nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

Трагедыя чачэнскага народу і… “Захад” (частка 4: гістарычныя дасягненьні Масхадава вачыма чачэнцаў і ня толькі)

31 снежня, 2013 | 15 каментарыяў

Рэдакцыя.

Яндарбіеў 77. Падчас, калі ў Чачні галоўнымі дзеючымі асобамі былі Яндарбіеў і Масхадаў, адбылося шэраг падзей, несумніўна меўшых гістарычнае значэньне ня толькі для чачэнскага народу. Першай з такіх падзей можна назваць ваенную аперацыю  “Джыхад” у 1996 годзе. У яе выніку спачатку Грозны, а затым і ўся Ічкерыя былі вызвалены ад расейскай акупацыі. Давайце на гэты раз паглядзім на даную аперацыю з чачэнскага боку (яе апісаньне, якое падана ніжэй, узята адсюль: http://kavkazcenter.com/russ/content/2009/08/07/67220.shtml; http://kavkazcenter.com/russ/content/2008/08/05/59881.shtml).

 

АПЕРАЦЫЯ “ДЖЫХАД”.

“6 жніўня 1996 года яшчэ да сьвітаньня чачэнскія байцы атакавалі Грозны (перайменаваны ў Джахар 23 студзеня 1997 года).

Ваеннае планаваньне аперацыі належыць З.Яндарбіеву (на той час прэзідэнту ЧРІ), а агульнае кіраўніцтва аперацыяй па вызваленьні чачэнскай сталіцы ажыцьцяўляў начальнік Штабу УС ЧРІ генерал Аслан Масхадаў.

Жыхары горада ў большасьці не паверылі ў магчымасьць пасьпяховых баявых дзеяньняў чачэнскіх узброеных сілаў у горадзе. Па гэтай прычыне ў Грозным засталося шмат мірных жыхароў, якія не пакінулі свае дамы, нягледзячы на папярэджаньне з боку чачэнскіх вайскоўцаў.

Сьпіскавая колькасьць падраздзяленьняў, якія ўвайшлі ў нашпігаваную расейскімі войскамі чачэнскую сталіцу, складала ўсяго 850 байцоў. Гэта два няпоўныя батальёны. Але яны змаглі ня толькі цалкам паралізаваць ўсе баяздольныя часткі рускіх войскаў у горадзе, але і блакаваць любыя спробы акупацыйнага камандаваньня адбіць Грозны.

Уваходжаньне ў горад чачэнцаў праходзіла на зьдзіўленьне проста – атрады ішлі, выцягнуўшыся ў доўгі ланцужок, несучы на сабе ўсё сваё ўзбраеньне. Сустрэчныя мінакі, якія выйшлі з дому рана раніцай, жадалі посьпеху ў маючай адбыцца справе. Праходзячы міма бабулькі, якая бязгучна плакала, стоячы каля сваёй брамкі, малады чачэнскі маджахед сказаў: «Ня плач, нана, мы ім такі пашпартны рэжым зробім, да канца дзён сваіх памятаць будуць!».

А ў цэнтры Грознага ўжо з ночы ішлі баі. Першыя атрады, якія ўвайшлі ў горад, замацаваўшыся ў цэнтры, завязалі жорсткія баі з пераўзыходзячымі сіламі рускіх акупантаў, адбіваючы атакі войскаў МУС і АМАПу. Рускае камандаваньне вырашыла кінуць вялікія сілы ў бой, каб хутка скончыць з чачэнцамі, якія ўвайшлі ў горад. Рускія пачалі штурмаваць горад з усіх напрамкаў – найперш з боку Ханкалы і аэрапорта імя Шэйха Мансура (двух асноўных вайсковых баз акупантаў). Былі гэтак жа спробы рускіх войскаў прабіцца ў Грозны з боку Гудэрмеса. Аднак расейскія калоны былі разгромленыя ці іх перамяшчэньне блакванае.

Чачэнскія маджахеды, ведучы шчыльны агонь з гранатамётаў і кулямётаў, здушылі ўсе актыўныя кропкі супраціву рускіх ва ўрадавых будынках і ў месцах дыслакацыі іх войскаў. Акупанты з вылупленымі вачыма крычалі ў аб’ектывы кінакамер: «Нам не даюць падняць галавы … т-т-танкі гараць».

Салдаты тэрміновай службы часта не вытрымлівалі кантактнага бою і пачыналі ўцякаць, але найміты-кантрактнікі, якія ішлі ім насустрач, агнём з аўтаматаў гналі іх назад у бой.

Чачэнскія байцы не праяўлялі асаблівага хваляваньня, калі зь першага разу не маглі ўзяць той ці іншы аб’ект. У падобных выпадках яны пакідалі групу вакол упарціўшыхся і ішлі далей. Пасьля баёў казалі: «Мы ня ведалі, колькі часу зможам пратрымацца ў горадзе, калі ўваходзілі, але ўваходзілі мы назаўжды».

Чарнарэчанскі блокпост рускіх быў адным з самых умацаваных. Гэты ўчастак быў у зоне адказнасьці Рамзана Цакаева («Джыхад-3»). Блокпост выліваў бесперапынны шквал агню. Ад месца, куды падышлі чачэнскія маджахеды, да блокпаста было метраў 40 адкрытай прасторы. Гранатамётчык-маджахед адным кідком пераадолеў гэтую адлегласьць і ва ўпор, проста ў амбразуру, зрабіў стрэл, дый так, што выбух скалануў усе ўмацаваньне.

Хасан са снайперскай вінтоўкі падпальвае атакуючы БТР і вядзе такі шчыльны снайперскай агонь па ворагу, надыходзячаму з боку вайсковай часткі, што пасьля рускі палкоўнік, які камандаваў салдатамі, ледзь не са сьлязьмі маліў паказаць яму чачэнскага снайпера.

Суфьян зь некалькімі таварышамі, пераадолеўшы трохметровы плот і прабегшы праз двор, уварваўся ў будынак 6-га аддзела і захапіў яго, маючы ўсяго адзін ражок з патронамі да аўтамата.

Увесь будынак заўгаеўскага ўраду згарэў ад трапленьня аднаго стрэлу агнямёта. Апці пазьней прызнаваўся: «Я думаў, што сам загарэўся, і нейкі час стаяў нерухома – гэта быў мой першы ў жыцьці стрэл з агнямёту».

Падобныя карціны назіраліся па ўсім горадзе.

Мясцовае насельніцтва сустракала ўзброеныя сілы Ічкерыі, якія ўвайшлі ў горад, як вызваліцеляў ад іншаземнага прыгнёту.

Да таго ў мікрараёне «Алімпійскі» рускія амапаўцы спынілі двух маладых хлопцаў, якія выходзілі з пад’езда свайго дома, і запатрабавалі прад’явіць пашпарты. Хлопцы адказалі, што жывуць у гэтым доме, і падняліся на свой паверх, каб узяць дакументы. Двое рускіх амапаўцаў, якія падняліся ўсьлед за імі, расстралялі і гэтых хлопцаў, і трэцяга, які знаходзіўся ў сваім пакоі. Так акупанты бавілі вольны час… Пасьля гэтага “здарэньня” бацька двух загінулых сыноў разам са сваім малодшым сынам прыйшоў да камандзіра аднаго з падраздзяленьняў і стаў шараговым байцом.  

У іншым выпадку рускім бандытам, якія марадзёрствавалі ў адной з кватэр таго ж мікрараёна, патрабуючы грошай і апаратуру, не ўдалося схавацца – іх захапілі чачэнскія байцы, якія ўвайшлі ў горад.

Жыхароў Грознага муціла ад рускіх – ад гэтых (як называлі іх грозненцы) распушчаных «хрушат» – у якіх не было нічога сьвятога, а толькі зьвярыная злосьць і бязьмежная жорсткасьць.

Злачынствы і зьдзекі акупантаў над мірнымі жыхарамі, якім не было канца, давялі да адчаю нават тых, хто ніколі ня думаў пра супраціў. Таму ў ходзе двухтыднёвых баёў за горад да 850 маджахедаў дадаткова далучылася да 2.000 народных апалчэнцаў.

Вядома, добраахвотнікаў ўсё роўна было мала. На баку чачэнскіх сілаў наагул было мала байцоў, у тым ліку і саміх чачэнцаў – у Чачні больш было ськептыкаў і паражэнча настроеных. Аднак цьвёрдасьць і непахіснасьць тых нешматлікіх, якія падняліся супраць слуг сатаны, дапамаглі ім стаць тымі, «хто атрымаў дапамогу Алаха», у сувязі з чым вынік вайны быў прадвызначаны.

У адной вёсцы блізу Беноя жанчына, выбегшы з хаты, адкрыла аўтаматны агонь па самалёце, трымаючы адной рукой дзіцё, а другой – зброю. Такія маці гадавалі чачэнскіх маджахедаў. Бацька братоў Такаевых з Урус-Мартан, калі адзін за адным загінулі трое зь пяцёх яго сыноў, сказаў: «Хвала Алаху, яны загінулі мужчынамі ў Газаваце». Такія бацькі выхоўвалі чачэнцаў…

Плячом да пляча з чачэнцамі змагаліся ўкраінцы, кабардзінцы, інгушы, нагайцы, дагестанцы, а таксама тыя, хто прыехаў у Чачэнію з краін Блізкага Усходу і Азіі.

Андрэй – карэнны грозненскі рускі хлопец – да вайны працаваў радыстам у штабе Масхадава. Калі вайна прыйшла ў яго родны горад, ён застаўся сярод тых, хто абараняў незалежнасьць Чачні. Калі рускія захапілі палову Грознага, мікрараён, дзе пражывала маці Андрэя, быў у руках акупантаў. Суседзі ў першы ж дзень данесьлі на маці Андрэя, што яе сын служыць у чачэнскім штабе. За гэта салдаты спачатку згвалтавалі немаладую жанчыну, а затым па-зьверску забілі. З таго часу Андрэй страляў і казаў, што трэба пабольш зьнішчыць гэтых зьверападобных істот, якія прыйшлі ў Чачэнію. На рахунку Андрэя адзін зьбіты самалёт і больш за 50 забітых акупантаў.

У Чачні ў тыя дні сутыкнуліся дзьве сусьветныя велічыні – праўда і хлусьня, Бог і сатана. Чачэнцы адстойвалі Богам дадзеную ім свабоду, і гэта зьяўлялася праўдай. Рускія ж узялі на ўзбраеньне д’ябальскія чалавеканенавісьніцкія мэты й метады…

За два дні баёў чачэнцы практычна цалкам авалодалі Грозным, усе апорныя пункты рускіх – вайсковыя часткі, воінскія склады – усё было ўзята пад кантроль. Да 7.000 салдат, амапаўцаў, наймітаў знаходзілася ў коле і найменшая іх спроба вырвацца з атачэньня жорстка спынялася. Літасьці не было нікому. Тэрміновых салдат-заморак чачэнцы па-ранейшаму бралі ў палон, а затым адпускалі да іх матуль. Астатнія ж, разам з чачэнскімі падонкамі-здраднікамі, нягледзячы на тое, што азьвярэла чапляліся за жыцьцё, адпраўляліся ў апраметную.  

На тварах акупантаў быў напісаны жах, у іх пад нагамі гарэла зямля.

За некалькі дзён баёў рускія страцілі каля 5.000 чалавек, 17 верталётаў, 6 самалётаў, 270 адзінак бронетэхнікі – і гэта былі папярэднія падлікі іх страт.

Яндарбіеў 8

Акупанты гістэрычна клікалі на дапамогу і прасілі камандаваньне даслаць авіяцыю, танкі, усё, што было ў іх у арсенале. Дапамога пасылалася, і ў вялікай колькасьці, але танкавыя калоны, на якіх рабілі асноўны ўпор рускія, маджахеды ператваралі ў груды згарэлага металу. Верталёты ўжо не рызыкавалі падлятаць блізка да чачэнскіх байцоў. Яны знайшлі іншы занятак. Авіяцыя – гонар рускай арміі – пачала ваяваць зь бежанцамі, з дзецьмі.

Так 7 жніўня 1996 г. былі расстраляныя два аўтобусы і дзьве легкавыя машыны з бежанцамі.

Чачэнскія радысты запісалі на плёнку размову пілота з базай у Ханкале, якая прагучала ў эфіры:

Пілот: Бачу аўтобусы. Бачу белы аўтобус. Што рабіць?

База: Зьнішчыць.

П.: Можа, праверыць трэба?

Б.: Я вам загадваю: зьнішчыць!

П.: Ёсьць. Выконваю загад.

8 жніўня 1996 года на дарозе ў вёсцы Камсамольскае (Саадзі-Хутар) селі тры расейскіх верталёты. Салдаты, якія высадзіліся зь іх, спынілі некалькі машын з мірнымі жыхарамі. Вывелі зь іх 18 мужчын і тут жа, на вачах жанчын і дзяцей… зарэзалі.

На пад’езьдзе да Грознага, у 7 км ад горада, расейскімі верталётамі была абстраляная машына з 6-ю замежнымі журналістамі – карэспандэнтамі France Presse, IFA, WTN і Радыё Свабода. Верталёты расстралялі машыну, нягледзячы на ​​тое, што на яе лабавым шкле быў буйны надпіс ПРЭСА, добра заўважальны з паветра. За журналістамі, якія выбеглі з машыны і схаваліся ў гаі ў ямах і акопах, верталёты працягвалі паляваньне яшчэ паўгадзіны. Толькі выдаткаваўшы ўвесь боекамплект і гаручае, яны разьвярнуліся і паляцелі на базу.

Так рускія ўраўнаважвалі свае вялізныя страты”.

(канец цытаваньня двух артыкулаў)

8.

Празь 9 месяцаў (12 траўня 1997 года) Аслан Масхадаў і Барыс Ельцын падпісалі ў Маскве дамову “Аб міры і прынцыпах узаемаадносін” паміж Чачэнскай рэспублікай Ічкерыя і Расейскай Федэрацыяй.

У чачэнцаў пра гэтую падзею можна прачытаць наступнае (гл. http://kavkazcenter.com/russ/content/2012/05/12/90539.shtml):

“Дамова аб міры з Расеяй рыхтавалася пад кіраўніцтвам тагачаснага Першага віцэ-прэмьера ўраду ЧРІ Маўладзі Удугава (на фота, выстаўленым ніжэй, справа ад Ельцына), які ўзначальваў Дзяржаўную Камісію ЧРІ па перамовах з Расейскай Федэрацыяй.

Яндарбіеў 9Цырымонія падпісаньня дамовы адбылася ў Крамлі. Свае подпісы пад дакументам паставілі прэзідэнт ЧРІ Аслан Масхадаў і прэзідэнт РФ Барыс Ельцын.

Удугаў так пракаментаваў тыя падзеі.

М. Удугаў:

– «Тыя часы былі часам палітычнага рамантызму і павярхоўнага разуменьня рэлігійнага абавязку. Мы імкнуліся стаць часткай сістэмы, якая была і застаецца варожай Ісламу. Мы прынялі правілы гэтай варожай сістэмы ў надзеі на дапамогу і абарону, старанна прытрымліваліся ўсіх яе законаў, разьлічваючы атрымаць свабоду. У выніку мы атрымалі чарговую вайну і акупацыю.

Перад намі [пазьней] паўстаў выбар – захаваць вернасьць нашым ілюзіям, пустым чаканьням й ілжывым страхам або ж вярнуцца да сваёй рэлігіі.

Выбар быў зроблены ў 2007 годзе, праз 10 гадоў пасьля падпісаньня ў Крамлі мірнай дамовы з Расеяй. Мы адракліся ад уласнага невуцтва і памылак, ад усіх сістэм і законаў, адпрэчаных Госпадам Сусьветаў. Мы прывялі ў адпаведнасьць нашы намеры, нашы словы і нашы справы, вярнуліся ва ўлоньне сваёй рэлігіі пад заступніцтва і абарону таго, хто ніколі не здраджвае і не парушае Дамовы.

Сёньня мы іншыя. Вядома, мы не застрахаваныя ад новых памылак, але тых, якія былі зьдзейсненыя тады, больш ня будзе, іншаАлах!».

***

Тэкст

“Дамовы аб міры і прынцыпах узаемаадносін паміж Расейскай Федэрацыяй і Чачэнскай Рэспублікай Ічкерыя”.

Высокія дамоўныя бакі, жадаючы спыніць шматвяковае супрацьстаяньне, імкнучыся ўсталяваць трывалыя, раўнапраўныя, узаемавыгадныя адносіны,

Дамовіліся:

 

1. Назаўсёды адмовіцца ад выкарыстаньня і пагрозы выкарыстаньня сілы пры вырашэньні любых спрэчных пытаньняў.

 

2. Будаваць свае адносіны ў адпаведнасьці з агульнапрызнанымі прынцыпамі і нормамі міжнароднага права; пры гэтым бакі ўзаемадзейнічаюць у сьферах, якiя вызначаюцца канкрэтнымі пагадненьнямі.

 

3. Дамова зьяўляецца асновай для заключэньня далейшых дамоваў і пагадненьняў па ўсім комплексе узаемадачыненьняў.

4. Дамова складзена ў двух экземплярах, прычым абодва тэксты маюць роўную юрыдычную сілу.

5. Гэтая Дамова ўступае ў дзеяньне са дня падпісаньня.

 

Прэзідэнт Расейскай Федэрацыі        Прэзідэнт Чачэнскай Рэспублікі Ічкерыя
            Б.ЕЛЬЦЫН                                                        А.МАСХАДАЎ
                                              г. Масква, 12.05.1997 г. 

9.

І ў заключэньні гэтай часткі матэрыялаў, прысьвечаных выключнай ролі Аслана Масхадава ў адносна нядаўняй гісторыі Чачні, лічым вартым узгадаць, як ацанілі забойства Масхадава самі чачэнцы і якія высновы яны з гэтага зрабілі.

Вось тут – http://kavkazcenter.com/russ/content/2013/03/08/96664.shtmlСаід Ірбахаеў напісаў:

“8 сакавіка 2005 года, у выніку боя ў паселішчы Дойкур-Аул (Талстой-Юрт) стаў Шахідам прэзідэнт ЧРІ, Амір Маджлсуль-Шура маджахедаў Аслан Масхадаў.

У Маскве надзвычайную важнасьць таго, што адбылося, не хавалі і падкрэсьлена прадэманстравалі гэта публічным дакладам Патрушава Пуціну. Не хаваў сваёй радасьці й Пуцін, які тут жа на тэлевізійную камеру даў указаньне ўзнагародзіць «вызначыўшыхся».

У той дзень кафіры забілі чалавека, які яшчэ верыў, што з Масквой можна дамовіцца. Таму абсалютна правыя былі тыя, хто заявіў, што са сьмерцю Масхадава скончыўся цэлы перыяд расейска-чачэнскага супрацьстаяньня.

Забіўшы Масхадава, Крэмль забіў апошнюю ілюзію тых чачэнцаў, якія, нягледзячы ні на што, яшчэ верылі ў так званае «міжнароднае права» і цывілізаваныя формы зносін з бандыцкім рэжымам у Маскве.

Сьмерць Аслана Масхадава азнаменавала новы перыяд у найноўшай гісторыі расейска-каўказскага супрацьстаяньня, які не прадугледжвае ня толькі перамоваў, але і спыненьня вайны. Нават для самага адчайнага аптыміста сёньня відавочна, што вайна на Каўказе ня можа быць спыненая, яна можа быць толькі скончана. Але скончана толькі тады, калі будзе зьнішчаны рэжым і ўмовы, якія генеруюць і падсілкоўваюць перманентную ваенную агрэсію Расеі супраць Каўказа.

Аслан Масхадаў ня першы каўказскі лідар, забіты Расеяй, і не апошні, каму наканавана прыняць сьмерць у бітве з адной з самых адыёзных кафірскіх краін у сьвеце. Але Масхадаў стаў першым лідарам у сучаснай гісторыі, які быў дэманстратыўна забіты Масквой у адказ на працягнутую руку міру, і апошнім, хто такую ​​руку працягнуў“.

(канец цытаты)

А вось тут – http://kavkazcenter.com/russ/content/2009/03/07/64381.shtmlС.Ахмадаў зьвярнуў увагу на наступнае:

“Презідент ЧРІ Аслан Масхадаў годна сустрэў сьмерць, як і належыць мужчыну, воіну!

Пасьля яго гібелі акупанты й іх марыянеткі абвясьцілі аб чарговым «заканчэньні вайны». Аднак рускія ўжо забівалі чачэнскіх лідараў. Але гэтыя страты не зламалі дух маджахедаў. Надзеі Масквы не апраўдаліся. Джыхад ня толькі не спыніўся, а пашырыўся і ўмацаваўся.

Масхадаў быў сумленным і мужным чалавекам. Ён пражыў сумленнае і годнае жыцьцё. Зьдзек над целам чачэнскага лідэра з боку крамлёўскіх ваўкалакаў, які працягваецца да гэтага часу, пры поўным маўчаньні так званай «міжнароднай супольнасьці”, якая сваім удзелам у выбарах прэзідэнта ЧРІ ў 1997 годзе давала гарантыі «законнасьці» й «легітымнасьці», гаворыць аб сапраўдным стане гэтай супольнасьці крывадушнікаў“.

 

15 каментарыяў

  1. Літварус кажа:

    Шаноўная Рэдакцыя, растлумачце фразу М. Удугава “мы імкнуліся стаць часткай сістемы варожай ісламу” Ці азначае гэта што чеченцы назаўсёды адвярнуліся ад Еўропы і Захаду? Як можна прылажыць гэта да нас – еўрапейцаў, хрысціян і жывушчых ў центры Еўропы?.

  2. Siarhiej кажа:

    Імпэрская шаленства? Няма ніякай логікі ў дзеяннях Масквы. Масква таксама пацярпела ў гэтай вайне, загінула шмат расейцаў, змарнаваныя вялікія грошы і рэсурсы … і гэта не канец. Масква магла б проста адмовіцца ад Чачні.
    Зараз Масква прасуе Украіну. Якія могуць быць дачыненні з неадэкватнымі вар’ятамі?

  3. з...лы беларус кажа:

    Да Літварус – Вы калі-небудзь папрасіце сп. Удугува, каб ён вам патлумачыў сваю фразу, а не дзяўбіце Рэдакцыю і нас, чытачоў, сваімі пытаннямі-сцьвярджэннямі…. І “прылажыце” не да нас, еўрапейцаў, а да сваіх сумбурных “метадычак”, а то так захацелася вам “прылажыць” ў новым годзе, што толькі “звышцярпенне беларуса” не дазваляе апусціцца да дыскусіі з вамі.

  4. Літварус кажа:

    Мне на іншых сайтах не пагражалі “прылажыцца”, а тут “з…лы беларус” абяцае. Ён жа выдае сябе як поўнага дурня (калі раіць мне связывацца з Удугавым) і не хоча апусціцца да дыскусіі са мною. Апускайцеся таварышч, ажывіце сайт.

  5. Літварус кажа:

    Нічога не магу зрабіць з сабою. Негледзячы на тое што мае погляды резко разышліся з поглядамі Рэдакцыі, першы сайт якой я аткрываю есць сайт “Беларусь – наша земля”. Может, праўда, ад таго, што на астатніх сайтах пайшоў поўны маразм. _ Ў сэнсе не хочуць разумець, што без Нацыянального Соціальное не спрацоўвае.

    • moonshine кажа:

      Так, нацыянальнасць і пол челавеку дае Бог, а астатняе (дзяржаву, працу, партыйнасць і інш.) ён выбірае сам….

  6. Літварус кажа:

    Меня здіўляе “граматнасць” некаторых наведнікаў сайта. Напішуць два слова і думаюць што іх адразу зразумеюць. Ці можа яны хочуць паказаць сваю занятасць. Вось што хацеў сказаць гэты moonshine? Чорт яго ведае. А можа пісаць шмат баяцца, штоб не адкрылася іх дурь?

  7. з...лы беларус кажа:

    Папа римский Франциск отстранил от занимаемых постов четырех из пяти членов комиссии по надзору за деятельностью Банка Ватикана, так называемого Института религиозных дел, передает в среду АП со ссылкой на заявление зала печати Святого престола.
    Отмечается, что лишь один кардинал из предыдущего состава наблюдательного органа Банка Ватикана, французский кардинал Жан-Луи Торан, сохранил свое место.
    Состав В феврале 2013 года, незадолго до отречения от престола, бывший папа римский Бенедикт XVI утвердил состав наблюдательной комиссии Банка Ватикана на очередные пять лет.
    В марте 2013 года бывший кардинал из Аргентины Хорхе Марио Бергольо был избран папой римским под именем Франциск. Позднее в марте состоялась его интронизация.
    В июне того же года новый предстоятель римско-католической церкви учредил специальную комиссию для расследования деятельности так называемого Банка Ватикана (официально – Института религиозной деятельности) после серии скандалов вокруг этого учреждения.
    Впоследствии понтифик провел масштабную реформу уголовного законодательства Ватикана.

  8. Літварус кажа:

    Сп. з…лы беларус, патлумачце што вы хацелі сказаць сваім каментаром? Хто з кардыналаў добры . а хто кепскі,- цяперашні, або той што быў раней. Той што быў раней састаяў ў гітлерюнге, а цяпершні хто ў дятінстве і юнацтве?

  9. з...лы беларус кажа:

    Дыякан Кураеў: Каля 50 з 300 праваслаўных епіскапаў належаць да «блакітнага лобі» 18:55, 15.01.2014
    Звольнены выкладчык Маскоўскай духоўнай акадэміі Андрэй Кураеў працягвае свой крыжовы паход супраць садамітаў у вярхоўцы Рускай праваслаўнай царквы. Ён збірае ўсю інфармацыю на гэтую тэму і на сёння лічыць, што прыкладна шостая частка ўсіх іерархаў належаць да «царквы ў царкве» — павязанай між сабой групоўкі людзей з гомасэксуальнымі схільнасцямі.
    У сваім апошнім інтэрв’ю «Новой газете» Кураеў нагадаў пра тое, што толькі ў 2000-х чатыры епіскапы страцілі свае пасады на гэтай глебе: «пачынаючы з Нікана Екацерынбуржскага. Акрамя таго, Аркадзій быў зняты з Томскай кафедры з-за гэтага, Сава — з пасады кіраўніка аддзела па ўзаемадзеянні з войскам па гучным патрабаванні Радзівонава, тагачаснага міністра абароны, і Гурый Парыжскі (Корсунскі)».
    Гэта было пры патрыярху Алексію, а пры цяперашнім патрыярху Кірылу трое з гэтых чатырох атрымалі новыя кафедры, адзначае ён.
    Гэта, па словах Кураева, толькі надводная частка айсберга.
    «Збіраецца ў людзей вось гэты адкладзены попыт на праўду, попыт на чысціню», — мяркуе Кураеў.
    Чытаць цалкам http://nn.by/?c=ar&i=120823

  10. з...лы беларус кажа:

    Літварус, такія як вы -ў “дятінстве і юнацтве” Ха_ха!

  11. Літварус кажа:

    Ты паглядзі якіе усе сталі хітрымі, асцярожнымі і “аб’ектыўнымі” Той жа з…лы беларус! Напішуць нешта, што сказалі іншые. да яшчэ і зноску дадуць, маўляў “глядзі калі не верышь, пачытай тут. Відаць, гэта мода прыйшла з ТВ, там пруць “но камент”. Так гэта не ад аб’ектыўнасці, а ад таго што не ведаюць як каментаваць. Дарэчы, гэтым злоужываюць на дадзеным сайце. Не ведаю як хто, а я гэтые зноскі не гляджу. Варта зыходзіць з заувагі постмодерністаў – цяпер навыраблена столькі знакаў і паведамленняў, што большасць з іх ніхто і ніколі не прачытае..

  12. Licvin кажа:

    ‘’Пра сябе скажу, што іншы раз я вельмі абураны ангельскімі імпэрыялістымі, здаецца, горла ім перарэзаў-бы, а ў другі раз салодка мару аб прынадах буржуазнага жыцьця. Так салодка мару, што пасьля і самому сорамна робіцца. Нават чырванею.’’
    Андрэй Мрый. Запіскі Самсона Самасуя

  13. Літварус кажа:

    Гэта назывыаецца “прыехалі”. За нічтожную крытыку-параду Рэдакцыя пачынае выдаляць мае каментары.

  14. Літварус кажа:

    За апошні свой каментар выбачаюся. Адкрыў сайт, гляджу каментароў 11, значыць, думаю, меня прабросілі, напісаў каментар, гляджу адразу каментароў стала 14 ў тым ліку і з маім. Выбачаюся.

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы