Беларусь – наша зямля

Аляксей Шырапаеў (паводле www.inache.net/print/signs/426)

У заключэньні кароткага шэрагу меркаваньняў, выказваемых рускімі нацыяналістамі й нацыянал-дэмакратамі што да бліжэйшай будучыні Расеі, выстаўляем артыкул добра вядомага нашым чатачам А.Шырпаева. На наш погляд, аўтар выказвае некалькі ідэй, якія маюць прынцыповае значэньне для паўнаты ахопу разглядаемай тэмы.

Рэдакцыя.

У сваім лістападаўскім пасланьні прэзідэнт Мядзьведзеў абвясьціў чарговы крамлёўскі лозунг дня: мадэрнізацыя. Добра было б разабрацца, што гэта такое ў дачыненьні да Расеі. Ня думаю, што гэта разумее і сам Мядзведзеў, ня кажучы ўжо пра большасьць расейскага народанасельніцтва.

Як паказвае гісторыя, мадэрнізацыя ў Расеі – гэта рэч чыста гаспадарчая, эканамічная. Гэта не мадэрнізацыя ў еўрапейскім сэнсе. У Расеі могуць рэфармавацца структурныя дэталі дзяржсістэмы, але палітычная матрыца застаецца недатыкальнай. Больш за тое: як правіла, расейская мадэрнізацыя нават ўзмацняе дэспатычны характар ўлады, умацоўвае яе. Прыклады навідавоку: Пётр Першы, Сталін. Расейская мадэрнізацыя – гэта актывізацыя сістэмы без зьмяненьня яе сутнасьці, гаспадарчае і часткова кіраўнічае абнаўленьне краіны без адмовы ад ранейшай гістарычнай парадыгмы. Культуролаг Ігар Якавенка так вызначае сутнасьць мадэрнізацыі па-расейску: у Захаду запазычваюцца тэхналогіі, але не сацыяльныя інстытуты, спараджаючыя гэтыя тэхналогіі (што выракае краіну на хранічнае адставаньне, на становішча “вечна ўчорашняй», даганяльнай).

На прыкладах Пятра і Сталіна бачна, што, нягледзячы на ўсю маштабнасьць бачных пераменаў, нязьменным ў Расеі застаецца галоўнае: «азіяцкі спосаб вытворчасьці», г.зн. сістэма, калі централісцкая дзяржава ў асобе сваіх функцыянераў выступае ў якасьці галоўнага ўласьніка і эксплуататара, зьяўляючыся па сутнасьці «дзяржавай-класам» [уладамі-класам. – Рэд.].

Адмовіцца ад гэтай сістэмы Расея ня можа ў прынцыпе. Яна ў сваёй аснове нетрасфарматыўная [!!! Пра гэта ж у адносінах да “Расеі” ўвесь час кажам і мы. – Рэд.]. Азіяцкі спосаб вытворчасьці – гэта сутнасьць Расеі, яе прырода, гэта сама гістарычная Расея. Векавыя аблуды нашых заходнікаў заключаюцца ў марах зрабіць Расею еўрапейскай краінай. Аднак, Расея ў сілу сваёй ардынска-імперскай прыроды проста ня можа быць такой. Не выпадкова нашы рэфарматары-еўрапеісты, як правіла, дрэнна заканчвалі: Ілжэдзьмітры Першы, Аляксандр Другі, Сталыпін… Правесьці ў Расеі сапраўдную, еўрапейскую мадэрнізацыю – значыць скасаваць гэтую краіну, а дакладней – стварыць на яе месцы кангламерат новых краін, арыентаваных на заходнія каштоўнасьці свабоды і развіцьця, пра што будзе сказана ніжэй.

Мадэрнізацыя на базе «азіяцкага спосабу вытворчасьці» магчымая толькі за кошт экстэнсіўнай эксплуатацыі людскіх і прыродных рэсурсаў, а таксама тэрору. Менавіта такімі былі мадэрнізацыі Пятра і Сталіна.

Гэтым жа шляхам, з апорай на таталітарную дзяржаву, ідзе мадэрнізацыя ў Кітаі, дзе рост дасягаецца найперш за кошт велізарных укладаньняў капіталаў і жывой працы. Вялікімі ёсьць энэрга- і рэсурсазатраты, па-ранейшаму дамінуе экстэнсіўны метад гаспадараньня. Нізкая эфектыўнасьць капітальных укладаньняў, павольна прасоўваецца тэхнічны прагрэс. Кітайская бюракратыя, зыходзячы са «сваёй функцыянальнай ролі», выступае як уладальнік «улады-ўласнасьці», нярэдка ўплываючы на разьмеркаваньне прыбытку. Бізнэс як кармушка для чыноўнікаў – гэтая расейская праблема характэрная і для Кітая. Адсюль велічэзная карупцыя, якая, нягледзячы на драконаўскія меры па барацьбе зь ёю, застаецца ледзь не галоўнай праблемай краіны. Усё гэта суправаджаецца варварскім стаўленьнем да навакольнага асяроддзя – свайго і чужога.

Палітычная ж сістэма застаецца нязьменнай. Захоўваецца антызаходняя рыторыка, дысідэнты перасьледуюцца, улада ўвесь час нагадвае незадаволеным аб плошчы Цяньаньмэнь. Вось нядаўна там пасадзілі нейкага кітайскага Сахарава…

Дык што ж мае на ўвазе Мядзьведзяў?

Мабілізацыйная мадэрнізацыя па тыпу 1930-х гадоў, да якой заклікаюць сталіністы накшталт А.Праханаву і В.Карпеца, ёсьць немагчымай. Не таму, што Мядзьведзеў з Пуціным такія добрыя, а таму, што сістэма вычарпала патэнцыял масавага прымусу і тэрору. Яна гістарычна вырадзілася, бо вечных імперый не бывае. Ну, на самой справе: на чале дзяржавы стаіць чалавек, які заклікае да мадэрнізацыі й пры гэтым асуджае Сталіна. Праханаў яму крычыць: не чапайце Сталіна, ён – адзіны сьцяг нашанскай мадэрнізацыі, а Мядзьведзеў кажа, што «ніякае развіцьцё краіны, ніякія яе посьпехі, амбіцыі ня могуць дасягацца коштам людскага гора і страт». Гэта значыць, па сутнасьці ён асудзіў вечны прынцып палітыкі дзяржавы расейскай у стаўленьні да ўласнага народанасельніцтва: «Бабы яшчэ панараджаюць». Што гэта? Мядзьведзеў не разумее прыроду краіны, прэзідэнтам якой зьяўляецца? Мне здаецца, справа ў іншым.

Рускія – гэта, на шчасьце, усё-такі не кітайцы, хоць і жывуць у «кітайскай» дзяржаве. Супярэчнасьць паміж архаічным, усходне-феадальным характарам Расеі-імперыі й аб’ёмам назапашанай у ёй еўрапейскай культуры, еўрапейскай ментальнасьці дасягнула канчатковай мяжы [дый проста Расея выдахлася, усё жывое вынішчылі. – Рэд.]. І гэтая супярэчнасьць выяўляецца ў справах і рыторыцы самога кіраўніка дзяржавы.

Расея больш ня можа нарадзіць Сталіна, нават пры цяперашняй грамадска-палітычнай індыферэнтнасьці «электарату». Імітаваць, як у выпадку з Пуціным, можа, але нарадзіць – не. Яна безнадзейна гістарычна стамілася, яна вырадзілася як культурна-дзяржаўны феномен. Яна ўжо занадта «атручана» заходняй культурай, зь якой змагалася столькі стагоддзяў. Сталіна ня будзе, а безь яго ўся мадэрнізацыя будзе пасьпяхова раскрадзена. І наменклатура, якая з нахабнымі ўсьмешкамі слухала ў Крамлі пасланьне Мядзьведзева, гэта выдатна ведае. Ерархія фунцыянераў – вечная расейская сістэма – будучы пазбаўленай нагляду сапраўднага гаспадара – цара або правадыра – зацыклілася на абслугоўваньні ўласных карупцыйных патрэбаў, канчаткова ператварыўшы дзяржаву ў сваю кармушку. Яна ня здольная на дысцыпліну і служэньне, яна ня ведае страху, бо баяцца ёй ужо няма каго. Ня Пуціна ж з Мядзьведзевым! Што такое партыя «Адзіная Расея»? Гэта ня «ордэн мечаносцаў», гэта – ордэн кар’ерыстаў і карупцыянераў. «Пілаваць бабло» ён можа, а вось быць сацыяльна-палітычным «дэміўргам» па формуле “Цячэ вада Кубань-ракі, куды загадваюць бальшавікі» – наўрад ці.

Такім чынам, мадэрнізацыі ня будзе – і дзякуй Богу. Бо, як мы ўжо казалі, мадэрнізацыя ў Расеі – гэта інтэнсіфікацыя азіяцкага ліхалецьця, паскарэньне бесчасоўя, прабачце за каламбур. Сістэма, вядома, яшчэ здольная забіваць журналістаў у пад’ездах і весьці правакацыйную барацьбу з «экстрэмізмам», але яна ўжо ня можа спарадзіць ГУЛАГ, генерыраваць той самы мабілізуючы ўсіх і ўся «дзяржаўны жах», выбудоўваць татальную «падсістэму страху». А значыць, ніякай “аўтарытарнай мадэрнізацыі”, на якую спадзяецца Міхаіл Дзялягін, ня будзе. Будзе тая самая «аўтарытарная дэградацыя», кволацякучы недасталінізм (а ня нэасталінізм!) І канчатковы абвал у выглядзе сістэмнага крызісу.

Якая ж альтэрнатыва?

Нярэдка можна пачуць, што адзіна магчымы шлях – пераўтварэньні зьверху.

Уявім на секунду, што прэзідэнт Мядзьведзеў вырашыў стаць самастойнай фігурай, адаслаў «за Мажай» Пуціна, стварыў свой шырокі дэмакратычны рух і шчыра памкнуўся ў кірунку да сапраўднай мадэрнізацыі. З чаго яму трэба было б пачаць? Зразумела, не з адмены гадзінных паясоў. Пачаць яму трэба б з дэмантажу дапатопнай, непаваротлівай імперскай сістэмы, якая традыцыйна, з часоў цароў, грунтуецца на эканамічнай эксплуатацыі й нацыянальнай дыскрымінацыі рускай большасьці краіны [на жаль, і ў Шырапаева нярускія нябольшасьці ня лічацца… – Рэд.].

Паводле дзейнай Канстытуцыі, Расея зьяўляецца шматнацыянальнай краінай. Аднак рускі народ не прадстаўлены ў складзе Федэрацыі ні адным нацыянальным утварэньнем, што, несумніўна, зьяўляецца абуральным парушэньнем канстытуцыйных і міжнародных правоў рускіх як этнасу. Нагадаю, што яшчэ Барыс Ельцын у 1990 годзе прапаноўваў стварыць у складзе РФ сем рускіх рэспублік (Далёкаўсходнюю, Сібірскую, Уральскую, Паволжа, Цэнтральная Расея, Поўнач, Поўдзень) і, такім чынам, пераўтварыць Расею ў сапраўдную федэрацыю, ліквідаваўшы абуральны перакос у дачыненьні да рускіх, адкрыўшы дарогу іх нармальнаму нацыянальнаму станаўленьню і развіцьцю. (Больш падрабязна аб неабходнасьці й механізьме стварэньня рускіх рэспублік – гл. у праграмных Тэзісах праекта “Рэспубліка Залеская Русь»).

Дапусьцім, усё гэта зроблена. У выніку рэалізацыі такога праекта ўзнікла б прынцыпова іншая краіна, гэткія «злучаныя штаты Расеі» (умоўна – СШР), дзе славуты федэральны цэнтар меў бы невымерна меншую ролю, чым сёньня. У адрозненьне ад цяперашняй РФ, якая зьяўляецца т.зв. «Асіметрычнай федэрацыяй», СШР складаліся б толькі з раўнапраўных суб’ектаў – рэспублік, у тым ліку рускіх. Натуральна, не абыдзецца без дэмантажу «вертыкалі ўлады» і ўсталяваньня інстытуту выбарнасьці кіраўнікоў суб’ектаў новай федэрацыі. Менавіта свабодныя выбары ў рэспубліках СШР і сталі б своеасаблівай «люстрацыяй» палітычных эліт. Зразумела, не абыдзецца і без люстрацыі як такой: трэба выпалаць усе гэтыя чэкісцка-камунячыя кадры, зьліць усю савецкую наменклатурную спадчыну. І, вядома, Мядзьведзеў павінен скасаваць ФСБ і рассакрэціць архівы гэтай канторы.

Далей. А далей рэспублікі федэрацыі павінны прыняць дэкларацыю аб усталяваньні новай краіны і яе Канстытуцыю [?! – Рэд.]. Паўтараю, назавем цяпер гэтую краіну ўмоўна, у працоўным парадку, СШР. Менавіта так, зьнізу, былі ўтвораны Швайцарская канфедэрацыя і Злучаныя Штаты Амерыкі. Пры гэтым наўрад ці ў СШР знойдзецца месца, напрыклад, Чачэніі і ўсяму Паўночнаму Каўказу. Потым прэзідэнту Мядзведзеву належыць сысьці ў адстаўку, а на яго месца будзе абраны зусім іншы чалавек зь іншымі, зусім ня «царскімі» паўнамоцтвамі. (Усё гэта павінен быў зрабіць яшчэ Ельцын, але наменклатуршчык, апаратны «царок», які сеў у Крамлі й падпаў пад яго ўладарную чароўнасьць, аказаўся ў Б.Н. мацнейшым за дэмакрата і рэфарматара).

Вынікі. У СШР рашуча перагледжаныя паўнамоцтвы федэральнага цэнтра і рэспублік на карысьць апошніх. Калі ў РФ прыбыткі рэгіёнаў высмоктвае паразітарна-імперская Масква, разьмяркоўваючы іх потым па сваім меркаваньні, то цяпер яны застаюцца ў суб’ектах СШР і служаць рэальнаму развіцьцю краіны. Зьніжаюцца падаткі, разьвіваюцца малы і сярэдні бізнэс, інавацыйныя тэхналогіі, фермерства, сапраўдная дэмакратыя. Расьце ўзровень жыцьця і бясьпекі. Грамадзяне, адчуўшы годнасьць, сілу і смак да самаарганізацыі, выкідаюць этнамафію – разам зь яе карупцыйным чыноўным «дахам». Бо відавочна: гэтак жа, як народ складаецца зь людзей, краіна складаецца з рэгіёнаў. Лепш людзям – лепш народу. Лепш рэгіёнам – лепш усёй краіне. І ўвогуле – кампактныя сістэмы больш дынамічныя і лепш кіруюцца. Яны больш празрыстыя і ня маюць патрэбы ў грувасткай бюракратыі, якая плодзіць карупцыю. Возьмем Злучаныя Штаты Амерыкі – вялікая сістэма, але ж складаецца яна з малых самакіравальных суб’ектаў, якія маюць уласныя канстытуцыі, сваю паліцыю, свае законы і падаткі, і дбайна ахоўваюць свой суверэнітэт ад замахаў Вашынгтона.

Зразумела, што вызначальнымі ў СШР стануць гарызантальныя сувязі паміж суб’ектамі, а не сувязі суб’ектаў з цэнтрам, як цяпер. Прынцып пабудовы СШР – ад суб’ектаў да федэрацыі, а не наадварот, як у Эрэфіі. Відавочна, што гаворка ідзе не пра «падзел краіны», а пра перабудову расейскай прасторы на прынцыпова іншым падмурку: сапраўды дэмакратычным і сапраўды федэратыўным.

СШР убудоўваюцца ў гісторыю ў яе еўрапейскім разуменьні і ўваходзяць у цывілізацыю багатай Поўначы. Усе квасные супрацьпастаўленьні Расеі Захаду і зьвязаныя з гэтым палітыка-ідэалагічныя сьпекуляцыі застаюцца ў імпэрскай мінуўшчыне. Рэалізуецца мара Вадзіма Штэпы – футурыстычным мост праз Берынгаў праліў, а таксама супертрасса Лісабон-Уладзівасток. Кола «азіяцкага» ліхалецьця разарванае.

Такі вясёлкавы эскіз перабудовы зьверху.

У сапраўднасьці ўсё, вядома, ня так проста.

Пачаць з таго, што Дзьмітры Мядзьведзеў, як агульнавядома, сам зьяўляецца эманацыяй, калі не сказаць – адрыжкай імпэрскай сістэмы. Мякка кажучы, цяжка чакаць, што марыянетка кланава-наменклатурных сілаў разьвяжа мірную буржуазную, антыімперскую, антыфеадальную рэвалюцыю – а менавіта пра яе ідзе гаворка, ня менш. Мядзьведзева ў Расеі ніхто, да апошняга дворніка, не ўспрымае інакш, як прызначэнцам Пуціна. Акрамя таго, для ажыцьцяўленьня праекта СШР неабходна альтэрнатыўнае бачаньне гісторыі, а на гэта Мядзьведзеў, мяркуючы па яго пакланеньню «вялікай перамозе савецкага народу» – асноўнаму імперскаму міфу – загадзя няздольны.

Такім чынам, рэвалюцыйная перабудова зьверху, з Крамля – вельмі малаверагодная. Застаецца іншы, больш складаны шлях: рэалізацыя праекта СШР ў выніку мірнай, канстытуцыйнай буржуазна-дэмакратычнай рэвалюцыі зьнізу, на месцах. Зьнізу ж у гэтым выпадку павінны стварацца і новыя суб’екты федэрацыі – рускія рэспублікі (такога роду ініцыятыва цалкам канстытуцыйная). Усё трэба зрабіць нам самім, а ня добраму барыну.

Паўтараю, шлях гэты вельмі няпросты, але, здаецца – адзіны.

Складнікі працэса:

1). Далейшы рост самасьвядомасьці, палітычнай сталасьці й палітычнай арганізаванасьці сярэдняга класу – рухаючай сілы рэвалюцыі. Сярэдні клас павінен усьвядоміць, што яго інтарэсы знаходзяцца ў глыбокай супярэчнасьці зь імперскай кланава-наменклатурнай пірамідай, з усёй сістэмай дачыненьняў у расейскай дзяржаве, пабудаванай на феадальных перажытках.

2). Станаўленьне новага рускага нацыяналізму (НРН) – дэмакратычнага і антыімперскага. Гэта нацыяналізм антыкаланіяльнага і вызвольнага тыпу, выказаны формулай “рускія супраць імперыі“. НРН – антытэза расейскай патрыятычнай міфалагеме. Яго сутнасьць – разатаясамленьне інтарэсаў рускага народу зь інтарэсамі “адзінай непадзельнай Расеі“. Гэты нацыяналізм мае не «Усерасейскі», а рэгіянальны фармат (скажам, Далёкаўсходні, Уральскі й г.д.). Менавіта ён і стане ўмовай і пачаткам нармальнага нацыянальнага генэзісу рускіх, якія да гэтага часу застаюцца ўсяго толькі этнічным субстратам імперыі, псеўданацыяй [такая заява рускага філосафа дорага каштуе. – Рэд.].

Хтосьці скажа, што НРН падзеліць рускіх. Аднак канфедэратыўнае ўладкаваньне і нават разнамоўе чамусьці не перашкаджаюць швайцарцам заставацца адзінай нацыяй [Швайцарыя – ня нацыя, а канфедэрацыя нацый. – Рэд.]. Але нават калі з гэтага рускага этнасу ў персьпектыве сфармуецца некалькі белых нацый, якія маюць уласныя асаблівасьці й адрозьненьні – ня бачу ў гэтым нічога катастрафічнага. Гэта нармальны працэс, які на працягу шэрагу стагоддзяў здушваецца імперскім нівеліраваньнем.

3). Вызваленьне ад сістэмаўтваральных імперскага міфу – міфу аб «вялікай перамозе», ад дзяржаўнага культу 9-га траўня. Адзін блогер піша: «Канчатковае расстаньне з СССР і пачатак будаўніцтва нацыянальна-буржуазнай дзяржавы ў Расеі – гэта калі народ на легальных дэманстрацыях і мітынгах пойдзе з партрэтам генерала Уласава». Усё правільна, толькі расставацца трэба ня толькі з СССР, але і зь імпэрскай парадыгмай у цэлым. А па-другое, мітынгі й дэманстрацыі павінны быць МІРНЫМІ, але не абавязкова “легальнымі», дазволенымі. Наўрад ці варта пытацца ў закасьнелай бюракратыі дазвол на цалкам канстытуцыйныя дзеяньні.

Падкрэсьліваю: палітычная тактыка і стратэгія рэвалюцыі – апеляцыя да Канстытуцыі й масавыя негвалтоўныя акцыі. Прыклад: кіеўскі майдан. У выпадку падтрымкі значнай часткай насельніцтва – справа бяспройгрышная.

Яшчэ пытаньне: хто ўзначаліць? Я пра асобу. Міхаіл Касьянаў? Можа быць, але ён абцяжараны сваім наменклатурны мінулым. Зь іншага боку, Касьянаў мае досьвед кіраваньня на прэм’ерскім узроўні, шырокія рэгіянальныя сувязі, вядомасьць у грамадстве, ён сэнсоўна ацэньвае становішча ў краіне і прыроду цяперашняй улады. Многія, аднак, ня вераць, што ён пойдзе да канца. Уладзімір Букоўскі? Ідэальная фігура ў гэтым плане: мысьляр, цудоўная біяграфія антыкамуніста і антысаветчыка, вялікі асабісты шарм. Еўрапеец без забабонаў паліткарэктнасьці ды іншай левізны. Але вось бяда: Букоўскі дрэнна вядомы нашым шырокім масам. Вось калі б Уладзімір Канстанцінавіч пажыў у Расеі з годзік, пашумеў, паездзіў па рэгіёнах…

Як бачым, гаворку трэба весьці не пра нейкую мадэрнізацыю, а пра буржуазна-дэмакратычную антыімперскую рэвалюцыю як перадумову сапраўднай мадэрнізацыі. Гэта адзіная годная гістарычная альтэрнатыва, пры ўсёй яе хісткасьці ды ўразьлівасьці для крытыкі ў духу фінальнага маналога Вандроўніка з к/ф “Населены востраў”.

У нашага вядомага гісторыка В.Б.Кобрына ёсьць такая думка: «Ня можа рэальна існаваць і тым больш перамагчы альтэрнатыва, якая ня мае каранёў у гістарычным шляху краіны».

Так, у расейскай гісторыі дамінуе традыцыя цароў, традыцыя ўлады, традыцыя этатызму і рабства. Аднак жыве і традыцыя вольнасьці, традыцыя дэмакратыі, розуму і годнасьці. Гэта Андрэй Курбскі ды дзекабрысты, Тамбоўская сялянская рэспубліка 1920-21 гг. і рускі вызваленчы рух часоў Другой сусьветнай вайны. Гэта Яраслаўль 1918 г. і Новачаркаск 1962 г. Гэта голас наўгародскага вечавога звона, які ідзе скрозь тоўшчу стагоддзяў, так і не перасілены крамлёўскім цар-звонам.

Так, сярэдні клас пакуль слабы і канформны, народ падзелены ды інэртны, яго грамадзянскія навыкі не ўкараніліся, а масавай сьвядомасьцю валодаюць розныя сістэмныя міфы. Аднак, ці такія ўжо яны трывалыя? Узяць хаця б «вялікую перамогу» – памятаю, у часы ельцынскага антысаветызму грамадства прыкметна «цяплела» ў стаўленьні да таго ж Уласава. Я веру, што ардынска-імперскі бізун ня выбіў з нас канчаткова вольны вечавы дух. Быў жа зусім нядаўна далёкаўсходні паварот «права руля», які не на жарт напалохаў Маскву, быў жа піцерскі «марш нязгодных», які прарваў амапаўскі ланцуг вясной 2007-га. Паўстаюць жа маскоўскія жыхары супраць будаўнічай палітыкі Лужкова, а Хімкі – у абарону свайго запаведнага лесу.

А моладзь – па-еўрапейску мысьлячая, якая ўмее зарабляць і цаніць волю? Бо яна ёсьць, гэта велізарны патэнцыял, які ўсё яшчэ не знайшоў свайго адэкватнага палітычнага выразу. Пакуль застаецца час, трэба працаваць, прасьвятляць, арганізоўваць – карацей, рабіць «нашу безнадзейную справу». Бо калі цывілізаваная, дэмакратычная перабудова расейскай прасторы не адбудзецца, «адказам» на сістэмны крызіс можа стаць «бязьлітасны і бессэнсоўны» бунт і, як наступства, поўны хаос, катастрофа, выратаваньнем ад якой будзе толькі ўвядзеньне заходняга зьнешняга кіраваньня (варыянт аўтарытарна-імпэрскай рэакцыі , на мой погляд, паўтараю, зьяўляецца нерэальным).

Але гэта ўжо зусім іншая гісторыя…

Гэты запіс апублікаваны: Чацвер, 1 красавіка, 2010 у 12:19
Катэгорыі: 1.6. Сьвет сёньня, 2.4. Расейская апазіцыя, 3.1. Імпербюракратыя Расеі, 3.4.5. Расея, 4.2. Нацыяналізмы, 5.6.6. Ідэал.універс.нац.. Вы можаце сачыць за каментарамі пры дапамозе RSS 2.0 стужкі.
Вы можаце пакінуць каментар. Але пінгі забаронены.