Юры Падалка
Выстаўлены ніжэй тэкст належыць чалавеку з прозьвішчам, якое сустракаецца ў беларусаў (гл. фота зьлева). Аднак падае ён сябе, як “рускі праваабаронца”, “веруючы праваслаўны хрысьціянін”, “соцыя-псіхолаг, ігратэхнік-канфліктолаг”. Спадар Падалка выказвае сваё разуменьне таго, як выглядае сёньняшняя расейская апазіцыя. Па сутнасьці, ён гаворыць, што ўся яна, за рэдкім выключэньнем, ёсьць працягам расейскай імперыякратыі ў яе цяперашнім ліберастызаваным выглядзе, паколькі цалкам прасякнута яе агентурай. Не з усімі поглядамі аўтара мы згодныя, але многае, што ён сьцьвярджае, моцна пераклікаецца зь беларускай апазіцыйнай сітуацыяй, падштухоўваючы да пэўных высноў, якія мы, дарэчы, ужо зрабілі – гл. Д пр-п 66… (матэрыял выстаўляецца паводле http://padalko-y-d.livejournal.com/21666.html)
Рэдакцыя.
Учора, у доўгай тэлефоннай размове з колішнім маім таварышам зь Іркуцка, той спытаў мяне: «Ты на рускі марш ідзеш?”
– «А ты яго арганізатараў ведаеш?”
– «Турык, СРН, Казацтва»
– «На самой справе арганізатарамі гэтага маршу лічацца «ДСНІ» Аляксандра Поткіна, «Славянскі саюз» Дзьмітрыя Дзёмушкіна, «Саюз рускага народу (СРН)» (праўда, незразумела, у чыім выкананьні – ці то Сяргея Кучарава, ці то Міхаіла Назарава з Аляксандрам Турыкам), «Рускі агульнанацыянальны Саюз», НПФ «Памяць», РОД».
– «Ну, дык ідзеш?”
– «Вядома – не».
– «А чаго так?”
– «Разумееш, наглядеўся я за 30 гадоў грамадска-палітычнай дзейнасьці ў Іркуцку, Цюмені, Маскве, Маскоўскай вобласьці (зь іх за 1,5 гады ўтрыманьня ў сямі сьледчых ізалятарах па пяці маіх крымінальных справах) на мноства розных «лідараў». Узначальвалі яны, здавалася, ідэалагічна розныя, нават зьнешне варожыя адзін аднаму апазіцыйныя аб’яднаньні й групы.
Я дастаткова шчыльна размаўляў, ўзаемадзейнічаў зь лідарамі практычна ўсіх сучасных ідэалагічных напрамкаў Расеі. З «правымі» – «дэма-лібэраламі» й «праваабаронцамі»: Сяргей Кавалёў, Леў Панамароў, Людміла Аляксеева, Гары Каспараў. Зь «левымі»: Эдуард Лімонаў, Сяргей Удальцоў, Карына Клеман. З «нацыянал-патрыётамі»: генерал-палкоўнік Леанід Івашоў, бізнэсмэн Сяргей Кучар, пісьменьнік Міхаіл Назараў, настаўнік рускай мовы Аляксандр Турык, «чырвоны дырэктар» і пісьменьнік Юры Мухін, спадчынны «рускі інтэлігент» Аляксандр Севасцьянаў, сьпецыяліст па інфармацыйнай бясьпецы і юрыст Аляксандр Поткін.
Але пасьля зносін крытэры ацэнкі гэтых «лідараў» сфармаваліся ў мяне зусім не такія, як у многіх іншых Патрыётаў Расеі [аўтар выкрыў сябе; у сувязі з гэтым нагадваем, што ўсіх, хто ў Расеі не выступае за падзел гэтай імперыі на нацыянальныя дзяржавы, мы ня лічым сапраўднымі дэмакратамі. – Рэд.]. Не па словах суджу іх, а па справах. Таму заўсёды і ўсім («правым», «левым» і «патрыётам»), хто на словах аб’яўляе сябе «заступнікам за народ», абавязкова спачатку давяраю, а потым доўга правяраю іх у сумесных справах або праз сабраную інфармацыю пра іх. Тэстую вярбальную іх прыхільнасьць «народаўладдзю» па іх стаўленьні да маіх праектаў і спраў. Так і назапашваю доказы праўды або хлусьні іх самапіяру.
Па натуры я – лідэр, але – нефармальны. Заўсёды справу рабіў на карысьць Расеі [а трэба рабіць на карысьць народаў Расеі. – Рэд.], а не за славай і пакланеньнем мас ганяўся. А цяпер час «лідараў» фармальных (прызначаных ўладай або самапрызначаных для дамінаваньня над нейкай масай і для продажу дасягнутай імі ўлады). Час жа лідараў нефармальных не прыйшоў. Бо народ дзіка падзелены ў матэрыялізьме і патэрналізьме».
– “Ну, і што ты думаеш пра гэтых людзей?”
– “Вельмі несуцяшальныя ў мяне высновы пра іх для ўсіх, хто давярае ім, але не правярае іх у справе. Галоўнае, аб’ядноўваючая ўсіх іх асабістая якасьць – гэта жыдоўскі правадырызм [так у аўтара. – Рэд.]. Ну, а “жыдоўства” – гэта па-за нацыянальная зьява несумленных людзей, якіх сярод генетычна рускіх, азербайджанцаў, габрэяў і прадстаўнікоў іншых этнасаў хапае.
Вось, да прыкладу, “праваабаронцы” Людміла Аляксеева (гл. фота 1 унізе) і Генры Рэзнік (фота 2). Першая – кіраўнік, другі – самы “масціты” член-юрыст Маскоўскай Хельсінкскай Групы (гл. мой пост тут http://padalko-yd.livejournal.com/4352.html) “.
У студзені 1977 года пры ператрусах у кватэры Аляксеевай былі канфіскаваныя дакументы Маскоўскай хельсінскай групы (МХГ), самвыдат, замежная праваабарончая літаратура. У сьпецзаяве ТАСС яе грамагалосна абвясьцілі агентам антысавецкага Народна-працоўнага саюзу (НТС). Аднак у гэты перыяд найлюцейшых рэпрэсій уладаў супраць іншых членаў МХГ, усёмагутны КДБ чамусьці ня кінуў Аляксееву ў турму, а літасьціва дазволіў ёй – галоўнаму трымальніку ўсёй інфармацыі аб дзейнасьці сябраў МХГ – бесперашкодна эміграваць у ЗША. Што тая, натуральна, і зрабіла. Затым яна вярнулася ў Расію ў 1993 г. цалкам нябедным чалавекам – пасялілася ў купленай ёю трохпакаёвай кватэры ў самым цэнтры Масквы.
Чым патлумачыць “міласьць” КДБ да “антысаветчыцы” Аляксеевай? Па-мойму, толькі тым, што яна “здала” ўсю інфармацыю МХГ, а, значыць, і была галоўным стукачом ў МХГ. А пасьля забойства (для мяне – без сумневу) у 1996 Краніда Любарскага (некіруемага і незалежнага ад уладаў сапраўднага дысідэнта, які адсядзеў 5 гадоў у зоне і быў надоўга выгнаны з СССР) – менавіта гэтай стукачцы жыдоўскае ФСБ даручае ўзначаліць МХГ. Ну, а Аляксеева доблесна пераўтварыла МХГ ў закрыты клуб раздутых у жыдоўскіх СМІ [так у аўтара. – Рэд.] мыльных бурбалак ад “пгаваабагоны” – грантапажыральнікаў.
Аляксеева, як старшыня МХГ, актыўна праводзіць ўнутры арганізацыі «палітыку кампрамісаў» з уладай. Менавіта яна і Леў Панамароў сталі ў 1999 ініцыятарамі разгляду ў МХГ пытаньня аб удзеле МХГ ў Камісіі па правах чалавека пры “галоўным праваабаронцы” Масквы… Юрыю Лужкове. Менавіта Аляксеева была прызначаная вядучай Грамадзянскага форуму 2001 г. у Крамлёўскім Палацы. Сёньня яна – паважаны член Савету пры Прэзідэнце РФ па садзейнічаньні развіцьцю інстытутаў грамадзянскай супольнасьці й правах чалавека.
Габрэй Генры Рэзнік (фота 2; цяпер адзін з кіраўнікоў Расійскага габрэйскага кангрэса) да 1989 старанна садзейнічаў умацаваньню камунячай улады. З 1969 г. – навуковы супрацоўнік Усесаюзнага інстытута па вывучэньні прычын і распрацоўцы мераў папярэджаньня злачыннасьці Пракуратуры СССР. Затым узначальваў лабараторыю Усесаюзнага інстытута ўдасканаленьня работнікаў юстыцыі, а потым і НДІ адвакатуры. Менавіта яму, праверанаму на лаяльнасьць уладзе адвакату, давяралі абараняць у крымінальных справах прэм’ер-міністра Узбекістана, пракурора Ачамчырскага раёна Абхазіі, начальніка службы бясьпекі Прэзідэнта СССР, В.Гусінскага, Б.Беразоўскага і нават… самога Прэзідэнта Расеі Б.Ельцына!
Сёньня, пры пуціна-мядзьведоідах, ён жа – член Савета па ўдасканаленьні правасуддзя пры Прэзідэнце Расіі, віцэ-прэзідэнт Федэральнага саюзу адвакатаў Расеі й Міжнароднага саюзу адвакатаў, дырэктар НДІ адвакатуры, узначальвае кафедру адвакатуры ў прававым універсітэце пры Інстытуце дзяржавы і права РАН.
Але самай важнай заслугай габрэя-пгаваабагонцы Рэзніка на ніве вернага служэньня “жыдоўскім рэжымам” [так у аўтара. – Рэд.] трэба назваць яго ўдзел у распрацоўцы і лабіяваньні Закона РФ ад 31.05.2002 года N 63-ФЗ «Аб адвакацкай дзейнасьці й адвакатуры ў РФ», якім усе без выключэньня адвакаты пастаўленыя ў поўную залежнасьць ад абвінаваўчых інтарэсаў сьледчых, пракурораў і суддзяў. Так менавіта Рэзнік ператварыў усіх адвакатаў Расеі ў паслухмяных шасьцёрак ля ўлады, а не ў незалежных ад дзяржавы абаронцаў правоў сваіх падабаронных.
І менавіта ён, габрэй Рэзнік, слюной пырскае ад нянавісьці да тых, хто спрабуе пачаць хаця б публічную дыскусію аб неабходнасьці адраджэньня канкурэнцыі паміж адвакатамі й незалежнымі правазаступнікамі пры абароне правоў абвінавачаных ў стадыі папярэдняга сьледства. А, між тым, менавіта ў гэты час цалкам некантралюемыя адвакаты амаль заўсёды дапамагаюць сьледчым злачынна фальсіфікаваць доказы датычнасьці да віны іх падабаронных.
А вось, да прыкладу, і «рускія патрыёты» Поткін (фота 3) і Дзёмушкін (фота 4).
У 2005 г. яны публічна аб’яўлялі адзін аднаго правакатарамі ад улады. А ўжо ў гэтым 2009 г. яны мірна суіснуюць у аргкамітэце «Рускага маршу». Што аб’яднала гэтых раней «заўзятых» антаганістаў? Імкненьне да рускага народаўладдзя? Сьмешна нават такое меркаваньне выказаць, ведаючы аб армейскай «вертыкальнай» падпарадкаванасьці ўсіх «малодшых» «старэйшым», аб адсутнасьці дэмакратычных працэдур у іх арганізацыях. Яшчэ больш сьмешна становіцца, калі даведаешся пра ідалаў-«аўтарытэтаў» Поткіна і Дзёмушкіна – гэта Сталін і Гітлер. Аб’ядноўвае іх генетычны расізм і нацызм, а не нацыяналізм (як яны спрабуюць намаўляць).
І чаму гэта менавіта Поткін (здавалася б, «палітычны маргінал», а таму і, нібыта, «незалежны» ад уладнай Сістэмы семітычнага молаха Расеі) аказваецца восеньню 2007 года галоўным выканаўцам дамоўленасьці кіраўніка “Народнага Саюзу” Сяргея Бабурына з прэзідэнтам Уладзімірам Пуціным (гл. тут http://www.nr2.ru/inworld/142295.html)? Пуцін тады “з разуменьнем” паставіўся да “Рускаму маршу”. А чаму менавіта Поткіна былы міністр фінансаў Барыс Фёдараў у сьнежні 2003 г. робіць даверанай асобай, калі балатуецца кандыдатам у дэпутаты Дзярждумы? І Поткін жа ня проста актыўна агітуе за Фёдарава, а безь якіх бы та ні было перашкод з боку «патрона» прыцягвае ў яго выбарчую кампанію брыгады скінхэдаў на чале зь Цесаком – габрэем Максімам Марцінкевічам (фота 5).
Фігура гэтага габрэя (які старанна іграў ролю «рускага нацысты») вельмі паказальная. Уяві сабе 18-гадовага пацана, які праз некалькі дзён пасьля прызыву ў войска зьбівае ў казарме прызыўніка-азербайджанца, адкрыта дэманструючы расісцкі матыў злачынства. Аднак, на гэтага адмарозка чамусьці не ўзбуджаюць крымінальную справу, а па заключэньні псіхіятраў узнагароджваюць вызваленьнем ад службы ў войску – г.зн., камісуюць «па стане псіхічнага здароўя».
У створанай габрэем Цесаком групоўцы скіноў «Фармат 18» гэты «рускі нацыст» здымаў і разьмяшчаў у Інтэрнэце жахлівыя відэаролікі (нібыта, «гульнёвыя»…) аб зьбіваньні генетычна нярускіх, аб забойстве нацмэна. Паводзіў сябе гэты габрэй вельмі нахабна, ні ад каго не хаваўся. На любога іншага «палітыка» неадкладна распачалі б крымінальную справу, аднак Марцінкевіча і яго банду «праваахоўнікі» «чамусьці» ва ўпор не заўважалі. Таму і ўзніклі цалкам абгрунтаваныя чуткі пра «крышаваньне» Цесака з боку ФСБ, аб выкананьні ім тых жа правакатарскіх функцый, што і дарэвалюцыйны поп Гапон – супрацоўнік царскай «ахранкі». Бо габрэй Цясак нахабна дэманстраваў беспакаранасьць, чым правакаваў на тую ж мадэль паводзінаў агрэсіўную люмпен-моладзь, якую тут жа заносілі ў чорныя спісы супрацоўнікі сучаснай ахранкі.
28 лютага 2007 г. у клубе «Білінгва» падчас дэбатаў Юліі Латынінай (гл. фота 6) Цясак крычаў – «неграў забівалі і будзем забіваць!», «Перавешаем усіх лібералаў!».
Аднак, габрэйка і «лібералка» Латыніна чамусьці абураецца (гл. тут http://www.ej.ru/?a=note&id=7839) прысудам суддзі, які ўляпіў Марцінкевічу тры гады пазбаўленьня волі – больш строгім, чым разлічвала абвінавачваньне, па арт. 282 КК РФ («распальваньне міжнацыянальнай варожасьці»). Тут жа яна невядома навошта раскрывае сакрэт Полішынэля: «Асяроддзе нацыяналістаў вельмі густа прасякнута агентамі ФСБ, а пана Поткіна, як і пана Хінштэйна, бачылі на ўрачыстых прыёмах у ФСБ, куды дапускаюцца толькі асабліва заслужаныя асобы».
Чаму гэтая габрэйка, лаўрэат прэміі Асацыяцыі рускамоўных пісьменьнікаў Ізраіля, апраўдвае габрэя Цесака, заяўляючы, што «за слова судзіць нельга» і параўноўвае яго зь нявіннай і сьмешнай «ручной малпачкай»? Аднак, суперлібералка Юлечка тут жа пераўтвараецца ў сьлепа-глуха-нямую ў стаўленьні да разьмешнага тут – http://www.russia-talk.com/rf/jailed.htm – вялізнага сьпісу сапраўдных рускіх палітычных зьняволеных па арт. 282 КК РФ? Ды ўсё проста. Менавіта жыдоўскія аддзяленьні сьпецслужбаў Ізраіля і Расеі старанна выгадавалі як гапоністую гэтую «ручную малпачку», так і гэтую русафобку Юлечку для эфектыўнага замбаваньня і прамываньня мазгоў гэтых «тупых рускіх».
У падзеях верасьня-кастрычніка 1993 года амаль «нацыянал-бальшавіцкая» «Памяць» Васільева, якая выхавала габрэя і «рускага нацыяналіста» Сашу Поткіна (фота 3), удзелу не прымала. Тады, нібыта «русафільская», «Памяць» падтрымала путч «лібэрал-дэмакрата» Ельцына і крывавую бойню абаронцаў законна абранага народам Парламенту.
Цяперашні сябрук Сашы Поткін Дзіма Дзёмушкін (фота 4) у 1999 г. стварыў свой СС (Славянскі саюз). А сёньня Дзіма адкрыта ўсхваляе сам сябе ў дасягненьнях на ніве папа Гапона: «За два гады з СС селі каля 100 чалавек – за распальваньне міжнацыянальнай варожасьці, забойства ў складзе групы, цяжкія цялесныя». Тымі ж «дасягненьнямі» на той жа ніве («Улада пасадзіла ня менш за 200 членаў НБП») неаднаразова публічна пахваляўся і нібыта нацыянал-бальшавік Эдзічка Лімонаў (гл. фота 7 унізе).
Чаму «рускі нацыст» Дзіма Дзёмушкін па заканчэньні «Рускага маршу» 2005 г. ня толькі дэманстраваў журналістам сьцяг са стылізаванай свастыкай, але і прасіў перадаць прывітаньне Гары Каспараву (фота № 8), жадаў яму посьпеху ў будучай «аранжавай рэвалюцыі»? Чаму «лідар» заснаванай вясной мінулага года, але ўжо «спачылай у бозе», Нацыянальнай Асамблеі (НА) Гары Каспараў беспакарана з боку праваахоўных органаў выконвае тую ж ролю папа-правакатара Гапона, заяўляючы аб будучай рэвалюцыі ў Расеі, якую ён асабіста арганізуе (http://www.newsru.com/russia/17nov2008/kasparov.html).
Чаму больш чым абгрунтаванай, была заява Каспарава пра тое, што абапірацца гэтая «рэвалюцыя» будзе на большасьць «дэпутатаў» НА?
Ды таму, што большасьць «дэпутатаў» НА прагаласавала «за» ўжываньне гвалту (http://www.nationalassembly.ru/483C04BDEB3B0/48E8F3792C68B.html), у поўнай супярэчнасьці з прынцыпамі падпісанай імі ж «Хартыі» НА аб адмове ад выкарыстаньня гвалту (http://www.nationalassembly.ru/48257F8C9B89A/48272884254BE.html).
А між тым, і я, па ініцыятыве Сяргея Удальцова (гл. фота 10 уверсе), быў датычны да заснаваньня НА вясной 2008 г. Але, Дзякуй Богу, менавіта я стаў адзіным выключаным з «дэпутацкага» складу НА за «некіравальнае» праўдалюбства, за выкрыцьцё гэтых правакатарскіх «галасаваньняў» (гл. http://nationalassembly.ru/49199045136E8/49485F0D5D1C2.html).
А вось вядомы нібыта «нацыяналіст-жыдазмагар» Юры Мухін (гл. фота 9), які выдатна ведаў аб тым, што ў 2007 г. я паўгода быў старшынём Маскоўскага аддзела Саюзу Рускага Народу на чале з генерал-палкоўнікам Івашовым, не праявіў салідарнасьць са мной, як з “ідэйна роднасным”, нібыта “антысемітам”, і адмаўчаўся з нагоды майго выключэньня з НА. Як, зрэшты, адмаўчаўся і «чырвоны» інтэрнацыяналіст Сяргей Удальцоў (фота 10). А між тым, Хартыю НА падпісвалі і Каспараў, і Мухін, і Удальцоў, як члены вышэйшага органа НА – Савету НА.
А чаму раней, да НА, Сяргею была выгадна фактычнае выгнаньне мяне са створанага ім Савету ініцыятыўных груп (СІГ) Масквы? Вядома, не яго, Удальцова, рукамі, а Мікіты Аркіна (фота 12) ды іншых верных габрэяў яго жыдоўскай «каманды», нібыта «левых», якім Сяргей дазваляў падчас сходаў неаднаразова кідацца на мяне з пагрозамі фізічнай расправы? А пры там менавіта Удальцоў вясной 2007 доўга ўгаворваў мяне супрацоўнічаць з СІГам, бо ён і ўвесь СІГ атрымалі ад мяне вялізны аб’ём бязвыплатнай працы юрыста. Гэта і абарона правоў Сяргея, іншых удзельнікаў СІГа ў адміністрацыйных і грамадзянскіх справах зь іх удзелам. Гэта і выраб мной з маімі сябрамі-юрыстамі праекта Закона Масквы на першы маскоўскі рэферэндум з рэвалюцыйна-антыкарупцыйнымі палажэньнямі (праект быў адхілены па фальшывых дакументах едросаўскай Масгардумы):
– аб праве ўсіх жыхароў Масквы быць агульнымі ўласьнікамі ўсіх зямель Масквы;
– аб заснаваньні масквічамі органа гарадскога мясцовага самакіраваньня з правам кантролю за законнасьцю дзейнасьці чыноўнікаў і дэпутатаў Масквы;
– аб правядзеньні прамых выбараў грамадзян у званьне суддзяў да іх прызначэньня на пасаду.
А чаму вясной гэтага года Ўдальцоў (пасьля спыненьня мной на паўгода ўсялякіх зносін зь ім) раптам прапанаваў мне стаць адным з заснавальнікаў руху Маскоўскі Савет (г.зн. «міні НА» на Маскоўскім узроўні)? Бо ў яго ўвайшлі ўсе тыя ж, што і ў НА, «лібэралы», «левыя» і «патрыёты».
Чаму (пасьля чарговага атрыманьня ад мяне вялізнага аб’ёму бязвыплатнай работы юрыста і кадравіка-псіхолага МасСавета па вырабе скаргі на праекты Генплана і Правілаў землекарыстаньня, па абароне правоў Удальцова пры затрыманьнях яго, іншых удзельнікаў МасСавета, па ўкараненьні Правілаў сумленных віртуальных зносін) 10 верасьня Сяргей распачаў першую спробу «ўказаць на маё месца» ў МаСавеце. Але зноў жа не сваімі рукамі, а таго ж Аркіна. Тады Аркін паставіў у парадак дня сходу Камітэту каардынатараў паклёпніцкае пытаньне аб выключэньні мяне з МасСавета “за антысемітызм, за правакатарскую дзейнасьць стукача ФСБ па развале МасСавета” (гл. тут http://padalko-yd.livejournal.com/18726.html # cutid1). Ну, а ўкаранёны я, аказваецца, быў у МасСавет па асабістым заданьні Рэсіна Уладзіміра Іосіфавіча (фота 11). Хоць і Аркіну, і Удальцову, і ўсім іншым каардынатарам МасСавета выдатна вядома, што ў лютым 2006 года менавіта я абвясьціў «хабарнікам» габрэя і «грашовага мяшка» Расейскага габрэйскага кангрэсу Рэсіна (фота 11).
А чаму 25 кастрычніка 2009 г. падчас пасяджэньня канфліктнай камісіі МасСавета (не ў памяшканьні, як звычайна, а на вуліцы пад прэтэкстам “накладак” з ключамі ад памяшканьня) Сяргей паспрабаваў арганізаваць бойку паміж мной і тым жа Аркіным? Чаму потым Удальцоў двойчы публічна аб’явіў мяне правакатарам ад ФСБ?
Можа, таму, што Удальцову-Гапону вельмі хацелася (як і Дзёмушкіну-Лімонаву) выканаць заказ сваіх гаспадароў у ФСБ Масквы – стварыць доказы да прыцягненьня мяне да крымінальнай адказнасьці за хуліганства і “ўпакавать” мяне ў зону тэрмінам да 5 гадоў? Можа, таму, што менавіта злодзей мацней за ўсіх крычыць “трымай злодзея”?
Ужо ня менш за 100 разоў Удальцова тэатральна, пад журналісцкія камеры, “вязалі” мянты. А вось рэальныя 15 і 2 сутак ён адседзеў разы тры-чатыры. Больш за тое, тройчы (калі мяне і Сяргея дастаўлялі ва ўчасткі) я быў відавочцам таго, як праз 20-30 хвілін пасьля зьяўлення Удальцова ў АУСе ўзьнікалі маладыя людзі з вострымі позіркамі й ваеннай выпраўкай, дэманстравалі мянтам пасьведчаньні ФСБшнікаў і … усё заканчвалася добра.
У той жа час, у адрозненьне ад мяне і сяброў ініцыятыўнай групы “Таганка-3”, на Удальцова не ўзбуджаліся крымінальныя справы “за зьбіццё мянта пры выкананьні” (да 8 гадоў пазбаўленьня волі). Аднак, менавіта Удальцову мянтамі (Распараджэньнем Генпракуратуры РФ, МУС РФ і ФСБ РФ ад 16.12.2008 г. аб унясеньні узначальваемага Ўдальцовым “АКМ” у сьпіс “экстрэмісцкіх” арганізацый) і жыда-ФСБшнымі СМІ старанна створаны “імідж супергероя-рэвалюцыянера”.
Дарэчы, у ярага «жыдаборцы» Юрыя Мухіна, габрэя Поткіна і ў «бальшавіка» Ўдальцова адзін і той жа ідал – дыктатар Сталін. Чаму? Можа, таму, што «чырвоны» Ўдальцоў і, нібыта, «жыдаборцы» Мухін і Поткін блізняты-браты з аднаго ФСБшнага гнязьдзечка?
З 1989 г. і па гэты дзень у кіраўніцтва ўсіх (няважна, якога вектару – праваабарончага, нацыяналістычнага, ліберальнага ці бальшавіцкага) нібыта апазіцыйных тусовок Расеі альбо самі ўлезьлі й затым прадаліся ўладным пакупнікам, альбо першапачаткова былі пастаўленыя Гапон – маніпулятары масавай сьвядомасьцю.
Залежнасьць ўсіх гэтых «лідараў» ад пражыдоўскіх (найперш маскоўскіх) структур у ФСБ Расеі даказваецца ня толькі іх пакланеньнем Сталіну-Гітлеру, але і агульным іх імкненьнем да «кгывавай гэвалюцыі» [!!! – Рэд.], штучным стварэньнем для гэтага, нібыта, «рускіх нацыстаў» [!!! – Рэд.] і схаванай або адкрытай нянавісьцю да ідэяў і практыкі адраджэньня сапраўднага рускага народаўладдзя. Больш за тое, амаль усе яны любяць наўмысна перакручаныя імі ідэі Івана Ільіна аб рускім правадырызьме. А між тым, менавіта гэтага філосафа ў той жа перакручанай форме выкарыстоўвае й іх, здавалася б, «вораг» – лідэр Адзінай Расеі Уладзімір Пуцін.
А як усе яны падобныя ў пуцінскіх спосабах сваіх зносін з простымі людзьмі – заўсёды «праз губу», закрыта-фармалізавана, на вялізнай псіхалагічнай дыстанцыі.
Вядома, гэтыя маніпулятары, прызначаныя Сістэмай семітычнага Молаха, граюць ролю «лідараў» і многае могуць вяшчаць масам перад мікрафонамі з трыбун, у прэсе. Аднак, усе яны татальна няздольныя весьці сумленны жывы дыялог з ўнутранымі й вонкавымі апанентамізаўсёды маюць выпакутаваныя ўласны сьветагляд і прынцыпы, у рамках якіх яны здольныя пераконваць у сумленным дыялогу доказамі, а не па-жыдоўскі намаўляемым «аўтарытэтам». (http://community.livejournal.com/n_assembly/73287.html). І няма ў іх харызматычных уласьцівасьцяў народных лідэраў. А сапраўдныя, не ад лялькавода, лідары
Усе без выключэньня тусоўкі ў сучаснай Расеі ўтвараюцца для «масоўкі» і маніпуляцыі ёю прызначанымі «лідарамі»-Гапон зь некалькімі мэтамі:
а) выявіць «буйных» і «пакласьці іх на алтар» рэпрэсій, а потым яшчэ і «адпіярыць» сябе і сваю тусоўку;
б) кантраляваць дазволеную ўладнымі фінансістамі колькасьць удзельнікаў тусовак:
– інтрыгамі распальваючы варожасьць паміж імі й сябрамі іншых ідэйна роднасных тусовок;
– ператвараючы тусоўкі ў таталітарна кіруемыя «лідарамі»-ідаламі секты;
– накіроўваючы членаў гэтых сект ў патрэбны момант у рэвалюцыйныя мясарубкі.
в) не дапусьціць утварэньня зьнізу некіравальнага ўладай масавага апазіцыйнага руху супраць існуючага ладу, а ня супраць канкрэтных уладароў, пад кіраўніцтвам тых грамадзян Расеі, якія ведаюць гонар і сумленьне (а таму і некіруюцца звонку);
г) калі для ўлады ўзнікае небясьпека некіруемасьці народу ў перыяд сусветнага крызісу – падняць «сектанцкую масу» на гвалтоўна-рэвалюцыйныя акцыі, ператварыўшы веруючую масу апазіцыйных сект ў мяса новых крывавых лазняў народу Расеі.
Праз гэтых гапонаў Сістэма семітычнага молаха рэалізуе свае галоўныя мэты – «кіраваны хаос лепш стыхійнага бунту»“.
– «Значыць, не ідзеш на« Рускі марш»?
– «Не, не іду. Ды і табе ня раю. Нельга быць датычным да любых жыдоўска-ФСБшных, нібыта «апазіцыйных», структур, да іх «лідараў» і акцыяў. Сьцеражыся, каб ня стаць іх “гарматным мясам“.
А ці няма такой жа сітуацыі ў Беларусі? Да проста пад капірачку.
Вазьміце Лукашэнку. Прыйшоў з дапамогай расейскага ФСБ. Таксама ў пашане і Сталін, і Гітлер і іх метады. Мутныя сувязі з Беразоўскім і яму падобнымі. Апора ва ўладнай вертыкалі на такіх жа “беларусаў” – Якабсон, Якубовіч і г.д. Супраць чаго пачала дзейнічаць гэтая улада? Супраць беларусаў – карэннай і тытульнай нацыі краіны. У першую чаргу, знішчэнне ўсіх прыкмет нацыі (мовы, гісторыі, культуры), знішчэнне нацыянальнага бізнесу, прадпрымальніцтва, фермерства (проста ў зародышу, каб і не пахла беларусамі), недапушчэння да найлепшай адукацыі (а як можна ацэньваць праграму агэпэтэушнівання насельніцтва?), ніякай інфармацыі (а як можна разглядаць выхалашчыванне ўсіх сродкаў інфармацыі ад патрэбнай і важнай для развіцця нацыі інфармацыі? Адмова ў візах. Кантраляванне інтарнэту, наўмысная “дэградацыя” народа (спойванне, наркатызацыя (спецыяльна дапускаецца распаўсюд наркотыкаў), выштурхоўванне на панэль жанчын. Калі гэта не так, то дзе праграмы дзяржаўныя па выкараненні гэтых з’яў. Іх павінна быць шмат на любым узроўні, на любую катэгорыю насельніцтва. Знішчэнне любых магчымасцяў абараніць сябе (знішчэнне судовай сістэмы, знішчэнне сістэмы правапарадку, знішчэнне улады на месцах – усё ператворана ў механізм наглядчыкаў і пакарання рабоў). Калі я пачынаю аналізаваць створаную сістэму ў Беларусі, мне становіцца жудасна, бо я бачу не проста сёняшняе жыццё, але і будучае на шмат гадоў наперад.
А можа апазыцыя узяла на сябе адказнасць за лёс народа? Гэта ж грамадзянскі абавязак усіх тых, хто імкнецца да улады. Пачнем з таго, што шматлікія палітыкі, якія жадаюць кіраваць, нават, не размаўляюць на мове гэтага народа. Для іх гэта не народ, а рабы. Галоўнае, каб іх разумелі тыя, хто дае грошы супраць гэтага ж народа. У мяне, нават, і блізка няма сумневу, што грошы прыходзяць не для таго, каб дапамагчы народу, а для таго, каб забраць у народа ўсё. Апазыцыя, амаль што ва ўсім нямая і сляпая, што зьвязана з лёсавызначальнымі з’явамі ў Беларусі. Усё змаганне скіроўваецца да нейкіх дробязяў. Тыпу Франак Вячорка захварэў у арміі каростай. Можна падумаць, калі б Франак Вячорка не захварэў гэтай каростай, то Лакашэнка не прадаў бы гадзіннікавы завод. Ну, захварэў хлопец, вылячыўся, ды і справе канец. Чаму столькі апазыцыйныя сродкі падаюць нейкай дробзнай інфармацыі? У іх што, бракуе матэрыялаў? Ці малакваліфікаваныя журналісты? Тут ўсяго ў дастатку. Ім проста грошадавальнікі не дазваляюць пісаць іншыя тэмы, напрыклад, аб этнацыдзе ў Беларусі ці аб чырвоным тэроры, які фактычна і сёння не спынены, толькі прыняў іншыя формы. Ды і самі шоў-палітыкі і шоў-журналісты не жадаюць дзейнічаць на карысць народа, бо іх і так не дрэнна кормяць.
Шматлікія з тусуючыхся перад народам заяўляюць аб адданасці Бацькаўшчыне. Адданасці Бацькаўшчыне у іх не то што нуль, а нават мінус, бо шмат хто сам шукае таго, хто б яго здрадніцтва купіў. Радзіма настолькі абясцена, што за капейкі прадаюцца.
Я увесь час думала. што сп. З.Пазняк безсярэбраннік. Аказваецца я памылілася. Маўчанне па праяўленні польскага шавінізму і глабалістычнага сіянізму кажа пра шмат што, а ў першую чаргу, аб здрадзе інтарэсам беларускаму народу (адна справа казаць пра інтарэсы беларускага народа, а іншая заўсёды дзейнічаць на карысць гэтага народа). Няўжо часопіс З.Пазняка “Салідарнасць”, які выпускаецца ў Польшы і яго вугалочак-офіс ў Варшаве больш каштоўныя для народа, чым сама Бацькаўшчына, якую ужо палякі называюць сваімі Ўсходнімі крэсамі?
І вельмі агідна выглядае кампанія, якая паехала сёння на гэтым фоне да Сікорскага. Вы можа падумалі, што яны паехалі сказаць пану Сікорскаму, што Беларусь гэта не польскія “Ўсходнія крэсы”, а спрадвечныя землі беларусаў? Смешна нават падумаць. А паехалі ад імя беларускага народа. Які ж іх народ туда накіроўваў? “Ад імя народа” – гэта шоў-палітыка. Ні больш, ні менш. Палітыка-клаўнада. Якая палітыка, такія і вынікі.
Калі мы будзем абапірацца на такую палітыку, мы будзем вечнымі рабамі – і нашы дзеці, і нашы ўнукі. Гульня ў клаўнаду дае толькі адмоўны вынік. 100 чалавек атрымлівае крохі ад барскага стала (правільней будзе ад міжнароднай мафіі), а міліёны расплочваюццца сваім жыццём, здароўем.
Прымаеце такія гульні? Тады цярпіце.
Шаноўная сп-ня Галіна!
Вы так “памыляліся” у З.С. Пазьняку? няўжо Вы не разумелі, што каталік будзе заўсёды ў “палоне” касьцёлу… А касьцёл у Беларусі – польскій, ён заўсёды ім быў ды застанецца. І тут варта паглядзець на нацыянальную прыналежнасьць ягонай герархіі; пераважнае большасьці сьвятароў і іх палітычныя ды нацыянальныя ўпадабаньні. Нават у адроджанай БНФ і асабіста З.С. Пазьняком уніі кіраўнік – пяляк арх.С. Гаек. І хай замілаваліся некаторыя беларускай мовай у касьцёле і т.зв. БГКЦ (т.зв., бо няма біскупа – няма Царквы). Бо палякі першыя, нават раней за Леніна і бальшавікоў, вышукалі наступны пост: “нацыянальнае па форме – … па зьместу”. І зьмест ёсьць адзіны – польска-імпэрскі. Ён нават больш небясьпечны чым адкрыта расейскі зьмест РПЦ МП – там усё зразумела і відавочна.
“кіраваны хаос лепш стыхійнага бунту” – цікавая заўвага!
Мэта ФСБ-КГБ не даць магчымасць грамадству самаарганізавацца на грунце нацыянальных інтарэсаў. Нешта падобнае робіцца і ў нас.
Сп. Беларус, у 1990-я годы ўся палітыка будавалася на “веру – не веру” нейкаму лідару. Мне спадабаўся сп.З.С.Пазняк за “Адраджэнне” беларускага нацыянальнага. Я заўсёды думала, што Радзіма вышэй за ўсё на свеце. Цяпер я бачу наколькі гэта выглядае па-дзіцячаму.
Людзі, часам, ні ў грош не ставяць сваю Бацькаўшчыну. Але Радзіма – гэта найвялікшая каштоўнасць для чалавека, асабліва гэта адчуваеш на чужбіне. Раней я так не паказвала свае пачуцці да Бацькаўшчыны, бо баялася ярлыка нацыяналіста. Помню моманты ў жыцці, калі я плакала за абразы беларусаў. Не ведаю чаму, але такія абразы заўсёды выклікаюць негатыўныя пачуцці.
Свабодна выказваць свае пачуцці да сваёй Радзімы я навучылася ад немцаў. Нямеччына – гэта найлепшая краіна ў свеце. І гэта таму, што тут нацыяналізм, хаця яны называюць гэта патрыятызмам.
Любві да Бацькаўшчыны дзяцей вучаць з дзіцячага садка. Яны не вучаць “любі Меркель ці Гітлера”, ці яшчэ каго-небудзь, ці там разбей башку за касцёл, ці за імперыялізм, ці за ЗША. Толькі Нямеччына, хаця жывуць і працуюць па ўсім свеце, але ўсё, у канчатковым выніку, прывязуць рана ці пазней на Радзіму. Іх аб’ядноўвае больш роднасьць па крыві, як і ў габрэяў.
Тыя народы, якія сёння аб’яднаны па крыві жывуць нашмат лепш, чым шматнацыянальныя.
Можа Расея, пры ўсіх прыродных багаццяў, заўсёды і жыве ў такім жабрацтве з-за шматнацыянальнасці. Шматнацыянальныя супольнасці, калі няма дзяржаўнага аб’яднання, так скажам ў свабодным плаванні, не жыццездольныя. Раней ці позней яны распадаюцца. Нават рэлігійныя супольнасці маюць крызісы і паступова распадаюцца.
Цяпер я разумею чаму язычнікі заменялі аднаго бога іншым. Культы багоў меняліся. Самая устойлівая катэгорыя ў плане аб’яднання людзей – гэта роднасьць па крыві і прывязанасць да адной культуры.
Магчыма, сп. З.С. Пазняк і маўчыць пра польскае пытанне, што недзе ў глыбіні сваёй падсвядомасці адчувае сябе палякам. Няхай сам скажа народу…
Я не супраць там палякаў, рускіх, габрэяў, але да мяжы, калі нехта з суседзяў не імкнецца забраць маё ці сесці мне на шыю. Вось тут ужо я катэгарычна супраць. Жыць на сваёй зямлі і цярпець дыскрымінацыю (напрыклад, з-за сваёй роднай мовы) гэта нейкі абсурд.
Тое, што суседзі, блізкія і далёкія, злятаюцца на дзялёжку беларускага каравая, вінаваты Лукашэнка, асабіста. Гэта ён давёў беларускую нацыю да такога стану, руйнуючы каштоўнасці народа.
Наша сіла, наша багацце хаваюцца ў нашых нацыянальных каштоўнасцях.
Бярыце прыклад з габрэяў, але толькі прыклад…
Галіна Арцёменка: “Тыя народы, якія сёння аб’яднаны па крыві жывуць нашмат лепш, чым шматнацыянальныя. …. Самая устойлівая катэгорыя ў плане аб’яднання людзей – гэта роднасьць па крыві і прывязанасць да адной культуры.”
Выдатна!!!
А вось што думаюць пэўныя колы (адмыслова не перакладаю на беларускую мову): Основными целями ИМО (информационно-ментального оружия) являются те понятия человеческих отношений, которые объединяют людей, принимаются большинством их. На дискредитацию этих идеалов направлен основной удар.
Дзякуй сп.Siarhiej за інфармацыю. Раз існуе ИМО (информационно-ментального оружия), то супраць некага яно і дзейнічае (сэрца падказвае, што супраць народу). І цяпер няма чаго дзівіцца, чаму народ дэградуе. А цяпер бы сабраць усе тэхналогіі ИМО (информационно-ментального оружия), каб ясна бачыць карціну. Дапамажыце, калі ласка.