nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

Латвія ў 2012, як Чачня ў 1999? (Д пр-п 132)

27 студзеня, 2012 | 13 каментарыяў

Барыс Стамахін

Адна з чытачоў нашага сайта пракаментавала перадпапярэдні артыкул у наступным ключы: маўляў, цяперашнія падзеі вакол Польшчы – гэта ні што іншае, як адпрацоўка еўрапейскімі касмапалітызатарамі (рознымі мультыкультуралістамі-талерастамі) на прыкладзе гэтай краіны тэхналогіі зьнішчэньня еўрапейскіх нацый. Зь іншага боку, у Беларусі не зьнікаюць енкі, сэнс якіх цалкам супрацьлеглы: маўляў, Беларусь можа стаць дэмакратычнай і незалежнай толькі ўвайшоўшы ў “Эўропу”. Якая з гэтых пазіцый рэалістычная, а якая рамантычна-ілюзорная? Хто правы: Dora ці беларускія “эўрааптымісты”? Рэдакцыя вырашыла пашукаць адказ на гэтыя пытаньні як у меркаваньнях паважаных людзей, так і ў сёньняшніх грамадска-палітычных падзеях у еўрапейскіх краінах. Нядаўна мы ўжо паказалі словамі прэзідэнта Эстоніі Томаса Ільвеса й расейскай ліберал-дэмакраткі Валерыі Навадворскай, што сёньняшні “Еўразьвяз” зусім не дапамагае прыбалтыйскім народам супрацьстаяць новаму наступу расейскай імперыякратыі на іх культуры і мовы  (гл. https://nashaziamlia.org/2011/12/13/4574/; https://nashaziamlia.org/2011/12/03/4511/). У працяг шэргу меркаваньняў названых асоб падаем артыкул вядомага расейскага ліберала (сапраўданага ліберала, зь вялікай літары, а не дэгенерата-лібераста!) Барыса Стамахіна (гл. фота). Яго артыкул прысьвечаны актуальным падзеям у Латвіі (узяты адсюль: http://kavkazcenter.com/russ/content/2012/01/25/88389.shtml). У ім спадар Стамахін сярод іншага таксама дае ацэнку той “дапамогі”, якую аказвае латвійскаму народу ў цяжкую гадзіну такі “цывілізаваны”, такі “дэмакратычны” Еўразьвяз.  

 

“Пакуль Расея бурліць антыпуцінскімі мітынгамі й рыхтуецца да чарговых «выбараў» Пуціна 4 сакавіка, суседняя зь ёй Латвія таксама рыхтуецца… Да чаго? Да сьмерці, мабыць – інакш гэта назваць нельга. Другі раз пасьля зладзейскага забойства яе расейскімі бальшавікамі ў 1940-м і цудоўнага ўваскрашэньня ў 1990-м. Другі раз – насуперак прыказцы, што «двум сьмерцям не бываць…».

Несумненна, што «выбары» у Маскве і «рэферэндум» аб расейскай мове ў Рызе, якія рыхтуюцца амаль адначасна – зьявы ўзаемазвязаныя. Столькі гадоў робіцца на Латвію шалёны ціск, усе маскоўскія мары аб каланіяльным рэваншы на Балтыцы, – усё спатрэбілася зараз, усё апынулася мабілізаваным на падтрымку прагнілага і пахіснутага чэкісцкага рэжыму Пуціна. Матрыца ўсё тая ж – савецка-імперска-рэваншысцкая, аднолькавая на любым напрамку – няхай гэта будзе Каўказ, Закаўказьзе, Украіна, Беларусь, краіны Балтыі… Толькі механізм самой правакацыі на гэты раз прасьцей, чым у 1999-м…

Таму што гэты рэферэндум у Латвіі для пуцінскай чэкісцкай клікі тое ж самае, што тады [ў 1999-м] былі падрывы дамоў у Маскве і новая вайна ў Чачні. «Маленькая пераможная вайна» – універсальны і па сутнасьці адзіны спосаб падобных тэрарыстычных клік прыходзіць да ўлады, карыстаючыся ілюзіяй і фармальнасьцямі «дэмакратыі». Пусканьне прапагандысцкага дыму ў вочы: будзь то масавая «вінаватасьць» і дэманізацыя чачэнцаў як нацыі ў 99-м альбо радасная «перамога нашых суайчыньнікаў» над латышамі ў Латвіі.

Пасьля чаго ФСБ застанецца – усяго-толькі – раскрыць карты і сумленна сказаць выбаршчыкам Пуціна, што гэта менавіта яна, ФСБ, арганізавала, прафінансавала і праламіла гэты рэферэндум і перамогу на ім «рускамоўных». «Клопат аб суайчыньніках» – на гэты раз, праўда, бяскроўны – гэта найважкі козыр. І дзіўна нават, што пра паўднёваасяцінскіх «суайчыньнікаў» у Грузіі Крэмль клапаціўся ў 2008 не перад сваімі «выбарамі» Мядзведзева, а пасьля іх. Але ўжо на гэты раз чэкісты магчымасьць не выпусьцяць!..

З самага аднаўленьня незалежнасьці паўстала гэтае цалкам слушнае пытаньне: што рабіць з акупантамі, якія прыехалі ў Латвію ў абозе сталінскіх танкаў у 1940-м або па разнарадках ЦК КПСС за наступныя чорныя 50 гадоў? Што рабіць зь іх распладзілымі тут нашчадкамі, з адстаўнымі ваякамі савецкай арміі («вайсковымі пенсіянерамі»), якія любілі разам з сем’ямі тут сяліцца, і з усёй іншай савецкай набрыддзю, што пазапаўняла сабой не адну толькі Латвію, а і ўсе балтыйскія краіны, Беларусь, Украіну, і г.д.?..

Паколькі балтыйскія краіны не стваралі з нуля нейкую новую «постсавецкую» дзяржаўнасьць, як Украіна і Беларусь [на жаль, аўтар ня ведае добра гісторыю беларуска-літвінскага народу: у 1918-м годзе было першае (пасьля перыяду Вялікага Княства Літоўскага – ВКЛ) аднаўленьне беларуска-літвінскай дзяржаўнасьці ў выглядзе БНР – Беларускай Народнай Рэспублікі, а ў 1991-м годзе – другое аднаўленьне дзяржаўнасьці беларуска-літвінскага народу ў выглядзе Рэспублікі Беларусь – РБ. – Рэд.], а аднаўлялі старую, былую на момант іх акупацыі ў 1940 годзе [у летувісаў розьніца зь беларусамі толькі ў тым, што ў 1991 годзе ў Летуве яшчэ жыло шмат людзей, якія памяталі ўласную дзяржаўнасьць да 1940 гг., а ў РБ тых, хто памятаў уласную дзяржаўнасьць да 1795 года, не было… – Рэд.]. Натуральна, нашчадкі акупантаў і каланізатараў ня мелі ні найменшага права – ні юрыдычнага, ні маральнага – працягваць жыць у гэтых краінах, дзе былі ка́тамі і душылі латышскую ды іншых незалежнасьць і культуру іх бацькі й дзяды. Акупантаў, па справядлівасьці, варта было б проста пасадзіць у вагоны для быдла – і адправіць у Расею, як самі расейцы масава рабілі ў свой час са мноствам народаў, чыё высяленьне з Каўказа і Крыма ў Сібір і Сярэднюю Азію ў 1940-х гадах стала сапраўдным генацыдам. Але да расейскай мяжы бліжэй, чым да Казахстана, так што перадохнуць расейскія акупанты не пасьпелі б…

Гэта ж, дарэчы, [датычыць] і «бронзавага салдата»-акупанта ў суседняй Эстоніі, які стаў ў 2007 падставай для арганізацыі Масквой вулічных пагромаў у Таліне са спробай дзяржаўнага перавароту і захопу ўлады ў краіне. Трэ было эстонцам яшчэ тады, у 1991-м, адразу пасьля аднаўленьня незалежнасьці, зьняць і аддаць у пераплаўку.

На жаль, момант быў упушчаны… а потым імперыя, ачуняўшы, увайшла зноў у звыклы рытм і аднавіла свой заўсёдны ціск на заходніх дэмакратычных суседзяў. Зьдзеклівыя карыкатуры на конт «правоў чалавека» у Латвіі, Эстоніі й Летуве, памятаецца, выстаўляліся на ўсеагульны агляд у вітрынах маскоўскага Новага Арбата ўжо вясной 1994 года, – яшчэ і на Чачню не пасьпеўшы напасьці, расейцы звыкла заняліся ганьбаваньнем сваіх балтыйскіх суседзяў…

Тым часам – ці гэта ціск Масквы і пагрозы эканамічнага байкоту згулялі сваю ролю, ці гэта выявілася еўрапейская талерантнасьць латышоў, – але справа рушыла ў кірунку, процілеглым юрыдычнай справядлівасьці й разумнаму сэнсу. Замест адназначнай дэпартацыі, якая так і не адбылася, – расейскім мігрантам пачалі раздаваць грамадзянства! Была ўведзена працэдура натуралізацыі, і, здаўшы іспыты па латвійскай мове ды гісторыі, расейскія акупанты й іхныя нашчадкі пачалі ўжо на «законных падставах» станавіцца грамадзянамі Латвіі, атрымліваючы права галасаваць на выбарах.

Вынікам гэтага стала зьяўленьне «Цэнтра згоды» ня толькі наогул у краіне, але і ў яе парламенце ў якасьці самай буйной фракцыі; зьяўленьне рускага мэра ў Рызе; збор тысячаў подпісаў грамадзян Латвіі за рускую мову і да т.п. падзеі, якія падрыхтавалі цяперашнюю драму…

І вось цяпер антылатвійская кампанія дасягнула свайго апагею.

Зразумела, што расейцы заставаліся ў краінах Балтыі «пятай калонай» Масквы (у асноўным у Эстоніі й Латвіі, у Летуве іх першапачаткова было ўсяго 10%). Кім яшчэ яны маглі быць, калі гэта нашчадкі акупантаў, Масквой жа сюды і дасланых – ці [нашчадкі] непасрэдна вайскоўцаў, вайсковых акупантаў, ці ж [нашчадкі] грамадзянскай абслугі савецкага акупацыйнага рэжыму? Усе гэтыя 20 гадоў незалежнасьці яны вылі й галасілі напаказ, як іх, бедненькіх, прыгнятаюць зласьлівыя «этнакратыі» Латвіі ды Эстоніі, як ім там дрэнна жывецца, як ўшчэмленыя іх правы, як ім хочацца па-ранейшаму паўсюль размаўляць на “рускай мове”, у тым ліку ў школах і на дзяржслужбе, – але ў Расію, дадому, на сваю сапраўдную гістарычную радзіму, дзе спрэс расейская мова, яны чамусьці зьязджаць не сьпяшаліся!..

Не, задума заключалася ў іншым. Гэта ж толькі ў расейцаў такое стаўленьне да жыцьця: дзе яны пасяліліся, выціснуўшы мясцовых і зьвярнуўшы іх у рабства, – там і радзіма! [на жаль, ня толькі ў расейсцаў; яшчэ, як мінімум, у амерыканцаў, габрэяў, палякаў. – Рэд.] Калі яны акупавалі Латвію – то жывымі яны адтуль ужо не сыдуць! Гэта той прынцып, які яшчэ Брэжнеў у 1968 фармуляваў на перамовах чэшска-дубчакскаму кіраўніцтву перад самым уводам танкаў [у Чэхаславакію]: маўляў, мы Чэхаславакію захапілі ў выніку перамогі ў Другой Сусветнай вайне – і зараз гэта нашае, мы яе нікому не аддадзім!.. Вось так, проста, груба і без задум. А між тым, Чэхаславакія, у адрозненьне ад Латвіі, не была часткай непасрэдна СССР…

І тут, вядома, вялікую і негатыўную ролю адыграў спадзеў, які мела новае латвійскае кіраўніцтва, на «вяртаньне ў Еўропу», уступленьне ў Еўразьвяз [!!! Вось яна – небясьпека ілюзіяў!; між тым, пра той жа “спадзеў” вось ужо два дзесяцігоддзі трыньдзяць усе апазіцыянеры ў Беларусі – ад Пазьняка да Саньнікава зь Мілінкевічам… – Рэд.]. Масква неадкладна стала ціснуць на Рыгу праз структуры ЕЗ, карыстаючыся сьпецыфічнымі прусакамі ў галовах прадстаўнікоў «старой Еўропы» – таксама «пераможцаў фашызму», нашчадкаў сталінскіх саюзьнічкаў… [усё так; алё ёсьць яшчэ пытаньне пра тое, што гэта за “прусакі” і хто іх у галовы еўрапейцаў запусьціў! – Рэд.]

Так, сталай, шматгадовай тэмай для скандалаў і гістэрык аб нібыта «адраджэньні» ды «гераізацыі нацызму» сталі маршы ветэранаў латышскага легіёну СС, якія змагаліся за свабоду і незалежнасьць Латвіі, і кожнае 16-е сакавіка ўся Рыга становіцца на вушы з-за намаганьняў маскоўскіх агентаў – «антыфашыстаў» сарваць гэтае сьціплае праходжаньне герояў-старых і ўскладаньне кветак.

Так, былі абвешчаныя, бачыце, «нацыянальнай меншасьцю» ў Латвіі й самі расейскія акупанты (якія маюць у суседняй Расеі поўную нацыянальную большасьць у выглядзе цэлых 85% расейцаў, але чамусьці ехаць туды і ўлівацца ў гэтую большасьць не жадаюць), пасьля чаго на Рыгу сталі ціснуць еўрапейскай канвенцыяй аб захаваньні моўных правоў нацменшасьцяў [у “Эўропе”, аказваецца, і такая канвенцыя ёсьць, каб душыць нацыі; зьвярніце ўвагу, ніякай канвенцыі, каб падтрымаць беларускую мову ў Беларусі, у “Эўропы” няма!!! – Рэд.] Залішне казаць, што, зразумела, ні аб якіх школах з латышскім мовай навучаньня ў Расеі ніхто ніколі нават ня чуў

І вось гэтым-та расейцам, якія не спадобіліся ў масе сваёй нават як сьлед вывучыць латышскую мову за пражытае ў Латвіі жыцьцё, ці ў лепшым выпадку іх дзецям, якія засвоілі-такі мову – пад сумесным ціскам Масквы і ЕЗ пачалі масава даваць грамадзянства!.. [!!! Ці ўпершыню мы бачым сумеснасьць дзеяньняў “Эўропы” і “Расеі” ў зьдзяйсьненьні злачынстваў супраць народаў?! – Рэд.]

Адначасна пачалася ўся гэтая ганьба, радасна тыражуемая расейскім агітпропам: першы расейскі дэпутат Еўрапарламенту – дэпутат менавіта ад Латвіі! (Нейкая цётка па прозьвішчы Жданок, якая была яшчэ ў прамаскоўскім “Інтэрфронце”, але выбіла потым сабе латвійскае грамадзянства – вось бы пераехаць у Расею!.. – праз гэтыя еўрасуды, якія халуйствуюць перад Масквой; пусьцілі Дуньку ў Еўропу…). Еўрапейскі суд апраўдвае расейскага карніка і бандыта Конанава – і Крэмль пышна сьвяткуе перамогу [!!! Другі раз запытаем: Ці ўпершыню мы бачым сумеснасьць дзеяньняў “Эўропы” і “Расеі” ў зьдзяйсьненьні злачынства?! – Рэд.]. Сталыя вокрыкі з Бруселя  – то з нагоды «нацызму» ветэранаў Вафен-СС, то з нагоды “ушчамленьня правоў» расейскамоўных, якія  ў масе сваёй зьяўляюцца прыхільнікамі расейскага фашызму і Пуціна… [!!! Трэці раз запытаемся: Ці ўпершыню мы бачым сумеснасьць дзеяньняў “Эўропы” і “Расеі” ў зьдзяйсьненьні злачынства?! – Рэд.]

Дый акрамя таго, дастаткова было яшчэ ганьбы і глупства.

Напрыклад, такога: лідар габрэйскай абшчыны Латвіі па сумяшчальніцтве ўзначальвае адкрыта прарасейскую фракцыю ў Сейме [!!! Ці ўпершыню мы бачым сінхроннасьць дзеяньняў “Расеі” й сіяністаў у зьдзяйсьненьні злачынстваў супраць народаў?! – Рэд.] – і, мабыць, шчыра не разумее [усё ён разумее… – Рэд.], што такім халуйствам перад векавым ворагам латышоў ён якраз і ўзбуджае ў іх антысемітызм, на гэты раз цалкам законны і абгрунтаваны [ці толькі ў гэты раз?! – Рэд.]. Гэта было ўчора: сёньня – яшчэ страмчэй: галоўным арганізатарам акупацыйнага «рэферэндуму аб другім “госязыке”» аказаўся ўсё той жа Ліндэрман [!!! – Рэд.].

Адно яго прозвішча, прычэпленае да такой гнюснай справы, здольна таксама справакаваць ўсплёск антысемітызму ва ўсіх, хто памятае савецкае рабства і ня хоча яго вяртаньня. Але біяграфія гэтага спадара куды багацей: ён у 2000-х быў правай рукой Лімонава ў кіраўніцтве яго імперска-савецка-рэваншысцкай і адкрыта сталінісцкай Нацыянал-бальшавіцкай партыі [!!! Другі раз запытаемся: Ці ўпершыню мы бачым сумеснасьць дзеяньняў “Расеі” й сіяністаў у час зьдзяйсьненьня злачынстваў супраць народаў?! – Рэд.]. Быўшы латвійскім выхадцам, хаваўся ў Расіі ад дэпартацыі ў Латвію па абвінавачаньні ў… арганізацыі замаху на прэзідэнта Латвіі [!!! – Рэд.].

Потым быў усё-такі дэпартаваны – і… апраўданы латвійскім судом [!!! – Рэд.]. І вось, столькі гадоў зьневажаемы, прыгнятаемы, дэпартуемы і не прызнаваны Масквой за свайго – дзякуючы дабрыні рыжскай Феміды, ён знайшоў-такі нарэшце спосаб шчыра паслужыць роднай маскоўскай гэбухе!.. [!!! – Рэд.]

Што ж, свабода – гэта цяжкая ноша, і дапамогі чакаць няма адкуль [гэта кажам ня мы; так пра “Эўропу”, у склад якой сёньня ўваходзіць Латвія, кажа ўзорны расейскі ліберал!!! – Рэд.]. Груз адказнасьці ляжыць на латышах, – і перад памяцьцю продкаў, якія загінулі ў сібірскіх лагерах і на сьпецпасяленьнях, расстраляных у сутарэньнях НКУС, закатаваных і замораных паўвекавой акупацыяй; і – груз адказнасьці за лёсы дзяцей, за лёсы Латвіі.

Кубак ганьбы даводзіцца піць да дна: сьпецслужбы замежнай дзяржавы – ўчорашняга акупанта, каланізатара, арганізатара генацыду – сёньня рукамі ўнутраных калабарацыяністаў, здраднікаў, памагатых акупантаў і рэваншыстаў арганізуюць у Латвіі рэферэндум з мэтай навязаць у якасьці другой дзяржаўнай мову учорашніх акупантаў і сёньняшняй іх «пятай калоны».

Навязаць зь відавочнай, недвухсэнсоўнай мэтай: яшчэ больш пашырыць плацдарм ўнутранага калабарацыянізму, яшчэ больш узмацніць ўнутранага ворага латышскай дзяржаўнасьці, які – як мяркуецца – у гадзіну Х павінен будзе адкрыць вароты краіны маскоўскім танкам… Навязаная мова акупантаў на латышскай зямлі і ўрачыстыя ўсьмешкі «рускамоўных» , – ці можа быць большае прыніжэньне для народу, які аплаціў сваю свабоду крывёю?..

Але кубак гэты давядзецца піць да дна. Рэферэндум прызначаны, ніякіх перашкод да яго не засталося. У латышоў няма іншага выбару, як толькі ісьці на яго – і галасаваць супраць расейскай мовы. І спадзявацца, што засталася ўсё ж у сьвеце яшчэ нейкая справядлівасьць – і калі яна ёсьць, то Бог не дапусьціць новага прыніжэньня Свабоды і новай урачыстасьці Масквы…

P.S.

Ну, а што рабіць зь мясцовымі расейскімі акупантамі – гэтае пытаньне давядзецца вырашаць зноўку, – тады, калі паваліцца нарэшце Расея, якая іх цяпер падтрымлівае [няўжо толькі яна адна?! – Рэд.]. Іншых варыянтаў надзейнага забесьпячэньня латвійскай незалежнасьці проста не існуе. Пачацца рашэньне гэтага найважнейшага для латышоў пытаньня, натуральна, можа толькі з адменай незаконна прадастаўленага акупантам й іх нашчадкам грамадзянства Латвіі.

І сьпісы тых, хто падпісаўся за рэферэндум, якраз могуць тут вельмі і вельмі спатрэбіцца…

 

=

 

Ад рэдакцыі:

Ва ўступе да гэтага артыкула мы ўжо адзначылі, што Барыс Стамахін – сапраўданы ліберал. Ліберал пасьлядоўны, ідэйны (а не дэгенерат-лібераст). І як сапраўдны ідэйны ліберал ён пасьлядоўны ў сваім разуменьні таго, што правы і свадобы любога асобнага чалавека – галоўная ліберальная каштоўнасьць – немагчымыя без правоў і свабоды народу, да якога належыць чалавек. Ліберасты другую частку азначанай заканамернасьці ігнаруюць, адкідаюць, хаваюць, “забываюць”.

З-за свайго разуменьня і пасьлядоўнасьці ў ім Барыс Стамахін па сваім аўтарытэце хутка дарастае да ўзроўня спадарыні Навадворскай. Таму яго меркаваньне надзвычай аўтарытэтнае. І тое, што ён кажа пра расейскую мову як інструмант расейскай імперскай палітыкі, і тое, што кажа пра “пятую калону”, варта і вітаць, і запомніць. Мы – беларускія зьмястоўныя дэмакраты – у гэтым даўно і надзейна салідарныя з аўтарам.

Істотным зьяўляецца для нас і назіраньне таго факта, што найбольш пасьлядоўныя расейскія дэмакраты – у т.л. ліберал-дэмакраты – пачынаюць разумець, што на “Захадзе” адбываецца нешта ня тое, што ён вельмі хутка дэградуе, што на яго ў дасягненьні справядлівасьці, свабоды, дэмакратыі нельга разьлічваць ня тое што Беларусі, Украіне, Грузіі, а і нават такім сябрам НАТА і Еўразьвязу, як Літва, Латвія, Эстонія…  У гэтым кантэксьце нядаўна загаварылі Навадворская, Кавалёў, вось цяпер і Стамахін.  Нарэшце і яны заўважылі тое, пра што кажам мы ўжо шмат гадоў. На жаль, у “беларускай” апазіцыі мы такога павароту думак яшчэ ня бачым…       

Ня менш істотным і важным для нас (бо зноў жа мы пра гэта даўно і шмат пішам) зьяўляюцца кантэкстуальныя намёкі аўтара, што ён таксама пачаў заўважаць прыкметы супрацоўніцтва паміж расейскай імперыякратыяй і “Еўропай”, а таксама паміж расейскай імперыякратыяй і сіяністамі ў імкненьні здушыць прыбалтыйскія народы ў іх жаданьні мець свае ўласныя нацыянальна-дэмакратычныя дзяржавы. Гэтыя заўвагі тым больш каштоўныя, што спадар Стамахін, па пэўных зьвестках – габрэй (як і спадарыня Навадворская). І ў гэтым  мы зноў знаходзім пацьверджаньне нашых даўнішніх установак, якія заклікаюць заўсёды памятаць, што сіяністы і габрэі – гэта абсалютна розныя групы людзей.     

І, нарэшце, апошняе. Супраць расейскага імперыялізму можа дапамагчы толькі актыўная пазіцыя. Гэта таксама адзін зь істотных кантэкстуальных момантаў данага артыкула. Мы яго даўно падзяляем. І ў сувязі з гэтым, а таксама ў сувязі са спробамі расейскай імперыякратыі ўвесьці ў Латвіі расейскую мову як дзяржаўную, уводзім чарговы прынцып Беларускай дактрыны:

пасьля прыходу да ўлады ў Беларусі мы – зьмястоўныя беларускія дэмакраты – будзем актыўна патрабаваць ад ураду Расеі адкрыцьця беларускіх школ на тэрыторыі Расеі, а найперш – на тэрыторыі Смаленшчыны, Браншчыны, Пскоўшчыны, у Сібіры, на Далёкім Усходзе і ў Калінінградскай вобласьці (Д пр-п 132)

 

 

13 каментарыяў

  1. з...лы беларус кажа:

    Спалучэнне сіяністаў і гэбістаў(чэкістаў, нквэдзістаў) сапраўды ўражвае яшчэ ад пачатку 20-га стагоддзя на тэрыторыі былой Расеі… Але, сп. Астроўскі, тэза -“сіяністы і габрэі – гэта абсалютна розныя групы людзей” памылковая; сіяністы – сусьветна паразітычная форма часткі вялікага жыдоўскага народу -” вырадкі з народу “, якія паразітуюць і на сваім, іна чужых народах, аслабляючы іх і ўмацоўваючы любыя імперскія рэжымы і дэстабілізуючы нацыянал-дэмакратычныя.

  2. Расейска-савецкія акупанты акупавалі ў свой час Балтыю, навязаўшы балтам сваю мову. Якіх цяпер правоў яны там хочуць? Правоў на што? Я ведаю летувіскую мову, чытаю па-латыску і разумею ўсю глыбіню трагедыі балтаў і фіна-вуграў. Тыя яшчэ добра зрабілі, што не выгналі масава акупантаў-нелегалаў і іх нашчадкаў. А зрасейшчаныя хочуць вяртаньня іхняе штучнае імпэрскае маскоўскае мовы. Жывіце, працьвітайце і інтэгруйцеся ў мясцовыя соцыюмы. Ды не! Расейшчыну і ўсё!
    Мне трапна некалі сказаў адзін летувіскі патрыёт аб тым, што саветы ўвайшлі да іх і забыліся аж на 50 год выйсьці. Да нас ўвайшлі й забыліся выйсьці аж на 200 год. Прайсдзецца “прасіць” бо надакучылі. Дзе ня ўвойдзеш — чуеш іхняе расейскае гяргетаньне. Аж непрыемна! А нахабныя — аж невядома як!

  3. Цяпер я пав1нен л1тэральна змагацца за лёс беларускай дзяучыны, якую зрасейшчаны акупант, што у свой час нибыта быу “апазыцыянэрам” яки у интэрнэце выставиу свой здымак дзе ён нахабна пазируе перад камэрай апрануушы на сябе майку з надписам “Расея” хоча вывесьци у Хабарауск. Дзяучына забрала дакуманты з 6 курсу Гарадзенскага мэдычнага унивэрсытэту. (Безь пяци хвилин лекарка). Паводле яе слоу, яна вымушана ехаць у Хабарауск. Што яе чакае? Рабства! Финансавая залежнасьць ад мужа. Навучаньне у нейким дзесяцигатункавым расейским унивэрсытэце, пагоня за грашыма и прывидными пэрспэктывами. Авантурыста ёй “пляце бочку арыштантау” наконт пэрспэктывы паехаць жыць у Японию и г. д. Звычайная хлусьливая расейская рэкляма.
    Насамрэч вядома, што Сибир и Далёки Усход — рэгиёны зь яких выязджаюць людзи. Тое паказана у дысэртацыи Томаса Витэса (доктара геаграфичных навук геаграфичнага факультэту Варшаускага унивэрсытэту, маяго знаёмага).
    Сытуацыя ускладняецца тым, што дзяучына (зьничка) жыве без бацьки. Айчыма, па ягоных словах (сказаных у 2010 годзе), не цикавяць справы дзяучыны. Маци жыве з айчымам у вёсцы Дзярэчын каля Зэльвы.
    Што чакае дзяучыну? Расстаньне з Бацькаушчынай, родными, знаёмыми и сябрами. Магчыма назаусёды! Рабства! Яе дзеци стануць паводле духу расейцами. Ёй не дали интэрнату на 6 курсе.

  4. Яна не змагла заплпциць за прыватную кватэру. Ад маёй дапамоги адмаулялася.
    Кольки яшчэ часу розныя зрасейшчаныя авантурыстыя будуць вывозиць беларуских дзяучат у Расею. Мы трацим магчымасьци для натуральнага узнауленьня нашай нацыи. Пасьля абнауленьня сапрауднай незалежнасьци патрэбна будзе ня тольки забараниць расейскую мову, але и магчымасьць розным авантурыстым з грашми жаницца на лепшых беларуских дзяучатах и вывозиць их у Расею. Заканадауча! А магла жыць на бацькаушчыне, нарадзиць дзетак и выхаваць их на сапраудных беларуских патрыётау (сама нацыянальна сьвядомая, пиша вершы). Шкада што адна арганизацыя ёй не дапамагла. Можа не было грошау.
    Тым больш што безбацькаушчына — цяжки лес для дзяучыны. И чым я змагу за тыдзень ёй рэальна дапамагчы. У самаго першы заробак празь некальки тыдняу.
    Увогуле, з Расеяй патрэбна будзе узьвесьци мяжу, заминаваць яе минами на 5 килямэтрау, каб эуразийцам не было доступу у нашу цывилизацыю Эуропы.
    Мой сябра дзяцинства казау, што Бог стварыу рай, а чорт — Хабарауски край. Пайдзи цяпер дакажы нешта даверливай дзяучыне. Дакажы, што славянскае насельництва пакидае Сибир и Далёки Усход?. Там назираецца дэпапуляцыя. Дакажы, што Япония — аднанацыянальная перазаселеная дзяржава у якой з Расеяй адсутничае дамова аб миры и справядливыя тэрытарыяльныя патрабаваньни. Што яе чакае не салодкае жыцьцё у Я Пакажы працу доктара Витаса выдадзенай па-польску (яна не чытае па-польску). Кажа што у Расеи жыу Максим Багданович. У яе на жаль ня будзе шанцу стаць другим Багдановичам. Иншыя часы…
    Спрабую зьвязацца па тэлефону з маци и зь ёй. Тэлефон маци часта кантралюе маленькая сястрычка, замбаваная у тым духу, што я — вораг. А зьничка была замбавана у иншым духу — што я быццам бы гомасэксуалиста. Паспрабуй дакажы нешта иншае?
    Вось так мы, сапраудныя патрыёты Бацькаушчыны, штодня змагаемся за лёсы канкрэтных беларусикау и беларусачак. На жаль не заусёды наша змаганьне дае плён.

  5. Franciszak кажа:

    Shanounaje spadarstwa! Kab zrazumiec’ “eurapiejskuju demakratyju” treba troshki pazhyc’ u jakoj-niebudz’ z jaje krain. Z ulasnaha dos’wiedu mahu skazac’, shto pra sapraudnuju demakratyju u Europie dauno zabylisia i ab hetym mozhna pachuc’ nawat ad znanykh pakitykau krainy, a ni niejkaha hramadzianina-abywatelia. Wykhodzic’ tak, shto demakratyja mozha byc’ tolki unutry niejkaj hrupy i pry razhliadzie niejkikh zusim ni znachnykh dla hramadztwa pytannjau. Halounyja i najbol’sh znachnyja pytanni pawinny wyrashac’ niejkija struktury na “wiaduchyja” miescy u jakikh zajmajuc’ padstaunyja nichoha ni znachachyja liudzi, katoryja, jak pauliny, azh kwitniejuć ad swajoj “wazhnas’ci”.Tym ni miensh, prawy roznykh zbachencau na usialiakuju dziejnas’c’ adstojwajucca wiel’mi uparta, bo jany destabilizuc’ wiekawyja ustoi narodau, marganilizujyc’ i dehradujuc’ moladz’. A kamu patrebnyja s’wiadomyja patryjatycznyja asoby? ikh treba dushyc’, zniewal’niac’, dyskryminawac’, prynizhac’, nie dawc’ khodu, zrabic’ usio, kab jany adchuwali siabie, zhywuchy u “cywilizawanaj Europie” liudz’mi niepounawartasnymi. Wos’ takaja rechaisnas’c’, taki zdehradawany s’wiet. Wialiki dziakuj redakcyi, shto nie skarylisia i praciahwajecie pracawac’ na pierashkod usim i usiamu.

  6. Janka z pad Barysava кажа:

    Szanounae spadarstva!

    Pizdzic” usich zydou pad koran’!!!

  7. Siarhiej кажа:

    З часоў Чынгіз-хана менталітэт маскалей не змяніўся.
    Навадворская хуччэй беларуска, чым жыдоўка.

  8. Нічыпар Задунайскі кажа:

    Сасюку на заметку пра беларусаў у Хабараўску:

    Белорусское землячество: жизнь в мире и согласии
    http://muniver.khstu.ru/main_little/2011/08/29/belorusskoe-zemlyachestvo-zhizn-v-mire-i-soglasii/

    Дарэчы, у Хабараўску жыве каля 6 тысяч беларусаў. Працуе аддзяленне Пасольства РБ у РФ.

  9. 1234 кажа:

    гэтую жыдаўню вы называеце “лібералам з вялікай літары”? ліберальныя кавалкі гавна

  10. Verschnik кажа:

    “Што своеасабліва ў Расіі — гэта гіганцкі хуткі пераход ад дзікага прымуса да самага тонкага ашуканства.” У.І.Ленін.

  11. Litvarus кажа:

    Назва Беларуь ( і асабліва звышдрэннагучнае “беларуска”) робіць наш народ псіхічна безабароннымі перад рускімі: пачыная з дзяйчыны Надвіленскага і канчая Лукашенкам. Няўжо незразумела? Толькі звычайный жывельны страх прымушае нашых людзей трымацца за гэтую мянушку “беларус” дадзеную нам маскалямі. “Ліцьвінкай і толькі ліцьвінкай з ласкі Божай я была, ёсць і да апошняга дыхання буду” – Канстанцыя Скірмунт, 1910 г. kk9d bz2c

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы