nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

Калі б мы мелі голас у канцылярыі Чысьцілішча…

31 жніўня, 2009 | 9 каментарыяў

Барыс Керзач, Алесь Астроўкі

d09cd0b0d0bad181d196d0bcd18ed0ba-d0a1d182d183d0b4d0b7d196d0bdd181d0bad0b0d18fЭх, калі б мы маглі ўплываць на рэгламент Чысьцілішча… Тады ў сьпіс найбольш цяжкіх грахоў, з-за якіх нябожчыка трэба адразу адпраўляць у пекла і не глядзець ні на што іншае, мы б абавязкова ўпісалі “прыпісваньне чужых грахоў невінаватым людзям” і “здрада свайму народу”. Пасьля гэтага мы б зрабілі ўсё магчымае, каб кожны чалавек на Зямлі ведаў пра гэта. Бо, відаць, інакш розныя максімюкі-лісецкія яшчэ доўга будуць працягваць сваю гнюсную справу… Але давайце ўсё па парадку.


1а. Грэхападзеньне першае.

23 жніўня г.г. журналіст “Свабоды” Ян Максімюк (на фота ўверсе зьлева) выдаў у эфір перадачу пад назовам “Сам ня гам, дый кітайцу ня дам” (гл. www.svaboda.org/content/transcript/1805944.html). Падаем ніжэй яе фрагмент з аўтарскім тэкстам, які нас абурыў і запатрабаваў умяшацца.

… У Беларусі афіцыйна пацьверджаны першы выпадак захворваньня на сьвіны грып. Натуральна, гэтая падзея не магла застацца ўбаку ад грамадзкай увагі. Тым больш, што хворым аказаўся чалавек прыезджы, кітаец. Вось што думае наша слухачка з гэтай нагоды.

Спадарыня: “Наконт таго, што кітаец сьвіны грып завёз. Чаго і трэба было чакаць. Гэта яшчэ кветачкі, а ягадкі потым. Сваім людзям няма ні работы, ні жыцьця, ні заробку. Кітайца запусьцілі. Раней кітайцаў ракетамі адкідвалі ад межаў, а зараз хутка Менск будзе кітайскі цалкам. Ну, там пажывем-пабачым. Цікава, чуму яшчэ прывязуць?”.

Па-навуковаму гэты званок называецца ксэнафобія [?! – Б.К., А.А.]. Па-народнаму, мабыць, — сам ня гам, дый кітайцу ня дам. Раней вінаватымі ў сваіх розных бедах звычайна лічылі амэрыканцаў, габрэяў, масонаў – цяпер да іх дадалі кітайцаў [?!; адзе ў гэтым шэрагу маскалі ды палякі? – Б.К., А.А.].

Вось наконт таго, што Менск хутка стане кітайскім, я не перакананы [зьвярніце ўвагу: і тут жа вярзець супрацьлеглае… – Б.К., А.А.]. Дэмаграфічная сытуацыя выглядае на карысьць вялікага кітайскага народу. Кітайцаў цяпер 1 мільярд 300 мільёнаў, а беларусаў — менш чым 10 мільёнаў. Гэта значыць, кітайцаў прынамсі ў 130 разоў болей, чым беларусаў. Але 20 год назад іх было толькі ў 100 разоў больш, але добры кітайскі рэстаран і тады, і цяпер дзе-небудзь у Пухавічах днём з агнём ня знойдзеш. Як і добры беларускі, дарэчы.

Але вось што я падумаў. А што, калі слухачка мае рацыю? Таму я пастанавіў запісаць сваю сямігадовую дачку, калі толькі яна авалодае ангельскай мовай, на курс кітайскай мовы. Калі прыйдуць кітайцы, ім спатрэбяцца перакладчыкі. Хто ведае, ці тады ўсе будуць мець працу. Але перакладчыкі зь беларускай на кітайскую і назад — напэўна… Ведаеце, як па-кітайску да пабачэньня? “Цзай цьзіень”.” (канец цытаваньня)

 

1б. Ад аўтараў.

У адрозьненьне ад розных дарэнак-шараметаў-алексіевіч, паводзіны Максімюка ўспрымаюцца нашмат больш балюча. Бо ён усё ж беларус, ды яшчэ намесьнік рэдактара беларускай службы радыё “Свабода”! Здаецца, хто-хто, а ён павінен бараніць інтарэсы беларусаў – гэта яго прамы абавязак перад уласным народам, дый за гэта ён яшчэ і грошы бярэ… І тут раптам здрада…

У свой час мы ўжо зьвярталіся да розуму і годнасьці пана Максімюка (nashaziamlia.org/2008/09/17/1544). Тады ён так інтэрпрэтаваў падзеі 17 верасьня 1939 года, што было відаць – чалавек старанна шакаліць перад польскімі імперскімі ваўкамі. Наш крытычны матэрыял яму яўна вядомы, аднак высноваў пан Ян не зрабіў… На гэты раз ён, пераскочыўшы праз магчымасьць пашакаліць перад рускім мядзьведзем (хаця заўважанае намі выпадзеньне імперцаў-маскалёў з надуманага максімюкоўскага шэрагу: “амэрыканцы, габрэі, масоны” – цалкам можа быць сьведчаньнем гэтага), вырашыў скарыстаць магчымасьць, каб у поўнай адпаведнасьці зь кіплінгаўскім сцэнарам старанна палізаць ваколіцы хваста кітайскаму Шэрхану.

Праўда, пан Максімюк не эколаг. І можа ня ведаць, што кітайцы ўсіх сваіх тыграў-шэрханаў даўно паелі. Даядаюць нават індыйскіх…

Затое, як палітолаг, ён ня можа ня ведаць, што Кітай – застарэлая тэрытарыяльная імперыя, якая ў якасьці стратэгічнай зброі імперскай агрэсіі актыўна выкарыстоўвае дэмаграфічны чыньнік (з матэрыяламі пра імперскі Кітай можна пазнаёміцца хаця б тут: nashaziamlia.org/2008/01/31/1175). Як палітолаг ён таксама ня можа ня ведаць пра трагедыі тыбецкага, уйгурскага, манджурскага, мангольскага, хойскага ды іншых народаў, захопленых кітайскімі імперыялістамі. Таксама ён, напэўна, ведае, што некалькі гадоў таму на адным з усекітайскіх “хуралаў” камуністычная партыя гэтай імперыі вырашыла рабіць кітайскія калоніі па ўсім сьвеце – каланізаваць-захапіць усю людскую цывілізацыю. Нарэшце, ня можа ня ведаць, што акрамя яго, Максімюка, перад кітайцамі ўжо даўно шакаліць Лукашэнка… прадаючы беларускія нацыянальныя інтарэсы і масава запускаючы кітайцаў у Беларусь (ды яшчэ робіць гэтае злачынства пад зьдзеклівымі лозунгамі: маўляў, хай кітайцы пакажуць беларусам, як трэба працаваць…).

Небясьпеку прадчувае нават простая беларуская жанчына зь Менску. Яна, а ня пан-палітолаг-“беларус”, аказваецца ў стане спраецыраваць сітуацыю зь сёньняшняга дню на некалькі дзесяцігоддзяў наперад і там, у будучыні, убачыць бяду…

І што ж ёй адказвае пан-палітолаг-“беларус”?

А ён адказвае, што вы – беларусы – ня здольныя зрабіць “гам” са сваімі працай, жыцьцём, заробкамі. Вы – непаўнавартасныя, а вось кітайцы – малойцы. Таму няхай усяму гэтаму на вашай уласнай зямлі яны зробяць “гам”. І нядобра ім у гэтым перашкаджаць…

Акрамя таго, ён упікае беларускую жанчыну – за яе дэмакратызм і патрыятызм, абзываючы яе ксенафобкай. Маўляў, калі вас – беларусаў у Беларусі – каланізуюць і вынішчаць кітайцы – гэта добра. Бачыць у гэтым праблему нельга. Пратэставаць – тым больш. Тут праблемаў няма, а калі хто бачыць, ён – ксенафоб! Нашмат важней, каб у кожных беларускіх Пухавічах быў кітайскі рэстаран для пана Максімюка.

Атрымліваецца, тое, што нашы продкі-літвіны не пусьцілі ў 13-м стагоддзі на нашу зямлю мангольскія орды, гэта па Максімюку таксама праява ксенафобіі…

І, нарэшце, трэцяе. Адказваючы жанчыне, ён у якасьці прыкладу правільных паводзін прыводзіць уласныя. Маўляў, “цывілізаванае выйсьце” з новай сітуацыі такое: трэба талерантна скарыцца, аддацца і, як найхутчэй, пачынаць вучыцца цьзенькаць па-кітайску…

Вось, у прынцыпе, і ўсё. Цяпер адкажам мы.

Пазіцыя, пададзеная Максімюком, скажам наўпрост, нам знаёмая. Мы яе завем ліберастычнай (некаторыя выказваюцца больш нецэнзурна), ганебнай.

Уся гэта “філасофія”- ня больш чым філасофія шакала, які жыве з аб’едкаў драпежніка. Відаць, шакалі род Максімюка разьлічвае яшчэ доўга гадзіць на беларускую зямлю, бо і дачку сваю Максімюк абяцае выхаваць у тым жа духу – беларусам яны ўдваіх будуць казаць: “Цзай цьзіень”. Для большай надзейнасьці мы раім пану Максімюку, сьпецыялісту па ўласным выжываньні, яшчэ і выдаць дачку замуж за кітайца, і ўсіх унукаў (іх будзе шмат) таксама…

Паколькі Максімюк ня першы раз пападаецца з рознымі здрадніцкімі ідэйкамі, ён нас пачынае зьдзіўляць усё менш – чалавек па-простаму, па-ліберальнаму прадае сябе ўсім, хто ні запрапануе… Затое нас па-ранейшаму зьдзіўляе радыё “СвАбода”. Няўжо гэта ў “СвАбоды” такая пазіцыя: ва ўмовах этнацыду, генацыду беларускага народу, захопу нашай уласнасьці рознымі сацыяльнымі паразітамі й да т.п. бедамі, і ў дадатак, калі Лу-ка прывёў нам у дом яшчэ аднаго глабальнага імперскага агрэсара, мы ўсе, хто незадаволены гэтымі падзеямі, зьяўляемся “сквапнымі неталерантнымі ксенафобамі”?! Няўжо так лічыць уся рэдакцыя?!

 

 

2а. Грэхападзеньне другое.

У той жа дзень, 23 жніўня г.г., у эфіры “Свабоды” прагучала перадача “У Катыні становіцца прыкра за Курапаты” (www.svaboda.org/content/article/1805843.html). Яе аўтарка Іна Студзінская (фота ўверсе ў цэнтры).

Вось яе тэкст:

23 жніўня вялікая група беларускай інтэлігенцыі, прадстаўнікі моладзі, грамадзянскай супольнасьці наведалі Катынскі мэмарыял, што ў Смаленскай вобласьці Расеі. У 1940 годзе менавіта ў сакавіку-красавіку там былі забітыя, паводле афіцыйных дакумэнтаў, 4 343 афіцэры Войска польскага. Яшчэ 6 500 чалавек былі расстраляныя ў іншым лягеры ў Асташкаве і 3 920 у Старабельску. Такім чынам, увесну 1940 году ўсяго было зьнішчана больш за 14 тысячаў афіцэраў Войска польскага. Ня ўсе яны былі палякамі. Там былі, натуральна, і беларусы, і ўкраінцы. Паводле ацэнак гісторыкаў, сярод забітых магло быць каля чвэрці беларусаў.

Сярод 14 тысячаў загінулых толькі палова прафэсійных афіцэраў, астатнія – рэзэрвісты, навукоўцы, людзі іншых прафэсіяў. Масавыя пахаваньні ў Катыні знайшлі немцы ў 1943 годзе. А мясцовыя жыхары сьведчылі, што стралялі менавіта савецкія войскі, і стралялі ў сакавіку-красавіку 1940 году. А савецкія кіраўнікі ўсё спрабавалі сьпісаць на немцаў. Маўляў, расстрэлы адбыліся ў 1941 годзе пасьля пачатку вайны. Але была праведзеная міжнародная экспэртыза – эксгумацыя, і ўсё сьведчыла пра тое, што расстрэльвалі менавіта ў халодную пару году і менавіта ў 1940-м.

У 2000 годзе у Катыні быў пабудаваны мэмарыял. Сёньня беларусы пад бел-чырвона-белымі сьцягамі ўсклалі да мэмарыялу кветкі і прасьпявалі гімн “Магутны Божа”.

Гаворыць моладзевая актывістка Арына Лісецкая: Тут усё настолькі прыстойна, прыгожа зроблена. Тут ёсьць вялікая павага да гісторыі, культуры нашых продкаў. Гэта зроблена з дапамогай польскага боку. І ад гэтага становіцца прыкра, што нашыя беларускія Курапаты настолькі зьняважаныя як беларускімі ўладамі, так і самімі беларусамі, якія ня хочуць нічога ведаць і па касьцях робяць кальцавыя дарогі. Сёньня казалі вельмі шмат пра тое, што мы павінны ведаць гісторыю, мы павінны вывучаць, мы павінны памятаць. Насамрэч заклік “Павінен” – гэта заклік, хутчэй, для людзей сталага веку, якія выйшлі з Савецкага Саюзу, бо цяпер моладзь памятае і паважае. І, вядома ж, мы перадамо гэтую павагу і памяць сваім дзецям. Таму, мне здаецца, заклік “Жыве Беларусь!” – гэта ўжо не прызыў, а проста факт, тое, што ёсьць у жыцьці“. (канец цытаваньня)

 

2б. Ад аўтараў.

Заяўляем і Студзінскай, і Лісецкай.

Беларусы сваім ушанаваньнем Курапатаў могуць ганарыцца нашмат больш, чым палякі ўшанаваньнем Катыні. Бо ў Курапатах стаіць народны мемарыял, а не ўладны (гэта раз). Бо беларусаў дзеля таго, каб гэты мемарыял не паўстаў, зьбівалі дубінкамі, катавалі на сутках, засыпалі бульдозерамі, палілі й труцілі ў палатках. Але ён усё роўна паўстаў. Была 250-сутачная моладзевая вахта (арганізаваная ў асноўным БПС і МФ) з пратэстам супраць будовы менскай кальцавой дарогі праз пахаваньні, КХПоўцы лавілі тых, хто наўмысна імкнуўся зьняважыць і зьнішчыць Курапаты. Але мемарыял стаіць (гэта два).

Адзін з каментатараў пад нікам Korj напісаў так: Курапаты – унікальны мэмарыял, створаны неабыякавымі людзьмі, а не пафігістамі-будаўнікамі за падачку зь бюджэту, якім заўтра сказалі б мэмарыял Сталіну будаваць, яны б пабудавалі – толькі плаці. Прыкра можа быць за ўладу, няёмка за абыякавасьць насельніцтва, але вось так пісаць “прыкра за Курапаты” – становіцца прыкра за “Свабоду”.” (канец цытаты). Падпісваемся пад кожным словам.

Дык вось, мы як людзі, якія адмыслова езьдзілі дэжураваць-начаваці ў знакамітай курапацкай спаленай палатцы, маем права вам – сп-ні Студзінская і Лісецкая – заявіць, што калі вы пішаце, што вам “прыкра, што нашыя беларускія Курапаты настолькі зьняважаныя … самімі беларусамі, якія ня хочуць нічога ведаць і па касьцях робяць кальцавыя дарогі” вы робіце вялікі грэх!

Імкнуцца зьняважыць і зьнішчыць Курапаты не беларусы, а беларусафобскія ўлады! Гэтая розьніца – прынцыповая! І зразумець гэта элементарна! Ужо зрабіце ласку, зразумейце і ніколі больш не прыпісвайце чужых злачынстваў невінаватым. Бо гэта страшны грэх!…

І дададзім. На наш жыцьцёвы досьвед, падобная няздольнасьць адрозьніць дабро ад зла, злачынцу ад нявіннага – гэта, як правіла, яўная прыкмета, што чалавек сам за дабро, за ўласны народ ніколі не змагаўся.

Вы, сп-ні, відаць проста яшчэ нічога для Курапат самі не зрабілі. Таму і блытаецеся…

 

9 каментарыяў

  1. Мазынскі Валеры кажа:

    Згодны на ўсе 100%. Мы ўсё яшчэ падсьведама, а гэта дужа надоўга, знаходзімся ў стане жаласьліва-агрэсыўнага прасіцеля, які не вымагае ад сябе неабходнасьці цьвярозага аналізу свайго становішча.

  2. Паважанаму грамадству прыйшоў час зразумець, што радыё “Свабода” не з’яўляецца беларускім радыё. Яно ужо даўно не стаіць на абароне інтарэсаў беларусаў. Яно даўно не дае слова беларускім патрыётам. Гэта чужое радыё.
    Акрамя таго, там працуюць за грошы. А калі працуюць толькі за грошы – гэта ужо капут справе.

  3. aleh кажа:

    Ужо ёсьць выпадкі, калі кітайцаў завозяць ў Беларусь і засяляюць ў былых казармах, дзеля працы на сельскай гаспадарцы.

  4. Арына Лісецкая кажа:

    Знайшла выпадкова гэтую старонку, вельмі здзівілася гэтаму каментару.
    1. Я была на Курапатах з 2-га дня лагеру ў абарону саміх Курапатаў, супраць кальцавой дарогі.
    2. Не Вам мне казаць, што там адбывалася, і як там, дзякуючы БПС “паважліва ставіліся” да саміх Курапатаў.
    3. Маю досвед размлваў з простым людам беларускім, якому насамрэч не цікава не Курапаты, ні гісторыя, а кальцавая дарога – гэта “мега кул” для сучаснага сярэдняга беларуса.

  5. Рэдакцыя кажа:

    1) Арыне Лісецкай.
    Можаце падаць у граху і далей. Гэта ваш выбар. Але памятайце: калісьці вы сутыкнецеся з дном…

    2) Усім іншым чытачам сайта.
    а) Каб уяўляць маштаб змаганьня беларускага народу за мемарыялізацыю Курапатаў, а таксама асноўныя факты, зьвязаныя са знакамітай моладзевай вахтай, раім пазнаёміцца хаця б з дакументальнай кнігай “Дарога праз Курапаты” (можна пачытаць, напрыклад, тут: http://archive.svaboda.org/info/daroha_praz_kurapaty.pdf). Нічога падобнага з боку польскага народу ў змаганьні за мемарыялізацыю катыньскай трагедыі, натуральна, і блізка не было…
    б) Раім таксама зьвярнуць увагу, што ў названай кнізе няма ні следу прысутнасьці нейкай Лісецкай Арыны ў Курапатах, якая зь яе словаў “была на Курапатах з 2-га дня лагеру”. Між тым, там пералічаны ўсе ўдзельнікі – у т.л. ёсьць узгадкі і пра аўтараў дадзенага матэрыялу, якія адмыслова прыязджалі з Гародні, каб дэжураваць сваю частку ночы ў палатцы…
    в) Хто жадае яшчэ глыбей азнаёміцца зь некаторымі падзеямі ў час знакамітай 250-дзённай моладзевай вахты ў Курапатах, раім пачытаць вось гэта: https://nashaziamlia.org/2006/04/12/33.

  6. Арына Лісецкая кажа:

    Кнігу гэту я атрымала, бо пра мяне там напісана. Падзеннем на дно пакуль што займаецеся Вы, бо калі так неадэкватна і паверхнасна ставіцца да інфы – трэба быць зверх: непрафісійным балбатуном і ненавіснікам усіх тых, хто не звярнуў на Вас (калісьці) увагу.

    Я, калі заўважылі, жанчына, а таму магла і выйсці замуж, а таксама змяніць прозвішча, таму ў кнізе я пад іншым прозвішчам. Калі я была на Курапатах мне было 15 год, Ганна Соўс запрашала мяне на праграму на Свабоду, а ў кнізе я распавядаю пра сабачку Маскальку 🙂 Глядзіце, шукайце..

    Як там “пагарэлі” усе ведаюць, проста мы маўчым, каб не замараць “добрыя імёны змагароў”… І што там адбывалася з 2-га месяца, калі панаванне ў лагеры стала выключна БПС-ам…

    Спачатку гэта было сапраўды змагарствам, ноччу мы не спалі, каб запальваць знічкі, хлапцы былі на вахце, і тое “вечнае вогнішча”, якое трэба было пастаянна падтрымліваць.
    Я памятаю сваю першую ноч на Курапатах, калі на раніцу прыйшоў дзядок (Юхо) з КХП-БНФ, і карміў нас сасіскамі…. Мммм… І кожную раніцу я хадзіла ў школу, а ўжо ў вечары спяшалася “да сваіх, каб бараніць продкаў”….

    Карацей, пачатак быў вельмі добры, а што стала потым… Гэта не змагарства, а ганьба… І за яе сорамна

    Адзіныя, хто за 6 месяцаў паказаў сябе выключна з добрага боку – гэта былі дзядулькі/бабулькі з КХП-БНФ.
    Яны сапраўды прыносілі крыжы і ставілі іх, дапамагалі ежай, падтрымлівалі маральна, але не блытайце гэта са змагарствам, гэта называецца грамадзянскі абавязак патрыётаў Беларусі.

    Што тычыцца, выказвання “прыкла” за Курапаты – гэта і маецца на ўвазе тое, што Korj напісаў заўвагай:. “Прыкра можа быць за ўладу, няёмка за абыякавасьць насельніцтва” – падпісваюся пад кожным словам, менавіта гэта і мелася на ўвазе.

    Я не аратар і не палітык, а просты чалавек з сферы культуры, і калі ну “нешта не так”, то трэба было зрабіць заўвагу, а не пісаць праклёны, гарэць Вас усім у пекле і г.д. Вы з мухі робіце слана, падазраёце ўсіх ва ўсіх смяротных грахах, чамусьці “вырашаеце, хто сапраўдны беларус, а хто не”, гуляйцесь у Бога, калі ласка, дэмакратычны інтэрнэт гэта дазваляе, але ж ці гэта па хрысціянску?…

    З большай частцы мне здаецца, што Вы проста займаецеся нейкім чапляннем да словаў, называючы гэта “змагарствам”. У інтэрнэт вайнушку я з Вамі гуляцца не буду, таму да пабачэння.

  7. Рэдакцыя кажа:

    Арыне Лісецкай.
    Ваш вялікі гнеўны адказ мы ацанілі, як і тое, што ў ім не знайшлося месца, каб падаць… вашае прозьвішча ў кнізе. Значыць, вас там сапраўды не было!
    Нягледзячы на гэта, вы пацьвердзілі, што калі б ня хлопцы з БПС – добрыя і кепскія, шчырыя і агенты, карацей, якія былі – моладзевая вахта ў Курапатах доўжылася б не 250 дзён, а максімум 25. Акрамя таго, вы самі вымушаны распавядаць, як беларусы ў Курапатах “прыносілі крыжы і ставілі іх, дапамагалі ежай, падтрымлівалі маральна”.
    Нарэшце галоўнае. Мы чапляемся не да словаў, а да сэнсу, які яны нясуць. У сваім інтэрвю вы сьвядома спрабавалі прынізіць беларускі народ. У гэтым быў зьмест вашага выступу (кожны чытач можа праверыць і пераканацца). Аказваецца, вы спрабавалі напакасьціць у інфармацыйнай прасторы і зьнікнуць. Мы вам гэта не далі зрабіць, а таксама паказалі, што беларусы з Курапатамі аказаліся нашмат вышэй за палякаў з Катыньню – усё якраз супрацьлеглае таму, што вы казалі ў сваім інтэрвю. Мы вас выкрылі і такой вам заставацца ў гісторыі.

  8. Арына Лісецкая кажа:

    Жжоце! 🙂 Аўтары, пішыце ісчо, гісторыі патрэбны і клоўну!)))))

  9. Арына Лісецкая кажа:

    “клоўнЫ…”

    Зза гэтай памылкі таксама прычэпіцесь і сашлёце ў пекла? 😉

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы