nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

Барыс Міронаў: «Я – салдат на гэтай вайне!» (частка 2)

4 студзеня, 2008 | 2 каментарыя

ЛБ: Вялікі, аднак, кошт вы плоціце за гатовасьць казаць, што думаеце.

БМ: За жаданьне мець родную зямлю, дзе ты быў бы ўдома, дзе законы і ўлада на тваім баку, а не ў інтарэсах Берл Лазара.

ЛБ: Ня дзіва, што ў Вас столькі ворагаў! [наяўнасьць ворагаў – абавязковая рыса прынцыповага і справядлівага чалавека – сапраўднага змагара! таму ў многіх выпадках трэба больш турбавацца тым, што ў вас ворагаў няма, чым тым, што яны ў вас ёсьць. – Рэд.]

БМ: Але і сяброў нямала. Да сотні прыходзіла да будынку суду ў Новасібірску, стаялі ў пікетах на лютым марозе на цэнтральнай плошчы. Кожны дзень! Паўтары месяцы запар, пакуль сядзеў у турме.

ЛБ: Ці не мала? У Новасібірску больш за мільён жыхароў?

БМ: Была б іскра, полымя будзе. І бацька і маці мае ваявалі не таму, што хацелі папасьці на парад Перамогі. Страшныя ня турмы і суды, страшна не пасьпець зрабіць тое, што лічыш важней, істотней за сябе, свой дабрабыт, сваё жыцьцё. Шкада тых, хто спальвае жыцьцё ў пустых, нікчомных для Бацькаўшчыны справах: бізнэс, пустыя пухлыя раманы, нікому не патрэбныя дысертацыі. Усё гэта прыхаваная форма рабалепства перад сілай нахабнікаў, якія кіруюць, апраўданьне сваёй баязьлівасьці, форма здрады свайго народу!

ЛБ: Але вось Ваш сын Іван… Схапілі, пасадзілі… Я па тэлевізары яго бачыла. Прыгожы, яснавокі. За турэмнымі кратамі цяпер…

БМ: Як і цудоўныя рускія людзі, віцязі, багатыры – Уладзімір Квачкоў, Роберт Яшын, Аляксандр Найдзёнаў… Акупацыйная чубайсаўская ўлада ўзяла іх на ізлом, але не зламіла, нават не пагнула. Пад найжорсткім молатам улады куюцца правадыры рускага народу! Інтэрвю Ўладзіміра Квачкова газеце “Заўтра” – гэта ж граматка Гермагена нашых дзён, які заклікаў рускі народ гнаць ворагаў Расеі з Крамля.

Сёньня – Гермаген, заўтра – Пажарскі! Цяперашняя ўлада трымаецца на страху народу, на яго разгубленасьці перад нахабствам разбэшчвальнікаў душ. Як бы ні крытыкавалі папярэдніх, савецкіх кіраўнікоў, але за іх не было сорамна. Тое былі асобы. За кожным справы, зьдзяйсьненьні, перамогі. За Касыгіным – тэкстыльны камбінат, гіганцкая галіна, за Ўсьцінавым – лепшая ў сьвеце абаронка… А што за плячыма Зурабава? Махлярствы ў страхавой кампаніі. Адкуль узяўся цяперашні міністар абароны? З мэблявых гандляроў. Ніводнай асобы ва ўрадзе! Адныя махляры ды злодзеі.

ЛБ: І ўсё ж – “іх цьмы ды цьмы”. Надзвычай актуальны закон аб карупцыі яны ўтаптываюць у бруд. Ці няма ў Вас адчуваньня, што “адзін у полі воін”, што ваша прызначэньне – адзінота?

БМ: Наш народ загнаны ў кут цяперашнімі кіраўнікамі. Ён яшчэ не ўсьвядоміў усёй глыбіні свайго маральнага падзеньня, ня бачыць катастрафічных наступстваў чубайсаўска-грэфаўскіх рэформаў. Вельмі многім страшна прызнаць, што імі кіруе ўбогая шэрасьць. У вялікага рускага народу скралі нават права называцца рускім! І ня выйшлі ліёны на вуліцы, не запатрабавалі вяртаньня графы “нацыянальнасьць” [у пашпарты. – Рэд.], як гэта зрабілі татары [вяртаньне графы “нацыянальнасьць” у паштарты – ужо даўно адзін з прынцыпаў нашай дактрыны; гл. Д пр-п 43. – Рэд.].

Нам, рускім, трэба ўсьвядоміць і моцна запомніць: усё, што адбываецца цяпер у Расеі, робіцца сэнсоўна і дакладна, без адзінай памылкі й памылковага кроку, усё выкарыстоўваецца па задуманым плане. Рускі народ і яго дзяржаву – Расею [вось яна – ключавая памылка сп-ра Міронава і, адначасова, дэманстрацыя яго ўласнага імперскага комплексу; Расея – гэта не дзяржава “рускага народу”, гэта імперыя расейскай імперыякратыі, дзе рускія, як і ўсе іншыя народы – сродкі для дасягненьня паразітных мэтаў гэтай імперыякратыі!!! – Рэд.] – забіваюць сьвядома і разумна [і гэта добра! – Рэд.]. Нас, рускіх, забіваюць [а вось гэта кепска; вас, рускіх, варта асудзіць і пакараць за тыя злачынствы, якія вы зрабілі іншым народам у якасьці прылады імперскай палітыкі расейскай імперыякратыі, але забіваць вас, вядома ж, нельга… – Рэд.] за тое, што мы ўсталі ўпоперак дарогі кагалу [сіянакратыі. – Рэд.], які прагне сусьветнага панаваньня. І тыя, хто гэта ўсьведамляе, хто пераадолеў інстынкт асабістага самазахаваньня, карысьлівыя інтарэсы – падняліся на барацьбу. Ведаю кошт самаахвярнасьці тых, хто ўсьвядоміў, – ідзе жорсткая, крывавая барацьба, дзе кожны рускі павінен стаць воінам – воінам рускага духу.

А што ў адказ ад улады? Вядома ж, рэпрэсіі. У Благавешчанску арыштаваны рускі нацыяналіст Ігар Церахаў. У Горна-Алтайску габрэі спрабавалі засудзіць Юрыя Паздзеева. Толькі што сьледчыя Санкт-Пецярбурга зьдзейсьнілі налёт на тэлестудыю “Поле Куліковае”, дзе знаходзіўся галоўны рэдактар газеты “Русь Праваслаўная” Канстанцін Душэнаў і выбітны рускі патрыёт, доктар тэхнічных, юрыдычных навук Алег Каратаеў. У Самары пад жорскім прэсінгам міліцыі Валодзя Бакланаў… Якая тут адзінота! Адзінокая ў нас улада!

ЛБ: Затое з двума мільёнамі ўнутраных войскаў! З танкамі!

БМ: Ну, і хто з гэтых мільёнаў, нібы легендарны камбат са знакамітага здымку часоў Вялікай Айчыннай, гатовы ўзьняцца ў атаку пад кулі, пад кінжальны агонь з крыкам “За Радзіму!”. Усе гэтыя амапаўцы, собраўцы, альфаўцы і вымпелаўцы – яны ж выдатна ведаюць, якіх падонкаў і злодзеяў ім даводзіцца бараніць ад праведнага народнага гневу. За грошы ім служаць. Але пад кулі за іх ніхто ня пойдзе. Ага, так і паперлі на амбразуру: “За Абрамовіча! За Грэфа! За Чубайса!”.

ЛБ: Але той жа Чубайс як ні ў чым ні бывала царствуе. Толькі што зьнішчыў унікальную сістэму энэргазабесьпячэньня краіны, раздаў у прыватныя рукі яе самыя смачныя кавалкі… І цішыня.

БМ: Так, пакуль наш абрабаваны, прыніжаны рускі народ маўчыць. Запужаны. Пакуль яго ўмела са дня ў дзень страшыць “скрыня” – там маньяк, там злодзеі, там гвалтаўнікі… Палітыка нахабных акупантаў: распісваючы зладзействы “чыкацілаў”, СМІ пакрываюць сапраўдных злодзеяў [гэта не палітыка, а тэхналогія. – Рэд.], такіх як Чубайс, які сядзіць на вяршыні ўлады па-за законам. Бо была ж пастанова Савета Федэрацыі, што Чубайс, як адзін з аўтараў дэфолту, ня мае права займаць дзяржаўныя пасады, а таксама ўзначальваць камерцыйныя структуры з прысутнасьцю дзяржаўнага капіталу. Як з гуся вада! [акрамя Чубайса такі ж яшчэ і “кіндэр-сюрпрыз” – сп-р Кірыенка; але іх абодвух прызначаў Пуцін! гэта напэўна вядома сп-ру Міронаву; цікава, чаму тады ён не ідзе ў сваіх развагах глыбей, да кораня?! – Рэд.]

А чаму? Таму што баязліўцаў шмат. Да гэтай пары не знайшлося ніводнага юрыста, які згадзіўся б пайсьці «на Вы», граматна скласьці іск, граматна абгрунтаваць склад злачынства Чубайса. Баяцца. І гэта пры «дэмакратыі», якая праслаўляецца зьверху! І гэта не ГУЛАГ?! І гэта не ўбойны цэх для рускіх? Калі за першыя два месяцы бягучага году [2007-га. – Рэд.] ў Расеі вымерла 561.200 чалавек, значыць за год мы губляем больш трох мільёнаў чалавек! Як можа не балець душа! Куды ні зірні – жабрачы, пакутуючы народ! Ну, уставайце ж з каленаў! Ну, бейце хоць у рондалі, хоць у тады!

Бо не эканамічны, не палітычны крызіс перашкаджае Расеі [зноў “Расея”. – Рэд.] устаць у поўны рост, а найперш духовы, які вычэрпаў веру народу ў сябе. Рускім трэба аднавіць у сабе жывое хрысьціянскае сумленьне, веру ў сілу дабра, пачуцьцё годнасьці й здольнасьць да супраціўленьня злу [гэта немагчыма для народу – носьбіта імперскай ідэі, які агрэсіўна захопліваў чужое і зь хітрынкай, хаваючы ад іншых, думаў, што знайшоў спосаб на лёгкае жыцьцё, але, маўляў, толькі трэба прыдушыць у сабе сумленьне, годнасьць! Рускім найперш трэба адмовіцца ад імперскай ідэі ў сваёй душы, вярнуць усё (!) нарабаванае законным гаспадарам, кампенсаваць і нават адпакутаваць страты, нанесеныя іншым народам, у тым ліку беларуска-літвінскаму, і толькі пасьля гэтага можна разьлічваць на ўласнае нацыянальнае ачуньваньне, на шанц выжыць; а так – заканамерная расплата і… справядлівая сьмерць. – Рэд.]. Рускі нацыяналізм – адзіны гарант цэласьці Расеі [па-першае, без праходжаньня рускага шляху пакутаў, сьхематычна пададзенага ў каментары да папярэдняга сказу, “рускі нацыяналізм” аўтаматычна пераўтворыцца ў рускі шавінізм, а затым зноў у расейскі імперыялізм на рэштках рускага народу – г.зн. у тое, што і ёсьць асноўнай прычынай цяперашняга гаротнага стану рускага народу (проста, настаў час расплаты – заканамерны вынік зыходнага, першапачатковага зла); па-другое, сапраўдны рускі нацыяналізм, а ня рускі шавінізм, аўтаматычна азначае дэзінтэграцыю “Расеі”… – адно з другім, ну, ніяк не спалучаецца; рускім нацыяналістам прыйдзецца выбіраць: альбо народ, альбо “Расея”, – альтэрнатывы няма; больш за тое, вынік такога выбару – крытэр сапраўднасьці нацыяналізму… – Рэд.]. Гэта – любоў да гістарычнага, гераічнага мінулага свайго народа [у час агрэсіі, захопаў чужога?! – Рэд.], гэта захаваньне яго лепшых нацыянальных традыцый. І гэта рашучая барацьба з тымі сатаністамі ў ярмолках, якія лезуць у тую ж “скрыню” і гнусавяць: “Рускіх, як нацыі, няма. Расея, як і Амерыка, – плавільны кацёл”. Хочацца запытаць у прахіндзея: “Калі зьбіраеш манаткі, каб матаць у Ізраіль ці Амерыку, чаму ў анкеце пішаш “габрэй”? Ну, і пісаў бы “цуда ў пер’і з плавільнага катла”…

ЛБ: Хто для Вас з цяпер жывучых узор пісьменьніка патрыёта?

БМ: Іван Шаўцоў. У 1941-м, 22 чэрвеня на чале памежнай заставы прыняў бой, так з баёў з ворагамі Айчыны і не выходзіць. Празорлівейшы пісьменьнік. Аднім зь першых напісаў, зь вялікімі цяжкасьцямі прабіў “злачынны”, з пункту гледжаньня сіяністаў, раман “Тля”. І якая сьцяна нянавісьці атачыла яго! Як яго аплёўвала “руская інтэлігенцыя” ў асобах Коганаў-Гурвічаў! Вынес. Выстаяў. Ганаруся, што я сябрую з такім выбітным праведнікам!

ЛБ: Аднак і сёньня наша пісьменьніцкае брацтва ня вельмі ж ушаноўвае Івана Міхайлавіча. Вунь, нават Дзяменцьеву, які ў Ізраілі гадоў 8 раскашаваў, прысвоілі званьне. І нават Лёве Аненскаму, аўтару эсэ “пра літаратуру і літаратараў”. А Шаўцова прамінулі! Чым патлумачыце?

БМ: Сярод чынушаў ад літаратуры, што ў былыя часы, што цяпер, бяздарныя дробныя людзішкі, на пракорме ад пасады. Як асобы – нуль. Пачуцьцё сораму ім невядомае. Імкненьне да справядлівасьці яны не адчуваюць. Плесень!

ЛБ: Але ж там, сярод “стаўпоў”, ёсьць і таленавітыя людзі. Возьмем Валянціна Распуціна…

БМ: Возьмем…

ЛБ: І выкажам спачуваньне. У яго загінула дачка ў аўтакатастрофе.

БМ: Страшная трагедыя. Але ж калі сабрацца з духам і задацца ня менш страшным пытаньнем: а ці няма віны самаго Валянціна Грыгор’евіча ў тым?

ЛБ: Ну, як вы можаце?

БМ: Магу. У мяне сын ужо шэсьць месяцаў у турме. Тацяна спачувае яму ня ахамі й охамі, а піша і друкуе артыкулы пра сьвятую неабходнасьць рускім супраціўляцца з усіх сілаў акупацыйнаму рэжыму чубайсаў, авенаў, кохаў, маневічаў, шляйфераў, браверманаў, урынсонаў, нямцовых, ліпкіных, малкіных, фрыдманаў і г.д., і да т.п. Жанчына! Маці!

А мужык, бацька Распуцін? Зь яго аўтарытэтам, сусьветным імем? Дзе яго выразны, грамавы, гнеўны голас пісьменьніка ў абарону рускага народу? Супраць рабаваньня нашых рускіх багацьцяў? [чыіх-чыіх багацьцяў?! – Рэд.] Каб ужо сказаў, дык сказаў! Ну, хаця б, калі прэміі атрымлівае! Ну, хаця б па радыё, хаця б у “Савецкай Расеі”, хаця б у “Праўдзе”! Дый ці мала дзе!

Маўчыць. І маўчаньнем сваім здраджаем нават дзяцей сваіх. З-за нашага подленькага баязьлівага маўчаньня гінуць людзі ў самалётах, падрываюцца ў шахтах, тонуць у паводках, таму што маўчаньнем сваім дазваляем уладзе, якой грошы няма куды падзець ад растранжырваньня прыродных багацьцяў, акрамя як складаваць у Амерыцы, дазваляем гэтай уладзе купляць за мяжой утульныя самалёты, на якіх нельга лятаць, заганяем людзей у шахты, у якіх нельга працаваць… Пры маўклівым патураньні рускай большасьці нас кідаюць у турмы, кляймяць “экстрэмістамі” і “тэрарыстамі” толькі за тое, што маем сьмеласьць казаць праўду пра тое, што адбываецца ў краіне, і не прагінаемся перад акупантамі.

ЛБ: Што б вы хацелі сказаць чытачам наўпрасткі?

БМ: Дзякуй усім, хто побач, хто разам з намі ў барацьбе! Наша барацьба ўжо прынесла свае плады. Мы атрымалі перамогу на ідэалагічным фронце. Але калі ў пачатку 1990-х ідэя рускага нацыяналізму толькі прабівалася, і “богаабраньнікі” сьпяшаліся прыраўняць яе да фашысцкага нацызму, дык сёньня ідэалогія нацыяналізму ўжо магутна супрацьстаіць страшэннаму генацыду рускага народу, іудаізму-сіянізму, габрэйскаму шавінізму. Ідэалогія рускага нацыяналізму настолькі магутна адраджаецца ў сьвядомасьці масаў, што нават кіроўная партыя “Адзіная Расея” спрабуе яе падстроіць пад сябе. А яшчэ ж нядаўна ад самога паняцьця нацыяналізм яны шарахаліся, як чорт ад ладану.

Вялікае дзякуй тым, хто лістамі ў Гепракуратуру, урад, суды падтрымлівае Квачкова, Яшына, Найдзёнава, сына Івана, выступае ў абарону праўды, супраць свавольства ўладаў! Пішыце, атакуйце, няхай ведаюць уладу ўхапіўшыя, што народ – не быдла, ён далей маўчаць не зьбіраецца і не задушыць ні зьняволеньнямі, ні арыштамі рускі нацыянальна-вызвольны рух.

Л.Б. Што б Вы сазалі сыну, калі б сустрэліся зараз зь ім?

Б.М. Нічога не сказаў бы. Проста моцна абняў. І ён бы зразумеў, як я ім ганаруся!

2 каментарыя

  1. Сяргей кажа:

    1. Супярэчлівае ўражанне ад Б.М. і артыкулу.
    2. А як сіянакраты (жыда-масоны) падтрымліваюць дыктатуру на Беларусі?
    3. Калі сіянакраты (жыда-масоны) кіруюць у ЗША, дык чаму амбасадары ЗША паслядоўна
    падтрымліваюць дэмакратыю на Беларусі?

  2. Алесь кажа:

    Сяргею.
    Захад, у т.л. ЗША, на Беларусі ўжо даўно падтрымліваюць не дэмакратыю, а псеўдалібералізм.
    Рэдакцыя сайту пра гэта шмат піша і правільна піша, прыводзіць шмат доказаў.
    А псеўдалібералізм і дэмакратыя – гэта не проста розныя рэчы, а рэчы ў многім супрацьлеглыя.
    Сайт абсалютна правы ў тым, што ўвесь час гаворыць пра небясьпеку замены на Беларусі ўлады расійскай імперскай бюракаратыі,
    якая пануе ў нас праз Луку, на ўладу сіянакратыі, праз кіраўніцтва аб’яднанай апазіцыі…
    а нам сапраўды патрэбна наша ўласная беларуская дэмакратыя – гэта значыць улада для беларускага народа!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы