nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

Рашыўся абнародаваць праўду? – антысемітчык!

6 кастрычніка, 2007 | 3 каментарыя

Ð¥Ñ�Ñ�Ñ�Ñ�к.JPG 

Быў час, калі мы прынялі на сябе абавязак сачыць за праявамі такой ганебнай соцыяпаразітнай зьявы, як сіянізм, якая пусьціла карані і ў нашай Беларусі (дарэчы, ва ўсёй адкрытай беларускамоўнай інфармацыйный прасторы ў найноўшай гісторыі мы першыя такія і мы гэта ведаем…). Сярод шматлікіх спосабаў яе выяўленьня ёсьць адзін просты і надзейны. Сіянізм заўсёды там, дзе людзей, якія шукаюць і распавядаюць гістарычную ці навуковаю праўду альбо ставяць пытаньне аб парушэньні сацыяльнай справядлівасьці, аб’яўляюць… антысемітчыкамі. Вось у такіх сітуацыях (дакладна як па сімптомах хваробы – хваробу) можна сьмела выяўляць прысутнасьць габрэйскага шавінізму – сіянізму, і… саміх сіяністаў. Тое, што пра адну такую сітуацыю распавядзе радыё “Свабода” (паўторым: радыё “Свабода”!), мы не чакалі. Аднак 4 кастрычніка г.г. Валер Каліноўскі падаў цікавае інтэрвю зь Віктарам Хурсікам (гл. http://svaboda.org/articlesfeatures/society/2007/10/04ED4370-D27F-49B2-9ED9-AF57CD770844.html). Спачатку пададзім гэтае інтэрвю цалкам, каб не было ніякіх непаразуменьняў, а потым абмяркуем. 

Рэдакцыя.

 

1.

ВІКТАР ХУРСІК: Я НЕ АДМАЎЛЯЮ ГАЛАКОСТ

Валер Каліноўскі, Прага

Госьць “Начной Свабоды” – менскі выдавец, журналіст і краязнаўца Віктар Хурсік. Яму 54 гады. Нарадзіўся на чыгуначнай станцыі Ўборак, Асіповіцкага раёну, у партызанскім краі. Скончыў політэхнічны інстытут. Працуе журналістам, піша на эканамічныя тэмы. Сябра АГП, адзін з заснавальнікаў партыі. Сябра саюзу пісьменьнікаў пад кіраўніцтвам А.Пашкевіча. Прыватны выдавец. Выдаў каля 140 кніг. Сярод іх кнігу беларускай партызанкі “В лесах под Гордянкой”. Зьяўляецца аўтарам трох дакумэнтальных кніг: “Магдаліна Радзівіл. Белы лебедзь у промнях славы”, “Трагедыя белай гвардыі” (пра час Кастуся Каліноўскага) “Кроў і попел Дражна”. Апошняя кніга пра вёску Дражна ў Старадарожскім раёне, якую ў 1943 годзе спалілі партызаны. Тэма гэтай кнігі выклікала актыўную дыскусію ў грамадзтве.

Каліноўскі: “Добры дзень, Віктар! Што вас падштурхнула да напісаньня гэтай кнігі?”
Хурсік: “Мая журналісцкая роля тут абмежаваная – толькі як тэхнічнага выканаўцы. Трэба аддаць належнае самім дражненцам, і, перш за ўсё, Мікалаю Іванавічу Пятроўскаму – галоўнаму сьведку гэтай трагедыі. Па-другое, я б падзякаваў ужо пайшоўшаму ад нас доктару гістарычных навук Уладзімеру Лемяшонку, які кіраваў складаньнем кніг “Памяць”, і які моцна паўплываў на мяне, расказаўшы, якімі партызаны былі насамрэч”.

Каліноўскі: “Коратка нагадайце слухачам, што ж адбылося ў вёсцы Дражна 14 красавіка 1943 году?”
Хурсік: “Быў Вялікдзень, было 4 гадзіны раніцы, калі вакол вёскі, у якой быў паліцэйскі гарнізон, пачалася страляніна. Партызаны другі раз пачалі свой бяздарны наступ. Кіраваў імі 21-гадовы юнак зь Ленінграду, лейтэнант Сяргей Іваноў. За два кілямэтры ў лесе пачалі страляць партызанскія гарматы, снарады не даляталі 200-300 мэтраў да вёскі (гэта адзначаецца ў партызанскай справаздачы). Частка паліцэйскіх жыла ў хатах, яны зьбегліся ва ўмацаваны раён, які быў створаны вакол мясцовай школы. Там разьмяшчалася сем дзотаў, і, такім чынам, яны ўжо былі гатовыя сустрэць партызан.
Зразумела, што пасьля такой падрыхтоўкі, перамагчы паліцэйскіх было проста немагчыма. Каля гадзіны партызаны штурмавалі паліцэйскія дзоты і ўбачылі, што ўзяць іх немагчыма. Тады партызаны разьвярнуліся і спалілі 37 хат і забілі 25 мірных жыхароў. Прычым, гэта пераважна былі маладыя або зусім старыя людзі. У кнізе сьведкі гавораць, як гэта адбывалася – як кідалі ў агонь разам зь дзецьмі, як стралялі, як рэзалі”.

Каліноўскі: “Пазьней у справаздачы партызанскі камандзір пісаў пра 271 забітага…”
Хурсік: “Насамрэч, справа даволі простая, бо справаздачу падавалі наверх – таму запісалі як мага больш. Гэта прыпіскі… Насамрэч, паліцэйскі гарнізон складаўся з 79 чалавек. І ніводзін паліцэйскі ня быў забіты. А сярод партызан, паводле самых сьціплых падлікаў, было забіта 13 чалавек. Гэта паводле дакумэнтаў. Я лічу, што іх было забіта значна болей. А мірных жыхароў было забіта 25 чалавек“.

Каліноўскі: “Вы гутарылі са сьведкамі той трагедыі, якія згадкі вас найбольш уразілі?”
Хурсік: “Мяне ўразілі драпежніцтва і разьюшанасьць тых, хто рабіў гэтую чорную справу. Пра гэта гаварылі ўсе сьведкі. Напрыклад, у яме з-пад бульбы сядзела сям’я, толькі пажаніліся, хлопец і дзяўчына. Падбеглі і застрэлілі абодвух бяззбройных людзей. Кінулі ў полымя старую жанчыну зь дзіцем.
У галоўнага сьведкі Івана Пятроўскага на вачах нажом зарэзалі маці. Сястра падняла камсамольскі білет з крыкам: “Я камсамолка, што ж вы робіце?” Застрэлілі і яе”.

Каліноўскі: “Ці ёсьць нейкая рэакцыя ўладаў, вэтэранскіх арганізацыяў на вашу кнігу?”
Хурсік: “Іван Пятроўскі напісаў ліст у Менскі аблвыканкам з просьбай дазволіць устанавіць мэмарыяльны знак на месцы трагедыі.
Вось я зачытаю радкі з адказу, які ён атрымаў: “Ваши родители, погибшие в этот период, захоронены на гражданском кладбище. На их могилах стоят надгробия – их память увековечена в соответствие с гражданскими и христианскими традициями”. Ну як вось чалавеку чытаць такое? Бацька яго наогул загінуў у партызанах. А маці забілі самі партызаны. І тое, што чалавек сам паставіў на магіле маці помнік, гэта, нібыта, сьведчаньне, што дзяржава выканала свой абавязак… Гэта верх цынізму. А далей яму пішуць такое: “Сообщаем вам, што в Стародорожском районе поставлены 92 памятника жертвам войны, в том числе в деревне Подоресье – два памятника, к которым можно прийти как в празничные, так и в траурные дни и почтить память своих родных и всех погибших земляков”.

Каліноўскі: “У вашай кнізе прыводзяцца прозьвішчы кіраўнікоў партызанскіх брыгад, якія кіравалі зьнішчэньнем вёскі – Іваноў і Лапідус, расеец і габрэй. І вас абвінавачваюць, адпаведна, у антырасейскіх ці антысэміцкіх настроях?”
Хурсік: “Такія пытаньні мне задавалі і ў інтэрнэце.
Па-першае, я хацеў бы сказаць, што партызанскі рух – зьява неадназначная. Што тычыцца нацыянальнасьцяў, то я прывёў іх так, як гэта прыводзіцца ў дакумэнтах. Я сапраўды не хацеў нічога падкрэсьліць. Сапраўды, калі Пяты атрад імя Кутузава па дакумэнтах значыцца як габрэйскі і ў сьпісах там шмат габрэяў, я так і прыводзіў. Габрэі адпаведным чынам і адрэагавалі сказалі, што я антысэміт, што разьдзімаю нейкую кампанію, нават абвінавацілі, што я не прызнаю Галакосту [гэта ня ёсьць рэагаваньне адпаведным чынам”; такая рэакцыя ёсьць ганебны сіянізм, пра які мы напісалі вышэй і зь якім трэба змагацца, баронячы нашых людзей, амаль у такой жа ступені актыўна, як і з расейскім імперыялізмам, і зь бюракратызмам мясцовай бюракаратыі. – Рэд.]. Я хачу сказаць, што ў вёсцы Дараганава – там, дзе я апошні час жыў, таксама была трагедыя Халакосту. Там я ў супрацоўніцтве зь мясцовай уладай і школай усё-ткі апублікавалі гэтыя факты, і ўрэшце быў устаноўлены помнік на месцы расстрэлу 83 яўрэйскіх дзяцей. Гэта не пытаньне, я Галакост не адмаўляю”.

 

2.

Ад рэдакцыі:

Такім чынам, з пададзенага матэрыялу для нас адкрываюцца наступныя факты.

У час Вялікай айчыннай вайны ў Беларусі былі партызанскія атрады, складзеныя цалкам ці пераважна з габрэяў. Кіраваць такімі атрадамі маглі практычна бязвусыя юнакі, абы засланыя з Расеі. Гэтыя “партызанскія атрады” ваявалі кепска, затое па поўнай адыгрываліся на безабаронным мясцовым насельніцтве (то бок, на нас – беларусах). Калі немцы ці паліцаі, бывала, іх трохі “пашарсьцяць”, партызаны-габрэі бязьлітасна забівалі абсалютна ні ў чым не вінаватых бяззбройных беларусаў, рабавалі і спальвалі іх дамы… Цяпер адказаць цяжка: гэта яны рабілі са злосьці, нянавісьці ці для таго, каб скласьці справаздачу перад маскоўскім начальствам аб пасьпяховай аперацыі “супраць паліцаяў”. Цалкам верагодна, што з-за таго і другога.

Што ж, факт адкрыўся вельмі “цікавы”… Хаця ён цалкам упісваецца ў псіхалогію тых, хто лічыць сябе “богаабраным”, а ўсіх іншых “гоямі”… Мы пра гэта ведаем і папярэджваем у сваіх матэрыялах. Таму, калі б пададзены матэрыл усяго толькі ўдакладняў праўду Вялікай айчыннай вайны, мы б на яго хутчэй за ўсё не зьвярнулі асаблівай увагі, таму што новы тут толькі факт, а ня нейкая да гэтай пары невядомая заканамернасьць. Акрамя таго, шмат чаго цікавага з тых часоў мы і самі ведаем ад блізкіх ды знаёмых.

У матэрыяле Валера Каліноўскага і Віктара Хурсіка нашую ўвагу найбольш прыцягнула іншае – сучасная рэакцыя сіянісцкіх колаў, якія, як бачым, прадстаўленыя і актыўна падаюць голас ды дзейнічаюць ня толькі ў ЗША, ААН, Францыі, Германіі, Японіі (гл., напрыклад, https://nashaziamlia.org/2007/09/30/909), Расеі, а і ў нас у Беларусі. Жывы яшчэ стары курылка. Дый ня проста жывы…

Варта было беларусу распавесьці маленькі кавалачак праўды пра часы Вялікай айчыннай вайны, пра тое, як габрэйскі “партызанскі атрад” на беларускай Магілеўшчыне “спаліў 37 хат і забіў 25 мірных жыхароў”, як адкуль ні вазьміся павыскоквалі сіянюгі і давай яго распякаць, што ён “антысеміт”, што ён “адмаўляе халакост”, што “раздзімае нейкую кампанію” (а яшчэ у запасе ёсьць, што ён “не праяўляе талерантнасьці” ды шмат чаго іншага абсалютна недарэчнага). А наш беларус вазьмі ды й пачні апраўдвацца. Маўляў, ён не антысеміт ды халакост прызнае і нават спрыяў усталяваньню помніка габрэйскім дзецям, якіх расстралялі нямецкія нацысты…

Сьпецыяльна для сп-ра Віктара Хурсіка, якога мы аб’яўляем героем, хочам патлумачыць (калі ён калі-небудзь прачытае гэты матэрыял): тое, што для Вас пытаньне халакосту – гэта “не пытаньне”, гэта абсалютна зразумела. Больш за тое, хочам адкрыць вам істотны факт: яно не зьяўляецца пытаньнем і для вашых абвінаваўцаў. Яны выдатна ведаюць і бяз вашых апраўданьняў, што вы не вінаваты ні ў першым, ні ў другім, ні ў трэцім. І што вы сьмелы, шчыры, сумленны чалавек. Па-другое: на вас накінуліся не габрэі (сярод іх, як сярод прадстаўнікоў любога народу, ёсьць таксама шмат шчырых і сумленных людзей), на вас накінуліся… сіяністы (падрэсьлім, габрэі і сіяністы – гэта істотна розныя сацыяльныя групы). І прызначэньне іх абвінавачваньняў у іншым. Яно ў тым, каб запужаць любога чалавека, які ведае ці адкрые нешта важнае і пра гады ВАВ, і пра гады, якія ёй папярэднічалі (напрыклад, пачынаючы з 1917-га), і пра гады, якія былі за ёй, у т.л. тыя, што ідуць цяпер. Здушыць праўду, ня даць ёй выбрацца на паверхню, каб яна ня стала агульнавядомай, пакінуць у максімальна некранутым выглядзе шырока распаўсюджаны сіянісцкі міф – вось задача сіяністаў (падкрэсьлім, сіянісцкі міф патрэбны толькі ім; габрэйскаму народу ён ня толькі не патрэбны, а і шкодны).

Няправедная задача, прама скажам, подлая, соцыяпаразітная. А таму й інструментар іх дзеяньняў адэкватны – хлусьня, наветы, дэзынфармацыя, шантаж, страх, пазбаўленьне сродкаў на існаваньне, а ў скрайніх выпадках – суды, турмы, забойствы…

У свой час, калі мы ўсё гэта ўбачылі, мы аб’явілі сіянакратыю трэцім па значнасьці ворагам беларускага народу пасьля расейскай імперыякратыі й мясцовай кампрадорскай бюракартыі – цяперцаў, якую з 1994 году ўзначальвае вядомы ў Беларусі правадыр. Для таго, каб сачыць за гэтым ворагам, мы нават адчынілі на нашым сайце адмысловую рубрыку “Сіянізм і антысіянізм”.

У персанальным плане Вам на будучыню раім, калі Вас зноў будуць за праўду абвінавачваць у “антысемітызме” ды іншых “антысеміцкіх грахах”, не апраўдвайцеся. Варта абвінаваўцам казаць у твар, што іх недарэчныя закіды наўпрасткі дэзавуююць іх, як прадстаўнікоў адной з самых ганебных, брудных, паразітных сілаў цяперашняй людскай цывілізацыі – сіянізму! І што падобныя абвінавачваньні зь іх боку вы можаце ня толькі запомніць надоўга, а  і не прабачыць… 

   

 

3 каментарыя

  1. Яўген кажа:

    Габрэі верашчаць пра Галакост, аднак яны замоўчваюць пра сваі злачынствы ад 1917-30-x гадоў калі яны знішчылі не менша за 50 мільёнаў грамадзян Расеі. Тут і чырвоны тэрор, і грамадзянская вайна, і голад 20-х -30-х гадоў.
    Гістарычны факт ў тым , што 2/3 складу СНК і НК, кіраўніцтва ГУЛагаў складалі габрэі.
    Чаму ж не пакаяцца габрэям за гэтыя злачынствы?

  2. Галіна кажа:

    Калі праўду казаць, то мне таксама надакучыла гэтая хлусня (“з прыцясненнем габрэяў”, з іх “выключнасцю”, “невінаватасцю” і вечным абвінавачваннем у “антысемітызме”). Надыйшоў час паглядзець фактам ў вочы і абраць правільную лінію паводзінаў. Мы не павінны знаходзіцца на сваёй зямлі пад пятою любых чужынцаў. Гэта сорам і пагібель для нацыі, калі яна не можа карыстацца сваёй роднай мовай на сваёй зямлі, калі важнейшыя пасады ў краіне займаюць чужынцы, калі для карэннай нацыі адводзяцца працоўныя месцы толькі ў калгасных аборах. Уся савецкая эпоха у мяне ўкладаецца ў адзін вобраз: стаіць беларус у гумавых чаботах па шчыкалатку ў гноі, фуфайка, вілы і чорны твар. І ўсё жыццё ў такім стане. Надакучыла. Не павінны мы гэта цярпець. Што там кажуць сіяністы – гэта іх праблемы. Ім жа патрэбна апраўдаць свае злачынства. Але мы не павінны за праўду ні перад кім апраўдвацца. Яны ж разумелі што рабілі злачынствы, і рука ні ў каго не затраслася. Яны нікога не саромеліся, ні перад кім не апраўдваліся. Да самай смерці лічылі, што зрабілі правільна. І сёння, седзячыя пры ўладзе, таксама лічаць што гэта была нармалёва: прыйсці і застрэліць невіноўнага чалавека, дзіця, камсамолку, сям’ю загінулага партызана ў лагеры смерці. Ні ў каго не прамількнула нават іскры сумлення, а наадварот з поўным цынізмам абрынуліся на аўтара. Хопіць самападмана, хопіць мучыцца і гінуць, пара нацыянальна-патрыятычным сілам гуртавацца. Я не заклікаю біць чужаземцаў ці здеквацца зь іх. Я заклікаю аб’яднацца дзеля свайго выратавання.

  3. Алесь кажа:

    Працяг тэмы можна прачытаць тут: http://news.akavita.by/belarus/321482.html, http://www.nn.by/index.php?c=ar&i=16656, http://www.nn.by/index.php?c=ar&i=11853
    Цікава, сярод іншага, вось што: там ні слова няма пра тое, што “партызанскі атрад”, які забіваў беларусаў, быў… габрэйскім. Таму зьявілася версія, што партызаны забівалі… каталікоў.

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы