nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

Дазвольце не пагадзіцца…

25 чэрвеня, 2009 | 10 каментарыяў

Рэдакцыя

d0afd0bad0b0d0b2d0b5d0bdd0bad0b0-d09fd0b0d0b7d18cd0bdd18fd0baПрацуючы над папярэднім матэрыялам, мы сутыкнуліся са спрэчкай, якая разгарэлася ў кастрычніку летась на старонках “Народнай волі” паміж сп-рамі Васілём Якавенкам і Зянонам Пазьняком. Спрэчка была справакаваная выхадам кнігі ўспамінаў Галіны Вашчанкі (цяпер Пазьняк) “Беларусь у сэрцы”. Праз гэтую кнігу абодва названыя вышэй сп-ры абвінавацілі адзін аднаго ў розных грахах. Мы палічылі неабходным зафіксаваць факт дадзенай спрэчкі. Падаем спачатку пазіцыю сп-ра Якавенкі, затым Пазьняка, а затым і нашыя развагі.


1.

Ліст пісьменніка Васіля Якавенкі Галіне Пазьняк пасля прачытання яе кнігі “Беларусь у сэрцы” (паводле http://www.nv-online.info/index.php?c=ar&i=11228)

Цудоўная рэч — успаміны сведак велічных і драматычных падзей, а тым больш калі аўтар яшчэ і саўдзельнік і блізкі чалавек дзеячу, такому, напрыклад, як З.Пазьняк.
Мне прыкра, аднак, спадарыня Галіна, былая Вашчанка, бо сколькі б ні было той Беларусі ў вашым сэрцы, а шчырасці ў кнізе, лічу, бракуе, адчуваецца зададзенасць, і, раз-пораз узводзячы на людзей ману, вы ганьбіце ў самой сабе годную, гожую і патрыятычна дзейсную беларуску.

Не буду гаварыць далей пра ўсю кнігу “Беларусь у сэрцы”, а толькі пра тое, што тычыцца мяне. Возьмем падзагаловак “Прапанова В.Якавенкі і С.Міхнова”. Цытую: “Аднаго разу вясной С.Міхноў прывёў на пасяджэнне Рады Васіля Якавенку. Ён жыў ня ў нашым раёне і тады ўжо ня быў сябрам Фронту (у 1989 годзе ён выступіў, здаецца, у “Советской Белоруссии” супраць дзеянняў фронту і яго выдалілі з БНФ па ідэйных меркаваннях). Тым ня менш ён прыйшоў да нас з прапановай, каб мы ўсёй Радай узяліся за добраўпарадкаванне Паўднёвага Захаду”.

Далей вы прыводзіце нейкія спрэчкі паміж намі наконт таго, ці выходзіць на суботнік са сцягамі ці без іх. Маўляў, я не пагадзіўся на сцягі БНФ і, вядома ж, абураны, сказаў, што ў такім разе “не збіраюся прадстаўляць вам інструменты і саджанцы” ды ляснуў дзвярыма”, і кропка. Пардон. У агародзе бузіна, а ў Кіеве — дзядзька.

Ніякімі інструментамі і саджанцамі я не загадваў, не помню спрэчак пра сцягі, не ляскаў дзвярыма. Мы ж па-добраму дамовіліся, і суботнік адбыўся, адно я не помню вашай асобы на ім. Вы абражаеце мяне, пішучы, што тут мела месца правакацыя. Усё неабходнае для працы, тэхніку і трактар для звозу лому і смецця тады выдзеліў нам райвыканкам. Энтузіязм, пра які ўвогуле вы згадваеце, быў, і я, жыхар гэтага ж раёна, працаваў разам з усімі насуперак вашым, спадарыня, заўвагам і ламентацыям. Вашу заўзятасць і ману ў кнізе, дарэчы, пацвярджае публікацыя “Поработаем в саду” у газеце “Вечерний Минск” за 13.06.1989 года. Цытую: “Житель Юго-Запада председатель Координационного совета “Беларускага экалагічнага саюза (БЭС)” писатель Василь Яковенко высказал предложение создать в микрорайоне орган экологического самоуправления. Участники заседания одобрили его предложение”.

Суботнік, паўтараю, адбыўся.

Далей наконт “выдалення” мяне з Народнага фронту… Выдаліць мяне было чыста Зянонавым жаданнем і стала ягонай выдумкай, у якой ён, напэўна, і Вам, цяперашняй любай жонцы сваёй, не прызнаўся. Калі ж вы ўсё-такі ведаеце, як насамрэч было, і сцвярджаеце так, як напісана, то гэта зноў жа выглядае чыстым паклёпам. У сваёй публікацыі ў “Советской Белоруссии” за 18 лютага 1999 года [верагодна, 1989 г. – Рэд.] “Перестройка — наша судьба”, якая была прысвечана ў цэлым перабудове, я, зразумела, не абышоў і Народны фронт. Адно, гаворачы пра засілле ў грамадскай сферы сытых чыноўнікаў, саму перабудову я звязваў толькі і толькі з народным рухам за адраджэнне. Цяпер, вярнуўшыся да той гутаркі журналісткі І.Гурыновіч са мной і самой публікацыі, я скажу вам: артыкул вытрыманы ў пазітыўным духу. І гэта, нягледзячы на тое, што С.Паўлаў, загадчык аддзела ЦК КПБ, дыхаючы рэдактару газеты ў патыліцу, прымусіў яго вымараць, выдаліць з тэксту мясціны, дзе наўпрост гаварылася пра азаніруючую грамадства ролю Народнага фронту, пра яго набытую за кароткі тэрмін станоўчую дзейнасць. Засталіся меркаванні, выказаныя як перасцярога ад залішне адыёзных і экстрэмісцкіх учынкаў. Я ніяк не збіраўся выступаць супраць Народнага фронту, да разгортвання працы якога і сам прыклаў шмат намаганняў. Але ж увесь час я адчуваў: бракуе інфармацыі пра дзейнасць, пра чыннасць, пра намеры БНФ. Я шукаў трыбуны для выступу.

У Аргкамітэце перш былі спадзяванні на тэлебачанне, і недзе ў лістападзе—снежні 1988 года творчая група ТВ падрыхтавала, як цяпер кажуць, відэаролік пра беларускі рух за адраджэнне. Шкада, але на тым інфарматыўным і яскравым відэароліку паставіў крыж старшыня тэлерадыёкамітэта Г.Бураўкін, — пэўна, на той час Генадзь Мікалаевіч яшчэ не выспеў для ўспрыняцця і падтрымкі ідэй БНФ. Публікацыя ў “Советской Белоруссии” была другой спробай адкрыта і шчыра расказаць людзям пра тое, чаму належала стаць масавым і сапраўдным народным рухам. Атрымалася, праўда, не так, як хацелася б, але і не так, як вы, спадарыня Галіна, паказваеце. Тым больш, што акурат гэтая публікацыя паспрыяла таму, што на мітынг БНФ, які ладзіўся на наступны дзень на стадыёне “Дынама”, сабралася багата людзей. Я ж выступіў на тым мітынгу з заклікам ставіцца да Народнага фронту з даверам, шырыць і мацаваць рух , бо гэта адзіны гарант перабудовы, якая была ўжо амаль патопленая ў словаблудстве чыноўнікаў і самога Гарбачова. Ці чулі вашы ласкавыя вушы тое, пра што я казаў? Забылі, шаноўная.

Тады давайце вернемся да “выдалення”… Вы ж звязваеце яго з маёй публікацыяй у газеце “Советская Белоруссия”. Лухта непрасеяная! Прачытайце, што там напісана. Журналістка І.Гурыновіч пытаецца ў мяне, чаму я выйшаў з Аргкамітэта БНФ. Адказ: “Здесь требуется одно уточнение: вышел я из Мартиролога, в котором и не был… Вы удивлены? Попытаюсь объяснить…”

Цяпер, Галіна, калі ваш муж не прызнаўся вам у тым, што было ў тыя ўжо гістарычныя дні, раскрыю “тайну”.

Рух дзейнічаў не ў прававым (фармальна) полі, а напаўлегальна. І, каб яму стаць юрыдычна прызнаным, зарэгістраваным Мінюстам, неставала ўстаноўчай канферэнцыі, статута, праграмы.

Пасля таго як паралельна з Мартыралогам быў абраны Аргкамітэт БНФ, у яго працы не было ні ладу, ні складу. Незваротна міналі дні, тыдні — апроч дробных дваровых улётак, нічога не рабілася, і мяне гэта трывожыла. Я падзяліўся сваёй трывогай з З.Пазьняком і прапанаваў яму ўзначаліць Аргкамітэт. Пазьняк адмовіўся, ён патлумачыў, што ўзначальвае Мартыралог і з яго, маўляў, гэтага дастаткова. Тады (калі не памыляюся), на першым жа прадстаўнічым зборы, па рэкамендацыі В.Быкава, старшынёй Аргкамітэта БНФ абралі мяне. Я быў на той час ужо спрактыкаваным публіцыстам і меў поспех у арганізацыі міжрэспубліканскіх культурна-экалагічных экспедыцый па Заходняй Дзвіне, Дняпры, Прыпяці, у барацьбе з чыноўнікамі мы выйгралі справу і паставілі крыж на бязглуздым асушэнні шырокай прыпяцкай поймы. К таму часу, дарэчы, я паспеў спазнацца і з народным рухам за нацыянальнае адраджэнне ў Нагорным Карабаху.

Разам з сябрамі па аргкамітэце БНФ мы наладзілі працу. Актыўнасць дружыны была найвышэйшая — справы пайшлі. З.Пазьняк выяўляў свой розум і досвед у калектыўнай распрацоўцы праграмных палажэнняў БНФ.

Але ж маё лідэрства ў Аргкамітэце Зянон успрымаў вельмі хваравіта і пачаў усяляк тарпедаваць на пасяджэннях мае прапановы. Ён нярэдка адсутнічаў на нашых зборках. Ён адсутнічаў і тады, калі мы пры падтрымцы В.Быкава, Р.Барадуліна, А.Марачкіна, А.Емельянава і іншых сяброў аргкамітэта прынялі рашэнне аб падрыхтоўцы і правядзенні ўстаноўчай канферэнцыі ў Мінску. Статут і Праграма для рэгістрацыі БНФ на той час былі ўжо падрыхтаваныя. Таму без адтэрміноўкі ўзяліся за правядзенне сходаў заснавальнікаў БНФ у розных калектывах, выбіраць дэлегатаў. У напружаных спрэчках, але даволі паспяхова, напрыклад, выбралі 30 дэлегатаў на агульным сходзе ў Саюзе пісьменнікаў.

І вось чарговае пасяджэнне, на якое прыйшлі пераважна маладыя сябры Аргкамітэта, з’явіўся і З.Пазьняк. Ён быў суровы, надзьмуты. Аргсакратар паэт А.Емельянаў зрабіў традыцыйнае паведамленне пра тое, што зроблена за час між пасяджэннямі, расказаў пра сход пісьменнікаў і ўвогуле пра падрыхтоўку ўстаноўчай канферэнцыі. “А якая гэта яшчэ канферэнцыя?” — грозна спытаўся Пазьняк. Емельянаў патлумачыў, але ж яго тлумачэння яму паказалася мала. Тады ўзняўся з месца я. Мая перакананасць у неабходнасці ўстаноўчай канферэнцыі раззлавала яго наогул: “Канферэнцыя будзе біць па Мартыралогу! Яе правядзення нельга дапускаць!” — заявіў ён. “Чаму, спадар Пазьняк? — здзіўлена ўсклікнуў я. — Пры чым жа тут Мартыралог, калі мы на пасяджэнні Народнага фронту? — “Вон з Мартыралога!!!” — выгукнуў што было моцы Зянон.

Я анямеў, у мяне ад абразы і моцнага хвалявання перасохла ў роце. Я тут жа зразумеў падступны намер Пазьняка: прадставіць справу так, быццам Аргкамітэт Народнага фронту — гэта ўсё той жа Мартыралог, які ён узначальвае. І яшчэ: канферэнцыя, калі справа выйдзе з-пад яго кантролю, можа абнавіць Аргкамітэт, а старшынёй БНФ, чаго добрага, пакінуць В.Якавенку, што тады моцна ўдарыла б па амбіцыйных намерах З.Пазьняка перахапіць у Аргкамітэце ініцыятыву, уладу, з дазволу сказаць… Мартыралог тут быў ні пры чым. Усе, хто прысутнічаў на тым пасяджэнні, маўчалі, мусіць, таксама анямелыя ад грубасці і хамства Зянона. Але ж, мяркую цяпер, мала хто мог здагадвацца, у чым насамрэч справа. Тады я сабраў свае паперы ў папку і сказаў: “Прабачце, я не ведаў, што тут праходзіць пасяджэнне Мартыралога. Я не ўступаў у Мартыралог і, калі так, то пакідаю вас. Бывайце здаровы!” Усе маўчалі.

Алесь Марачкін, сведка і ўдзельнік таго, што адбылося ў той вечар, потым паведаміў мне: на чарговым пасяджэнні Пазьняк, фабрыкуючы “справу”, паставіў пытанне аб выключэнні мяне з Аргкамітэта. Прагаласавалі, але большасці галасоў прысутных сяброў Аргкамітэта прапанова не набрала, рашэння не было, і Якавенка заставаўся надалей старшынёй Аргкамітэта…

Цяпер, даруйце, спадарыня Галіна: пасля той дзікай выхадкі я ўжо не мог бачыць на ўласныя вочы вашага куміра Зянона Пазьняка. Рабіў далей, што рупіла, і з чыстым сумленнем заставаўся ў Народным фронце. А вы ўводзіце ў зман чытачоў, сцвярджаючы, што мяне “выдалілі” з Народнага фронту. Адно, я спадзяюся, рабіў і зараз раблю па абвешчанай некалі нацыянальнай праграме Народнага фронту, па адстойванні ягоных пазіцый зусім не меней за вас.

Абразілі вы ў сваёй кнізе і С.Міхнова. Ні за што. Бо калі ён вам у давяральнай размове распавёў пра сваё бачанне З.Пазьняка і яго недахопы, то навошта зараз выварочваць і ставіць гэта за віну і грэх Міхнову? Балазе ён не без падстаў даводзіў вам свае думкі, і я ведаю дзесяткі людзей, у тым ліку і былых паплечнікаў Зянона, якія даводзяць тое ж. Але ж патрабаваць аднолькавага мыслення ў галовах свайго атачэння могуць толькі агаломшаныя дыктатары.

Скажу вам шчыра, у чым было галоўнае адрозненне між мною і Пазьняком у Народным фронце. Пазьняк праг улады. А мэтай сяброў Аргкамітэта, прынамсі, такіх як Быкаў, Барадулін, Мальдзіс, Купава, Марачкін, я ды, напэўна ж, і малодшых сяброў, былых талакоўцаў, была зусім не ўлада, а краіна без дурняў і дэспатаў ва ўладзе, – краіна, якая б належала нам і ў якой бы мы, як і ўсе грамадзяне, пачувалі б сябе гаспадарамі. Разыходжанні ў нас былі па тактычных пытаннях, і тое, чаго я баяўся, здарылася.

Васіль Якавенка, пісьменнік.

 

2.

Праца, якая заслугоўвае пахвалы

Зянон Пазьняк (паводле www.nv-online.info/index.php?c=ar&i=11384)

У апошні час на маю электронную пошту прыходзяць лісты ад маладых сяброў Беларускага руху. Пытаюцца пра Васіля Якавенку ў сувязі з нядаўняй публікацыяй у “Народнай волі” ліста гэтага аўтара, дзе крытыкуецца мая асоба (“Дазвольце не пагадзіцца…”, “Народная воля”, 2008, 3 кастрычніка.) Шчыра кажучы, не маю ніякай ахвоты пісаць на гэтую тэму, каментаваць гэты ўзровень і марнаваць час на пустое. Я не адказваў нават камуністам. Проста рабіў сваю справу далей. Цяпер, праўда, вырасла новае пакаленне ў неспрыяльных умовах, і трэба ўсё ж нешта сказаць.

Ліст В.Якавенкі вымоўны і па стылі, і па думках, і нават па цытатах. Аўтар пры нагодзе выказваецца ў мой адрас у гэтым стылі ўжо 20 гадоў. Не бачу ніякай патрэбы ўдакладняць ягоныя крыўдлівыя дакоры. Тым больш што па сутнасці падзеі няма прэтэнзій. Я сапраўды паставіў пытанне аб выгнанні Якавенкі з Аргкамітэта БНФ за антыфронтаўскія дзеянні, паводзіны і публікацыі. І Аргкамітэт з ім развітаўся.

Праблема, аднак, была шырэйшай, пра якую ў Фронце ведалі далёка не ўсе. Умоўна яе можна назваць кшталтам “Пазбаўленне ад агентуры”. Калі б гэтая праграма не дзейнічала і калі б я ёю не цікавіўся, то Фронт разбавілі б, растварылі б і патапілі б у самым пачатку.

Якавенка прыйшоў не адзін, адразу прывёў з сабой прыгожую маладую сакратарку, якая пісала ўсе пратаколы Аргкамітэта і добра гаварыла па-беларуску. Толькі ніхто яе датуль не ведаў. А калі даведаліся — аказалася жонкай афіцэра КДБ, якая прысутнічала ў Фронце, як кажуць, “па сумяшчальніцтве”. (Потым яна займалася бізнесам, а пазней, ужо за гэтым рэжымам, працавала на Радыё Свабода журналісткай і фігуравала ў якасці палітычнага ўцекача, якога быццам бы пераследуе рэжым Лукашэнкі. Цяпер працуе ў Празе шэф-рэдактарам чэшскай версіі крамлёўскага часопіса “Россия в глобальной политике”, добра гаворыць па-чэшску.)

Наступным пратэжэ Якавенкі быў такі суб’ект па прозвішчы Жураўлёў. Фронт, паверыўшы рэкамендацыі, ледзь жылы не парваў, агітуючы і штурхаючы яго ў Вярхоўны Савет СССР. Калі разабраліся, было ўжо па часе. Жураўлёў стаў народным дэпутатам СССР ад БНФ (і ён там “навыступаў”). Прыводзілі іншых “змагароў за свабоду” (з трыма літарамі ў вачах, як у Пуціна), якіх даводзілася адшываць з парога.

Васіль Быкаў у “Доўгай дарозе дадому” апісваў, як у самым пачатку Аргкамітэта БНФ да яго на кватэру прыйшлі Алесь Емяльянаў і Васіль Якавенка і пачалі гаварыць пра неабходнасць лідэрства ў Фронце. Размова скончылася тым, што Быкаў сказаў Якавенку: а чаму б яму самому “не зрабіць тое”? Так Якавенка, з падачы Васіля Уладзіміравіча, стаўся каардынатарам і пачаў праяўляць актыўнасць у змаганні за “перабудову” з лепшымі сіламі КПСС, мяркуючы, што “перестройка — наша судьба”. (У мяне ўзнікла адчуванне, што ён яшчэ і цяпер так думае.)

Алесь Емяльянаў (пазней сябра Сойму БНФ) на пачатку Фронту рабіў шмат карыснай каардынацыйнай працы. Быў адданым беларусам. Летам 1991 года ён не вытрымаў падвойнага жыцця, з’явіўся ў рэдакцыю газеты “Свободные новости” і заявіў пра сваё супрацоўніцтва з КДБ. Матэрыял у газеце так і называўся: “Я был сексотом КГБ” (“Свободные новости”, 1991, чэрвень, №10, с.7). Гэта было палітычнае харакіры, але застацца сумленным чалавекам і беларусам для Емяльянава было вышэй. І, трэба сказаць, фронтаўцы па-чалавечы ўспрынялі і зразумелі ягоны ўчынак. Пасля смерці ўспомнілі яго добрым і шчырым словам.

Але, на жаль, такі сумленны рахунак зрабіў толькі адзін Емяльянаў. Шэраг іншых “дэмакратаў”, па ўсім відаць, будуць жыць са сваім цяжкім грузам да смерці.

Ужо заўважана, як некаторыя з гэтай публікі (“апазіцыянераў” ды “дэмакратаў”) пры ўпамінанні майго імя трацяць раўнавагу, сціскаюць зубкі і кулачкі. Але дарэмна непакояцца таварышы. Усё ж такі ім моцна пашанцавала з прэзідэнтам і вярхоўным начальствам. У адваротным выпадку ўступіў бы ў дзеянне закон аб люстрацыях, і пасыпаліся б яны, як гарох.

Зрэшты, усё яшчэ наперадзе. Усё лепшае — перад намі.

 

3.

Ад рэдакцыі.

Такім чынам, маем: абвінавачваньне Якавенкі ў бок Пазьняка ў грубасьці, хамстве і дыктатарскіх замашках, а з боку Пазьняка ў адрас Якавенкі – кантэкснае абвінавачваньне ў супрацоўніцтве з КГБ, накіраванае на развал Фронта.

Ніхто зь сябраў рэдакцыі ня можа 100%-на заняць той ці іншы бок, бо, зразумела, мы ня маем доступу да агентурных сьпісаў КГБ, дзе знаходзіцца дакладны адказ.

Таму цяпер за намі дзьве справы.

Па-першае, мы будзем сачыць за разьвіцьцём падзей, якія (і найперш з-за абвінавачваньняў Зянона) набылі прынцыповы характар.

Па-другое, мы мусім выказаць факты, вядомыя нам.

А нам з вуснаў прадстаўнікоў з бліжэйшага атачэньня Пазьняка ўжо шмат гадоў як вядома, што ініцыятарам стварэньня БНФ сапраўды быў Якавенка, што яго сапраўды выгнаў Пазьняк. Нам вядомыя грубасьць пана Зянона, як і яго эгацэнтрызм разам з маніякальным імкненьнем да ўлады. Акрамя таго, Якавенка мог ня вядаць, што ён прыводзіць у Фронт агентуру. Тады ўсё толькі пачыналася і кожны адукаваны чалавек, які добра валодаў нашай мовай, з радасьцю прымаўся ў Фронт. Дарэчы, апошнюю прэтэнзію можна вярнуць і самому Пазьняку. Каго ён напрыводзіў у БНФ і прытуліў у ім – тых, хто яго потым і выперлі… Што да адданасьці “перабудове”, дык гэта быў у канцы 1980-х шырока распаўсюджаны прыкід – сам Фронт ствараўся “ў падтрымку перабудовы”. Аналагічнай рыторыкай у той час, вядома, у палітычных мэтах, карысталіся многія, вельмі верагодна, што і сам Зянон. І з камуністамі ў ВС ён цацкаўся і дамаўляўся…

Карацей, абвінавачваньне з боку Пазьняка што да агентурнай дзейнасьці Якавенкі нельга лічыць даказаным і прыняць…

Няўжо мы маем дачыненьне з чарговым фактам цынічнага хамства З.Пазьняка?

Будзем сачыць за падзеямі…

10 каментарыяў

  1. А я вось таксама скажу праўду. Ніколі не была побач ні са сп. Пазняком, ні са сп. Якавенка. Хто з іх кажа праўда, Бог толькі ведае. Мы доўга не ўступалі са сп. Мурашка ў БНФ, бо нешта там адбывалася не так, як хацелася б. Але ідэі БНФ нам вельмі падабаліся і па сёняшні дзень мы прытрымліваемся іх і шчыра працуем на карысць беларускага народа.
    Аднойчы мне давялося прысутнічаць пры размове, калі сп. Пазняк ў грубай форме прапанаваў напісаць заявы аб выхадзе з БНФ 9 чалавекам пасля альтэрнатыўных выбараў прэзыдэнта ў 1999 годзе пад кіраўніцтвам зніклага В. Ганчара, абвінаваціўшы іх ў тым, што яны купіліся за грошы. Сярод іх былі кіраўнікі самых моцных на той час аддзелаў БНФ (Магілёва, Гродна, Дзятлавіч і г.д.) Ва ўсіх быў шок, у мяне таксама. Я вельмі, вельмі паважаю гэтых мужчынаў і такіх таленавітых арганізатараў, такіх разумных нацыянальных патрыётаў я яшчэ не бачыла. Пасля гэтага быў развалены БНФ.
    Сёння і БНФ, і КХП-БНФ далёка адсунуліся ад тых ідэй, якія былі запісаны ў статуце, ператварыліся ў мізерныя карлікавыя партыі і не могуць на гэтым этапе знайсці сваё месца ў грамадстве. На жаль, сп. Пазняк (я спрабавала паразмаўляць з ім 7 траўня ў Празе) так і не зразумеў элементарнай рэчы, што па свайму патэнцыялу калектыўны разум пераўзыходзіць разум аднаго чалавека ў некалькі разоў. А я зразумела, што аб’ядноўвацца патрэбна вакол ідэі, а не вакол чалавека, ствараць калектыўны разум нацыі. Яшчэ мне вельмі шкада, што шматлікія сябры БНФ, пасля вялікай здрады ідэалам з боку кіраўнікоў БНФ, апынуліся на ўзбоччы палітычных і грамадскіх працэсаў, што дала магчымасць укараніцца людажэрскай уладзе.

  2. Дарафей кажа:

    Больна бачыць, у што ператварылася некалі моцная і ўплывовая палітычная арганізацыя праз унутранную грызьню і непамерныя напалеонаўскія амбіціі некаторых асоб. Некалі многія верылі і звязвалі свае надзеі з прыходам яго да улады. Зараз, слова “БНФ”, “бэнээфавец” выкарыстоўваецца як абразлівае ў дачыненні да ўсё апазіцыі і падразумявае нейкую эфемерную экрстрэмісцкі настроеную, амаль фашыстоўскую арганізацыю. Адказ чаму так сталася: у 1990-х БНФ, маючы фору перад яшчэ малавядомым Лукашэнкам і саўковымі партакратамі, заняўшыся ўнутранымі “разборкамі”, прайграла інфармацыйную вайну антынацыянальным сілам. Гэтай хваробай нашчадкі БНФ хварэюць і сёння. Замест кансалідацыі вакол базавых прынцыпаў, з якімі згодны ўсе (незалежнасць і беларускасць), ідзе барацьба амбіцый і ўнутранай непрыязі. Адбываюцца спробы знайсці новага “месію”, якога хапае на дзень, а потым барацьба ідзе супраць яго, распыляюцца сілы і сродкі.
    Паўтаруся, аб’ядноўваца трэба вакол ідэі, а не асобы.

  3. Паважаннае, спадарства!
    Я ніводнага разу, публічна, не дазваляў сабе выказваньняў наконт асобы сп. З.Пазьняка. А нагоды былі.
    Цяпер, калі пачалася размова, дазвольце сказаць і мне некалькі слоў. Я вельмі паважаю сп.З.Пазьняка за зробленнае ім у мінулым. Я ганаруся сваім партыйным квітком ПБНФ за № 3396 ад 7.03.96г., дзе стаіць яго подпіс, але.
    На мой погляд нельга увесь час жыць і спекуляваць мінулымі дасягненьнямі. Ідзе час, які патрабуе ад нас новых дзеяньяў і падцьверджаньня нашай адданасьці беларускай справе. Сёньня заклікаў да барацьбы і лёзунгаў недастаткова, за імі павінна стаяць канкрэтная справа. А яе у сп. З.Пазьняка бракуе.
    Актыўнасьць сп. Пазьняка скончылася ужо ў 1996 годзе, калі ён з’ехаў за мяжу і стаў “факсавым” старшынёй БНФ. А знаходжаньне за мяжоў давала яму вельмі вялікія магчымасьці дзеля актыўнай дзейнасьці на карысьць нашай Бацькаўшчыны, на абшарах Эўропы. Але ён абмежаваўся толькі часопісам “Салідарнасьць”, які распаўсюджваўся напэўна толькі сябрам БНФ, агітаваць якіх не было неабходнасьці.
    Скажу далей. У 1999г. пачалася кампанія альтэрнатыўных выбароў пад кіраўніцтвам В.Ганчара.
    Усе кіраўнікі дэмакратычных колаў Гомеля (В.Карніенка, У.Кацора, С.Гальдадзе, Ю.Варонежцаў і інш. – Я.М.) адмовіліся узначаліць аргкамітэт па правядзеньню альтэрнатыўных выбараў. На прыканцы (бо ужо некаму было прапаноўваць- Я.М.) звярнуліся да мяне і запыталі – “Можа сп. Мурашка пагадзіцца? – я падняўся і сказаў – “Згодзен”. Так пачалася гэта сумнеўная кампанія, аб негатыўным змесце якой ведалі усе, акрамя кіраўніцтва БНФ, бо сп. З.Пазьняк пагадзіўся стаць кандыдатам у прэзідэнты. Альтэрнатывай яму вылучаўся СП. М.Чыгір!?. Пачалася праца па утварэньню абласной, гарадской і раённых выбарчых камісій. Усяго было створана 22 камісіі з колькасьцю сяброў 210-220 чалавек, і там жа ствараліся суполкі БНФ, мяне абралі старшынёй абласной выбарчай камісіі. Карацей на З.Пазьняка працаваў увесь БНФ. Пачаліся рэпрэсіі з боку ГБ, пракуратур і улад на сяброў гэтых камісіій, але большасьць людзей не спалохалася і працягвала працу у камісіях, бо мы жадалі перамен. Пачаліся выбары і тут 7-га траўня у Калінкавічах, мяне арыштавалі і далі дзесяць сутак арышту. Аднойчы у камеру прынеслі “Народную волю”, з якой я даведаўся, што сп. З.Пазьняк зьняў сваю кадыдатуру, маўляў, не жадаю прымаць удзел у бруднай справе! Для мяне гэта быў шок. Як так? Чаму ж ты пагадзіўся прымаць удзел і Фронт пайшоў за табой, ахвяруючы і здароўем і дабрабытам і працай. Так проста – узяць і адмовіцца? Гэта здрада тым, хто табе даверыўся. Колькі зломанных лёсаў?
    Што было далей уверсе сп. Г.Арцёменка ужо трохі распавяла. Я толькі крыху дадам.
    Падчас з’езду БНФ, дзе адбыўся “раскол”, сведчу, што яго ініцыятаваў сп.З.Пазьняк, бо ён выкінуў з сваіх спісаў усіх актыўных дзеячоў ПБНФ і удзельнікаў выбароў і нам нічога не заставалася як пайсьці да В.Вячоркі. Не да камуністаў жа. Таму сп. З.Пазьняк лукавіць, калі заяўляе што мы купіліся за кампутары і зышлі ад яго. Выбачайце, сп.З.Пазьняк, Вы самі пазбавіліся ад нас, бо Вам падабаецца, каб вакол Вас гуртаваліся людзі, якія б таньчылі пад Вашу дудку і крычалі – “Віват, Пазьняк!”
    У сваёй прамове на з’здзе (У мяне захаваўся аудыёзапіс яе – Я.М.) я заклікаў кіраўнікой партыі адкінуць усялякія разборкі паміж сабой і ехаць па усіх вабласьцях і працаваць з людзьмі, якія ўліліся у Фронт пад час выбараў, з якіх БНФ выйшаў бы больш моцным, чым быў, бо суполкі партыі былі заснаваны амаль што ва усіх раённых гарадах краіны. Аднак гэта нікому было не патрэбна, таму замест аднаго моцнага Фронту засталіся нейкія невыразныя ўтварэньні. Узьнікае пытаньне: Каму гэта выгадна?
    Вось пакуль і ўсё.
    Зь павагай.
    Я.Мурашка.

  4. Aleh кажа:

    Вітаю Вас. Даўно цікавіць адно пытаньне. Калі б цяперашняя ўлада толькі ўвяла б ліцьвінскія сымбалі дый як меньш не перашкаджала б, а то і спрыяла б разьвіцьцю беларускай мовы, ці выжыла б сучасная апазіцыя (усіх рангаў) далей, ці б знайшла новыя гарызонты, ці займалася б многабаковым разьвіцьцем і дасканаласьцю КОЖНАГА БЕЛАРУСАГА ЧАЛАВЕКА (не маю на ўвазе аднабаковае разьвіцьце эканоміцы і схільеньне да кансюмерызму)? Адказ дае кожны сам сабе.

    Яшчэ цікавая думка пра тое, што беларусы прывіты на перманентную “апазіцыю” не толькі змаганьнем за незалежнасьць пачынаючы з манголаў і ў часы РП, РІ, СССР,рэжэма, а яшчэ адыходам ад дасканаласьці, духоўнасьці, выраю, пра які ўзгадваецца і ў калядных тэкстах, і пастаянным імкненьнем да гэтай самай духоўнасьці і пошукам выраю на зямлі, а таксама супраціўленьне хрысціянству, якое неслася “нажом і мячом” і не адпавядала “стандартам” ліцьвінскіх і полацкіх жрэцоў.

    Раз тут загаварылі пра калектыўны розум, то й дадам і я. Нехта раней узгадваў пра тое, што гэты сайт падобны на адзін з расейскіх “открывателей правды” на ўсё dotu.ru. На ім, у прыватнасьці, ахарыктарызавалі праект “Венера” (Дух часу), як прадукт тых жа самых “злодзеяў”, пра якіх жа і распавядаецца у “духе часу”, які зьбірае ўсе антаганістычныя настроі насельніцтва супраць “глабальнай сіянакратыі” (тэрмін “нашай зямлі”) з мэтай выкрыцьця мажлівых кірункаў супраціву. Улічваючы тое, што “наша зямля” часткова падобна ў ідэялагічным кірунку з тым сайтам, што сп. Пазьняк (дастаткова аўтарытэтная персона) не давярае сп. Астроўскаму, як мажліваму агенту Масквы (выснова з артыкулаў і каментароў “нашай зямлі”), і што сп. Астроўскі часта крытыкуе сп. Пазьняка, выказваю гіпотэзу, што “наша зямля”, альбо тыя хто за ёй стаіць, можа пераследаваць тыя ж самыя мэты, што і “закуліса” праекта “Венера”.

  5. Не, сп. Aleh, ніякай вайны нікому ні сп. Астроўскі, ні астатнія сябры з Беларускага дэмакратычнага руху не аб’яўлялі. Гэта нам аб’явілі вайну. Усё што тут пішацца адносіцца толькі да Беларусі і беларусаў. Ні адзін сябра не кажа навесці парадак недзе ў другой кропцы зямлі. Мы гаворым толькі пра Беларусь і толькі пра беларусаў. Але ж прабачце, мы тут жывем, гэта наша краіна, наша зямля. Беларусы – гэта нашы родзічы, суседзі, гэта адна супольнасць. І ад таго, што робіцца на гэтай зямлі залежыць якасць нашага жыцця, наша здароў’е. Фактычна ўсё залежыць. Наш абавязак клапаціцца аб усім. За нас гэта рабіць ніхто не будзе. Ніхто Пазьняка не ганьбіць, але крытыка – гэта нармалёвая з’ява. Чалавек мае амбіцыі на лідара нацыі. То ён і павінен жыць і паводзіць сябе, як лідар. А то вось ужо навысоўвалася куча прэтэндэнтаў на прэзідэнта, а самі – нуль. Не, прыйшоў час сур’ёзнай працы. Няхай усе выкладуць аналітычныя матэрыялы, праграмы, тэхналогіі і г.д. А мы пабачым тады за каго галасаваць.
    Я не думаю сп.Aleh , што вы адносіцеся да алігархаў ці “глабальнай сіянакратыі”. І не разумею вас чаму вы іх абараняеце. З такой пазыцыі можна зрабіць выснову: няхай “глабальная сіянакратыя” нас эксплуатуе, а мы будзем сядзець моўчкі і на іх працаваць. Я так не згодна. Я не хачу быць рабом. Абараніць сябе ад любога махлярства – гэта натуральная з’ява. І ні адна цывілізаваная краіна не будзе цярпець нічога падобнага, што церпіць Беларусь і беларусы. Паспрабуй, зачапі інтарэсы той “глабальнай сіянакратыі”.

  6. Рэдакцыя кажа:

    Сп-ру Алегу.
    Адной са стратэгічных установак працы сайта зьяўляецца СПРАВЯДЛІВАСЬЦЬ – і нацыянальная, і сацыяльная (ну, і яшчэ ў стаўленьні да жывой прыроды). Беларусы на ўласнай зямлі пакрыўджаны ў абодвух асьпектах гэтай зьявы. Вярнуць беларускаму народу (як й іншым народам сьвету) належнае – наша задача, бо гэта найгалоўная ўмова яго выжываньня, раскрыцьця стваральга патэнцыялу, далейшага прагрэсу.
    Больш за тое: ад вырашэньня пытаньня са СПРАВЯДЛІВАСЬЦЮ залежыць персьпектыва ўсёй людскай цывілізацыі. Вынікаў можа быць два: альбо наша цывілізацыя будзе далей гібець усё больш і загіне, альбо выжыве і будзе прагрэсіўна разьвівацца. Вось такі выбар. Хочаш удзельнічаць у вырашэньні гэтых праблем – удзелічай. Ня хочаш ці ня можаш – ня ўдзельнічай.
    У нашым змаганьні галоўная частка – канструктыўная. Мы за гуманістычны прагрэс чалавецтва. Таму мы, зыходзячы з гэтага, проста аналізуем сітуацыю, шукаем адказы на ўсе неабходныя пытаньні і хочам скласьці ПРАЕКТ ЛЕПШАЙ БУДУЧЫНІ, каб ведаць куды рухацца (гэта першае).
    Аднак мы ня можам ня бачыць, што ёсьць сілы, якім наш кірунак дзейнасьці вельмі не падабаецца, бо ён пярэчыць іх інтарэсам. Гэтыя сілы соцыяпаразітныя – яны імкнуцца выкарыстоўваць народы, чалавецтва, як аб’ект паразітаваньня. “Не заўважаць” іх – недарэчна. І па дзьвюх прычынах: яны нас, ды такіх як мы, “заўважаюць” і бязь іх выкрыцьця ды вызначэньня нашага стаўленьня да іх ў нашым змаганьня няма практычнай персьпектывы (гэта другое).
    Нарэшце (трэцяе) што да канкрэтных ворагаў. Некаторыя, напрыклад, кажуць, што “ворагам беларусаў ёсьць Расея”. Мы вырашылі так не рабіць, бо гэта не навукова, а таму – ня верна. Трэба вычляняць канкрэтнага соцыяпаразітнага суб’екта і адэкватна называць яго. Правільна казаць, напрыклад, так: “ворагам беларуска-літвінскага народу зьяўляецца расейская імперская бюракратыя” (скарочана, імперыякратыя). У нашай Беларускай дактрыне, акрамя апошняй соцыяпаразітнай сілы, названы яшчэ некалькі. Так, ёсьць сярод іх і глабалісцкая сіянакратыя.
    Чацьвёртае. Сярод “беларускай апазіцыі” мы не знайшлі тых, хто ў сваёй дзейнасьці быў бы нацэлены так, як мы (будзем працягваць шукаць). Адсюль наша імкненьне спрыяць стварэньню сапраўды дэмакратычнай беларускай апазіцыі.
    Пятае. Пра сайт dotu.ru чуем другі раз. Да яго ня маем ніякага дачыненьня. Будзе час, прааналізуем працу гэтага сайта і вызначымся.
    Шостае. Пра тое, ці давярае нам Пазьняк, мы ня ведаем – ведаем, што ён нас ігнаруе. А вось тое, што мы яму ня можам уручыць беларускую будучыню – гэта факт. Прычын некалькі. Галоўная – негатыўныя рысы характару (напрыклад, страшэзны эгацэнтрызм).

    А цяпер, пытаньне: сп-р Алег, ці не маглі б вы патлумачыць, што вам яшчэ засталося незразумелым?

  7. Aleh кажа:

    Дзякуй за адказ. Пытньняў няма. Было б добра, каб Ваш сайт ня быў бы зьвязаны з фсбэшным расейскім праектам, а сп. Астроўскі ня быў бы агентам Масквы.

  8. Siarhiej кажа:

    1. Падтрымліваць трэба тых лідэраў, якія пачынаюць свае прамовы са слоў “нацыянальныя інтарэсы” і гэтымі ж словамі заканчываюць.
    2. Сярод беларусаў трэба не “высвятляць адносіны”, а дараваць непрынцыповыя памылкі і нават “некарэктнасць”.
    3. З. Пазняка, калі б ён меў бы хоць нейкія шанцы на перамогу, варта было б падтрымаць. У Мілінкевіча шанцаў 1:100, у іншых пакуль не больш. Падвысіць шанцы ўсталявання на Беларусі беларускай улады можа толькі “вуліца”.

  9. Ва ўсіх падымуцца шансы, калі яны будуць не гаварыць, а думаць аб інтарэсах беларусаў, а яшчэ лепей рабіць справы на карысць інтарэсаў беларусаў.

  10. Алегу.
    Хачу сказаць тры рэчы.
    1) Вашыя словы: “было б добра, каб Ваш сайт ня быў бы зьвязаны з ФСБ-шным расейскім праектам, а сп. Астроўскі ня быў бы агентам Масквы” – на справе цешаць мяне і маіх сяброў. Яны азначаюць, што вы прынамсі ня лічыце нас ні польскімі агентамі, ні кітайскімі, ні сіянісцкімі, ні ісламскімі. І гэта ўжо добра. Відаць, у гэтым вас пераконваюць матэрыялы нашага сайта. Значыць, мы нечага дасягнулі…
    2) Акрамя негатыўнага падыходу да ацэнкі грамадска-палітычнага дзеяча ці сайта (г.зн. праз тое, чым ён ня ёсьць), ёсьць яшчэ пазітыўны (г.зн., чым ён ёсьць). У гэтым асьпекце наш сайт сапраўды прапануе зыходзіць з АБ’ЕКТЫЎНЫХ ІНТАРЭСАЎ БЕЛАРУСКАГА НАРОДА. Многія нашы чытачы (напрыклад, Дарафей, Сяргей, Мурашка, Арцёменка, іншыя) ўжо таксама даўно заўважылі, што менавіта гэта, а не асобу, трэба ставіць у якасіць грунту і мэты ўсёй дэмакратычнай апазіцыйнай дзейнасьці ў Беларусі. На жаль, акрамя нас у Беларусі няма больш ні сіл, ні асоб, якія б лічылі дакладна так, як мы. Ва ўсіх ёсьць нейкія закавыркі (большыя ці меншыя). Нас гэта з аднаго боку таксама цешыць, але з другога – не. Мы жадалі б, каб такія сілы ня толькі былі, а і даўно былі пры ўладзе…
    3) У адпаведнасьці з азначаным заклікаю вас ня толькі шырэй пазнаёміцца самому з матэрыяламі сайта (якія вас напэўна пераканаюць, што мы ў дадатак і не “агенты Масквы”), а і пазнаёміць зь ім як мага большую колькасьць вашых сяброў.

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы