nashaziamlia.org
Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.
Рэдакцыя
Пачуцьцё факталагічнага нядосыту прымусіла нас працягнуць тэму, распачатую ў папярэднім матэрыяле. Прыводзім чарговую нізку меркаваньняў і фактаў, якія паказаваюць усё на тое ж – “Захад” на справе (прынамсі, цяперашнія яго вядучыя палітыкі) ні за якую свабоду і дэмакратыю ў “постсавецкіх краінах”, ні за якія высокія каштоўнасьці не змагаецца. Вырашае свае прыватныя пытаньні, пры гэтым нават на элементарную прыстойнасьць не зьвяртае ўвагі…
Рэдакцыя.
Увесь мінулы 2011-й год у сеціве множыліся навіны, якія сьведчылі – заходнія прыўладныя (у асноўным “ліберальныя”) цынікі ды крывадушнікі літаральна на рэгулярнай аснове здавалі інтарэсы дэмакратычных нацый. Прыводзім ніжэй шэраг сьведчаньняў пра гэта. Факты, як кажуць, рэч упартая… (матэрыял ілюструюць фота Бэла, Карымава, Барозу і Асанджа, які ад усіх іх адмяжоўваецца).
Барыс Керзач, Алесь Астроўскі, Віталь Хромаў
Паскудная, вядома, тэма, за аналіз якой мы ўзяліся. Але, што зробіш, калі-небудзь зь ёй трэба было разьбірацца і вызначацца. Тым больш, што падзеі ў сьвеце прысьпешваюць. Дзякуй богу, наша справа набліжаецца да фінішу (у дадзеным ідэалагічным пытаньні, вядома). Абставіны такія, што многія, хто думае, як мы, баяцца і памоўкваюць у анучку (у т.л. прыкідваючыся “крутымі палітыкамі”), і гэтым пасіўна cаўдзельнічаюць у распаўзаньні зла… Хай сабе. Мы – іншыя, для нас такое непрымальна. Больш за тое – аплаціцца. Мы ў Беларусі зноў будзем аднымі зь першых, і так назаўсёды цяпер застанецца…
Адзін з чытачоў нашага сайта пад нікам “Anton” падаў Е-адрас артыкула, які істотна дапаўняе разглядаемую тэму, аналізуючы сітуацыю ва ўладных органах Украіны. Некаторыя факты, пададзеныя ў ім, нам патэбны для заключнага аналіза. Хаця не з усімі меркаваньнямі аўтара можна пагадзіцца (нашыя заўвагі адзначаны ў традыцыйным рэдакцыйным стылі […]), шалі пераважылі на карысьць выстаўленьня артыкула на нашым сайце.
Рэдакцыя.
Рэдакцыя
Показку “той, хто плаціць музыкам, той і музыку заказвае”, напэўна, ведаюць усе. Радыё “Свабода”, як вядома, фінансуецца Кангрэсам ЗША. Таму новыя павевы, якія ідуць ад уладаў ЗША, мусяць быць і новай палітыкай гэтага радыё. Мы дапускаем, што занятак, зьвязаны зь неабходнасьцю прапагандаваць разбэшчанасьць і розныя парасексуальныя паскудствы, можа не падабацца многім журналістам беларускай службы радыё “Свабода”. Некаторыя паціху нават супраціўляюцца гэтаму. Мы бачым такія прыкметы… Таму мы зноў падкрэсьліваем, гаворка далей пойдзе ня столькі пра людзей, якія працуюць на радыё “Свабода” і якім трэба неяк жыць, колькі пра ролю гэтай установы, праз якую бачная палітыка заказчыка, а празь яе і мэты ўсё тых жа глабалісцкіх ліберастычна-сіянісцкіх колаў, якія атабарыліся ў ЗША і апанавалі ня толькі фінансы і СМІ гэтай краіны, а і палітычныя інстытуты. Тое, што радыё “Свабода” прапагандуе сексуальныя збачэнствы, уважлівы чытач мог заўважыць ужо па 1-й частцы гэтага матэрыяла. Працягнем прыводзіць факты ўсё таго ж, але на прыкладзе “беларускіх” матэрыялаў за апошнія пару гадоў.
Рэдакцыя.
Вядома, паскудства-мярзота бывае рознай. Возьмем адзін зь яе відаў – прапаганду гомафіліі-гетэрафобіі – і на яе прыкладзе пакажам, што мы маем на ўвазе, калі кажам пра мярзоту. Адразу папярэджваем, мы не зьбіраемся нікога асуджаць, хто па ўнутраных прычынах вымушаны знаходзіць для сябе анамальныя формы сексуальнага задавальненьня, робіць гэта ў інтымнай абстаноўцы (адзін ці па ўзаемнай згодзе з дарослым сексуальным партнёрам) і пры гэтым сумленна клапоціцца пра тое, каб не нашкодзіць грамадскай маралі, традыцыйнай і агульнай культуры. Так, у ЗША з-за пэўных, найчасьцей генетычных прычын, каля 3% мужчын і да 1% жанчын сьхільныя да “нетрадыцыйных форм сексу” (у іншых менш касмапалітызаваных краінах гэтыя лічбы меншыя). Ужо сама абсалютная меншасьць людзей са сьпецыфічнымі сексуальнымі жаданьнямі сьведчыць, што гаворка ідзе пра псіха-сексуальныя адхіленьні, анамаліі. Мы такім людзям (як усім іншым, каму не пашанцавала нарадзіцца нармальным, паўнавартасным) шчыра спачуваем і кажам: гэта ваша прыватная справа. Будзе час, мы падрабязна прааналізуем зьяву палавога дзімарфізму і нормы ў палавых дачыненьнях, расставім акцэнты, сфармулюем адпаведныя прынцыпы. Зараз жа гаворка пойдзе пра іншае (!) – пра актыўнае насаджэньне пэўнымі сіламі ў сьферу публічнага таго, што на справе належыць да інтымнай сьферы (ды яшчэ пры гэтым зьяўляецца анамальным). Гэта значыць, прадметам нашага аналізу будзе ня проста нявыхаванасьць, разбэшчанасьць, збачэнства. Гаворка пойдзе пра нешта значна горшае – пра наўмыснае ўкараненьне інтымна-хворага ў публічна-здаровае шляхам прапаганды гомасексуалізма, педафіліі, зоафіліі й іншых форм садаміі. Вось такое насаджэньне мы і лічым мярзотным, абсалютна соцыядэструктыўным, злачынным. І гэта, як кажуць, медыцынскі факт. Пакідаючы на лепшыя часы тэарэтычныя пытаньні гетэрасектуальнай нормы ў сьферы маралі, этыкі, культуры, выхаваньня, мы адразу пераходзім да наступнага пытаньня: што за сілы і навошта выкарыстоўваюць зьяву “нетрадыцыйнай сексуальнасьці”, “гетэрафобнасьці”, якая часта называецца садаміяй, у якасьці палітычнай зброі, накіраванай на разбурэньне як агульнай маралі, так і нацыянальнай культуры? Якія ў гэтых сіл сапраўдныя (схаваныя) мэты? Давайце пошук адказаў на гэтыя пытаньні пачнем зь невялікай падборкі фактаў, якія назьбіраліся ў нашым рэдакцыйным архіве за апошнія пару гадоў. Што зробіш, трэба вырашаць і такія праблемы…
Джо Кліфард (Joe Clifford)
Артыкул, які выстаўлены ніжэй, узяты з сайта http://www.salem-news.com/articles/december032011/wmd-media-jc.php (дарэчы, ЗМЗ – гэта зброя масавага зьнішчэньня). Аўтар – пісьменьнік, які жыве ў Джеймстаўне, штат Род-Айлэнд, ЗША. Пасьля шматгадовай працы настаўнікам сярэдняй школы пачаў вывучаць зьнешнюю палітыку ЗША (яго цікавасьць да гэтай праблематыкі была выклікана правалам амерыканскай палітыкі яшчэ ў В’етнаме) і цяпер нярэдка выказвае альтэрнатыўны афіцыйнаму пункт гледжаньня на грамадска-палітычныя працэсы. Выглядае яшчэ адным Дон-Кіхотам, але ніхто ня здольны абвінаваціць спадара Кліфарда ў няшчырасьці…
Рэдакцыя.
Рэдакцыя.
Нядаўна прэзідэнт Эстоніі Томас Хендрык Ільвес даў інтэрвю швайцарскай газеце Der Bund. Гаворка ў інтэрвю ў асноўным ішла аб цяперашніх дачыненьнях Эстоніі й Расеі (гл. http://www.bbc.co.uk/russian/international/2011/12/111212_ilves_estonia_russian_language.shtml). Сярод іншых пытаньняў швайцарскі журналіст спытаў Ільвеса і пра тое, чаму руская мова ў Эстоніі не зьяўляецца афіцыйнай (вы бачыце, як ліберасты клапоцяцца пра інтарэсы расейскіх імперастаў). Адказ Прэзідэнта Эстоніі быў такі (мы яго неістотна адрэдагавалі):
“А чаму яна павінна быць афіцыйнай? Мы, да прыкладу, акупуем вашу краіну. Акупацыйная ўлада дэпартуе сотні тысяч [вашых] грамадзян у Сібір, а сваіх людзей зашле [ў вашу краіну]. Затым праз 50 гадоў мы заявім, што вы павінны зрабіць нашу мову афіцыйнай…
Цяпер, калі мы канчаткова здабылі незалежнасьць, атрымліваецца, што [мы] мову акупацыйнай ўлады павінны зрабіць другой дзяржаўнай мовай краіны?!
І не задавайце мне дурных пытаньняў!”
Сяргей Высоцкі
Прэса многіх еўрапейскіх краін надала ўвагу падзеям у Польшчы ў Дзень Незалежнасці 11.11.2011 г. Мае ўражанні, як непасрэднага ўдзельніка падзеяў, супрацьлеглыя большасці каментароў. Дамінуе тэма аб “зборышчы фашыстаў” са ўсёй Еўропы. Але вось фашыстаў дык я ўбачыў з іншага боку… У Дзень Незалежнасці ва ўсіх краінах кансерватыўныя, правыя і правацэнтрысцкія сілы праводзяць свае акцыі. Ня толькі яны, але яны ў першую чаргу. І гэта нармальна. Людзі, для якіх паняцці Айчыны, роднай культуры, гонару за свой народ не пустыя словы, хочуць адчуць сваю нацыянальную еднасць. Людзі хочуць заставацца людзьмі, захоўваючы памяць пра пайшоўшых героях, не пераўтвараючыся ў двуногіх жывёлаў, кіруемых аднымі інстынктамі.
Артыкул, які выстаўлены ніжэй (у арыгінале “Putin prepares the Russian empire to strike back”), нядаўна быў напісаны каментатарам Сайманам Цісдала і надрукаваны ў якасьці рэдакцыйнага ў папулярным брытанскім выданьні The Guardian (гл. http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2011/dec/01/putin-prepares-russian-empire). Выстаўляем яго і мы. Робім гэта, каб на брытанскім узоры паказаць, як у апошні час зьмянілася стаўленьне да Расеі на Захадзе. А, між тым, усяго толькі 5 гадоў таму ўсё тое ж брытанскае выданьне прапагандавала зусім іншыя погляды (гл. тут: https://nashaziamlia.org/2006/12/24/464/#more-464 – “Асьцярожна, The Guardian!”). Тады брытанцы з энтузіазмам, фантазіяй, месцамі вычварна, даходзячы да блюзьнерства, баранілі імперскасьць Расеі. Яна іх не пужала, не бянтэжыла, а наадварот – узбуджала… Цяпер усё выглядае наадварот (і тон, і кантэкст, і мэтанакіраванасьць). Што стала прычынай такіх перамен? Толькі адно: калі з-за шматсотгадовай крывавай імперыі пакутавалі іншыя народы, брытанцам было пляваць. Калі ж пачалі закранаць за жывое іх саміх (зьявілася пагроза эканамічнага шантажу і нават нацэльваньня расейскіх ядзерных ракет на Захад), разуменьне рэчаіснасьці ў рэдактараў і выдаўцоў таго ж The Guardian зьмянілася на супрацьлеглае… Ну, ні якой адказнасьці, рэспектабельнасьці. Ганьба! Раім параўнаць абодва артыкулы, каб атрымаць карысны досьвед…
Рэдакцыя.
Нядаўна гэты ганебны факт вымушана была прызнаць нават пальшавіцка-ліберастычная “Газета Выборчая”. Пра гэта паведаміла радыё “Свабода”, выставіўшы на сваім сайце частку артыкула з “Выборчай” (гл. http://www.svaboda.org/content/article/24402005.html). Мы пераклалі артыкул цалкам і падаем да чытаньня на нашым сайце (узята адсюль: http://wyborcza.pl/dziennikarze/1,84228,10706111,Unia_przegrywa_z_Moskwa_Wschod__ANALIZA_.html). Некаторыя каментары па ходзе тэксту, некаторыя – пасьля.
Рэдакцыя.
Меркаваньне, якое пададзена ў загалоўку, нядаўна выказаў першы прэзідэнт незалежнай Летувы (а цяпер еўрапарламентар) Вітаўтас Ландсбергіс, разважаючы аб савецкім мінулым і Еўропе, якая пакутуе ад амнезіі ды ўсё больш нагадвае Расею. Так ён заявіў, выступаючы на канферэнцыі «Гісторыя і памяць. Савецкае мінулае 1953-90 гг.». Паколькі выказваньні спадара Ландсбергіса ў цэлым удакладняюць тое, пра што шмат гадоў кажам мы, было вырашана падаць больш поўныя зьвесткі пра яго выступ на канферэнцыі (узята з: http://balancer.ru/society/2011/11/t83547–landsbergis-vojna-tsivilizatsij-ugrozhaet-ne-s-musulmanami-a.165.html)
Рэдакцыя.
Барыс Керзач, Алесь Астроўскі
Зь сярэдзіны верасьня г.г. (а дакладней, зь 17-га чысла) з ЗША сталі паступаць вельмі цікавыя паведамленьні (дарэчы, іх з-за важнасьці вымушаны былі падаваць нават ліберальныя СМІ – такія, напрыклад, як радыё “Свабода”; і гэта нягледзячы на выразны анты-ліберастычны зьмест гэтых паведамленьняў, які, зразумела, хаваўся). Маўляў, у Ню-Ёрку зьявілася група энтузіястаў-дзівакоў (спачатку некалькі дзесяткаў), якія ўсталявалі намёты ў фінансавым цэнтры Ню-Ёрка – паблізу ад Ўол-Стрыт, на плошчы “Дзукоці-парк” на Манхэтэне, і аб’явілі сябе ініцыятарамі стварэньня руху “Захапі (займі, акупуй) Ўол-Стрыт” (Occupy Wall Street). Гэта былі пераважна маладыя людзі, якія прапанавалі арганізавана пратэставаць супраць палітыкі ўладаў, якая праводзіцца ў інтарэсах буйных “міжнародных”, у т.л. фінансавых карпарацый, а не звычайных грамадзян.
Рэдакцыя.
Сёньня некаторыя апазіцыйныя СМІ (гл., напрыклад, http://www.svaboda.org/content/article/24392593.html; http://www.svaboda.org/content/article/24392133.html) паведамілі, што старшыня Хельсінскай каміі ЗША, кангрэсмэн Крыстафер Сміт, запрапанаваў ініцыяваць абвінавачаньне супраць Лукашэнкі ў Гаазе.
Янка Базыль
Працягваючы крытычна аналізаваць бездапаможную дзейнасьць цяперашняй “аб’яднанай беларускай дэмапазіцыі”, як і “дапамогу” беларускаму народу з боку “Захаду”, мы вырашылі падаць на нашым сайце артыкул сябры КХП, які піша ў сеціве пад нікам “Янка Базыль” (матэрыял узяты адсюль: http://www.bielarus.net/archives/2011/11/02/2499, нязначна адрэдагаваны). Многія ацэнкі, якія даюцца ім, супадаюць з нашымі, рэдакцыйнымі. Але ёсьць адрозьненьні. Варта перыядычна зьвяраць нашы аналітычныя гадзіньнікі, каб мы – прыхільнікі сапраўднай беларускай дэмакратыі – маглі бачыць асаблівасьці нашага разуменьня сітуацыі ў Беларусі й вакол яе і спрыяць праз гэта як разьвіцьцю адзін аднаго, так і выніковасьці змаганьня за нашу агульную справу.
Рэдакцыя.
Пра важныя падзеі, якія адбыліся ўчора, 11.11.11, у Варшаве, з усіх СМІ, дзеючых у беларускай інфармацыйнай прасторы, паведамілі Беларускае радыё “Рацыя”, тэлевізійны канал “Белсат”, “Еўрарадыё” й іхныя сайты (гл: http://new.racyja.com/news/u-varshave-masavyya-besparadki-na-dzen-nezalezhnastsi-fota; http://belsat.eu/be/wiadomosci/a,5738,biesparadki-u-varshavie-na-dzien-niezaliezhnastsi.html; http://euroradio.fm/report/u-varshave-dzen-nezalezhnastsi-polshchy-adznachywsya-besparadkami-72772). Іншыя “незалежныя СМІ” – напрыклад, тая ж “Свабода” ці “Наша Ніва” – пра іх прамаўчалі, што само па сабе сімптаматычна. З кароткіх інфармацыйных паведамленьняў, узятых з названых ды іншых крыніц, а таксама фота- і відэаматэрыялаў, мы рэканструявалі агульную карціну і зьмест падзей. Спадзяемся, што пазьней нам удасца атрымаць больш дэталёвую інфармацыю, зь якой мы пазнаёмім і вас, нашы чытачы.
Рэдакцыя.
Рэдакцыя.
Мы ўжо, была, думалі, што на доўгі час зачынілі тэму аказаньня “Захадам” істотнай падтрымкі прарасейскаму антынароднаму рэжыму ў Беларусі (гл. папярэдні матэрыял). З-за падзей, якія разгарнуліся на нашай зямлі 19.12. 2010 г. і пазьней, ужо абсалютна ўсім прыстойным людзям стала відавочным, што ў Беларусі няма легітымнай улады, затое буйна квітнее этнацыдна-генацыдная, расейска-імперская, усё больш жорсткая і таталітарная дыктатура. Здавалася, гэта азначае, што “добразычлівы Захад”, які, па словах сваіх шматлікіх прадстаўнікоў, “імкнецца спрыяць усталяваньню дэмакратыі ў Беларусі”, цяпер ужо аўтаматычна спыніць фінансавую падтрымку гэтай дыктатуры. Аргументы ж пра тое, што, маўляў, фінансаваньне “Захадам” цяперцаў “спрыяе лібералізацыі беларусафобскага рэжыму”, што Лукашэнка “вось-вось павернецца тварам на Захад”, адрынутыя канчаткова. Як бы ня так. Эх, якія мы яшчэ недасьведчаныя ў веданьні сілаў, якія вызначаюць сёньня глабальны гістарычны працэс… Спыніць фінансаваньне нелігітымнай дыктатары ў Беларусі паабяцала толькі Нямеччына (гл. папярэдні матэрыял) і некаторыя еўрапейскія банкі (гл. http://www.svaboda.org/content/article/24373231.html). Дый тое зроблена гэта было аж праз 10 месяцаў пасьля гістарычных сьнежаньскіх падзей 2010 г. і пасьля шматлікіх ультыматыўных зваротаў і пікетаў прадстаўнікоў беларускай дыяспары ў краінах Еўразьвязу (гл. перадпапярэдні матэрыял). Іншыя фінансавыя структуры “Захаду” па-ранейшаму гатовыя падтрымліваць этнацыдна-генацыдны рэжым у Беларусі мільярднымі валютнымі ін’екцыямі. Факт гэты настолькі ж ганебны, наколькі варты фіксацыі й аналізу. З фактаў і пачнем.
Пасьля папярэдняй публікацыі прайшло ня так шмат часу, а тэма, узьнятая ў ёй, спадзяемся, набыла рысы пэўнага завяршэньня. У сувязі з гэтым падаем у трохі скарочаным выглядзе артыкул Ігара Карнея на сайце радыё “Свабода” “На Ўсход — перадам, да Захаду — задам”, які з большага раскрывае сутнасьць пытаньня (узята адсюль: http://www.svaboda.org/content/article/24371987.html)
Рэдакцыя.
Сябры рэдакцыі заўсёды лічылі, што фінансавая падтрымка этнацыднага рэжыму Лукашэнкі ў Беларусі як з боку “Расеі”, так і з боку “Захаду” – гэта найперш проста падтрымка гэтага рэжыму. Яе прычына ў тым, што рэжым якраз і мае этнацыдны характар – спачатку адбываецца зьнішчэньне беларускай мовы, гістарычнай памяці, нацыянальнай культуры, а затым чужынцам будзе лягчэй захапіць нашы заводы, нафта-газаправоды, зямлю, лясы, транзітныя шляхі ды іншыя каштоўнасьці беларускага народу. Менавіна таму “ўсходнікі” й “заходнікі” фінансава падтрымліваюць цяперцаў. Ведаюць, што робяць… Але пасьля 19.12.2010 фундаваньне этнацыднага рэжыму ў Беларусі, каб падтрымаць яго на плаву, пачало выглядаць ўжо зусім цынічна. У вялікай колькасьці беларусаў паадчыняліся вочы, а беларусы за мяжой наважыліся нават на серыю акцый пратэсту. Мы вырашылі зафіксаваць гэтыя падзеі і зьвярнуць увагу нашых чытачоў на іх.
Рэдакцыя.
Павал Біч
Было тры спробы вярнуць уласны нацыянальны твар нашаму народу. Першая – у 1917-30 гады, другая – у 1941-44 гг., i трэцяя – на нашых вачах, у 1990-94 гг. Усе яны скончылiся паразай. Толькi з другой усё адносна ясна – яна iшла пад прыкрыцьцём замежных войскаў, а ўплыў Расеі быў зведзены да мiнiмуму. З адыходам немцаў яна скончылася, яе ўдзельнiкi былi аб’яўленыя памагатымi фашыстаў i цi былi зьнiшчаны, цi эмiгравалi на Захад. Першая спроба скончылася масавым зьнiшчэньнем нацыянальнай iнтэлігенцыi ўключна з нацыянал-камунiстамi. Трэцяя – абышлася амаль без фiзічнага вынiшчэньня нацыянальнага элементу. Гэта сьведчыць аб тым, што ў Расеi ёсьць магчымасьць русiфiкаваць нярускiя народы больш тонкiмi, чым праз масавыя забойствы, спосабамi. Заўважым, што на iншыя народы былых Саюзных Республiк гэтыя спосабы не падзейнiчалi. Ад Эстонii да Кiргiзii прайшла незваротная хваля нацыяналiзацыi, i, здаецца, Расея з гэтым зьмiрылася [пакуль будзе “Расея”, яна з гэтым не зьмірыцца. – Рэд.].
Кастусь Калiновiч
Нечакана жорсткімі й драматычнымі падзеямі завяршылася чарговая выбарчая “рэвалюцыя” 19 сьнежня ў Менску. Вельмі стратнымі вынікі “рэвалюцыі” сталі для ўсіх яе арганізатараў і шматлікіх удзельнікаў. Стратнымі яны сталі й для рэжыму Л. Стратнымі для Беларусі, для Захаду, стратнымі для ўсіх нас. Хто ж выйграў? Чаму так адбылося?
