Беларусь – наша зямля

Рэдакцыя

У значнай частцы людскай цывілізацыі для таго, каб адзначыць базавую ролю жанчын у існаваньні народаў дый усяго чалавецтва ў цэлым, адзначаецца Дзень маці (гл., напрыклад, тут: https://nashaziamlia.org/2007/10/14/932). Пасьля перавароту 1917 году бальшавікі-сіяністы, якія прыйшлі да ўлады на тэрыторыі былой расейскай імперыі (тым, хто жадае азнаёміцца са зьместам тых падзей, раім пачыць адпаведныя матэрыялы, напрыклад тыя, што пачынаюцца адсюль: https://nashaziamlia.org/2008/11/05/1587 – і заканчваюцца тут: https://nashaziamlia.org/2008/11/25/1606), панаўстаўлялі ў каляндар свае сьвяты. Цяперцы РБ, якія зьяўляюцца наўпроставымі нашчадкамі-спадчыньнікамі часткі тых бальшавікоў, працягваюць маліцца на ўсё бальшавіцка-сіянісцкае, уключаючы і г.зв. “Сьвята 8 Сакавіка” – “Міжнародны жаночы дзень”. Баронячы годнасьць беларусаў-літвінаў, мы ня можам на гэта не рэагаваць… (матэрыял ілюструе фота Клары Цэткін-Эйсьнер і Розы Люксембург)

Матэрыял, якія падаецца ніжэй, узяты з сайта кіраўніка расейскага Славянскага саюзу – спадара Дзёмушкіна, за 08.03.2010 г. Яго артыкул мае назву “Габрэйскае сьвята 8 сакавіка Клары Цэткін і Розы Люксембург” (http://www.demushkin.com/content/news/256/4451.html). Падаем ніжэй трохі скарочаную версію артыкула.

–

“Свята гэтае прыдумана ў 1910 годзе габрэйскай бальшавічкай і феміністкай Кларай Цэткін. Затым яно было зацьверджана ў наступным, 1911 годзе, на Еўрапейскай канферэнцыі жанчын-сацыялістак.

Дзень 8 сакавіка падазрона “ўдала” супаў са сьвяткаваньнем юдэйскага сьвята Пурым, якое, у сваю чаргу, сьвяткуецца ў гонар “подзьвігу” Эсьфір.

Разьбярэм сітуацыю падрабязьней, зьвярнуўшыся да артыкулаў дыякана Андрэя Кураева ды іншых адукаваных людзей. Каб ізноў усё не сьпісалі на параною “фашыстаў, што ядуць дзяцей”.

Вясну натуральна было б сустракаць ня 1 сакавіка, а 22 сакавіка – у дзень веснавога раўнадзенства. Дзень жанчыны [лепш Маці – Рэд.] можна было б сьвяткаваць у любую зь нядзеляў вясны. Але чаму ж было абрана менавіта 8-е сакавіка?

Чаму бальшавікі (іх вярхушка – спрэс габрэі) сьвяткуюць 7 лістапада – разумею. Чаму дзень класавай салідарнасьці працоўных адзначаецца 1 траўня – таксама ўсім вядома (па меншай меры, афіцыйная версія запэўнівае, што гэта памяць аб дэманстрацыі рабочых у Чыкага). Але выбар 8 сакавіка ня быў патлумачаны ніяк. Ні афіцыйная гісторыяграфія, ні народныя паданьні не захавалі ніякіх зьвестак аб якой-небудзь падзеі, якая некалі адбылася менавіта 8 сакавіка і сталася такой значнай для палымяных рэвалюцыянераў, што яны вырашылі захоўваць у стагоддзях памяць аб гэтым дні.

Але калі людзі сьвяткуюць дзень, аб матывах сьвяткавання якога ім самім нічога невядома – ці ня дзіўна гэта? Ці ня робіць гэта магчымай сітуацыю, пры якой адныя людзі (статысты, запрошаныя на сьвята) адзначаюць адно, а іншыя (арганізатары) сьвяткуюць нешта зусім іншае? Можа быць, арганізатары вырашылі не выдаваць таямніцу сваёй радасьці? Маўляў, радасьць у нас вялікая, і мы ня супраць таго, каб увесь сьвет нас віншаваў з гэтым днём. Праўда, у нас свая, вельмі прыватная і ня ўсім зразумелая нагода для сьвята – а свята мы хочам сусьветнае – і вось для таго, каб увесь сьвет шчыра весяліўся і шчыра нас віншаваў – мы дадзім яму іншае тлумачэньне…

Раз матывы былі асабістыя – значыць, трэба прыгледзецца да асобаў. Гэты партрэтны шэраг знаёмы нам зьдзяцінства. Вось толькі нядаўна дазволілі мы сабе заўважыць, што аб’ядноўвае гэтых карыфеяў і герояў рэвалюцыі 1917 года ня толькі прыналежнасьць да партыі рэвалюцыі і адданасьць ідэям Інтэрнацыяналу. Яшчэ ў іх было этнічнае сваяцтва. Інтэрнацыянал, як аказалася, быў на рэдкасць… монанацыянальным, і ўваходзілі ў яго… спрэс габрэі ды габрэйкі. У гісторыі рэвалюцыйнага руху ў Еўропе на мяжы XIX-XX стагоддзяў менавіта выхадцы з габрэйскага народу паднялі сьвет на барацьбу са “сьветам насільля” і заклікалі разбурыць яго “да падмуркаў”.

Уявім, што вам прыйшла ў галаву выдатная ідэя заснаваць жаночы дзень. Немец, француз, ангелец пры такой пастаноўцы пытаньня адразу ўспомнілі б Жану д’Арк. Але Клара Цэткін – габрэйка. І для яе цалкам натуральнымі ёсьць асацыяцыі зь гісторыяй яе роднага народу. А ў гэтай гісторыі была такая постаць – Эсьфір. Гэтай Эсьфіры прысьвечана штогадовае і самае “вясёлае сьвята” габрэйскага народу – сьвята Пурым. І сьвяткуецца яно якраз на пераломе ад зімы да вясны (у юдэяў захоўваецца месяцовы каляндар, і таму час сьвяткаваньня Пурыма вагаецца што да нашага сонечнага календара амаль так жа, як слізгае ў адносінах да яго час сьвяткаваньня праваслаўнага Вялікадня).

Мяняць кожны год дату “сьвята Ревалюцыянерак” было б і нязручна, і надта адкрыта: занадта ўжо было б заўважальна, што сьвяткуецца ўсяго толькі Пурым. І таму сьвяткаваньне Жанчыны-разбуральніцы было вырашана зафіксаваць, і штогод 8 сакавіка незалежна ад месяцовых цыклаў заклікаць усе народы зямлі ўслаўляць Жанчыну-Ваяўніцу – г.зн. услаўляць Эсьфір, віншаваць з Пурымам усіх нашых жанчын (хай нават і не ўсьведамляючых гэтага).

Гэтая задума была б усяго толькі дасьціпнай, калі б сьвята Пурым само было звычайным сьвятам накшталт Дня Жніва або Новага году. Але Пурым унікальны. Мабыць, ні ў аднаго з сучасных народаў няма сьвята, прысьвечанага такога роду падзее.

Гэта не рэлігійнае сьвята. Так аб ім кажа “Габрэйская энцыклапедыя”, якая падкрэсьлівае, што гэтае сьвята “ня звязана ні з храмам, ні зь якой-небудзь рэлігійнай падзеяй” (Габрэйская Энцыклапедыя. Збор ведаў аб габрэйстве і яго культуры ў мінулым і сучаснасьці. М ., Тэра, 1991, Т. 13, ст. 123). А што было?

Скончыўся вавілонскі палон габрэяў. Жадаючыя маглі вярнуцца ў Ерусалім. Праўда, аказалася, што жадаючых вярнуцца на радзіму значна менш, чым можна было ўявіць па плачах і патрабаваньнях, якія папярэднічалі вызваленьню. У многіх габрэяў у сталіцы сусьветнай імперыі (якім быў тады Вавілон) справы йшлі зусім нядрэнна, і немалая колькасьць габрэяў не пажадала пакідаць дамы, абжытыя за стагоддзе, ці разрываць звыклыя сувязі, гандлёвыя кантакты, губляць устойлівую кліентуру. Тысячы габрэйскіх сем’яў засталіся жыць у гарадах персідскай імперыі, і прычым ў становішчы зусім ня рабскім. Склалае становішча з часам пачало зьдзіўляць і саміх персаў. Азіраючыся навокал, яны пераставалі разумець: хто ж каго заваяваў. Персы заваявалі Ерусалім, ці габрэі захапілі Вавілон? Як звычайна ў падобных сітуацыях, апошнім інстытутам улады, які ўсьведамляе пагрозу нацыянальным інтарэсам і спрабуе іх адстойваць, аказваюцца “сілавыя структуры”. І вось падобна Кручкову, які дакладаў Гарбачову аб “агентах уплыву”, персідскі міністр абароны генерал Аман ідзе да цара Ксеркса (падзеі адбываюцца каля 480 г. да Раства Хрыстова) і дзеліцца сваімі сумнымі назіраньнямі.

Як толькі што было адзначана, часы былі яшчэ далёка не евангельскія, а норавы – зусім не хрысьціянскія. Рэакцыя Ксеркса была рашуча-паганскай: вынішчыць ўсіх габрэяў. Аб задуме Ксеркса дазнаецца яго жонка царыца Эсьфір. Цар ня ведае пра яе нацыянальнасьць. І вось, у хвіліну захапленьняў і абяцаньняў, Эсьфір выцягвае з мужа прызнаньні ды абяцаньні: ты любіш мяне? значыць, ты любіш тых, каго я кахаю? значыць, ты любіш мой народ? значыць, ты ненавідзіш тых, хто ненавідзіць мяне? значыць, ты ненавідзіш тых, хто ненавідзіць маіх сяброў і сваякоў? значыць, ты ненавідзіш ненавісьнікаў майго народу? Дык дай волю сваёй нянавісьці! Знішчы маіх ворагаў, якіх ты лічыш і сваімі ворагамі!

І Ксеркс, які без асаблівых роздумаў адказаў згодай на ўсе гэтыя пытаньні, цяпер са зьдзіўленьнем адкрывае, што ён пагадзіўся зьнішчыць не ненавісных яму габрэяў, а ўсіх іхных ворагаў…

У выніку ў дзень 13 Адара (гэты дзень габрэйскага календара прыпадае на канец лютага – пачатак сакавіка) ва ўсе гарады імперыі прыходзіць царскі загад. Рыхтавалася-та ўсё да зьбіцьця габрэяў, а ганцы прывезьлі цалкам іншы ўказ. Апынулася, што цар дазволіў Эсьфіры і яе стрыечнаму брату і выхавальніку Мардахаю скласьці ўказ аб маючых адбыцца пагромах: “І пакліканыя былі царскія пісцы, і напісана было ўсё так, як загадаў Мардахэй да правіцеляў 127 абласьцей ад імя цара – пра тое, што цар дазваляе юдэям, якія знаходзяцца ў кожным горадзе, сабрацца і стаць на абарону жыцьця свайго, вынішчыць, забіць і загубіць усіх моцных у народзе і ў вобласьці, якія ў варожасьці зь імі, дзяцей і жонак, і маёмасьць іх зрабаваць” (Есф. 8,8 -11).

І на працягу двух дзён “усе князі ў абласьцях, і сатрапы, і выканаўцы спраў царскіх падтрымлівалі юдэяў. І зьбівалі юдэі ўсіх ворагаў сваіх, і нішчылі, і паступалі з ворагі па сваёй волі” (Есф. 9,3-5). Аман быў павешаны зь 10-ю ягонымі дзецьмі. Усяго было зьнішчана 75.000 персаў – эліта краіны. Усе, хто мог быць канкурэнтамі габрэям. У выніку лёс персідскай імперыі быў перадвызначаны…

Як можна праз тысячагоддзі арыйскім народам сьвяткаваць падзеі таго дня? Ці ёсьць іншы народ на зямлі, які з радасьцю сьвяткуе дзень масавых забойстваў? Я разумею сьвята ў гонар ваеннай перамогі. Гэта было адкрытае і рызыкоўнае сутыкненьне, і дзень перамогі – гэта сумленнае сьвята. Але як сьвяткаваць дзень пагрому? Як сьвяткаваць дзень забойства тысяч дзяцей? І як можна пісаць пра “вясёлае сьвята Пурым”?

А між тым, сьвята гэтае вельмі вясёлае. Гэта адзіны дзень, у які цьвярозы і педантычны Талмуд загадвае напівацца: “У абед ядуць сьвяточную трапезу і п’юць алкагольныя напоі пакуль не перастаюць адрозьніваць паміж словамі “пракляты Аман” і “дабраславёны Мардахэй” (Сідур. Брама малітвы на будні, Суботу і Сьвяты. Пераклад … Пінхаса Палонскага. Ерусалім-Масква, 1993, с. 664). Святочная трапеза ўключае ў сябе піражкі з паэтычнай назвай “вушы Амана” (Габрэйская Энцыклапедыя. т. 13, ст. 126). Такая мілая сямейная сцэна: бацька, які не адрознівае ўжо Амана ад Мардахэя, прапануе сыночку: “мілы, ці ня хочаш яшчэ паесьці плоці нашага ворага?”.

І гэтае сьвята шануецца як найвялікшае. Сярод талмудысцкіх мудрацоў “існуе нават меркаваньне, што калі ўсе кнігі прарокаў і агіёграфаў будуць забытыя, кніга Эсьфір усё-ткі не забудзецца, а сьвята Пурым не перастануць выконваць” (там жа, ст. 124).

Дык ці беспадстаўным ёсьць меркаваньне, што ў сьвядомасьці габрэйскіх лідэраў Інтэрнацыяналу, якія ўчынілі разьню ў праваслаўнай Расеі, жаночы рэвалюцыйны рух асацыяваўся менавіта зь імем Эсьфіры, а 8 сакавіка было абрана імі ў сілу звычкі сьвяткаваць у гэтыя дні сямейнае сьвята Пурым?

Падзеі Пурыму нагадваюць менавіта, як трэба паступаць з ворагамі. У гэтым і заключаецца жудаснасьць гэтага “вясёлага сьвята”: з пакаленьня ў пакаленьне яно прайгравае мадэль абыходжаньня з тымі, каго габрэі аднойчы палічаць сваім ворагам.

Цяпер нам засталося толькі ўспомніць, што прыход Інтэрнацыяналу да ўлады ў Расеі быў зьвязаны зь пераменай календара, і спытаць: а калі ж сьвяткаваўся дзень, які цяпер завецца “8-м сакавіка” у рэвалюцыйных гуртках перадрэвалюцыйнай Расеі? Аказваецца, 8-е сакавіка па новым стылі – гэта 23 лютага па старым. Вось і адгадка – чаму “мужчынскі” дзень і “жаночы” так недалёка адзін ад аднаго. Калі еўрапейскія браты па Інтэрнацыянале адзначалі “8 сакавіка”, у Расеі гэты дзень зваўся… 23-м лютага. Таму ў перадрэвалюцыйныя гады партыйцы і тыя, хто ім спачувалі, абвыклі лічыць сьвяточным днём 23 лютага. Затым каляндар зьмянілі, але застаўся рэфлекс сьвяткаваць нешта рэвалюцыйнае 23 лютага. Дата была. У прынцыпе (улічваючы плаваючы характар Пурым), гэтая дата нічым ня горшая і ня лепшая за 8 сакавіка. Але трэба было знайсьці й для яе прыкрыцьцё. Праз некалькі гадоў адпаведны міф быў створаны: “Дзень Чырвонай Арміі”. Нібы памяць аб першай бітве і першай перамозе.

Але гэта – міф. 23 лютага 1918 г. не было яшчэ Чырвонай Арміі й не было яе перамог. Газеты канца лютага 1918 г. не ўтрымліваюць ніякіх пераможных рэляцый. І лютаўскія газеты 1919 года не радуюцца з нагоды першай гадавіны “вялікай перамогі”. Толькі ў 1922 годзе дзень 23 лютага быў абвешчаны Днём Чырвонай Арміі. Аднак, вось што цікава – яшчэ за год да 23 лютага 1918 года “Праўда” піша аб тым, што 23 лютага зьяўляецца сьвяточным днём: “Задоўга да вайны пралетарскі Інтэрнацыянал прызначыў 23 лютага днём міжнароднага жаночага свята” (Вялікі дзень // Праўда, 7 сакавіка 1917 г.; падрабязна пра гэта гл. М. Сідлін. Чырвоны падарунак да Міжнароднага жаночага дню 23 лютага // Незалежная газета, 22.2.1997).

Зрэшты, прыдумаць прыкрыцьцё для адзначэньня 23 Лютага трэ было яшчэ і таму, што менавіта 23 лютага 1917 года пачалася “Лютаўская рэвалюцыя”. Паколькі бальшавікі ня гралі ў ёй вядучай ролі, але ўсё ж прынялі яе, віталі і ўнесьлі ў свае сьвятцы, то трэба было дню “зьвяржэньня самадзяржаўя” (захаваўшы яго сьвяточнасьць) даць іншую назву. Вось гэты дзень і стаў “днём Чырвонай Арміі”.

Так традыцыя сьвяткаваньня Пурыма прывяла да ўсталяваньня жаночага сьвята 8 сакавіка. І так падзеньне расейскай імперыі “супала” з разгромам імперыі Персідскай.

І яшчэ: адзіная ваенная падзея, якая адбылася 23.2.1918 – гэта рашэньне ЦВК Саўнаркаму аб прыняцьці умоў “Брэсцкага міру”. Гэта – дзень капітуляцыі Расеі ў Першай сусьветнай вайне. Капітуляцыі па волі Інтэрнацыяналу, які ператварыў “вайну імперыялістычную (дакладней – айчынную) у вайну грамадзянскую”.

Такім чынам, усё наадварот: цяжка знайсьці больш ганебны дзень у ваеннай гісторыі Расеі, у тым ліку – Савецкай Расеі. І тое, што сёньня гэты дзень называюць “Днём абаронцаў Айчыны” – гэта яшчэ адна кпіна.

Таму мы асабліва зьвяртаемся да маладых людзей: падумайце, ці варта віншаваць са сьвятам разні вашу маму ці каханую дзяўчыну? Можа, усё ж варта лепш ставіцца да жанчын?…”

Гэты запіс апублікаваны: Панядзелак, 7 сакавіка, 2011 у 17:09
Катэгорыі: 1.3. Беларусь сёньня, 1.4. Гісторыя Беларусі й вакол, 2.5.3. Сусьветная закуліса, 2.9. Цыклічная падзея, 3.2. Сіянізм і антысіянізм, 5.2. Маніпуляваньне СМІ. Вы можаце сачыць за каментарамі пры дапамозе RSS 2.0 стужкі.
Вы можаце пакінуць каментар. Але пінгі забаронены.