У сувязі зь цяперашнімі падзеямі на Блізкім Усходзе прадстаўляем артыкул Аляксандра Ермакова, які быў выстаўлены на сайце nazlobu.ru. Гэтым матэрыялам (+ папярэдне прадстаўленым артыкулам рускіх шавіністаў) мы распачынаем працу ў яшчэ аднім кірунку нашых інтарэсаў – дасьледваньне сіянізму, антысіянізму і «антысемітызму» (сімвалічнае пазначэньне тэмы – СіА). Раней мы да гэтайпраблемы дакраналіся толькі між іншым, цяпер будзем і непасрэдна (гл. таксама наш каментар пасьля артыкула).
Рэдакцыя.
Доўгі, як тунэль пад Ла-Маншам, і такі ж бессэнсоўны араба-ізраільскі канфлікт зноў перайшоў у актыўную стадыю. Пад гарачую руку «сіянісцкіх агрэсараў» папаў Ліван. Іншыя пакуль прыглядаюцца. Зацікаўленыя бакі вырашаюць: далучацца ці не. Незацікаўленыя – адзінадушна асуджаюць забойствы дзяцей і мірных жыхароў ды зь нецярпеньнем чакаюць чарговага крывавага рэпартажу зь месца падзей. Правільна, дарэчы, робяць – дзе яшчэ сёньня такое ўбачыш?
Канфлікт і сапраўды ўнікальны. Маленькі пятачок сяродземнаморскага ўзбярэжжа. Сукупнае насельніцтва краіны – менш, чым у стандартным мегаполісе. У суперніках – цэлы рэгіён зь дзікаватым і вельмі злым насельніцтвам. Чалавеку, які прыляцеў зь іншай планеты, было б цалкам відавочна – хто ў гэтай сітуацыі крыўдзіцель, а хто пацярпелы. Але на нашай планеце такіх адназначных высноваў даўно ўжо ня робяць і спачуваць «пакрыўджаным габрэям» не сьпяшаюцца.
Агульнавядома, што вага Ізраілю на сусьветнай арэне зусім не адпавядае яго сьціплым памерам і трымаецца на трох асноўных «кітах»: шматлікае і ўплывовае палітычнае лобі, уражваючыя фінанасавыя рэсурсы і яшчэ адна выключна ідэалагічная зброя магутнай разбуральнай моцы. Я маю на ўвазу МАНАПОЛІЮ НА галоўнае ПУДЗІЛА нашага часу – расізм, і, уласна, яго вяршыню, апагей, эталон (завіце самі, як жадаеце) – ХАЛАКОСТ. Зь першымі двума «кітамі» ўсё зразумела… А вось спрытнае, працяглае і цынічнае выкарыстаньне ідэі халакосту заслугоўвае асобнага расказу.
Звышпаліткарэктная эпоха, публічна агалошваемыя «ідэалы мультыкультурнасьці», загнаныя ў гета ўсе, нават самыя бяскрыўдныя, формы расізму і г.д. сталі цудоўным пажыўным асяроддзем. Засталося толькі аб’явіць які-небудзь эпізод у сусьветнай гісторыі, зьвязаны з «генацыдам» [так у аўтара, “генацыд” у дзьвюкосьсях – Рэд.], «беспрэцэндэнтным», заведама непараўнальным ні з чым – і можна было «зрываць банк». Габрэі дакладна гэта і зрабілі.
Між тым, «беспрэцэндэнтнасьць» перажытага габрэйскім народам у час Другой Сусьветнай вайны не зусім адпавядае сапраўднасьці. Скажам, Парагвай у другой траціне ХІХ стагоддзя страціў 85% насельніцтва, армянскі генацыд у 1915 годзе панес адразу 1300 тыс. жыцьцяў, а рэкорд па паказчыку «колькасьць забітых за адзінку часу» быў устаноўлены ў 1994 годзе ў Руандзе. Тым ня менш, унікальнасьць Халакосту ўжо некалькі дзесяцігоддзяў – аксіёма, якая не патрабуе ніякай «доказнай базы».
Трывогу варта было б забіць адразу – не даць разгарнуцца татальнай прапагандысцкай кампаніі, не дазволіць размыць групу КАНКРЭТНЫХ ВІНАВАТЫХ у генацыдзе (а г.зн., дэ-факта, перакласьці віну на ўвесь белы сьвет), і, тым больш, не даваць «пакрыўджаным» САНКЦЫЮ НА РЭВАНШ.
Не зрабілі. Што ж атрымалася ў выніку?
ПЕРШАЕ. Апынуліся адціснутымі ў цень мільёны прадстаўнікоў другіх народаў закатаваных у нямецкіх лагерах – беларусы, рускія, палякі, сербы, цыгане. Іх загінула ЗНАЧНА БОЛЬШ як у абсалютным значэньні, там і працэнтных суадносінах (!). Але гэта раптам СТАЛА НЕ ІСТОТНЫМ (?!). Пагадзіцеся, гэта даволі дзіўна!
ДРУГОЕ. Віна за халакост пачала ставіцца ў віну спачатку ня толькі нацысцкім лідарам і непасрэдным выканаўцам, а ЎСІМ НЕМЦАМ, а затым і насельніцтву былых сатэлітаў Германіі.
Далей болей. Факт «Мюнхенскай змовы» і некалькі эпізодаў пачатку вайны былі выкарыстаны як доказ таго, што менавіта патуральніцтва Англіі й Францыі развязала нацыстам рукі – і вось ужо амаль УСЯ ЕЎРОПА ў неаплатным даўгу перад габрэямі, «якія цудам выжылі». Пазьней да групы вінаватых плаўна ДАЛУЧЫЎСЯ І Савецкі Саюз. Не, у памагатыя нацыстаў яго запісаць не ўдалося (хаця шмат каму гэта карцела і хачацца да гэтай пары), а вось заявіць пра яго «прыродны антысемітызм» – заўсёды калі ласка. Зноў жа «адказьнікі», папраўка Джэксана-Вэніка. А калі паглыбіцца ў гісторыю, знойдзецца і «справа Бейліса», і «кішынёўскі пагром»… У выніку ў лік маральна (і матэрыяльна) абавязаных папала практычна ЎСЁ ЧАЛАВЕЦТВА.
Пра тое, што гэта – не выпадковае разьвіцьцё падзей, а граматна спланаваная і бліскуча зрэалізаваная кампанія, гаворыць хаця б факт, што ў сьпіс абвінавачаных не папалі Злучаныя Штаты. Інфармацыя пра тое, што яны ласкава вярталі ў Германію караблі з габрэямі, якія спрабавалі адтуль эміграваць, старанна замоўчваюцца да гэтай пары (а між тым, ёсьць яшчэ фінансавыя сувязі шэрагу ўплывовых амерыканскіх сямействаў зь гітлераўцамі й шмат што іншае)…
І, нарэшце, ТРЭЦЯЕ – габрэйскі рэванш. Стварэньне ў 1948 годзе супраць усіх прынятых міжнародных нормаў дзяржавы Ізраіль стала часткай «віны за халакост». Трэба сказаць, што бясконца малой яе часткай. У пакет пагадненьня таксама ўваходзіла падтрымка любых ініцыятываў маладой дзяржавы. Альбо, як мінімум, неўмяшальніцтва.
Як ізраільцяне ўсё гэта выкарысталі, вядома. За 58 гадоў свайго існаваньня Ізраіль правёў 5 поўнамаштабных вайны і практычна падвоіў першапачатковую тэрыторыю за кошт суседніх краін. Яго сьпецслужбы праславіліся пошукамі й дэманстратыўнай ліквідацыяй былых нацыстаў (калі нацысты скончыліся, іх месца занялі «тэрарысты»). А ў адказ на цудоўную ў сваёй тупіковасьці іньціфаду ізраільскі геній нарадзіў прынцып: «кінуў камень – атрымаў кулю».
Зразумела, калі Ізраіль занадта далёка выходзіў за рамкі прынятых у сьвеце правілаў, былі чутны пратэсты. Тая ж ААН з 1953 па 1992 год прыняла 62 (!) рэзалюцыі па Ізраілю. Усе яны пачынаюцца зь вельмі пагрозьлівых слоў: «асудзіць», «заклікаць», «патрабаваць», «прымусіць», «спыніць», «вывесьці» й гэтак далей. І ўсе да адзінай (!) яны былі праігнараваныя. ААН рэгулярна ўціралася і рабіла выгляд, што ўсё ў парадку…
Такім чынам, з моманту стварэньне маленькай дзяржавы прайшло ўжо 58 гадоў. Вялікі тэрмін. За гэты час, напрыклад, можна лёгка забыць, чым, уласна, была выклікана супрацьнатуральная ўседазволенасьць нованароджанага Ізраіля й прыняць яе, як данасьць.
Не, вонкаваму сьвету пра Халакост забыць не дадуць. Яшчэ 25 гадоў таму яго прапаганда была значна сьціплейшая – не было ні шматакравых Мемарыялаў халакосту ў Берліне, ні асобных музеяў, ні Сусьветнага Дня Памяці. За адмаўленьне «факту генацыду габрэяў» ні ў адной краіне сьвету не было крымінальнага перасьледу (цяпер ёсьць і такое, больш за тое, некаторыя ўжо сядзяць!). Новы віток прапагандысцкіх высілкаў на гэтым кірунку зразумела для чаго робіцца. Каб памяць пра халакост не выветрылася са сьвядомасьці «адказчыкаў», пра яго трэба пастаянна нагадваць.
А што тым часам адбываецца ў самім Ізраілі? Там на зьмену ўжо ідзе ТРЭЦЯЕ ПАКАЛЕНЬНЕ грамадзянаў, якія нарадзіліся на гэтай зямлі. І ўсё, што яны бачаць навокал – гэта пацьверджаньне іхняй «абранасьці». Каму яшчэ (акрамя ЗША) дазволена гаўбічнай артылерыяй прасаваць тэрыторыі сумежных дзяржаў? Чыі верталёты ў любы час дня і ночы могуць ракетамі «апрацоўваць» транспартныя сродкі з «сумніўнымі пасажырамі»? Чые бульдозеры выраўноўваюць зь зямлёй «падазроную інфраструктуру»? І нараджаецца ў душы гонар за сваю ўнікальную краіну. Мацнее ўпэўненасьць ва ўласнай магутнасьці й поўнай беспакаранасьці.
Вельмі ня хочацца засмучаць адважных габрэяў, але сітуацыя, на жаль, не настолькі адназначная. І кожны выпушчаны па Лівану снарад, кожная зьнішчаная «Хуткая дапамога», кожны абрынулы на дзяцей дом (ды іншыя наступствы «вайны без тармазоў») нябачным, але важкім цяжарам падаюць на вагі, пра існаваньне якіх ізраільцяне, здаецца, не здагадваюцца (ці ўжо забылі).
Можна сказаць, што габрэі ў 1939-45 гадах атрымалі каласальны «крыдыт» – «Крэдыт халакосту». 6 мільёнаў мёртвых целаў [лічба гэтая шмат кім аспрэчваецца – Рэд.] не зьніклі бяссьледна ў топках крэматорыяў, не спарахнелі ў траншэях брацкіх магілаў. У адрозьненьне ад ДЗЕСЯТКАЎ МІЛЬЁНАЎ ІНШЫХ ЗАГІНУЛЫХ, гэтыя аказаліся АСАБЛІВЫМІ. Містычным чынам яны пераўтварыліся зь мёртвай плоці ў бессьмяротную абстракцыю. З-пад рыхлых магільных холмікаў у весь рост падняўся велічэзны Рахунак. Яго габрэі прад’явілі ўсяму сьвету адразу пасьля вайны. І еўрапейцы яго не аспрэчылі (!), яны яго прынялі да аплаты…
Аднак ня трэба зачароўвацца – усяму прыемнаму ў гэтым сьвеце калі-небудзь надыходзіць канец. Калі-небудзь закончыцца і гэтая запрацаваная на касьцях супляменьнікаў Вялікая Халява! Халакост не пераўтварыў габрэяў у новы, “надлюдскі” гатунак – ён даў ім толькі часовую перавагу. Ня больш за тое. І зараз Ізраіль актыўна “праядае” гэты праславуты Крыдыт.
Ня трэба быць Настрадамусам, каб прадказаць далейшае разьвіцьцё падзеяў.
Некалькі гадоў таму яшчэ адна краіна папала ў вельмі падобную сітуацыю. У 2001-м, у выніку тэрарыстычнай атакі на башні-блізьняты [у інфармацыйнай прасторы існуе шмат зьвестак, якія ставяць пад сумніў адназначнасьць “тэрарыстычнай версіі” падзей 11.09.2001 у ЗША – Рэд.], амерыканцы таксама сталі Ахвярай у вачох сусьветнай супольнасьці, атрымалі хвалю шчырага спачуваньня і карт-бланш на дзеяньні ў адказ. ЗША ня сталі доўга чакаць і пасьпяшаліся зрэалізаваць сваё права на ўседазволенасьць спачатку ў Аўганістане, а затым – у Іраку. У выніку яны свой Крэтыд спагады выдаткавалі “да апошняга цэнту” менш, чым за тры гады, і зараз пажынаюць плады і пасьпешлівай ваеннай кампаніі, і моцна сапсаваных дачыненьняў з цэлым шэрагам краінаў.
Канешне, халакост, дзякуючы магутнаму піяру, на парадкі больш моцная карта, чым 9/11 [тут рэдакцыя вымушана апратэставаць: халакост – сапраўды (а ня толькі з-за піяру) істотна больш жахлівая па сваіх маштадах падзея, чым 3000 амерыканцаў, якія загінулі ў башнях-блізьнятах у 2001 годзе – Рэд.]. Але і гэтая карта раней ці пазьней можа быць пабітая. 50 гадоў таму для таго, каб усе забылі пра халакост, спатрэбілася б забіць 6 мільёнаў арабаў (прычым, пажадана найбольш нялюдскімі спосабамі). Сёньня ж, дзякуючы граматнай працы СМІ й арміі праваабаронцаў, грамадзян арабскіх краін спатрэбіцца значна менш. Можа «ўсяго» тысячаў 100, можа яшчэ менш… Галоўнае, паказваць паболей трупаў (асабліва дзіцячых) у вечаровых выпусках навінаў…
Малаверагодна, што лівана-ізраільскі канфлікт стане «апошняй кропляй». Калі ізраільцяне не прыменяць хімічную зброю (альбо што-небудзь іншае з арсеналу ЗМЗ), сусьветная супольнасьць праглыне і гэта.
Ці добра гэта? Адназначна, не.
Чым хутчэй крэдыт халакосту будзе габрэямі цалкам растрачаны, тым лепей будзе для іншых. Галоўнае, каб потым аналагічны крэдыт ня быў выдадзены каму-небудзь яшчэ. Напрыклад, тым жа арабам…
Ізраіль сёньня адзін з самых моцных раздражняльнікаў на сусьветнай арэне. Зацяглы на дзесяцігоддзі канфлікт на Блізкім Усходзе – выключна яго заслуга. Чым хутчэй атрымаецца суцішыць гэты ў шмат у чым ключавы рэгіён, тым прадказальней стане абстаноўка ў сьвеце. Тым спакайней можна будзе спаць ня толькі ліванцам й ізраільцянам, але і ўсім астатнім.
А пакуль народ, які перакананы ў сваёй “абранасьці” (а таксама адкрыта пагарджае “не сваімі – гоямі”, мае велізарны палітычны і вайсковы патэнцыял, увесь час трымае напагатоў свой важнейшы ідэалагічны козыр, звыкла займаецца сваімі справамі й ігнаруе ўсіх астатніх), нябачны рахункавод адзначае ў сваім прыходніку: “… 30 ліпеня, Галілейская Кана. Габрэямі, у рамках пагашэньня крэдыта было ўзята 57 жыцьцяў жынчын і дзяцей. Астатак на рахунку …”.
І ў адзін цудоўны дзень у графе баланс акажацца лічба “0”. І сьвежасьпечанаму банкруту прыдзецца задумацца пра свой будучы лёс, суняць гардыню і ўсьвядоміць, што на гэтай планеце ты зусім НЕ адзіны і далёка НЕ галоўны.
Аляксандр Ермакоў
Ад рэдакцыі.
Зь сёньняшняга дня ў сувязі з вышэйпрадстаўленым, а таксама ў сувязі з чарговай вайной Ізраіля супраць Лівана, праблема «сіянізму і антысіянізму» (СіА) будзе адной з нашых тэм, якую мы будзем рознабакова вывучаць. Мы будзем прадстаўляць матэрыялы, прызначаныя для фармаваньня максімальна аб’ектыўных уяўленьняў па дадзеных пытаньнях…
Усялякае выпячваньне і перабольшваньне значэньня халакосту (г.зн. генацыду габрэяў ў час ІІ Сусьветнай вайны, які – і мы, як нармальныя людзі, гэта прызнаем – сапраўды меў месца), па-блюзьнерску скіраванае на выкарыстаньне гэтага факту ў імя эканамічных, палітычных й іншых інтарэсаў тых сілаў, якія да яго ня маюць ніякага дачыненьня, ЁСЬЦЬ СПРАВАЙ АГІДЛІВАЙ. Паколькі гэтыя ганебныя падзеі адбываюцца яшчэ і НА ФОНЕ ЗАМОЎЧВАНЬНЯ фактаў мільённых сьмерцяў і пакутаў беларускага й іншых народаў, перажытых імі ў ХХ стагоддзі (многія зь якіх былі генацыдамі ня меньшымі!) – пастаяннае педаліраваньне тэмы халакосту пераўтвараецца ў ЗЬНЯВАГУ ПАМЯЦІ гэтых ахвяр, а г.зн. у адну з формаў ЗЛАЧЫНСТВА супраць чалавецтва (злачынства, як мінімум у інфармацыйна-псіхалагічнай сьферы). У будучай беларускай дзяржаве такі перакос дапускацца ня будзе. Мы будзем дамагацца альбо істотнага памяньшэньня актыўнасьці «халакоставай тэмы» ў нашай інфармацыйнай прасторы, альбо ўзьняцьця тэмы генацыду беларусаў (бела-хола-руса-кост) да прапарцыйнай актуальнасьці й маштабу. Праўда рэчаіснасьці й уяўленьні пра яе ў галовах людскай масы павінны супадаць і якасна, і колькасна. Давайце лічыць гэта чарговым прынцыпам нашай дактрыны (Д пр-п 20).
