nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

Міф пра «вялікую айчынную» вайну (частка 2)

12 мая, 2012 | Каментары (1)

З канцом савецка-нямецкай вайны адбыўся гістарычны надлом рускага народу. Уласна рускі чалавек стаў сыходзіць зь гісторыі й усё хутчэй выціскацца чалавекам савецкім, прадстаўніком «новай гістарычнай супольнасьці людзей», якія і паняцьця ня маюць, што СССР – гэта не Расея, што Маскоўская Патрыярхія – ня Руская Царква, а савецкая ілжэ-ЦАРКВА, што савецкая армія – ня «наша», а савецкі ўрад – акупацыйны. І што наогул магчымы нейкі іншы патрыятызм, акрамя савецкага, і нейкая іншая назва вайны, акрамя як «вялікая айчынная». Ці такі павінен быў быць вынік гэтай вайны, калі б яна і напраўду была Айчыннай?

 

Час нам усім перастаць хлусіць і па-пугайску паўтараць хлусьню, навязаную нам ворагамі Расеі. Час зразумець, што сьвяткаваньне 9 Мая – гэта наша нацыянальная ганьба, бо сьвяткуецца адна з найвялікшых перамог, здабытых над Расеяй яе ворагамі. Да таго часу, пакуль будзем сьвяткаваць такія сьвяты, пакуль будзем лічыць савецка-нямецкую вайну «Айчыннай», і «Вялікай», да тых часоў і будзем пазбаўленыя сваёй зямной Айчыны – Вялікай Расеі – й ня ўбачым сьветлага сьвята яе ўваскрэшаньня.

Асобнага разгляду заслугоўвае найбольш вытанчаная разнавіднасьць міфа аб «вялікай айчыннай» вайне, якую ўзмоцнена прапаведуюць «праваслаўныя» ідэолагі з шэрагаў Маскоўскай Патрыярхіі, якія стварылі рэдкую па сваёй ілжывасьці легенду пра «святую» вайну за Праваслаўную Русь.

Згодна з гэтымі ідэолагамі, напад Нямеччыны на СССР быццам бы настолькі глыбока ўзрушыў людзей, што абудзіў у іх пачуцьцё шчырага пакаяньня ў грахах і зьвярнуў іх да Бога. Пакаянны пераварот ахапіў усю краіну, зьмяніў і народ, і войска – якое з гэтага часу стала Рускім – і нават бальшавікоў, у якіх пакаяўся і стаў на малітву сам Сталін. Рускі народ зразумеў, што вораг робіць замах на самыя падставы рускай праваслаўнай цывілізацыі, на духоўныя сьвятыні Сьвятой Русі, і падняўся на іх абарону. Небывалы патрыятычны ўздым прымірыў народ і ўладу, прымусіў забыцца аб узаемных крыўдах. Усё гэта зрабіла вайну «сьвятой» і дала падставу для царкоўных малітваў пра дараваньне перамогі «рускай» зброі, малітваў за савецкую ўладу, якая ўжо не была богаборчай.

Перамога ў вайне тут уяўляецца як плод глыбокага ўсенароднага пакаяньня, і зьяўляецца ня проста перамогай «Расеі» над Нямеччынай, але перамогай рускай праваслаўнай цывілізацыі над апастасійнай заходняй, перамогай Бога над д’яблам. Патрыятычны подзьвіг рускага народу нібыта адкупіў грэх рэвалюцыі й царазабойства. Вынікам вайны стала аднаўленьне пераемнасьці зь гістарычнай рускай дзяржаўнасьцю і ўваскрэшаньне Сьвятой Русі. Пад апошнім звычайна маецца на ўвазе абраньне «патрыярха» і адкрыцьцё некалькіх «цэркваў». А пад адраджэньнем рускай дзяржаўнасьці – увядзеньне пагонаў у арміі й яе перайменаваньне з Чырвонай ў Савецкую, увядзеньне ордэнаў Суворава, Кутузава, Ушакова і Нахімава, адкрыцьцё нахімаўскіх і сувораўскіх вайсковых вучылішчаў, роспуск Камінтэрну, замена гімна, перайменаваньне наркаматаў у міністэрствы, тост Сталіна за рускі народ і яшчэ некаторыя дробязі накшталт увядзеньня разьдзельнага навучаньня хлопчыкаў і дзяўчынак у школах. Пераемнасьць са старой Расеяй бачаць таксама ў «адраджэньні» гвардзейскіх частак і ў «рэваншы», узятым за няўдачы і паразы ў Руска-японскай і Першай Сусьветнай войнах.

Па колькасьці хлусьні з гэтым варыянтам міфа аб «вялікай айчыннай» вайне могуць супернічаць хіба што зводкі Саўінфармбюро. Міф характарызуецца ня толькі дзіўнай бессаромнасьцю (бо выдае бальшавіцкія войскі ня проста за Рускую армію, але за «хрысталюбівае» войска, а СССР ня проста за Расею, але за Русь Сьвятую), але і наяўнасьцю адмысловай «духовай» складовай, куды ўваходзяць паданьні пра разнастайныя «азнакі», «цуды» і «зьявы» ўперамешку з абсалютна непраўдападобнымі гістарычнымі анекдотамі. Пералічыць з гэтай вобласьці ўсе фантастычныя і вар’яцкія выдумкі, створаныя хворым уяўленьнем спакушаных, часьцяком проста адкрытымі правакатарамі, выконваючымі сацыяльны заказ Крамля, не ўяўляецца магчымым.

«Зьяўленьне» Цара Мікалая II перад савецкімі салдатамі на прыступках зрынутага рэйхстага; «бачаньне» аблічча Багародзіцы, дабраслаўляючай «рускія» войскі на Курскай дузе і пад Кёнігсбергам; «зьяўленьне» Сталіну св. кн. Данііла Маскоўскага з загадам Маскву не здаваць і аналагічнае «зьяўленьне» Божай Маці нейкаму біскупу з указаньнем на немагчымасьць здачы «Ленінграда» (менавіта так!); абнясеньне вакол Масквы ў лістападзе 1941-га на самалёце цудатворнай Ціхвінскай іконы Б.М., якая быццам бы і выратавала сталіцу; абраз Казанскай Б.М., які камуніст Жукаў усю вайну вазіў з сабой у машыне і маліўся перад ім пра перамогу над ворагам; таемны «хрысьціянін» Сталін, які спавядаецца і прычашчаецца ў «патрыярха» перад сьмерцю, – вось толькі некаторыя з гэтых жахлівых баек.

Мы ня будзем тут падрабязна абвяргаць ўсё гэтае блюзьнерскае й пахабнае глупства, складаць і распаўсюджваць якое могуць толькі духоўна пашкоджаныя людзі (Напрыклад, К. Душэнаў – прэссакратар любімага саўковымі патрыётамі г.зв. мітрапаліта Іаана Ладажскага. К. Душэнаў і зьяўляецца сапраўдным аўтарам большасьці кніг, выдадзеных за подпісам Яна Снычова.). Здароваму на розум чалавеку тут усё ясна бязь лішніх слоў. Людзей жа, якія не разумеюць, што нельга сумяшчаць малітву да Бога зь сяброўствам у богаборчай партыі, а нашэньне крыжа з нашэньнем камсамольскага білета, мы ўсё роўна ні ў чым не пераканаем. Таму ўсталюем толькі наступныя бясспрэчныя для праваслаўнага рускага чалавека рэчы.

1) Савецкая ўлада, якая ўсталявалася ў Расеі ў выніку Грамадзянскай вайны, гэта ня проста антыруская і акупацыйная ўлада, падобная французкай рэвалюцыі. Гэта антыхрыстава ўлада, якая паставіла сваёй мэтай зьнішчыць Хрысьціянства і дзяржаву Расею. Менавіта Хрысьціянская Расея была асабліва ненавісная бальшавікам. Менавіта таму бальшавікі зь першых дзён павялі атаку на Царкву, пакаралі сьмерцю сьвятароў, гвалтавалі манашак, спальвалі абразы, падрывалі храмы, забаранілі выкладаньне закона Божага, увялі «грамадзянскі» шлюб замест царкоўнага, выкінулі з ракі моцы прэп. Сергія Раданежскага, за захоўваньне Евангельля давалі 5 гадоў лагераў, а за адкрытае вызнаньне веры бязьлітасна забівалі. Таму і Праваслаўная Царква ў асобе Яе апошняга законнага патрыярха Ціхана анафемствавала савецкую ўладу і ўсе ея інстытуты, а праваслаўным хрысьціянам забараніла мець з бальшавікамі хоць якія зносіны.

2) У адпаведнасьці з гэтым створаная бальшавікамі Чырвоная армія – гэта ня проста акупацыйная армія, але антыхрыставае войска, знаходжаньне у шэрагах якога для праваслаўнага хрысьціяніна недапушчальнае. Менавіта таму ўжо ў ходзе Грамадзянскай вайны на баку белых былі дзесяткі архірэяў і тысячы сьвятароў, але ні аднаго праваслаўнага сьвятара не было і не магло быць на баку чырвоных войскаў. Падчас Савецка-германскай вайны антыхрыставая сутнасьць Чырвонай арміі таксама выявілася ў поўнай меры. Дарэчы нагадаць, што з усіх ваюючых армій толькі ў сімволіцы Чырвонай арміі цалкам адсутнічаў хрысьціянскі знак – крыж, затое багата прысутнічаў такі антыхрысьціянскі знак, як масонская пяціканцовая чырвоная зорка. Крыж мы знаходзім у нямецкага Вермахту: там крыжам ўзнагароджвалі, пад ім хавалі салдат, яго малявалі на танках, самалётах, аўтамабілях і г.д. У нямецкай арміі мелася і вайсковае духавенства, аб якім у арміі Чырвонай немагчыма было і падумаць.

 Высьветліўшы ўсё гэта, мы без адмысловай працы зможам разбурыць міф аб «сьвятой» вайне, складзены ідэолагамі Маскоўскай Патрыярхіі.

Няпраўда, быццам ваенная катастрофа 1941 года павярнула людзей да пакаяньня. Аб пакаяньні бальшавікоў на чале са Сталінам казаць проста сьмешна. Іх нянавісьць да ўсяго сапраўды рускага і праваслаўнага заставалася нязьменнай. Гэта відаць і па расстрэлах сьвятароў, якія працягваліся ўсю вайну (у 1941 годзе было расстраляна 1900 чалавек, і нават у 1943-м – 500), і па стаўленьні да рускіх эмігрантаў – прадстаўнікоў сапраўднай Расеі, якія апынуліся ў савецкіх руках і пасьля вайны ўсё без выключэньня патрапілі ў ГУЛАГ.

Што да пакаяньня шырокіх слаёў уласна народу, то, якраз вайна і паказала адмову пераважнай большасьці ня толькі каяцца, але і проста раскайвацца ў граху супрацоўніцтва з сатанінскай савецкай уладай. Нічога не было чуваць ні аб масавым складаньні або спаленьні партбілетаў, ні пра сьвядомую адмову апранаць чырвонаармейскую форму. Такія выпадкі былі адзінкавымі, затое супрацьлеглыя выпадкі добраахвотнага ўступленьня ў ВКП(б) або запісы ў Чырвоную армію – далёка не адзінкавыя. Таксама пра пакутную малітву і пост наўрад ці хто ўспамінаў. Большасьць народу ня толькі адпрэчыла пакаяньне, але бяздумна і “страху дзеля” пад падставай абароны Радзімы абараняла ўладу савецкіх акупантаў.

Але найбольш бязрадасную карціну ў дачыненьні да пакаяньня ўявіла сабой афіцыйная царкоўная ўлада (Маскоўскі Патрыярхат) на чале з мітрапалітам Сергіем (Старагародзкі), ад якой, здавалася б, у першую чаргу трэба было чакаць пакаяннага закліку. Хто, як не мітрапаліт Сергій, што асьмеліўся абвясьціць сябе кіраўніком ўсёй Рускай Царквы і, такім чынам, узяў на сябе зьвязаную з гэтым адказнасьць, павінен быў убачыць у вайне праяву гневу Божага за найвялікшыя злачынствы, ганеньні, беззаконьні, блюзьнерства, маральнае адзічаньне, якія мелі месца ў Расіі з пачатку рэвалюцыі. [Хто, як ня ён, павінен быў] нагадаць народу і ўраду аб гэтым, заклікаць народ да пакаяньня, а ад бальшавікоў запатрабаваць неадкладнага аднаўленьня цэркваў і вызваленьня ўсіх нявінна асуджаных!

Але мітрапаліт Сергій і яго падручныя заклікалі зусім не да пакаяньня. 22 чэрвеня 1941 г., у дзень нападу Нямеччыны, мітрапаліт Сергій цалкам вольна, нікім не прымушаны выступіў не з заклікам да пакаяньня, а са зваротам да «пастыраў і пасьвеных Хрыстовай Праваслаўнай Царквы», дзе, апярэджваючы самаго Сталіна ў бессаромнай эксплуатацыі патрыятычных пачуцьцяў, па-блюзьнерску дабраслаўляў вернікаў абараняць антыхрыстовую савецкую ўладу пад выглядам абароны Веры і Радзімы. Падкрэсьлім – царкоўна дабраслаўляў менаваіта абарону антыхрыстовага сталінскага рэжыму.

Бо што яшчэ можна было абараняць 22 чэрвеня 1941 года? Рускі народ ад прыгнёту іншаземцаў? Але рускі народ ужо два дзесяцігоддзі знаходзіўся ў небывалым рабстве ў калгасах і шматмільённых канцэнтрацыйных лагерах, якія пакрылі сеткай усю краіну.

Рускую культуру ад зьнішчэньня? Але яна ўжо даўно і планамерна зьнішчалася чырвонымі варварамі, якія насаджалі класавую і саслоўную нянавісьць, «пралетарскую» культуру і забівалі прадстаўнікоў культуры рускай сотнямі тысяч.

Рускую зямлю ад спусташэньня? Яна ўжо чвэрць стагоддзя руйнавалася бальшавікамі ў ходзе індустрыялізацыі, калектывізацыі, расказачваньня, раскулачваньня і разнастайнымі галадаморамі – «будоўлямі камунізму».

Мітрапаліту Сергію ўсё гэта было выдатна вядома, але да 22 чэрвеня 1941 г. ён пра гэта маўчаў, таму што яшчэ з часу сваёй Дэкларацыі паняцьце Радзімы атаесаміў з паняцьцем «Савецкі Ўрад», радасьці і няўдачы якога зрабіліся радасьцямі і няўдачамі мітрапаліта Сергія і яго паствы. І пакуль справы ў савецкага ўраду ішлі пасьпяхова, то нічога не ўспамінаў і мітрапаліт Сергій аб пакутах нашай Радзімы пад уладай гэтага ўраду. Калі ж у сувязі з вайной у савецкага ўраду пачаліся няўдачы, то адразу ж мітрапаліт Сергій загаварыў аб абароне «Радзімы» і пра «сьвятую» вайну.

Настолькі ж крывадушным быў заклік мітрапаліта Сергія абараняць Праваслаўную веру ад глуму «бязбожнымі готамі». Да пачатку вайны праваслаўная вера ўжо падверглася страшнай зьнявазе – цэрквы былі апаганены, абразы спалены, сьвятары расстраляны. Горшага паглуму было проста немагчыма ўявіць. І зроблена ўсё гэта было не «бязбожнымі готамі», а вылюдкаў-камуністамі. Ні аднаго словы не вымавіў мітрапаліт Сергій за гэтыя гады ў абарону гнаных праваслаўных хрысьціян і за выкрыцьцё іх лютых ганіцеляў. (Як маўчыць МП і пра справы цяперашніх перабудаваных пераемнікаў улады Чырвонага Зьвера).  Маскоўская Патрыярхія фактычна ашуквала, калі ва ўгоду Сталіну ўсю вайну распаўсюджвала свае шматлікія заклікі абараняць «праваслаўную Русь», маліцца «аб дараваньні перамогі» савецкім акупантам, зьбіраць ахьвяраваньні на «хрысталюбівую» Чырвоную армію.

Адкрыта хлусяць і яе цяперашнія гіерархі, што апяваюць «сьвятую» вайну і даказваюць, быццам напад Нямеччыны на СССР пагражаў гібельлю Праваслаўю.

Яшчэ да вайны было ясна, што сапраўдным ворагам Праваслаўя зьяўляецца толькі савецкая ўлада як адзіная ў людскай гісторыі ўлада, што трапіла пад анафему Праваслаўнай Царквы. У хрысьціянскай Нямеччыне (гл. праграму НСДАП) не было Саюзу ваяўнічых бязбожнікаў. У той час як у Маскве адзін за адным ўзьляталі ў паветра праваслаўныя храмы (пачынаючы з Храма Хрыста), у Берліне па асабістым указаньні Гітлера ішло будаўніцтва новых храмаў, у тым ліку берлінскага кафедральнага праваслаўнага Сабора, падараванага ў 1938 г нямецкім урадам Рускай праваслаўнай Царкве за Мяжой (РПЦЗ).

Ход вайны таксама ясна паказаў, што адкрыта маліцца Хрысту рускі чалавек можа толькі на тэрыторыях, занятых нямецкімі войскамі. Немцы практычна бесперашкодна дазвалялі адкрываць цэрквы. Ёсьць дакладныя дадзеныя па Пскоўскай епархіі, у якой ў 1917 годзе налічвалася 367 цэркваў і 424 сьвятара, а ў 1941 годзе перад выгнаньнем бальшавікоў – 0 (нуль) сьвятароў і 0 (нуль) цэркваў. Праз паўгода пасьля прыходу немцаў у губерніі ўжо дзейнічалі 193 царквы, якія абслугоўвалі 86 святароў. (Гос. арх. Пск. вобл. Ф. 1633. Оп.1; Д, 19; Л 32-33).

Настолькі ўсім было ясна, што менавіта нямецкая акупацыя прыносіць рэлігійную свабоду, што Сталін і ў гэтай галіне, як і ў галіне патрыятызму, вымушаны быў пайсьці на надзвычайныя часовыя меры. Падобна да таго, як ён, вырашыўшы паставіць патрыятычныя пачуцьці людзей на службу свайму рэжыму, прыдумаў пустышку «савецкай Радзімы». Дакладна так сама ён вырашыў зьвярнуць на карысьць рэжыму і рэлігійныя пачуцьці рускіх людзей – стварыў савецкую падробку пад Рускую Царкву, прызначыўшы яе кіраўніком мітрапаліта Сергія. Але як нельга было, нягледзячы на ​​ўсе паслабленьні, вызнаваць нейкі іншы патрыятызм акрамя савецкага, так нельга стала і маліцца дзесьці яшчэ, акрамя савецкай Царквы, дзе малітвы да Хрыста па-блюзьнерску перапляталіся з малітвамі за савецкую ўладу і Сталіна. Пры тым за іншы, адрозны ад савецкага, патрыятызм па-ранейшаму пагражалі арышт, лагер, сьмерць. А і за іншае, адрознае ад савецкага сапраўднае Рускае Праваслаўе, па-ранейшаму перасьледвалі з бязьлітаснай лютасьцю. Усіх арыштаваных падчас вайны і пасьля яе сьвятароў непадуладнай Сталіну і Сергію Катакомбнай Царквы расстрэльвалі бязь сьледства і суду. Сапраўдны патрыятызм і праўдзівае Праваслаўе ў такіх абставінах сышлі або ў замежжа, або знаходзіліся ў падпольлі.

Створаная жа Сталіным ілжэ-Царква, вядомая таксама як Маскоўская Патрыярхія, для выкананьня ўскладзенай на яе задачы – забясьпечыць рэлігійнае прыкрыцьцё савецкага рэжыму і яго падтрымку вернікамі – атрымала «патрыярха», праславуты «Часопіс Маскоўскай Патрыярхіі», некаторую колькасьць цэркваў і адпаведную колькасьць укаранёных у яе «епіскапат» афіцэраў НКУС.

У гэтым і заключалася тое «ўваскрэшаньне» Сьвятой Русі, пра якое апавядаюць ідэолагі Маскоўскай Патрыярхіі. Тут жа ляжыць і тлумачэньне таго, чаму яны так чапляюцца за міф аб «вялікай айчыннай» вайне і ніколі ад яго не адмовяцца. Гэты міф стаіць на той жа самай хлусьні, што і Маскоўская Патрыярхія. Ён прыкрывае таямніцу яе беззаконнага паходжаньня і апраўдвае яе здрадлівыя паводзіны падчас вайны. Прызнаць хлусьню гэтага міфа – значыць падарваць падставы існаваньня Маскоўскай Патрыярхіі.

Бо калі гэтая вайна Айчынная, то тады Маскоўская Патрыярхія зрабіла тое, што і заўсёды рабіла Руская Царква – дабраславіла праваслаўны народ на барацьбу з варожым нашэсьцем. Калі ж гэтая вайна не Айчынная, то тады і Маскоўская Патрыярхія, якая заклікала абараняць антыхрысьціянскі савецкі рэжым, аказваецца здраднікам Праваслаўя і Расеі, становіцца не гістарычнай Рускай Царквой, а тым, кім і зьяўляецца на самай справе – некананічнай структурай, якая вядзе свой пачатак не ад Госпада Ісуса Хрыста, а ад таварыша Сталіна.

Таму пра Маскоўскую Патрыярхію трэба сказаць наўпрост, што яе роля ў Савецка-германскай вайне, а пазьней у разьдзіманьні міфа аб «вялікай айчыннай» вайне зьяўляецца самай ганебнай. Актыўна эксплуатуючы хрысьціянскую фактуру і сімволіку, мітрапаліт Сергій і яго саўдзельнікі ўжылі свой падман на падтрымку злачыннага сатанінскага рэжыму, молячыся аб яго дабрадзействе і выдаючы яго за нацыянальную ўладу.

Гэтыя малітвы аб арміі Чырвонага Звера (Апок. 17:3), як аб «хрысталюбівым воінстве», гэтыя заклікі абараняць ганіцеляў Царквы, як уладу хрысьціянскую, зьяўляюцца адным з найбольш значных блюзьнерстваў ў царкоўнай гісторыі і цяжкім грахом.

Для праваслаўнага чалавека цалкам відавочна, што савецка-германская вайна можа быць «айчыннай» і «сьвятой» толькі для тых, для каго Бацькаўшчынай зьяўляецца не Русь Святая, а Саўдэпія. І нездарма праўдзівая Руская Царква ў гэтай вайне дабраслаўляла – у асобе Першагерарха РПЦЗ мітрапаліта Анастасія (Грыбаноўскага) – не Чырвоную армію, а «… усялякую зброю, якая накіроўвалася супраць чырвонай сатанінскай ўлады…».

Апалагеты мітрапаліта Сергія, якія захапляюцца яго «патрыятычнай» дзейнасьцю ў ходзе вайны, паказваюць гэтым толькі наколькі глыбока і незваротна яны страцілі духоўную сувязь зь гістарычнай Рускай Царквой і праваслаўнай Расеяй, наколькі яны не адчуваюць іх боляў і не падзяляюць іх пакут. Таму стаўленьне да савецка-германскай вайны – гэта крытэр ня толькі сапраўднага рускага патрыятызму, але ў пэўным сэнсе і крытэр сапраўднага Праваслаўя, так што той, хто лічыць гэтую вайну «вялікай айчыннай» і «сьвятой», ні рускім патрыётам, ні праўдзіва-праваслаўным хрысьціянінам уважацца ніяк ня можа.

Цяпер разгледзім другую частку міфа аб «сьвятой» вайне – менавіта сьцьвярджэньне пра быццам бы адбылае ў ходзе вайны адраджэньне Расеі й пра СССР, як пра яе законнага гістарычнага пераемніка.

Думаецца, няма неабходнасьці падрабязна тлумачыць, што ніякае адраджэньне немагчымае без праўдзівага пакаяньня ў грахах, якія прывялі да падзеньня. Гэта аксіёма хрысьціянскай маральнасьці. Мы ўжо гаварылі й паўтараем зноў, што такога пакаяньня ў граху ўдзелу ў сатанінскай рэвалюцыі, граху адступніцтва ад Веры, граху актыўнай падтрымкі антыхрыстовый улады і пасіўнага саўдзелу ў яе злачынствах рускі народ за нешматлікімі выключэньнямі ня выявіў ні падчас вайны, ні пасьля яе, ні нават да сёньняшняга дня.

Пры адсутнасьці ж пакаяньня адраджэньне становіцца крывадушшам і далей прыгожых слоў ніколі не ідзе.

Дарэмна нас сталі б запэўніваць, што гэта пакаяньне можа быць заменена ахьвярным патрыятызмам, перанесенымі пакутамі або проста страціла сэнс «за тэрмінам даўніны». Патрыятызм, які прыводзіць не да Хрыста, а пастаўлены на службу антыхрыстовага рэжыму, вядзе не да выратаваньня, а да яшчэ большага асуджэньня такіх «патрыётаў». Таксама і пакуты без пакаяньня вядуць ня ў рай, а яшчэ далей у пекла. «Даўніна» ж у духовай вобласьці дзейнічае наўпрост процілеглым чынам, чым у крымінальным праве, і кожны грэх пры працяглай адсутнасьці пакаяньня мае ўласьцівасьць не зьнікаць, а, наадварот, паглыбляцца, укараняцца і разьвівацца.

Нарэшце, выдумшчыкам небыліц пра «адраджэньне» Расеі (і нават «святой Русі») пры Сталіне, варта было б проста ўспомніць, як і пры якіх абставінах гістарычная Расея загінула. Тады пры наяўнасьці элементарнай сумленнасьці ім стане ясна і тое, як і на якіх шляхах гістарычная Расея можа адрадзіцца.

Бальшавікі, якія прыйшлі да ўлады 25 Кастрычніка 1917 г., не хавалі, што іх мэтай зьяўляецца зьнішчэньне расейскай дзяржаўнасьці. І 22 лістапада 1917 г. выдалі дэкрэт «Саўнаркама» аб адмене ўсіх законаў Расейскай дзяржавы. Сваімі наступнымі дэкрэтамі й дзеяньнямі бальшавікі распусьцілі ўсе ўрадавыя ўстановы і органы мясцовага самакіраваньня. Адмовіліся ад усіх фінансавых абавязальніцтваў (як унутраных, так і зьнешніх) і ад усіх заключаных Расеяй дамоваў. Звольнілі ўсіх рускіх паслоў. Зьнішчылі рускія: войска, паліцыю, суд (грамадзянскі ды крымінальны), школу і ўніверсітэт. Экспрапрыявалі прыватную ўласнасьць, скасавалі ўсю дзяржаўную сімволіку (у тым ліку ўзнагароды). Пазбавілі Царкву ўсіх яе правоў, г.зн. завяршылі зьнішчэнне расейскай дзяржаўнасьці. Ленінская банда цалкам разарвала прававую пераемнасьць з гістарычнай рускай уладай і ад Расеі адраклася.

На месцы зьнішчанай Расеі бальшавікі стварылі сваю ўласную таталітарную дзяржаву – СССР, якая заўсёды і ДЭМАНСТРАТЫЎНА падкрэслівала, што ў яе з «царскай Расеяй» нічога агульнага няма. У СССР само захаваньне падданства Расейскай імперыі лічылася дзяржаўным злачынствам, і кожны рускі з «царскім» пашпартам, насьцігнуты Чырвонай арміяй у Еўропе ці Кітаі, падлягаў арышту, высылцы ці расстрэлу.

Аўтары фантастычных гісторый аб пераемнасьці СССР і Расеі, пра СССР як прадаўжальніка Вялікай Расеі нібы не бачаць, што гэты «прадаўжальнік» ніколі, ні адзінага дня пераемнікам Расеі сябе не прызнаваў. Бо калі б ён гэта зрабіў, то давялося б усе скрадзеныя ў рэвалюцыю грошы вярнуць ранейшым уладальнікам, а савецкую ўладу прызнаць ўзурпатарскай. Яны ня бачаць, што стваральнікі савецкай імперыі па законах імперыі Расейскай зьяўляюцца злачынцамі, і што, калі б сапраўды Другая сусьветная вайна прывяла да аднаўленьня Расеі, то з СССР адбылося б тое самае, што зрабілі саветы зь Нямеччынай: Сталін і ўсё Палітбюро былі б павешаны, маўзалей Леніна – разбураны, ЦК ВКП(б) у поўным складзе адправіўся б на катаргу, КПСС, УЛКСМ і ЧК-ОГПУ-НКВД былі б забароненыя як арганізацыі злачынныя, а іх члены падвергнутыя адказнасьці па закону. Чырвоная армія была б распушчаная, «народны герой» маршал Жукаў ператварыўся б у самага звычайнага чырвонага ка́та, дэзерціра, здрадніка прысязе, а ўсе яго ордэны з сатанінскім пентаклем – у знакі адсутнасьці гонару, насіць якія ганебна.

Сапраўднае адраджэнне Расеі й рускай дзяржавы можа пачацца не раней, чым будзе зьнішчана савецкая (цяпер перабудаваная ў расеянскую) сістэма. І гэта зьнішчэньне зьяўляецца галоўнай і неабходнай, хоць, вядома, і недастатковай умовай такога адраджэньня. Пакуль юрыдычна, палітычна і духоўна ня будзе разарваная пераемнасьць з СССР і не адноўлена пераемнасьць зь Белай Расеяй, ўсе размовы аб адраджэньні Расеі зьяўляюцца толькі размовамі, калі не свядомай хлусьнёй.

Што да вонкавых зьмен савецкага рэжыму, якія адбыліся ў ходзе вайны і якія многія прымаюць за прыкметы адраджэньня, трэба сказаць наступнае.

Варта памятаць, што пры ацэнцы падзей і зьяў трэба глядзець не на зьнешнюю форму, а на ўнутраны зьмест. Гэта ўменьне ўбачыць за вонкавай абалонкай патаемную сутнасьць асабліва патрабуецца, калі гаворка ідзе пра падзеі перад-антыхрыстовага часу, бо антыхрыст зьявіцца як найвялікшы падманшчык і будзе імкнуцца ва ўсім зьнешнім пераймаць Хрыста, унутры ж уяўляючы поўнае адступленьне ад Яго.

З гэтага пункту гледжаньня ўсе сталінскія трукі, накіраваныя на зьмяненьне вонкавага аблічча яго рэжыму, ня маюць ніякага значэньня, бо ніколькі не закраналі самой яго сутнасьці. Сутнасьць гэтая як была, так і засталася антыхрыстовыя, як і сам Сталін зьяўляўся папярэднікам Антыхрыста. Ня бачыць гэтага можа толькі той, хто згубіў жывое пачуцьцё Хрыста.

Прыбраць з Чырвонай арміі камісараў (замяніўшы іх палітрукамі – савецкі «аналаг» палкавых сьвятароў) і перайменаваць яе ў Савецкую Сталіну было лёгка, паколькі сутнасьць бальшавіцкай арміі не ў інстытуце камісараў і не ў назве. А ў тым, што гэтае «войска» ўзброенай сілай ўкараняла бязбожны камунізм па ўсім сьвеце. Адсутнасьць камісараў не перашкодзіла сталінскім дывізіям захапіць паў-Еўропы ды траціну Азіі й усталяваць там камунізм па савецкім узоры.

Аб увядзеньнi Сталіным новых узнагарод мы павінны сказаць, што ўзнагароды Рускай арміі ў арміі Савецкай не прызнаваліся, і за нашэньне іх можна было атрымаць лагерны тэрмін. Таму праславуты маршал Георгій Жукаў, які атрымаў у Рускай Арміі Георгіеўскі крыж, пасьля таго як ён з гэтай арміі дэзерціраваў і запісаўся ў войска Троцкага, ніколі яго больш не апранаў. Нават калі хавалі савецкага маршала, то несьлі за яго труной ўсе атрыманыя ім ўзнагароды, не выключаючы самых дробязных медалёў, але ня несьлі Георгіеўскага крыжа.

Сталін, як папярэднік Антыхрыста, наогул ненавідзеў Крыж, таму ў якасьці асноўнай салдацкай узнагароды ён узяў не Георгіеўскі крыж, а прыдумаў новы ордэн Славы ў выглядзе пяціканцовай зоркі Рэмфана – старажытнага акультнага знака.

Што да ўвядзеньня пагонаў, дык тут дастаткова паказаць, што пагоны ўвялі ня толькі ў арміі, але і ў НКУС, так што лубянскія сьледчыя да 1943-га года катавалі без пагонаў, а пасьля 43-га з тым жа посьпехам – з пагонамі. І расстрэлы ў падвалах Лубянкі працягваліся, не слабнучы, не зважаючы на ​​перайменаваньне чэкісцкага «наркамату» ў чэкісцкае «міністэрства».

Замена Інтэрнацыяналу на новы сталінскі гімн можа падмануць толькі людзей духоўна сьляпых або проста тых, хто не чытаў тэксту гэтага гімна, дзе ўсхваляецца «партыя Леніна, партыя Сталіна». Свой жа тост аб «вялікім рускім народзе» Сталін сказаў тады, калі касьцяк гэтага вялікага народу ён ужо бязьлітасна зьнішчыў фізічна.

І так ва ўсім: за прывабнай абалонкай – ранейшы атэістычны і антырускі дух савецкай сістэмы. І ярчэй за ўсё гэта відаць на прыкладзе менавіта той структуры, зь якой і выйшлі вядучыя ідэолагі-тэарэтыкі «вялікай айчыннай» вайны, – на прыкладзе Маскоўскай Патрыярхіі.

Створаная ў 1943 г., па асабістым указаньні Сталіна, як філіял МГБ-КДБ, гэтая ілжэ-Царква зрабілася паслухмянай палітычнай прыладай савецкага рэжыму, але захавала пры гэтым бачнасьць Праваслаўя і выдае сябе за гістарычную Рускую Царкву. У рэчаіснасьці ж з рускім Праваслаўем яна вырабляе тое ж, што вынайдзеныя Сталінам савецкі патрыятызм і нацыянал-бальшавізм зрабілі з патрыятызмам рускім.

Зьяўляючыся правобразам ілжэ-Царквы апошніх часоў, Маскоўская Патрыярхія пад выглядам служэньня Хрысту служыць Антыхрысту і да гэтага дня, уводзячы ў зман сваю паству і постсавецкае насельніцтва Расеі, якое і цяпер жыве, практычна нічога не ведаючы аб сапраўдным Хрысьціянстве.

І гэта зусім не выпадкова, бо толькі такое асяроддзе і можа спарадзіць людзей, гатовых прыняць Антыхрыста за Хрыста і таму ня здольных адрозьніць хрысьціянскую Расійскую Імперыю ад антыхрыстовай падробкі пад яе ў выглядзе пасьляваеннага сталінскага СССР.

У заключэньне паспрабуем зразумець, якім жа чынам міф аб «вялікай айчыннай» вайне мог атрымаць такое шырокае распаўсюджаньне ў масавай сьвядомасьці і дагэтуль падтрымліваецца ня толькі намаганьнямі афіцыйнай прапаганды, але ў значнай меры і добраахвотна шырокімі пластамі людзей.

Зразумела, што для многіх франтавікоў, якія вырасьлі ўжо пры бальшавіках, удзел у гэтай вайне назаўжды застаўся самым яркім успамінам іх асабістага жыцьня. Такім людзям цяжка прызнацца самім сабе, што яны ваявалі не за правую справу, а проста былі выкарыстаныя. Для некаторых гэта страшней рукапашнага бою.

Але гэты міф падзяляецца ня толькі франтавікамі (іх амаль ужо няма), а велізарнай большасьцю нашых сучасьнікаў, якія зусім не памятаюць тую вайну.

У сталінскія часы гэты міф ахвотна прымаўся таму, што прапаноўваў зручнае прабачэньне граху адступніцтва, здрады, згодніцтва і супрацоўніцтва з бальшавіцкай уладай, у якім у большай ці меншай ступені былі вінаватыя ўсе, хто захаваў жыцьцё пад камуністамі.

Яшчэ 15-20 гадоў таму паўсюднае прыманьне гэтага міфа можна было растлумачыць татальным абалваньваньнем людзей, якія ня мелі ў тых умовах доступу да праўды і чарпалі веды аб рускай гісторыі з хлусьлівых савецкіх газет, радыё і тэлебачаньня. Але з крахам КПСС і савецкай імперыі кожны жадаючы атрымаў магчымасьць азнаёміцца ​​з наяўным гістарычным матэрыялам, асэнсаваць яго і зрабіць адпаведныя высновы [так разважаць – зусім ня ведаць масу. – Рэд.].

Цяпер, пасьля 15-ці гадоў адноснай інфармацыйнай свабоды, стала ясна, што справа не ў недахопе гістарычных ведаў. Велізарная большасьць «патрыётаў» азнаёмілася з сапраўднай гісторыяй Расеі й Другой Сусьветнай вайны, са спадчынай рускага Замежжа, з рускай праваслаўнай ідэалогіяй, але гэтае знаёмства не адхіліла іх ад савецкіх міфаў. Гэтыя ілжывыя міфы падвергліся толькі рознага кшталту ўдасканаленьням, але ў аснове сваёй не зьмяніліся.

[для любога “расейскага патрыёта” і савецкія, і расейскія міфы мала адрозьніваюцца па сваёй галоўнай уласцівасьці – яны апраўдваюць і нават узьвялічваюць галоўную для любога “патрыёта” каштоўнасьць – імперскую сутнасьць Расеі-СССР; таму і савецкія, і расейскія міфы для яго аднолькава каштоўныя; розьніцу бачаць толькі нацыянал-патрыёты – рускія нацыяналісты, бо для іх Расея без рускага народу каштоўнасьці ня мае; г.зн., што “расейскія патрыёты” (а на справе, расейскія імперыялісты) раней ці пазьней “зьядуць” і рускіх нацыяналістаў, і рускі народ, і… саму Расею; толькі пакуль яны магчымасьці такога канца не адчуваюць… – Рэд.]

Гэта датычыць і міфа аб «вялікай айчыннай» вайне, у стаўленьні да якога сучасная патрыятычная сьвядомасьць уяўляе сабой найбольш жудасную карціну.

Ствараецца ўражаньне, што нашы сучасьнікі ўжо ня здольныя думаць катэгорыямі, у межах якіх толькі й магчымае правільнае разуменьне патрыятызму. Людзі страцілі ня толькі гістарычную памяць, але і перасталі быць рускімі людзьмі ў сапраўдным сэнсе гэтага слова. Яны не разумеюць і не адчуваюць, чым і як жыў рускі чалавек на працягу стагоддзяў сваёй гісторыі, не падзяляюць яго радасьцяў і смуткаў. Страціўшы ўсе маральныя і духоўныя арыентыры, яны савецкае лічаць сваім, родным, «рускім». Барацьбу з савецкай сістэмай – «здрадай Радзіме». А сапраўдную здраду Радзіме ў выглядзе ганебнага ўдзелу ў злачынстве гэтай сістэмы – «патрыятычным служэньнем” [а мы пра што?; нават механізм зьявы паказалі. – Рэд.].

Менавіта за апошнія 15 гадоў адноснай свабоды, калі няма гвалту над сумленьнем і ўпалі многія зьнешнія перашкоды, стала ясна, што размовы аб тым, што рускага народу як гістарычнага народу больш няма, што ён штучна заменены народам савецкім і «расеянскім», не зьяўляюцца нечай фантазіяй. Гэта горкая рэальнасьць нашых дзён. Мы назіраем апошнія этапы сыходу рускага народу зь гісторыі, калі ён у большасьці сваёй масы яшчэ існуе як біялагічная разнавіднасьць, але ўжо не ўяўляе сабой гістарычнай і культурнай зьявы. І толькі тыя дзясяткі (ці ледзь сотні) тысяч раскіданых па ўсёй краіне і расьсеяных у замежы людзей, якія не забыліся пра сваю рускасьць у духоўным, дзяржаўным і гістарычным сэнсе, па сутнасьці зьяўляюцца сапраўднымі рэшткамі рускага народу. Такі на сёньня сумны вынік 88-ці гадовага [хутка 100-гадовага. – Рэд.] бальшавіцкага кіраваньня.

Міф пра «вялікую айчынную» вайну таму і зацьвердзіўся ў масавай сьвядомасьці, што цяперашняе насельніцтва краіны – гэта не нашчадкі тых, хто аказваў духоўны і фізічны супраціў бальшавізму і адстойваў сваю рускасьць да канца. Такія людзі фізічна вынішчаліся савецкай сістэмай, альбо сыходзілі ў катакомбы і замежжа. У жывых жа заставаліся тыя, хто згаджаўся адрачыся ад сваёй рускасьці й прыняць хлусьню за праўду, хто прымірыўся з бальшавізмам, пайшоў да яго ў слугаваньне, а то і сам стаў у шэрагі катаў Расеі. Сучаснае нам пакаленьне – гэта нашчадкі менавіта такіх, ужо не рускіх людзей.

І хоць нашы сучасьнікі маюць поўную магчымасьць парваць з застарэлай хлусьнёй, зьвярнуцца да Бога і зноў стаць Рускім Народам, але за нямногімі выключэньнямі яны ўпарта ідуць шляхам сваіх бацькоў і дзядоў. Ад якіх па спадчыне перанялі бязбожнасьць, згодніцтва з хлусьнёй, перакручаны патрыятызм, пакорлівасьць акупацыйнаму рэжыму і гатовасьць радавацца яго радасьцям, сьвяткаваць яго сьвяты і адзначаць яго перамогі, якія ўсе да адной ёсьць перамогі над Расеяй і Рускім народам.

І самая страшная з гэтых перамог, якая гістарычна дабіла нашу Айчыну – гэта перамога ў савецка-германскай вайне, якую выхаваныя гэтым рэжымам людзі паслухмяна называюць «Вялікай Айчыннай» вайной”.

(канец артыкула В.Росава)

Ад рэдакцыі.

Абмеркаваньне нашага стаўленьня да адзначэньня 9-маяў цяперцамі ў Беларусі й расейскай імперыякратыяй у Расеі мы вырашылі перанесьці на больш позьні час, пасьля выстаўленьня дадатковых матэрыялаў, прысьвечаных Другой сусьветнай.

 

 

Каментары (1)

  1. Siarhiej кажа:

    Моцны і абгрунтаваны артыкул! Дык што, усходнімі суседзямі беларусаў-ліцвінаў з’яўляюцца не рускія, а саўкі?

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы