Беларусь – наша зямля

Саад Мінкаілаў (на грунце апублікаваных архіўных матэрыялаў)

 

З нагоды адзначэньня цяперцамі й расейскімі імперцамі “сьвята 9-мая”, падаем яшчэ адзін артыкул. Яго аўтар разглядае праблему зусім зь іншай пазіцыі – ідэалогіі ісламу. Ацэнкі спадара Мінкаілава зьяўляюцца, на наш погляд, хаця і не ідэальнымі, але ня менш цікавымі, чым спадара Росава (узята з http://kavkazcenter.com/russ/content/2012/05/09/90496.shtml; нязначна скарочана).

Рэдакцыя.

 

“Замест зачыну

Тэма, якая кожны год становіцца прадметам абмеркаваньняў у СМІ, толькі на першы погляд, здаецца, не ўяўляе цікавасьці для маджахедаў. Штогадовае шоу ў Маскве прадказальнае. Крэмль кожны раз праводзіць пампезны 9-май, на якім запрошаныя замежнікі павінны ветліва ківаць на звыклую заяву «мы вас вызвалілі».

Узровень цяперашняй расейскай улады такі, што разьлічваць на наяўнасьць у яе хоць бы найменшага палітычнага такту не даводзіцца. А тэма хваравітая, няпростая.

Еўрапейцы памятаюць, што такое Чырвоная армія і колькі мірных еўрапейцаў яна «вызваліла» ад знаходжаньня на гэтай зямлі.

Страх перад акупантамі-«вызваліцелямі» да гэтага часу сядзіць у іх сьвядомасьці. І сёньня еўрапейцы імкнуцца не ўспамінаць, што менавіта супраць той самай Чырвонай арміі вось ужо многія гады вядуць вайну каўказскія мусульмане. Ім лягчэй супакоіць сумленьне дзяжурнай заклапочанасьцю, чым назваць рэчы сваімі імёнамі.

Бываючы ў мінулыя гады ў акупаванай чачэнскай сталіцы, яны зьдзіўляліся і ўспаміналі Дрэздэн ды Берлін 1945 г. Але і ў гэтым сумным спаборніцтве мы наперадзе. Падчас апошняга штурму рускія агрэсары толькі на Старапрамыслоўскі раён горада Джахара абрынулі снарадаў, ракет і бомбаў у два разы больш, чым на ўвесь Берлін у траўні 1945 года.

На першы погляд цяжка зразумець, зыходзячы зь якой маралі еўрапейцы арыштоўваюць Мілошавіча і на вышэйшым узроўні прымаюць Пуціна? Як стала магчымым, што англійскі каралеўскі двор, які прэтэндуе на эталон еўрапейскага арыстакратызму і дэмакратыі, не пагрэбаваў зладзіць яму пышны прыём? Чым кіраваліся еўрапейскія лідэры, дасылаючы спачуваньні Пуціну з нагоды гібелі дзяцей у Беслане? Бо не дасылалі ж яны спачуваньні Чыкаціла з нагоды задушаных ім ахьвяр?

Гледзячы на ​​ўсё гэта, становіцца зразумелым, чаму палітыку назвалі «бруднай справай».

Але куфэрак адкрываецца проста – мілошавічаў будуць адлаўліваюць і судзіць, таму што ў іх няма ядзерных боегаловак. З Пуціным будуць дэманстраваць ветласьць, нават калі ён памочыцца на ​​трыбуну штаб-кватэры Рады Еўропы.

Але, як аказалася, ёсьць і такія кіраўнікі сярод еўрапейцаў, якія могуць сказаць адкрыта і цьвёрда: «Не! Мы ня будзем ісьці ў фарватары ўстойлівай хлусьні». І гэта нешта новае для еўрапейскіх палітыкаў.

Таму сёньня абагульненыя паняцьці «Еўропа», «Захад», «міжнародная супольнасьць» не даюць нам поўнага ўяўленьня пра сутнасьць таго, што адбываецца.

 

«А кароль дык голы! ..»

Розначытаньні ў гісторыі Другой сусьветнай вайны паўсталі ня ўчора, але яны агучваліся ў розных сацыяльна-палітычных прасторах і практычна не перакрываліся.

Сёньня, у век глабальнай палітычнай перагрупоўкі, ва ўмовах лібералізацыі інфармацыйнага рынку, чапляцца за старую хлусьню – сабе ж на шкоду. Адны гэтага не разумеюць, іншыя разумеюць, але і зрабіць нічога ня могуць – новыя міфы не прыжываюцца, як бы ні выкрунтасьнічалі арганізатары сусьветнага парадку. Наступіў міфатворчы крызіс.

А як жа праўда? Ну, праўду таксама можна часам пачуць, асабліва ў такія пераломныя моманты. І запатрабаваньне на праўду заяўляе пра сябе ўсё гучней. Толькі ня трэба патрабаваць ўсю і адразу. Людзі ня могуць успрымаць праўду ў вялікай колькасьці.

Першы, хто некалькі гадоў таму на чарговы «дзевятамай» гучна сказаў «кароль голы!», была жанчына – Прэзідэнт Латвіі Вайра Віке-Фрэйберг.

Нічога новага, нечага надзвычайнага і да таго дня невядомага яна не сказала. Сказала, што чырвоная армія – гэта армія акупантаў. Сказала, што яшчэ невядома, хто прынёс сьвету больш зла – Сталін ці Гітлер (чытай, камуністычная Расея ці нацысцкая Нямеччына). Намякнула, што толькі самы апошні латыш не пайшоў бы добраахвотнікам у нямецкую армію пасьля жахаў першай сталінскай акупацыі ў 1940-41 гг. Назвала лагер Саласпілс працоўным лагерам, што наогул выклікала буру бязьмежнага абурэньня. Бо гэта быў адзін з галоўных «ужасьцікаў расейскага і сусьветнага сіянісцкага агітпрапа і лічыўся як «лагер сьмерці».

Усе гэтыя выкладкі ўжо даўно не таямніца. Нязвыкласьць моманту ў тым, што праўду агучвае першая асоба адной зь еўрапейскіх дзяржаў. Так не прынята. Кіраўнікі дзяржаў павінны запаўняць эфір асьцярожна-крывадушным калямаўленьнем, кіруючыся “прагматычнасьцю і мэтазгоднасьцю”. Хоць практычней і мэтазгодней за праўду нічога ня можа быць.

Спрэчка вакол 9 траўня, якая перыядычна ўсплывае ў СМІ, трохі нагадвае фільм Курасавы «Расемон». Калі чытач памятае, там ўдзельнікі й сьведкі адной драматычнай падзеі (забойства самурая) даюць паказаньні Суддзі. Апошні нябачны і нячутны, але яго прысутнасьць адчуваецца на ўсім працягу фільма. Кожны адхіляўся ад праўды, каб схаваць сваю непрыстойную ролю ў гэтай драме [вось адкуль выраз: “у кожнага свая праўда”. – Рэд.]. Сьведкі ходзяць каля праўды, перакручваюць падзеі, сёе-тое апускаюць, нешта недагаворваюць. Атрымалася чатыры «праўды».

Няважна, што падзея, якая адбылася, належыць да 11 стагоддзя. Гледачу ўсё зразумела – тэма фільма такая, што не губляе актуальнасьць з часоў Адама. Але мы падкрэсьліваем – спрэчка вакол 9 мая толькі «крыху нагадвае» гэты фільм.

Закранутая намі праблема ў пэўным сэнсе ўнікальная. З усёй адказнасьцю можна сьцьвярджаць, што ў агляднай гісторыі чалавецтва ня ведала такой жахлівай, цынічнай, глабальнай, шматслаёвай хлусьні, як хлусьня пра Другую сусьветную вайну.

Яна лілася на працягу дзясяткаў гадоў бясконцай плыньню з усіх магчымых рупараў, узьдзейнічаючы на ​​людскую сьвядомасьць. Два пераможцы стваралі гэтае павуціньне хлусьні – Савецкі саюз і міжнародны сіянізм. Апошні і цяпер маскіруецца пад назвай «Захад».

Абодва супернікі выпрабоўвалі ўзаемную нянавісьць, знаходзіліся ў стане халоднай вайны, жадалі адзін аднаму ўсялякага зла і пагібелі. Але як бы ні варагавалі паміж сабой гэтыя два глабальныя злачынцы, які б бруд ўзаемных выкрыцьцяў ні вылівалі перад сьветам, у адным яны былі салідарныя, пасьлядоўныя і падыгрывалі адзін аднаму. Яны не дазвалялі выкрываць асноўныя міфы пра Другую сусьветную вайну і пераглядаць «аргвысновы аб галоўнай пагрозе для чалавецтва».

І невыпадкова – бо абапіраючыся на гэтую ману, абодва змоўшчыкі перакройвалі сьвет, стваралі ідэалогію, будавалі палітыку, нажывалі грошы. Можна сабе ўявіць, які бясьсільны гнеў душыў сэрцы мільёнаў удзельнікаў і ахьвяр гэтай вайны, калі наўпрост на вачах бязьлітасна і бессаромна перакручвалі праўду. Яны не маглі супрацьстаяць гэтаму – рупар быў ня ў іх руках.

 

«Ды не-е … брэшуць ўсё!»

Людзі, некалі абкладзеныя з усіх бакоў савецкай прапагандай, маюць цяпер магчымасьць азнаёміцца ​​і зь іншымі крыніцамі й поглядамі на падзеі 2-ой сусьветнай вайны. Але і ў савецкія часы нас, маладых людзей, дзівіла тая прыкметная неадпаведнасьць паміж афіцыйнай прапагандай і аповедамі простых людзей, удзельнікаў вайны. Ня тыя апавяданьні ўвешаных медалямі ветэранаў на афіцыйных сустрэчах з падрастаючым пакаленьнем, а тыя, што ветэраны казалі ў нефармальнай абстаноўцы.

На прадпрыемстве, куды мяне накіравалі пасьля інстытута ў пачатку 1980-х, была парторгам адна пажылая руская баба – ветэран вайны і працы. Яна шмат распавядала пра вайну. Часам казала: “Немец, ён які быў? Ён як захопіць тэрыторыю, адразу пачынаў будаваць дарогі. І грунтоўна будаваў, гад!”.

Асьцярожна стараўся выпытаць у яе што-небудзь пра «жахі». Але ўсе жахі абмяжоўваліся «бамбёжкай, артабстрэлам пазіцый”, так, што «галавы нельга было падняць».

У сярэдзіне 1980-х мне даводзілася па працы быць у Курскай вобласьці, у Белгарадзе, у Старым Асколе. Часта гутарыў зь мясцовымі старажыламі, якія жылі некаторы час пад нямецкай акупацыяй.

– Ну, што дзед, лютавалі немцы, зьдзекаваліся?

– Ды не-е, не было такога … брэшуць ўсё.

– А дамы падпальвалі?

– Так, хаты палілі … Трухлявыя, старыя хаціны. Казалі – антысанітарыя. Некаторыя дамы апрацоўвалі нейкім паскудствам, эпідэміі баяліся. Людзей перасялялі ў больш ніштаватае жытло.

Апавяданьні простых людзей моцна розьніліся ад казённых «успамінаў аб вайне». Распавядалі, што немцы кватаравалі ў кожным доме па некалькі вайскоўцаў. Ужасьцік з «адбіраньнем апошніх прадуктаў» у мірнага насельніцтва абвяргалі зь нейкай злосьцю. Аказваецца, прадуктаў у немцаў было «хоць заваліся». Быў нават шакалад. Апісвалі вялікія круглыя ​​кансервы з рыбай, што «хапала чалавек на дзесяць», тушонкі розныя. Да дзецей мясцовых добра ставіліся, песьцілі шакаладам, ледзяшамі. Падчас авіяналётаў немцы хапалі дзяцей у першую чаргу і хавалі ў склепе.

Адна старая жанчына распавядала, што падчас адступленьня немцы забіралі частку хатніх жывёл. З трох цялят забіралі двух, калі было два, забіралі аднаго. (І гэта ў момант адступленьня!).

Гэтыя апавяданьні зьдзіўлялі на фоне татальнай дэманізацыі немцаў.

Адзін пажылы рабочы са Старога Асколу на маю каронную правакацыю: «Ну што, далі́ вам немцы падчас акупацыі?» – адказаў – «Чаго там далі, ды нічога не далі… Нармальна пры іх 2 гады пажылі. А вось калі нашы прыйшлі, вось тады нам да-алі! Два гады без права перапіскі. Шмат хто ў лагер трапіў ні за панюх тытуню. Мой бацька таксама. Ён не вярнуўся з лагера, там жа і памёр. Мы з маці ўдваіх засталіся, галадалі…».

 

Міфы разбураюцца

Вядома, узнавіць рэальную гісторыю 2-ой сусьветнай вайны – задача хоць і выканальная, але ня зь лёгкіх. Пры бачным багацьці крыніц, як заходніх, так і расейскіх, паўсюль выяўляецца практычна аднолькавы ідэалагічны штамп:

– “Другую сусьветную вайну развязала фашысцкая Нямеччына (хаця і Савецкі саюз не бязгрэшны)”;

– “фашызм (антыюдаізм) зьяўляецца сусьветным злом і чумой XX стагоддзя”;

– “многія народы пацярпелі ў гэтай вайне, але больш за ўсіх – габрэі. Халакост зьяўляецца галоўным злачынствам гэтай вайны. Увесь сьвет абавязаны павініцца перад габрэямі без тэрміну даўнасьці”;

(Заўвага: апошняя “тэорыя” насаджаецца галоўным чынам на Захадзе. У Расеі «Халакост» афіцыйна не адмаўляюць, але ставяцца халаднавата. Тут акцэнты іншыя. Ад квятчаста-манументальнага клікушаства да сухой мемуарнай брахні. Ва ўсім прысутнічае праўда, зьмяшаная з хлусьнёй, каб схаваць сутнасьць)

– “асноўны цяжар вайны вынес на сабе “вялікі рускі народ” і больш за ўсё страт панёс менавіта савецкі (рускі) народ. Ён жа вызваліў Еўропу ад фашысцкага прыгнёту. А цяпер некаторыя еўрапейскія дзеячы хочуць перапісаць гісторыю 2-ой сусьветнай вайны, дзе спрабуюць паставіць пад сумнеў факт свайго «вызваленьня». Гэта недапушчальна!

Разгубленасьць рускіх можна зразумець, бо міфалагізаванае адлюстраваньне гэтай вайны было масава прышчэплена ім на ўзроўні рэлігійнай свядомасьці. І для рускіх сьвяткаваньне 9 мая стала больш абавязковым, чым велікоднае шэсьце ў дарэвалюцыйнай Расеі.

Але ў апошні час сталі здабыткам шырокай грамадскасьці аб’ектыўныя дасьледаваньні і дакументы, якія паказваюць гэтую вайну ў іншым сьвятле. І гэта нягледзячы на ​​глабальную цэнзуру. Міфы абрынаюцца на вачах. Працэс пайшоў… 

 

«Чырвоная армія ўсіх мацней»

Сучасныя тэхналогіі доступу да інфармацыі дазваляюць прадставіць дастаткова аб’ектыўную карціну 2-ой сусьветнай вайны. Хаця памылак у дэталях, прыватнасьцях не пазьбегнуць, таму што апісаньне любых значных падзей таго часу перагружана ладнай доляй дэзынфармацыі й падвергнута ідэалагічнай цэнзуры.

Для адэкватнай ацэнкі гэтай вайны неабходна ўдакладніць многія паняцьці. Найперш важна вызначыцца ў пытаньні – ці была гэта перамога рускага народу або перамога ўсіх народаў Савецкага саюзу? Многія рускія згаджаюцца “дзяліцца перамогай”, каб лішні раз «не спрачацца зь іншародцамі», тым больш што надзея на аднаўленьне «ранейшай дзяржавы» цалкам ня згасла.

Але ў гэтым пытаньні трэба быць аб’ектыўнымі. Калі ў батальёне 55% рускіх, а астатнія 45% складаюць казахі, грузіны, башкіры, мардва, татары й іншыя народы. Як яго назваць? «Савецкім батальёнам»? «Інтэрнацыянальным» батальёнам? Можна назваць і так, але такія назвы не падыходзяць і не прыжываюцца. Гэта рускі батальён! Паколькі руская псіхалогія і культура зьяўляюцца дамінуючымі ў гэтым батальёне. Нават калі з рускіх у гэтым батальёне быў усяго толькі адзін абруселы камандзір-татарын, то і гэтага дастаткова, каб батальён назваць «рускім».

Заходнія палітыкі не ўскладнялі сабе жыцьцё, падбіраючы тэрміны. Казалі проста: «рускія прарвалі абарону», «рускія войскі фарсіравалі Днепр”, “рускія ўвайшлі ва Ўсходнюю Прусію». І мелі рацыю [гэтае меркаваньне аўтара рэдакцыя не падзяляе. – Рэд.].

Наступнае пытаньне, у якое неабходна ўнесьці яснасьць – гэта так званая перамога рускага народу. Ці перамог рускі народ? Калі перамог, то ў чым гэтая перамога выяўляецца?

Тут філасофскія дыскусіі залішнія. Усе ведаюць, што нічога ня выйграў ні просты салдат, ні народ у цэлым. Правільна будзе сказаць: хтосьці перамог за кошт рускага народу. А хто перамог? – Гэта асобная размова.

Вядома, ні адзін з сучасных палітыкаў ня будзе казаць праўду да канца. Рускі народ, як ніякі іншы, зьяўляўся зручным аб’ектам эксплуатацыі і танным інструментам глабальнай палітыкі для любога, хто пануе ў Крамлі.

Наколькі гэтая вайна патрэбная была рускаму народу, і наколькі гэты народ любіў бальшавіцкі ўрад на чале са Сталінам, стала ясна ўжо ў першыя месяцы вайны. Вядома, што савецкі правадыр знаходзіўся ў стане прастрацыі 11 дзён і ўпершыню выступіў са знакамітым зваротам “дарагія браты і сёстры …» толькі … 3 ліпеня.

Разважаючы пра прычыны дэпрэсіі правадыра, расейскія (савецкія) гісторыкі зьвярталіся да выдумак, якія загадзя выключалі наяўнасьць мазгоў у слухачоў. Тут і «нечаканасьць», і «вераломства немцаў», і «няскончанае пераўзбраеньне арміі», і «бесталаннасьць камандзіраў». Усё, акрамя праўды.

Сталіну было чаму запасьці ў прастрацыю, бо ён зразумеў, у якім рэчышчы будуць ісьці падзеі. Рускія войскі павальна здаваліся ў палон немцам. Усе, акрамя частак НКУС. Па афіцыйных дадзеных, 3 млн. 800 тыс. здаліся за тры першыя месяцы вайны. Крэмль апынуўся ў крытычным стане.

Гэтая праўда не ўпісваецца ў тую грувасткую хлусьлівую карціну, на якую прымушаюць маліцца да гэтага часу. Немцы затрымліваліся толькі таму, што не пасьпявалі раззбройваць і арганізоўваць лагеры для ваеннапалонных. Ужо ў пачатку кастрычніка 1941-га яны ўшчыльную падышлі да Масквы.

Невядома, колькі б доўжылася ціхая паніка Сталіна, але, кажуць, вывеў яго са ступару і ўгаварыў выступіць са зваротам да народу Лаўрэнцій Берыя. Як любы авантурыст, які зрабіў кар’еру на крыві, Берыя ўсьведамляў, што адступленьне выключана ў прамым і пераносным сэнсе. І ён выкарыстаў найменшую магчымасьць выправіць сітуацыю.

Ведаючы, што рускі мужык ня мае намеру ваяваць і будзе адступаць аж да Японскага мора, Берыя стварыў заградатрады з адданых яму частак НКУС. Дзякуючы такой тактыцы, зімой 1941-га пад Масквой прасоўваньне германскіх войскаў было прыпынена.

Вядома, адначасова былі задзейнічаныя й іншыя рэсурсы: прапагандысцкія, ідэалагічныя. Была праведзена каласальная арганізацыйная праца па мабілізацыі і перагрупоўцы тылу. Быў задзейнічаны навукова-тэхнічны патэнцыял. Усё гэта агульнавядомыя моманты. Але самае галоўнае – Сталін і Берыя знайшлі такое спалучэньне жорсткай пугі (пакараньня) і перніка (ўсхваленьня), якое паставіла рускага мужыка на сваё звыклае месца.

Да кожнага народу ўжылі свой падыход. Чачэнцаў, да прыкладу, расхвальвалі за тое, што яны ў свой час не скарыліся ні манголам, ні Тамерлану. Іншыя народы таксама атрымалі сваю порцыю гістарычнай лісьлівасьці. Адкрыліся цэрквы і нават мячэты. Але галоўная ўвага надавалася рускім. Нягледзячы на ​​тое, што «вялікі рускі мужык» выдатна падкузьміў Сталіну, выхаду не было, бо менавіта пад яго, рускага мужыка, будавалі Чырвоную армію.

Далейшая тактыка вядзеньня вайны была гістарычна абкатаная. Мужыка можна было бесперапынна гнаць на нямецкія лініі, не лічачыся са стратамі. Але на гэты раз былі іншыя маштабы. Ні сьвет, ні Расея ня ведалі яшчэ вайны, у якой цана людскага жыцьця ўпала б так нізка.

 

Рускі сьлед

Падрыхтоўка да сьвяткаваньня 9 мая заўсёды ідзе ледзь не на ўзроўні стратэгічнай звышзадачы. Па тэлебачаньні паказваюць, як ваенны міністар з энтузіязмам інфантыльнага пераростка дакладае Пуціну, як будуць праходзіць масоўкі на Чырвонай плошчы. Да юбілею ветэранам дадаюць нейкія рублі.

Адбітак трагікамічнасьці ва ўсім, што ініцыюе расейскае кіраўніцтва, абумоўлены вядомымі прычынамі. Упершыню ў Крэмль патрапілі людзі, якія зайшлі адразу з вуліцы. Без усялякіх прамежкавых узыходжаньняў. Адсюль і ўзровень са схільнасьцю да «смачных» выразаў, таннай пампезнасьці й прадказальнай прымітыўнасьцю ў палітыцы.

Але бяду пагаршае яшчэ тое, што гэтыя людзі запанавалі ў Крамлі ў момант развалу старых міфаў і адсутнасьці новых. Ліхаманкавы пошук новай “нацыянальнай ідэі” прыводзіць да старога русізму, вакол якога наўрад ці аб’яднаюцца астатнія народы. Штогадовыя ўрачыстасьці 9 мая – гэта адчайная спроба захаваць міф аб «вызваленчай місіі», хоць бы для ўнутранага карыстаньня.

Між тым, у замежным друку перыядычна зьяўляюцца артыкулы пра зьверствы Чырвонай арміі на тэрыторыі Нямеччыны. Натуральна, гэта ня можа не выклікаць буру абурэньня з расейскага боку, якая расцэньвае іх, як «заказныя паклёпніцкія артыкулы». Пры гэтым расейскі МЗС, аператыўна рэагуючы ці ледзь ні на кожную публікацыю ў замежных СМІ, выстаўляе сябе ў кепскім сьвятле.

Вось вытрымкі з кнігі Макса Гасьцінгса “Армагедон: бітва за Нямеччыну, 1944-45” ​​(‘Armageddon: The Battle For Germany 1944-1945’), апублікаваную на ІнаСМІ.

«Першае ўварваньне рускіх ва ўсходнія раёны Нямеччыны адбылося ў кастрычніку 1944 г., калі часткі Чырвонай Арміі захапілі некалькі прыгранічных вёсак. Праз 5 дзён яны былі выбітыя адтуль, і перад вачыма гітлераўскіх салдат паўстала неапісальная карціна. Наўрад ці хоць адзін жыхар пазьбег сьмерці ад рук рускіх салдат. Жанчын крыжавалі на дзьвярах хлявоў і перавернутых вазах, або, згвалціўшы, душылі гусеніцамі танкаў. Іх дзяцей таксама па-зьверску забілі. Сорак французскіх ваеннапалонных, якія працавалі на навакольных хутарах, меркаваныя вызваліцелі расстралялі. Той жа лёс напаткаў і прызнаных нямецкіх камуністаў. Дзеяньні чырвонаармейцаў не былі праявай бессэнсоўнай жорсткасьці – гэта быў метадычны садызм, яні не саступаў дзеяньням саміх нацыстаў».

Любы народ, які меў калі-небудзь няшчасьце сутыкнуцца з рускай ваеншчынай, ня будзе сумнявацца ў рэальнасьці дадзенага апісаньня.

Вугорац раскажа вам, як у 1956 г. у Будапешце рускія танкісты, раздушыўшы мірную дэманстрацыю, змывалі з гусеніц чалавечыя кішкі на беразе Дуная. Чэх пацьвердзіць вам, як тыя ж танкі раздушылі «Пражскую вясну». Грузін не забудзе, як рускі сьпецназ сапёрнымі рыдлёўкамі забіваў цяжарных жанчын на вуліцах Тбілісі. Шмат што могуць распавесьці пра «рускіх вызваліцеляў» фіны, немцы, прыбалты, палякі, украінцы.

Што тычыцца, да прыкладу, чачэнцаў, то нас наогул немагчыма зьдзівіць рускімі зьверствамі. У 1944 г., падчас дэпартацыі, войскі НКУС жыўцом спалілі ў горным чачэнскім сяле Хайбах звыш 700 яго жыхароў з-за таго, што не хапіла грузавікоў для дастаўкі гэтых людзей у Грозны. А ў 21 стагоддзі варварскае бязьмежжа рускай салдатні ў Чачні адрозьніваецца толькі адным – яно доўжыцца ня некалькі месяцаў, як было ў Еўропе, а вось ужо 18 гадоў.

Але вернемся да кнігі Гасьцінгса. У аўтара даволі шмат спрэчных параўнаньняў. Выраз «… жорсткасьць, … якая не саступае дзеяньням саміх нацыстаў», ёсьць звыклая рыторыка, навеяная пасьляваеннай прапагандысцкай усталёўкай. Няма дакументальных прыкладаў, каб немцы дзейнічалі падобным чынам. Мастацкія выдумкі габрэйскіх пісьменьнікаў і савецкая прапаганда ня ў лік. Жорсткасьць, якую выяўлялі немцы, не выходзіла за рамкі той жорсткасьці, якая характэрная для вайны наогул. Гэта была жорсткасьць, якую выяўляла любая еўрапейская армія, і толькі. У гэтай сьферы ніхто ня можа параўнацца з рускімі [кітайцы могуць – Рэд.].

Прыкладна тое ж апісваецца ў артыкуле Ральфа Георга Рэўта («Die Welt», Германія), 22 лютага 2005 г.:

«Так, савецкія перадавыя танкавыя часткі зьмялі сваімі гусеніцамі абоз з бежанцамі паўднёвей горада Гумбінэн пад Гросвальтэрсдорфам на р. Ромінце. У Немерсдорфе на р. Ангерап ваеншчына зладзіла сапраўдную крывавую бойню. Яны прыбівалі цьвікамі да брамы хлявоў згвалчаных жанчын, праломвалі прыкладамі галовы маленькім дзецям. Амаль усе людзі там “былі па-зьверску забітыя, за выключэньнем тых, хто быў забіты стрэлам у патыліцу”, – распавядала адна сьведка пасьля заканчэньня Другой сусьветнай вайны».

Але рускія ня любяць успамінаць, як яны праломвалі галовы маленькім дзецям. Яны прапанавалі сьвету іншую версію – помнік савецкаму воіну-«вызваліцелю», які трымае ў адной руцэ меч, а ў другой – дзіця.

Адна з галоўных пераваг пераможцы – магчымасьць навязаць пераможанаму сваю хлусьню. Калі ж пераможаны не згаджаецца з прапанаванай хлусьнёй, то ён не пераможаны.

Мы з шкадаваньнем вымушаны прызнаць, што Нямеччына, Еўропа і ўвесь астатні сьвет сьхіліліся перад накінутай ім хлусьнёй…

 

«Забівай! Немцы – гэта ня людзі!»

У артыкулах заходніх публіцыстаў раскрываецца роля некаторых людзей у трагедыі немцаў:

«… савецкія ўлёткі заклікалі чырвонаармейцаў забіваць і гвалціць. “Забівай! Немцы – гэта ня людзі!”, “Здушы сілай расавую фанабэрыстасьць нямецкіх жанчын, хай яны будуць тваёй законнай здабычай!” –  заклікалі мільённыя тыражы гэтых памфлетаў. Аўтарам незлічонай колькасьці заклікаў да забойстваў быў пісьменьнік і прыхільнік Сталіна Ільля Эрэнбург. З восені 1944 г. агітацыя Эрэнбурга па волі Сталіна дасягнула свайго апагею ў выглядзе перакручаных заклікаў да бясчынстваў у дачыненьні да нямецкага грамадзянскага насельніцтва. Англійскі карэспандэнт у Маскве Аляксандр Верт (Alexander Werth) паказваў, што ў Эрэнбурга быў “проста геніяльны талент выклікаць нянавісьць да немцаў”».

Аляксандр Верт неўсьвядомлена або наўмысна кажа напалову праўду. Не адзін Эрэнбург ўзбуджаў ў людзях мэтанакіраваную нянавісьць у стаўленьні да немцаў. Сотні й тысячы габрэйскіх пісьменьнікаў, журналістаў, драматургаў, кінарэжысёраў, гісторыкаў працавалі над тым, каб намовіць усяму сьвету нянавісьць да нямецкага народу. Але ўсё роўна сіяністы не змаглі дамагчыся жаданага выніку. У выніку неверагодных намаганьняў міжнароднаму габрэйству атрымалася накласьці афіцыйнае кляймо толькі на перыяд гітлераўскай Нямеччыны. І тое афіцыйнае. Пры ўсім стараньні ў іх не атрымлівалася доўга падаграваць нянавісьць да немцаў і зусім немагчыма было выклікаць спачуваньне і сімпатыі да габрэяў, якія бессаромна канструявалі хлусьню на вачах у пакаленьня вайны.

«Катастрофа, якая вылілася ўслед за ўступленьнем савецкіх войскаў, не мае паралеляў ў сучаснай еўрапейскай гісторыі”, – зрабіў запіс амерыканскі дыпламат Джордж Ф. Кенан».

І сапраўды, тыя ўражвальныя зьверствы, што выраблялі рускія на акупаваных нямецкіх землях, ня маюць аналагаў у еўрапейскай гісторыі. Але зь іншага боку ні адна армія сьвету не была пастаўлена ў такія ўмовы, у якіх знаходзілася Чырвоная армія. У гэтай арміі лічылася нармальным ставіць бессэнсоўныя задачы і кідаць людзей на відавочную сьмерць.

Савецкае ваеннае камандаваньне разумела, што рускай арміі трэба нейкае паслабленьне. Немагчыма цалкам кантраляваць масу, у якой не заставалася шанцу выжыць. Толькі пры штурме Кенігсберга паклалі столькі савецкіх салдат, колькі Вялікабрытанія страціла за ўвесь час Другой сусьветнай вайны [па некаторых зьвестках большасьць з гэтых былі беларусамі. – Рэд.]. І тады зразумела, што гэтая забітая страхам, лютасьцю, асуджанасьцю ўзброеная маса, якая да таго ж ня верыла ў Бога, па-іншаму сябе паводзіць і не магла. Таму Сталін пэўны час ня ўмешваўся ні ў крывавую вакханалію салдат, ні ў людаедскія заклікі такіх, як Эрэнбург. Але праз некаторы час Сталін абцяў Эрэнбурга, парэкамендаваўшы ня блытаць «нацысцкае кіраўніцтва Нямеччыны з усім нямецкім народам».

 

«Га́ды фашысты!»

Спрэчка вакол 60-гадовага юбілею «Дня перамогі» (або заканчэньня Другой сусьветнай вайны), якая разгарнулася ў 2005 годзе, і наступныя дыскусіі на гэтую тэму маюць складана матываваны падтэкст. Хоць у гэтай палеміцы пакуль шмат чаго не дагаворваюць, але і тыя выказваньні, што дазваляюць сабе некаторыя еўрапейскія палітыкі, вельмі знакавая зьява. Сьмельчакоў караюць, іх выключаюць з партый, з парламентаў, за іх перад габрэямі просяць прабачэньня першыя асобы дзяржавы, але гэта не мяняе палітычную атмасьферу. Грамадскія настроі, якія сёньня зьяўляюцца пераважнымі ў Заходняй Еўропе, ізраільскі журналіст Давід Шэхтэр назваў «антысеміцкім пажарам».

Лічыцца, што справакавана гэта вайной у Іраку [І Аўганістане. – Рэд.], якую сіяністы навязалі насуперак пратэстаў пераважнай часткі народаў Еўропы і астатняга сьвету.

Становішча пагаршаецца тым, што на хаду бессаромна зьмяняюцца палітычныя лозунгі – ад барацьбы з праславутым «міжнародным тэрарызмам» і пошуку зброі масавага зьнішчэньня, да «зрынаньня тыранічных рэжымаў». Але гэта толькі бачная частка айсберга. Супярэчнасьці на самай справе больш глыбокія і застарэлыя.

Вось як тлумачыць еўрапейскае бурленьне нейкі Дзьмітры Яўстаф’еў у артыкуле «Свае і чужыя» ў РІА Навіны, які быў апублікаваны некалькі гадоў таму напярэдадні т.зв. «60 гадовага юбілею перамогі».

«З усіх кутоў еўрапейскага паўвострава раздаюцца каментары аб тым, што Расеі ня варта падкрэсьліваць сваю ролю ў перамозе над фашызмам. Дый наогул усталяваны савецкімі войскамі рэжым ва Усходняй Еўропе быў яшчэ горшы за фашызм. Гэта было б проста крыўдна, калі б не адлюстроўвала адну глабальную палітычную тэндэнцыю ў сучаснай Еўропе. Называецца гэтая тэндэнцыя проста і страшна – палітычная рэабілітацыя фашызму».

Далейшая пастаноўка пытаньняў і развагі паказваюць, што «дзяжурная» крыўда за Расею не зьяўляецца галоўным момантам яго гістарычнага аналізу. Аўтар спрабуе растлумачыць карані антыгабрэйскіх настрояў у Еўропе. Для гэтага ён выкарыстоўвае тэрмін «фашызм», бо слова «антысемітызм» ні ў каго, акрамя габрэяў, адмоўных эмоцый не выклікае.

«Чаму вонкава цывілізаваная Еўропа такая дабратлівая да фашызму? Адказ можа быць страшным, напрыклад, такім: таму што фашызм – неад’емная частка еўрапейскай цывілізацыі, а фашысты для еўрапейца – свае. Карацей кажучы, савецкі салдат – чужы, і таму ён акупант, а гітлеравец – «свой», такі ж еўрапеец, які не выклікае неадкладнага адрынаньня. І фашызм неадкладнага адрынаньня не выклікае. Я ня маю на ўвазе фашызм побытавы, калі па вуліцах разгульваюць лысагаловыя малойчыкі. Я маю на ўвазе той фашызм, які квітнее і ў парламентах, і ў элітных клубах, і ў добрапрыстойных сямействах».

Аўтарам рухае глыбокае расчараваньне і занепакоенасьць тым, што еўрапейская эліта не жадае ў далейшым падтрымліваць пасьляваенныя міфы. Гаворачы пра вайну, ён вымушаны прызнаць, што ідэі Гітлера знаходзілі найжывая водгукі ў еўрапейскіх народаў.

«Па-першае, Еўропа ніколі фашызму не супраціўлялася. Яна яму пакланілася … было трыўмфальнае шэсьце фашызму па Еўропе. Ключ паразы Францыі – ня ў тактыцы Гудэрыяна, а ў тым, што французы не хацелі змагацца супраць «сваіх».

 

Далей, яшчэ цікавей.

“Вы будзеце сьмяяцца», – піша аўтар, – «Але галоўны лозунг фашызму – не барацьба за жыцьцёвую прастору для немцаў, а ідэя аб’яднанай Еўропы».

Вось яно як было! Значыць, Гітлер стаў на абарону ня толькі Нямеччыны, але ўсяго еўрапейскага кантынента! І атрымаў ухваленьне ўсёй Еўропы. Выходзіць, прапанова Фрэйберг, што трэба яшчэ параўнаць, хто прынёс сьвету большае зло – Сталін ці Гітлер, зробленая нездарма?

«І паверце мне», – кажа яна, – «калі Вы аднойчы падлічыце ахьвяры яго (Сталіна) панаваньня, то прыйдзеце да жахлівых вынікаў».

Значыць, нездарма Чэрчыль і Рузьвельт ў 1943 годзе шукалі саюзу зь Гітлерам? Яны выбіралі меншае зло. Але, калі паслухаць Яўстаф’ева, то еўрапейцы, наогул, не лічылі Гітлера злом. Варта паверыць яму, таму што ён са злосьці кажа праўду.

«Так што ідэалогія фашызму, адроджанага сьвядома або інстыктыўна брусельскімі чыноўнікамі, ня проста запаўняе ідэалагічны вакуум у Еўропе» – піша Яўстаф’еў, – «яна вяртае еўрапейца ў звыклы сьвет, зь якога яго ў 1945 годзе выцягнуў савецкі салдат з аўтаматам ППШ, нанёсшы еўрапейскаму бюргеру непапраўную траўму … І мяркуючы па тым, як усё больш модным становіцца ў Еўропе ненавідзець Расею і рускіх (досыць паглядзець на ўхваляльныя калыханьні галавой еўрачалавекаў на чарговае хамства латвійскай прэзідэнтшы Фрэйдберг), Еўропе – за выключэньнем, паўтаруся, Нямеччыны (і тут ужо ўсё роўна, чыя гэта заслуга, саміх немцаў або доблесных органаў НКУС) – падабаецца ўсмоктваць у сябе фашызм».

Ну, што тут можна каментаваць. Не атрымліваецца ў аўтара вытрымліваць тон «аб’ектыўна-гістарычнай» інтэрпрэтацыі. Злараднасьць з нагоды «заслугі доблесных органаў НКУС» у «палітычным выхаваньні» немцаў прадыктавана нянавісьцю супляменьнікаў Эрэнбурга да еўрапейцаў наогул і да немцаў у асаблівасьці. Адначасна гэта лісьлівы пасыл духу русізму чэкізму, які насаджаецца Крамлём. Не таму, што самім габрэям ад гэтага лепш – цяпер важна падаграваць любы контр’еўрапейскі праект.

Наогул артыкул Яўстаф’ева характэрны тым, што ў ім назіраецца некаторы адыход ад звыклых пасьляваенных стэрэатыпаў і прапануецца глядзець на рэаліі ў больш шырокім гістарычным кантэксьце.

Хочам зноў нагадаць чытачам, што пасьляваенныя міфы ствараліся Савецкім саюзам і міжнародным сіянізмам. І нягледзячы на ​​наймацнейшую варожасьць паміж імі, якая часам падводзіла сьвет амаль да ядзернага канфлікту, два гэтыя лагеры захоўвалі табу на міфы Другой сусьветнай вайны [захоўваюць і цяпер. – Рэд.].

З паразай і распадам Савецкага саюзу і сацыялістычнай сістэмы міжнародны сіянізм застаўся адзіным «легітымным» захавальнікам пасьляваеннай хлусьні [гэта ў сярэдзіне 1990-х было так, цяпер усё вярнулася “на колы свая”. – Рэд.]. Але перамога ў халоднай вайне стала палкай аб двух канцах. Аказалася, адзін бок няздольны захоўваць недатыкальнасьць міфаў Другой сусьветнай, бо адна рука няздольная пляскаць у ладкі.

Было б няправільна думаць, што будаўнікі новага сусьветнага парадку не чакалі краху пасьляваенных міфаў. Проста не разьлічылі час. Ужо ў ходзе насталага ідэйнага крызісу быў на хаду выдуманы жупел «міжнароднага тэрарызму». «Ужасьцік» настолькі абстрактны і непераканаўчы, што нават яго апалагеты вымушаныя прызнаць яго недзеяздольнасьць. Такога ж меркаваньня і наш аўтар. Ён кажа:

«Цяпер ужо зразумела, што спроба ператварыць барацьбу з тэрарызмам у глабальны ідэалагічны імператыў правалілася. І цяпер перад намі стаіць задача замяніць яе нечым, здольным сапраўды вырашаць задачы пабудовы новага сусьветнага парадку на больш справядлівай аснове. Было б выдатна, калі б ЗША і Расія змаглі б стаць асновай глабальнай антыфашысцкай кааліцыі. Бо палітычная рэабілітацыя фашызму ў Еўропе, якую мы назіраем, больш за ўсё пагражае менавіта нашым двум краінам, якія арганічна адмаўляюць фашызм як ідэалогію і як палітычную практыку. Бо ў мінулы раз еўрапейскі фашызм, вядома, пайшоў на Усход. Але спачатку ён вельмі ўдала схадзіў на Захад. А ў Еўропы на Захадзе цяпер ЗША».

Але падзеі разьвіваюцца настолькі імкліва, што палітычныя мары Яўстаф’ева можна назваць нязбытнымі мроямі. Пасьля ірацкай [і аўганскай. – Рэд.] авантуры фашысцкія (антыгабрэйскія) настроі ўжо набіраюць сілу ў ЗША.

У заключэньне гэтай часткі пададзім выказваньні аднаго вельмі папулярнага ў Еўропе аўтара.

«Верхавіна габрэяў [сіянакратыя. – Рэд.] пануе над чалавецтвам ўсё мацней і цьвярдзей, імкнецца даць сьвету сваё аблічча і сваю сутнасьць. Габрэі ўсё крычаць, што ёсьць жа і паміж імі добрыя людзі. О, Божа! Ды хіба ў гэтым справа? Ды і зусім мы не пра добрых або благіх людзей зараз гаворым. Хіба нябожчык парыжскі Джэмс Ротшыльд быў благі чалавек? Мы гаворым аб цэлым і пра ідэю яго, мы гаворым пра жыдоўствуючых і пра ідэю жыдоўскую, якая ахоплівае ўвесь сьвет, замест «няўдалага» хрысьціянства…».

Гэтыя словы, відавочна «фашысцкія» па версіі Яўстаф’ева, выказаў у свой час ніхто іншы, як Фёдар Дастаеўскі. Але вось бяда, гэтага пісьменьніка ні тое што ў «фашысты», нават у «антысеміты» запісаць нельга – занадта папулярнае імя ў Расеі і ў Еўропе.

 

Удакладнім, хто каму павінен дапамагчы?

Вайра Віке-Фрэйберг выказала ў 2005 годзе ня ўсё, што яна ведала пра Другую сусьветную вайну. Яна доўгі час жыла ў Канадзе і, вядома, як ніхто іншы павінна быць у курсе знакамітага судовага працэсу над Эрнэстам Цундэлем, які ініцыявала сіянісцкае лобі ЗША.

Праходзіў гэты судовы працэс у той жа Канадзе і доўжыўся 8 гадоў. Прычынай паслужыла кніга Цундэля «Шэсьць мільёнаў – страчаны і знойдзены», напісаная зь нямецкай скрупулёзнасьцю, строга заснаваная на дакументах і фактах, якая адкрыла перад сьветам хлусьню пра «газавыя камеры», «крэматорыі», пра «Халакост».

Чытач пры жаданьні сам можа азнаёміцца ​​з гэтай кнігай, на старонках сайта «Рускае неба» (http://www.rus-sky.org/?f). Вось некаторыя вытрымкі зь яе:

«Канцлагер Асьвенцым каля Кракава зьяўляецца месцам, дзе нібыта былі забітыя мільёны габрэяў. Адразу пасьля вайны сьцьвярджалася, што ў лагерах Дахаў і Берген-Бельзэн таксама праводзіліся масавыя забойствы ў газавых камерах, але неўзабаве стала відавочным, што там газавых камер не было. Тады гісторыя пра генацыд была ссунутая на ўсход, у лагеры на тэрыторыі Польшчы, асабліва Асьвенцым. Паколькі тыя лагеры знаходзіліся ў савецкай зоне акупацыі, то ніхто ня мог на свае вочы пераканацца, наколькі праўдзівыя былі гэтыя сьцьвярджэньні. На працягу 11 гадоў пасьля заканчэньня вайны саветы не дазвалялі нікому наведваць Асьвенцым. У гэты час яны праводзілі работы па зьмене аблічча лагера, каб надаць яму выгляд, адпаведны легендзе аб мільёнах там зьнішчаных. Яны нават пабудавалі дымавую трубу, якая не вяла ні да якой печы! Гэта не адзіны такі трук … У Бабіным Яры, напрыклад, большасьць там пахаваных ахьвяраў загінулі ад рук катаў ГПУ і НКУС – іх там закопвалі з пачатку 1920-х гадоў. Аднак там стаіць помнік, які сьцьвярджае, што ў Бабіным Яры менавіта немцы расстралялі 200 тыс. мірных жыхароў. Потым саветы нават зрабілі так, што Бабін Яр затапіла тысячамі тон бруду і гліны пасьля штучна выкліканага прарыву дамбы ў Сырцах».

«Нямецкі інжынер Гермар Рудольф, які правёў навуковае дасьледаваньне на тэму магчымасьці забойства людзей у памяшканьні Асьвенцыма, падаваным як газавая камера, быў асуджаны на 18 мес. пазбаўленьня волі! І гэта нягледзячы на ​​тое, што ў яго дакладзе не было ні аднай заявы палітычнага характару!».

Маё пакаленьне захапіла час татальнага супрацьстаяньня дзьвюх сістэм. Тэрміналогія сацыялізму сёньня не ў хаду. Сёньня карыстаюцца палітычнай тэрміналогіяй Захаду. Той, як вядома, называўся «вольным сьветам», а краіны сацыялізму адносілі да «таталітарных рэжымаў». Але пасьля таго, як упала “жалезная заслона” і людзі рынуліся знаёміцца ​​са «свабодным сьветам», то пасьля першых захапляльных уражаньняў навізны паўсталі пытаньні. Галоўнае пытаньне, якое напрошваецца: “А ці такі вольны гэты «свабодны сьвет”? ”

Затым узьнікала маса дадатковых пытаньняў. Напрыклад:

– Чаму Ёшка Фішэр, які нарадзіўся праз тры гады пасьля заканчэньня Другой сусьветнай недзе ў «Ізраіль», у бытнасьць міністрам замежных спраў Нямеччыны апранае ярмолку і просіць прабачэньня за пакаленьне немцаў, якіх ён у вочы ня бачыў?

– Дапусьцім, «Халакост» гэта не высмактаная з пальца сіянісцкая выдумка. Зыходзячы зь якога пункту міжнароднага права сёньняшняе пакаленьне немцаў павінна выплачваць «Ізраілю» і асобным габрэям велізарныя грошы? (Да 1995 году Нямеччына ўжо выплаціць 100 мільярдаў марак! Гэта што, узаконены рэкет?)

– Калі 70% насельніцтва Гішпаніі супраць вайны ў Іраку, а гішпанскаму ўраду на гэта напляваць і ён на сваё меркаваньне пасылае вайсковы кантынгент у гэтую краіну, то ў чым перавага «заходняй дэмакратыі»?

– У Францыі, Нямеччыне, Аўстрыі, Партугаліі, Гішпаніі, Даніі, Галандыі, Швейцарыі былі прынятыя законы, якія прадпісваюць пакараньне за любыя спробы адмаўляць той «факт», што ў гітлераўскай Нямеччыне было забіта 6 мільёнаў габрэяў.

У недэмакратычнай Расеі можна сумнявацца ў «Халакост». Так у чым перавага «вольнага сьвету»?

Сёньняшнім “дэмакратам” ёсьць над чым задумацца. Калі Францыя (член ядзернага клубу) і Нямеччына (другая экноміка ў сьвеце) знаходзяцца ў прыніжаным стане і гэты прыніжаны стан іх задавальняе, то якой дапамогі мы ад іх чакалі?

Калі Джахар Дудаеў стаў Прэзідэнтам Ічкерыі, да яго прыходзілі самыя розныя людзі й казалі пра самыя розныя варыянты “дапамогі”, якая магла прыйсьці збоку. Адзін з праектаў меркаваў дапамогу з боку так званых ісламскіх краін. Валодаючы вострым аналітычным розумам і палітычным нюхам, Джахар ўмеў маментальна аддзяляць выдумку ад рэальнасьці. Пабываўшы ў некаторых мусульманскіх краінах, ён адразу разабраўся ў сітуацыі.

– Ды вы што? – казаў ён на нарадах, – якая дапамога можа быць ад мусульманскіх краін?! Наадварот, гэта яны маюць патрэбу ў нашай дапамозе!

Еўрапейскія краіны ня толькі не вольныя, але ў некаторым сэнсе больш прыніжаныя, чым так званыя ісламскія краіны.

Еўропа толькі-толькі асьцярожнымі заявамі праз усталяваны пасьля вайны рэгламент спрабуе афіцыйным, «цывілізаваным» шляхам атрымаць некаторыя паслабленьні, стаць самастойным гульцом ў праславутым «шматпалярным» сьвеце.

Калі б нашы дамарослыя нацыянал-дэмакраты думалі, як мусульмане, то яны б ведалі, што нельга ні зьвяртацца за дапамогай, ні чакаць дапамогі ад кафіраў. Але яны ня могуць так думаць, таму што яны дэмакра-а-а-ты! І дэмакратычнае абмежаванае думаньне не дазваляе ім зразумець нават простую жыцьцёвую мудрасьць – нявольны не можа дапамагчы ні сабе, ні іншаму.

 

Праходзяць толькі планы Бога!

І «антысеміцкі пажар», і антырускія настроі ў Еўропе можна расцаніць як заканамернаю зьяву ў сьвятле распачатага дэмантажу пасьляваенных міфаў.

Дарэчы, першымі дазволілі сабе дэманстратыўна грэбаваць пасьляваеннымі канструкцыямі, у прыватнасьці ААН, ЗША – галоўны аплот міжнароднага сіянізму і адзін з суаўтараў пасьляваенных міфаў. Мабыць, на Капіталійскі узгорак найшло нейкае опіюмнае воблака і яго насельнікамі авалодала масавае вар’яцтва – яны ўявілі, што змогуць аднаасобна кіраваць сьветам.

Не турбуючы сябе выкананьнем фармальнасьцяў, гэтая звышдзяржава зьдзейсьніла бандыцкую агрэсію супраць Ірака. І ў лепшых традыцыях зладзейскіх паняцьцяў, яна прапанавала дробным змоўшчыкам долю ў выглядзе ўдзелу ў «аднаўленьні эканомікі Ірака». Большасьць кіраўнікоў пайшлі на закулісную змову, тады як народы абурыліся. Таму што для большасьці народаў паняцьці: «законнасьць», «дагавор», «мараль», «справядлівасьць» – не зьяўляюцца пустымі гукамі.

Арганізатары новага сусьветнага парадку не разумеюць адзін вельмі важны закон чалавечага быцьця – немагчыма доўга кіраваць сьветам, абапіраючыся на няпраўду. Гэтак жа, як немагчыма кіраваць сьветам, абапіраючыся на голую сілу.

Іншы зман характэрны для народаў і краін, якія знаходзяцца пад дыктатам глабальнай хлусьні. Яны думаюць, што планы арганізатараў сусьветнага парадку заўсёды праходзяць, заўсёды рэалізуюцца ў жыцьці. Гэта галоўная памылка, якую імкнуцца намовіць арганізатары сусьветнага парадку. На самай справе не праходзяць ні планы палітычных спрытнякоў, ні планы багачоў, ні планы тыранаў. Праходзяць толькі планы Бога.

Ірак, Аўганістан, Емен, т.зв. «Арабскія рэвалюцыі» – наглядны таму прыклад. Амерыканцы, самі таго не падазраючы, уварваўшыся ў мусульманскія краіны, зрабілі найвялікшы падарунак мусульманам. Матываваныя нейкай незразумелай сіянісцкай паранояй, яны ўласнаручна разбурылі выгадны для сябе дыктатарскі рэжым у Іраку, і дазволілі ісламскай моладзі ўсяго сумежнага рэгіёну стаць на шлях Джыхаду – цяпер, каб ваяваць супраць ворага, няма неабходнасьці перасякаць акіян.

Міжнародны сіянізм не пасьпявае за глабальнымі падзеямі, якія разьвіваюцца ў сьвеце. «Арабская вясна» – таго ясны прыклад. Як сказаў Дастаеўскі, габрэі варагуюць «з усім, што ня ёсьць габрэй».

Але галоўны вораг сіянізму – гэта Іслам. Думаючы апярэдзіць ў непазьбежнай вайне супраць мусульман і наносячы так званыя прэвентыўныя ўдары, сіянізм дамогся толькі аднаго – ён разбудзіў дух Джыхаду ва ўсім сьвеце.

Сіяністы, адчуваючы небясьпеку, выяўляюць вынаходлівасьць і актыўнасьць. На старонках СМІ паўсюль прасочваецца занепакоенасьць сіяністаў тым, што еўрапейскія мусульмане могуць “кепска паўплываць” на еўрапейцаў [Брэйвіка ўспомнілі? – Рэд.]. Вось што пішуць у артыкуле «Антысемітызм у Еўропе», апублікаваным у свой час на ІнаСМІ: «Сумесь гістарычнага еўрапейскага антысемітызму зь яго больш сучаснай версіяй у мусульманскім сьвеце зьяўляецца небясьпечным кактэйлем».

У Маскве ў свой час хадзілі чуткі, што вядомы савецкі вучоны, філосаф Асмус перад сьмерцю склаў тэстамэнт, у якім папярэджваў супляменьнікаў: «Габрэі, спыніце спрачацца з Богам!”.

Нам здаецца, што да яго слоў варта было б прыслухацца”. 

 

 

 

Гэты запіс апублікаваны: Нядзеля, 13 мая, 2012 у 21:50
Катэгорыі: 1.4. Гісторыя Беларусі й вакол, 1.6. Сьвет сёньня, 2.5. Прыглядаемся да Захаду, 2.5.1. Дэградацыя ЕўраЗьвязу, 2.5.2. ЗША, прыкметы дэградацыі, 2.5.3. Сусьветная закуліса, 3.1. Імпербюракратыя Расеі, 3.2. Сіянізм і антысіянізм, 3.4.5. Расея, 4.9. Тэрарызм?, 5.6.2. Ідэал.рэлігійная. Вы можаце сачыць за каментарамі пры дапамозе RSS 2.0 стужкі.
Вы можаце пакінуць каментар. Але пінгі забаронены.