зьяўляецца навуковым супрацоўнікам Лодзінскага ўніверсітэту ў Польшчы, эксьпертам па пытаньнях міжнароднай палітыкі бясьпекі. Ён, як бачна па зьмесьце інтэрвю,  прытрымліваецца поглядаў… польскіх кансерватараў. Такая, на жаль, сёньня сітуацыя – у сапраўдных беларускіх дэмакратаў па-ранейшаму няма магчымасьці браць такія інтэрвю (няма сродкаў!), а ў псеўдабеларускіх ліберастаў яны ёсьць. Два апошнія дзесяцігоддзі ёсьць…

Рэдакцыя.

 

 

– “Пан Пшэмыслаў, вы зьяўляецеся адным зь вядучых эксьпертаў Польшчы. Цяпер вашая краіна знаходзіцца на парозе палітычных пераменаў. Чым, на вашу думку, адрозьніваюцца падыходы ў зьнешняй палітыцы ў партыі “Права і справядлівасьць” ад падыходаў партыі «Грамадзянская платформа»?

– Найперш, гэта вялікая ангажаванасьць партыі “Права і справядлівасьць” (PiS) у рэгіянальную палітыку Цэнтральнай і Усходняй Еўропы. Былі розныя перыяды, але варта ўспомніць, што ў 2008-13 гадах “Грамадзянская плятформа” (PO) абвяшчала ідэі стратэгічнага збліжэньня з Расеяй – зьніжэньня напружанасьці ў адносінах зь ёй. А “Права і справядлівасьць” заўсёды ставілася да Расеі зь недаверам. І думаю – паколькі гэтая пазіцыя атрымала пацьверджаньне ў 2014 годзе – сітуацыя паказвае, што ня будзе ніякіх паслабленьняў у палітыцы ў дачыненьні да Расеі.

А з гэтага выцякаюць і далейшыя наступствы: па-першае, прызнаньне таго, што ўсе народы Цэнтральнай і Усходняй Еўропы знаходзяцца пад пагрозай расейскай экспансіі. А таму і Беларусь, і, несумненна, Украіна, краіны Балтыі, Малдова, у пэўнай меры – Румынія, Грузія, Фінляндыя – павінны паміж сабой супрацоўнічаць, каб спыніць расейскую экспансію. З гэтага таксама вынікае «атлантычная опцыя», то бок прызнаньне таго, што галоўным чыньнікам ваеннай стабільнасьці ў Еўропе зьяўляецца моц арміі ЗША.

Пасьля 2008 года, у час кіраваньня «Грамадзянскай платформы», мела месца пэўнае ахалоджаньне – нават «згасаньне» – польска-амерыканскіх дачыненьняў (не без удзелу амерыканцаў, так як кантэкстам гэтага працэсу была амерыкана-расейская «перазагрузка»). Але гэтая нядоўгая «перазагрузка» скончылася, і ў Польшчы ёсьць надзея зноў прыцягнуць увагу ЗША да праблем Цэнтральнай Еўропы і быць у выйгрышы ад гэтага. У гэтым зацікаўлена ня толькі Польшча, але і Румынія, і краіны Балтыі – усё гэта дазваляе меркаваць, што палітычная актыўнасьць на гэтым кірунку будзе пасьпяховай.

Думаю таксама, што “Права і справядлівасьць” прадэманструе больш рашучую палітыку ўнутры Еўрапейскага зьвязу – без пошуку якіх-небудзь «канфліктаў», бо тут няма чаго дзяліць, можна толькі супрацоўнічаць. Але ня можа далей працягвацца тое, што Польшча ня мела сваёй пазіцыі ў Еўразьвязе (ЕЗ), а толькі чакала нямецка-французскіх рашэньняў і прыстасоўвала да іх сваю палітыку. Польшча мае свае інтарэсы, і яны павінны ўлічвацца ва ўсіх перагаворных працэсах. Асабліва гэта тычыцца расейскай агрэсіі ва Ўкраіне, перамовы па якой вядуцца толькі ў нямецка-расейска-французскім фармаце, без удзелу Цэнтральнай Еўропы (гаворка ідзе ня толькі пра Польшчу).

У гэтай сітуацыі пазіцыя Польшчы таксама павінна паважацца, і яна павінна мець доступ да прыняцьця рашэньняў разам з астатнімі дзяржавамі. А на сёньняшні дзень у перамовах такога тыпу – якія праходзяць, дарэчы, без узгадненьня з прававымі нормамі ЕЗ – не ўдзельнічае ні водная дзяржава, якая мяжуе з Расеяй ці Ўкраінай. І гэта як мінімум дзіўна…

Думаю, што асноўным кірункам дзейнасьці ўраду “Права і справядлівасьць” – калі ён будзе сфармавана пасьля парламенцкіх выбараў – стане ўзмацненьне ўплыву Польшчы ў рэгіёне. Польшча ня будзе імкнуцца да таго, каб стаць шараговым удзельнікам лігі «вялікіх дзяржаў» ЕЗ, адасобленым пры гэтым ад свайго рэгіёну. Хутчэй, Польшча будзе імкнуцца стаць такой дзяржавай, якая здолее аб’яднаць нашых суседзяў па рэгіёне, дзеючы ў кірунку абароны агульных інтарэсаў і атрымліваючы за гэта іх падтрымку. Таксама Польшча будзе імкнуцца да аднаўленьня супрацоўніцтва – у першую чаргу ваеннага – з ЗША і да супрацьдзеяньня разам з партнёрамі па рэгіёне расейскай палітыцы, якой мы, здабываючы практычныя высновы з сітуацыі, не павінны давяраць.

 

– Вы кажаце, што ў дачыненьнях з Украінай неабходна праводзіць такую ​​палітыку, якая спыніла б Расею. Ці магчыма дзеля гэтага супрацоўнічаць з дыктатурамі, накшталт “беларускай” [дзьвюкосьці нашы. – Рэд.] – тое, што мы назіраем сёньня, калі Лукашэнка выкарыстоўвае вайну ва Ўкраіне ў сваіх інтарэсах?

– Тут мы маем два ўзроўні палітыкі, да кожнага зь якіх трэба знайсьці свой падыход. Першы – гэта міждзяржаўная палітыка, дачыненьні паміж дыпламатыямі. І відавочна, што беларуская дзяржава на даны момант знаходзіцца пад дыктатарскай уладай Аляксандра Лукашэнкі [дакладней 21 год пад дыктатурай прамаскоўскага беларусафобскага рэжыму цяперцаў знаходзіцца 10-мільённы беларускі народ. – Рэд.]. Іншай дзяржавы, на жаль, цяпер няма. І з гэтай дзяржавай нейкія суседскія стасункі трэба падтрымліваць. Таксама трэба памятаць – падабаецца нам гэта ці не – што расейская агрэсія ва Ўкраіне дазволіла Лукашэнку на гэтым фоне лічыцца менш адыёзным дыктатарам.

Ілюстрацыяй гэтага зьяўляецца хаця б тое, што перамовы адбываюцца ў Менску. А яшчэ год таму ніхто зь еўрапейскіх палітыкаў не хацеў бы знайсьці сябе на агульным фота ці відэа з Лукашэнкам. З прычыны ж расейскай агрэсіі Лукашэнка ўяўляецца Захаду больш «лёгкастраўным». І гэты кантэкст, гэтая сітуацыя зьяўляюцца дадзенасьцю. Я не кажу, што гэта добра – проста яе апісваю. І гэта неабходна прымаць да ўвагі.

У той жа час на іншым – больш важным і фундаментальным, на маю думку, узроўні, то бок на ўзроўні дачыненьняў зь беларускім народам, павінен быць абавязковым базавы прынцып польскай дыпламатыі. А менавіта: ніякіх размоў на тэму Беларусі з Расеяй [?!!! – Рэд.]. Ня можа быць таго, каб з пабочнай, імперыялістычнай дзяржавай нешта вырашалася за сьпіной беларусаў [няўжо пачало даходзіць?! – Рэд.].

І другое: вырашальным у польска-беларускіх дачыненьня – стасунках паміж народамі, а не дзяржавамі – зьяўляецца культурна-гістарычнае вымярэньне. Я лічу, што як польская дзяржава, так і польскія грамадскія арганізацыі ва ўзаемадзеяньні зь беларускімі дэмакратычнымі структурамі [вось бы даведацца, хто гэта канкрэтна. – Рэд.] павінны інвеставаць у развіцьцё агульнай культурна-гістарычнай памяці Польшчы і Беларусі. Іншымі словамі – у фільмы, культурныя мерапрыемствы, сюжэтную кінематаграфію. Скажу так: калі б было магчымым стварэньне беларускіх фільмаў пра бітву пад Воршай, ці пра Булак-Балаховіча, або пра Францыска Скарыну, стварэньне твораў, якія б нагадвалі беларусам пра іх гістарычную веліч і ўласныя цывілізацыйныя дасягненьні – гэта тая справа, у якую Польшча павінна ўключыцца [каму ён гэта гаворыць? ліберастам… – Рэд.]. І гэта ўзровень для працы па закладаньні асноў для адукацыйнай дзейнасьці ў самой Польшчы. Бо і Польшчы патрэбна больш ведаў пра тое, як многае нас гістарычна аб’ядноўвала і як мы разам стваралі нашу агульную цывілізацыю. І спадчынай яе зьяўляецца спадчына свабоды – адна з самых уражлівых ў сьвеце [няўжо ў палякаў, дзякуючы Пуціну, пачалі прасьвятляцца мазгі? але што рабіць зь гістарычнымі наступствамі дзейнасьці “польскага касьцёла на Беларусі”, дзейнасьцю Арміі краёвай, “Крэсамі всходнімі”, “Картай паляка” і т.п. праявамі “агульнай спадчыны свабоды”? Усё роўна нейкая дваістасьць, няшчырасьць застаецца…  – Рэд.]. І гэты ўзровень палітыкі адукацыйнай, гістарычнай, культурнай зьяўляецца задачай ня толькі дыпламатаў міністэрства замежных спраў, але таксама – і перш за ўсё – міністэрства культуры.

І трэцяе вымярэньне, пра якое нельга ўспомніць без сораму для польскага боку – гэта неабходнасьць ачысьціць польскі дзяржаўны апарат ад перажыткаў камуністычнай эпохі. Каб не паўтараліся такія сітуацыі кампраметацыі, як з Алесем Бяляцкім, калі польскімі дзяржаўнымі службамі была перададзена інфармацыя карным органам лукашэнкаўскай дыктатуры – інфармацыя, якая была потым выкарыстана Лукашэнкам для рэпрэсій супраць апазыцыі [год таму спадар Алесь быў у Гародні з прэзентацыяй сваёй “турэмнай” кнігі; тады ён прытрымліваўся версіі, што яго здача ў лапы Лу-кі была тэхнічнай памылкай польскіх ды жамойцкіх бюракратаў; даводзілася яму публічна даводзіць памылковасьць яго меркаваньня; цяпер вось яму гэта ж паўтарае польскі эксьперт! – Рэд.]. Такое не павінна паўтарыцца. Падобныя зьявы павінны быць выкаранены з максімальнай жорсткасьцю, бо гэта кампраметуе Польшчу [тут няма чаго далей кампраментаваць; “Польшча” заўсёды была такой – гэта ўсім вядома; іншая справа, што можа пасьля чарговага прыхода да ўлады PiSу (на фоне чарговага ядзернага шантажу з боку “Масквы”), палякі нарэшце пачнуць паводзіць сябе хоць трохі прыстойней… – Рэд.].

 

– Якія зьмены, на вашую думку, павінны адбыцца ў польскай арміі ў сувязі з вайной ва Ўкраіне?

– Гэта цяжкі працэс, хоць бы таму, што лёгка нешта разбурыць, а вось аднавіць – цяжка. Польшча адмяніла ўсеагульную вайсковую павіннасьць, з-за чаго сёньня сталі відавочнымі праблемы, якія тычацца рэзерву асабовага складу польскай арміі. Цяпер будзем старацца гэта выправіць. На сёньняшні дзень, па-мойму, немагчыма прыняць палітычнае рашэньне аб аднаўленьні ўсеагульнай вайсковай павіннасьці. Таму трэба будзе стварыць новую сістэму навучаньня рэзерву.

Думаю, ня менш важнай задачай стане выхад на належны тэхнічны ўзровень супрацьпаветранай і супрацьракетнай абароны. І гэта стане галоўным напрамкам канцэнтрацыі намаганьняў у бліжэйшы час. Прыярытэт у вырашэньні абаронных задач наўпрост абумоўлены чыньнікамі часу і грошай, якія неабходна на гэта выдаткаваць. Таму сярод многіх задач, гэтыя дзьве, названыя мной – стварэньне эфектыўнай супрацьпаветранай ды супрацьракетнай абароны і аднаўленьне мабілізацыйных магчымасьцяў польскай арміі – будуць вырашацца ў першую чаргу.

З абароннымі задачамі шчыльна зьвязаны і сучасны кірунак – забесьпячэньне кібер-бясьпекі дзяржавы. Возьмем хаця б эстонскія падзеі 2007 года, калі дзяржаўныя ўстановы Эстоніі былі атакаваныя Расеяй у рамках кібер-войны. Таму неабходна на належным узроўні прыгатавацца да магчымых выклікаў у гэтай сьферы.

Да ўласна абаронных задач непасрэдна прымыкаюць і пытаньні ваеннай геапалітыкі. Не выклікае сумневу, што Польшча будзе прасоўваць дактрыну «Newport plus», якая азначае выхад за абмежаваньні, устаноўленыя апошнім самітам НАТО ва Ўэльсе. І гэты выхад, на думку Польшчы, мае на ўвазе разьмяшчэньне істотных узброеных кантынгентаў арміі ЗША ў краінах Цэнтральнай Еўропы – гэта значыць у Польшчы, краінах Балтыі ды Румыніі. І мы будзем імкнуцца да гэтага.

 

– У пачатку гэтага года адміністрацыя Абамы заявіла аб неабходнасьці зачыніць, у мэтах эканоміі, 15 вайсковых баз ЗША ў Еўропе. Як можна было прыняць такое рашэньне, калі ў Еўропе фактычна ідзе вайна? [зьвярніце ўвагу – і гэта абураюцца “хартысты”! сапраўды час перамен… – Рэд.]

– Гэта хутчэй пытаньне да адміністрацыі прэзідэнта ЗША. У Польшчы, на жаль, няма кампетэнцыі на прыняцьце рашэньняў у гэтай сьферы. Я лічу, што палітыка ЗША, заснаваная на збліжэньні з Расеяй, аказалася стратэгічнай памылкай [! – Рэд.], якая на фоне дэстабілізацыі сітуацыі павінна быць выпраўленая. Гэта калі казаць у геастратэгічным разрэзе.

Акрамя таго, трэба памятаць, што перасоўваньне вайсковых баз са «старых» дзяржаў НАТА, такіх як Нямеччына, у Польшчу таксама ня будзе простым з-за меркаваньняў сацыяльна-эканамічных. Ваенныя базы – гэта сур’ёзны чыньнік ​​на рынку працы, яны забясьпечваюць працай вялікую колькасьць людзей. Безумоўна, гэта прывядзе да канфлікту інтарэсаў унутры НАТА, так як «старыя» дзяржавы альянсу будуць неахвотна пазбаўляцца ад амерыканскіх вайсковых баз на сваёй тэрыторыі. Хоць няма ніякіх ваенных прычын знаходжаньня іх там, а не ў «новых» краінах НАТА.

Пакуль жа можна толькі сказаць, што рашэньне аб ліквідацыі ў будучыні 15 вайсковых кантынгентаў было стратэгічнай памылкай, але гэта не было рашэньнем Польшчы. Рашэньнем Польшчы было скарачэньне арміі, пачатае ў 1991 годзе. І гэта было вельмі маштабнае скарачэньне, якое закранула 80% узброеных сіл. Цяпер відавочна, што гэтае рашэньне было легкадумным і ня ўлічвала магчымага разьвіцьця міжнароднай сітуацыі. І гэта давядзецца выправіць.

 

– Пытанне, якое сёньня хвалюе многіх: ці трэба пастаўляць лятальную зброю Ўкраіне?

Адназначна, так. І Польшча павінна гэта зрабіць у якасьці сваёй нацыянальнай ініцыятывы, не чакаючы ўзгадненьня з саюзьнікамі. Неабходна прадаставіць Украіне эфектыўную зброю ў той колькасьці, на якую Польшча здольная. Зразумела, што Польшча не валодае супермагутным арсеналам найноўшых узбраеньняў, і я пакуль не гатовы сказаць, які менавіта ваенны рыштунак трэба пастаўляць – але відавочна, што ніякіх абмежаваньняў у гэтым пытаньні быць не павінна. Украіна зьяўляецца суверэннай дзяржавай, пры гэтым падверглася зьнешняй атацы, стала ахвярай агрэсіі. І гэтая агрэсія павінна абыйсьціся Расеі як мага даражэй.

Скажу, можа, некалькі брутальна і недыпламатычна, але кожны расейскі салдат і кожная адзінка ваеннай тэхнікі, зьнішчаныя ва Ўкраіне – ужо ня зьявяцца ні ў якой іншай дзяржаве. Таму ў інтарэсах Польшчы і ўсяго рэгіёну – каб агрэсія на ўсходзе Ўкраіны абышлася Расеі як мага даражэй. Недастаткова словаў падтрымкі для ўкраінцаў – трэба даць ім эфектыўныя сродкі вядзеньня вайны ў той колькасьці, на якую толькі здольная Польшча”.

(канец цытаваньня інтэрвю)

 

Ад рэдакцыі:

Першае пытаньне, якое ў нас паўстала пасьля азнаямленьня з тэкстам інтэрвю, такое: а з-за чаго гэта раптам калябеларускія апазіцыйныя ліберасты палічылі важным узяць інтэрвю ў аднаго з прадстаўнікоў польскіх кансерватыўных колаў, якім яны заўсёды, мякка кажучы, апаніравалі? Што такое здарылася?

Адказ ляжыць на паверхні: пасьля нечаканай перамогі на прэзідэнцкіх выбарах у Польшчы прадстаўніка PiS Анджэя Дуды над дзеючым прэзідэнтам Камароўскім – прадстаўніком PO (https://nashaziamlia.org/2015/05/25/7547/), для многіх стала відавочным, што ў гэтай далёка не апошняй еўразьвязаўскай краіне на восеньскіх выбарах у Сейм могуць таксама перамагчы прадстаўнікі патрыятычна-кансерватыўных колаў. Электаральныя персьпектывы апошніх – вось што прымусіла псеўдабеларускіх ліберастаў ужо сёньня віляць хвосьцікамі перад польскімі кансерватарамі!

Ня гледзячы на адзначане, у інтэрвю не прагучала ключавое пытаньне: а чаму гэта польскае грамадства апошнім часам зноў пачало хіліцца да патрыятычна-кансерватыўных палітыкаў? Хаця пытаньне і не было зададзена, але яно важнае, таму мы паспрабуем адказаць на яго.

Справа ў тым, што ўсё больш палякаў пасьля падзей 2014 года на поўдні і ўсходзе Ўкраіны пачалі бачыць большую рэалістычнасьць, дальнабачнасьць, а значыць і большую персьпектыву ў пазіцыі, якую адстойвае партыя «Права і справядлівасьць” у дачыненьні да Расеі. Дадаткова да ўсё большай часткі палякаў пачынае даходзіць, што гібель іх прэзідэнта Леха Качыньскага разам з 95 прадстаўнікамі польскіх патрыятычных колаў у 2010 годзе была выклікана зусім ня тым, што “пьяны генерал Бласік, нягледзячы на забарону расейскіх дысьпетчараў, упарта саджаў Тупалева ў смаленскім тумане”…

(Дарэчы, пра апошняе вось ужо 5 гадоў інфармуе чытачоў наш сайт – адзіны на ўсю Беларусь. Калябеларускія ж ліберасты ў адпаведнасьці зь “перазагрузачнай” устаноўкай тых, хто стаіць за сьпіной Абамы, і за іх грошы ўвесь гэты час скормлівалі чытачам пазіцыю расейскага МАК (?!) – т.б. расейскую хлусьню. Натуральна, што цяпер яны вымушаны абыходзіць некаторыя “вострыя вуглы” – не задаваць некаторыя пытаньні…)

Ясна, ідзем далей.

Рэдактары charter97 палічыла, што самыя галоўныя думкі спадара Пшэмыслава  такія (яны іх выдзелілі ў загалоўку і падзагалоўку свайго матэрыяла):

– трэба, каб “агрэсія на ўсходзе Ўкраіны каштавала Расеі як мага даражэй”;

– “усе народы Цэнтральнай і Усходняй Еўропы [толькі слова “народы” “хартысты” замянілі на слова “краіны”. – Рэд.] знаходзяцца пад пагрозай расейскай экспансіі [а слова “экспансія” яны таксама памянялі – на слова “агрэсія”. – Рэд.]”.

Мы таксама нічога ня маем супраць гэтых меркаваньняў спадара Пшэмыслава, але на наш погляд значна больш істотным зьяўляецца тое, што ён назваў шмат памылак, якія мелі месца ў апошнія гады ў палітыцы “Захаду” (калі пад апошнім разумець ЗША і краіны ЕЗ уключна з Польшчай) у дачыненьні да Беларусі, Украіны, Грузіі, яшчэ некаторых краін на ўсход ад Польшчы, а найперш у дачыненьні да расейскай імперыі. Для нас таксама вельмі важным зьяўляецца тое, што ў кантэксьце выказваньняў польскага эксьперта адчуваюцца цені намёкаў на спачуваньне і шкадаваньне ў бок тых (у т.л. нас – беларусаў-літвінаў), хто пацярпеў ад такой памылковай заходняй палітыкі. Цэнім, запамінаем…

Паколькі, у адрозьненьні ад “хартыстаў”, мы лічым узгаданы асьпект у інтэрвю польскага эксьперта больш важкім, давайце адзначаныя памылкі яшчэ раз пасьлядоўна назавем:

1) Так, спадар Пшэмыслаў упэўнены, што палітыка, якую праводзіла ў 2008-13 гадах кіруючая Польшчай “Грамадзянская плятформа” (PO) і якая была накіравана на стратэгічнае збліжэньне з Расеяй, зьніжэньне напружанасьці ў дачыненьнях зь ёй, была памылкай. “Ніякіх паслабленьняў у палітыцы ў дачыненьні да Расеі не павінна быць” – заяўляе ён і дадае – “усе народы Цэнтральнай і Усходняй Еўропы знаходзяцца пад пагрозай расейскай экспансіі. А таму Беларусь, Украіна, краіны Балтыі, Малдова, Румынія, Грузія, Фінляндыя павінны паміж сабой супрацоўнічаць, каб спыніць расейскую экспансію … Расейскай палітыцы мы не павінны давяраць”.  

2) На меркаваньне польскага аналітыка памылкай было пэўнае ахалоджаньне-згасаньне польска-амерыканскіх стасунках пасьля 2008 года, у час кіраваньня «Грамадзянскай платформы». Праўда тут ён трохі бароніць польскі бок, тлумачачы, што галоўнай прычынай такога згасаньня-ахалоджаньня была абамаўская “перазагрузка” ў дачыненьнях з Расеяй. У інтэрвю пан Пшэмыслаў спачатку адкрыта ня кажа, што і гэтую “перазагрузку” ён лічыць памылкай, але пазьней усё ж заяўляе: “Я лічу, што палітыка ЗША, заснаваная на збліжэньні з Расеяй, аказалася стратэгічнай памылкай, якая на фоне дэстабілізацыі сітуацыі павінна быць выпраўлена”.

3) Вельмі крытычна ставіцца эксьперт і да таго, што Польшча ня мае сваёй пазіцыі ў Еўразьвязе, што яна толькі прыстасоўваецца да рашэньняў Францыі ды Нямеччыны. Так, нават сёньняшнія перамовы ў Менску, якія датычаць вайны Расеі супраць Украіны, праходзяць толькі ў нямецка-расейска-французскім фармаце, парушаючы прававыя нормы ЕЗ. Пры гэтым аніводная дзяржава, якая мяжуе з Расеяй ці Ўкраінай, у іх не ўдзельнічае. “Польшча павінна мець доступ да прыняцьця рашэньняў разам з астатнімі дзяржавамі … Асноўным кірункам дзейнасьці ўраду “Права і справядлівасьць” стане ўзмацненьне ўплыву Польшчы ў рэгіёне”, – заявіў спадар Пшэмыслаў пра будучае выпраўленьне гэтай памылкі.

4) Пра выпраўленьне чарговай польскай “памылкі” эксьперт сказаў так: “Неабходна ачысьціць польскі дзяржаўны апарат ад перажыткаў камуністычнай эпохі. Каб не паўтараліся такія сітуацыі кампраметацыі, як з Алесем Бяляцкім, калі польскімі дзяржаўнымі службамі была перададзена інфармацыя карным органам лукашэнкаўскай дыктатуры, якая была выкарыстана Лукашэнкам для рэпрэсій супраць апазыцыі … Падобныя зьявы павінны быць выкаранены з максімальнай жорсткасьцю”.

5) Памылкай, якую, хоць і цяжка, але трэба выпраўляць, спадар Пшэмыслаў лічыць адмену Польшчай усеагульнай вайсковай павіннасьці. “Рашэньнем Польшчы было скарачэньне арміі, пачатае ў 1991 годзе – вельмі маштабнае скарачэньне, якое закранула 80% узброеных сіл. Цяпер відавочна, што гэтае рашэньне было легкадумным і ня ўлічвала магчымага разьвіцьця міжнароднай сітуацыі” – заявіў ён.

6) У пачатку гэтага года адміністрацыя Абамы заявіла аб неабходнасьці зачыніць, 15 ваенных баз ЗША ў Еўропе. “Як можна было прыняць такое рашэньне, калі ў Еўропе фактычна ідзе вайна?” – абураецца пан Пшэмыслаў з нагоды чарговай “памылкі” ЗША, называючы яе нават стратэгічнай.

7) Спадар ваенны аналітык лічыць, што нежаданьне пастаўляць лятальную зброю сувярэннай дзяржаве Ўкраіне як Еўразьвязам, так і ЗША (!) таксама зьяўляецца памылковым. Прычым настолькі, што, каб выправіць гэтую памылку, ён будзе раіць новаму кіраўніцтву Польшчы зрабіць пастаўкі такой зброі Ўкраіне “сваёй нацыянальнай ініцыятывай, не чакаючы ўзгадненьня з саюзьнікамі … і ў той колькасьці, на якую Польшча здольная” (!).  

Такім чынам, былі агалошаны 7 вялікіх памылак “Захаду” ў цэлым і “Польшчы” ў прыватнасьці.

На справе мы – беларускія незалежныя аналітыкі – зьвярнулі ўвагу яшчэ на адну – 8-ю памылку, хаця яна не была названая. Яе прысутнасьць мы вылічылі па тым, што пан Пшэмыслаў, як чалавек верагодна не без сумленьня, таксама сабраўся яе выпраўляць. Гаворка пра наступны тэкст: “На ўзроўні дачыненьняў зь беларускім народам, павінен быць абавязковым базавы прынцып польскай дыпламатыі, а менавіта: ніякіх размоў на тэму Беларусі з Расеяй; ня можа быць таго, каб з пабочнай, імперыялістычнай дзяржавай нешта вырашалася за сьпіной беларусаў”. Значыць, усё ж такія перамовы былі, і нядаўна!.. Ці ня тыя, пра мажлівасьць якіх мы інфармавалі нашых чытачоў з нагоды заяваў Жырыноўскага ды нейкага Беркута?!.. (гл. тут: https://nashaziamlia.org/2014/04/13/6877/  і тут: https://nashaziamlia.org/2014/05/15/7076/). Ці ня тыя, патэнцыйную магчымасьць якіх мы вылічылі па выказваньнях нават чачэнцаў, якія самі змагаюцца супраць расейскага імперыялізму, але якім так запудрылі мазгі расейскія ды польскія імперыялісты, з-за чаго яны беларускі Брэст называюць “польскім горадам Бжэшч-Літэвскім”?! (гл. https://nashaziamlia.org/2014/03/05/6629/)

Здаўна вядома – час праходзіць і ўсё таемнае становіцца яўным…

Такім чынам, будзем лічыць 8 памылак.

Але справа ў тым, што адзначанае панам Пшэмыславам – гэта далёка ня ўсё. Ёсьць яшчэ шмат чаго, што мусіць быць выпраўлены перад тым, як Польшчы можна будзе дазволіць “аб’ядноўваць суседнія па рэгіёне народы”. З дадатковым наборам “памылак” і нашымі патрабаваньнямі іх выправіць кожны беларус можа пазнаёміцца, напрыклад, тут: https://nashaziamlia.org/2010/11/21/3727/ і тут: https://nashaziamlia.org/2010/02/24/3087/. Таксама варта пазнаёміцца з гэтымі памылкамі ды нашымі заклікамі да іх выпраўленьня і палякам, бо, як сказаў сам спадар Пшэмыслаў, “Польшчы патрэбна больш ведаў пра тое, як многае нас гістарычна аб’ядноўвала і як мы разам стваралі нашу агульную цывілізацыю”.

Самая актуальная зь неназваных спадаром эксьпертам у яго інтэрвю памылак, якая патрабуе найхуткага выпраўленьня – гэта адмена “карты паляка”, і прабачэньні беларусам за яе ўвядзеньне (гл. напрыклад, тут:  https://nashaziamlia.org/2009/08/18/2625/ ці серыю матэрыялаў, пачынаючы адсюль: https://nashaziamlia.org/2008/12/30/1706/ і заканчваючы тут: https://nashaziamlia.org/2009/01/08/1712/).  Самая ж маштабная “памылка”, таксама ўжо з нашага сьпісу, без выпраўленьня якой не магчыма вярнуць у рэчышча брацкіх дачыненьні паміж нашымі народамі – вяртаньне ў склад Вялікалітвы-Беларусі нашай Беласточчыны, анэксаванай польскай імперыяй у змове са сталінскім СС у 1945 г. (гл. мапы).  

Жураўскі 2

Аднак на сёньня мы ня бачым з польскага боку ня тое што выразных, а ніякіх практычных дзеяньняў у азначаным кірунку (і ў будучыні мы таксама будзем глядзець на практычныя дзеяньні!). Прыгожыя словы – гэта не ўчынкі, асабліва на фоне ўсёй папярэдняй гісторыі палітыкі Польшчы ў наш бок (гл. тут: https://nashaziamlia.org/2008/10/07/1561/ і тут: https://nashaziamlia.org/2010/11/21/3727/).

А таму мы – беларускія зьмястоўныя дэмакраты – пакуль ня бачым выразных падстаў, каб ігнараваць запаветы нашых нацыянальных герояў – такіх, напрыклад, як Кастусь Каліноўскі (дарэчы, як і наш уласны жыцьцёвы досьвед), і будзем катэгарычна супраць кіраваньня міжнароднай палітыкай у геаграфічным цэнтры Еўропы з боку сёньняшняй Польшчы.

Лепш мы пачакаем, калі чарговая хваля ядзернага шантажу з боку Расеі канчаткова прывядзе нашых “польскіх братоў”… ва ўцямны стан.     

 

5 каментарыяў

  1. Павел Біч кажа:

    Антыпольскіе вушкі так і тырчаць з усіх высказваннях Рэдакцыі аб палаках. Вось яны напісалі:” але што рабіць з гіст арычнымі наступствамі дзейнасці польскага касцела на Беларусі, з дзейнасцью Арміі краёвай, “Крэсамі Ўсходнімі”, картай паляка і т.п.праявамі “агульнай спадчыны Свабоды”. Размова ідзе пра магчымую новую палітыку Польшчы адносна нас, а пан Астроўскі нагадвае аб адмоўных баках нашага сумеснага жыцця з палякамі. Так звычайна робяць рускіе каб апраўдаць сваю ненавісць к іншым народам і не дапусціць іх замірення. Напрыклад. немцам яны тут жа нагадаюць пра зверствы нацыстаў, французам аб тым што яны спалілі Маскву і апаганілі яе святыні, манголам пра іга і т.д. Яны каб не дапусціць сяброўства украінцаў з палякамі цяпер увесь час нагадваюць пра Валынскую рэзню Ну не падлюгі яны?
    Калі адказваць каротка на пытанне пана Астроўскага, то можна сказаць “памылкі трэба выпраўляць” і кропка. Як? Забараніць польскую мову ў касцёлах – бабкі перастануць хадзіць.. Але на іх можна плюнуць. Армія Краёва павінна папрасіць прабачэння. Займіцеся гэтым , пан. Распаўсюд карты паляка можна спыніць толькі развіццем нашай культуры. Чаму яна церпіць фіяска. я пішу аб гэтым апошніе 10 гадоў. Але вы не реагіруеце, значыць з маёй прапановай не згодны. Вы сваім злопамятствам моцна перашкаджаеце наладжванню добрых стасункаў з палякамі. І калі ласка не высыпайце мне ворах фактаў подласці палякаў адносна нас. Калі б не палякі нас чакаў бы лёс Пскоўшчыны і Ноўгародчыны. Інакш чаму мы так прасіліся ў гэты хайрус?

    • Рэдакцыя кажа:

      Спадар Біч, два пытаньні да вас:

      1) Хто вам даў права прабачаць усе злачынствы польскіх імперыялістаў (былыя і цяперашнія) супраць нас – беларусаў-літвінаў?
      2) Няўжо вы лічыце, што калі мы забудзем ці будзем ігнараваць усё благое, што было зраблена і робіцца сёньня (!) польскімі імперыялістамі ў дачыненьні да нашага народу, гэта сапраўды прывядзе да “новай, добрай у дачыненьні да нас палітыкі Польшчы”?

  2. Павел Біч кажа:

    Шаноўны сп. Астроўскі, ваш першы запыт проста смешны – адкуль гэты пракурорскі тон?; я ў ніякой арганізацыі не састаю (прабачце за дзікі русізм), пішу ад свайго імя, Проста выдаляйце тое што вам не спадабаецца; маргіналізуйцеся і далей.
    Што да другога пытання то вы відаць усёж-такі прафан ў палітыцы (дарэчы як і я). Нельга пачынаць перамовы з выстаўлення прэтензій да боку з якім мы жылі ў адной краіне 500 гадоў і ад якой вы хочаце атрымаць дапамогу. Спыніць агресію палякаў можна толькі двумя спосабамі; альбо аддацца расейцам, альбо развіваць сваю культуру. Яны не такіе моцные як вам здаецца там ў Гародне. Я вам цітаваў, здаецца аценку палякаў. якую зрабіў наш-здраднік Пілсудскій. Вось ў асабістых спрэчках выкарыстоўваеце гэта. Але меня вы не друкуеце, значыць з маей прапановай не згодны. Так дайце сваю.

  3. Высоцкі С. кажа:

    Лічу гэтае інтэрвю вельмі персьпектыўным і абнадзейваючым! Польскі эксперт прадстаўляе лепшую частку польскай нацыянальнай эліты, і агучыў надзвычай важныя рэчы, дарэчы, доўгачаканыя ў беларускім грамадстве… Пазіцыя рэдакцыі абсалютна верная… Ад польскіх лібералаў мы – беларускія патрыёты, як і беларускае грамадства, не атрымалі нічога… “Белсат”, які відавочна стаў кланавай структурай спадлеўшай ды згнілай афіцыйнай апазіцыі… Нездарма многія беларусы патрабуюць выправіць аднабокасьць гэтага СМІ!.. У часе свайго нядаўняга візіту ў Польшчу, польскія дзеячы проста ня верылі, ШТО НА “БЕЛСАЦЕ” НЯМА МЕСЦА БЕЛАРУСАМ, ЯКІЯ НАЙБОЛЬШ ЗРАБІЛІ НА МАЙДАНЕ, БЫЛІ ТАМ У ВЫРАШАЛЬНЫ ЧАС, ДЫ МАЮЦЬ ПАДЗЯКУ ЎКРАІНЦАЎ!

    Вастрыню ўдара сайту патрэбна было б скіраваць ня супраць палякаў, якія пачынаюць сур’ёзна ставіцца да беларускай нацыі, а да гэтых “пыжыкаў-чыжыкаў”, якія няведама за чые грошы маюць офісы ды шыкуюць у Лондане, Варшаве, куды паз’яджалі ня толькі самі, але забралі і шафёраў, і ахову, і каханак… Гэтая публіка скапіла фантастычныя сумы, праз якія вядзе дарагія і раскручаныя сайты, наўпрост купляе беларускую моладзь, трасе бабкамі перад беларусамі ва ўкраінскіх батальёнах…

    Такі падыход, што маўляў, “хай яны робяць сваё, а вы рабіце сваё – паглядзім хто больш зробіць…” – гэта падыход ня толькі хібны, а звычайна скоцкі, бо не зрабіўшы аніякіх станоўчых спраў, нагадзіўшы і скраўшы нямераныя сродкі, ліберальная мафія будзе разбураць, нішчыць, забіваць усё сьвятое і годнае для беларусаў, усё, што мы будзем крывёю адваёўваць у каланіяльнага рэжыму! НЕМАГЧЫМА ПА ВЫЗНАЧЭНЬНІ ЭФЕКТЫЎНА БІЦЬ ВОНКАВАГА ВОРАГА, ПАКУЛЬ НА КАРКУ БУДЗЕ СЯДЗЕЦЬ ТАКАЯ ПАЧВАРА, ШТО ПЬЕ КРОЎ З НАЦЫЯНАЛЬНАГА АРГАНІЗМУ!

    І вельмі сумна, калі тут пачынаюцца разборкі з Астроўскім, з правільнасьцю падыходаў нацыяльнага дзеяча (ён можа ў чымсьці памыляцца, як і ўсе мы, да таго ж – гэта пазіцыя ідэолага), І ПРЫ ГЭТЫМ МАЎЧЫМ ПРА ГЭТУЮ ВІДАВОЧНУЮ ПАЧВАРУ ЗЬ СЯКЕРАЙ СЬМЕРЦІ, ЯКАЯ ТОЛЬКІ І МАРЫЦЬ ЗАЦЯГНУЦЬ ВУЗЕЛ НА ШЫІ БЕЛАРУСКАЙ НАЦЫІ…

    Я разумею, чаму так маўкліва рэагуюць нават хлопцы з БНФ (амаль усе яны чытаюць сайт – самі кажуць), БО БАЯЦЦА! Ужо цяпер баяцца гэтых цёмных сілаў, якія ні ў чым не саступаюць маскоўскім душагубам… Бо ведаюць фінансавыя магчымасьці той жа “Хартыі”, яе сувязі са спецслужбамі і крыміналам… Але сваёй баязьлівасьцю гэтыя дзеячы пазбаўляюцца права звацца нацыянал-дэмакратамі, гэта – проста людзі не на сваім месцы…

    А БЕЛАРУСЬ ЧАКАЕ ПРЫХОДУ НОВЫХ ЗЬМЯСТОЎНЫХ І НАЦЫЯНАЛЬНЫХ СІЛАЎ, ЯКІЯ І АДБУДУЮЦЬ НА НОВЫХ ПАДЫХОДАХ ПРЫСТОЙНЫЯ І ЎЗАЕМАКАРЫСНЫЯ СТАСУНКІ З ПОЛЬСКІМІ ПАТРЫЁТАМІ!

  4. Павел Біч кажа:

    Учора хадзіў на прэзентацыю кнігі С. Абламейкі “Мой Картаген”. Усё было як звычайна, хвалілі адзін аднаго. Ніякой дыскусіі разумеецца не было, я толькі паспеў што запытаць – за сто год атрымаць две гучные параз нац. Адраджэнню, гэта ужо варта задумацца чаму так сталася. Ў кулуарах са здэкам запытваўся у адраджэнцаў ці паспелі яны ўзяць сабе прыніжальнныя мянушкі кшталту Бурачок. Янка. Зоська, Тетка, намекаючы што калі рух пачынаўся з такім прыніжэннем яго пачынальнікаў. то аб якім велічы беларускасці можна весці размову. Сёння напісаў большой каментар Абламейкі цалкам прыміряльны у якім патлумачыў што вектары беларускасці і літвінства аднолькавые, што літвінства не варта баяцца. таму што нац..рух і так разбіты і расколаты. Карацей карпеў над каментаром напэўна гадзіну. І што жа, мой каментар “Свабода” не надрукавала. Але пачаць вайну супраць іх я не наважусь таму што тады меня наогул перастануць друкаваць. Вайну можна было б пачаць калі меня друкавалі паўсюдна акрамя “Свабоды” і “Белпартызана (размова не аб артыкулах а аб каментарах). Дзякуй хоць “ARCHE” пачаў друкаваць. Таму якую гульню вядзе тав. Астройскі для меня таксама не зразумела. Баюся што гэта ягонае чыстае самалюбства. Твой аптымізм я не разделяю. У кнізе Абламейкі вельмі трапна аналізуецца “Рускі мір”. Раю набыць ў краме “Ў”. Раздавалі бесплатна.

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы