nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

“Усё скончыцца, як заўсёды – вялікім гвалтам і крывёй” (частка 2)

7 чэрвеня, 2015 | 16 каментарыяў

Кульнёў 7Дзень дзясяты. Перадапошні

Калі б не было гэтага дню, не было б, магчыма, і патрэбы ўсё гэта пісаць…  Ён пачаўся выдатна. За некалькі дзён наперад я, рамантык па натуры, уважліва праглядзеў расейскія і “варожыя” метэасайты [так робіць не рамантык, а чалавек практычны – рэаліст-прагматык. – Рэд.]. Хоць у чымсьці было адзінства паміж “намі” ды “імі”: надвор’е абяцала быць ясным, шматсонечным, без адзінага воблачка і зь лёгкім марозцам – як раз такое, якое я люблю і пра якое заўсёды сумую ў Еўропе.

Так і было. Дзень быў сапраўды сонечны, прынамсі, яго першая палова… для мяне.

Еду на вакзал. Перад купляй квіткоў цікаўлюся ў касе, ці ёсць ільготныя для студэнтаў нерасейскіх ВНУ.

А ты шо у нас, – са зьедлівай пагардлівай тупасьцю [пытаецца касірка], – у Гарвардзе вучашся ці што?

Не, у Гумбальдзе!..

Саджуся ў электрычку і еду туды, дзе кожнае лета праводзіў канікулы. Еду на сваю, уласна, радзіму. Непадалёк адтуль, куды накіроўваюся, я нарадзіўся ў жніўні 1985-га, калі пасьля красавіцкага пленума вечная мерзлата стала спачатку паволі адтаваць, а потым у канцы 1980-х – пачатку 1990-х селевая плынь, пахкая крывёй і надзеямі, у чарговы раз у наступальна-рабавальнай гісторыі Расеі зьнесла прагнілую імперыю.

Два рады, насупраць сядзіць НАРОД ў складзе чатырох жанчын гадоў 40-50. Яны гучна рагочуць. Яны шчасьлівыя! Зьнешні выгляд іх здаецца змаляваным з карцін варонежскага мастака А.Бучкуры.

Адна, самая задаволеная, бравіруе сучасным мабільным тэлефонам і неяк сьмешна, як малпачка ў заапарку, тыцкае на кнопачкі. Наўрад ці думае яна пра тое, што тая зручная штучка, якой яна ахвотна карыстаецца ў побыце, зьяўляецца прадуктам “бездухоўнага Захаду”, які “вечна загнівае”, той самай “Гейропы”, якая сёньня ВОРАГ. Наўрад ці разважае яна і пра тое, што тая мілая прылада ў яе руках – гэта ня проста тэлефон, гэта стагоддзі свабоды, гэта права на крытыку, магчымасьць свабодна думаць і ствараць, аналітычна думаць, разьвівацца, цікавіцца ўладкаваньнем навакольнага сьвету і тлумачыць яго не выключна пасродкам ідэй “чучхе” ці “марксізму-ленінізму”, а з дапамогай рацыянальных законаў.

Бабы гучна камунікуюцца мацюкамі, такімі моташна-агіднымі, якія рэдка знойдзеш на памыйцы. Гэта, дарэчы, таксама сёньня НОРМА!

Задаволеныя купецкія твары, нос кнопачкай, танная памада на вуснах, тупы плоскі гумар. Усёпаглынальнае засільле мяшчанства! Не таго, аднак, утульнага і бяскрыўднага, якім гідзілася Надзея Канстаўцінаўна [Крупская] у Лондане, а мяшчанства іншай уласьцівасьці – мяшчанства першабытна-пячорнага, чарнасоценна-нэпманаўскага, мяшчанства, якое яшчэ не наелася.

Пры сузіраньні ўсяго гэтага ўспамінаюцца зьлёгку грубыя, але даволі трапныя словы памерлай у мінулым годзе пры дзіўных абставінах Валерыі Іллінічны Навадворскай:

Толькі фанатыкі, быдла і саўкі могуць быць тут шчасьлівыя. Думаючы чалавек быць шчасьлівым у Расеі ня можа.

На маім радзе празь сядзеньне сядзіць адзінокая, бедна апранутая, але з высакародна-ганарлівым ахматаўскім выглядам, жанчына. Яе забойча-нудны, накіраваны ў адну кропку, позірк заціскае сэрца.

Нідзе і ніколі за межамі сваёй радзімы я не сустракаў гэтага позірку! Толькі ў Расеі, мне здаецца, ён у дастатку. Асабліва, калі едзеш у транспарце і бачыш задумлівыя і адчужаныя твары людзей, траўмаваных ублюдачным бытам і паўсюдным панаваньнем несправядлівасьці. У гэтым поглядзе шаламаўская глыбіня, адчай і адначасна гуманізм.

Сіла гэтага позірку ў тым, што ён выпакутаваны тым Чалавекам, які ім валодае. У ім няма акцёрства, няма бесклапотнай заходняй усьмешкі, няма фальшы, злосьці. Ён чысты. У гэтай краіне трэба пакутаваць. Проста жыць і павярхоўна атрымліваць асалоду ад жыцьня – НЕ! Той з прыстойных, хто ўсё жыцьцё ў пакутах захаваў сваё Людскае аблічча, як правіла, носьбіт гэтага позірку.

Колькі траўмаваных людзей у гэтай краіне?!

Цягнік прыбывае на прыпынак “Сініцына” мястэчка Воля. Выходжу. Яркія промні лютаўскага сонца, як на карціне І.Грабара, падаюць на сьнег і асьляпляюць. Пах соснаў, сьвежае марознае паветра, чутны ўдалечыні брэх сабак і пах дыму, які ледзь даносіцца ад пасёлка зь вясковых труб, дазваляюць забыць пра ўсё і робяць на імгненьне шчасьлівым, вяртаючы ў цёплыя ўспаміны дзяцінства. Унутры ўсё сьціскаецца ад радасьці. І раптам, мабыць, ад пераўзбуждэньня, узьнікае пачуцьцё голаду.

Шмат гадоў мяне тут не было. Праходжу міма знаёмага завулка. Усё ня так. Замест разьбы ў вокнах пластык, замест брамак – трохметровыя жалезныя платы. Меў рацыю тав. Горкі, вялікі пралетарскі пісьменьнік:

Уласнасьць разьядноўвае!

Той, хто яе мае, адгароджваецца ад тых, хто ня мае, ды як адгароджваецца! Як у лацінаамерыканскіх серыялах.

Кульнёў 8Мяне папракаюць у тым, што я ня бачу добрае. Чаму ж? Бачу! Газ правялі! Падзея! Падчас майго дзяцінства газавых труб яшчэ не было. Краіна, якая дзесяцігоддзямі жыве на газавай рэнце і прадае яго ў розныя канцы планеты, ашчасьціла свой вернападданы народ і правяла нарэшце-такі ў прыгарад вялікага абласнога цэнтру ў дваццаць першым стагоддзі газ. Давайце парадуемся.

Сюды, на вул. Чыгуначную, мы з бабуляй у дзяцінстве хадзілі праводзіць цягнікі. У лес за шляхамі з дзядзькам-алкаголікам, падчас яго рэдкіх прасьвятленьняў, хадзілі пілаваць дрэвы або нешта зьбіраць. Там жа скідалі гнілыя яблыкі.

Добра, што сьнег цяпер сваёй зіхоткай на сонцы белай коўдрай закрывае горы сьмецьця і гнілой садавіны, якая звычайна летам там грувасьціцца і кісла сьмярдзіць. Зрэшты, гэта даўно было, яшчэ ў напаўгалодныя і такія каларытныя дзевяностыя. Як усё выглядала ў эпоху сытых, але ўсё роўна праклятых нулявых, мне дакладна невядома. Знак з надпісам “Захаваем навакольны сьвет для будучага пакаленьня. КАЛІ ЛАСКА, НЕ ВЫКІДАЙЦЕ СЬМЕЦЬЦЕ!” ўсё ж ўсяляе ськепсіс, што людзі сталі больш культурнымі.

А я ж так любіў гэты лядашчы, забіты сьмецьцем лес! Чым глыбей, тым лес быў масіўней і прыгажэй, але туды мне хадзіць забаранялася. А зусім далёка, там, дзе ён сканчаецца, знаходзіцца Рамонь, з замкам на гары. Так казала бабуля ў дзяцінстве і гэта яшчэ мацней, чым персанажы прыгожых рускіх казак, расказаных ёю вечарамі пад сьціхаючы грукат цягнікоў, хвалявала ўяўленьне дзіцяці.

У Рамоні я пабываў ужо праз шмат гадоў, будучы падлеткам, а потым быў яшчэ і яшчэ шмат разоў. Казачныя па сваёй прыгажосьці ландшафты! Дабрадатныя месцы! Сёньня, на жаль, запаганеныя пластыкам па берагах ракі Варонеж.

Апошні раз ездзіў туды летам 2013-га, калі пуцінскі рэжым яшчэ ня так адкрыта перайшоў у сваю канібальскую фазу, захоўваў вегетарыянскі выгляд. Тады атрымалася пагутарыць з інтэлігентным чалавекам, з жанчынай-экскурсаводам замка. Яе словы дагэтуль у галаве:

Божа мой, Божа мой, памілуй, толькі б не пачыналі рэстаўрацыю будынка. Бо ж зьнішчаць усё! Вось тут алея была векавых дрэў. Узялі й бяздумна сьпілавалі. Так тут уся Рамонь выйшла на вуліцы абараняць алею. Людзі старыя галасілі, малілі, прасілі пакінуць.

Кульнёў 8аПад “рэстаўрацыяй” у пуцінскім рэйху, як правіла, варта разумець зьнішчэньне культурнага аб’екта з далейшым ператварэньнем яго альбо ў лакальны Дысьнейлэнд з ружовымі сьценамі ды пластыкавымі вокнамі, альбо хутчэй у рэзідэнцыю якога-небудзь мясцовага нуварыша-феадала з “Адзінай Расеі”. Што зь імі зробіш, з гэтымі ўбогімі? Халоп ў сабаліным футры – істота страшная і вельмі небясьпечная!

Не цікаўлюся на гэты раз Рамоньню. Бог зь ёй!

На вул. Студэнцкай у полі мы з хлопцамі гулялі ў футбол. Амаль усе зь іх тут больш не жывуць. Адныя зьехалі ў горад, іншыя ляжаць на могілках, якія прыкметна пашырыліся і памаладзелі…

Заходжу да свайго дзядзькі-дэграданта, да якога з цяжкасьцю дастукаўся. Разьбіты дом, крывая брамка. З парога:

Ванёк, што там з Украінай? Я тут цэлымі днямі сяджу, тэлевізар гляджу, і хварэю проста за апалчэнцаў! Пачакай, яшчэ трошкі і яны задушаць гэтых натаўскіх гадаў.

Ну, у мяне іншае меркаваньне.

Ты што, за іх?!са страшным зьдзіўленьнем і небясьпечным позіркам глядзіць на мяне.

Ціха, ціха… Не шумі. А то суседзі пачуюць, пасарамацяць.

Няма месца нацыянал-здраднікам на сьвятой рускай зямлі!

Гутарка доўжыцца нядоўга. Я не сыходжу, чакаючы толькі аднаго, калі ж ён спытае пра сваю маці, якую ўсё жыцьцё бессаромна эксплуатаваў, калі жыў на яе мізэрную пенсію, піў дарагое піва ў слоічках і рэгулярна церабіў усім нервы. Гэта таксама тут НОРМА! Нарэшце перад разьвітаннем пытаецца:

Як там бабуля, Вань?

Дрэнна. Зусім здала. У мамы ні дня спакою. Увесь час за ёй даглядае.

А, зразумела.

Маці для яго цяпер – адпрацаваны матэрыял. Пакарыстаўся і кінуў…

Іду ўздоўж чыгункі ў бок станцыі. Шмат фатаграфую, ахвотна ўспамінаючы, як бегаў туды за пладова-ягадным марозівам. Армія чыгуначнікаў падазрона мяне аглядае.

Гэй, ты чо там робіш?

Фатаграфую!

Чыгунка – СТРАТЭГІЧНЫ АБ’ЕКТ, які не падлягае фатаграфаваньню!

Гэта не іронія, а чыстая праўда. Чарговы рудымент таго мінулага, якое становіцца сучаснасьцю.

Накіроўваюся ў сакральнае для мяне месца – у мясцовую бібліятэку, мой энергетычны цэнтр, яшчэ не ўяўляючы, што мяне там чакае. Уваходжу ў будынак мясцовага ДК. І вось зноў хваля ўспамінаў. Гэты прахалодны каменны пах, які так асьвяжаў у летнія дні, калі я сюды ў апошні раз прыходзіў гадоў пятнаццаць таму.

Падымаюся па лесьвіцы на другі паверх, заходжу ў бібліятэку і бачу двух жанчын, якія сядзяць насупраць адна адной, і маладую дзяўчыну, якая корпаецца ў каталогу.

Збоку наўпрост каля вакна раней стаяла школьная лакаваная парта, за якой я сядзеў. Прыемнае летняе паветра з поля асьвяжала тады памяшканьне праз амаль заўсёды адкрытае бруднае з павукамі вакно, так далікатна дзьмула мне ў твар. Грукат цягнікоў, якія несьліся недзе ўдалечыні, усяляў надзею на сьветлую будучыню, шапаткі шоргат дрэў супакойваў, навейваў думы, іх пах разам з пахамі поля бадзёрыў, а колер пераліўнага на сонечным сьвятле лісьця, [цень ад якога] сакавітым сінім адценьнем клаўся на лакаваную парту, цешыў вока. І толькі крактаньні й галашэньні дзеда, які зрэдку прыходзіў сюды, чытаў за суседняй партай мясцовую раённую газету “Ніва” і лаяў “праклятых дэмакратаў”, раздражнялі. Прыемныя ўспаміны падлеткавасьці…

Тут упершыню я пазнаёміўся з Радзішчавым, які вялікага ўражаньня на мяне тады, у юнацтве, не зрабіў. Стыль здаваўся нудным, ніякага action у кнізе. Зразумеў, ацаніў і сьхіліўся перад ім потым. Справа была ў класе восьмым. Да гэтага часу памятаю ўсё ў дэталях.

Вымольваю ў старой бібліятэкаркі кнігу “Падарожжа зь Пецярбурга ў Маскву“. Яна іх клапатліва ахоўвае і гарадскім не выдае.

Ну, я вярну, калі ласка.

Са скрыпам выдае мне кнігу і дае наказ:

– Добра, падарожнічай, але толькі паспрабуй не вярні, калі ў горад паедзеш…

Спадзяюся, яны там яшчэ не спалілі Радзішчава, як ворага. Тут чытаў Грына і пра Грына ў старой сталінскай БСЭ пад. рэд. Увядзенскага (іншых кніг не было). Сёньня яго капітан Грэй, апрануты ў чорныя спартовыя штаны з налепкай “Адыдас”, жрэ семкі ў піўнога ларка, а Асоль – вялікая прыхільніца “Дома 2”, у ружовай мініюбцы і з аголенымі грудзьмі, тонай памады на вуснах, домам на галаве, мяркуючы, што ўсё гэта жудасна прыгожа, са слоўнікавым запасам, як у Элачка Людаедкі, марыць толькі аб адным – выйсьці замуж і абавязкова за багатага! Куды ўжо тут Анастасіі Вярцінскай! Зрэшты, пачалося гэта яшчэ да Пуціна [так, у Расеі пад кіраўніцтвам лібералаў ельцынскага часу. – Рэд.].

Цяпер у бібліятэцы ўсё па-іншаму, як і паўсюль. У адным куце красуюцца яркія брашуры цемрашальскага зьместу аб эрпэцэшных божачках, у іншым – велічэзных памераў стэлаж з пярэстымі, маляўнічымі жаночымі раманамі, дэтэктывамі й іншай вульгаршчынай. Ну, а ў цэнтры, зразумела, паліцы з кнігамі пра Вялікую Айчынную вайну, пра гераізм, пра мужнасьць і г.д.

Кульнёў 9 

Вайна і тут! ЯНА ПАЎСЮЛЬ І ЎСЮДЫ!

Інструменталізацыя вайны ня ведае межаў. Яна пераходзіць усе дапушчальныя ўяўленьні аб маралі. Зь яе дапамогай, гуляючы на ​​самых нізкіх інстынктах чэрні, рэжым цэментуе адзінства цара і народу [асаблівасьць, у адрозьненьне ад апошніх дзесяцігоддзяў СС, толькі ў тым, што гэтае “адзінства” цэментуе ня толькі мінулая вайна, а і… будучая, яе  прадчуваньне. – Рэд.]. Тая вайна, вайна “жаданая”, якая была вынайдзеная ў кабінетах ЦК у 1960-я гады, вайна парадная, якая пачалася не 17 верасьня 1939 г. марадэрскім рабаваньнем безабароннай Польшчы [пра беларусаў, пра 1920-1921 гг., зноў забыта! І гэта ня прыкрая агаворка яшчэ маладога аўтара-гуманіста, гэта не выпадак, гэта – сістэма!; на Захадзе сярод лібералаў так прынята сёньня інтэрпрэтаваць падзеі 1939 года, сарамліва і ціха, але начыста “забываючы” пра тое, што “марадэрскаму рабаваньню безабароннай Польшчы” папярэднічала марадэрскае рабаваньне Беларусі, Украіны, Жамойціі, зьдзейсьненае расейскай імперыяй РАЗАМ зь “безабароннай Польшчай”!; прынята сарамліва і ціха “забываць” пра тое, што падзеі 1920-21 гг. былі перадумовай, груба кажучы, прычынай падзей 1939 г.;  – Рэд.], а 22 чэрвеня 1941 года, і якая  потым нібы адразу завяршылася парадам ў траўні 1945 года. Вайна, як правіла, не акопная, ня тая, пра якую пісалі яе ўдзельнікі: Васіль Быкаў, Алесь Адамовіч, Віктар Астафьеў, Васіль Гроссман, а іншая, пра якую так ахвотна распавядаюць сёньня ўсе ў ордэнах, вечна ўчорашнія па мысьленьні, заўсёды “За Радзіму, За Сталіна!”, за Сталінград замест Валгаграда, энкавэдэшныя падонкі, якія сапраўднай вайны ня бачылі – гэтыя сувенірныя ветэраны.

Дый напраўду, навошта ўспамінаць пра рэальную вайну, навошта ўспамінаць пра мільёны загінулых, аб іх асабістых лёсах, і тым больш пра ўмовы жыцьця тых апошніх, хто выжыў, якія гніюць сёньня дзесьці ў брудных аварыйных “хрушчоўках”, гібеючы на мізэрную пенсію, дажываючы свой горкі век?

Лягчэй заставацца ў сьвеце салодкіх міфаў і тупа ганарыцца незразумела чым [так-так, лягчэй; гэта, як бачым, і аўтара датычыць… – Рэд.]. Тым, верагодна, што закідалі Еўропу мільёнамі трупаў. Лёс, да прыкладу, савецкіх ваеннапалонных, каго ён сёньня сур’ёзна цікавіць? Тыя натоўпы, што 9 траўня кожны год ладзяць п’яны вэрхал на вуліцах, кідаючы бутэлькі ў натоўп па-звярынаму чакаючы салюта? Хіба ім цікавыя гэтыя гісторыі? [сапраўды каштоўная заканамернасьць, якую варта дапоўніць: людская маса, якая сама адварочваецца ад гістарычнай ПРАЎДЫ, калі яе ў гэтую праўду носам не тыцкаць, адначасна няздольная прадбачыць, што ў бліжэйшай гістарычнай персьпектыве яе ўласны лёс, нібы ў пакараньне за непавагу да продкаў – таксама ператворыцца ў горы трупаў, паўтарыўшы чарговы сьмяротны цыкл гісторыі імперыі; дзякуй богу, што пасьля кожнага такога цыклу імперыя паступова выпускае чарговую порцыю свайго імперскага духу, а таму, ня здольная да самарэфармаваньня, абавязкова здохне… – Рэд.]

Савецкія ваеннапалонныя, якіх было зьнішчана тры мільёны і пра жахлівы лёс якіх мне кожны дзень на працы даводзіцца распавядаць нямецкім школьнікам. Ясныя вочы гэтых няшчасных на фотаздымках, нібы жывыя, кранаюць наведвальнікаў і прымушаюць многіх здрыгануцца. Гэтак натуральна яны глядзяць са старых чорна-белых выяваў, як быццам устануць і загавораць. Але ж тое Нямеччына…

У Расеі ж цікавасьць да той рэальнай вайны, да пакут і траўмаў яе ўдзельнікаў, да той не міфалагізаванай зь яе выдуманымі Панфілаўцамі ды іншымі казкамі, гранічна малая.

Быкаў, які да канца дзён сваіх годна крытыкаваў калгаснага маньяка суседняй брацкай краіны [гаворка пра Бедарусь пад Лу-кам; наша падзяка аўтару. – Рэд.], зь яго Круглянскімі мастамі, сёньня яўна не ў пашане [так. – Рэд.]. Вялікі па сіле талент Астафьеў, па-меркаваньні ГКЧПіста Язава, “вельмі чорна пісаў пра вайну”. Гросман – ВОРАГ аўтаматычна [зьвярніце ўвагу: гаворка пра канфлікт паміж, на словах, “пашанай да “ўдзельнікаў вайны” з боку ўладаў і пералічваюцца сапраўдныя ўдзельнікі вайны, якіх тыя ж улады лічаць сваімі ворагамі; паказальная рэч, пра якую варта ўспамінаць кожны раз на 9 траўня… – Рэд.].

Асоба – НІШТО, Дзяржава – УСЁ! Так было, так і засталося

Кульнёў 9аНа стэндах сельскай бібліятэкі дзіцячыя малюнкі, якія паказваюць у асноўным парадную вайну.

Зрэшты, дзеля праўды, напішу і пра добрае. Бо пра яго таксама трэба казаць! Не ўсе ж час ачарняць постсавецкую рэчаіснасьць.

Назіраю усё той жа парадокс, што і ў кнігарні з Букоўскім. Сярод большай часткай вшывапатрыятычнага хламу бачу адну нібы выпадкова забытую кнігу з надпісам: “Кніга памяці ахвяр палітычных рэпрэсій Варонежскай вобласьці”.

Што гэта? Зьдзек? Цынізм? Ці напраўду памяць, спроба сур’ёзна падысьці да таго, што, да прыкладу, у Нямеччыне завецца складаным словам Vergangenheitsbewältigung, якое ледзь пераводзіцца на рускую мову? Гэта значыць, спроба навукова прапрацаваць сваю гісторыю, сур’ёзна разабрацца ў ёй, ачысьціць яе ад догмаў і вызваліць ад сакральных міфаў, рацыяналізаваць яе, і, нарэшце, напісаць гісторыю максімальна аб’ектыўна, як гэта магчыма. Паставіць тым самым кропку, падзяліўшы ка́таў і ахвяраў, назваць усё сваімі імёнамі і тым самым ісьці далей у будучыню [і з халакостам так зрабілі? сапраўды 6 мільёнаў? – Рэд.].

Немцы пасьля дванаццаці гадоў абскурантызму папрасілі прабачэньня перад усімі і ня проста папрасілі прабачэньня, а яшчэ і пакаяліся, праклялі сваё цёмнае мінулае, выкінулі яго на памыйку [“перад усімі”; і перад беларусамі?! чаму ж нам вядома толькі пра пакаяньне перад габрэмі?! – Рэд.]. Думаю, што да гэтага расейскаму грамадству яшчэ далёка. У нашы дні хутчэй кіруюцца прынцыпам: што ў нас сёньня? Дзень палітрэпрэсаванага? Добра. Адзначым! 9 мая? Выдатненька. Адзначым! Дзень чэкіста? Яшчэ лепш! Усё роўна, за што бухаць…

Добры дзень! – Мяне падазрона аглядаюць.

Добры дзень.

Кажу, хто я і адкуль, не згадваючы, што зьяўляюся нацыянал-здраднікам.

Жанчына зьлева салдацкім чаканным голасам сур’ёзна і ў той жа час з напаўіроніяй:

Ці ты не шпіён?

Мой фотаапарат, верагодна, навёў яе на гэтыя думкі. Падзеі развіваюцца хутка.

Што там кажуць і пішуць пра Ўкраіну? – усё з большым ськепсісам распытвае мяне ўсё тая ж жанчына.

Увесь выгляд яе кажа пра многае. Мне здаецца, што яе доўга і старанна выкоўвалі ў лабараторыі марксізму-ленінізму-сталінізму, потым перакоўвалі ў праваслаўе, урачыста асьвячалі ў пуцінізм. У выніку выйшаў паслухмяны рэжыму зомбі. Такіх мільёны. Гэта якраз той сьвяты рускі НАРОД, якому заўсёды вельмі падабаецца, калі сатрапы, стоячы на ім, б’юць яго бізуном, выбіваюць зубы, зьдзіраюць скуру. Б’е – значыць любіць!

Так, зараз мы цябе праверым, хто ты на самой справе. Скажы, ХТО гэта? (тыкае пальцам на танны агітпрапаўскі таблойд “Аргументы і факты”, які выпускаецца для інфузорый-туфлікаў). На малюнку паказны ў дзіўнай позе прэзідэнт Парашэнка, добра, што без рогаў і капытоў.

Па-мойму, прыстойны чалавек, – шчыра адказваю я [пра тое, што Парашэнка адзін з украінскіх алігархаў, аўтар ня мог ня ведаць… – Рэд.].

На імгненьне ў гэтым прасякнутым прапагандысцкай атрутай памяшканьні паўстала паўза. Грымасы жанчын зьмяніліся. Памяць не дазваляе літаральна аднавіць усё так, як было, што канкрэтна было сказана тады, бо градус нянавісьці быў вялікі. Столькі абраз разам на рускай мне даўно не даводзілася чуць. Яна замітусілася, нібы тыгр у клетцы, і потым, выходзячы з пакоя, разрываючыся ад нянавісьці, упаўголас вымавіла:

ПРАДАЖНАЯ ССССССУУУУКА!

Яе працяглае “с” я чую да гэтага часу. Сьмею заўважыць, што гэта бібліятэкар. Не будзем забываць, што бібліятэкары – носьбіты культуры.

Жанчына за сталом справа з прыгожымі рускімі рысамі твару панікла галавой. Я, агаломшаны тым, што адбылося, пасьля кароткай паўзы паспрабаваў у разгубленасьці завесьці зь ёй размову.

Чаму вы так нярвова рэагуеце? У мяне [ўсяго толькі] іншае меркаваньне. Вы, не выслухаўшы ніводнага майго аргументу, адразу абражаеце мяне.

Наіўна, шчыра і без усялякай злосьці яна глядзіць мне ў твар:

Як Вы можаце так казаць? Бо на Ўкраіне ва ўладзе фашысты!!!

У гэты момант я, нарэшце, зразумеў, што гэта – ВЕРА! Гэта тая гарачая жэлябаўская ВЕРА, якая гатовая нават пры бачным спакоі сьцерці й знішчыць. Вера ня мае патрэбы ў лагічным тлумачэньні, у аргументацыі, у ведах. Чым прасьцей вера, чым прымітыўней яе догмы, тым яна мацней і небясьпечней. Усё рацыянальнае асуджана дашчэнту разьбіцца аб яе.

Рацыянальнасьць – штука складаная, дзе трэба шмат думаць, рэфлексаваць, бясконца задаваць пытаньні, умець крытычна думаць, аналізаваць. А вера, агорнутая ў гераічныя міфы, якія надаюць ёй асаблівую асалоду, простая, як абаранак, простая і зразумелая.

Для тых, хто сапраўды верыць, сьвет заўсёды чорна-белы: СЯБРА – ВОРАГ, СВОЙ – ЧУЖЫ, ЧЫРВОНЫ – БЕЛЫ, НАШ – НЯНАШ. Вінаваціць гэтых людзей? Вінаваціць глыбокаверуючых? У чым? Не спрачайся зь вернікамі! – папярэджвае мяне знаёмы немец перад паездкай. Сабе даражэй будзе.

Вельмі паважаная і любімая мною прафесарша ў Гумбальдскім універсітэце за некалькі дзён да майго ад’езду ў Расею размаўляла са мной пра тое, як жудасна і трагічна тое, што адбываецца цяпер у Расеі, і пад канец размовы яна неяк нясьмела і разгублена заўважыла:

– Але ж чалавек павінен таксама несьці нейкую адказнасць!..

На самай справе галава ж чалавеку дадзеная ня толькі для нашэньня шапкі, а каб і думаць ёй. Дык хто ж вінаваты ва ўсім гэтым? Ці толькі падонкі-прапагандысты з федэральных каналаў ды махляры са злодзеямі ва ўладзе – арганізатары злачынстваў? І хто, ды ў якой меры нясе адказнасьць? Бо чалавек – не жывёла, яму дадзены розум.

Вечнае пытаньне і ня толькі рускае  [1) даўно вядомыя аб’ектыўныя законы: людская маса ў стрэсавых сітуацыях рацыянальным розумам карыстацца аб’ектыўна няздольная, у такіх абставінах яна можа весьці сябе толькі як статак жывёл, функцыянуючы за кошт жывёльнай часткі псіхікі, як заўсёдны аб’ект гістарычных падзей; 2) таму ўсе пастаўленыя вышэй пытаньні адэкватныя толькі ў дачыненьні да асобных людзей – арганізатараў злачынстваў, а найперш – уладу маючых кіраўнікоў, якія, як людзі з уладай, і таму адначасна адказнасьцю, павінны абавязкова несьці юрыдычную адказнасьць за відавочнае злачынства як суб’екты; 3) злачынствы будуць паўтарацца столькі часу, колькі сапраўдныя злачынцы будуць заставацца непакаранымі. – Рэд.].

Разумеючы, што далейшая гутарка бессэнсоўная, я прашу дазволу сфатаграфаваць стэнды з кнігамі.

Для чаго гэта вам? Ах, ды, няхай! Усё роўна потым усё перакруціце. Фатаграфуйце! – махаючы рукой і глыбока ўздыхаючы, кажа жанчына.

У гэты момант маладая дзяўчына, якая да гэтага ціха сядзела ля каталога, раптам ускоквае і непрыкметна шэрай мышкай пралятае да выхаду. З калідора чутная выразна па літарах вымаўленая фраза:

Ён там фатаграфуе!

Не перавяліся яшчэ паўлікі марозавы на сьвятой Русі! Маланкай у дзьвярах зьяўляецца тая напоўненая пільнасьцю дама, хутка крочыць у мой бок і, як у савецкіх фільмах пра шпіёнаў, пытаецца:

Хто ты? Кажы! Адкуль ты?

Я паказваю ёй свой студэнцкі білет.

Хто цябе паслаў туды? На якія грошы ты там? Я ж казала, казала, – крычыць яна ўсё гучней, амаль у гістэрыцы.

У мяне нюх на іх, пачвары. Я ж адчула адразу, што шпіён!

Разгарнуўся паўднёвы чэвенгураўскі стэп ва ўсёй красе сваёй, зайграў, заскакаў:

ЗА КОЛЬКІ ТЫ ПРАДАЎСЯ, ВЫРАДАК? КОЛЬКІ ТАБЕ ЗАПЛАЦІЛІ? НАШ УЛАДЗІМІР УЛАДЗІМІРАВІЧ! ТРЭБА ГАНАРЫЦЦА РАДЗІМАЙ, БЫЦЬ ПАТРЫЁТАМ!!! ТАК, ТАК, МОЖА, У ФЭ-ЭС-БЭ ПАТЭЛЕФАНАВАЦЬ?

Гэтая лексіка мне добра знаёмая па газетах трыццатых гадоў, зь якімі даводзіцца шмат працаваць. Усе гэтыя шпіёны, вылюдкі, здраднікі не засталіся на выцьвілай газетнай паперы 1930х гадоў і не пыляцца ў архіўных справах нявінна забітых, яны зноў выскачылі адтуль і моцна пасяліліся ў душах і галовах мільёнаў.

Мне становіцца ясна, што трэба сыходзіць і як мага хутчэй. Калі гэтая таварыш-жанчына ў прыпадку шпіёнаманіі сапраўды выкліча прадстаўнікоў леваахоўных органаў [адэкватны тэрмін – Рэд.] ды іншых сумежных зь імі структур, то мяне спаляць на вогнішчы наўпрост перад клубам пад ўхваляльныя воплескі здэградаванага народу. Я выходжу зь дзвярэй бібліятэкі. Яна наўздагон крычыць мне:

– ПШОЛ ВОН!!! ПРЭЧ З НАШАГА МЯСТЭЧКА!!! ВОН!

Гнеўнае “ВО-О-О-О-Н” б’е па калідоры і працяглым рэхам разносіцца па сьценах старога ДК. Я вылятаю з клуба. Ля ўваходу п’яны дэградант: “цыгарэта будзе?”

Цяпер я ўспамінаю гэта, як тэатр, але тады мяне апаноўвала нейкае паганае пачуцьцё. Гэта быў Bruch c чаранасоценнай, патанулай у імперскай гразі радзімай, паварот канчатковы і незваротны.

Можа, і праўда я “нацыянал-здраднік”, бо Радзіма ж абула, апранула, накарміла і навучыла, дала самую лепшую ў сьвеце адукацыю, зь якой мне, праўда, даводзіцца перавучвацца. У галаве месіва: крыўда зьмешваецца са злосьцю.

Але не магу я кахаць радзіму з зачыненымі вачыма!..

Такім чынам, станцыя “Трэсьвяцкая”, пасёлак Воля. Канец лютага 2015 года. Цяпер гэта тое месца, адкуль я “ВОН!”, можа, і назаўсёды…

 

Дзень адзінаццаты. Апошні

Я мяняю білеты ў касе, выбачаюся перад бацькамі й зьязджаю. Мне гідка ўсё гэта.

У Маскве, забіваючы час, з самай раніцы гуляю па горадзе, іду ў бок Крамля. Няма для мяне нічога больш няўтульнаго, чым Масква. Імперская, часта нясмачная гігантаманія, кітч, ананімнасьць. Ад старога прыгожага рускага купецкага гораду не засталося і сьледу.

Кульнёў 10Праходжу па мосьце праз Маскву-раку. Гляджу на гэтую цытадэль ўлады, на рубінавыя зоркі, на мост насупраць, на якім празь некалькі дзён подла забьюць Барыса Нямцова, падыходжу да бібліятэкі ім. Леніна – ГАЛОЎНАЙ БІБЛІЯТЭКІ КРАІНЫ!

Мне трэба ў што б там ні стала для напісаньня добрай працы скапіяваць кнігу нацыянал-здрадніка і ворага народу І.Далуцкага. Яго падручнікі па гісторыі сёньня лічацца “антырасейскімі” й “непатрыятычнымі”. Яны, зразумела, не перавыдаюцца. Знайсьці іх цяжка і ў Нямеччыне, замовіць па інтэрнэце не атрымліваецца. У варонежскай бібліятэцы была толькі першая частка.

Заходжу ў ГАЛОЎНУЮ бібліятэку краіны! І бачу рыпучыя падлогі, напаўразьбіты паркет, каталогі з гутенбергскіх часоў, якія ў працоўным стане, а не музейны экспанат. Выстава макулатуры ад усялякіх дугіных, праханавых і… цалкам мілы, гатовы дапамагчы персанал – рэшткі недабітых савецкіх ачкарыкаў-інтэлігентаў, ворагаў нашай ВЯЛІКАЙ нацыі.

Кульнёў 11У адной з залаў выстава, зразумела, пра Вялікую Айчынную вайну, як заўсёды з кулямётамі і танкамі, героямі і антыгероямі, з пафаснымі плакатамі. Тут разумею, што ўсё яшчэ больш сур’ёзна, чым я думаў. У Варонежы можна было сьпісаць на правінцыйнасьць. Калі тут, у ГАЛОЎНАЙ БІБЛІЯТЭЦЫ краіны, у навуковай установе такое, то ў такім грамадстве відавочна нешта не да ладу.

Зрэшты, аўтарытарны рэжым, які апошнім часам плаўна перарастае ў нейкую іншую якасьць, здольны часам на міласьці. У самага выхаду з галоўнай бібліятэкі краіны разьмешчаны кіёск з адэкватнай літаратурай пра ГУЛАГ. У кіёску найпрыстойная жанчына глядзіць на мяне сваім прамяністым позіркам і, выліваючы душу, распавядае, распавядае, распавядае… пра сваю рэпрэсаваную маці, пра мільёны тых, якіх “хацелася б усіх пайменна назваць”.

Кульнёў 12Перад уваходам у бібліятэку сумуе Фёдар Міхайлавіч. Раблю некалькі фатаграфій і раптам выпадкова заўважаю, што сумны твар яго накіраваны на Крэмль. Дастаеўскаму ўдзячныя дэманы збудавалі помнік і ў пакараньне… павярнулі тварам на рубінавыя зоркі Крамля, каб ён вечна любаваўся тым, зьяўленьне чаго з такой падрабязнасьцю прадказаў.

Гісторыя любіць ўсьміхацца…

Увечары саджуся ў варшаўскі цягнік і еду прэч на Захад…

Пытаньні, якія шмат гадоў сабе задаю: як, калі і чым усё гэта скончыцца? Задаю іх і выкладчыку ва ўніверсітэце. Ён, глыбока ўздыхае і спакойна кажа:

Ды як скончыцца? Як заўсёды там. Вялікім гвалтам і крывёю.

(канец дакументальных ўспамінаў Івана Кульнёва)

 

16 каментарыяў

  1. Siarhiej кажа:

    Пуцінская прапаганда накіравала нянавісьць прыніжаных халопаў не на тых хто іх прыніжае, а на знешняга ворага. Працэс абыдлячываньня зайшоў вельмі далёка …

  2. Павел Біч кажа:

    Ідзе выспеваніе рускай нацыі і тое што вылупліваецца жахлівае. Тое што яно будзе такім прадбачылі некаторые дзеячы рускай культуры яшчэ ў 19 ст. Можа камусьці гэта пакажацца неверагодным не маючы адносін да сутнасці, але я мяркую што пакуль рускіе не пазбявяцца усіх захопленных імі нярускіх зямель ён застанецца жахлівым. Паразітаваць на дасягненнях Захада і так яго ненавідзець!!! Шаноўная Рэдакцыя, пазбаўляйцеся таго хваравітага русафільства якое характэрна, напрыклад, для Алексеевіч. Давайце лепей думаць як адцэпіцца ад гэтай жахлівай рускасці, яна ж у нас таксама ёсць. Тэндэнцыі ў нашым грамадстве ідуць ў горшым напраму нават пасля вайны ў Украіне – колькасць прыхільнікаў рускага міра у нас не паменьшаецца.

  3. Licvin кажа:

    Узніклая на постпрасторы маладая, драпежная кампрадорская буржазія, каб заставацца ў стырна ўлады і далей руляваць, узяла на ўзбраення рускі нацыяналізм, каб замбіраваць гэтым нацыяналізмам біамасу! І што тут дзіўнага? І што тут новага? Незвычайнага? Таксама зразумела куды вядзе гэтая дарога! Звычайнаму чалавеку трэба займацца ўласным жыццём, карыстацца магчымасцямі якія дае сёння рэчаіснасьць кожнаму чалавеку. А Гісторыя сама па сабе рухаецца туды, куды ёй трэба, не пытаючыся ў Іванаў накірунку.

    • Рэдакцыя кажа:

      Лічым, што ў сёньняшняй Расеі рускага нацыяналізма якраз і няма (калі б быў, было б зь кім уцямна паразмаўляць; за шмат гадоў сачэньня за ўнутрырасейскімі грамадска-палітычнымі працэсамі вывілі толькі 2-3 актыўных сьвядомых рускіх нацыяналіста), а ёсьць расейскі ІМПЕРЫЯЛІЗМ, заснаваны на ўзаемных узмацняльных сувязях з рускім ШАВІНІЗМАМ.

  4. Павел Біч кажа:

    Адносіны да сваёй нацыі і краіны можна ахарактэрізаваць наступным чынам:здрада (актыўная ненавісць да свайго) – калабарацыя (пасіўная гнлюбоў да свайго) – раўнадушша (большасць насельніцтва РБ) – патрыятызм (слабая любовь да свайго), нацыяналізм (сільная любовь да свайго) – нацызм (дазвалеяцца заіваць людзей іншых краін і нацыянальнасцяў ў мірны час, шавінізм).

  5. Licvin кажа:

    Гэта ўсё тэрміналогія: імперыялізм, шавінізм, нацыяналізм… А па сутнасьці ардынскі тып светаўспрымання, культурны код існавання і выжывання. Пры тым усім — гэта перш за ўсё сталічны культурны код. У Расеі на працягу каля 700 ці 800 год валадарыць ардынскі маскоўскі тып успрымання рэчаіснасьці. Сёння — масквіч — гэта нацыянальнасьць! У аснове гэтага культурнага кода ляжаць такія якасьці: агрэсіўнасьць, амбіцыёзнасьць,эксплуатацыя, высокамерія, паразітызм, рабалепства, бездумнасьць, дагматызм, і шмат іншага.
    Паўлу Бічу: сама па сабе біамса не здольная да творчага ўспрымання рэчаіснасьці, да стварэння (созіданія), яна імкнецца да стабільнага жыцця, імкнецца да падпарадкавання, шукае лідэра, правадыра, тога і тых хто павядзе біамассу ў будучае, намалюе перспектыву. Вашы завывання наконт ”раўнадушша”, ”здрады”, ”слабай любві да сябе” нікога не кранаюць. Правадыры ствараюць лозунгі, зразумелыя для масы Ідэі, накірункі, матывацыі.
    Некалі наш ”бацька” прамовіў: ”Я навяду парадак!” . Гэтага было дастаткова для Перамогі! Бо ўсе астатнія прэтэндэнты гаварылі аб рынкавых адносінах, аб павышэнні матэрыяльнага дабрабыту, аб мове…

    • Рэдакцыя кажа:

      І ўсё ж, у большасьці выпадкаў розным словам-тэрмінам адпавядаюць розныя значэньні-паняцьці.
      Паколькі адзінага на ўвесь сьвет Тэрміналагічнага слоўніка не існуе (і зразумела чаму – калі б быў, немагчыма было б людзьмі маніпуляваць; таму ўладумаючыя не імкнуцца зрабіць адзіны глабальны слоўнік паняцьцяў, урачыста прыняты, напрыклад, на ўзроўні ААН; што, дарэчы, ёсьць яшчэ адной прыкметай апанаванасьці нашай зямной цывілізацыі соцыяпаразітнымі сіламі, як і доказам важнасьці тэрміналогіі), многім людзям уласьціва блытаць паняцьці, ствараць паняційны хаос.
      Мы ў рэдакцыі імкнемся да супрацьлеглага, таму ставімся да тэрміналогіі сур’ёзна.
      У нашым разуменьні:
      1) нацыяналізм – любоў да сваёй нацыі (напрыклад, да беларускай), адказнасьць перад ёй, гатовасьць ахвяраваць асабістымі інтарэсамі для яе будучыні, практычная дзейнасьць у гэтым кірунку;
      2) шавінізм – нелюбоў да прадстаўнікоў іншых нацый (напрыклад, да беларусаў), прыніжальнае, пагардлівае, зьневажальнае стаўленьне да іх, жаданьне да ўціску ці эгаістычнага выкарыстаньня прадстаўнікоў іншых народаў;
      3) патрыятызм – любой да сваёй краіны (напрыклад, да Вялікалітвы-Беларусі), да сваёй зямлі, да “роднай старонкі”…;
      4) імперыялізм – імкненьне захапіць тэрыторыю іншых народаў (напрыклад, Беларусь), падпарадкаваць яе сабе, палітычная дзейнасьць у гэтым кірунку.
      Адсюль атрымліваецца, што 1 і 3 тэрміны ў чыстым выглядзе зьяўляюцца для прыстойных людзей абсалютна (!) станоўчымі, а 2 і 4 – абсалютна адмоўнымі.
      А адсюль дадаткова атрымліваецца, што, напрыклад, сьветагляд і сьветаадчуваньне чалавека – галоўная прычына ўсіх гістарычных грамадска-палітычных падзей – таксама вельмі лёгка ацаніць і сьпецыфікаваць. Калі ва ўспрыняцьці ды разуменьні чалавекам рэчаіснасьці прысутнічаюць толькі першыя два паняцьці, гэты чалавек – Станоўчы, калі толькі апошняя пара – абсалютна адмоўны.
      Станоўчыя людзі здольныя паміж сабой дамаўляцца, каб канструктыўна, прагрэсіўна мяняць, разьвіваць рэчаіснасьць. Адмоўныя людзі здольны аб’ядноўвацца (ствараць злачынна-паразітныя зграі) для захопу, падпарадкаваньня ды выкарыстаньні іншых зямель і людзей…
      На жаль, многія людзі ставаяцца да свайго сьветагляду неахайна, таму ён бывае засьмечаны, хаатызаваны ў большай ці меншай ступені. Напрыклад, на фоне прысутнасьці нацыяналізму і патрыятызму ў чалавека яшчэ ёсьць трохі шывінізму ці імперыялізму. У такім выпадку (калі чалавек ня здольны ачысьціцца) узьнікае эфект лыжкі дзёгця ў бочцы мёду. Такі “мёд” ня толькі нельга есьцi – ён можа быць прычынай “атруты” – шматлікіх бедаў. Тыповыя прыклады – нямецкія фашысты ў ХХ стагоддзі й расейскія фашысты сёньня. Ці, як вы пішаце, спадар Ліцьвін “ардынскі тып сьветаўспрыманьня”.

  6. Павел Біч кажа:

    Сп. Літвін, я аб адным, а вы зусім аб іншым .Я аб любві/ненависці да свайго, а вы аб светауспрыманні.

  7. Павел Біч кажа:

    Калі Рэдакцыя такая разумная, то патлумачьце сваім чытачам чамы мы ужо другі раз за апошніе 100 гадоў атрымалі гучную паразу..Дарэчы адзіные з усіх народаў былых Саюзны Рэспублік. Я аб гэтым запытваю усіх каго можна ў інтэрнете. Маўчаць.

    • Рэдакцыя кажа:

      1) Дзіўная справа, але спадар Біч да гэтага часу не заўважыў, што сярод усіх народаў-дзяржаў былога СС, якія вырваліся адтуль, Вялікалітва-Беларусь знаходзіцца бліжэй за ўсіх іншых да такога імперскага цэнтру, як Масква. Натуральна, толькі з-за такой геаграфіі галоўная ўвага з боку маскалёў зьвернутая на нас.
      2) Ён жа не заўважыў, як пасьля распаду СС зноў была захоплена Чачэнія, адарвана частка тэрыторыі Грузіі, ідзе вайна супраць Украіны. Такім чынам, асноўны метад расейскай імперыякратыі – гэта вайна ў дачыненьні да нейкага аднаго народу і пагроза тэрору, вайны ў дачыненьні да ўсіх іншых суседніх народаў.
      3) Ён не заўважыў, што ва ўсіх пералічаных выпадках “дэмакратычны Захад” і пальцам не паварушыў, каб рэальна дапамагчыма ахвярам агрэсіі ў змаганьні супраць НЕПАМЕРНА БОЛЬШАЙ імперскай сілы, ці дапамагчы патэнцыйным ахвярам падрыхтавацца да выніковага супраціву ёй. Хаця і мог бы, і абяцаў (Будапешцкі мемарандум 1994 года)… Не станеце ж вы, спадар Біч, сцьвярджаць, што змаганьне “Захаду” за тое, каб підарасы мелі права праводзіць свае маршы ў Менску ці ў Кіеве, зьяўляецца падрыхтоўкай беларусаў і ўкраінцаў да супраціву патэнцыйнай расейскай агрэсіі (пры гэтым, зьвярніце ўвагу: “Захад” не падтрымлівае ні беларускую мову, ніводнага цэнта ня выдзеліў на падтрымку сем’яў выкладчыкаў, якіх звольнілі з універсітэтаў за беларускую, дэмакратычную пазіцыю, ня робіць нічога іншага, што ў такой сітуацыі, здавалася б, мела б сэнс).
      Карацей, расейская імперыякратыя, нахабна карыстаючыся правам фізічна моцнейшага, робіць у геаграфічным цэнтры Еўропы, што хоча, а тыя, хто рэальна мог бы яе спыніць (Захад), займаюцца патураннем (!!!) ёй. Бо галоўную глабальную соцыяпаразітную сілу – сіянакратыю – цалкам задавальняе тое, што робіць расейская імперыякратыя на ўсходзе Еўропы і ў геаграфічным цэнтры Еўропы. Бо аслабляюцца канкурэнты сіянакратыі, разбураюцца патэнцыйныя цэнтры самаарганізацыі людскай цывілізацыі на больш прагрэсіўных прынцыпах.
      Гэта і ёсьць галоўныя прычыны той сітуацыі, у якой сёньня знаходзіцца беларускі народ.

  8. Павел Біч кажа:

    Рэдакцыя марыць аб тым чым займаліся ў канцы 18 ст. энцеклапедысты. А менавіта – ў алфавтным парадку даць канчатковые і абсалютные тлумачэння усім паняткам. Гэта аказалася немагчымым не ад таго што супраць яго выступілі паразітыўные сілы Зямлі, а ад таго што кожны разумее ўсё ў залежнасці ад цівілізацыі да якой ён належыць, ад яго адукацыі, ўзроста, сацыяльнага стану.. Сэнс тектсу надае чытач, – кажуць постмодерністы. Аб’яўлена аб смерці аўтара. Рэдакцыя ніяк не хоча адмовіцца ад тэорыі змоў. Може на нейкам узроўне яна і існуе, але ёсць сілы якіе непадўладны челавеку. Я ужо не кажу пра тое што тэорыя змоў нараджае ненавісць якой і так зашмат ў Свеце. Мяркую, адна з прычынаў страты сайтам сваіх чытачоў (здаровых нацыяналістаў) ёсць менавіта тлумачэння усяго і ўся тэорый змоў.

  9. Рэдакцыя кажа:

    1) “Усё і ўся” тэорыяй змовы сапраўды патлумачыць немагчыма. Напрыклад, чаму днём сьвятло, а ўначы цёмна. Пры чым тут тэорыя змовы? Можа спадар Біч ведае?
    2) Калі гаворка ідзе пра глабальныя людскія зьявы, дык у дачыненьні да некаторых зь іх, наадварот, ужо даўно няма ніякай “тэорыі”, а ёсьць, засталася толькі канкрэтная змова пэўных закулісных сіл. І гэта ведае, разумее кожны, хто сур’ёзна цікавіцца такімі пытаньнямі (прыкладаў процьма, але адзін з апошніх – сьмерць прэзідэнта Польшчы Леха Качыньскага; калі ўсё адкрыецца – а ўсё ідзе да таго, што адкрыецца – дзе будзе спадар Біч са сваёй “тэорыяй”?! І дзе будзе адзіная на ўсю Беларусь наша рэдакцыя?).
    3) А вось што сапраўды варта выкінуць з галавы, дык гэта такое сьмецьце, як тэорыя постмадэрнізму. Вось яна, дык сапраўды, ніколі не спрацоўвала і ня будзе спрацоўваць, таму што ўяўляе сабой проста інфармацыйнае сьмецьце.
    4) Што да тэрмінаў, дык няма нічога больш простага. Апісваецца зьява, і ўсе дамаўляюцца, якім словам яе называць. Усё! Але чамусьці гэтай простай рэчы няма. Мы патлумачылі чаму няма. “Постмадэрнізм” жа толькі дадаў туману… “Сэнс тэксту надае чытач” – цырк, лухта, сьмецьце!!!

  10. Павел Біч кажа:

    Шаноўная Рэдакцыя, затрымаўся з адказам таму што трапіў ў клініку. Дамовіцца нам сапраўды будзе вельмі цяжка. Вось ,напрыклад, ваш забойны аргумент пра тое што тэорыя змоў існуе. Гэта доказ, для вас, што польскі самалёт з польскай элітай загубілі маскалі з дапамогай некаторых палякаў. Нават калі яны зрабілі гэта з дапамогай ненавістнага вамі Захаду. Але для чаго гэта называць гучным словам “Змовы”. Такіе рэчы рабіліся і робяцца. Пытанне – для чаго гэта патрэбна Захаду. Вось што патрэбна растлумачыць сабе і іншым. Вы здольна на гэта?
    Або ваш пералік лістоў расіян, якіе не згодны з палітыкай Пуціна. Што вы гэтым хацелі даказаць?. Што сярод расіян дастаткова нармалёвых людзей?. Так гэта і так зразумела. Трэба высветліць чаму так многа сярод іх ідыётаў? Вы здольные на гэты?
    Я зімой быў на паре філасоўскіх семінараў. так там ўся молодзь пагалоўна постмодерністы. Нельга тлумачыць Сучаснасць філасофіяй 18 ст. Лепей ўсёж такі карыстацца сучаснымі інструментамі. Што да сувязі заходніх вызчарэнцаў з філасофіяў постмодернізма. то яна хоць тлумачыць адкуль яны ўзяліся. Ў адрозненне ад мракабесаў, напрыклад, Расеі, ў якой вычварэнцы таксама ёсць, але яна не разумее адкуль яны ўзяліся і абвінвачвае з-за гэтага Захад. Мяркую ў Маскве вычварэнцаў болей чым ў любым мейсцы Захада. І таму руская духоўнасць гэта звыш ліцемерна.

  11. Licvin кажа:

    Уся чалавечая супольнасьць дзеліцца на эліты і шараговых людзей (біамассу). Англасаксонская эліта ў першую чаргу кіруе мірам, да яе ў той ці іншай меры далучаецца яшчэ некалькі эліт некаторых народаў. Несумненна ў гэтых эліт выпрацаваны правілы, прыёмы, метадалогіі, светапогляды, якім чынам і ў якім палітычным і эканамічным накірунку кіраваць цывілізацыяй. Вось гэта кіраванне некаторыя малаграматныя называюць ”тэорыяй змоў”. Таксама некаторыя пасіянарныя маладыя палітыкі імкнуцца ўвайсьці ў гэтае абмежаванае кола сусветных палітычных кол. ”Сямёрку”, ”Бельведерскі клуб ”… і прочае. На нашай з вамі памяці толькі адзін такі палітык здоляў гэта зрабіць на Мальце, на авіяносцы, мабыць прымаў прысягу перад сусветнай элітай, нешта там цалаваў…
    Гэта Майкл Горбі! Праўда цяпер гэта палітычны нябожчык.

  12. Licvin кажа:

    Мы таксама хацелі бы быць элітай, каб рэдакцыя вяла телеразмову па тэлевізару а я і Павал Біч з выглядам еўрапейскіх мысляроў вялі свае глыбокадумныя аналізы сусветнай гісторыі і палітыкі, і канечна за гэта нам плацілі ганарары і мы ездзілі ў Эўропу, дзе таксама прамывалі ім іхнія глузды. Але ж хто нас туды пусціць? У нашага грамадства няма сродкаў каб пускаць на экран і сродкі масавай інфармацыі розных аматараў, маргіналаў, артадоксаў і постмадэрністаў. Ва Ўкраіне пусцілі пасіанарных да ўлады і атрымалі развал і хаас.
    Сталін у 30-х гадох таксама не меў магчымасьці развіваць дэмакратыю, бо проста напраста не было сродкаў. Трэба было капаць катлаваны і будаваць домны для выплаўкі сталі.
    Сёння Расія не мае Нацыянальнай Ідэі — гэта значыць не мае Ідэі якая аб’яднала б людзей! Ў ЗША такая Ідэя ёсьць — гэта ”долар”! Панаванне ”долара”! Але сёння імкліва развіваецца Кітай і шэраг іншых краін і рана ці позна долар адсунуць у бок. На што тады ўтрымліваць Амерыканскую армію, флот, камандос, ЦРУ, ФБР, амерыканскіх лацінос і неграў… Дэмакратыя — гэта значыць кожны можа стаць сярэднім класам — у Амерыццы трымаецца на долары! Такім чынам эканамічна-фінансавы канфлікт між развіваючыміся краінамі (кітай і індыя, бразілія і пр…) і ЗША робіцца непазбежным. Але ЗША і Кітай заключылі дамову аб непрымяненні сілы пры ўзнікненні канфліктных сытуацый між імі!! (Дамова аб ненападзенні)
    Такім чынам нехта іншы стане закладнікам узніклай сытуацыі, некага больш слабага але багатага з’ядуць два больш моцных драпежніка.
    Адзіны прывід выйсце: альбо дыктатура альбо растварыцца ў Еўропе і часткова Кітае, каб не даводзіць справу да ваенага апакаліпсісу. Сёння Украіна –толькі разведка боем сіламі ”батальёна”…

  13. Павел Біч кажа:

    Для Ліцьвіна будзе, здаецца непрыемна калі на яго вялікіе каментары не будзе адпаведнай рэакцыі. Але я не адчуваю ў сабе той кампетэнтнасці з якой можна было б уставіць свае “пяць капеек”. Параіць яму пісаць кніжкі? А хто іх будзе чытаць? Людзі, тым больш сярэднега і сталага веку не хочуць быць пераапісаннымі (меняць свае погляды) (выраз Р. Рорті і ў гэтым ён бачыць трагедыю нашага часа). Молодзь нехта назваў вельмі трапна хіхікаюшчым пакаленнем. Ліцьвін ствярджае што для развіцця дэмакратыі патрэбны сродкі. Непераканаўча. Ён прыхільнік тэорыі сільнай рукі. Любіць Сталіна. Ён кансерватар. Але яму “тэорыя змоў” для тлумачэнняў не патрэбная. (гэта ужо супраць Рэдакцыі). Чакаем як будзе реагаваць Рэдакцыя. Яна можа гэта зрабіць толькі апіраючыся на факты. А факты цяпер згубілі усю сваю акрэсленнасць, якую мелі раньше. Ці сталі фактам падзення самалётаў- і таго што збілі над Данецкам, і таго з польскай дэлегацыяй?. Паслухайце каментары расейскіх і украінскіх СМІ. Яна абсалютна зеркальны, неразлічымі. Вінавацяць адны аднаго абсалютна тымі ж словамі і на тым жа фактам.

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы