Беларусь – наша зямля

Рэдакцыя.

 

Перад азнаямленьнем з другім артыкулам  серыі таксама падаем кароткую даведку пра яго аўтара – спадара Юрыя Баранчыка. Нарадзіўся ён у 1972 годзе ў Менску. У 1994 г. скончыў філасофскае аддзяленьне Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта, кандыдат філасофскіх навук. Працаваў у ВНУ і міністэрстве адукацыі Беларусі, у адміністрацыі прэзідэнта РБ, Інстытуце сацыяльна-палітычных даследаваньняў пры АП РБ, міністэрстве замежных спраў, НДІ тэорыі і практыкі дзяржаўнага кіраваньня Акадэміі кіраваньня пры прэзідэнце РБ. З 2007 года – кіраўнік расейскага інфармацыйна-аналітычнага партала «Імперыя». Падаем артыкул Баранчыка ў нязначна скарочаным і адрэдагаваным выглядзе, з нашымі кароткімі заўвагамі (https://regnum.ru/news/polit/2164093.html).

–

 

 

БЕЛАРУСЬ: ЭЛІТА ЎЖО ВЫБРАЛА ПЕРАЕМНІКА ЛУКАШЭНКІ.

Што з гэтым будзе рабіць Лукашэнка?

 

У першых чыслах жніўня ІА REGNUM разьмясьціла даволі дыскусійны і ў гэтым плане, несумненна, цікавы тэкст навуковага супрацоўніка Інстытута філасофіі НАН Беларусі, у якім аўтар выказаў шэраг тэзісаў, вельмі цікавых з пункту гледжаньня дыскусіі пра будучыню Беларусі й пра пераемніка цяперашняга прэзідэнта РБ Аляксандра Лукашэнкі. Разгледзім іх больш падрабязна.

Пачнем з галоўнага тэзіса артыкула, які выкладзены аўтарам у самым яго пачатку: «Той, хто знаёмы з рэальным становішчам спраў у краіне, хутчэй за ўсё дасьць цалкам відавочны адказ: пасьля Лукашэнкі будзе «новы Лукашэнка».

Версія, вядома, цікавая. Магчыма, менавіта яна найлепшым чынам адказвала б нацыянальна-дзяржаўным інтарэсам рэспублікі ў кантэксьце Еўразійскай інтэграцыі і выбудоўваньня самастойнага палітычнага і эканамічнага цэнтру сьвету, незалежнага ад англасаксонскіх элітаў [а пра абъектыўныя інтарэсы беларуска-літвінскага народу на яго ўласнай зямлі, пра тое, зь кім яму лепш інтэгравацца і ад каго быць незалежным, пра што вам можа распавесьці яго сапраўдная нацыянальная эліта, вам – маскалі – не цікава пачуць?! з чаго вы ўзялі, што “нацыянальна-дзяржаўным інтарэсам Беларусі” будзе адпавядаць толькі вектар ЕўраЗійскай інтэграцыі? у вас хтосьці пытаўся вашае меркаваньне на гэты конт, ці вы проста вырашылі за нас? – Рэд.].   Але, на жаль, яна мае цэлы шэраг сур’ёзных аб’ектыўных і суб’ектыўных абмежаваньняў, якія робяць яе, на мой погляд, цяжка рэалізуемай. У сілу чаго Беларусь, хутчэй за ўсё, чакае значна больш неспрыяльны сцэнар разьвіцьця сітуацыі [маўляў, рыхтуйцеся, беларусы, да значна горшага… – Рэд.].

Па-першае, гісторыя ХІХ-ХХ стагоддзяў тых краін, якія адносяць сябе да еўрапейскай цывілізацыі (а Беларусь, асабліва апошнія гады, да яе сябе, несумненна, адносіць), практычна ня ведае прыкладаў, калі аднаго дыктатара  зьмяняў іншы дыктатар (а пра тое, што ён дыктатар, хай і ў станоўчым сэнсе, неаднаразова казаў і сам Лукашэнка) [чаму б пры гэтым не назваць “новаму расейскаму палітолагу” прычыну гэтага фенамену: а менавіта тое, што людзі звычайна аб’ядаюцца дыктатурай да ванітаў і потым доўга яе ня хочуць… – Рэд.]. Асабліва гісторыя ня ведае такіх прыкладаў у ХХ-м стагоддзі. Чылі, Лівія, Ірак, Югаславія, СССР (здраднік Хрушчоў пасьля Сталіна, здраднік Гарбачоў пасьля Андропава), Кітай і г.д. кажуць пра тое, што пасьля дыктатара прыходзіць альбо клоўн, альбо здраднік [здраднік каго ці чаго? – Рэд.].

Па-другое, прыход новага дыктатара пасьля ранейшага немагчымы па той простай прычыне, што першы зачышчае палітычную паляну ад канкурэнтаў так, што на ёй перастае што-небудзь расьці вышэй за сантыметр ад зямлі. Так і ў Беларусі – ня тое, што ў асяроддзі прэзідэнта, на ўсёй палітычнай паляне рэспублікі не засталося ня тое што хоць бы аднаго «дыктатара» або «харызматычнага палітыка», «моцнага лідара», але наогул мужчын з прыкметамі мужчыны [такі, аказваецца, Лу-ка “дыктатар у станоўчым сэнсе”… – Рэд.]. Асноўная маса чыноўнікаў, дэпутатаў усіх узроўняў, лідараў партый, што праўладных, што апазіцыйных, – гэта палітычныя еўнухі [у цэлым пагаджаемся, але ведаем і выключэньні. – Рэд.]. Таму, нават чыста фізічна, другога прадаўжальніка «справы Лукашэнкі» практычна проста няма ў рэспубліцы [для “справы Лу-кі” – няма, для нармалізацыі сітуацыі ў дзяржаве – ёсьць! – Рэд.]. І гэта праблема ўсіх моцных лідараў – ствараюць моцную краіну, але пры гэтым так зачышчаюць палітычную паляну, што няма каму перадаць спадчыну (Сталіну было каму – Берыі, але супраць яго аб’ядналіся ўсе астатнія, хай і не настолькі моцныя гульцы, і Берыя ўпаў) [тут істотная ўнутраная супярэчнасьць і ў гэтага аўтара, якая будзе падрабязна разблытана на нашым сайце ў наступнай серы ідэалагічных матэрыялаў! – Рэд.].

Так і Лукашэнка – ён можа пакінуць спадчыньніка, але дзе гарантыі, што чыноўніцкая эліта ўся не зьбярэцца і не зьядзе пераемніка? Такіх гарантый няма, бо пераемнік павінен валодаць харызмай Лукашэнкі [гл. фота – Рэд.]. А такіх людзей сёньня ў палітыцы рэспублікі няма і не прадбачыцца. Нават сярод сілавікоў.

[раней уся “харызма” Лу-кі выяўляла сябе толькі перад саўковай масай – значнай, але далёка ня большай часткай насельніцтва Беларусі; па стане на сёньня гэтая “харызма” выветрылася, яе замяніў страх перад магутным рэпрэсіўным апаратам дыктатара – чалавека ня здольнага да стваральна-дзяржаўніцкай дзейнасьці, а сёньня і ўвогуле таго, хто знаходзіцца ў разгубленым стане і  жахліва баіцца будучыні; пра гэта нават Баранчык каротка намякне пазьней: маўляў, Лу-ка ўжо ня той… – Рэд.]

Чаму тут аргумент Аляксея Дзерманта кульгае? Справа ў тым, што цяперашнія беларускія сілавікі не разумеюць прыроды палітычнай улады, бо жывуць ужо ў выбудаванай Лукашэнкам палітычнай сістэме ўлады – яны за яе не змагаліся. Для іх сілавыя структуры – улада, і яны не разумеюць, што сілавыя структуры – гэта толькі прылада. Калі яны [сілавікі] ўлада – то мы атрымліваем альбо Чылі Піначэта, альбо Нямеччыну Гітлера. Але Беларусь Лукашэнкі – гэта ні тое, ні іншае. Таму што ёсьць начыньне праекту, нейкая сутнасьць, пры ўсіх нюансах зьнешнепалітычнай эквілібрыстыкі апошніх 5-8 гадоў [якая начынка?! поўная залежнасьць ад Масквы?! акрамя таго, няўжо ў Піначэта ды Гітлера сваёй “начынкі” не было? – Рэд.]. І ад гэтага сысьці нельга. А вось якім начыньнем будуць насычаць праект Беларусі пасьля Лукашэнкі яго пераемнікі – гэта вялікае пытаньне [якое пытаньне? большая частка артыкула Дзерманта якраз і прысьвечана апісаньню начыньня яго “праекта” Беларусі пасьля Лу-кі. – Рэд.].

Калі казаць канкрэтна па персаналіях, то на сёньня я бачу толькі дзьве магчымыя кандыдатуры на пераемніка Аляксандра Лукашэнкі – гэта Віктар Лукашэнка, яго сын, памочнік па нацыянальнай бясьпецы, і Уладзімір Макей, цяперашні міністр замежных спраў.

І калі ёсьць яшчэ надзея на тое, што сын будзе рухацца ў рэчышчы палітыкі бацькі, то гэтага абсалютна нельга сказаць у дачыненьні да Ўладзіміра Макея, асабліва разумеючы, што адбываецца ў зьнешняй палітыцы рэспублікі і назіраючы за трансфармацыямі Менска, у якім, ужо зусім не хаваючыся ад кіраўніка дзяржавы, рыхтуюць свой беларускі Майдан. Больш за тое, Віктар Лукашэнка і Ўладзімір Макей – гэта сёньня галоўныя канкурэнты на беларускі прастол пасьля А.Лукашэнкі. І калі параўноўваць іх сёньняшнюю апаратную вагу, то Ўладзімір Макей лёгка абміне на выбарах прэзідэнта Віктара Лукашэнку, бо практычна ўся рэспубліканская эліта [што гэта такое ў разуменьні ўжо Баранчыка? – Рэд.] сёньня ўжо пад ім. І прэзідэнцкія выбары яны будуць рабіць пад яго. Такая сітуацыя будзе ў тым выпадку, калі Лукашэнка ня зможа перадаць уладу пераемніку яшчэ пры жыцьці – страх у чыноўнікаў зьнікне, і яны папросту лягуць пад Макея.

Чаму? Праект Макея прапануе еўрапеізацыю Беларусі, каталізацыю [а чаго ж вы, маскалі, практычна зьнішчылі Беларускую Праваслаўную Аўтакефалію?.. – Рэд.], адрыў ад Рускага сьвету, вывад яе з-пад лабавога сутыкненьня Расеі й Захаду (як быццам гэта магчыма [магчыма! праект завецца “Другая Швайцарыя” і даўно прапануецца на нашым сайце; акрамя таго, нам удзельнічаць у вашых маскальскіх “лабавых сутыкненьнях” ні за якія грошы няма патрэбы; вы – “Вялікія”, вы – “Магутныя”, вось і сутыкайцеся самі, бяз нас… – Рэд.]), ператварэньне ў другую такую ​​Швайцарыю [вось, вось. – Рэд.], дзе чыноўнікі кіруюць спакойным народам і капіталізуюць свае палітычныя і чыноўніцкія актывы хто ў малы бізнес, хто ў рэстаранную сетку, хто ў сетку гіпермаркетаў, а хто і ў сетку гандлёвых цэнтраў, накшталт «Мамо». У выніку гэтай мяккай гульні ў “суверэнітэт” Беларусь становіцца праз некалькі гадоў элементам польскай (на самай справе амерыканскай – яшчэ вілсанаўскай) канцэпцыі Міжмор’я з усімі вынікаючымі [наступствамі] для зьнешняй палітыкі, эканомікі, прамысловасьці, адукацыі й гэтак далей [па-першае, не абавязкова прапольскае “Міжмор’е” – ёсьць і лепшая канцэпцыя; а, па-другое, нават тое, што пералічана новасьпечаным апалагетам расейскага імперыялізму Баранчыкам як нешта негатыўнае ў дачыненьні да Міжмор’я, сёньня абсалютнай большасьцю грамадзян ВялікаЛітвы-Беларусі ўспрымаецца як нешта станоўчае, ці, як мінімум, нармальнае; атрымліваецца, аўтар – перабежчык у лагер ворагаў беларускай дэмакратыі – пужае ўсяго толькі сам сябе, выдаючы да публічнага агляду інтымныя страхі ўласнай падсьвядомасьці… – Рэд.].

Сёньня ў Менску ўжо адбываецца татальная дэсакралізацыя сталічнага цэнтру [“якая мусіць мець места ва ўмовах дыктатуры” – дапаўняем мы аўтара. – Рэд.]. Маецца на ўвазе плошча ля Ратушы і вуліца Зыбіцкая. Кожныя выхадныя там арганізуюцца канцэрты, іншыя масавыя мерапрыемствы, масавыя гуляньні моладзі да раніцы. Пры гэтым можна спакойна наўпрост на вуліцы ўжываць сьпіртное, іншыя прыродныя і сінтэтычныя ўзбуджальнікі да раніцы. Міліцыя пры гэтым нікога не разганяе, наадварот, ахоўвае. Хтосьці скажа – ды што тут такога, ва ўсім заходнім сьвеце так. І гэта сапраўды так – уладу ў заходнім сьвеце даўно захапілі сатаністы і цяпер вядуць да ўлады ў ЗША Хілары Клінтан [у агародзе бузіна, а ў Кіеве – дзядзька; проста ва ўмовах больш-менш сапраўднай дэмакратыі людзі жывуць (навучаны і ўмеюць жыць) у атмасьферы значна большай свабоды (і адказнасьці!), што ёсьць альтэрнатывай сатанісцкага зла посткамунячай этнацыдна-паразітнай цяперскай дыктатуры… – Рэд.].

Мне, як чалавеку, які не адзін год адпрацаваў ў сістэме прыняцьця рашэньняў на вышэйшым дзяржаўным узроўні ў рэспубліцы [вось, аказваецца, якія кадры там гадаваў Лу-ка, выганяючы ў той жа час усіх беларускіх выкладчыкаў-патрыётаў зь беларускіх (!) ВНУ… – Рэд.], дзіўна, што сілавыя структуры Беларусі да гэтага часу не зьвярнулі ўвагу на тое, што наўпрост у іх пад носам рыхтуюць Майдан [а Баранчык, як бачым, рады зрабіць данос; … – Рэд.]. У Кіеве ў пачатку нулявых пачыналася ўсё дакладна гэтак жа. Спачатку моладзь навучылі зьязджацца на выхадныя ў цэнтар Кіева, дзе ладзіліся шоў і канцэрты, а потым, калі яны да гэтага прывыклі, перанесьлі акцэнт з музычнай часткі на палітычную. І ўжо тады было позна нешта мяняць. Чаму? Таму што адбылася десакралізацыя цэнтра горада як месца ўлады, месца, дзе ўлада прымае рашэньні – натоўп стаў думаць, што ён прымае рашэньні [вось так груба, адкрыта, цынічна пра народ і так паважана, нават “сакральна” пра ўладу прамаскоўскага дыктатара-беларусафоба! – Рэд.].

Чаму ў свой час было правільным рашэньне праводзіць акцыі апазіцыі ў Менску ў скверы на ўскраіне? – Таму што, дзе праводзіш, такі твой і ўплыў [добра, дзякуй за параду… – Рэд.]. І празаходняя апазіцыя так да гэтага часу і не вылезла з палітычнай ускраіны [не вылезла – так, але не па гэтай прычыне. – Рэд.]. А тут сама ўлада запрасіла натоўп п’янай моладзі ў цэнтар горада (сто метраў да адміністрацыі прэзідэнта), а потым чыноўнікі й сілавікі пачнуць зьдзіўляцца, чаму яны страцілі цэнтар горада і кантроль над сітуацыяй.

Ці азначае праект Макея «пераемнасьць БССР і лукашэнкаўскай Беларусі»? – не [Баранчык фактычна заяўляе, што, на яго меркаваньне, артыкул Дзерманта – частка праекта Макея! – Рэд.], і гэта мы сёньня бачым як у зьнешняй палітыцы, так і ў десакралізацыі цэнтра Менска.

Ці азначае праект Макея «захаваньне і разьвіцьцё буйной індустрыі, прамысловасьці як эканамічнага базісу краіны, завяршэньне пачатых вялікіх праектаў і рэалізацыі новых»? – не. Праект Макея гэта праект Беларусі не як навукова-прамысловага кластара (савецкая БССР і лукашэнкаўская Беларусь), а гэта праект Беларусі як гандлёва-забаўляльнага цэнтра для ўсёй Еўропы з усімі вынікаючымі высновамі.

Ужо сёньня дэіндустрыялізацыя Беларусі – з-за адсутнасьці рэальнай эканамічнай і прамысловай інтэграцыі з Расеяй – адбываецца даволі сур’ёзнымі тэмпамі [што?! 22 гады Лу-ка разам са сваёй цяперскай зграяй толькі й рабілі, што займаліся гэтай “інтэграцыяй” – факт відавочны ня толькі беларускім дзецям-школьнікам, а і нават тым, што ў калысках!; іншая справа, што “інтэграцыя з Расеяй” зыходна была тупіковым шляхам, і сёньня ў сітуацыі, калі гэта даходзіць нават да тупых цяперцаў, розныя прарасейскія баранчыкі спрабуюць “патлумачыць” атрыманы непрыстойны пшык (замест абяцанага росквіту – “пабудовы нябачанай у сьвеце дзяржавы”) “адсутнасьцю інтэграцыі з Расеяй”… – Рэд.].

Пра гэта гаворыць і колькасьць беларускіх гастарбайтэраў за мяжой – ужо каля 1 мільёна зь 5 мільёнаў грамадзян рэспублікі, якія знаходзяцца ў працаздольным узросьце, гэта значыць, каля 20% [вось яно – шчасьлівае жыцьцё ў лукашэнкаўскай Беларусі; даінтэграваліся…; зьвярніце ўвагу, такое кажа актыўны апалагет гэтай палітыкі. – Рэд.]. То бок праект Макея будзе азначаць «крах ня проста сістэмы, пабудаванай пры Лукашэнку, але ўсяго стогадовага разьвіцьця Беларусі як гістарычнага суб’екта» [немінучы крах чакае расейскі імперскі праект, яго суб’екта і ўсё, што зь імі зьвязана – у т.л. “сістэмы, пабудаванай пры Лукашэнку”… – Рэд.].

Не пагаджуся і з яшчэ адным тэзісам Аляксея Дзерманта: «Каб ня страціць Беларусь, Расеі патрэбныя нейкія іншыя актыўныя дзеяньні: Расеі трэба эканамічна задушыць краіну, скінуць Лукашэнку, а яго замяніць генерал-губернатарам або звычайнай марыянеткай» [мы ў 1-й частцы адзначалі, што тут Дзермант чамусьці вырашыў агалосіць тое, пра што ён напраўду думае (а то і ведае!); ясна, што Баранчык, які сёньня сядзіць у Маскве, абавязаны быць з гэтым “ня згодным”… – Рэд.].

Хочацца адзначыць, што дадзеная трактоўка палітыкі Расеі ня мае нічога агульнага з рэчаіснасьцю [няўжо нічога агульнага? – Рэд.], таму зьяўляецца альбо наўмысна распаўсюджваемым міфам, альбо адкрытай хлусьнёй, у чым, натуральна, ня хочацца западозрыць аўтара [так і незразумела: дык у чым Баранчык ня хоча западозрыць Дзерманта? – Рэд.]. Расеі патрэбна моцная і стабільная Беларусь, таму што сёньня практычна ўвесь перыметр межаў Расеі з постсавецкімі краінамі зьяўляецца аб’ектам дэстабілізацыі сусьветнай «партыі вайны». Мэта палітыкі Расеі, як самай буйной краіны сьвету, наадварот, заключаецца ў максімальнай стабілізацыі перыметра [так піша Баранчык: а Чачня, Грузія, Малдова, Украіна – гэта вынікі той палітыкі “стабілізацыі перыметра”… – Рэд.]. Але так як Расея моцна вырасла ў фінансава-эканамічным плане за апошнія 15 гадоў [няўжо сапраўды вырасла?.. – Рэд.], а Беларусь засталася практычна на ранейшым месцы [вынікі 22 гадоў “інтэграцыі з Расеяй” – Рэд.], то ранейшая мадэль беларуска-расейскай інтэграцыі, не напоўненая ніякім эканамічным зьместам за выключэньнем бюджэту «Саюзнай дзяржавы», не задавальняе палітычныя і эканамічныя эліты Расеі. Яны кажуць: «Ня хочаце нашу мадэль інтэграцыі, добра, тады давайце сваю». І што ў адказ? – Нічога. Але ўвесь сьвет глабалізуецца. І калі Беларусь ня хоча стаць эканамічнай «чорнай дзіркай”, то трэба ня проста адмаўляцца ад усяго, а нешта прапаноўваць у адказ, сваю канцэпцыю. Але яе няма [паўтараем тое, што кожны можа самастойна праверыць і пераканацца: большая частка артыкула Дзерманта падае прапанову “іншай, лепшай” (на думку аўтара) “інтэграцыі” з Расеяй; канфуз, які перад вамі (нібы спрабуеш кантактаваць са сьляпым і глухім чалавекам) – яскравы прыклад таго, што расейцы-імперцы, нібы нейкія псіхічныя, проста нікога ня чуюць, калі знаходзяцца на сваёй імперскай хвалі, узьнятай сацыяльнымі “генамі” імперскай непаўнавартасьці… – Рэд.].

Таму Расеі тут патрэбны не генерал-губернатар – сваіх хапае, а палітык, лідар краіны, які адпавядае ўзроўню сучаснай палітыкі [якой канкрэтна? – Рэд.], які зробіць Беларусь яшчэ больш стабільнай у палітычным і эканамічным плане краінай [агульныя словы. – Рэд.] і гарманічна ўпіша яе ў расейска-кітайскі еўразійскі эканамічны праект [ах, вось якой! – Рэд.]. Лукашэнка гэта худа-бедна, праз супраціў цяперашняй, цалкам кіраванай эліты [што гэта такое? кім кіраванай?! хто кіруе “беларускай” элітай акрамя Лу-кі?!- Рэд.], але робіць. У гэтым плане нават «Вялікі камень» – праект, які адказвае інтарэсам Расеі. Але дзе гарантыя, што гэтай жа лініі будзе прытрымлівацца пераемнік? Такой гарантыі на сёньня няма.

Ну, і, вядома, не вытрымлівае крытыкі наступны пасаж аўтара: «Дзеяньні па такім скрайнім сцэнары прывядуць да непазьбежнага хаосу, магчыма, грамадзянскай вайне зь персьпектывай перакінуцца ў Расею і выбуху ўсёй прасторы паміж Балтыйскім і Чорным марамі». Эліта адной краіны на поўдзень ад Беларусі, у 4,5 разы большай па насельніцтву і ў 10 разоў (!) большай па эканамічным патэнцыяле, таксама так думала – пра «непазьбежны хаос», «грамадзянскую вайну зь персьпектывай перакінуцца ў Расею» і «падрыў усёй прасторы» еўрапейскай бясьпекі й гэтак далей. Выйшаў гучны канфуз і геапалітычны пшык ў дачыненьні да Расеі [так аўтар апісвае напад Расеі на Украіну; ну, як з маскалямі па-нармальнаму можна размаўляць? – Рэд.], але які адгукнуўся велізарнымі людскімі, эканамічнымі, прамысловымі стратамі для Украіны і, хутчэй за ўсё, яе хуткай ліквідацыяй у цяперашнім выглядзе [далей пайшлі імперскія мроі… – Рэд.],.

Таму трэба неяк асьцярожней быць з такімі прагнозамі. Тым больш, што людзі, якія такое прагназавалі на Украіне, рыхтавалі ёй такую «сьветлую будучыню», як выступіць плацдармам для вайны Захаду з Расеяй, сваю краіну прафукалі ні многа, ні мала, а ўсяго за два гады [верагодна, Баранчык трапіў цалкам у палон расейскай імперскай прапаганды; іншым чынам яго трызьневае бачаньне рэчаіснасьці патлумачыць немагчыма… – Рэд.]. Але ж Беларусь значна меншая. Таму, калі што і падрываюць такія «прагнозы», дык толькі нацыянальную бясьпеку рэспублікі [а вось і пагроза ў адрас “беларускіх калегаў” – Рэд.].

З чым пагаджуся ў артыкуле Аляксея Дзерманта, дык гэта з тым, што «рэальны запыт у разьвіцьці саюзу Расеі й Беларусі – зьвязваньне нашых эканомік у наднацыянальныя карпарацыі, якія засвоілі новыя тэхналогіі ў біяінжынерыі, сельскай гаспадарцы, машынабудаваньні, ваеннай і касьмічнай сьферы, дзе дзяржавы, а не прыватны сьпекулятыўны капітал будуць гарантаваць справядлівы ўдзел, падзел выдаткаў і прыбытку». Сказана добра і правільна. Аднак узнікае лагічнае пытаньне – мы ведаем пра расейскія праекты фінансава-прамысловай інтэграцыі. Іх замарозіў беларускі бок. Добра. Але дзе беларускія праекты фінансава-прамысловай інтэграцыі? [па-першае, зноў, большая частка артыкула Дзерманта падае прапановы “іншай, лепшай” (на думку аўтара) “інтэграцыі” Беларусі з Расеяй і зноў адданы Расеі бяз рэшткі Баранчык іх не заўважыў; па-другое, чаму “расейскія праекты фінансава-прамысловай інтэграцыі замарозіў” нават Лу-ка? ня верым, што Баранчык ня ведае адказу на гэтае пытаньне… – Рэд.].

Таксама пагаджуся і з тым, што «беларускай эліце неабходна зразумець, што мысьленьне толькі ў катэгорыях нацыянальнага суверэнітэту ў сучасным глабальным сьвеце ўжо архаічна і цягне страту стратэгічнага бачаньня. Для рускай эліты для працы зь беларусамі трэба разуменьне таго, што іх можа рэальна ўключыць у агульны праект. І гэта ня крытыка саміх па сабе палітычна нейтральных «вышыванак» або фантазіі аб вынаходстве беларускай нацыі ў “польска-сталінскіх прабірках”. Расея можа і павінна прыцягваць магчымасьцю суразьвіцьця, саўдзелу ў вялікіх праектах, у тым, што адкрывае будучыню. Такі досьвед у Расеі й рускай цывілізацыі ёсьць. Апошняе яго ўвасабленьне – савецкі праект, лепшыя рысы якога, як небеспадстаўна лічыцца, шмат у чым захоўваюцца ў Беларусі. «Новы Лукашэнка» – гэта той, хто зможа трансфармаваць гэты досьвед для новых умоў і падзяліць яго з Расеяй, дзе ён будзе запатрабаваны ўсё больш і больш». Тут можна падпісацца пад кожным словам аўтара [аказваецца, Баранчык такі ж саўковы міфалагізатар-утапіст, як і новы Дзермант. – Рэд.]. Ніхто з тых, хто выступае за стабільную і моцную Беларусь, стабільную і моцную Расею, за братэрскі саюз народаў нашых краін – пярэчыць супраць гэтага ня будзе [аказваецца, ня толькі Дзермант, а і Баранчык забылі, што СС распаўся, а перад гэтым доўга стагніраваў, а перад тым былі забітыя-закатаваныя дзясяткі мільёнаў грамадзянаў СС, этнацыдзіліся і зьнішчаліся цэлыя народы; таму ўсе тыя, хто хочуць жыць у мірнай, стабільнай Беларусі, абавязаны запярэчыць спробам усё гэта паўтарыць… – Рэд.].

У заключэньне ж хачу сказаць пра галоўную праблему цытуемага тэксту. На мой погляд, аўтар абышоў галоўнае і самае вострае пытаньне ўзьнятай ім самім тэмы – ён проста пастуляваў і бадзёра адрапартаваў, што на зьмену Лукашэнку ў рытме вальса «ўвесь у белым» прыйдзе Лукашэнка-2. Той, хто бачыць, што адбываецца ва ўладных кабінетах Менска і абласных цэнтраў, выдатна разумее, што гэта ўжо далёка ня так [а гэтую інфармацыю Баранчык як убачыў? далі расейскія сьпецы? значыць, яны сочаць за тым, што адбываецца ў кабінетах кіраўнікоў “брацкай краіны”, а потым на стол Баранчыку, Пуціну, іншым… – Рэд.].

Лукашэнка ўжо не такі рэзкі, як раней [калі паглядзець на апошнія фота Лу-кі, выглядае, што гэта сапраўды так; зрэшты, кожны самастойна можа паспрабаваць сябе ў ролі фізіягнаміста, паспрабаваць “падслухаць” яго думкі, напрыклад, такія: “Ну, я і навараціў… Як жа мне цяпер выбірацца?”; пры тым, што яму мільён разоў казалі пра значэньне нацыянальных кадраў, якія ён, у адрозьненьне, напрыклад, ад Назарбаева і нават Пуціна, толькі душыў, працягвае тое рабіць і сёньня; ужо хутка пабачым, як Лу-ку дапамогуць яго маскоўскія сябры, якім ён верыў…  – Рэд.].

І проста так узяць, і яшчэ раз памяняць «вярхі» ён ня зможа – кадравай лавы няма наогул, чысткі зрабілі сваю справу [як жа так – увесь час, усе 22 гады, быў такі харошы для расейцаў… – Рэд.].  Больш за тое, для стварэньня «вялікай сям’і» ў апошнія гады ён пайшоў на тое, на што катэгарычна быў нязгодны раней – даў магчымасьць чыноўнікам і бізнэсмэнам легалізаваць свае капіталы ў абмен на палітычную лаяльнасьць [а гэта ўжо цікавая інфа!!! калі гэта Лу-ка такое зрабіў?!.. – Рэд.]. Гэта ўсё, вядома, правільна [цяпер ужо Баранчык “не савок”… – Рэд.], але, зь іншага боку – легалізаванага народнага меркаваньня як процівагі змове элітаў і алігархату (што ёсьць ў Расеі) – ня створана [то бок, у Расеі злачынцам – як алігархам, так і бюракратам-карупцыянерам – дазволілі легалізаваць свае капіталы, а звычайным людзям дазволілі гэтым абурацца; па меркаваньні аўтара, гэта “ідэальнае рашэньне” – прыклад для Лу-кі; вось куды Баранчык заклікае нас “інтэгравацца”… – Рэд.].

Але, як вядома, апетыт у такіх рэчах межаў ня ведае. Рана ці позна элітам надакучыць сядзець па сваіх кабаках і гандлёвых цэнтрах [ах, вось пра якія “эліты” гаворка … – Рэд.], і яны захочуць палітычнага шоў. І тут ужо будзе не да рэіндустрыялізацыі й новага ўздыму беларускай навукі ды прамысловасьці. Дастаткова паглядзець, да чаго прывяло 15-гадовае палітычнае шоў Украіну – да распаду [пакуль мы бачым не распад Украіны, а ваенную агрэсію Расеі супраць Украіны. – Рэд.]. А патэнцыйна краіна, пры іншым курсе, магла б прэтэндаваць на тое, каб стаць пятай еўрапейскай эканомікай пасьля Расеі, Нямеччыны, Францыі й Брытаніі. Але «що маемо, то маемо» – сёньня Украіна ўшчыльную наблізілася да таго, каб быць падзеленай паміж Расіяй, Польшчай, Венгрыяй і Румыніяй [тут аўтар нагадвае, што “Расея”, ведаючы хцівасьць яшчэ адных імперцаў – палякаў, імкнецца паўтарыць свой даўно вядомы прыём – гаворка пра падзел Беларусі й Украіны ў 1920 г. паміж СС і Польшчай; мы пра гэта даўно і рэгулярна папярэджваем нашых чытачоў, а цяпер папярэджвае яшчэ і чалавек, які непасрэдна ведае планы Масквы… – Рэд.].

Таму галоўнае пытаньне будучай беларускай палітыкі, сапраўды, ўпіраецца ў прыход «Лукашэнка-2», у гарантыю прыходу ва ўладу менавіта пераемніка палітыкі Лукашэнкі [тут мары Масквы адкрытым тэкстам. – Рэд.]. На мой погляд, такое можа адбыцца толькі пры непасрэдным удзеле самога Лукашэнкі, калі ён пасьпее перадаць уладу пераемніку [куды маскалі так сьпяшаюццаі? што здарылася? а, можа, нешта вось-вось павінна здарыцца?!… – Рэд.]. І пры новым прэзідэнце ўсім сваім аўтарытэтам і сувязямі гарантаваць пераемнасьць ўнутры- і зьнешнепалітычнага курсу.

Калі ж пераемнік застанецца сам-насам з рэспубліканскай элітай, якая ўжо адчула «крывавы пах Майдану» і смак барышоў, якія за гэтым стаяць, яны яго зьядуць і не задушацца – занадта доўга яны галадалі й з зайздрасьцю глядзелі на сваіх расейскіх і ўкраінскіх калегаў [па-першае, аўтар паўтараецца, выдаючы свае асабістыя страхі й страхі расейскай імперыякратыі; па-другое, пытаньне: а што ж ваш Лу-ка давёў нават “рэспубліканскую эліту” да такога галоднага стану, калі “савецкі праект”, які вы і ён накінулі Беларусі, быў такі добры? – Рэд.]..

(канец артыкула Юрыя Баранчыка – перабежчыка зь Беларусі ў лагер расейскіх імперцаў)

Гэты запіс апублікаваны: Пятніца, 12 жніўня, 2016 у 20:46
Катэгорыі: 1.1. Беларусь будучая, 1.3. Беларусь сёньня, 2.3. Такая "апазіцыя", 3.1. Імпербюракратыя Расеі, 3.3. Мясцовыя цяперцы, 3.4.5. Расея, 4.1.4. Змаганьне за дэмакратыю, 4.3. Інтэрнацыяналізм сапраўдн.. Вы можаце сачыць за каментарамі пры дапамозе RSS 2.0 стужкі.
Вы можаце пакінуць каментар. Але пінгі забаронены.