nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

Шведская версія ліберальнага выміраньня

12 кастрычніка, 2013 | 8 каментарыяў

Ксенія Сакалова

ШвецыяУ пачатку артыкула, які мы ўзялі адсюль: http://gazeta.zn.ua/SOCIETY/progress_po-shvedski.html – сцьвярджаецца: “сёньня Швецыя перажывае крызіс інстытуту сям’і. Гэта вынік шматгадовай палітыкі праўленьня сацыял-дэмакратычнай партыі, мэтай якой было атрымаць поўны кантроль над грамадствам”. Але наш досьвед падказвае, што падзеі ў Швецыі – гэта хутчэй вынік нейкага злачыннага сацыяльнага эксьперыменту ліберастычнага кірунку, мэта якога – адпрацоўка тэхналогіі дэмаграфічнага выморваньня вялікіх еўрапейскіх нацый. І нам здаецца, што мы ведаем вонкавага заказчыка гэтага злачынства…

Рэдакцыя.

 

 

Забясьпечанае грамадства тых, хто памірае ў адзіноце

Швецыя вядомая сваімі суперканцэрнамі («Вольва», «Эрыксан», «Ікеа», «Сааб») і маштабнымі сацыяльнымі праграмамі, накіраванымі на падтрымку неабароненых слаёў грамадства. Доля валавога ўнутранага прадукту, які выдаткоўваецца на сацыяльнае забесьпячэньне, напрыклад, пажылых і састарэлых, – самая высокая ў сьвеце. Ёсьць бясплатнае медыцынскае абслугоўваньне (на фінансаваньне аховы здароўя ідзе каля 80% падаходных падаткаў).

Але ёсьць й іншая статыстыка. У шведскай сталіцы – Стакгольме – 90% памерлых крэмуюць, 45% скрыняў з прахам сваякі… не забіраюць. У пераважнай большасьці пахаваньні праходзяць «без цырымоній». Работнікі крэматорыя ня ведаюць, чые парэшткі канкрэтна спальваюць, бо на трунах – толькі ідэнтыфікацыйны нумар. Зь меркаваньняў эканоміі, энергію, атрыманую ад спаленых скрыняў, па выбары ўключаюць у абаграваньне ўласнага дома або ў сістэму абаграваньня горада.

Адсутнасьць пахавальных цырымоніяў – гэта толькі частка ўсеагульнай тэндэнцыі разбурэньня пачуцьцёвых і эмацыйных сувязяў у шведскіх сем’ях. Рэдактар ​​шведскага выданьня Nyliberalen Генрых Бэйке, тлумачачы прычыны зьявы, адзначае: «Сям’я стала мэтай атак сацыялістаў, паколькі па сваёй прыродзе выступае арганізацыяй, альтэрнатыўнай дзяржаўным інстытутам апякунства. Сям’я пакліканая абараняць чалавека. Калі ў яго ўзьнікаюць праблемы, да прыкладу, адсутнасьць грошай або пагаршэньне здароўя, чалавек заўсёды можа зьвярнуцца па дапамогу да сваякоў. Шведская дзяржава імкнецца на працягу дзесяцігоддзяў разарваць гэтыя сямейныя стасункі й сувязі, дапамагаючы непасрэдна кожнаму чалавеку, і такім чынам робячы яго залежным ад сябе».

 

Правільным курсам

Цяжка паверыць, але яшчэ ў пачатку 1930-х Швецыя была лядашчай аграрнай краінай, падданыя якой масава эмігравалі ў пошуках лепшага жыцьця. Разбагацець Швецыя здолела падчас Другой сусветнай вайны, дзякуючы сваёй асьцярожнай палітыцы «падвойных стандартаў». Так, нягледзячы на фармальны нейтралітэт, яна давала фашысцкай Германіі крэдыты, пастаўляла ўласнае ўзбраеньне і зьяўлялася найбуйнейшым пастаўшчыком жалезнай руды для патрэб германскай ваеннай прамысловасьці. Пад правадырствам сацыял-дэмакратыі ў 1940-50-я гады быў ажыцьцёўлены шэраг рэформаў, якія ў сукупнасьці заклалі асновы шведскай дзяржавы “ўсеагульнага дабрабыту”. Працяглы перыяд гегемоніі сацыял -дэмакратаў перапыніў эканамічны крызіс пачатку 1970-х, і з 1976 года зьмены кабінетаў сталі адбывацца часьцей.

Сёньня сацыял-дэмакратыя, якая знаходзіцца ў апазіцыі, набыла новага лідара – 55-гадовага Стэфана Лювена, кіраўніка прафсаюзу металістаў, які працаваў зваршчыкам. Па ўсім відаць, у Швецыі не надаюць вялікага значэньня адукацыйнаму ўзроўню палітыкаў (згодна з дасьледаваньнямі, ён самы нізкі ў Еўропе). Тут лічыцца нармальным, што міністар сельскай гаспадаркі – фермер, а міністар аховы здароўя – просты лекар. Урад (і гэта замацавана ў Канстытуцыі) толькі вызначае напрамкі, а кіруюць краінай цэнтральныя ўрадавыя ўстановы.

Праўда, рабіць гэта ім становіцца ўсё складаней. Уплываюць і ўсеагульны эканамічны крызіс, і ўласныя праблемы. Швецыя старэе. Доля насельніцтва ва ўзросьце ад 80 гадоў і старэшых дасягнула самага высокага паказчыка сярод краін-сябраў ЕС – 5,3%. З 9,3 млн. насельніцтва Швецыі 18% – асобы, старэйшыя за 65 гадоў. Па прагнозах, да 2030 года іх доля ўзрасьце да 23%.

 «Калі мы хочам, каб у будучыні наша пенсія была эквівалентная сапраўднай, мы павінны працаваць даўжэй. З улікам зьніжэньня нараджальнасьці, на пенсію сыходзіць неабходна ва ўзросьце 75 гадоў, інакш мы паўторым сцэнар Грэцыі» – заявіў прэм’ер-міністар Швецыі Фрэдарык Рэйнфельт на форуме, прысьвечаным праблемам Паўночных краін, які прайшоў 9 лютага 2012 г. у Стакгольме.

 

Пластыкавыя бацькі

У Швецыі кожнае 4-е дзіця мае карані за яе межамі (даныя афіцыйнага бюлетэня www.sweden.se). Часьцей гэта выхадцы з Ірака або былой Югаславіі. Ужо вырасла цэлае пакаленьне такіх шведаў. А таму тут звыклыя самыя разнастайныя нацыянальнасьці й расы.

З народжаных у Швецыі дзяцей – 60% пазашлюбныя. 20% выхоўваюцца адным з бацькоў. Маладыя не сьпяшаюцца афармляць адносіны – «прыціраюцца» ў грамадзянскіх шлюбах, званых sambo – калі пары жывуць разам, і serbo – калі жывуць асобна. На 38 тыс. ўзаконеных адносін, якія рэгіструюцца штогод, прыпадае 31 тыс. разводаў. У сярэднім за плячыма кожнага з сужэнцаў па тры шлюбы, што азначае наяўнасьць у дзіцяці велізарнага ліку сваякоў і некалькіх “бацькоў”. Апошнія атрымалі назву «пластыкавых бацькоў». Дзяржава нават фінансуе дасьледаваньні, якія павінны даказаць станоўчы ўплыў такога тыпу стасункаў на дзяцей – маўляў, “пераходзячы пасьля чарговага разводу ад адных бацькоў да іншых, дзеці набываюць жыцьцёвы досьвед, які ім спатрэбіцца ў дарослым жыцьці”.

Паколькі звароты «мачаха» або «айчым» зьвязаныя зь ня вельмі прыемнымі асацыяцыямі (тут таксама ведаюць гісторыю пра Папялушку), шведы пастанавілі ўжываць замяшчальныя вызначэньні – «бацька адзін» і «бацька два». Гэта стасуецца таксама зь меркаваньнямі “гендэрнай роўнасьці”.

Разбурэньне “стэрэатыпаў” пра ролю мужчыны і жанчыны ў грамадстве зьяўляецца асноўнай задачай агульнанацыянальнай праграмы дашкольнага выхаваньня. Метады часам здаюцца астатняму сьвету залішне радыкальнымі. Так, сенсацыяй стаў дзіцячы сад, адкрыты ў 2010 годзе ў Садэрмальме – раёне Стакгольма. Супрацоўнікі ўстановы замянілі ў звароце да дзяцей словы “ён” і “яна” (па-шведску, адпаведна, «han» і «hon») на бясполае слова «hen», якога няма ў класічнай мове, але ёсьць ва ўжытку ў гомасексуалістаў. Адвучаючы ад «гендэрных стэрэатыпаў», дзецям замест звыклых казак чытаюць [асаблівыя] кніжкі, у якіх, да прыкладу, два самцы-жырафы вельмі перажывалі, што ня могуць мець дзяцей, пакуль не знайшлі кінутае кракадзілавае яйка…

 

Шведская сям’я

Па дадзеных шведскай Асацыяцыі сексуальнай роўнасьці (RFSL), у Швецыі больш за 40 тыс. дзяцей маюць бацькоў-гомасексуалістаў (аднаго ці абодвух) [да ведама чытачоў, заўважым: верагоднасьць нараджэньня дзіцяці зь “нетрадыцыйнай сексуальнай арыентацыяй” істотна павялічваецца, калі бацькі зьяўляюцца прадстаўнікамі розных і аддаленых народаў альбо розных рас. – Рэд.].

Калі ў 1995 годзе ў краіне былі легалізаваныя гомасексуальныя шлюбы, парламент зацьвердзіў, што гэта будуць шлюбы выключна грамадзянскія, і яны ня будуць асьвячацца царквой. Аднак гомасексуалісты таксама хацелі мець такую ​​магчымасьць. І была зроблена першая саступка: іх дабраслаўлялі, але без сьведак і адмаўлялі ў малітве. Але гомасексуалісты хацелі поўнай цырымоніі ды ўсяго «Мендэльсона». У 1998 годзе ў Швецыі прайшоў Усееўрапейскі парад геяў. Сенсацыяй таксама стала выстава фатографа Элізабэт Ольсан, якая паказала Хрыста і яго апосталаў гамасексуалістамі. Выстава карысталася вялікай папулярнасьцю, натуральна, перш за ўсё сярод геяў. Адным зь месцаў, дзе яна праходзіла, была кафедра Лютэранскай царквы.

Але сапраўдныя баталіі разгарэліся ў 2003-04 гг. пасьля выступу пастара Оке Грына, які ў сваёй пропаведзі асудзіў гомасексуальныя сувязі, называючы іх грэшнымі. Ён цытаваў фрагменты Сьвятога Пісаньня, сцьвярджаючы, што Біблія вельмі дакладна вызначае гомасексуалізм як грэх. На што зь іншага лагера адказвалі: «Біблія не зышла да нас зь нябёсаў, сама па сабе не зьяўляецца Божым знакам, не адказвае на ўсе нашы пытаньні. Пытаньні, якія былі актуальнымі ў часы напісаньня Бібліі, – не нашыя пытаньні». За «непавагу да сексуальнай меншасьці» пастар быў асуджаны Судом першай інстанцыі на месяц зьняволеньня. Суд другой інстанцыі яго апраўдаў. Гэта выклікала пратэст геяў – зь іх боку ў адрас пастара працягваюць гучаць пагрозы.

Гомасексуальных сем’яў стане больш, – прадбачаць ў арганізацыі RFSL. Гэтаму спрыяе прыняцьце шведскім парламентам закона аб штучным апладненьні лесьбійскіх пар. Па законе, жанчыны-лесьбіянкі маюць права на экстракарпаральнае асемяненьне за кошт… дзяржавы.

Цікава, што рапарт RFSL таксама інфармуе: кожны трэці выпадак гвалту ў Швецыі адбываецца ў лесьбійскіх сям’ях. І хаця тут ёсьць куды зьвярнуцца ў такой сітуацыі, у работнікаў устаноў не ўкладаецца ў галаве, што жанчыны могуць біць адна адну, бо лічыцца, што па прыродзе яны не агрэсіўныя. Праблема гвалту існуе і ў мужчынскіх шлюбах.

Эліна Аберг – дзяячка моладзевага аддзяленьня шведскай партыі зялёных – заявіла ў адным інтэрвю: «Адбываецца велізарная зьмена ментальнасьці й традыцый. Традыцыйная форма сям’і не адпавядае рэаліям сучаснасьці. Неабходныя новыя сямейныя адносіны. У нашай партыі мы кажам, напрыклад, пра полігамныя сувязі як грамадска прымальныя».

Гэтая зьява для Швецыі ня новая. На хвалі сексуальнай рэвалюцыі мінулага стагоддзя тут ужо быў досьвед пражываньня моладзі ў агульных камунах, якія па- шведску называліся «калектывамі».

 

Недатыкальныя дзеці

Шведскае дзяржава пераняла на сябе практычна поўны кантроль над выхаваньнем дзяцей. Высокія падаткі робяць немагчымым утрымліваць сям’ю з адной заработнай платы, і таму, як правіла, абодва бацькі працуюць, а дзіця на працягу дня знаходзіцца ў школе або іншых установах грамадскай апекі.

Шведскім урадам створаны адмысловы інстытут амбудсмэна, пакліканы абараняць “правы ды інтарэсы дзяцей”. Ёсьць цэлы шэраг арганізацый: BRIS («Правы дзяцей у грамадстве») – дзяжурная тэлефонная і электронная лініі для дзяцей і падлеткаў; Friends («Сябры») – дапамога, калі аднагодкі крыўдзяць, ды іншыя.

З 1979 года тут існуе абсалютная забарона на цялеснае пакараньне дзяцей. Бацькі ня могуць беспакарана даць дзіцяці па карку, пацягнуць за вуха або павысіць на яго голас. За зьбіцьцё дзіцяці пагражае 10 гадоў турмы. Яшчэ зь дзіцячага садка дзеці ў падрабязнасьцях паінфармаваныя аб сваіх правах і неабходнасьці паведамляць паліцыі аб такога роду здарэньнях. І яны гэтым карыстаюцца. У канфлікце паміж дзецьмі й бацькамі дзяржава прымае бок… дзіцяці.

Гучную агалоску атрымала гісторыя дзяўчынкі-падлетка, якая абвінаваціла свайго айчыма ў зьбіцьці й сексуальных дамаганьнях. 12-гадовая Агнета проста раззлавалася на яго за тое, што ён усыпіў кацянят, а яна хацела іх пакінуць. Яна зьвярнулася ў паліцыю, праінструктаваўшы сваю малодшую 3-гадовую сястрычку, што трэба казаць. На падставе паказаньняў [дзяўчынак] айчым быў затрыманы і асуджаны. Маці, якая не паверыла дачцэ, была пазбаўлена права бацькоўскай апекі. Агнету перадалі ў прыёмную сям’ю. Праз тры месяцы дзяўчынка зразумела, што зрабіла нядобра, і спрабавала вярнуць сваю заяву і вызваліць айчыма. Але юрыдычная машына ўжо закруцілася. Да таго ж ніхто не ўспрымаў раскаяньне дзяўчынкі сур’ёзна, бо такія ахвяры вельмі часта адмаўляюцца ад сваіх паказаньняў. Дайшло да таго, што «ахвяра» стала пісаць у розныя інстанцыі (генеральнаму пракурору, у прыватнасці), дзе падрабязна апісала ўсю гісторыю – што айчым невінаваты, што яна ўсё прыдумала, тлумачыла – чаму. Але пракурор таксама не ўмяшаўся

У праве на выхаваньне дзяцей адмоўлена ня толькі бацькам, але і настаўнікам. Да 8-га класа вучням ня ставіцца адзнак, нікога не пакідаюць на другі год, ну і, вядома, нікога не выганяюць са школы. Вучні кажуць настаўніку «ты», і яны не абавязаныя адказваць на настаўніцкія прывітаньні. Настаўнікі скардзяцца, што ў класах цяжка працаваць з-за хаосу, шуму і агрэсіі на ўроках [! атрымліваецца сітуацыя кіраваньня з боку невукаў лёсам нармальных дзяцей! – Рэд.].

 

Дыктатура сацыяла

У шведскім заканадаўстве няма паняцьця ўлады бацькоў як у бытавым, так і ў юрыдычным сэнсе. Няма катэгорыі «бацькоўскае права», ёсьць «права апекі ды адказнасьці за дзіця», якое па закону ў роўнай ступені нясуць бацькі й дзяржава. Але дзяржава лічыць [яскравейшы эўфемізм. – Рэд.], што яна здольная лепш апекаваць і выхоўваць, а таму ўмешваецца ў сямейны выхаваўчы працэс. Галоўнай установай такога роду зьяўляецца Цэнтральны савет па пытаньнях аховы здароўя і сацыяльнай абароны, які ў Швецыі называюць «сацыялам». Штогод ў бацькоў забіраюць каля 12 тыс. дзяцей. Робяць гэта з “добрымі намерамі”. Падставай могуць быць «памылкі ў выхаваньні», «разумовая неразьвітасьць бацькоў» і нават «празмерная апека».

Так , Мар’яна Зігстрам была пазбаўлена бацькоўскіх правоў, таму што «занадта апекавала» свайго хворага эпілепсіяй сына Даніэля. Хлопчык пераходзіў зь сям’і ў сям’ю. Стан яго пагаршаўся. Даніэль напісаў маці каля 40 лістоў з просьбай аб дапамозе. Тая зьвярталася ў розныя сацыяльныя і ўрадавыя арганізацыі, але беспасьпяхова. Сын памёр, таму што падчас прыступу чарговы апякун проста ня ведаў, як яму дапамагчы. Мар’яна Зігстрам прад’явіла абвінавачаньне дзяржаве. Але… прайграла ва ўсіх інстанцыях. Больш за тое, дзяржава абавязала [зноў эўфемізм. – Рэд.]  жанчыну пакрыць судовыя выдаткі ў памеры 1,5 млн. крон.

З гэтай нагоды вядомы пісьменьнік і журналіст Мацей Зарэмба, які пранікся гісторыяй Мар’яны, сказаў у сэрцах са старонак шведскіх выданьняў: “Называць Швецыю дзяржавай права – гэта «змрочна жартаваць»”. Ён таксама адзначыў, што шведская дзяржава, якая ў мінулым стагоддзі перацягнула на сябе абавязкі сям’і [справа зусім у іншым – “ёй” так загадалі… – Рэд.], сёньня ўжо ня ў стане выконваць гэтыя функцыі. З-за недахопу грошай зачыняюцца ня толькі цэнтры апекі, але і школы, дзіцячыя сады. «А калі дзяржаўная мадэль не функцыянуе, даводзіцца воляй-няволяй пераасэнсоўваць сямейныя каштоўнасьці: вядома, што маці дзеля выратаваньня свайго дзіцяці кідаліся пад цягнік. Але да гэтага часу гэтага не рабіла ніводная сацыяльная камісія».

 

8 каментарыяў

  1. Patriet кажа:

    Не,такая эўрапейская дэмакратыя нам,Літвінам не патрэбная,жах адзін.Няўжо нашы псеўдадэмакраты гэтага ня бачаць?Вар’яцтва.

  2. Licvin кажа:

    Шведы ў маіх вачах зваліліся ніжэй плінтуса. У параўнанні з пасіянарнымі паўднёвымі мачо, шведы проста дзікуны і псіхапаты. Такі капіталізм нам не патрэбны. Для ліцвіна-беларуса сям’я — гэта альфа і амега жыцця!

  3. Siarhiej кажа:

    “Але наш досьвед падказвае, што падзеі ў Швецыі — гэта хутчэй вынік нейкага злачыннага сацыяльнага эксьперыменту ліберастычнага кірунку, мэта якога — адпрацоўка тэхналогіі дэмаграфічнага выморваньня вялікіх еўрапейскіх нацый. І нам здаецца, што мы ведаем вонкавага заказчыка гэтага злачынства…”

    Няўжо швэды такія дурні з нізкім IQ, што іх так лёгка абдурыць?

  4. Літварус кажа:

    Калі не шукаць за кожнай недобрай з’явай дьябла (як гэта рабілася ў Сярэдневечча), то варта успомніць што кожная з’ява-працэс мае абаротны бок, адходы вытворчасці. Захацеў хутка ездіць, перасеў з телегі на аўта, а той трышчыць і выделяе шкодны газ. Перасядешь на элктрамабіль – атрымаешь новые хваробы ад моцнага электрычнага поля, якое стварыць акамулятар. Так і палітычная Свабода мае адходы ў выглядзе маральнай разбэшчынасці. Гэта ў среднім. А канешне можна шукаць выключэнні. Толькі я не знайшоў. Калі прыпекае челавецтва, яно адкідвае ўсе маральные нормы. Калі не будзе чаго жраць, пачнуць забіваць новароджаных, і нават вырабляць з іх кансервы: так сама пачнуць забіваць безкарысных едакоў – пенсіянераў. Тэорыя для гэтага зноўдецца. Маральнасць моцна трымае вера ў Бога, а калі яна знікае, то чакай прыход Сатаны. Нам трэба адшукаць сваю меру Свабоды – паміж шведамі і талібамі.

  5. С.Высоцкі кажа:

    Усё ж не так адназначна…Сябра прыехаў са Швецыі, у поўным захапленьні ад умоваў жыцьця, коштаў, абароненасьці людзей.Але з іншага боку, ёсьць другі бок рэчаіснасьці…Таму яскравы прыклад з беларускай журналісткай Вольгай Класкоўскай ды дзіцём, якое ў яе было атабранае…Гэта новае аблічча сучаснай ліберальнай Еўропы.З гэтым варта лічыцца…Сапраўды, сацыяльныя эксперыменты поўнага выцясьненьня традыцыйных інстытутаў грамадства, сямьі, адносінаў між мужчынамі і жанчынамі…Як па мне, гэта НОВЫ ТАТАЛІТАРЫЗМ…Пра гэта зараз пішуць ужо многія, паступова зьнятае табу з гэтай тэмы- скрайняй бюракратычнай жорсткасьці ды бесчалавечнасьці ў цывілізаваных і заможных дзяржавах…Толькі наіўныя ды недалёкія людзі могуць бачыць сёньня галоўныя пагрозы ад нацыяналізму ці традыцыяналізму.Ды і камунізм, нацызм з большага пераможаныя, за выключэньнем Кітаю, Паўночнай Карэі, каланіяльнай Беларусі…Аднак гэта ўсё ж адміраючыя знакі…
    Было б вельмі бязглуздна чакаць НОВАЕ СУСЬВЕТНАЕ ЛІХА ПАД СТАРЫМ АБЛІЧЧАМ…Не, новыя выклікі ды новыя пагрозы чалавецтву прыйдуць ды ўжо прыйшлі пад новымі, часам вельмі моднымі, гламурнымі фішкамі:”новая гендэрная палітыка, правы геяў, сацыяльныя інстытуцыі па-над сямьёй, глабальная ліберальная сістэма…”
    ТОЛЬКІ ЧАМУСЬЦІ АД НЕКАТОРЫХ ПРАЯЎ ГЭТАЙ НОВАЙ ФАРМАЦЫІ, ПАЗБАЎЛЕНАЙ ХРЫТЫЯНСТВА, ВЕРЫ, ТРАДЫЦЫІ ІДЗЕ ТОЙ ЖА ТРУПНЫ СМУРОД…ЯК АД БУХЕНВАЛЬДА, ТРАСЬЦЯНЦА ДЫ КАНЦЭНТРАЦЫЙНЫХ ЛАГЕРОЎ НАЦЫСТАЎ ЦІ КАМУНІСТАЎ…

  6. Licvin кажа:

    Але звярніце ўвагу, што калі былі ”канцытрацыйныя лагера” , то не было ”новай гендэрнай палітыкі, правоў геяў, сацыяльных інстытуцый па-над сямьёй, глабальнай ліберальнай сістэмы…”.

  7. Літварус кажа:

    Сп. Ліцьвін, здаецца, ты занадта любішь “моцную руку”. Такое вельмі распаўсюджана ў Расеі. Можна сказаць нават што гэта іхняя нацыянальная рыса. Пра такіх напісаў Некрасаў: “Люді халопскага званія сушчіе псы іногда, чем тяжелей наказаніе, тем ім мілей господа”. Ў літературы апеваннем моцнай рукі грэшілі рамантыкі, той жа Байран. Рамантык Лермантаў таксама пісаў:” І скажаш сам надменна, пускай я раб, но раб царя вселеннай”. Добра калі ты апынёшся ў стане сільных, а калі – ў стане слабых і будзешь сідзець ў нацысткім, або бальшэвіцкім канцлагеры?

  8. lsd кажа:

    Пидары яны и у афрыке и у швециии – пидары

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы