nashaziamlia.org
Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.
Рэдакцыя.
У апошнія калядныя дні ў даволі блізкім да Беларусі сьвеце адбыліся дзьве трагічныя падзеі. Загінулі дзясяткі, а затым і сотні людзей. Гэта, як высьвятляецца, расейская імперыякратыя й глабалісцкая сіянакратыя, незадаволеныя звычайным рабаваньнем чалавека, захацелі папіць яшчэ і людскай крыві…
Віталь Хромаў
Узята з kavkazcenter.com/russ/content/2008/12/21/62937.shtml (у РФ і РБ усе сайты КаўказЦэнтру адкрываюцца толькі праз проксі-сервер)
20 сьнежня г.г. на пашыранай сесіі Мілі Меджліса (Парламента) Татарскага народу была прынята Дэкларацыя аб незалежнасьці Татарстана, тэкст якой падаецца ніжэй. Якія-небудзь дадатковыя каментары беларусам-літвінам, думаем, не патрэбныя.
Рэдакцыя.
Анатоль Сідарэвіч (узята з http://www.arche.by/by/8/40/151)
Падаем артыкул вядомага публіцыста, літаратурнага крытыка, гісторыка, аднаго з заснавальнікаў адноўленай Сацыял-дэмакратычнай Грамады Анатоля Сідарэвіча. Шмат якія думкі (на жаль, ня ўсе), выказаныя ім, пераклікаюцца з тым, пра шматкроць пісалі мы. Што да яго галоўнай высновы пра тое, што “сучасная Расея беларускай дэмакратыі не саюзнік, а сучасная Еўропа – у лепшым разе ненадзейны, хісткі партнёр”, дык яна практычна адзін у адзін паўтарае тое, што ўжо даўно сфармулявана намі ў якасьці Д пр-пу 5. І яшчэ, мы, у адрозьненьне ад аўтара, ужо даўно імкнемся не карыстацца паняткамі “Расея”, “Захад”. Мы імкнемся называць імёны канкрэтных суб’ектаў тых ці іншых грамадска-палітычных працэсаў у Еўропе і сьвеце.
Рэдакцыя.
За тыя дні, якія засталіся да Новага году, мы вырашылі ўзьняць буйныя тэмы, якія мы “завінаваціліся”. Калі мы сапраўды сур’ёзны ідэалагічны сайт, мы ня маем права ўхіляцца ад спробаў патлумачыць значныя грамадска-палітычныя падзеі (іншыя палітыкі, палітолагі, журналісты-аглядальнікі РБ у аналагічных выпадках рэгулярна адмоўчваюцца; але гэта іх праблема). Азначаны падыход немагчыма праігнараваць у адносінах да нядаўняга неверагоднага феномену – абраньня Абамы прэзідэнтам ЗША. Адразу заявім, калі мы пішам “цёмны чалавек”, маем на ўвазе ня колер скуры (як добра вядома сталым чытачам нашага сайта, мы прыхільнікі ідэі ўніверсальнага нацыяналізму – таго, што на Зямлі павінна быць месца ўсім расам, што кожны народ, які здольны мець сваю дзяржаву, павінен яе мець; мы прыхільнікі разнастайнага і, адначасова, сістэмна арганізаванага Каляровага сьвету, а не касмапалітызавана-хаатызаванага сьвету-сьметніка, які накідаюць лібералы). Маецца на ўвазе зусім іншы асьпект – слова “цёмны” азначае палітычную і сьветаглядную недасьведчанасьць Абамы, а таксама відавочную цьмянасьць механізмаў яго палітычнага ўзьлёту. У спробах адказаць на пытаньні, узьніклыя ў сувязі з “феноменам Абамы”, мы прыйшлі да высноў, блізкіх тым, якія зрабілі чальцы рэдакцыі сайта “ары.ру”. Нягледзячы на тое, што мы на фоне нядаўніх грузінскіх падзей выкрылі іх як агентаў уплыву маскоўскага імперыялізму, гэта ў дадзеным выпадку ня мае вырашальнага значэньня. Праўда не становіцца няпраўдай, калі яна ідзе хаця б і ад ворагаў. З улікам усіх названых абставін ніжэй падаем артыкул, прысьвечаны Абаму, узяты з ariru.info/doc/?id=3178; ariru.info/doc/?id=3179. Чаму побач з фота апошняга (справа) разьмешчана фота Лукашэнкі (зьлева), кожны чытач зразумее з каментару да адпавенага фрагмента тэксту. А чаму там ёсьць і пані Хілары (пасярэдзіне) – з каментару пасьля асноўнага тэксту.
Рэдакцыя.
Ахмад Ічкерыйскі (паводле kavkazcenter.com/russ/content/2008/12/10/62722.shtml; цяпер і з тэрыторыі РБ адкрываецца праз проскі-сервер)
Мы выстаўляем гэты артыкул вядомага чачэнскага журналіста з нагоды спаўненьня 14 год змаганьня чачэнскага народу за сваю свабоду і з абсалютнай верай у яго будучую перамогу над расейскім імперскім монстрам. За нашу і Вашу свабоду! (Артукул ілюструюць фотаздымкі разбуранай Чачні, верхні шэраг, і групаў сёньняшніх маджахедаў, ніжні)
Рэдакцыя.
З нагоды 10 сьнежня – Дню правоў чалавека, мы вырашылі знайсьці найлепшы артыкул, прысьвечаны гэтай даце, і выставіць яго на нашым сайце. Лепшым быў прызнаны артыкул Яна Максімюка, які мы і падаем ніжэй (узята з www.svaboda.org/content/Article/1358337.html). Ня будзем хаваць, яго пярлінкай стаўся апошні абзац, які цудоўным чынам пераклікаецца з нашымі ранейшымі высновамі, зробленымі па выніках аналізу ўзаемаадносін карэннага народу і мігрантаў (гл. тут: https://nashaziamlia.org/2008/08/09/1467).
Рэдакцыя.
Барыс Керзач, Алесь Астроўскі
Усе, хто пражыў гадоў па 40 і больш, напэўна маюць у сваіх галовах моцна заселае ўяўленьне аб бальшавіцкай рэвалюцыі (“Вялікай кастрычніцкай сацыялістычнай рэвалюцыі, якая адбылася 7 лістапада 1917 года”), намоўленае бальшавіцкай прапагандай у адпаведнасьці з прыкладна наступнай сьхемай: жылі-былі добрыя дзядзечкі й цётачкі неістотна якой нацыянальнасьці, якія былі вельмі абураныя эксплуатацыяй рабочых і сялян з боку буржуеў-капіталістаў ды розных іншых эксплуататараў. Яны прачыталі “Капітал” К.Маркса, дзе патлумачана, як такая эксплуатацыя адбываецца, і вырашылі зрабіць у Расеі (а затым і ва ўсім сьвеце) рэвалюцыю, каб пабудаваць дзяржаву новага тыпу без эксплуатацыі. Лад, які наважваліся стварыць бальшавікі, зваўся б камунізмам – г.зн. такім, дзе кожны працаваў бы колькі хацеў, а атрымліваў розных дабротаў, колькі жадаў… Але вось недарэчнасьць, за час пабудовы камунізму толькі на тэрыторыі былой Расеі ад іх рук загінула – было расстраляна, закатавана, заморана голадам, закатавана іншым чынам – да 60 мільёнаў чалавек. Так бы мовіць, пабочныя наступствы добрых памкненьняў… Нічога сабе “пабочныя”. З наўмысным, мэтанакіраваным забойствам 60.000.000 людзей нічога ня можа параўнацца! Блякне нават Гітлер! Гэта сатанінскае Злачынства бальшавікоў, якое Лукашэнка адзначае 7 лістапада як дзяржаўнае сьвята (і з гэтай нагоды), мы вырашылі прааналізаваць з крыміналістычных пазіцый. Матэрыялы, пададзеныя вышэй, цалкам абвяргаюць бальшавіцкі міф – казачку для дурняў – і высьвечваюць зусім іншыя прычыны бальшавіцкага Злачынства, іншыя вобразы і мэты злачынцаў, і, што найважней, высьвечваюць сапраўдных заказчыкаў…
Пытаньне аб фінансаваньні бальшавікоў з-за мяжы напярэдадні, падчас і пасля рэвалюцыі 1917 года – гэта яшчэ адно вельмі істотнае пытаньне, аналіз якога можа дапамагчы зразумець сапраўдны зьмест тагачасных падзей. Найбольш шуму ёсьць пра “нямецкія грошы” бальшавікоў. Давайце зь іх і пачнем, ведаючы, аднак, што шум нярэдка робіцца для таго, каб схаваць больш істотныя факты за інфармацыйнай шырмай… (матэрыял ілюстраваны фота Парвуса (Ізраіль Гельфанд; зьлева) і Ганецкага (Якаў Фюрстэнберг)).
Рэдакцыя.
Алесь Дашчынскі (паводле www.svaboda.org/content/Article/1335898.html)
З 1 па 7 лістапада – час, калі варта нагадваць пра вялікія людскія страты беларускага народу ад розных фашызмаў, імперыялізмаў, бальшавізмаў. Каб будучыя пакаленьні памяталі, каб больш ніколі не дапусьцілі, каб адплацілі… З 2005 году ў Менску праходзілі грамадзкія слуханьні на тэму “Злачынствы сталінізму ў Беларусі”. Грунтуючыся на матэрыялах гэтых слуханьняў, а таксама на дакументах дзяржаўных і асабістых архіваў, сьведчаньнях пацярпелых 28 кастрычніка 2008 году грамадзкі трыбунал вынес і агучыў абвінаваўчае заключэньне злачынствам сталінізму ў Беларусі.
Яўген Бяласін
Фрагмэнты* прадмовы да перакладу “Гісторыі аднаго немца” Сэбасьцьяна Хафнэра** (ілюстрацыя да артыкула: Магнус Цэльлер. Гітлераўская дзяржава. Алей на холсьце, 193839).
Ігар Паўлоўскі
Аўтар – дырэктар Руска-Балтыйскага медыя-цэнтру. Артыкул быў надрукаваны ў эстонскім выданьні “Delfi” ў верасьні г.г. (падаецца паводле www.inosmi.ru/translation/244168.html). У матэрыяле відавочна зьмягчаецца драпежіцкая палітыка сталінскага СССР напярэдадні Другой сусьветнай вайны (раім чытачам на дадзены кантэкст не пападацца). Мы падаем артыкул па іншай прычыне – каб абнародаваць малавядомыя факты пра іншых еўрапейскіх драпежнікаў (напрыклад, Польшчу), а таксама пра такія дзяржавы, як Вялікабрытанія і Францыя, якія ня выканалі сваіх абавязальніцтваў, чым спрыялі эскалацыі агрэсіі гітлераўскай Нямеччыны. Ня будзем хаваць, актуальнасьць дадзенага гістарычнага матэрыялу, як своеасаблівага папярэджаньня, істотна ўзрасла ў сувязі зь нядаўнімі падзеямі вакол Грузіі. У заходніх дзяржаў выявіліся тыя ж інстынкты. Дый гісторыя, як вядома, нікога і нічаму ня вучыць. Таму аналагічная хада падзей у Еўропе можа паўтрыцца зноў. Толькі вось на месцы Чэхаславаччыны ці Аўстрыі можа апынуцца… Беларусь, а ролю Нямеччыны на гэты раз можа выканаць Расея. Мы ўжо пра гэта папярэджвалі (nashaziamlia.org/2008/08/30/1513). Практычна тое ж гаворыць цяпер (у т.л. пра “вялікую верагоднасьць аншлюсу Беларусі”) і знаёмы чатачам нашага сайта Эдвард Лукас (гл. http://www.polskieradio.pl/zagranica/news/artykul92897.html). Толькі ёсьць адзін істотны нюанс: у 1939-44 гадах у вайскоўцаў яшчэ не было ядзернай зброі…
Рэдакцыя.
У разьвіцьцё тэмы, за якой мы сочым апошнія дні, падаем тэкст звароту да татарскага народу Старшыні татарскай Партыі нацыянальнай незалежнасьці “Іцьціфак” Фаўзіі Байрамавай (паводле azatlyk-vatan.blogspot.com)
Рэдакцыя.
Рэдакцыя
Амерыканскае выданьне Online Journal паведаміла, што некаторыя прадстаўнікі каманды кандыдата ў прэзідэнты ЗША ад Рэспубліканскай партыі Джона Макейна, у прыватнасьці, дарадца кандыдата па вонкавай палітыцы Рэндзі Шойнеман і мультымільярдэр Джордж Сорас, плануюць дамагчыся прызнаньня незалежнасьці шэрагу нацыянальных рэспублік Расеі (www.finugor.ru/?q=node/8826).
Паводле www.svaboda.org/content/Article/1200641.html
Набліжаецца час, калі мы будзем удакладняць наша стаўленьне да “польскага пытаньня”, неабходнасьць чаго апошнім часам справакавана польскімі імперыялістамі, а канкрэтна акцыяй “Карта паляка”. Будзе там і пра “нож у сьпіну”, і пра “ціхай сапай”, і пра шмат што іншае. Але сёньня 17 верасьня. З гэтай нагоды на сайце радыё “Свабода” зьявіўся дзіўны артыкул паважанага пана Яна Максімюка. Мы вырашылі яго падаць і трохі пракаментаваць – для затраўкі да будучай больш сур’ёзнай размовы…
Рэдакцыя.
Элен Бары (The New York Times; паволе www.inopressa.ru/nytimes/2008/09/10/11:47:35/sep; увага: дадзены адрас адчыняў артыкул адзін дзень, затым і дасёньня пачало высьвечвацца, што “артыкул ня знойдзены!”…)
Анэксія “Расеяй” некаторых правінцый Грузіі з прызнаньнем іх незалежнасьці ня толькі ў нас павялічыла цікавасьць да нацыянальна-сепаратысцкіх рухаў у межах самой імперыі. Артыкул, які мы падаем ніжэй, быў нядаўна надрукаваны ва ўплывовай газеце ЗША “The New York Times” і зьяўляецца яскравым сьведчаньнем гэтаму.
Рэдакцыя.
Рэдакцыя (паводле news.gala.net/?cat=23&id=303118)
Яшчэ 28 жніўня Ўсетатарскі грамадскі цэнтар апублікаваў за подпісам свайго старшыні Талгата Барэева зварот да татарскага народу, зьмест якога выказаны ў заключнай фразе дакумента: “Няхай жыве вольны Татарстан!”.
Паводле kyk-byre.ru/?id=35
Друкуючы даны зварот да расейскіх уладаў і СМІ ад Башкірскага грамадскага руху «КYК БYРЕ», які прэзентуе нацыянальныя інтарэсы башкір на Расеі й у Башкартастане, мы хочам прадэманстраваць, наколькі канвергентна блізкімі зьяўляюцца праблемы й інтарэсы абсалютна розных народаў, якія апынуліся пад кантролем расейскай імперыякратыі. Зьвярніце ўвагу: тое, што Беларусь – незалежная дзяржава, а Башкартастан – аўтаномія ў складзе РФ, нічога ня значыць. Мы на адным узроўні этнацыднай праблемы! Гэта яшчэ раз даводзіць універсальнасьць механізмаў імперскай агрэсіі й падказвае, што перамога ў барацьбе за свабоду народаў магчымая толькі праз інтэрнацыяналізацыю і каардынацыю змаганьня. Па адным нам з-пад імперыі не вылезьці…
Рэдакцыя.
Алесь Астроўскі, Віталь Хромаў
Прайшло тры тыдні пасьля нападу “Расеі” на Грузію. Час падвесьці прамежкавыя вынікі па фактах, якія маюць стратэгічнае значэньне і выявіць якія магчыма толькі ў час вострых грамадскіх землятрусаў. Але найперш варта праверыць, як зьдзейсьнілася тое, што мы спрагназавалі больш двух тыдняў таму, не зьвяртаючы ўвагі на ўсе запэўніваньні ў супрацьлеглым з боку крамлян.
Зь ня меньшай цікавасьцю мы чакалі, як на апошнія грузінскія падзеі адгукнуца іншыя рускія нацыяналісты – Шырапаеў і Хамякоў. Адгукнуўся толькі Аляксей Шырапаеў. Гэта ўжо досыць сімптаматычна. Што ж, чым багатыя, таму і радыя. Падаем яго пазіцыю (узята з lj.rossia.org/users/shiropaev/29147.html#cutid1).
Рэдакцыя.
