Рэдакцыя.
З таго, што прысутнічае ў папярэднім матэрыяле, для нас істотным з’яўляецца тое, што палкоўнік Квачкоў – вядомы апанент Чубайса ды іншых расейскіх алігархаў – падтрымлівае Лукашэнку. Яшчэ больш важным з’яўляецца тое, што Лукашэнка праз афіцыйнае выданьне РБ (!) рэкламуе палкоўніка Квачкова. Але ёсьць і яшчэ больш важкая рэч – гэта веды пра тое, якія сілы ў Расеі прадстаўляе Квачкоў сваёй персонай. Гэтым сілам, іх ідэалогіі й апошнім падзеям вакол іх прысьвечаны даны матэрыял. Пачнем мы з артыкула расейскіх шавіністаў – г.зв. “арыйцаў” – якія своеасабліва абгульваюць тэму гібелі многіх вядомых расейскіх генералаў у апошнія гады.
1.
“ЛЕБЯДЗІНАЕ ВОЗЕРА” ЗАЦЯГНУЛАСЯ
Глеб Шчарбатаў (паводле http://ari.ru/news/3557/)
“Намесьнік начальніка Галоўнага выведчага ўпраўленьня (ГРУ) Генштабу Узброеных сіл РФ генерал-маёр Юрый Іваноў (гл. фота №1 уверсе) трагічна загінуў падчас купаньня”, – паведаміла ў суботу для РІА “Навіны” крыніца ў расейскім абаронным ведамстве. Агенцтва не ўдакладніла акалічнасьці і месца гібелі генерала. Цэнтральная газета Мінабароны РФ “Чырвоная зорка” ў суботу разьмясьціла на сваім сайце некралог, у якім выказала спачуваньні родным і блізкім загінулага (Паведамленьне Прэсы).
Калі б падчас купаньня «трагічна загінуў» нейкі генерал нейкай вайсковай часткі расеянскай хфедэрацыі, то тлумачэньне «нажэрся як свіньня, палез купацца і патануў» было б у 99% выпадкаў лагічным, правільным і вычарпальным. Аднак, калі «трагічна гінуць» генералы ПДВ, ФСБ і ГРУ, альбо нейкія асабліва сур’ёзныя вайскоўцы, асабліва з выведкі – гэта падзеі ўжо некалькі іншага роду.
Напрыклад, у ноч з 2 на 3 ліпеня 1998 года «трагічна загінуў» генерал Рохлін (гл. фота 2). Па версіі сьледства, яго застрэліла жонка. Па іншай версіі Рохлін задумаў вайсковы пераварот і за гэта быў забіты.
28 красавіка 2002 года верталёт Мі-8, на якім ляцеў генерал Лебедзь (фота 3), урэзаўся ў ЛЭП. Па версіі сьледства, быў моцны туман і пілот не справіўся з кіраваньнем. Аднак па іншай версіі Лебедзь таксама нешта там задумаў. Верыць следству або той, іншай версіі – кожны вырашае сам.
14 верасьня 2008 у авіякатастрофе над Перм’ю загінуў генерал Трошаў (фота 4). У сьледства на гэты раз было шмат версій, першая з якіх была пра «пажар ў рухавіках», а апошняя – «пра п’яных пілотаў». Адсюль, калі нават сьледчыя не адзіныя ў меркаваньні, зусім незразумела, чаму верыць.
Яшчэ больш багатым на дзіўныя сьмерці генералаў быў 2009-ы год. Так, у лютым летась «ад сардэчнага прыступу» памёр генерал ФСБ РФ Аляксандр Рагачоў (фота знайсьці не атрымалася; ФСБ, аднак) – прама за рулём свайго аўтамабіля. Пасьля сьледчыя знайшлі ў генерала агнястрэльнае раненьне ў галаву, аднак хто яго ведае – можа, пасьля стрэлу генералу стала дрэнна з сэрцам, бо ня могуць жа сьледчыя нахабна хлусіць?
21 чэрвеня 2009 ў Маскве памёр генерал Пятроў (фота 5), які стаяў за так званым КОБ [Канцэпцыя грамадскай бясьпекі. – Рэд.]. Што там казалі сьледчыя на гэты конт – ужо не запомніць, але прыхільнікі генерала Пятрова ў адзін голас сьцьвярджаюць на сваіх форумах, што Пятроў быў атручаны.
У лістападзе таго ж 2009-га года дзіўным чынам памёр афіцэр ГРУ Антон Сурыкаў, які па адных дадзеных палкоўнік, па іншых – генерал. Сурыкаў пайшоў у кафэ папіць кавы і, хоць кафэ было ня тое самае, дзе піў ў свой час гарбату грамадзянін Літвіненка, тым ня менш, пасьля кавы Сурыкаву стала дрэнна, і ён памёр [пра гэтую падзею і абставіны вакол яе мы паведамлялі вось тут: https://nashaziamlia.org/2010/03/21/3173/#more-3173 – Рэд.]. Некаторыя блогеры пісалі тады, што Сурыкаў быў чалавекам Мядзьведзева і яго кандыдатам на пасаду начальніка ГРУ МО РФ. Аднак праверыць, наколькі гэтая інфармацыя дакладная, немагчыма й інфармацыя аўтаматычна пераходзіць у катэгорыю «іншай версіі».
Тым ня менш, пра тое, што генерал Шаманаў (гл. фота 6), напрыклад, таксама як бы з каманды Мядзьведзева, казала ня толькі бабка. На пасаду камандуючага ВДВ яго ставілі зь вялікім скрыпам, а калі паставілі – пачалася цэлая інфармацыйная кампанія па яго дыскрэдытацыі, аб чым мы пісалі ў свой час. На шчасьце, на здароўі Шаманава інфармацыйныя атакі не адбіліся, тым больш што ў захапленьні дайвінгам ён не заўважаны, і каву п’е, напэўна, толькі дома.
Аднак яго калега з ПДВ палкоўнік Палянскі (фота 7) 2009-га года не перажыў. Ён памёр яшчэ ў студзені. Як высьветліла сьледства – палкоўнік застрэліўся. Прычым, ён, відаць, прызабыў навыкі стральбы з пісталета, бо з першага разу трапіў у падлогу, і толькі з другога – у сябе.
Увогуле, складана яно ўсё з гэтымі генераламі і палкоўнікамі. Так што, калі следства лічыць, што генерал ГРУ Іваноў загінуў падчас купаньня – значыць, сьледчым яно лепш відаць. Ня могуць жа сьледчыя памыляцца…
ГРУ – ня самая простая арганізацыя, пра што пісаў яшчэ спадар Рэзуна-Сувораў. ГРУ-шнікаў, як і дэсантнікаў, яшчэ ў СССР вельмі строга трэніравалі на прадмет “хто твой начальнік». Так, калі ў частку якога-небудзь Мухасранска прыязджаў зь інсьпекцыяй нейкі грамадзянін зь вялікімі лампасамі – усе афіцэры білі яму паклоны, а салдаты падалі ніц. Але ў частцы ВДВ генерала папросту маглі арыштаваць па загадзе камандзіра ўзвода, бо там мала начальнікаў ў салдата: камандзір ўзвода, камандзір роты і галоўнакамандуючы ВДВ. Астатніх загадана пасылаць на х* адкрытым тэкстам. У ГРУ сітуацыя яшчэ стражэй: там па загаду камандзіра роты маглі расстраляць нават Генеральнага Сакратара ЦК КПСС, калі б таго нейкім ветрам занесла ў частку. У такім духу зусім АФІЦЫЙНА навучалі асабовы склад – у цябе ёсьць толькі твой камандзір, якога ты ведаеш асабіста.
Наогул ГРУ – гэта вельмі вялікая і вельмі сур’ёзная арганізацыя, са сваімі ўзброенымі часткамі, са сваёй агентурнай сеткай. Пры СССР яна на роўных канкуравала з КГБ. Таму, мяркуем, намесьнік начальніка ГРУ – гэта ня просты чалавек, а такі, які нават у сарцір ходзіць у суправаджэньні пары здаровых малайцоў, бо носьбіт дзяржаўных таямніц. Так што калі такі чалавек тоне пры занятках дайвінгам – яно дзіўна. Але сьледчым яно лепш відаць.
Мы, вядома, ня сьледчыя, мы больш па частцы «іншых версій», бо карыстаемся толькі сваімі мазгамі й адкрытымі крыніцамі, таму сьмерць генерала Іванова прымусіла нас успомніць балет «Лебядзінае возера», які ў СССР часам круцілі па тэлевізары. Ставілі яго, калі раптам ўрэзваў дуба Генеральны сакратар. Сказаць пра гэта адразу народу неяк не рашаліся, таму пакуль у Крамлі ішлі разборкі на прадмет “хто цяпер самы галоўны” – народу круцілі «Лебядзінае возера» […] Але на шчасьце для савецкіх тэлегледачоў пытаньні зь кіраўніком «вертыкалі» вырашаліся хутка і «Лебядзінае возера» паказвалі дні два, ня больш.
Іншая справа – расеянскай федэрацыя. Тут пытаньне, падобна, вырашаецца з 2009-га года – калі й пачаліся дзіўныя сьмерці генералаў сьпецслужбаў і сьпецвойскаў. Грамадзянам, тым часам, круцяць «Лебядзінае возера», хоць рэальныя пытаньні вырашаюць дзесьці ў кулуарах. І мы бачым толькі выпадаючыя з-за заслоны трупы. Паколькі ж трупаў у апошні час неяк ужо даволі шмат, пытаньне, відавочна, ужо блізкае да свайго рашэньня і ў самы бліжэйшы час «Лебядзінае возера», якое зацягнулася, зьменяць на нешта больш інфарматыўнае.
Але ўсё роўна, скажам: чувакі, вырашайце хутчэй…
05-09-2010 г.
(канец арыткула)
2.
Літаральна ў апошні час сітуацыя з таямнічымі сьмерцямі расейскіх генералаў яшчэ больш абвастрылася.
4 кастрычніка 2010 г. у Маскве быў забіты генерал-маёр, былы начальнік выведуправы галоўкамату ўнутраных войскаў МУС Расеі Віктар Чаўрызаў (гл. фота 8). Па афіцыйнай версіі, ён каля 10 раніцы нібыта пусьціў сабе кулю ў галаву з пісталета ў пад’ездзе дома, дзе жыў. Цела Чаўрызава на 16-м паверсе дома знайшла жонка. Між тым, для блізкіх генерала яго самагубства стала поўнай нечаканасьцю. У панядзелак з раніцы яго паводзіны ніколькі не выклікалі насьцярожанасьці членаў сям’і. Пасьля фармальнай адстаўкі Чаўрызаў узначаліў т.зв. «Асацыяцыю прадпрыемстваў ахоўна-прававой абароны».
28 кастрычніка ў цэнтры Масквы побач з уласным домам было знойдзена цела апазіцыйнага генерал-лейтэнанта ў адстаўцы Барыса Дзебашвілі, 1929 года нараджэньня. Ніякіх падрабязнасьцяў аб прычынах сьмерці не паведамляецца.
У гэты ж дзень у балашыхінскім раёне Маскоўскай вобласці на платформе «Зара» патрапіў пад цягнік генерал-лейтэнант у адстаўцы, былы камандуючы радыётэхнічнымі войскамі СПА Рыгор Дуброў (фота 9). Трагічны інцыдэнт адбыўся каля 19:00 па маскоўскім часе. Паведамляецца, што Дуброў “зваліўся” пад электрацягнік, які прыбываў. Медыкі канстатавалі сьмерць генерала ў выніку шматлікіх траўмаў рознай ступені цяжкасьці. Рыгор Дубров ў апошні час займаў пасаду старшыні прэзідыума Рускага антыфашысцкага камітэту і з’яўляўся членам Каардынацыйнай рады вайскова-патрыятычных грамадскіх арганізацый Расеі. Па словах таварышаў па службе, ён быў найблізкім паплечнікам апазіцыйнага палкоўніка ў адстаўцы Ўладзіміра Квачкова (гл. фота ў пачатку артыкула – абодва побач на нейкай нарадзе).
У суботу 30 кастрычніка ў 9:40 мск недалёка ад Тулы быў паранены ў выніку аварыі Камандуючы ПДВ генерал-лейтэнант Уладзімір Шаманаў (фота 6). Шафёр у выніку загінуў, а Ўладзімір Шаманаў і в.а. камандзіра тульскага злучэньня ВДВ палкоўнік Аляксей Наумец, які таксама быў у аўтамабілі, атрымалі раненьні. Міліцыя высьветліла, што «па невядомых прычынах» грузавая машына МАЗ выехала на паласу сустрэчнага руху і сутыкнулася з аўтамабілем BMW, у якім знаходзіўся… камандуючы ВДВ.
Калісьці ў ЗША адбываліся бойкі паміж мафіёзнымі групоўкамі. Можа нешта падобнае і тут, толькі тут гінуць босы, а не шэрагоўцы. Сістэма падпарадкавання, якая тут апісана, здаецца, характэрна для мафіі.
Не па тэме, але: У Заходней Украіне на мясцовых выбарах перамагаюць нацыяналісты:
http://www.svoboda.org.ua/diyalnist/novyny/017559/
І гэта пры найменшым грашовым рэсурсе і шаленым супраціве не толькі прамаскоўскіх сіл, а і лебераста-дэмкратычных. Апошніх нават актыўна падтрымлівалі “экспэрты” жыда-масоны.
Нацыяналістычная ўлада будзе як найменш у трох вобласьцях Украіны.
Гэта цалкам руйнуе міт аб “бесперэспэктыўнасьці” нацыяналізму.
Spadziajusia što nia ŭsie biełarusy takija łaćvaviernyja a nieabačlivyja. U novaj Eŭropie, jakaja ad Lisabona da Sachalina, miejsca nacyjanalistyčnaj dziaržavie niama. Niaŭžo nie zrazumieła? Niaŭžo pan Biełarus nie zrabiŭ anijakich vysnovaŭ z prykłada niabožčyka Kačyńskaha?
Hяхамес, нацыкавая ўладa тaм нiкoлі і не сканчалася.
Darečy, kolki žyvu a nie spatykaŭ jašče biełarusa jakoha b zvali Niachamiesam. Časam nia z tych biełarusaŭ jakija kali žyvuć u jakoj Maskvie, dyk kažuć što “ghuski”, a kali ŭ Koŭnie, to kažuć što “lietuvis”, majuć baćku Abrama, dy taściovu Saru?
Jon nie belarus. Jon zhyd, jaki lichyc’ siabie bielaruskim nacyjanalistam i zhyvie na Ukrainie.
“Jon nie belarus. Jon zhyd…”
Nu to ja tak i padumaŭ.
“…jaki lichyc’ siabie bielaruskim nacyjanalistam…”
Musi nia lohka takomu žydu kali jon ščyry biełaruski nacyjanalist. Było b cikava daviedacca čamu jon nia žydoŭski nacyjanalist? Pytajusia biaz žadnaj abraźlivaj myśli. Zapraŭdy cikava. Moža Biełarus raskazaŭ by?
Шоў бы ты, ісламскі высьметак да сваіх імамаў і там гаўкаў. А яшчэ лепш – у свой чуркастан, пакуль тваю чорную дупу не адлупілі беларусы.
Kažaš što biełarus, a razmaŭlaješ jak maskalski bot kirzavy. Pabrašy, kafirskaja sabaka, pabrašy.
Zatkniasia, as’luk turkestanski.
Michaśku, ci maješ što kolek razumnaha skazać? Kali maješ, dyk nie maŭčy, kažy. Kali nie, dyk zatknisia sam.
Спадарства, заклікаем быць карэктнымі!
Абразы нікому й ніколі не дапамаглі нічога высьветліць! Тым больш яны не дапамагаюць знайсьці кропкі ўзаемадзеяньня, каб аб’яднацца.
Кожному вже очевидно, що пан Міхасьок зовсім не бажає бути нікчемним собі „нациком”. Яка убогість, яка страшна убогість мислення і духу вважати себе приналежним до якоїсь конкретної, включаючи й те саме „няхамес”, нації! Пан Міхасьок бере глибше – він ловить вітер! Зоряний вітер(з кремлівських зір – зі Сходу, зі смугастих(паласатих) зір – із Заходу). Адже перед ним – щонайменше галактика!
Що ж, можна тільки щиро порадіти за вищеназваного пана, бож вибір йому – широкий: поміж „социком”, „коміком”, „фашиком”, „імперастом”, ”„ліберастом”, „кремляддю” чи й просто собі звичайною, але зате вже на всі випадки життя, „прокладкою”. Проте найвищим пілотажем(фіґура „мертва петля”) його зорельоту є, звичайно ж, золота можливість стати щирим і закоханим аматором „расістскай пєдєрациі” і вперто стояти перед неї рачки, твердо брешучи собі, ніби то ти сміливо й гордо показуєш їй дупу. В чому надзвичайно завзято і старанно вправляється останнім (на жаль, авжеж!) часом суворий і „нєсґібаємий” пан Лу-ко.
Що ж, побажаймо панові Міхасьоку усіляких гараздів на його тернистому, хоч і надзвичайно широкому, сповненому карколомних пригод, шляху! Авжеж, бо нудно йому не буде!
Здіймімо капелюхи, шановне панство, здіймімо їх!
Шаленству хоробрих співаймо пісню, що вирушають вони у глибокий туман на зустріч із „ґордастью рускіх дароґ” – „нєсакрушимим” автомобілем фатального типу „камАз”.
ПС „Страшний брат слєдіт за табой!” (с) „Ета нужна нє мьортвим, ета нужна живим!” (с)
До речі, (с) означає не „собаку”, а „цитату”.
Щоб нікого не образити.
Лепш і праўдзівей казаць літоўцы, якая бярэ свой пачатак ад прадстаўнікоў т.зв. сэкты “жыдоўствуючых” у Каталіцкім Касьцёле (дзейнічала ў 15 – першае палове 16 ст.ст. на тэрыторыі Гіспаніі, Італіі і, часткова, Няметчыны). Ратуючысь ад уціску яны беглі ў ВКЛ. Тут шэраг зь іх, у тым ліку і продкі Няхамеса, у Літве (Жамойціі) павярнуліся да каталіцтва (у дадзеным выпадку – у 1597г. (ёсьць адпаведныя гісторычныя дакумэнты ў Ковенскім архіве)… Такіх на тэрыторыі Літвы шмат: Лансбергіс, Бергманіс, Янкеліс. Пры павяртаньні ў Каталіцтва атрымоўвалі адпаведныя прывялеі. Як былому грамадзяніну Літвы, рэпрысаванаму ў 1940 г. разам зь ся’ёй, яму прапаноўвалі літоўскае грамадзянства і рэпатрыяцыю ў Літву.
І нават больш таго, мама ў яго 100% украінка.
У метрыцы, выдадзенае ў СССР:
бацька – літовец
мама – украінка.
Думаю, што тэма правакатара вычарпаная.
Dziakuj za adkaz. Dyk pan Niachamies vyznaje katalictva? Ci tak?
Наш львоўскі сябра – грамучая сумесь бульдога з насарогам.
Спадар “Міхасёк”, заклікаем вас абмяркоўваць, дапаўняць, удакладняць, карэктаваць грамадскія праблемы, зьявы, тэмы, якія ўзьнятыя ў матэрыялах рэдакцыі.
Адначасна заклікаем не абражаць каментатараў. Мы будзем сачыць, каб абмеркаваньні адбываліся у прыстойнай атмасьферы.
Michaśku, a sam što za adzin budzieš?