Беларусь – наша зямля

Па падказцы аднаго з нашых чытачоў мы вырашылі ўзбагаціць нашу калекцыю істот, зьвязаных са СМІ й культурай, якія стала верцяцца на нашых тэлеэкранах, прапагандуючы імперскія ідэі. У адрозьненьне ад расейскіх палітыкаў, гэтыя істоты, як правіла, дзейнічаюць больш вытанчана. Іх задача – паступова прывучаць беларусаў успрымаць злачынныя выказваньні, мысьленьне, дзеяньні ледзь не за норму. Яны ствараюць спрыяльны фон для ўсходняй імперскай палітыкі. У пачатку жніўня г.г. Марына Коктыш, журналіст “Народнай волі” (на фота зьлева), узяла інтэрвю ў скандальна вядомага журналіста Сяргея Дарэнкі (справа), які ня так даўно купіў кватэру ў адным з найпрэстыжных раёнаў Менска (узята з www.nv-online.info/index.php?c=ar&i=15666). Дарэнка, 1959 г.н., у 1982 г. скончыў гісторыка-філалагічны факультэт Універсітэта дружбы народаў імя П.Лумумбы. Працаваў у Анголе. Быў кіраўніком інфармацыйнага вяшчаньня ОРТ. Цяпер удзельнік праграмаў “Эха Масквы”, галоўны рэдактар радыястанцыі “Руская служба навінаў”. У свой час крытыкавай Лукашэнку, у 2003 г. уступіў у КПРФ.

Рэдакцыя.

1. Тэкст інтэрвю.

Пра беларускія прадукты і немалочныя войны

– Ну, як вы там? – адразу спытаў Сяргей Леанідавіч, пачуўшы званок зь Беларусі. – Я чуў, што ў вас патоп здарыўся, дажджы былі моцныя…

– А вас, відаць, у гэты час у Менску не было?

– Так, я быў у Мінску, здаецца, 6 красавіка – тады каля майго дома квітнелі выдатныя крокусы.

– А вы яшчэ не прадалі сваю кватэру ў Троіцкім прадмесьці?

– І не зьбіраюся пакуль. А з чаго б гэта я павінен яе прадаваць?

– Ну, цяпер жа ў вас добрая праца ў Маскве, штодзённыя эфіры…

– Яшчэ абавязкова павінна быць мара. А мая мара – гэта якраз Мінск, Свіслач, крывяная каўбаса…

– Так, вы вельмі часта казалі аб гэтым у сваіх апошніх інтэрвю для беларускай прэсы: “Кожны раз, калі прыязджаем у Беларусь, мы спачатку заязджаем у краму, накупаем крывяной каўбасы, зельцу, фаршыраваных шчупакоў…” Дарэчы, як вам якасьць беларускіх прадуктаў?

– У Маскве выбар іх самы бедны. У нас толькі “Савушкін Хутарок” ёсьць у тых месцах, дзе я раблю закупы.

– А ў Менску дзе вы звычайна затарваецеся харчамі?

– Вядома ж, еду на рынак. Як ён называецца… На “Ж-ж-ж…”…

– Ждановічы?

– Так. Бяру проста з кузавоў, з багажнікаў беларускія прадукты. З захапленьнем велізарным…

– А на чыім баку вы былі, калі паміж Беларусьсю і Расеяй пачалася “малочная вайна”?

– Вы ведаеце, я стараўся не станавіцца на нейкі бок. Я ж не павінен імгненна ісьці ў партызаны. І мне падаецца, што гэта вайна не малочная. Вайна, наогул, значна больш істотная. Расія, зразумейце, канцэптуальна не разглядае Беларусь як самастойную тэрыторыю. Мы тут, у Расіі, у прынцыпе ўспрымаем сьвет інакш. І для нас мы мяжуем не зь Беларусьсю, а з Нямеччынай. Паміж намі ёсьць нейкія лімітрофы, пралівы, якія занятыя тымі ці іншымі краінамі. Мы ня можам надзяляць іх суб’ектнасьцю – гэта такая будова мозга. Паміж намі і Нямеччынай нехта ўвесь час круціцца, але гэта… як бы мовіць… такая часовая нязручнасьць [!!! – Рэд.].

Пра “шлюб” зь Беларусьсю

– Як мяркуеце, што будзе з Саюзам Расеі і Беларусі гадоў так праз 50?

– Я мяркую, мы будзем адзінай краінай. Мне здаецца, што праз 50 гадоў Расія ўсё ж будзе інкарпаравана ў такі, ведаеце, еўраатлантычны культурна-эканамічны сплаў. Рана ці позна Расія сутыкнецца з атакай Кітаяю атакай цывілізацыйнай, не абавязкова ваеннай. І, з высокай верагоднасьцю, абярэ еўраатлантызм як спосаб абароны. Мінус у тым, што мы будзем уцягнутыя ў канфлікт еўраатлантычных краін з ісламам, а для нас гэта страшна дрэнна. Трагічнае супрацьстаяньне зь ісламам, якога нам трэба пазьбягаць усімі сіламі, уступіць у супярэчнасьць з цывілізацыйнай атакай Кітая. Мы пойдзем на меншае зло – прытулімся да еўраатлантычнага звышальянсу, ахвяраваўшы сваімі інтарэсамі ў ісламскім сьвеце. А далей, я думаю, гэта ўжо будзе відавочна: адзіная духоўная супольнасьць, і беларусы, і рускія, і украінцы разлучыцца ня змогуць.

– Не магу сказаць, што гатова падпісацца пад гэтымі словамі, але я гляджу, што многія палітычныя прагнозы збываюцца…

– На 50 гадоў – гэта, вядома, вельмі дальні абсяг… А хто паўстагоддзя назад мог прадказаць тое, што сёньня ёсьць? А гісторыя ж паскараецца…

Зразумейце, і Украіна, і Беларусь зьвяртаюць нашу ўвагу на тое, што мы прымушаем іх быць васалам васала. І Беларусь, і Украіна гавораць Расіі: ну, вы ж самі ледзь не васалы Вашынгтону. А чаму мы павінны быць васаламі васалаў? Але лёс ваш абсалютна горкі: вы заўсёды будзеце васаламі васалаў, таму што калі вы як бы адыдзеце ў Еўропу, дык будзеце пад Польшчай. Вашынгтон будзе кіраваць вамі менавіта праз Польшчу…

– А калі казаць не аб сваіх далёкіх прагнозах: як, па-вашаму, Лукашэнка яшчэ доўга будзе пры ўладзе?

– Думаю, доўга. Таму што ён дзіка патрэбны ўсім.

– І Расеі перад усім?

– Лукашэнка патрэбны Расіі дзеля транзіту. І ён яго дае. Наогул, ня так ужо і дорага, калі разабрацца.

Ён неверагодна моцна патрэбны Польшчы – як патэнцыйны акоп. І ён туды час ад часу адпускае ўсьмешачкі. Польшча – гэта як бы Ўсходняя Амерыка, а не Ўсходняя Еўропа.

Ён патрэбны ханьцам [этнічныя кітайцы. – Рэд.], але кітайцы баяцца экспансій, таму разьлічваць прадацца Кітаю цяжка. Далей адразу адкідаем такіх непрыдатных і даволі экзатычных саюзьнікаў, як Іран і Лівія: гэта такія дробныя гісторыі, яны глабальна доўга не гуляюць. Застаецца Еўропа, пазбаўленая ініцыятывы. Маладая Ўсходняя Амерыка ў асобе Польшчы дыктуе правілы ў Еўропе. Значыць, у вас выбар такі: ці вы, такая вось нявеста, ідзеце да нас, ці да Усходняй Амерыцы ў асобе Варшавы, ці будзеце балансаваць паміж першым і другім бясконца доўга, што і робіць Лукашэнка. І класна, між іншым: гэта ўдаецца яму з 1994 года. У гэтым сэнсе ён дзіка таленавіты. Мы б з вамі ўжо дзесяць разоў пасьлізнуліся…

Пра сяброў-палітыкаў

– Пару год таму вы сказалі, што ў вас толькі два сябры-палітыкі: Беразоўскі і Яўлінскі…

– Усё мяняецца. Цяпер Рыгора Аляксеевіча я бачу раз на год. А Барыса Абрамавіча – істотна радзей. Так што, калі казаць пра сяброў-палітыкаў, то цяпер я ўжо ніводнага не ўспомню…

– А як наконт сяброўства з Лукашэнкам?

– Я быў у Лукашэнкі ў гасьцях, калі мы выручалі Паўла Шэрамета. Я быў у яго на дачы…

– У Драздах?

– Так, менавіта там. А ўвогуле бачыўся зь ім зусім шчыльна два разы: у 1994 годзе, калі ён быў яшчэ кандыдатам у прэзідэнты, а потым у Драздах. Мы елі дранікі. Ён задаў мне пытаньне, ці ведаю я, што такое дранікі. Я патлумачыў, што на “драныках” вырас. Толькі я вымаўляю гэтае слова па-ўкраінску – праз “ы”. Яшчэ мы ведаем “дзеруны”, “картаплянікі”. Усё мы ведаем…

Лукашэнка зрабіў на мяне ўражаньне чалавека са звышрухомым інтэлектам і псіхікай. Фізічна – моцны неверагодна, ласяра… Мы зь ім абняліся і пляскалі адзін аднаго па сьпіне – адчуваньне, быццам лася па сьпіне бьеш…

 

Пра аблом, Беларускае тэлебачаньне і апявальнікаў рэжыму

– А ці праўда, што вам ня так даўно прапанавалі стаць сьпічрайтэрам Лукашэнкі, але вы адмовіліся? Гэта чутка пайшла, калі вы кватэру ў Менску купілі.

– Не, я малю… Мне было патрэбнае сховішча. Я выбіраў месца, дзе мне было б зразумелым, пра што кажуць людзі. Была важна, каб размаўлялі па-руску, гішпанскі альбо партугальскі – гэта мовы, на якіх я размаўляю і думаю. Яшчэ было важна, каб я пры неабходнасьці мог сказаць: мяне няма ў Маскве. Я магу, вядома, зьехаць на дачу, але мне скажуць: “Дык ты пад’язджай”. А калі я буду тут, дык ужо ня скажуць. Таму што гэта гадзіна лёту.

Хаця, шчыра кажучы, я трохі лахануўся. Чакаў, што гэта будзе мегапраект па капіталаўкладаньнях. Калі купляў кватэру ў Троіцкім прадмесьці, я, сьмеючыся, сказаў рыелтарам: мы яе хутка скінем за мільён даляраў. Але, разумееце, я ж абламаўся з-за гэтага дурацкага крызісу. Але я ўсё роўна не шкадую. Таму што кватэра, Менск – гэта, ведаеце, адвуваньне бясконца смачнай атмасьферы. І людзі тут душэўна лагодныя… [гэта ж найвялікшыя грамадскія каштоўнасьці; нават ворагі іх мусяць прызнаваць. – Рэд.]

– Яшчэ кажуць, быццам вам прапанавалі ўзьняць узровень Беларускага тэлебачаньня…

– Ніколі мне не прапанавалі ніякіх праектаў на Беларускім тэлебачаньні. Вы мяне зразумейце правільна: я ня ўмею хваліць. І ніколі не хваліў. Але магу лаяць. Дапусьцім, можна нейкі сектар выкрэсьліць з маёй лаянкі. Напрыклад, калі вы, “Народная Воля”, даеце мне працу, дык я ў эфіры вас не мяцелю. Нейкі час… [чалавек настолькі абыдліўся, што нават не хавае сваю пражаднасьць… – Рэд.]

У сэнсе пазітыву я ў Беларусі нічога не стварыў бы. Мне ўвесь час трэба выкараняць нейкія заганы. Таму я ў якасьці падпявалы рэжыму – любога рэжыму – выступаць не магу. І, уласна, мая падтрымка Пуціна ў 1999 годзе грунтавалася на тым, што я патрабаваў заліць Чачню напалмам і спаліць [!!! – Рэд.]. А мая цяперашняя падтрымка Мядзьведзева і Пуціна грунтуецца на маім патрабаваньні дэсуверэнізацыі Грузіі [!!! – Рэд.]. Прычым я істотна больш жорсткі, чым руская ўлада. Дэсуверэнізацыя і дапамога братняму асецінскаму народу ў набыцьці незалежнасьці [спачатку зрабілі б гэта для Паўночнай Асеціі, іншых народаў, Паўночнага Каўказу і Расеі ў цэлым, тады яшчэ нешта падобнае можна было б вякаць; а так – проста імперскае нахабства, бачнае ўсім… – Рэд.]. Таму, разумееце, мне здаецца, што тут мы б зь беларускім працадаўцам не сышліся, таму што ў вас, найвідавочней, спатрэбіліся б нейкія салодкія песьні…

 

Пра нашых “губернатараў”

– У адным са сваіх інтэрвю вы вельмі “несалодка” адгукнуліся пра беларускіх “губернатараў”…

– Я сказаў, што калі Пуцін хоча “падарваць” Лукашэнку, дык трэба ісьці па губернатарах. І трэба іх разбэшчваць [дарэчы, разбэшчваньне – гэта адна зь імперскіх тэхналогій, якая вельмі шырока выкарыстоўваецца і Расеяй, і ліберастычным “Захадам”. – Рэд.]. Таму што яны сквапна глядзяць на дарагія гадзіньнікі на руках сваіх расейскіх калегаў, на іх машыны… Беларускія губеры – яны ўсе такія занюханыя замухрышачкі…

Магу распавесьці адну вельмі сьмешную гісторыю: аднаго майго сябра, нямецкага прадпрымальніка, адвёў у бок адзін з беларускіх губернатараў і запрапанаваў яму купляць… сушаныя грыбы. Па-нашаму, гэта проста нерэальна, таму што любы рускі губернатар запраўляе ў параметрах здзелак накшталт 10 мільёнаў даляраў – гэта мінімум! На меньшае наш губернатар проста не паверне галавы. Гэта быў дзікі выпадак: ёсьць губер, які спрабуе падгандлёўваць сухамі грыбамі. І гэта жахліва сьмешна. Любы рускі губер важыць 100 мільёнаў (багатыя, вядома, яшчэ даражэй). Таму я і сказаў: калі “падрываць” Лукашэнку, дык трэба гэта рабіць праз баяр.

– Цікава: з боку беларускіх “баяр” была нейкая рэакцыя на вашыя словы?

– Да ну, аб чым вы! Гэта ж стварэньні бясслоўныя, яны ня могуць крыўдзіцца…

– У Беларусь давольна часта прывозяць дэсант расейскіх журналістаў. Ім паказваюць, як мы добра жывем. Вас у падобныя туры ня клікалі?

– Не, нешта ня клічуць. Хаця ў траўні прапанавалі дзесьці выступіць… Але я дзіка заняты чалавек і трошачкі ўжо прыпынены ў бегу. Я не прымаю ўдзелу ў пацучыных гонках. А ў мерапрыемствах, дзе трэба бегчы і жраць зямлю з любой нагоды, увогуле ніколі не прымаў удзелу [хлусіць; псіхічная кампенсацыя. – Рэд.]. Я бяру якія-небудзь працяглыя праекты. Ніякі праект меншы, чым на год, мяне не цікавіць увогуле. І калі мне кажуць, што трэба выступіць на канферэнцыі… я пачынаю прыдумваць прычыны, чаму не магу… Дый сьмешна думаць, што я здольны стаць часткай якой-небудзь дэлегацыі…

Пра кілерства і сьмяротнае пакараньне

– Калісьці вас называлі тэлекілерам. Цяпер такі кшталт забаваў, як палітычнае кілерства, вас не прываблівае?

– Я не цікаўлюся тым, што прайгралыя лічаць на мой конт. Таму што гэтыя людзі хацелі прывесьці да ўлады Лужкова і Прымакова. У тым ліку і дзякуючы мне, Лужкоў ня стаў дзярждзеячам на тым узроўні, на які разьлічваў. Я лічу гэта ня кілерствам, а абаронай сваёй краіны. Я абараняю маю Расію. Раблю гэта цяпер – штодзённа ў эфіры і зьбіраюся рабіць так далей. Я змагаюся за маю асабістую Расію.

– У адным з сваіх эфіраў вы сказалі, што выступаеце супраць сьмяротнага пакараньня. Як думаеце, чаму адразу пасьля прыняцьця рэзалюцыі ПАСЕ Лукашэнка не ўвёў у Беларусі мараторый на сьмяротнае пакараньне? Нам бы ўжо ўвосень вярнулі статус сьпецзапрошанага ў ПАСЕ…

– Ён можа берагчы гэтую карту – яна ж казырная. Навошта яму разьменьвацца? Ён потым у пакеце яе можа разыграць. І калі б я быў яго дарадцам, дык запрапанаваў бы стварыць абмен пакета на пакет. Значыць, у яго яшчэ нешта ёсьць у тым пакеце. І гэта нармальна…

Пра дзяўчат, гармоны і рамонт

– Вы зьбіраліся зрабіць “невялічкі рамонцік” у менскай кватэры…

– Яшчэ не зрабіў. Ну, так, трошкі штосьці ўпарадкаваў. Мне трэба выдраць усе гэтыя панэлі, каб было, як я люблю: белыя сьцены без шпалераў, без нічога. Але пакуль ніяк у мяне не даходзяць рукі да гэтага. Да таго ж трэба сачыць за тым, як усё робяць, гаўкаць час ад часу, а гэта абцяжарвае, патрабуе часу і асабістай прысутнасьці.

– У бліжэйшы час у Менск зьбіраецеся?

– Жонка ўвесь час просіцца. Але я думаю, што раней кастрычніка не апынуся.

– Сяргей Леанідавіч, у адным з сваіх інтэрвю вы сказалі, што Менск “прапануе замірэньне і не схіляе да тэстастэронавага выкіду”. Атрымліваецца, беларускія дзяўчыны вас не заводзяць?

– Я ж кожны раз з жонкай да вас прыязджаю. Я ўжо казаў, што Беларусь – гэта Шамбала славянская. І дзяўчынкі тут вельмі прыгожыя і стрымана яркія. Разумееце, я проста вельмі жанаты чалавек, бацька траіх дзяцей… мне нельга думаць пра ўсё гэта…

 

 

2. Каметары з розных крыніц на інтэрвю, да якіх няма чаго дадаць.

Юры Хадыка, намесьнік старшыні партыі БНФ:

Сяргей Дарэнка, вядома, таленавіты чалавек, але разам з тым абсалютна прадажная асоба. На мой погляд, яго падкрэсьліваньне сваёй незалежнасьці – хлусьня. Ён, безумоўна, залежыць ад тых людзей, якія яму плацяць вялікія грошы. І калі яму плацяць за працу, ён цалкам страчвае сумленьне. Я таксама не любіцель Лужкова, а тым больш Прымакова, але стыль і метады, так бы мовіць, абароны сваёй Расіі, якія дэманструе спадар Дарэнка, не вытрымліваюць праверкі на інтэлігентнасьць, на якую ён прэтэндуе.

nik_k:

Чаму маскалі свабодна скупаюць жытло і жывуць у Менску?

Петрович:

Нядрэнна было б ажыцьцявіць дэсуверэнізацыю Дарэнкі.

Миша:

Руская сьвіньня

Ятвяг:

“Руская сьвіньня”. Больш трапна ня скажаш. +100. Яшчэ і прастытутка крамлёўская.

І дзе ж гэта ён на ж… ж… прадукты з багажнікаў купляў? У якім годзе? А яго любімая крывяная каўбаса з крамы? Ды ў мяне яе сабака не жарэ… Ён яе толькі ў кіно, напэўна, і бачыў…

Шёл мимо:

“Руская сьвіньня”. Цалкам з вамі абсалютны, паважаны

=):

ён звычайная маскальская сьвінка

12:

Цалкам згодны з Міхаілам. Дарэнку трэба выгнаць вон!

NB:

Наколькі гэтая нікчэмнасьць (якая ўчора і сёньня хацела/хоча толькі аднаго: прадацца падаражэй, але яго цяперашняя цана ніколі не падымецца да той, якую крэмль прызначыў яму ў 1999 годзе), – наколькі гэтая нікчэмнасьць сьмешная і ганарыстая, кажуць яго словы – “дэсуверэнізацыя Грузіі”. Можна падумаць, што яго, прыроджанага цыніка, хвалюе Грузія! Яго хвалюе толькі пухліна ў галаве крэмлядзяў, і ён хоча на гэтай пухліне зрабіць сабе чарговы гэшэфт. Але тут сваю частку не упусьціць і іншы рашскі параноік, які адпрацоўвае сваю міску ежы ў той жа самай нішы-чулане “патрыёта за грошы” – Блявонцьеў, як яго тут нядаўна ў самую кропку назвалі.

Не табе, падкідыш з Троіцкага прадмесьця, вырашаць такія пытаньні, не выпінайся перад беларускай правінцыяй, не натужвайся, а тое яшчэ, чаго лепшага, пусьціш смурод… У Маскве ты каштуеш зараз нядорага, а што балбочаш час ад часу ў эфіры – жыць жа трэба! Вось і ўсе твае “мая Расія”, “Маю Расію”, “дэсуверэнізацыя”…

ЛЫДЖНЕГ:

“Паміж намі і Нямеччынай увесь час нехта круціцца…”

Бу-га-га! Нямеччына ім роўня… Затое паміж рашкай і Манголіяй ніхто ня круціцца!!!

бундэсфер:

Ну, маскалі. Таму іх і не любяць… Мы для іх не існуем.

Алена:

І навошта ён нам тут… Ехаў бы вон.

k–v:

Цікава, Лука і насамрэч думае, што ў нас з гэтымі маскальскімі маральнымі звыродкамі ёсьць нешта агульнае? Накшталт адзін народ, раша – нашыя крэўныя, і т.д…

1111111:

І пасьля заявы аб мяжы з Нямеччынай, праз што ігнаруецца наш суверэнітэт, яго яшчэ не зрабілі персонай нон-грата ў нашай краіне?

грязный гарри:

NB…..+10.000 падпісваюся пад кожным словам. Няхай гэтае ЧМО (человек московской области) жарэ́ крывяную каўбасу і зельц мясцовых вытворцаў, ад якіх нават вясковыя каты ванітуюць, да заканчэньня свайго нікчэмнага жыцьця…

ОМОН:

звычайныя словы кацапськага быдла…

Antonio:

Народ! У гэтым інтэрвю Дарэнцы трэба сказаць дзякуй – за адкрытасьць і шчырасьць. Я лепш стаўлюся да шчырых цынікаў, чым да ілжывых “патрыётаў”. І пра Грузію і Беларусь ён праўду сказаў – іншы б плёў аб “абароне расейскіх грамадзянаў” і аб “братэрстве народаў Беларусі і Расеі”. Сказаў, як ёсьць. І за тое дзякуй! Думаю, многім гэта адкрыла вочы, як у РФ “братоў” успрымаюць.

Тоже мне умники!:

Шлюха нахабная. Беспрынцыпная дрэнь, ён яшчэ прыколы распавядае. Чым ты хвалішся? Абрабавалі свой жа народ, а ў яго яшчэ хапае нахабства выхваляцца маёмасьцю губераў. Скончыцца вашая нафта, і апошні ваш губер сядзе ўжо праз тры месяцы з канфіскацыяй. Калі нешта здараецца, такіх брахачоў-хвастуноў пастраляюць у першы ж сэканд.

Асаблівы тып расейскага цынізму і нахабства.

Пвапв:

запрацуеце грошай, як дарэнка, таксама зможаце языком часаць, але для гэтага спачатку трэба гэтым языком чужы зад вылізаць. згодныя?

www:

Дарэнка – гэта нешта нядобрае і вельмі-вельмі сьмярдзючае…

Для яго Беларусь, іншыя дзяржавы – гэта буфер нейкі перыферыйны, які яны, рускія (я так разумею, гэта тыя рускія, якія ў думах і крамлях засядаюць), нават і не дзяржавай наогул лічаць.

З крывяной каўбасой у яго ўвогуле дах паехаў. З такім сьветам, як у яго ў галаве, не зьдзіўлюся, калі аднойчы ў навінах перададуць аб няшчасным выпадку з гэтай сьвінёй!

савелий:

Расею ён любіць…сьмешна! Гэты прадажны журналісцік любіць толькі грошы…

Ысторык:

“Паміж намі і Нямеччынай увесь час нехта круціцца.”

Паміж Беларусьсю і Японіяй таксама, дарэчы, нешта незразумелае знаходзіцца. І паўпланеты было б рада, калі б там увогуле нічога не было.

“заліць Чачню напалмам и спаліць”.

Сука.

сокол:

маскальскi пан. А ўсяму віной гэты доўбаны абсалютызм, створаны бульбашы-аглы. Калі б за тымі ж губернатарамі стаялі народныя масы, дык дарэнка быў бы вельмі рады, калі б пасьпеў выехаць пасьля такіх заяваў з менскай вобласьці, ня кажучы ўжо аб тым, што стала б зь яго рухомай і нерухомай маёмасьцю.

Генадзь:

У цывілізаванай краіне гэтую маскальскую прадажную сьвіньню даўно бы выставілі ні з чым…

vertykal:

Альбо спадар Сярэдзіч на старыя гады зусім з глузду з’ехаў, альбо Дарэнка рэдакцыі падарунак добры зрабіў. Якой халеры займаць столькі месца ў адной з дзвюх апазіцыйных газет лухтой нейкай прадажнай істоты!

sk:

Сволач, вядома, але якая таленавітая. Так ёміста, у некалькіх словах, выказаць стаўленьне Расеі да сьвету, мала каму дадзена. І чаго на яго крыўдзіцца, няхай цынічная праўда, чым гэтыя бясконцыя ружовыя сьлюні.

Сергей:

“Между нами и Германией кто-то все время вертится, но это… такое временное неудобство”.

Тое, што ў Дарэнкі на языку, у крамлёўскага кіраўніцтва ў галаве. Разумны чалавек, абсалютная беспрынцыпнасьць, любоў да грошай – прабачце, да вялікіх грошай. Цьвярозы разьлік, як лепш сябе прадаць і дзе дадуць па максімуму. Гэткі нягоднік. Але калі такіх нягоднікаў цэлая дзяржава – гэта для сьвету галаўны боль!

сяргей-паляшук:

Дзякуй Сярэдзічу за цікавы матэрыял. Ён дазволіць правентыляваць мазгі беларускаму электарату.

Частка нарэшце зразумее сутнасьць расейскага імперыялізму – гэта не меркаваньне аднаго чалавека, гэта стан душы расейскага грамадства.

NB:

Можна падумаць, што “стаўленьне Расіі да сьвету” і без выказваньняў “таленавітай сволачы” было таямніцай за сямью пячаткамі ў выглядзе “ружовых смаркачоў”. Раша ніколі не саромелася прызнавацца ў тым, што яна нахрапістая і падступная. Ці ж не Пупкін сказаў зусім нядаўна, што “Украіна не дзяржава”. І каму? Бушу, які ўбачыў у яго вачах рахманасьць ягняці – відаць, таму, што на ўласных вачах Буша была катаракта. Так што сволач толькі паўтарае па стане на сёньня, аб чым доўгімі начамі рэваншу думаюць за крамлёўскімі сьценамі выкармышы кацярын-сталінаў-берый-андропавых. Крэмль – гэта прыбіральня. Такім яго бачыла Ганна Ахматава. І не яна адна, дарэчы!

философ:

Анякдот. Прыходзіць у АВІР грамадзянін і просіць памяняць прозьвішча, бо яно дрэнна гучыць.

– А як гучыць Вашае прозьвішча? – пытае супрацоўнак АВІРа.

– Підарэнка

– Ну, гэта вельмі проста: адкінем дзьве першыя літары – і парадак. Згодны?

– Дарэнка? О…о…о… Не, не. Гэта яшчэ горш, чым Підарэнка.

Интересно:

“Мы здесь, в России, в принципе воспринимаем мир иначе. И для нас мы граничим не с Беларусью, а с Германией”.

Іншымі словамі: мы і немцы – аднаго ўзроўню, а ўсе астатнія – недачалавекі. Гэта і ёсьць успрыняцьце сьвету па-руску. Ну, і чым гэта адрозьніваецца ад фашызму? Нічым.

 

 

Гэты запіс апублікаваны: Панядзелак, 31 жніўня, 2009 у 03:48
Катэгорыі: 1.3. Беларусь сёньня, 1.6. Сьвет сёньня, 2.4. Расейская апазіцыя, 3.1. Імпербюракратыя Расеі, 3.3. Мясцовыя цяперцы, 5.2. Маніпуляваньне СМІ. Вы можаце сачыць за каментарамі пры дапамозе RSS 2.0 стужкі.
Вы можаце пакінуць каментар. Але пінгі забаронены.