nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

Трагедыя чачэнскага народу і… “Захад” (частка 2: Джахар Дудаеў)

25 снежня, 2013 | 11 каментарыяў

Рэдакцыя.

Чачня 7б 

 

 

3. Бурлівыя падзеі пачатку 1990-х адбываліся на вачах многіх з нас, але ўжо сталі гісторыяй… 

У час распаду СССР (1990-91 гг.) чачэнцы зноў зрабілі рашучыя крокі ў кірунку набыцьця незалежнасьці. У гэты перыяд іх узначаліў былы савецкі генерал авіяцыі Джахар Дудаеў, які стаў першым прэзідэнтам Чачэнскай рэспублікі Ічкерыя.

 

Па зьвестках, якія ёсьць у Вікіпедыі (http://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%94%D1%83%D0%B4%D0%B0%D0%B5%D0%B2,_%D0%94%D0%B6%D0%BE%D1%85%D0%B0%D1%80_%D0%9C%D1%83%D1%81%D0%B0%D0%B5%D0%B2%D0%B8%D1%87), Дудаеў нарадзіўся ў 1944 г. за тыдзень да масавай дэпартацыі чачэнцаў у Казахстан. Яго дзед і бабуля па лініі маці былі спалены ў ауле Хайбах (пра гэтае злачынства і трагедыю мы пісалі вышэй)…

Зь вялікімі цяжкасьцямі, прыгодамі, праўдамі й няпраўдамі (напрыклад, яму даводзілася прыкідвацца асецінам) ён стаў генералам. Па розных зьвестках, прыстойным, надзейным, адказным. Да канца не высьветленымі застаюцца некаторыя асьпекты яго ўдзелу ў масіраваных бамбардаваньнях Аўганістану…

У ​​лістападзе 1990 года ў Грозным прайшоў Чачэнскі нацыянальны зьезд (ЧНЗ), які выбраў Выканаўчы камітэт на чале са старшынём Джахарам Дудаевым.

У траўні 1991 г. звольнены ў запас генерал вяртаецца ў Чачню і ў чэрвені г.г. на другой сесіі Чачэнскага нацыянальнага зьезду абіраецца старшынём Выканаўчага камітэту Агульнанацыянальнага кангрэсу чачэнскага народу (АКЧН), у які быў ператвораны ранейшы выканкам ЧНЗ. З гэтага моманту Дудаеў пачаў фармаваньне паралельных органаў улады ў Чачэна-Інгушскай АССР, заявіўшы, што дэпутаты ВС ЧІАССР «не апраўдалі даверу», і абвясьціўшы іх «узурпатарамі».

Спроба дзяржаўнага перавароту ў СССР 19-21 жніўня 1991 года сталa каталізатарам абвастрэньня палітычнай абстаноўкі ў рэспубліцы. Чачэна-Інгушскі рэспубліканскі камітэт КПСС, Вярхоўны Савет і ўрад ЧІАССР падтрымалі ГКЧП, але АКЧН выступіў супраць. 19 жніўня па ініцыятыве Вайнахскай дэмакратычнай партыі на цэнтральнай плошчы Грознага пачаўся мітынг у падтрымку расейскага (ельцынскага) кіраўніцтва, які пасьля 21 жніўня стаў праходзіць пад лозунгамі адстаўкі Вярхоўнага Савету ЧІАССР разам зь яго старшынём. 4 верасьня адбыўся захоп грозьненскага тэлецэнтра і Дома радыё. Джахар Дудаеў зачытаў зварот, у якім назваў кіраўніцтва рэспублікі «злачынцамі, хабарнікамі, казнакрадамі» і абвясьціў, што «да правядзеньня дэмакратычных выбараў улада ў рэспубліцы пераходзіць у рукі выканкаму АКЧН». 6 верасьня Вярхоўны Савет ЧІАССР быў разагнаны ўзброенымі прыхільнікамі АКЧН. Праз два дні дудаеўцы захапілі аэрапорт, ЦЭЦ-1, блакавалі цэнтар Грознага.

1 кастрычніка 1991 г. рашэньнем Вярхоўнага Савету РСФСР Чачэна-Інгушская Рэспубліка была падзелена на Чачэнскую й Інгушскую Рэспублікі (без вызначэньня межаў). А 27 кастрычніка 1991 г. у Чачні прайшлі прэзідэнцкія выбары, перамогу на якіх атрымаў Джахар Дудаеў (набраў больш за 90% галасоў). Сваім першым дэкрэтам Дудаеў абвясьціў незалежнасьць самаабвешчанай Чачэнскай Рэспублікі Ічкерыя (ЧРІ) ад РСФСР. Гэта не было прызнана ні расійскімі ўладамі, ні замежнымі дзяржавамі, акрамя Ісламскага Эмірацтва Аўганістан.

2 лістапад 1991 года Зьезд народных дэпутатаў РСФСР прызнаў мінулыя выбары несапраўднымі, а 7 лістапада прэзідэнт Расеі Барыс Ельцын выдаў указ аб увядзеньні ў Чачні й Інгушэціі надзвычайнага становішча (але яно так і не было зрэалізавана). У адказ на гэта Дудаеў увёў на падуладнай яму тэрыторыі ваеннае становішча. Адбыўся ўзброены захоп будынкаў сілавых міністэрстваў і ведамстваў, былі раззброены вайсковыя часткі, блакаваныя вайсковыя гарадкі Мінабароны, спыненыя чыгуначныя і авіяперавозкі. Затым парламент ЧРІ прыняў рашэньне аб скасаваньні ў рэспубліцы існаваўшых органаў улады і аб адклiканьнi народных дэпутатаў СССР і РСФСР ад ЧРІ. Указам Дудаева было ўведзена права грамадзян на набыцьцё і захоўваньне агнястрэльнай зброі.

Чачня 7д12 сакавіка 1992 году парламент ЧРІ прыняў Канстытуцыю ЧРІ, абвясьціўшы яе незалежнай прэзідэнцкай і сьвецкай дзяржавай (Канстытуцыя ЧРІ пазьней была зацьверджана Дудаевым).

Аднак на пачатак 1993 года сітуацыя ў Чачні рэзка абвастрылася [хто яе абвастрыў, здагадацца няцяжка. – Рэд.]. 15 красавіка на Тэатральнай плошчы ў Грозным пачаўся бестэрміновы мітынг апазіцыі Дудаеву. Парламент ЧРІ прыняў заклік да грамадзян аб аднаўленьні ў рэспубліцы законнай улады і прызначыў на 5 чэрвеня рэферэндум аб даверы парламенту і прэзідэнту. У адказ на гэта 17 красавіка 1993 г. Дудаеў распусьціў урад ЧРІ, парламент, канстытуцыйны суд і Грозьненскі гарадскі сход, увёўшы на ўсёй тэрыторыі Чачні прамое прэзідэнцкае кіраваньне і каменданцкую гадзіну, а таксама прызначыў віцэ-прэзідэнтам Зелімхана Яндарбіева (апошні бачны побач з Дудаевым на трох вышэй разьмешчаных фота).

Улетку 1993 года на тэрыторыі Чачні адбываюцца пастаянныя ўзброеныя сутыкненьні, у выніку якіх апазіцыя [Дудаеву] выціскаецца на поўнач рэспублікі, дзе былі сфармаваныя альтэрнатыўныя органы ўлады. У канцы года Чачня адмаўляецца прымаць удзел у выбарах Дзяржаўнай думы РФ і ў рэферэндуме аб канстытуцыі РФ, парламент выступае супраць уключэньня ў новую Канстытуцыю РФ палажэньня аб Чачні як суб’екце Расейскай Федэрацыі.

На пачатак 1994 года ўлада Дудаева аслабла з-за ўнутраных супярэчнасьцяў. Апазіцыя фармуе Вышэйшы Савет Чачні на чале з Умарам Аўтурханавым. У адказ 10 жніўня ў Грозным прайшоў Агульнанацыянальны зьезд, арганізаваны прыхільнікамі Дудаева. Зьезд выказаўся за ўсеагульную мабілізацыю і аб’явіў «сьвятую вайну» Расеі.

20 верасьня Ўмар Аўтурханаў заявіў, што ўсе мірныя шляхі вырашэньня чачэнскай праблемы вычарпаныя. 30 верасьня верталёты апазіцыйнага Дудаеву Часовага Савету зьдзейсьнілі налёт на Грозьненскі аэрадром, зьнішчыўшы частку авіяцыі Дудаева. 15 кастрычніка сілы Часовага савету ўступілі ў Грозны, практычна не сустракаючы супраціву, але затым адышлі з горада. Пачалася падрыхтоўка да новага штурму Грознага.

Раніцай 26 лістапада 1994 г. адбываецца абстрэл і штурм Грознага расейскімі сьпецслужбамі й атрадамі апазіцыі. У Грозны ўвайшлі тры ўзброеныя калоны па трох кірунках. Аднак да канца дня 26 лістапады сілы Часовага савету атрымалі паразу і пакінулі Грозны. Сіламі Дудаева былі ўзятыя ў палон расейскія вайскоўцы, якія ваявалі на баку апазіцыі па кантракце зь Федэральнай службай контрвыведкі РФ.

Пасьля няўдалага штурму Грознага апазіцыя магла разьлічваць толькі на ваенную дапамогу з Крамля. 11 сьнежня 1994 г. падраздзяленьні Мінабароны і МУС Расеі ўвайшлі на тэрыторыю Чачні на падставе ўказа Прэзідэнта РФ Барыса Ельцына «Аб мерах па спыненьні дзейнасьці незаконных узброеных фармаваньняў на тэрыторыі Чачэнскай Рэспублікі і ў зоне асеціна-інгушскага канфлікту» [зьвярніце ўвагу, Ельцын быў ня больш легітымным прэзідэнтам, чым Дудаеў. – Рэд.].

Давайце паўважлівей прыгледзімся да падзей, якія мелі месца ў Чачні ў канцы 1994 года. Спачатку – да штурму Грознага “апазіцыяй” разам з расейскімі войскамі (узята адсюль: http://kavkazcenter.com/russ/content/2010/11/27/76814.shtml).

Чачня 8а“На досьвітку 26 лістапада 1994 года ўзброеныя атрады прамаскоўскай чачэнскай апазіцыі пад прыкрыцьцём расейскіх танкаў Кантэміраўскай і Таманскай дывізій і пры падтрымцы расейскай авіяцыі з 3-х бакоў увайшлі ў горад Грозны (цяпер Джахар).

“Апазіцыйнымі” калонамі камандавалі саманазваны мэр Надцерачнага раёна Чачні Умар Аўтурханаў, які абвясьціў сябе кіраўніком «Часовага Савету Чачні”, былы мэр чачэнскай сталіцы Біслан Гантаміраў і крымінальнік Руслан Лабазанаў.

Па даных чачэнскага боку, у мецяжы ўдзельнічала каля 4 тысяч прамаскоўскіх баявікоў і каля 100 адзінак рознай бронятэхнікі, экіпажы якой складаліся з вайскоўцаў расейскай арміі, набраных ФСБ (непасрэднай вярбоўкай займаўся кіраўнік Маскоўскай ФСК Севасьцьянаў і асабіста Сьцяпашын).

У жорсткіх баях, якія працягваліся ўвесь дзень, мяцежнікі й расійскія танкавыя войскі былі цалкам разгромленыя і зьбеглі з горада.

26 лістапада ў Грозным было зьнішчана каля 20 танкаў, 18 БМП і 23 БТРы. Яшчэ тры танкі, 8 БТРаў і 4 БМП былі ўзятыя ў якасьці трафею.

Па розных ацэнках, у ходзе бітвы за Грозны было забіта ад 300 да 450 мяцежнікаў і каля 70 рускіх наймітаў. Сотні прамаскоўскіх баявікоў атрымалі раненьні. Ад 150 да 200 удзельнікаў узброенага ўварваньня былі ўзятыя ў палон, сярод якіх апынуліся 35 афіцэраў Таманскай і Кантэміраўскай дывізій, а таксама каля 30 салдат і супрацоўнікаў ФСБ.

26 лістапада стаў пачаткам адкрытага ўзброенага ўварвання Расеі ў Чачэнію. Менавіта гэты дзень лічыцца днём пачатку руска-чачэнскай вайны, якая працягваецца і сёньня ў выглядзе агульнакаўказскага Джыхада.

26 Лістапада быў абвешчаны Джахарам Дудаевым Днём узброеных сілаў ЧРІ”.

(канец цытаваньня матэрыяла).

Цяпер пра падзеі 11 сьнежня 1994 года і тое, што адбывалася пасьля (узята адсюль: http://kavkazcenter.com/russ/content/2013/12/11/102186.shtml).

Чачня 8б“Калоны расейскай бронетэхнікі зноў рушылі на чачэнскую сталіцу. Авіяцыя бамбіла чачэнскія гарады і вёскі, калі ў іх яшчэ працавалі шпіталі, радзільныя дамы, школы.

Горныя і перадгорныя паселішчы Чачні таксама падвергліся бамбаваньням і артабстрэлам. З самага пачатку агрэсіі з боку расейскіх войскаў ужываліся забароненыя віды зброі: шарыкавыя й ігольчатыя, касетныя і вакуумныя бомбы, былі шматлікія выпадкі выкарыстаньня хімічнай зброі. Наступствы выкарыстаньня апошніяй у Чачні адчуваюць да гэтага часу.

З часу пачатку агрэсіі 11 сьнежня 1994 года рускія войскі забілі 255 тысяч чачэнцаў, зь якіх 42.000 дзяцей. Нават па даных прарасейскага марыянеткавага рэжыму, у Чачэніі ў 2006 годзе былі зафіксаваныя 23 таемныя масавыя пахаваньні (па даных чачэнскага боку, іх больш за 60!). Сотні тысяч чачэнцаў расьсеяныя па ўсім сьвеце.

Агрэсары разбурылі эканоміку Чачні, зьнявечылі прыроду, кінулі чачэнскую зямлю ў экалагічную катастрофу. Вялікая колькасьць чачэнскіх дзяцей (па некаторых дадзеных – да 40%) нараджаюцца з адхіленьнямі здароўя.

Матэрыяльная шкода, нанесеная Расеяй, вызначаецца лічбай у 300 мільярдаў долараў ЗША.

 Чачня 8

Насадзіўшы ў Чачні марыянеткавы рэжым здраднікаў, Масква абвясьціла аб сваёй перамозе. Аднак замест адной ваюючай Чачні Расеія атрымала змагарны Каўказ. Вайна набыла зацяжны партызанскі характар – масавыя бамбаваньні ды артылерыйскіх абстрэлы чачэнскіх гарадоў і вёсак, “зачыстакі”, расейскія расцэнкі ў зінданах і на блокпастах, татальны тэрор, які ахапіў увесь Каўказ…  І бляск фальшывай тэлевізійнай карцінкі «адноўленай» Чачні не зьмяняе гэтай сітуацыі.

Расея прайграла, таму што гэтая вайна стала школай нянавісьці і жорсткасьці для тысяч і тысяч маладых людзей, чые сваякі былі закатаваныя ў падвалах “Чарнакозава” і ў асабістых камерах катаваньняў муртада Кадырава. Для тых, чые родныя і блізкія альбо бяссьледна зьніклі, альбо іх мёртвыя зьнявечаныя катаваньнямі целы былі прададзены сваякам – Ніхто не забыты, нішто не забыта!

Сваім зьверствам на Каўказе прадстаўнікі расейскага грамадства ў злоснай немачы помсьцяць за прайгранае 20-е стагоддзе, якое, як ім абяцалі, павінна было стаць “стагоддзем Расеі”, за тое, што калоніі ды сатэліты разьбягаюцца ад іх пры першай магчымасьці, за дзяржаву, якая абвалілася, ператварыўшыся ў бандыцкі русізм”.

(канец цытаваньня)

Зразумела, што і абвяшчэньне незалежнасьці Чачні ад расейскай імперыі ў самым канцы ХХ стагоддзя, і значныя посьпехі ў адбіцьці яе агрэсіі (спачатку пад выглядам прэтэнзій апазіцыі) адбыліся ў значнай ступені дзякуючы асабістым рысам выбітнага сына чачэнскага народу Джахара Дудаева.  Расейскай імперыякратыі давялося пачынаць новую адкрытую буйнамаштабную Каўказскую вайну, перацягваючы гэты “сродак палітыкі” ў ХІХ-е стагоддзе, давялося зноў паказваць перад усім сьветам сваю агрэсіўную злачынную сутнасьць…

Натуральна, гэтага яму расейскія імперыякраты прабачыць не маглі. Таму з  самага пачатку першай чачэнскай вайны (1994-96 гг.) на Дудаева палявалі расейскія спецслужбы (http://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%94%D1%83%D0%B4%D0%B0%D0%B5%D0%B2,_%D0%94%D0%B6%D0%BE%D1%85%D0%B0%D1%80_%D0%9C%D1%83%D1%81%D0%B0%D0%B5%D0%B2%D0%B8%D1%87).

Тры замахі скончыліся няўдачай.

Аднак позна вечарам 21 красавіка 1996 года расейскія сьпецслужбы запеленгавалі сігнал ад спадарожнікавага тэлефона Дудаева ў раёне вёскі Гехі-чу, у 30 км ад Грознага. У паветра былі паднятыя два штурмавікі Су-25 з саманаводнымі ракетамі. Як мяркуецца, Дудаеў загінуў ад удару ракеты наўпрост падчас размовы па тэлефоне (па некаторых зьвестках, з расейскім дэпутатам Канстанцінам Баравым, хаця апошні гэта адмаўляе). Месца, дзе быў пахаваны Дудаеў, застаецца засакрэчаным (гл. кадр з ракеты; забіты першы прэзідэнт Чачні й яго жонка Ала Дудаева).

Чачня 9

Расейскае кіраўніцтва спадзявалася, што з забойствам Дудаева супраціў чачэнцаў будзе спынены і вайна хутка скончыцца на карысьць акупацыйных войскаў. Аднак далейшыя падзеі паказалі, што надзеям Крамля не наканавана было апраўдацца (http://kavkazcenter.com/russ/content/2010/04/21/71921.shtml). Чачэнцы ня толькі не завагаліся, а наадварот – сканцэнтравалі ўсе свае намаганьні й працягвалі наносіць па агрэсарам балючыя ўдары.

Пра гэта мы апавядзем далей, а пакуль зьвернем ўвагу яшчэ на адзін нюанс.

4.

Гаворка пра тое, як “злыя чачэнцы выганялі рускіх з Чачні пры Джахары Дудаеве” (тэкст узяты адсюль: http://kavkazcenter.com/russ/content/2012/12/30/95255.shtml).

“Кажучы пра паходжаньне міфа аб масавым выгнаньні рускіх з Чачні ды іх забойствах, у першую чаргу неабходна зьвярнуць увагу на тое, што ў адпаведныя перыяды – гэта значыць з 1991 па 1999 гг. – пра гэтыя «выгнаньні» ніхто не казаў. І гэта нягледзячы на тое, што антычачэнская прапаганда актыўна працавала і ў той час…

Нарадзіўся міф пра «генацыд рускіх у Чачэніі” толькі на пачатку… 2000-х гадоў, ужо ў ходзе [другой] вайны – гэта значыць, як толькі быў запатрабаваны. Яго аўтарам зьяўляецца былы рускі грозьненец Кандрацьеў, які сабраў «зборнік сьведчаньняў пацярпелых ад свавольства бандытаў».

Яго «сьведчаньні», як правіла, не пацьверджаныя ні фота-, ні відэа-матэрыяламі. Гэтак жа не зафіксаваныя [апісаныя Кандрацьевым “падзеі”] ні адной з праваабарончых арганізацый, ні журналістамі, якія працавалі ў ЧРІ – у тым ліку і журналістамі асноўных дзяржаўных расейскіх інфармагенцтваў. Гэта значыць, няма ў прыродзе ні аднаго матэрыялу, які сьведчыць пра тое, што ў ЧРІ за названы перыяд адбылося хоць адно масавае забойства або масавае выгнаньне, высяленьне рускіх.

Што праўда, рускія пачалі зьязджаць з Чачні, калі ў 1991 годзе да ўлады прыйшоў генерал Дудаеў на чале з выканкамам Агульнанацыянальнага кангрэсу чачэнскага народу. Да гэтага часу рускія былі прывілеяваным саслоўем у Чачні. Але з падзеньнем савецкай улады іх ураўнялі ў у правах з чачэнцамі, што стала “паніжэньнем статусу рускага насельніцтва”. Таму Чачню сталі пакідаць тыя рускія, якія былі завезены ў 1970-80 гады па разнарадках КГБ і ЦК КПСС, як «кваліфікаваныя рабочыя, сьпецыялісты, лекары, настаўнікі» ды інш. Другая хваля рускага зыходу была наўпрост зьвязаная з пачаткам ваенных дзеяньняў [1994 года].

Больш за 90% рускіх, якія зьехалі да вайны (зь першага «зыходу»), прадалі свае дамы і кватэры чачэнцам, а прыбыўшы ў Расею на новае месца, пісалі заявы пра страту маёмасьці “з-за перасьледу з боку чачэнцаў” і атрымлівалі ад уладаў Расеі буйныя кампенсацыі.

Для атрыманьня кампенсацый рускія “бежанцы” часьцяком выдумлялі страшныя гісторыі пра злых чачэнцаў, якія забівалі ды гвалтавалі рускіх. Між тым, ні аднаго дакументальнага сьведчаньня гэтым цьверджаньням да гэтага часу няма (акрамя некалькі выпадкаў з крымінальнай падаплёкай [крымінальнікі ёсьць у любога народу. – Рэд.]).
«Генацыд» рускага насельніцтва быў прыдуманы ўладамі Расеі ў тым ліку і для таго, каб сьпісаць забітых пад бамбёжкамі расейскіх самалётаў дзясяткі тысяч рускіх, якія ў асноўным пражывалі ў Грозным”.

(канец цытаваньня матэрыяла)

Дададзім: прыведзеныя тлумачэньні (што гібель рускіх людзей пад бамбёжкамі расейскіх самалётаў расейскай імперыякратыі было выгадна сьпісаць на “генацыдныя дзеяньні чачэнцаў”, а таксама апошнім апраўдаць уласную агрэсію) зь гістарычных пазіцый дый з палітычнай сітуацыі сёньняшняга дню, на наш погляд, выглядаюць цалкам праўдападобнымі…  

 

11 каментарыяў

  1. Літварус кажа:

    Дзякуй Рэдакцыі за напамін часоў калі пачынался вызвольны рух на акраінах былога Саюзу, ў тым ліку і у нас. Праўда, загаловак артыкула абяцаў нам паказаць здрадніцкую сутнасць “Захада”… і не паказаў. Ежелі толькі не абвінаваціць Захад за амеріканскіе студэбеккеры на якіх чеченцаў звазілі ў Грозны для перагрузкі ў ж.д. саставы. Захад адкрыў ў Швецыі “Кавказцентр”, ў Лондоне аселі чеченскіе апазіцыянеры (іх не выдаюць Крэмлю), палякі арганізоўвалі нейкае там прадстаўніцтва урада Масхадава ў Польшчы, чеченскіе беженцы знайшлі прыют ў некаторых краінах Захада, калі б не моўны барьер на баку чеченцаў ваявалі б не толькі украінцы і прыбалты, але іншые заходніе добраахотнікі. Так што як раз з чеченцамі заходнікі , лічу, ні чым сябе не скампретавалі.

  2. Літварус кажа:

    А яшчэ здрадіцкую сутнасць Захаду можна углядзець ў тым што НКВД -сты якіе выселялі і забівалі чеченцаў наверняка жралі амеріканскую тушонку. Шкада, што дадзены Сайт так і не стаў пасапраднаму Нацыяналістычным.

  3. Licvin кажа:

    Калі Ельцын прыйшоў да ўлады, ягонае становішча было хісткім. Таму між Ельцынам і чачэнскай аховай, якая разам з Хасбулатавым тусавалася і ахоўвала прэзідэнта Расеі, была заключана дамова: ”Вы ахоўваеце Ельцына, а калі камуністы палезуць скідываць новую ўладу, устройце камунякам разню.” Але камуністы не пайшлі на конфрантацыю, фактычна грамадзянскую вайну. Узамен Заўгаева ў Чачне быў пастаўлены Дудаеў, пакінута зброя каўказскага ваенага округа і Дудаева ў Чачне ніхто не чапаў, хаця віце-прэзідэнт Руцкой ваўком выў і енчыў, што ”надо в Чечне наводіть порядок”. Нафта з Чачні ішла за мяжу, а грошы асядалі ў кішэнях Дудаеўскага рэжыма. Акрамя таго разам з маскоўскай новай хеўрай рабіліся вялікія фінансавыя махінацыі. Але к 1994 году Ельцын умацаваў сваё становішча, паводзіны Чачні, якая аб’явіла сябе незалежнай, пачалі непакоіць Маскву і таму былі развязаны ваеныя дзеянні, у якіх слаўная савецкая армія (у вачах савецкага народа) страціла свой аўтарытэт, акрамя таго пад інфармацыйны ваенны хаос была праведзена прыхватызацыя агульнанароднай маёмасьці, ”нічыёй”, як кожны дзень абвяшчалі СМІ.
    Фактычна аматарскія і беспрынцыпныя антынародныя і злачыныя дзеянні, як з боку ўлад Чачні, так і з боку ўлады Масквы прывялі да вялізарных ахвяр і разам з тым пахавалі Савецкі Саюз, разрабавалі агульнанародную маёмасьць краіны….

    • Рэдакцыя кажа:

      Нас у такіх развагах заўсёды прыцягвае ўвагу адзін асьпект – гэта імкненьне схаваць адно пытаньне, а праз гэта і патэнцыйны адказ на яго.
      Пытаньне, між тым, простае: ХТО і НА ЧЫЮ ЗЯМЛЮ прыйшоў з вайной?!..

  4. Літварус кажа:

    Мяркую, усё ж такі замест паняцця “народ” лепш карыстацца паняццем “нацыі”. “Народ” гэта нешта ад марксізма. А “нацыя” напрямую связвае людзей з кіраўніцтва пад якім яны жывуць, паказвае што характер улады шмат ў чым ёсць нацыянальны характер той ці іншай нацыі. Ў чым выразіліся антынародные і злачынные дзеянні ўлад Чачні тых часоў? Няўжо сп. Licvin думае, што ўлады ў Эстоніі, ў Расеі і ў Чачні могуць быць аднолькавымі. І тут Рэдакцыя аценьвае сітуацыю правільна – трэба пачынаць з пытання – хто на чыю землю прыйшоў з вайною.

  5. Licvin кажа:

    Простыя адказы на простыя пытанні часта прыводзяць да вялікай крыві.
    Дарэчы Масхадаў потым пасля перамогі ў першай вайне біўся як рыба аб лёд і нічога не мог зрабіць з баевікамі, нават растрэліваючы іх прылюдна. Нічога не мог зрабіць і з Басаевым, які як ідыёт пайшоў наступаць на Дагестан. Каму служыў Басаеў, хто кіраваў Басаевым, хто плаціў яму грошы. Масхадаў хацеў міру з Расеяй, як прафесійны вайсковец, ён разумеў што Чачня ў другой вайне з Расеяй будзе знішчана. Што ў Расеі моцныя рэваншысцкія настраенні і Масхадаў імкнуўся пазбегнуць конфрантацыі.
    Дарэчы Дудаеў, Басаеў, Масхадаў, Яндарбіеў загінулі, таксама няма ўжо ў жывых Беразоўскага, Лебедзя, Трошава, Рохліна — гэта ўсе хто непасрэдна ўдзельнічаў у дзьвюх Чачэнскі войнах.
    За іхнімі спінамі стаялі чужыя стратэгі, хто прыдумаў і ажыцявіў гэтую вайну. Толькі дзякуючы Пуціну і Кадыраву-бацьку ўдалося выратаваць чачэнскі народ ад поўнага знішчэння.

    • Рэдакцыя кажа:

      Ну, вось зноў, спадар Ліцьвін:
      1) Няўжо вы сапраўды лічыце, што ў вялікай братазабойчай крыві вінаватыя “простыя пытаньні і простыя адказы”?
      2) А, калі вы так ня лічыце, то ХТО ВІНАВАТЫ?
      3) Якія імёны маюць тыя “чужыя стратэгі”, якія стаялі за сьпінамі Дудаева, Басаева, Масхадава, Яндарбіева, Беразоўскага, Лебедзя, Трошава, Рохліна? Натуральна, калі гэтыя імёны вам вядомыя.

  6. Licvin кажа:

    У Сумгаіце было зроблена так, па армянскіх кватэрах у рабочы час аднамаментна прайшла сотня ўзброеных бандытаў і гвалтаўнікоў, якія зрабілі пагромы, рабавалі, насілавалі, забівалі … Імгнена адгукнуліся падзеі ў Карабаху, якія перараслі ў Карабахскую вайну…
    Ёсьці механізмы ўцягівання простых людзей у крывавую вайну шляхам стварэння простых пытанняў–падзей і імгненые і натуральна простыя адказы…

    • Рэдакцыя кажа:

      А “сотня ўзброеных бандытаў, забойцаў, гвалтаўнікоў” і ТЫХ, хто за імі стаяў, тут ні пры чым?…

  7. Licvin кажа:

    Не зразумеў пытання?
    ”Пытаньне, між тым, простае: ХТО і НА ЧЫЮ ЗЯМЛЮ прыйшоў з вайной?!”
    Гэта простае пытанне было вырашана мірным шляхам у 1957 годзе Хрушчовым, калі была створана Чачэна-Інгушская рэспубліка.
    Пад час вайны 1994 года гэта ”простае пытанне” было аматары паруліць дзяржавай, як з аднаго боку, так і з другога боку, пачалі ліць людскую кроў.

  8. Літварус кажа:

    Не, сп. Licvin, тлумачыць гістарычные падзеі тым што нехта і з аднаго і з другога боку хацеў паруліць дзержавай , гэта суперпрымітывізм. Не хапае толькі вашага сталага заканчэння -“вось і усё”.

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы