Беларусь – наша зямля

Віталь Хромаў, Алесь Астроўскі

Ва ўсіх артыкулах, выстаўленых за апошнія два тыдні на нашым сайце і прысьвечаных аналізу расейскай грамадска-палітычнай рэчаіснасьці, гэтая рэчаіснасьць апісваецца з розных пазіцый. Замежныя аўтары (Райтшустэр, Кэмерон) выказваюць свае расчараваньні з нагоды адсутнасьці ліберальных зьмен у Расеі, правалу сваіх спадзяваньняў на Мядзьведзева (аказвацца, усё ж спадзяваліся…). Расейскія праваабаронцы і лібералы (Бонэр, Букоўскі, Арлоў, Іларыёнаў, Каспараў, Навадворская, Кавалёў ды іншыя) паказваюць, наколькі здэградаваў імперскі рэжым у сваёй злачыннай сутнасьці й мягка намякаюць, што гэта адбылося не без патуральніцтва з боку краін “цывілізаванага дэмакратычнага” Захаду… Малады кіна-дакументаліст Сідзельнікаў, ведаючы, што галоўны вораг нармальнага жыцьця людзей у Расеі – расейская бюракратыя, яшчэ спадзяецца знайсьці рэцэпт, каб сітуацыю выправіць. Затое больш дасьведчаны і глыбокі Стругацкі тлумачыць, што вяртаньне ў застойна-агрэсіўны “савок” – гэта ўсур’ёз і надоўга.

Для прагнозу магчымых зьмен (больш ці менш рэвалюцыйных) спадар Несьцераў прапануе зьвяртаць увагу на ўзаемадачыненьні паміж палітычнай ды эканамічнай “элітамі” й на крыніцы фінансаваньня магчымай рэвалюцыі. Гэты падыход сапраўды дае грунт для аналізу (і… з большага песімістычнай высновы), але выглядае некрафільным, “бясполым”, бо ня ўлічвае нацыянальны чыньнік і не падказвае кірунак персьпектыўных зьмен. Выдатнае абагульненьне гісторыі Расеі дае нацыянал-дэмакрат Аляксей Шырапаеў. Ён выкрывае механізмы яе імперскай зацыкленасьці й прапануе выйсьце ў выглядзе пераходу да сапраўды федэратыўнай арганізацыі гэтага застарэлага крывава-недарэчнага геапалітычнага монстра (праўда, раней Шырапаеў адкрыта выступаў за падзел Расеі на нацыянальныя дзяржавы з абавязковым выдзяленьнем зь яе нацыянальна-рускага Залесься). І толькі радыкальны ліберал Барыс Стамахін, памылкова скідаючы віну за ўсё расейскае зло на людскае “быдла”, заклікае лічыць фальшывай любую апазіцыю, якая не адмаўляе існаваньне самой расейскай імперскай дзяржавы.

Мы, у рэдакцыі, таксама стала сочым за падзеямі ў Расеі (што зразумела – лёс беларускага народу, як і раней, моцна залежыць ад таго, што там адбываецца) й мусім сказаць, што ў адзначаных матэрыялах адлюстравана многае, але далёка ня ўсё, што варта ведаць пра форму ды зьмест актуальнай расейскай сітуацыі.

У прыватнасьці, мы лічым патрэбным яшчэ раз зьвярнуць увагу на наступнае…

1.

Зачэпленыя больш года таму тым фактам, што Лу-ка прымушае беларускі народ адзначаць 7 лістапада як агульнадзяржаўнае сьвята, мы вырашылі прааналізаваць гэтую падзею “з чыстага ліста”, папярэдне адкінуўшы вядомыя прапагандысцкія міфы, складзеныя вакол яе. Той вынік, які мы атрымалі, стаў для нас адкрыцьцём. Аказалася, што ў 1917 годзе ў расейскай імперыі адбылася ніякая не “Вялікая кастрычніцкая сацыялістычная рэвалюцыя”, а… бальшавіцка-сіянісцкі пераварот, якому папярэднічала бальшавіцка-сіянісцкая змова. Пазьней на тэрыторыі былой імперыі адбыўся масавы бальшавіцка-сіянісцкі тэрор, які меў усе прыкметы масавага генацыду – народы вынішчаліся мільёнамі (паводле Зянона Пазьняка, з 1919 па 1953 гады бальшавікі-русіфікатары ў тым ліку забілі больш за 2 мільёны беларусаў)! Прычым, найперш вынішчаліся лепшыя!

Серыя матэрыялаў, у якіх прыведзены адпаведныя факты й іх аналіз, мае агульную назву “Каго ўзвышае цяперская ўлада”. Усім нашым чытачам, хто іх не чытаў, раім прачытаць (пачатак тут: nashaziamlia.org/2008/11/05/1587/#more-1587, заключэньне тут: nashaziamlia.org/2008/11/25/1606). Для тых, хто ня здолее ці палянуецца прачытаць-перачытаць гэтую серыю, каротка нагадаем сутнасьць.

За аснову мы ўзялі ўсім вядомы ФАКТ масавага генацыду народаў у час г.зв. ТЭРОРУ, арганізаванага і зьдзейсьненага бальшавікамі на тэрыторыі былой расейскай імперыі пасьля 1917 года. Гэта было гіганцкае ЗЛАЧЫНСТВА!

У сувязі зь ім і пасьля яго пры любой прыстойнай уладзе павінна адбыцца рассьледаваньне з мэтай раскрыцьця маштабу, тэхналогіі злачынства, ЯГО МАТЫВАЎ, а таксама абавязкова павінны быць выяўлены і названы выканаўцы ды заказчыкі. Прычым, у любым крыміналістычным рассьледаваньні (дый ня толькі крыміналістычным – такім, напрыклад, як халакост) галоўнае – гэта выявіць ініцыятараў-заказчыкаў! (мы паўтараем агульнавядомыя рэчы, аднак у дадзеным выпадку іх неабходна яшчэ раз адмыслова агаварыць).

Аднак, як вядома, усе заказчыкі злачынстваў заўсёды старанна хаваюцца. Асабліва, калі маштаб злачынства грандыёзны. Генацыд народаў, які вымяраецца дзясяткамі мільёнаў чалавек (!!!), якраз належыць да такіх. Гэта азначае, што галоўныя злачынцы – заказчыкі бальшавіцкага тэрору першай паловы ХХ стагоддзя – самі ніколі не аб’явяць сябе, ніколі не раскрыюць свае матывы, ніколі не пакаюцца!.. Выяўляць іх й іхныя мэты мусяць іншыя, на падставе ўскосных прыкметаў.

А як можна выявіць нейкі аб’ект і апісаць яго ўласьцівасьці, калі той ніколі не аб’явіць сябе, калі яго немагчыма нават убачыць?

У такіх варунках гэта можна зрабіць толькі па ўзьдзеяньні аб’екта на асяроддзе. Там можна знайсьці й доказы існаваньня аб’екта і па пэўных прыкметах вылічыць яго ўласьцівасьці.

Для лепшага разуменьня сітуацыі прывядзем вобраз-аналаг.

Адным з найбольш таямнічых аб’ектаў, якія існуюць у Сусьвеце, зьяўляюцца чорныя дзіркі. Іх “таямнічасьць” абумоўлена тым, што зь іх ня могуць вырвацца нават фатоны. Таму іх немагчыма ўбачыць. Лічыцца, што чорныя дзіркі з-за надзвычай вялікай масы і гравітацыйнай сілы фармуюць галактыкі. Таму ў цэнтры кожнай галактыкі, у т.л. і нашай, павінна знаходзіцца чорная дзірка.

А як яе ўбачыць на фоне чорнага неба, калі яна ня сьвеціцца?

Навукоўцы навялі свае тэлескопы на той участак неба, дзе за касьмічным пылам, як яны разьлічылі, павінен быць цэнтар нашай галактыкі Малочны шлях, і пачалі ў інфрачырвоным дыяпазоне (праз пыл) фатаграфаваць гэты кавалак неба праз пэўныя інтэрвалы часу. Затым яны накладалі здымкі адзін на адзін і ўбачылі (гл. сьхему ўверсе), што абсалютная большасьць зорак засталася на сваіх месцах, але некаторыя – перамясьціліся. Прычым, так, што іх перамяшчэньне можна інтэрпрэтаваць, як палёт вакол нейкага аб’екта, які мае гіганцкую масу і, адпаведна, такую ж сілу гравітацыйнага прыцягненьня. Такім аб’ектам, разьмешчаным ў цэнтры нашай Галактыкі, можа быць толькі чорная дзірка. Так яна была адкрыта і вылічаны яе параметры…

Аналагічна пададзенаму, па шэрагу ўскосных прыкмет – нацыянальным складзе кадраў (на 80-100% габрэйскіх), заакіянскіх крыніцах фінансаваньня (Уол-Стрыт), колах замежнай палітычнай падтрымкі (прэзідэнт ЗША В.Вілсан, залежны ад Уол-Стрыт), нацэленасьці на зьнішчэньне нацыянальных элітаў і найбольш перадавых сацыяльных пластоў, штучнай ідэалогіі (камуністычная ўтопія) й абсалюна таталітарных механізмах рэалізацыі ўлады – мы адкрылі, што масавы тэрор пасьля кастрычніка 1917 года, як і сам бальшавіцкі пераварот, быў арганізаваны… глабалісцкай сіянакратыяй. Менавіта яна аказалася самай буйной “чорнай дзіркай” гісторыі чалавецтва апошняга ХХ-га стагоддзя.

Напэўна, шмат для каго гэта ня стала навіной. Для нас стала, бо мала дзе можна знайсьці зьвесткі пра глабальную сіянісцкую “чорную дзірку”. На яе пошук трэба адмыслова наводзіць свае ідэалагічныя “тэлескопы”.

Прайшоў год. Што істотна новага зьявілася ў дадзенай тэме за гэты час?

Амаль нічога, калі не лічыць, што спадар Аляксандраў паінфармаваў нас (гл. https://nashaziamlia.org/2010/02/08/2999/#more-2999), што сіяністы ЗША прымусілі Кангрэс лічыць актам “антысемітызму” шэраг сьцьверджаньняў, за якія Дзярждэп ЗША павінен пачаць перасьлед. Сярод іх і такое, што “габрэі ды іхныя правадыры наладзілі бальшавіцкую рэвалюцыю ў Расеі“.

Ну, па-першае, такое “рашэньне” ёсьць дадатковым пацьвержаньнем правільнасьці нашых ранейшых высноваў па прынцыпе “на злодзею і шапка гарыць”. Па-другое, яно ёсьць сьведчаньнем, што сёньняшні Вашынгтон – гэта ня столькі сталіца ЗША, колькі вялікага сіянісцкага Ізралію. Па-трэцяе, нас гэтае рашэньне амерыканскага Кангрэсу ніяк не датычыць, бо мы заяўляем не пра віну габрэяў у тэроры 1920-30-х на тэрыторыі былой расейскай імперыі, а пра віну сіяністаў. Яшчэ больш дакладна – сіянакратыі…

Аднак цяпер большую ўвагу мы хочам зьвярнуць на іншае. Больш за год мы ціха спадзяваліся, што закранутай намі тэмай зацікавяцца тыя, хто дасьледуе бальшавіцкія рэпрэсіі. Хаця б у Беларусі, хаця б тая група ў Менску, якая непасрэдна гэтым займаецца. Мы туды нават пару разоў перадавалі сігналы.

Які вынік?

Нулявы. Поўная цішыня… Атрымліваецца, што нават самыя мужныя людзі робяць выгляд, што ім усё гэта нецікава ці незразумела…

З нагоды і ў якасьці аргументу зьвяртаем увагу: прадстаўнікі Ізраілю, розныя габрэйскія арганізацыі й сёньня працягваюць шукаць ваенных злачынцаў, вінаватых у халакосьце, тлумачачы сваю дзейнасьць неабходнасьцю адплаты (рус. возмездие). У імя справядлівасьці…

Выдатна. Мы заклікаем да таго ж!.. Але чамусьці аднаўленьне справядлівасьці ў адносінах да нашага беларуска-літвінскага народу ды іншых народаў былой расейскай імперыі, якія спазналі бальшавіцка-сіянісцкі тэрор, усё ніяк не наступіць. Незапатрабаваная адплата па-ранейшаму працягвае чакаць свайго часу…

2.

Між тым, пытаньне, што ж па сваёй сутнасьці адбылося ў Расеі ў 1917 годзе і ХТО быў галоўным ініцытарам-заказчыкам тых трагічных падзей, мае ня толькі маральнае і юрыдычнае значэньне ці гістарычны інтарэс (у сэнсе аднаўленьня гістарычнай праўды). Яно мае найвышэйшую актуальнасьць і ў наш час.

Справа ў тым, што пасьля рэвалюцыі 1917-га расейская імперыякратыя істотна зьмяніла свой асабовы склад і характар. Цяпер у яе склад уваходзіла значная доля асоб, апанаваных сіянісцкай ідэалогіяй (пачынаючы ад Троцкага, сіянісцкія погляды якога былі выдатна паказаны, напрыклад, тут: https://nashaziamlia.org/2010/02/08/2999/#more-2999).

Сітуцыя практычна не зьмянілася ні пасьля першых 1950-х гадоў, ні пасьля 1991 года. Мы па-ранейшаму на сваіх тэлеэкранах бачым у якасьці каметатараў, артыстаў, вядучых розных праграм і г.д. у значнай колькасьці людзей са сьпецыфічным выглядам і поглядамі (некаторыя так і кажуць пра зьяву тэльавівдзеньня…).

Сярод палітычных дзеячаў, блізкіх да ўлады, мільгацяць мітрафанавы, гайдары, яўлінскія, чубайсы, нямцовы і г.д. Многія, калі ня большасьць зь іх, гэта ўнукі былых бальшавіцкіх камісараў й іхных жонак. Ім па-ранейшаму належыць (перададзена) значная частка палітычнай улады ў Расеі.

Сярод тых, хто злачынна захапіў у сваю прыватную ўласнасьць гіганцкія багацьці, якія ў норме павінны належаць народам Расеі, й каго цяпер завуць алігархамі, мы зноў бачым характэрныя твары і прозьвішчы…

Пасьля прыходу Пуціна ва ўладу многія з найбольш амбітных алігархаў-габрэяў былі адсунутыя ад Крамля – хто за мяжу (Беразоўскі, Гусінскі, Неўзлін), хто за краты (Хадаркоўскі). Гэта так. Але ня ўсе. Большасьць з гэтых алігархаў захавалі свой палітычны і эканамічны статус, а то і падвысілі яго (найбольш вядомыя – Дзерыпаска, Абрамовіч).

“Для чаго мы так падрабязна паўтараем агульнавядомыя рэчы?” – можа запытацца некаторы чытач. Справа ў тым, што мы хочам запрапанаваць метад аналізу і прагнозу сітуацыі ў Расеі, аналагічны пададзенаму спадаром Несьцеравым, але заснаваны на прынцыпова іншым падыходзе. Несьцераў прапануе грунтавацца на супярэчнасьцях паміж палітычнай ды эканамічнай “элітамі”. І ў цэлым у яго атрымліваецца, што хутчэй за ўсё ў бліжэйшыя гады рэвалюцыйных зьмен у Расеі не адбудзецца.

Мы ж лічым, што расейскую імперыякратыю варта дзяліць не па прынцыпе большай далучанасьці да эканамічнай ці палітычнай улады, а па… нацыянальнай прыкмеце. І ў нас атрымліваецца адваротнае, што мы будзем сьведкамі істотных палітычных землятрусаў у Расеі, калі не ў бліжэйшыя месяцы, дык у бліжэйшыя год, два, тры.

У 1917 годзе класічная расейская імперская бюракратыя была заменена ў асноўным бальшавіцка-сіянісцкай. Пазьней з-за дэмаграфічных абставін, неабходнасьці вяртаньня царскіх сьпецоў, некалькіх “партыйных набораў” яна стала гібрыднай у нацыянальным сэнсе – маскальска-габрэйскай. Цяперашнія ўладары Расеі – нашчадкі гэтай гібрыднай формы расейскай імперыякратыі савецкіх часоў – маюць той жа камбінаваны нацыянальны склад. Але вось у чым справа: тыя, хто ў цяперашняй расейскай імперыякратыі маюць габрэйскія карані, чамусьці пагалоўна выступаюць за тое, каб Расея была пераўтворана ў “ліберальную імперыю”, пазбаўленую любых нацыянальных рыс (у т.л.элементаў рускасьці) – нечым накшталт сёньняшніх ЗША (а Масква, на іх думку, відаць, павінна стаць чацьвёртай сталіцай “Вялікага сіянісцкага Ізраілю”; пасьля Тэль-Авіва, Вашынгтона, Бруселя). Зьвярніце ўвагу, большасьць нашчадкаў былых бальшавікоў-камісараў на сёньня цалкам памянялі сваю ідэалагічную (адносна дзедаўскай) арыентацыю. Цяпер яны не камуністы, а іх альтэрнатыва – лібералы (параўнайце погляды, Андропава (дзед) і Мітрафанава (унук), Молатава (дзед) і Ніканава (унук), Аркадзя Гайдара (дзед) і Ягора Гайдара (унук)). Гэта шмат пра што кажа, але найгалоўнае для нас, што гэта сьведчаньне падпарадкаванасьці сёньняшніх расейскіх “лібералаў” адзінаму цэнтру, верагодна, таму самаму, якому былі падпарадкаваны й іх дзяды…

У сваю чаргу, другая палова цяперашняй расейскай імперыякратыі, якая складаецца пераважна з расейцаў-маскалёў, не жадае такіх пераўтварэньняў. Па-першае, прадстаўнікі гэтай часткі сёньняшняй расейскай імперыякратыі разумеюць, што ў цалкам “ліберальнай” Расеі ім ня будзе месца – выкарыстаньне грошай для дасягненьня палітычных мэт – ня іх канёк. Па-другое, яны не жадаюць губляць сваёй “рускасьці” й “рускасьці” Расеі. Бо гэта дае ім й іх нашчадкам дадатковыя гарантыі на будучыню. Нарэшце, маскалі-імперцы памятаюць пра “дасягненьні СССР” і бачаць прыклад Кітая, які сёньня таксама актыўна разьвіваецца пад кіраўніцтвам сваёй імперскай тэрытарыяльнай бюракратыі. І гэта ня можа іх не натхняць…

Адсюль можна меркаваць, што асноўныя супярэчнасьці, якія разьвіваюцца ў сёньняшняй Расеі, вызначаючы яе бліжэйшы лёс, датычаць ня столькі супрацьстаяньня паміж эканамічнай і палітычнай “элітамі”, колькі супрацьстаяньня паміж сіянісцка-ліберальнымі й маскальска-тэрытарыяльнымі часткамі расейскай імперыякратыі. Першая частка (як паказана на сьхеме ўнізе) імкнецца пераўтварыць Расею у ліберастычную імперыю (накшталт ЗША), а другая – вярнуць яе ў стан класічнай тэрыятарыяльнай імперыі (накшталт СССР ці цяпершняга Кітая).

Пакуль адзінства імперыякратыі забясьпечвае фактычна толькі В.Пуцін.  Аднак супярэчнасьці паміж названымі часткамі расейскай імперыякратыі цяпер хутка эскалуюцца (напрыклад, адныя хваляць і шануюць Сталіна, другія яго ганяць і праклінаюць…). Акрамя таго, прадстаўнікі абедзьвюх груп пачынаюць актыўна нападаць на Пукіна і капаць пад яго. Той лавіруе – спрабуючы падмасьліць то адной групе, то другой. Напэўна, так доўга працягвацца ня можа. І вельмі верагодна, што хутка мы будзем сьведкамі істотных кадравых зьмен у шэрагах палітычнай “эліты” расейскай імперыі, а за імі й істотных зьмен у сьферы ідэалогіі ды тыктанічных зрухаў у палітыцы.

Ці ёсьць шанц для адзінага прагрэсіўнага ходу падзей пасьля магчымага расейскай землятрусу (маецца на ўвазе развал Расеі на нацыянальныя дзяржавы ці пераўтварэньня яе ў сапраўдную канфедэрацыю нацыянальных рэспублік; пазначаны на сьхеме лічбай 3) – таго адзіна нармальнага выніку, да якога заклікаюць, напрыклад, Шырапаеў, Хамякоў (ды й мы таксама)?

Шанц ёсьць, але ён пакуль вельмі невялікі.

Найбольш верагодным нам падаецца вынік, пазначаны на сьхеме лічбай 1. Расеі яшчэ прыйдзецца паваляцца ў ліберастычным брудзе, каб яе народы дасьпелі да вострага жаданьня мець уласныя дзяржавы…

Далей у дадзенай серыі мы плануем выставіць матэрыялы, якія праілюструюць пададзенае намі бачаньне і наш прагноз.

Гэты запіс апублікаваны: Панядзелак, 1 сакавіка, 2010 у 15:17
Катэгорыі: 1.4. Гісторыя Беларусі й вакол, 1.6. Сьвет сёньня, 2.5.3. Сусьветная закуліса, 3.1. Імпербюракратыя Расеі, 3.2. Сіянізм і антысіянізм, 3.4.5. Расея, 3.6. Праверым прагноз. Вы можаце сачыць за каментарамі пры дапамозе RSS 2.0 стужкі.
Вы можаце пакінуць каментар. Але пінгі забаронены.