nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

Мусульманская дэмакратыя – “дэмакратыя” ня горшая за хрысьціянскую, ліберальную ці сацыялістычную (Д пр-п 119)

22 чэрвеня, 2009 | 8 каментарыяў

Віктар Увераў

d086d180d0b0d0bd

 

Апошнім часам мы рэдка карыстаемся паслугамі сайта рускіх шавіністаў “арі.ру” з-за таго, што іх імперскасьць, шавінізм і верагодная прыналежнась да расейскіх сьпецслужбаў выпінаюць усё больш выразна. Аднак выпадкі, калі іх матэрыялы ў значнай ступені адпавядаюць і нашым поглядам, усё яшчэ бываюць. Да такіх належыць і пададзены ніжэй артыкул, прысьвечаны пазіцыі што да нядаўніх выбараў у Іране (артыкул узяты з www.ari.ru./doc/?id=3288).

Рэдакцыя.

РАСЬЦІ й РАСЬЦІ ДА ІРАНСКАЙ ДЭМАКРАТЫІ

На прэзідэнцкіх выбарах, якія адбыліся ў Іране, у сувязі з падвышанай яўкай выбаршчыкаў [час галасаваньня] давялося працягнуць. Спачатку – на дзьве гадзіны (з шасьці да васьмі гадзін па мясцовым часе), затым яшчэ на гадзіну. Перадвыбарчая кампанія, як адзначаюць назіральнікі, праходзіла зь беспрэцэдэнтнай актыўнасьцю. Дыскусіі ў час тэледэбатаў нярэдка суправаджаліся ўзаемнымі абвінавачваньнямі.

З паведамленьняў СМІ.

 

Іран – гэта адна зь ісламскіх дзяржаў, ні адна зь якіх ніколі і нікім не прыводзілася ў якасьці ўзору дэмакратыі. Больш за тое, іслам у Іране дастаткова жорсткі й у некаторай ступені радыкальны, бескампрамісны. Калі ў тым жа Пакістане прэзідэнтам можа быць цалкам сьвецкі чалавек, дык у Іране меркаваньне аб фігуры будучага галавы дзяржавы шмат у чым фармуюць рэлігійныя лідары. Кандыдатаў на пасаду прэзідэнта дапускае да выбараў Найвышэйшая духовая рада на чале з аяталой Хамэйні. Магчыма, гэта добра, магчыма, кепска, аднак класікай дэмакратыі такую сістэму наўрад ці можна назваць. Аднак нават такі Іран на фоне расейскай федэрацыі й тым больш беларускага калгаснага царства імя Лукашэнка зьяўляецца ўзорам дэмакратыі. Тупыя саўкі, выхаваныя на камуняцкай прапагандзе, чамусьці думаюць, што дэмакратыя, выбары – гэта даніна модзе. Ім у галаву не прыходзіць, што гэта ў першую чаргу права народа на зьдзяйсьненьне ўлады праз свабодныя выбары кіраўніка краіны. Выбары зь ліку самых моцных і яркіх кандыдатаў. Адбор лепшых лідараў.

На адбылых у Іране выбарах быў далёка не адзін кандыдат і галоўным супернікам пана Нежада аказаўся не баксёр на пенсіі, а дасьведчаныя палітыкі, далёка не апошнія людзі ў сацыяльнай ерархіі Ірана: былы прэм’ер-міністар Мір Хасэйн Мусаві, экс-сьпікер парламента Мехдзі Кярубі і былы камандзір Корпуса стражаў ісламскай рэвалюцыі Мохсен Рэзаі. Як лёгка заўважыць, кожнага з гэтых кандыдатаў нельга назваць ні клоўнам для біцьця, ні нават “аранжавым”, якога нейкія вонкавыя сілы паднялі з гразі й раскруцілі як “яркую палітычную фігуру”. Наўрад ці парламентам ці міністэрствамі Ірана хаця б хвіліну мог кіраваць чалавек, у вернасьці якога Магамету засумняваўся б хаця б адзін мула краіны. А ўжо статус камандзіра “стражаў ісламскай рэвалюцыі” кажа сам за сябе. Г.зн., што супернікі ў Ахмадзі Нежада былі нават не сур’ёзныя, а вельмі сур’ёзныя.

Тым ня менш [дзеючаму] прэзідэнту Ірана нават у галаву не прыйшло шукаць у кагосьці зь іх “няверныя подпісы” альбо “няверныя коскі” ў дакументах. Ніхто супраць іх не ўзбуджаў крымінальных спраў, ніводны з кандыдатаў “выпадкова” не разьбіўся на самалёце. Больш за тое, пан Нежад не пабаяўся ўступіць са сваімі апанентамі ў тэледэбаты і ў наўпроставым эфіры перад вачыма ўсёй краіны адказваў не на “мільён пытаньняў пенсіянераў, якія прыйшлі па тэлефоне”, а на жорсткія і граматна пастаўленыя пытаньні дасьведчаных палітыкаў. І, гледзячы на вынікі выбараў, адказы на ўсе пытаньні ён даў вычарпальныя. Што гэта, як не перамога дэмакратыі?

Расеянскай федэрацыі, а тым больш лукашэнкаўскай Беларусі, такое, вядома, нават ня сьнілася. Нават у самым цудоўным сьне. Тэма расеянскіх “выбараў” ужо настолькі падрабязна разгледжана ўсімі й з усіх бакоў, што яе няма сэнсу і каментаваць. Аднак параўнаньне расеянскай федэрацыі зь Іранам прымушае сказаць пару слоў пра іншае, сказаць пра сам сэнс выбараў.

Выбары ў Іране – гэта не фішка такая для паказу Злучаным Штатам, маўляў, глядзіце: у нас дэмакратыя! Як паказалі апошнія чатыры гады, пану Нежаду глыбока нас*ць, што думаюць у Вашынгтоне пра яго персону. І для кагосьці ў Крамлі, напэўна, нават незразумела: а навошта тады Тэгерану былі патрэбныя выбары?

А выбары былі патрэбныя для таго, каб, будучы легітымным, пан прэзідэнт Ірана мог на роўных размаўляць зь лідарам любой, хай сабе і самай магутнай, краіны планеты. Ён будзе перад ім не васалам, а прадстаўніком дзясяткаў мільёнаў іранцаў, якія ў любы момант гатовыя ўзяць у рукі аўтамат і зь яго дапамогай даводзіць пункт гледжаньня свайго прэзідэнта. І ў тым ліку – даводзіць сваё права пераабраць пана Ахмадзі Нежада, калі ён раптам камусьці перастане падабацца. Г.зн, што іранцы будуць змагацца за дэмакратыю, за права жыць вольнымі.

У нас вельмі шмат тупых домарослых “патрыётаў”, якія енчаць пра развал арміі, пра недапастаўкі тэхнікі, пра пагрозу НАТА і г.д. Хварэюць, так бы мовіць, за суверэнітэт. Дык вось, суверэнітэт і бясьпека – іх першы шэраг, іх стрыжань – у праве народа зьдзяйсьняць уладу. Г.зн., першы і самы важны рубеж абароны – ня танкі ды армія, а свабодныя выбары! Калі зданы гэты рубеж, іншае ўжо неістотна.

За што будуць ваяваць рускія [і беларусы], калі ў гэтым узьнікне неабходнасьць? За Чэркізаўскі рынак? За яхты Абрамовіча? За шчасьце раз у год паглядзець на “дыялог” прэзідэнта Анатольевіча з народам? За што? Змагацца рускім ня будзе за што. Дарэчы, тое ж мае дачыненьне і да беларусаў, якіх узначальвае злачынная шайка Лукашэнкі, якая прысвоіла сабе ўсё ў Беларусі. Там за што змагацца, за “бацькаў” асабісты Боінг коштам у 102 мільёна даляраў?

Будучы прызнанымі Вашынгтонам, расеянскія дзеячы заўсёды былі й будуць там васаламі, бо дзеячы гэтыя не прызнаныя рускім народам. Таксама і “бацька”, калі пазбавіўся халявы з Масквы, пабег шукаць абароны на Захадзе (пра гэтага ўпыра, любімага многімі саўкамі, прыйдзецца яшчэ паразмаўляць асобна). Аднак, як паказвае гістарычны досьвед, ні цалаваньне ботаў больш моцнага манарха, ні даніна, ні енкі накшталт “абы не было вайны”, мір не захоўваюць. Раней ці пазьней ён заканчваецца. Так што аднойчы закончыцца і спакойнае жыцьцё чыіхсьці васалаў, якія ўяўляюць сябе “прэзідэнтамі”…

P.S.

Мы далёкія ад замілаваньня Іранам па ўсіх пытаньнях. Але годнае трэба прызнаваць.

Віктар Увераў.

 

Ад рэдакцыі.

Мы ведаем пра многія непрыемныя падзеі, якія адбываюцца ў Іране ў сувязі з апошнімі выбарамі. Але і яны не адмяняюць пранцыповых рэчаў.

А таму давайце лічыць, што мусульманская дэмакратыя існуе і што яна можа быць ня горшай за хрысьціянскую, ліберальную ці сацыялістычную “дэмакратыі”, чарговым прынцыпам нашай дактрыны (Д пр-п 119)

 


8 каментарыяў

  1. Siarhiej кажа:

    Рэд.: А таму давайце лічыць, што мусульманская дэмакратыя існуе і што яна можа быць ня горшай…

    Каб мусульманская дэмакратыя была ня горшай трэба “аддзяліць царкву (мячэць) ад дзяржавы”. А тое, што выбары ў Іране былі больш свабоднымі, чым лахатрон і маразм у Беларусі – несумніўна.

  2. VITAL кажа:

    “злачынная шайка Лукашэнкі, якая прысвоіла сабе ўсё ў Беларусі”–так, але ў Іране такая ж самая шайка мулаў, што прысвоіла сабе правы кантраляваць абсалютна ўсе праявы грамадзкага жыцьця. Пры гэтым яны нікому нават фармальна не падсправаздачныя! Таму меркаваньне: “выбары ў Іране былі больш свабоднымі, чым лахатрон і маразм у Беларусі”–гэта ілюзія, як і паняцьце “мусульманская дэмакратыя”. Дэмакратыя, яна або ёсьць, або няма. А калі пратэстоўцаў скопам запісваюць у “ворагі народу” і забіваюць — гэта не дэмактарыя, а г-но на палачцы.

  3. Дарафей кажа:

    Іран і дэмакратыя, пры існуючай у гэтай краіне сістэме дзяржаўнага ўтварэння, пры якой рэлігія не адзелена ад дзяржавы,- паняцці не сумяшчальныя. Усе кандыдаты выступаюць не супраць прынцыпаў дзяржаўнага уладкавання, а іхныя пазіцыі адрозніваюцца ў асноўным па эканамічным пытанням. Існуючы рэжым Ірана магчыма параўнаць з рэжымам, які існаваў ў СССР, толькі ролю КПСС выконвае ісламскія духаўнікі. Толькі такім рэжымам усё цяжэй утрымліваць уладу ва ўмовах міравой глабалізацыі, выйсці ў іх толькі адно – адгарадзіцца ад усяго сьвету, як гэта робіць Паўночная Карэя. Палітычныя колы Ірана трошкі пагулялі у лібералізм (тэледэбаты, палітычныя дыскусіі і інш.), каб паказаць свайму уласнаму народу, што той не жыве ў рэзервацыі (гэта вам не нагадвае беларускую “лібералізацыю”). Толькі вось гульня гэтая прывяла да таго, што частка народа паверыла ў тое, што нешта зменніца. Але калі ўзнікла нават невялікая небяспека для існуючай сістэмы, яна паказала свой сапраўдны твар. Зразумела, што не абышлось тут без дапамогі апазіцыі Ірана з боку ЗША і ЕЗ, бо ім не патрэбна сапрўдная дэмакратыя у гэтай краіне, ім патрэбны вуглевадароды, якіх там шмат (як гэта было пры рэжыме шаха). Рэжым Лукашэнкі, калі яго параўноўваць з рэжымам Ірана,- дзіцячы садок (магчыма, ён быўбы больш агрэсіўны, каб у яго было столькі нафтадаляраў).

  4. Siarhiej кажа:

    Па Дарафею “Рэжым Лукашэнкі, калі яго параўноўваць з рэжымам Ірана,- дзіцячы садок “. У Лукі няма такой колькасці дабраахвотнікаў, як хунвэйбіны (пры Мао) ў Кітае ці “ахоўнікі рэвалюцыі” ў Іране, хаця БРСМ ня спіць у шапку. Ёсць ОМОН, але за грошы, ёсць расейскія браткі, але за маёмасць. Яго вертыкаль, як крымінальная групоўка (сваеасаблівая мафія), даволі моцная, хаця мае часовую праблему з грошамі. Ён спадзяецца пераседзіць эканам. крызу, а ў 2011 г. крыза можа скончыцца. У параўнанні з Іранам у нашым бараку трошкі весялее, але гэта не дзіцячы садок. А працэдура выбараў у Іране сапраўды была больш адкрытая.
    Але ж гэты артыкул вельмі цікавы.

  5. Дарафей кажа:

    Паважаны Siarhiej, ў Іране вось такі абмен думкамі з крытыкай улады, нават у інтэрнэце, ўвогуле не магчымы. А корпус стражаў рэвалюцыі- пасур’ёзней нашага АМАПа. Уаогуле у краіне канстытуцыю замяняе каран і шмат іншых фактаў, якія вы пры жаданні можаце знайсці у тымжа інтэрнэце. У Іране тыповы таталітарны строй (дзе сістэма не прывязана к канкрэтнай асобе, сыйдзе Ахмадзініджад, прыйдзе іншы,-сістэма будзе працаваць), ў нас жа аўтарытарызм, які строіцца на адной асобе. І калі ён сыйдзе, то сістэма разваліцца. Трэба быць аб’ектыўным у ацэнках

  6. Рэдакцыя кажа:

    Паважанае спадарства.
    Падаючы гэты матэрыял, мы жадалі паказаць, што формула лібералаў – “дэмакратыя – гэта працэдура” – ёсьць фальшыўкай.
    Выстаўленьне некалькіх кандыдатаў на выбары, адкрытая і шырокая дыскусія ў СМІ, рэальнае палітычнае змаганьне за ўладу, дакладны падлік галасоў і г.д. – усё гэта прыкметы ФАРМАЛЬНАЙ, а не сапраўднай дэмакратыі. І ў гэтым сэнсе іранская “дэмакратыя” а ні трохі ня горш за хрысьціянскую (калі б да ўлады парыйшлі хрысьціянскія дэмакраты і аб’явілі Біблію – Канстытуцыяй; праўда, у Бібліі няма прынцыпаў пабудовы дзяржавы, як у Каране), савецкую (дзе ўсё вырашаў ЦК КПСС, а потым свае рашэньні афармляў як “волевыяўленьне народа”) і, самае галоўнае, за ліберальную (пры якой, калі ты гаворыш аб правах народаў на іх уласнай зямлі, цябе аб’явяць фашыстам і будуць зьнішчаць тым ці іншым чынам…).
    Сп-р Дарафей піша, што Іран адгарадзіўся ад усяго сьвету. Але, па-першае, і “цывілізаваны сьвет” адгарадзіўся ад Ірана. Напрыклад, ці паказваюць нам, што гаворыць Ахмадзі Нежад у сваіх прамовах? Пару гадоў таму ў Іране была канферэнцыя па “халакосьце”. Ці шырока ў ліберальным сьвеце распаўсюджваліся матэрыялы, факты, аргументы, якія прыводзіліся там? Па-другое, сёньняшнія “лібералы”, каб кантраляваць грамадства і дасягаць сваіх злачынных мэт, сьвядома яго дэзарыентуюць, шызафрэнізуюць, абыдляюць. Робіцца гэта з дапамогай інфармацыйных тэхналогій і зьяўляецца відавочным злачынствам. Калі б мы мелі сапраўды нацыянальную дэмакратычную беларускую дзяржаву, нам таксама давялося б ахоўваць наша грамадства ад мутнай інфармацыйнай плыні папсы, гвалту, парнаграфіі…
    Адсюль тры высновы, якія ўжо зроблены, а пададзены матэрыял іх толькі пацьвярджае:
    1. Такія “дэмакратыі”, як хрысьціянская, савецкая, ліберальная, ня ёсьць дэмакратыямі лепшымі за, напрыклад, іранскую мусульманскую. Усё гэта прыклады фармальных дэмакратый.
    2. Сёньняшняя лукашысцкая “супердэмакратыя”, якая вось ужо 15 гадоў існуе ў Беларусі і можа быць працягнута на няпэўны тэрмін далей (з Лу-кой 1 ці з Лу-кой 2, 3 і г.д.), яшчэ горш за іх, бо зьяўляецца прыкладам псеўдадэмакратыі, пры якой адсутнічаюць нават фармальныя выбарчыя працэдуры (зьвярніце ўвагу, нягледзячы на гэта, “цывілізаваная Еўропа” імкнецца да супрацоўніцтва з Лу-кой).
    3. Адзінай сапраўднай дэмакратыяй зьяўляецца дэмакратыя ЗЬМЯСТОЎНАЯ. Г.зн. такая дэмакратыя, пры якой палітычная сістэма арганізавана так, што ўлады імкнуцца зьдзяйсьняць аб’ектыўныя інтарэсы АДПАВЕДНАГА НАРОДА, сістэмна зьвязаныя з аб’ектыўнымі інтарэсамі ўсёй людскай цывілізацыі й Сьвету.

  7. Siarhiej кажа:

    Я тут хуччэй згаджаюся са сп. Дарафеям, чым з Рэд. У Іране таталітарня рэжым, толькі яго “грунт” адрозніваецца ад камуністычнага ці фашыстоўскага. Выкананне дэмакратычных працэдур ёсць неабходная умова дэмакратыі, але магчыма гэтага недастаткова. Згаджаюся, што трэба дадаць нацыянальныя інтарэсы.

  8. abdul кажа:

    Цалкам згодны з панам рэдактарам у тым што мусульманская дэмакратыя нічым ня горшая за якую іншую. Выбары у Іране гэта вельмі добра паказалі.

    Siarheju. На маю думку, сьцьверджаньне, што пры дэмакратычным рэжыме рэлігія ёсьць аддзеляная ад дзяржавы, ня ёсьць праўда, бо запраўды ва ўсіх так званых краінах “запраўднае дэмакратыi” дэмакратыя займае мейсца рэлігіі. Демакратыя – гэта такая рэлігія у тых краінах.

    VITALU. Няпраўда што іранскія муллы нікому не падпарадкоўваюцца. Яны справаздачныя перад усім перад Аллахам swt і Яму swt падпарадкоўваюцца.

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы