nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

Дачыненьні паміж Украінай і Расеяй вачыма трох расейскіх суб’ектаў (частка 2, расейскі нацыянал-дэмакрат)

27 лістапада, 2013 | 4 каментарыя

Рэдакцыя.

Рускія 3У папярэдняй частцы данага матэрыяла мы паказалі стаўленьне да спробаў самастойных геапалітычных паводзін Украіны з боку двух суб’ектаў цяперашняй Расеі – расейскай імперыякратыі й т.зв. “рускіх нацыяналістаў”. Высьветлілася, што ня толькі першыя, а і другія на справе зьяўляюцца тыповымі расейскімі імперыялістамі-шавіністамі. Мы ўжо і не спадзяваліся знайсьці ў Расеі хоць некага з публічных грамадска-палітычных дзеячаў, які б у стаўленьні да Ўкраіны выглядаў універсальным нацыяналістам. Але нам урэшце пашчасьціла напаткаць сьвежы артыкул вядомага расейскага нацыянал-дэмакрата Аляксея Шырапаева. Назва яго працы “Пра два народы” (узяты адсюль: http://via-midgard.info/news/analitika/o-dvux-raznyx-narodax.htm). Падаем тэкст ніжэй.

 

 

“Усё ж у стаўленьні рускіх да ўкраінцаў і Ўкраіны хаваецца штосьці ключавое, лёсавызначальнае – для нас, рускіх.

Для ўкраінцаў Расея таксама значная, але толькі як кропка адштурхоўваньня, якая дапамагае ўсьведамленьню сваёй, украінскай, іншасьці. Для рускіх жа Ўкраіна, наадварот, кропка сталага прыцягненьня, раўнівай ўвагі, аб’ект паглынаньня як чагосьці “спрадвечна свайго” і пераробкі па ўласным вобразе і падабенству. Нішто так не раздражняе рускіх, як відавочныя адрозьненьні з украінцамі ў мове, менталітэце, культуры, гістарычным досьведзе. Калі рускія і прызнаюць гэтыя адрозьненьні, то толькі на ўзроўні адрозьненьняў, скажам, паміж Уладзіміршчынай і Разаншчынай, але ніяк не на ўзроўні адносін двух розных народаў.

Вядомае меркаваньне, што Расея без Украіны ў імперскім плане дэфектная. Нешта ў гэтым жа духу казаў Бжэзінскі, дый ня толькі ён. Гэтая думка дакладная. Але справа нават ня столькі ў эканамічным і геапалітычным значэньні Ўкраіны для Масквы. Справа, перш за ўсё, у тым, што на традыцыйным рускім стаўленьні да Ўкраіны, па сутнасьці, трымаецца руская імперская сьвядомасьць, дзякуючы якой расейская імперыя, хай і ва ўрэзаным выглядзе, усё яшчэ існуе. Падкрэсьліваю: менавіта стаўленьне да Ўкраіны – не да Балтыі, не да Каўказа [пра Беларусь традыцыйна “забыта”. – Рэд.] – зьяўляецца вызначальным для рускай імперскай сьвядомасьці. Як толькі рускія адкрыюць для сябе, што ўкраінцы гэта САПРАЎДЫ іншы народ – расейскі імперскі міф абрынецца, а зь ім непазьбежна скончыцца і імперыя.

Трэба сказаць, што на словах рускія заўсёды гатовыя прызнаць, што ўкраінцы – народ, але – увага! – “брацкі народ”. За гэтай хітрай формулай крыецца цьвёрдае перакананьне, што мы – рускія і ўкраінцы – адзіны народ, пакліканы жыць у адной дзяржаве са сталіцай у Маскве. Кажучы пра «брацкі ўкраінскі народ», большасьць рускіх ўспрымаюць ўкраінскую мову і само ўкраінства як прыкрае гістарычнае непаразуменьне, гістарычны вывіх, які ўзнік дзякуючы злашкоднаму ўплыву Літвы [Вялікалітвы-Беларусі! – Рэд .] і Польшчы. І пры гэтым рускія не задаюцца пытаньнем: а можа, вывіхам зьяўляюцца яны самі?

Гістарычна вывіхнутыя як раз мы – рускія. Нас вывіхнула татаршчына [!!! – Рэд.]. Яшчэ ў ХIII стагоддзі намеціліся два супрацьлеглыя гістарычныя вектары, якія вызначылі далейшае фармаваньне ўкраінскага і рускага народаў. Першы вектар – барацьба з Ардой у саюзе з Еўропай, другі – барацьба зь Еўропай у саюзе з Ардой. Персаніфікаваліся яны адпаведна ў асобах Данііла Галіцкага і Аляксандра Неўскага. Першы вектар – натуральны і лагічны у культурна-гістарычным плане. Другі – найглыбейшае вычварэнства з далёка ідучымі наступствамі: культурнымі, дзяржаўнымі, гістарычнымі, псіхалагічнымі, маральнымі. І калі кароль Данііл – знакавая фігура Ўкраіны, то прыёмны ханскі сын Аляксандр Неўскі – знакавая фігура Расеі, яе «імя».

Такі выток цяперашніх руска-ўкраінскіх адносін. Ужо пасьля гэтага казаць пра “два брацкія народы” не даводзіцца [недарэчна]. Цывілізацыйная варожасьць наканаваная ўжо гэтымі дзьвюма гістарычнымі асобамі.

Іх можна назваць народаўтваральнымі. Наколькі Данііл Галіцкі непадобны на Аляксандра Неўскага, настолькі ўкраінцы непадобныя да рускіх – у сваім стаўленьні да права, свабоды, уласнасьці. Калі ўкраінская самасьвядомасьць гістарычна імкнецца да Еўропы, то традыцыйная руская самасьвядомасьць успрымае Еўропу з большай ці меншай ступеньню варожасьці, недаверу і зайздрасьці, адваротным бокам якой выступае месіянскае задавацтва і выкрывальны пафас ў дачыненьні да «прагнілага Захаду».

Еўропа для рускіх – гэта «страчаны рай», адкуль іх вырвалі татарскім арканам. Менавіта канфлікт паміж першапачатковай еўрапейскай прыродай і накінутым азіятызмам гісторыі ды дзяржаўнасьці вызначыў рускі псіхатып, усе яго комплексы ды фобіі. Усе рускія неўрозы – ад п’янства да бальшавізму – адсюль. Страціўшы Еўропу, рускія захацелі на яе ня проста забыцца – яны вырашылі яе зьненавідзець, палюбіўшы пры гэтым сваё гістарычнае няшчасьце, увесь гэты накінуты ім лёсам азіятызм.

Гэта псіхічнае і разумовае вычварэнства завецца рускім патрыятызмам.

Украіна ж дзякуючы Літве [Вялікалітве-Беларусі! – Рэд.] і – так, так! – Рэчы Паспалітай [першапачаткова – да здрады союзу з боку полькіх імперыялістаў – канфедэрацыіі польскай Кароны і літвінскай Пагоні. – Рэд.], захавала ў сабе датычнасьць да Еўропы, захавалася як Русь у сапраўдным сэнсе гэтага паняцьця. А мы перарадзіліся ў Масковію, страціўшы спрадвечную цывілізацыйную ідэнтычнасьць. І вось гэта і зьяўляецца прадметам нашай рускай, дакладней маскавіцкай рэўнасьці, якая вызначае наша стаўленьне да Ўкраіны.

Яшчэ на Перыяслаўскай радзе (1654 г.), на праславутым «ўзьяднаньні» – трэба сказаць, вельмі вымушаным з боку казакоў – сустрэліся два розныя народы, якія размаўлялі на мовах розных культур. Мала хто ведае, што ў Перыяслаўлі казакі, згаджаючыся даць прысягу маскоўскаму цару, настойвалі, каб і ён, у сваю чаргу, прысягнуў казакам у захаваньні іхніх вольнасьцяў. Гэта значыць, казакі заяўлялі сябе носьбітамі тыпова ЗАХОДНЯЙ праўнай культуры. Зразумела, гэта выклікала абурэньне маскоўскага боку, адкуль было заяўлена, што «ў нас не павялося, каб цары давалі падданым прысягу, а вольнасьці вашыя Гасударам захаваныя будуць”. Відаць, веры Маскве ў казакоў асаблівай не было: чатыры палкі цару ў Перыяслаўлі так і не прысягнулі…

Як Расія “захавала” казачыя вольнасьці, добра вядома: усімі сіламі яна старалася ліквідаваць «украінскае гістарычнае непаразуменьне». Ужо неўзабаве пасьля Перыяслаўскай рады пачалася маскавізацыя Ўкраіны: насаджэньне ваяводаў, згортваньне гарадскога самакіраваньня, уціск казацтва, заахвочваньне даносьніцтва і г.д. У 1662 годзе быў створаны Маларасейскі загад, які знаходзіўся ў непасрэдным падпарадкаваньні ў цара. Празь яго цар сцьвярджаў прэтэндэнтаў на гетманства, саджаў ваяводаў па ўкраінскіх гарадах, будаваў крэпасьці ва Ўкраіне, накіроўваў дзеяньні маскоўскіх і казацкіх войскаў. Акрамя таго, гэтае ведамства наглядала за дзейнасьцю гетмана і кантралявала ўсе кантакты ўкраінцаў з Масковіяй. Аб Перыяслаўскім пагадненьні ў Крамлі ўжо і ня ўзгадвалі.

Потым быў паказальны генацыд ў Батурыне (1708 г.) – адказ Пятра І на спробу гетмана Мазепы адстаяць рэшткі суверэнітэту Ўкраіны. Потым рушылі ўсьлед два зьнішчэньні Запарожскай Сечы – Пятром і, канчатковае, Кацярынай. Потым было ператварэньне Ўкраіны ў набор тыпавых губерняў, царская палітыка русіфікацыі й, нарэшце, сталінскі Галадамор як сродак здушэньня ўкраінскага нацыянальна-вызвольнага супраціву . А зусім нядаўна, у часы Віктара Юшчанкі, мы бачылі, як Масква змагалася з украінскім «гістарычным непаразуменьнем» шляхам маніпуляцый з газпрамаўскімі заглушкамі.

Вядома, казакам ў ХVII стагоддзі ня варта было ўступаць у такую вострую канфрантацыю з палякамі, якія ў цывілізацыйным плане былі значна бліжэй казацтву, чым маскоўцы, нягледзячы на іх праваслаўе. У сваю чаргу і ганарлівым палякам трэба было разумець, што ад іх канфлікту з казацтвам выйграе толькі Масква. Вядома, патрабавалася федэратыўная і прававая рэформа Рэчы Паспалітай, якая складалася толькі з двух суб’ектаў – Польшчы і Літвы [Вялікалітвы-Беларусі! – Рэд.]. Патрабавалася прызнаць трэці суб’ект – Украіну (Русь). Так і адбылося пры заключэньні Гадячскай уніі (1658 г.). Але, на жаль, позна: нянавісьць казакоў да «ляхаў» была ўжо занадта вялікая, і праект праваліўся. Паўстань ён крыху раней – і ва Ўкраіны былі б усе шанцы існаваць сёньня ў якасьці паўнавартаснай еўрапейскай дзяржавы. Дый наш, рускі, лёс склаўся б інакш, паколькі без Украіны Расея наўрад ці ператварылася б у манструозную імперыю, якая ўрэшце разрадзілася бальшавізмам [бальшавізмам-сіянізмам. – Рэд.]. Масковія непазьбежна ўвайшла б у склад больш цывілізаванага і моцнага суседа. І мы, рускія, жылі б цяпер у Еўропе, ня маючы за сьпіной ГУЛАГу ды іншага гнюснага гістарычнага досьведу. І сама гісторыя Еўропы была б іншай…    

Такім чынам, «два брацкія народы». Але, як бачым, у канчатковым рахунку культурна-гістарычныя генэзісы рускіх і ўкраінцаў зусім розныя, нават супрацьлеглыя. Мы, рускія, вядома, браты ўкраінцам, але браты, якія падвергліся нейкай непрыемнай мутацыі. Мы небясьпечныя, як быццам нясем у сабе нейкую разбуральную заразу, і таму нас інстынктыўна цураюцца ўсе, хто жыве на захад ад нас: украінцы, прыбалты, а цяпер і беларусы [ага, ведаюць маскалі, што і беларусы не жадаюць ісьці ў іхнюю імперыю! – Рэд.].

Затое Кітай прывальваецца да нас усё шчыльней…

Разам зь ідэяй “двух брацкіх народаў”, існуе ўжо зусім ашалелая ўра-патрыятычная «канцэпцыя» «трыадзінага рускага народу», які нібыта складаецца зь вялікаросаў, маларосаў і беларусаў. Гэтая міфалагема рассыпаецца пры першым жа ўважлівым разглядзе. Моўная блізкасьць? Упэўнены, што большасьць з адэптаў ідэі «трыадзінага рускага народу» ня змогуць зразумець большую частку гутарковых фраз на ўкраінскай мове. Моўныя адрозьненьні паміж рускімі ды ўкраінцамі відавочныя і значныя. Мовы ў іх, вядома, роднасныя, але, скажам, сербская мова таксама вельмі роднасная рускай, аднак нікому з нармальных людзей не прыходзіць у галаву лічыць сербаў і рускіх адным народам.

Дарэчы, у сербаў і харватаў мова наогул адна і тая ж, але народы гэтыя, нягледзячы на агульны славянскі корань, зусім ня брацкія, а цывілізацыйна рознанакіраваныя.

Скажуць: іх падзяліла рэлігія. Добра, возьмем сербаў і чарнагорцаў – адна мова, адна вера. Адрозьненьняў паміж імі ў сотні разоў менш, чым паміж рускімі ды ўкраінцамі. Тым ня менш, нягледзячы на вялікадзяржаўныя імкненьне Сербіі разглядаць Чарнагорыю як свой ​​працяг – ня больш! – чарнагорцы лічаць сябе асобным народам з уласнай гісторыяй і культурай. Ня буду тут узгадваць падрабязнасьці, але, верагодна, мала хто ведае, што прыкладна ў 1920-26 гг. чарнагорцы вялі партызанскую нацыянальна-вызвольную вайну супраць сербскай арміі, якая акупавала Чарнагорыю пад падставай “братэрскай дапамогі”. І калі ўжо такія «блізьняты-браты», як Сербія і Чарнагорыя, урэшце расьсяліліся па асобных кватэрах, то што ўжо казаць пра Расею ды Ўкраіну?!

У заключэньне нельга не закрануць яшчэ адзін момант. Гарачая руска-ўкраінская спрэчка разгортваецца на гісторыясофскім, эканамічным, палітычным палях. Гэта вялікая спрэчка пра Ўкраіну як такую, пра яе суверэнітэт і заможнасьці. Ідзе яна і на полі культуры. Тут, мабыць, галоўнай стратэгічнай «вышынёй», за якую змагаюцца рускія, зьяўляецца імя і спадчына Гогаля. Аргументацыя рускіх ура-патрыётаў такая: Гогаль пісаў на рускай мове, называў сябе рускім – значыць, ніякай асаблівай украінскай ідэнтычнасьці не існуе, можна казаць толькі пра нейкія «абласныя» малароскія своеасаблівасьці, гэткія этнаграфічныя адценьні.

Зразумела, гэта звычайны выкрутас, пакліканы апраўдаць імперскую палітыку ў дачыненьні да Ўкраіны і само існаваньне імперыі.

Час, нарэшце, сказаць праўду: Гогаль тыпалагічна (я ўжо не кажу пра паходжаньне) чыста ўкраінскі пісьменьнік (які меў яшчэ і польскія карані), які пісаў на рускай мове – у сілу гістарычных і палітычных абставінаў. Лёс Гогаля прадвызначыў лёс Украіны ў імперыі. А як яшчэ мог зрабіць літаратурную кар’еру талент, які нарадзіўся ў каланіяльнай правінцыі? Зразумела, трэба было ехаць у імперскі цэнтар, у Піцер, і пісаць па-руску, прычым ідэалагічна вытрымана. Скажам, на «Тарасе Бульбе» – казырнай карце нашых ура-патрыётаў – ляжыць відавочная пячатка палітычнага прыстасаванства.

Як вядома, было два варыянты аповесьці. І патэтычныя словы пра «рускага цара» ў перадсьмяротным маналогу Тараса зьявіліся толькі ў другой рэдакцыі – па сутнасьці, Гогаль стварыў яркі, паэтычны псеўдагістарычны лубок, унёсшы важкі ўклад у імперскую міфалагему «ўзьяднаньня Ўкраіны з Расеяй». Але душэўнага камфорту Гогалю гэта не прынесла. У Расеі ён пакутаваў, зьнемагаў.

Яго «Вечары на хутары ля Дзіканькі» – гэта ўцёкі ва ўжо няісную Ўкраіну. Па сутнасьці, гэта плач аб Украіне, схаваны ў сьмех, у яркія паўднёвыя фарбы, у казачнасьць, у палёт стылю. Успомнім, як каваль Вакула трапіў на прыём да Кацярыны II у складзе дэлегацыі запарожцаў, якія, прадчуваючы свой ​​хуткі канец, прыбылі ў Пецярбург у надзеі ўласкавіць «матухну гасударыню». Далёка не выпадкова Мікалай Васільевіч зьвёў разам гэтыя супрацьлеглыя пачаткі: ледзяной імперскі Пецярбург і вогненных пасланцоў Сечы. У калядную пастараль Гогаль схаваў свой ​​смутак аб загінулай казачай вольнасьці, аб Украіне…

Расея душыла Гогаля, ён ірваўся зь яе, але куды яму было падацца? Ва Ўкраіну, пераўтвораную ў Маларосію? Там ён быў асуджаны на ўбогае правінцыйнае гібеньне. І тады новай, ідэальнай Украінай для Гогаля стала Італія. У Італіі ён ўваскрасаў духоўна, адтуль ён пісаў адкрытыя лісты, у якіх «Расея, Пецярбург, сьнег, падлы» ішлі ў адзін радок, праз коску. У Італіі ён «прачынаўся на радзіме».

І чым усё скончылася? Расея ў асобе папа-цемрашала Мацьвея задушыла-такі Гогаля. Вось сьцісла і ўся яго гісторыя.

Гогаль ня змог або пабаяўся разабрацца ў сабе, і гэта яго загубіла. Украінска-польскую самасьвядомасьць, якая жыла ў ім, ён старанна, але дарэмна ціснуў надбудаванай рускай самасьвядомасьцю. Расею, яе халады, абываталяў, чыноўнікаў, дзіўную, безвыходную гісторыю Гогаль не любіў, хаця і баяўся ў гэтым сабе прызнацца. Адсюль і «Мёртвыя душы». Гэтая фантасмагарычная фрэска становіцца зразумелай менавіта ў такім ракурсе. Стварыўшы яе, Гогаль спалохаўся самога сябе і кінуўся ў пакаяньне, да папоў, у маралізатарства, стаў прапаведнікам і забіў у сабе мастака. Гогаль – гэта ахвяра Расеі, яна зжэрла яго. Украінскі пісьменьнік, які заблытаўся ў сваім рускім лёсе, як птушка ў сілках…

Што ж, падагулім. Нам, рускім, час усьвядоміць, што атрыманьне Ўкраінай незалежнасьці глыбока заканамернае. Гэта гістарычная справядлівасьць, зь якой неабходна ня проста зьмірыцца – нам трэба яе зразумець і прыняць. Разуменьне, што Украіна сапраўды іншая краіна, сапраўднае замежжа – вось ключ да нашага самапазнаньня, самакрытыкі і самавызваленьня, перадумова зараджэньня новай рускай ментальнасьці без імперскіх і антызаходніх стэрэатыпаў.

Калі гэта адбудзецца, усё наша бачаньне гісторыі й сьвету зьменіцца.

Украіна нібы ставіць перад намі, рускімі, люстэрка. Трэба сумленна і бясстрашна прыгледзецца ў яго. І затым, як сказана ў нашай жа, рускай, прымаўцы, «на люстэрка неча наракаці…».”

(канец артыкула Шырапаева)

 

 

Ад рэдакцыі:

Выбітны сапраўды дэмакратычны тэкст. Цудоўны стыль, выдатная аргументацыя.

Аляксей Шырапаеў на сёньня адзін зь нямногіх рускіх нацыяналістаў у сапраўдным (універсальным) значэньні гэтага паняцьця. Ён на галаву пераўзыходзіць такіх найвядомых “рускіх нацыяналістаў” як Барыс Міронаў і Ўладзімір Квачкоў, якія дарасьлі (і гэта на фоне іншых) толькі да разуменьня таго, што “Расея – гэта дзяржава ўсіх яе карэнных народаў”, але ніколі ня ставілі пытаньня справядлівага выдзяленьня гэтым народам іх этнічных тэрыторый (уключаючы тэрыторыю для рускіх) для пабудовы іх уласных дзяржаў.

Шырапаеў ставіў такія і блізкія да такіх пытаньні. А яшчэ ён, як бачым, здольны актыўна ўдзельнічаць у абароне інтарэсаў іншых народаў (у даным выпадку ўкраінскага), да якіх імкнуцца дацягнуцца сквапныя, брудныя-крывавыя шчупальцы расейскай імперыякратыі.

У цэлым можна сказаць, што Аляксей Шырапаеў – гэта амаль адзіны шырока вядомы рускі чалавек, які бароніць годнасьць усяго рускага народу

Але тут жа мы мусім сказаць й іншыя істотныя рэчы – на жаль, менш прыемныя.

Так, Шырапаеў, выступаючы некалькі гадоў таму на “ары-радыё”, заявіў прыкладна наступнае: што людзі, якія лічаць сіянізм істотнай грамадска-палітычнай праблемай – дурні…

З таго часу мы спынілі выстаўляць арыткулы Шырапаева, сачыць за яго лёсам. Чалавек, які тады так нізка ўпаў, перастаў быць нам цікавым. І толькі вострая цяперашняя барацьба вакол выбару Ўкраінай свайго гістарычнага шляху прымусіла нас пашукаць на гэтым фоне хоць што-небудзь прыстойнае на Расеі. І мы зноў напаткалі  Аляксея Шырапаева…

Таму быдзем лічыць так: Шырапаеў у Расеі па-ранейшаму вышэй за ўсіх, але яму яшчэ далёка да ідэала.   

 

4 каментарыя

  1. Літварус кажа:

    Не паспеўшы абдумаць артыкул сп. Шынкевіча, атрымліваешь тэкст Шырапаева. Я зараз пішу нейкі зварот да апазіцыйнай молодзі. Пака яго скончу, знікне тэкст Шарапаева. Паневоле успомнішь постмодерністскае “Напісана і распаўсюджана столькі знакаў і паведамленняў, што яны ніколі не будуць прачытаные”. Рэдакцыя лічыць што Шырапаеву яшчэ далёка да ідэала. Згодны. Пара расеянам і нам не знаходзіць зло ў татаршчыне і азіятчыне. І па- другое Шырапаев упорна не хоча зауважаць нас (блытае з летувісамі). Можа лічыць, што нас ужо можна не браць пад увагу.Мы забітые. Мяркую, можна усе беды Расеі тлумачыць не тлетворным уплывам татаршчыны а тым, што Расея сталася другой “Амерыкай” ў якую на працягу яе гісторыі с’езжаўся сваеасаблівый элемент з усей Еўропы. Тые хто не хацеў ніякіх маральных нормаў, хто хацеў на яе прасторах пачаць новые вольнае жыццё. Адсюда здрада украінскага палкоўніка які ў рашучы момант сдаў крэпасць і забеспечыў перамогу рускім, і канец вольнай Украіне, адсюль наш Меньшыкаў, Нашая блядь Скаўронская-Васілеўская будучая Екатеріна Вялікая, адсюль і Гоголь, які хацеў рускай прастаты, (а не польскай складанасці), а сустрэў ў Расеі адны харі і рожы. Адсюль і наш Прэзідент, які думае што ў Расеі можна расслабіцца і не бачыць гэтых сваіх апазіцыянераў-еўрапейцаў. Карачэй, Расея гэта краіна якая паспрабавала пабудувацца без маральных прынцыпаў. Рэлігія для яе як з гуся вада.

  2. Літварус кажа:

    Прабежаўся па усім незалежным сайтам – абсалютная пустэча. Відаць, свет падспевае да таго моманта калі выразіць тое што хочацца, можна толькі рукамі са зброей.(паперкамі і языком не выражаецца). Наконт нацыянальных праблем і выраза Шырапаева аб тым што зацыклівацца на шкоде сіянізму не разумна, хачу сказаць наступнае. Ўсе расы і народы розныя (як сказаў адзін старажытны грэк “нішто не можа перашкодзіць таму каб адны мейсцы ў тэатры былі лепшые за іншые). І таму як толькі іх перамешаць адны усплывуць наверх, іншые упадуць на дно. Інкш кажучы адбудзецца пераразмеркаванне працы – адным лепшая, іншым горшая. Гэта можна смягчыць толькі больш раўнамернай аплатай працы. Зрабіць так, каб прыбіральшчыца артымлівала амаль столькі ж як і міністр. Гэта шлях дэмакратыі. “Паразітные” групоўкі натуральна ёсць і будуць.Але як паразіта адрозніць ад проста хітрага, а проста хітрага, ад проста разумнага? Ежелі яны не срасліся з уладай, тая можа іх знішчаць. А калі яны срасліся, то ужо паразітнымі становяцца целые краіны. Іншы шлях гэта краінам-народам закрывацца і кожнаму замежніку, які ўезжае ў краіну, (ці турысту), і хоча паселіцца ў ёй даваць Інструкцыю чаго можна рабіць, а чаго нельга. І выкідваць з краіны калі тыя парушаюць Інструкцыю. Ліберасты крычаць што гэта фашызм і г.д. Але Свет ідзе да гэтага. Магчыма мае разважанні гэта разважанні прафана. Але як інакш знайсці меру паміж лібералізмам і “фашызмам”?

  3. Licvin кажа:

    Артыкул цікавы тым, што ў ім добра бачны ўсе хібы рускага імперскага мыслення. Аляксея Шырапаева нібыта чэсны і разумны чалавек імкнецца разабрацца ў вытоках шматлікіх расейскіх параз, зазірае ў гісторыю і дзіўна, што не бачыць відавочных рэчаў.
    ”Еўропа для рускіх — гэта «страчаны рай», адкуль іх вырвалі татарскім арканам.”
    Расію пачалі часткова лічыць у Еўропе, што яна таксама Еўропа, толькі падчас Пятра І. Такім чынам яна фактычна ніколі і не была Еўропай. Еўрапейскі Ноўгарад быў высечаны Іванам Грозным пад корань і значыць перастаў быць Еўропай. Нават сёння ў Расеі ёсьць толькі адзін еўрапейскі горад — гэта Піцер.
    ”Яшчэ на Перыяслаўскай радзе (1654 г.), на праславутым «ўзьяднаньні»
    Гэта 8 (18) студзеня 1654 года, а ўжо 20 траўня 1654 года пачалося вторженія маскоўскіх войск і ўкраінскіх казакаў на Вялікае Княства Літоўскае, якая працягвалася 11 год і вядома ў гісторыі як ”Невядомая Вайна”…
    ”Гістарычна вывіхнутыя як раз мы — рускія.”
    Цалкам можна згадзіцца з аўтарам. Рускія настолькі засмечаны імперскай свядомасцю, што з імі немагчыма размаўляць. Яны зразу імкнуцца аб’яднацца, гэта значыць праглынуць. Чаму??
    Таму што ў іх ардынскі склад свядомасьці, свядомасьць качэўнікаў, які заўсёды ваявалі за пастбішчы, за захоп рабоў, за экстэнсіўнае развіццё, дзе працуюць рабы, а пануюць ардынцы. Думаць не трэба, ”ваша справа падпарадкоўвацца і выконаваць загады” цара, генсека, палітбюро…
    Наогул сакральнае значэнне для Расеі мае не Украйна, якая проста багатая сваімі землямі і народам. У ідэйна-філасофскім, сакральным значэнні самую важкую ролю для кантынента Расеі мае Беларусь (ВКЛ). ВКЛ не выпадкова стварыла першы ў свеце і ў Еўропе дэмакратычны Статут ( Канстытуцыю) ВКЛ. Жамойты-летувісы сёння надуваюць шчокі, — Гэта мы, — але ім не пад сілу сакральнасьць гэтага дзейства.
    У свой час ВКЛ вызваліўшы брацкі ўкраінскі народ ад іга татар, потым вымушана было аддаць землі Украіны палякам, бо не мела сіл адначасова ваяваць з шведамі, маскалямі і туркамі.
    ”“Расея — гэта дзяржава ўсіх яе карэнных народаў”. Гэтак! Расея — гэта кантынент на якім жыве мноства этнічных народаў… Адмовіцца Расея ад імперскасьці — тады з’явіцца шлях выратавання, калі не адмовіцца, то рана ці позна загіне.

  4. Літварус кажа:

    Сп Літвін, ўсё падглядзеў дакладна. Мне толькі не падабаецца і у яго і аўтара сваліванье усіх бед Расеі на татаршчыну. Нешта мне падсказвае што гэта не так. Волжскіе татары былі заваеваны манголамі таксама як і рускіе. Тое што потым яны з рускімі ужо ішлі заваёўваць ВКЛ , гэта натуральна. Ёсць звесткі што нейкій час Арда ў хайрусе з ВКЛ нападала на палякаў і немцаў. І гэта натуральна. Такіе былі часы.
    Як маскалеў пазбавіць імперскасці? Гэта вельмі цяжка. Вялікіе прасторы Сібіры, сама мапа іх выхоўвае. А руская література, асабліва Пушкін, Лермантаў, Талстой таксама пяюць асанну Веліччу Расеі. У іх ўсё верціцца вакол іхняга Велічча, ствараецца ім, нават іхній непераможны народны аптымізм і псіхічная нацыянальная трываласць.
    Мяркую, асаблівасць рускіх і Расеі ў тым аб чым я напісаў ў сваім першым каментары – сбор кіраўнічай вярхушк ва усе часы свабоднай ад усіх маральных тармазоў (релігійные ім удалося яшчэ пры Петре адкінуць). Потым гэта спусцілася да самых нізоў. Аб гэтым ,здаецца, пісаў Чаадаеў. Ён назваў гэта раўнадушшам рускіх да Дабра і Зла. Я дапускаю, што усякая улада хлусіць, але так як хлусіць руская… усім далеко.
    Калі і немцы, і палякі, і чеченцы, і грузіны, і чукчі, і ханты-мансі аценваюць рускіх аднолькава, то да гэтага варта прыслухацца.

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы