Рэдакцыя.
Веснавыя сьвяты, якія толькі што адзначаліся ў Беларусі, Еўропе, на Расеі (гаворка пра “Пасху” і 9-май), выявілі некаторыя ідэалагічныя моманты, якія напэўна паўплываюць на лёсы некаторых асоб з апазіцыйнага лагеру расейскай палітыкі. Гэтыя моманты могуць быць істотнымі й для нас – беларусаў-літвінаў. З гэтай нагоды мы вырашылі часова перапыніць абраны ў рэдакцыі кірунак дзейнасьці, каб зафіксаваць сьвежыя факты на старонках нашага сайта. Пачнем з “Пасхі”, бо яна адзначалася раней.
Цікавую інфармацыю што да гэтага сьвята нядаўна абнародаваў вядомы многім, і даўно, Аляксандр Няўзораў (гл. фота ў пачатку матэрыяла). У адным са сваіх рэгулярных выступаў у сеціве ён зьвярнуў увагу на адзін істотны нюанс адзначэньня найвялікшага хрысьціянскага сьвята Ўваскрэшаньня Хрыстовага (у беларускай хрысьціянскай традыі – Вялікадня), а менавіта на тое, што па нейкай невядомай прычыне яно найчасьцей у расейскай і заходняй хрысьціянскай традыцыі чамусьці завецца “Пасхай”.
Вось тут – http://www.youtube.com/watch?v=lK5ZiMG95bA – можна паглядзець, як ён фармулюе адпаведнае пытаньне і як на яго адказвае. Ніжэй мы падаéм тэкставую форму яго выступу, больш зручную для далейшага аналізу.
А.Няўзораў:
“Увогуле, гэты эксьперымент цікавы, нескаладаны і даступны абсалютна кожнаму.
Дастаткова запытацца любога праваслаўнага верніка, чаму іх галоўнае сьвята завецца Пасхай. Што гэтае слова на самай справе азначае і адкуль яно ўзялося? І чаму гэта сьвята завецца Пасхай так упарта, хаця ў яго ёсьць і паралельны тэрмін [на справе, адэкватны сутнасьці гэтага хрысьціянскага сьвята. – Рэд.] – Уваскрэшаньне.
У адказ на гэтае пытаньне найбольш частым адказам, як паказвае статыстыка, зьяўляецца пакрыўджанае маўчаньне, альбо абвінавачваньне ў багахульстве. Праўда, сустракаюцца і жыцьцярадасныя праваслаўныя, якія ўпэўнена і цьвёрда заяўляюць, што сьвята называецца Пасхай у гонар таго кандытэрскага вырабу, які ім у гэтыя дні дазваляюць есьці папы́ [гаворка пра сьпецыяльны пасхальны куліч і фарбаваныя яйкі, напэўна, маючыя істотнае, можа быць, нават таемнае, сімбалічнае значэньне . – Рэд.].
Што да саміх папоў, то на пытаньне, чаму сьвята Ўваскрэшаньня завецца Пасхай, яны пачынаюць дзіўным чынам ундуляваць – усяляк выкручвацца, “завадзіць рака за камень”, расказваць пра зыход габрэяў зь Егіпта ды іншыя казкі, хаця на самай справе ўсё нашмат цікавей.
Сапраўднае, аўтэнтычнае гучаньне гэтага сьвята – Пейсах. У яго ёсьць яшчэ й іншае імя – калі не памыляюся, гэта Хат Амацот. Гэта старажытнае габрэйскае сьвята, усталяванае ў гонар таго, што старажытнагабрэйскі бог, помсьцячы егіпцянам за нейкія бытавыя нязручнасьці, якія яны рабілі габрэям, перабіў, зьмярцьвіў, зьнішчыў усіх немаўлят-першанцаў [так са слоў Няўзорава. – Рэд.] у зямлі Егіпецкай. Габрэйскія ж дзеці ў тую ноч, калі адбываліся масывыя забойства немаўлят, засталіся жывымі па той простай прычыне, што габрэі намазалі крывёй баранаў свае дзьверы. І ангел [ангел-забойца – пасланьнік габрэйскага бога. – Рэд.], які абыходзіў дамы, прынюхваўся да дзьвярэй і разумеў, што яму сюды заходзіць ня трэба, а трэба ісьці далей.
Гэтую хітрасьць з крывёй барана падказаў габрэям іх бог [Яхвэ-Егова].
Пейсах-Пасха [па-габрэйску. – Рэд.] літаральна азначае – той, хто прайшоў міма…
У карэктнасьці майго тлумачэньня вельмі лёгка пераканацца. Для гэтага дастаткова ўзяць галоўную кнігу хрысьціян – Біблію, адчыніць яе, калі не памыляюся, 12-ю главу кнігі “Зыход” і прачытаць, пачынаючы з 22-26-га верша.
Сэнс такі: “У поўнач Гасподзь паразіў [зьмярцьвіў. – Рэд.] усіх першанцаў у зямлі Егіпецкай, ад першанца фараона да першанца вязьня, які быў у вязьніцы. Устаў фараон уначы сам, і ўсе рабы яго, і ўвесь Егіпет. І зрабіўся вялікі енк егіпецкі, бо не было дома, дзе б не было маленькага мерцьвяка…”.
Гэтак заўсёды ў хрысьціянстве – суцэльнае чалавекалюбства.
Сувязь гэтай падзеі [генацыднай. – Рэд.] і галоўнага хрысьціянскага сьвята тэалагічна таксама дакладна ўсталявана. Тут і ахвярная крывя, і трыюмф габрэяў, й іншыя пытаньні.
Царкоўнікі неяк саромяцца гэтага факта і пазьбягаюць размоў на гэтую тэму з той жа настойлівасьцю і акуратнасьцю, зь якой яны пазьбягаюць пытаньняў што да абрэзваньня Ісуса Хрыста [якое мы сьвяткуем у ноч з 31 сьнежня на 1 студзеня пад выглядам сьвята Новага Году! – Рэд]. Хаця, здавалася б, якія могуць быць таямніцы й недамоўленасьці паміж сваімі людзьмі. Дзіўная сарамлівасьць… Бо, як вядома, у падмурку праваслаўнай культуры ляжаць сьвятыя (найважныя, асноватворныя) кнігі габрэйскага фальклёру – непасрэдна Тора і Цігілім.
Тора – гэта пяцікніжжа Маісея – найважная частка Бібліі, у якой апавядаецца пра стварэньне Сьвету, а Цігілім – гэта габрэйскі псалтыр, які шмат у чым зьяўляецца асновай праваслаўнага рускага нацыянальнага сьветагляду…
Самае страшнае, што можа быць у выніку гэтай лекцыі [сьмяецца], гэта тое, што РПЦ [МП] выдасьць мне які-небудзь ордэн за катэхізацыю сваіх жа вернікаў. Нічога, перажывем. Думаю, што дзе-небудзь месца для гэтага ордэна я знайду.
Такое вось цікавае паходжаньне рускага народнага праваслаўнага сьвята [Пасха]. Дзясяткі тысячаў людзей [на справе, дзясяткі мільёнаў. – Рэд.] выкарыстоўваюць гэты тэрмін, цалкам не задумваючыся над ім, ня ведаючы, што ён азначае масавае зьнішчэньне дзяцей [негабрэйскіх, гойскіх. – Рэд.] і вялікую радасьць у сувязі з гэтым”.
(канец цытаваньня Няўзорава).
–
У час, калі развальвалася таталітарна-камуна-крывавая імперыя з абрэвіатурай СССР (а гэта было, нагадаем, на мяжы канца 1980-х – пачатку 1990-х), Аляксандр Няўзораў – ўнук мацёрага НКВДшніка, які зрабіў сваю кар’еру ў 1940-50-я ў асноўным на лапа́ньні “літовскіх націоналістов” – быў адным зь яскравейшых прадстаўнікоў тых колаў, якія спрабавалі распад СССР спыніць [гл. http://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9D%D0%B5%D0%B2%D0%B7%D0%BE%D1%80%D0%BE%D0%B2,_%D0%90%D0%BB%D0%B5%D0%BA%D1%81%D0%B0%D0%BD%D0%B4%D1%80_%D0%93%D0%BB%D0%B5%D0%B1%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%87]. Самы характэрны вобраз таго часу, зьвязаны з тэмай – гэта Няўзораў з калашом за спіной з вышыні башні Вільнюскага тэлецэнтра робіць рэпартаж пра “літоўцаў-нацыяналістаў, якія – во злыдні – хочуць незалежнасьці…” (нагадаем, у 1991 годзе Няўзораў зьняў фільм «Нашы» аб студзеньскіх падзеях таго году ў Вільнюсе, які быў паказаны па Першым канале тагачаснага Цэнтральнага тэлебачаньня. Фільм гераізаваў байцоў Вільнюскага АМАПу, якія былі за захаваньне СССР, у той час як Літва абвясьціла аб сваёй незалежнасьці).
Але прайшлі два дзесяцігоддзі, і Няўзораў, які, здаецца, не прапусьціў ніводнай гарачай кропкі, дзе адбывалася барацьба за захаваньне чарговай “пядзі расейскай імперыі”, піша артыкул (люты 2013 г.) пад красамоўнай назвай… “Зьвярыны ашчэр патрыятызму” (http://via-midgard.info/index.php?newsid=28950).
У ім, у характэрным для сябе стылі, ён тлумачыць, што жаданьне Крамля “пазабаўляцца” са “скрэпай патрыятызму” ня мае ніякай персьпектывы. Гэта абумоўлена тым, што патрыятызм павінен ў сваю чаргу на нечым грунтавацца. Але ён ня можа грунтавацца на расейскай гісторыі, таму што там адныя толькі фальсіфікацыі й падман [а таксама вечна крывавае змаганьне ды яшчэ за злачынныя мэты. – Рэд.]. Расейскі патрыятызм ня можа абаперціся на расейскую літаратуру, таму што яна часта сама фармавалася на фоне крывадушша, а таксама з-за таго, што яе сэнсы зусім нецікавая сёньняшняй моладзі. Расейскі патрыятызм ня можа грунтавацца і на праваслаўі, таму што гэты падыход хутчэй адсылае нас, па словах Няўзорава, “да вядомай казкі пра Бураціна і поле ў Краіне Дурняў”.
[Ад сябе дададзім, што цяперашні расейскі патрыятызм абапіраецца на мапу Расеі, а таксама на надакучлівае піяраньне яе неіснуючай “велічы”. Сапраўды, надзвычай хісткі падмурак… – Рэд.]
Яшчэ больш выразнае разьвіцьцё ўласнага ськепсісу што да патрыятычна-імперскіх памкненьняў Крамля спадар Аляксандр прадэманстраваў у адной зь перадач “Дажджу” вядомай расейскай разбэшчвальніцы Ксені Сабчак (http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=vTPv9JXUti8#). У гэтай перадачы-інтэрвю (гл. фота) Няўзораў сярод іншага заявіў (гл. інтэрвал 15:00 – 18:30):
“… [Пражываючы жыцьцё,] мы пазнаем цану сваім перакананьням ды ілюзіям.
Штурму Грознага і ўсяго таго, што я там пабачыў і перажыў, мне хапіла на тое, каб назаўсёды разьвітацца зь любымі ўяўленьнямі ды ідэямі аб “цудоўнасьці імперыі”, аб “велічы” ўласнай гэтак званай радзімы. Гэтыя адчуваньні й уражаньні па-чартоўску моцная рэч, якая прымушае пераглядаць усё.
… Прыгажосьць імперыі для мяне больш не зьяўляецца каштоўнасьцю па той прычыне, што калі мы даведваемся, чым за яе даводзіцца расплачвацца, і калі мы бачым, што самыя заўзятыя і лютыя яе прапаведнікі самі ніколі не плацяць [за яе “веліч”], а плацяць нагамі, рукамі, мазгамі, чэрапамі, гнілымі трупамі нейкіх хлопчыкаў [тады нашы погляды зьмяняюцца]…
… Сёньняшняга мяне геапалітычныя праблемы больш не цікаваць увогуле.
… Распад савейцкай імперыі – гэта рэальнасьць, пярэчыць якой – вар’яцтва.
… Чаму мне сьмешныя размовы пра рускі патрыятызм? Калі мне пра яго пачынаюць апавядаць людзі, якія па сваёй культурнай нацыянальнасьці савецкія, якія ніколі не жылі ні ў якой гістарычнай Расеі, якія ня нюхалі паветра 16-га ці нават 19-га стагоддзя, [калі мне пра рускі патрыятызм] кажуць людзі, выхаваныя савецкай краінай, савецкія да апошняй сваёй малекулы [мне становіцца сьмешна].
Былі лёсы маіх уласных герояў, якія я мог назіраць. Было фантастычнае зьнявечваньне патрыятычнай ідэі, якое мы назіралі – калі бліскучы патрыятызм некалькіх маладых хлопцаў ператварыўся ў агідліва спатнелую, тупую бюракратычную іглу, на якую насаджваюць чарговую колькасьць хлопчыкаў і дзяўчынак.
Што такое патрыятызм, калі разабрацца? Гэта вельмі танны ідэалагічны наркотык, пад узьдзеяньнем якога людзі бясплатна робяць вельмі дарагія [рэчы]”.
(канец цытаваньня абранага фрагмента).
=
Давайце падвядзем вынікі.
Па-першае, некалі заўзяты служка савецкай імперыі (Няўзораў), які па характары ёсьць чалавекам абсалютна цынічным, здольным на выкарыстаньне любых сродкаў пад час вядзеньня вайны са сваімі ворагамі (але пры гэтым чалавекам не бяз розуму), з досьведам, назапашаным за час жыцьця апошніх 20 гадоў, ператварыўся ў перакананага крытыка расейскага патрыятызму і расейскага імперыялізму.
Больш за тое, гэты чалавек вырашыў пачаць выкарчоўваць юдэйскія карані з расейскага праваслаўя. Пагадзіцеся, тлумачэньне, што кожны, хто сьвяткуе “Пасху”, сьвяткуе ні што іншае, як забойства габрэйскім богам Яхвэ першанцаў (а ня толькі немаўлят!) усіх гояў (а г.зн. усіх хрысьціян, практычна ўсіх нас!) – дорага каштуе (дарэчы, як тут не нагадаць, што ў беларускамоўнай хрысьціянскай традыцыі ёсьць Вялікдзень – сьвята ўваскрэшаньня; вось яна – чарговая перавага беларускай мовы!).
Такім чынам, Няўзораў зьяўляецца прыкладам таго чалавека, які здольны аналізаваць рэчаіснасьць (у т.л. уласныя сьветаглядныя дэфекты) і вучыцца – карацей, расьці.
Хаця, вядома, ставіцца да яго трэба зь вялікай асьцярожнасьцю. Хто ведае, што яшчэ можа быць у ягонай галаве…
Другое.
На фоне адзначэньня Новага Году, якое па часе адпавядвае абрэзваньню Хрыста, сьвятаў 23 лютага і 8 сакавіка, якія дзіўным чынам супадаюць па часе з габрэйскім сьвятам Пурым (памятаеце пра вушы Амана?), сьвята “Пасхі” (а не Вялікадня ці Ўваскрэшаньня), зьяўляецца найбольш цынічна-прыніжальнай сіянісцкай тэрміналагічнай сімволікай, укаранёнай у нашу славянскую традыцыю. Бо пад час “Пасхі” мы, як высьветлілася, сьвяткуем… забойства нашых дзяцей!
Такое рабіць і такое прабачаць нельга.
Заклікаем ня толькі ўлічваць адзначанае, а і тое-сёе зьмяніць у сваіх паводзінах, учынках. Паралельна варта прызадумацца, наколькі ўсё ж глыбока сіянізм апавіў нас…
–
Усяго лепшага, сябры.
Наконт патрыятызму: асабіста для мяне патрыятызм – гэта абарона сваіх інтарэсаў. Сваі і нацыянальныя інтарэсы ўсяго народа вельмі і вельмі супадаюць. Немагчыма абараніць свае інтарэсы, не абараняючы нацыянальныя інтарэсы. Самае галоўнае не быць рабамі. Рабства – самы жахлівы стан чалавека. Якімі шляхамі накідваецца ярмо рабства на чалавека і грамадства?
1. Захоп тэрыторыі: зямлі, недраў, лясоў і г.д.
2. Знішчэнне насельніцтва на тэрыторыі (генацыд, этнацыд, замена нацыянальных кадраў на чужынцаў ва ўсіх установах, атручванне насельніцтва, заражэнне хваробамі і г.д.).
3. Захоп маёмасці (фінансы, прадпрыемствы і г.д.).
4. Захоп інфармацыйна-культурніцкай прасторы.
5. Захоп палітычнай улады.
6. Кіраванне сведамасццю чалавека праз ідэалогію.
7. Замена суб’екта міжнароднай палітыкі на аб’ект (чыюсці сферу уплыва).
Сёння свет падзелены на дзве паловы: 1. Тыя хто кіруе светам; 2. Рабы. Мы з вамі рабы і прыбытак ад нашай працы пераходзіць у рукі тых, хто кіруе светам. Чым больш мы працуем, тым мацней яны становяцца. Патрыятызм – гэта абарона сваіх жа інтарэсаў. Ну, а калі вы абараняеце інтарэсы тых хто вамі кіруе, то вы проста, выбачайце калі ласка, дурак.
Як толькі я ўзялася за этнагенэз беларусаў-ліцьвінаў, то адразу і вылезла дэградацыя еўрапейскага насельніцтва. Дэградацыя еўрапейскага насельніцтва, у тым ліку і беларусаў-ліцьвінаў, пачалася з прыняцця хрысціянства. Гэта хрысціянства згубіла вялічайшую культуру індаеўрапейцаў і гэта хрысціянства прывяло да парабашчэння ўсяго свету. Беларусы-ліцьвіны ніколі не былі хрысціянамі: спачатку яны былі язычнікамі, а сёння яны атэісты. Гульня ў хрысціян – гэта толькі крыўлянне на публіку.
Нашы людзі ніколі не святкавалі Пасху, яны святкавалі Вялікдзень. Ўсе абрады, рытуалы выконваюцца язычніцкія, толькі не у святым гаі каля сакральных камянёў і крыніц, а каля царквы. Хрысціянства нічога не дала чалавецтву, акрамя шэрагу кананізаваных святых ды усведамлення таго што мы гоі, а габрэі – “народ выбраны богам”.
Язычніцтва для нас – гэта ўсё. Яно стварыла цывілізацыю, бо стварыла індаеўрапейцаў. І уявіце сабе хаця б на хвіліначку, што тыя хто стварыў цывілізацыю, даў свету тысячы вынаходнікаў, навукоўцаў ва ўсіх сфераў жыццядзейнасці чалавека , сёння рабы, адным словам гоі, якія падлежаць знішчэнню.
Тое што хрысьціянская вера хлуслівая можна дадаць і такі прыклад.
У 13-м стагодзьдзі, тысячы крыжаносцаў з усей Эўропы, рушылі на Сярэдні Усход, як бы мовіць абараніць труну гасподню.
Пад гэтай эгідай былі зьнішчана не адна тысяча арабаў (самірыцян)
Яны забівалі і зьнішчалі усё жывое і іх благаславілі на гэтыя “подзьвігі”, хрысьціянскія папы.
І што цікава, і З.Пазьняк, і П. Севярынец, ухваляюць і шануюць “тыясячагодзе панаваньня хрысьціянства” у Беларусі
Гэта Яўген Мурашка хлуслівы
Шаноўныя, вы блытаеце жывую веру у Хрыста (персанальнае памеркаваньне з Хрыстом) і тую рэлігію, якая называецца хрысціянствам. Нідзе ў Бібліі не згадана слова “хрысціянства”. Гэта першае. Другое. Якраз жа эліта габрэяў (у час Хрыста гэта фарысеі і садукеі, а сёння сяіністы) і забілі Хрыста. Так што ня трэба выводзіць веру ў Хрыста з таго, што быццам бы габрэі вынайшлі Хрыста каб задурыць гояў. Гэта цалком недарэчнае сьцверджаньне. Яны да сяньня не прызнаюць Хрыста і робяць усё мажлівае каб высмяяць гэта імя. Усё што цяпер робіцца ў ЗША і Эўропе арганізуецца сіяністамі і першае што яны зрабілі (і працягваюць рабіць ўсюды), гэта выціснулі з жыцьця нават згадку пра Хрыста. А Вы ўсё пра язычніцтва і паганства, ну то тады вашыя зацікаўленьні супадаюць з сіяністамі. Чаму? Бо тым і другім, Хрыстом ня пратрэбны. Падумайце, калі ласка. І дарэчы, працытайце хоць раз Новы Запавет, асабліва тое, што напісана апосталам Паўлам. І вы ўбачыце, што найбольш шчыра прынялі Добрую Вестку якраз паганцы, бо яны ня былі пад законам (старым запаветам). І сьвяткуюць людзі не пасху, а Ўваскрошаньне Хрыста як прыклад таго, што і мы ўскрэснем, а не згніем назаўжды. Інакш, ужо будзе ўсё адно, хто ты, паганец, сіяніст ці хрысціянін. І ўсё чыста ня мае някага сэнсу. І дарэчы, чалавек які прымае Хрыста ў сваё жыцьцё, уваскрасае духам ужо цяпер і гэта найгалоўнейшае. Бо мёртвы чалавек ня целам, а духам. І Хрыстос уваскрос, каб уваскрэсіць наш дух найперш. А называцца мы можам як нам хочацца, хрысціянамі, мармонамі, мусульманамі, ці яшчэ як (усё будзе чалавекам створанае з дапамогай д’ябла), але калі Хрыстос не у тваім сэрцы і жыцьці, то твая назва ня мае ніякага значаньня. Ну у той заезджаны прыклад пра крыжаносцаў яшчэ раз падкрэслівае, што ня мелі тыя крыжыносцы Хрыста ў сэрцы і адпаведна яны ня маюць ніякага дачыненьня да людзей Веры (веры ў Хрыста). І не забывайце, д’ябл яшчэ ня зьнішчаны, я яго заданьне зблытаць псеўдахрысціянствам і ішшымі рэлігіямі, каб толькі людзі ня мелі ў сабе Жыцьцё, то бок Хрыста. Ну а на Судзе Хрыстос скажа ўсім тым што называлі сябе “хрысціянамі” “адыдзіце ад мяне, Я ніколі ня знаў вас”.
Паважаны Andryk.
1) Гаворка ў гэтым артыкуле пра тое, што ў цяперашняй Беларусі ў сувязі са сьвяткаваньне Вялікадня на кожным кроку людзі кажуць “Пасха” (пра Расею ў гэтым сэнсе нават няма чаго казаць). І тут высьвятляецца, што гэта зноў чарговая юдэйска-сіянісцкая пастка, закінутая славянскім народам праз хрысьціянства і з дапамогай расейскай (імперскай) мовы. Бо на самай справе людзі, гаворачы так, на таемную радасьць сіянюгам несьвядома сьвяткуюць ЗАБОЙСТВА СВАІХ ПЕРШАНЦАЎ… А гэта, прабачце, чысьцейшай вады сатанізм. Зь ім павінны нешта рабіць самі хрысьціяне.
(Тым часам – пакуль хрысьцяне ўсім задаволеныя сьпяць – нас пра гэта інфармуе цынік, масон, атэіст Няўзораў).
2) У адпаведнасьці з рэалістычным сьветаглядам, сфармуляваным на гэтым сайце, чалавек працягвае жыць пасьля сьмерці ў выглядзе ўсяго таго добрага, станоўчага, канструктыўнага, прагрэсіўнага, сьветлага, прыстоўнага, сумленнага, прыгожага, справядлівага, праўдзівага, чыстага, сьвежага, і да т.п., што ён стварыў за сваё жыцьцё.
Скажыце, што скажа Хрыстос на Судзе чалавеку, які ўвесь час у сваім грамадскім жыцьці кіраваўмся такімі арыентырамі?
Паважыны Andryk, тут не ідзе размова пра Ісуса Хрыста, тут ідзе размова пра ідэалогію. Гэта вельмі цяжкае пытанне, ўсё вельмі заблытанае.
Напрыклад, мой пакойны дзед не прызнаваў Ісуса Хрыста. Ён прызнаваў Каляду.
Я, напрыклад, думала што уваскрэс толькі Ісус Хрыстос, але аказалася што і Лазар уваскрэс і яшчэ шэраг святых. Тады я нічога не разумею.
Яшчэ ёсць вельмі цікавае меркаванне пра Уваскрэшэнне. 21-22 снежня адбываецца зімняе сонцастаянне, з-за таго што сонца ў гэты прамежак часу знаходзіцца на адной адлегласці ад зямлі на працягу некалькіх сутак. І толькі 25 снежня зямля пачынае аддаляцца ад сонца. Нашы далёкія продкі лічылі, што сонца памірае (а сонца было для іх богам), а потым уваскрасае і дзень пачынае павялічвацца. 25 снежня адзначаецца прысвятак Карачун. Карачун па вераванням беларусаў міфалагічная істота смерці. “Карачун прыйшоў”, “Карачуун яго скандрычыў” – так кажуць беларусы.
Аўтары “Этымалагічнага слоўніка славянскіх моваў”, лічаць, што ўсе значэнні слова ўкладваюцца ў лагічны эвалюцыйны ланцужок: “той, хто крочыць” – “смерць, адыход” – “пераход сонца” і ўзыходзяць да адзінага *korciti “крочыць”. Згодна з іншай версіяй, вытокі наймення Карачуна – у індаеўрапейскай аснове *(s)ker – , *(s)kor – “рэзаць”, рэфлексамі якой выступаюць лексемы кшталту чурка, чур, для якіх гэтаксама актуальная тэма смерці. Р. М. Казлова названыя значэнні слова К. аб’ядноўвае агульнай для іх прыкметнай “крывізны”, параўн. генетычна роднасныя лексемы – акачурыцца, скучарыжыцца, а таксама скруціцца – “памерці”; напрошваецца і зварот да архаічнага абраду скурчанага пахавання. Цікавыя ў гэтым плане казачныя персанажы тыпу карга, баба Каргота.
Такім чынам, сонца памірае і уваскрасае. Потым мы пачынаем святкаваць шэраг святаў прысвечаных сонцу: Каляды (фактычна нараджэнне сонца, бо дзень павячваецца), Вялікдзень (бо дзень большы за ноч, г.зн. сонца перамагло ноч), Купалле (летняе сонцастаянне, самы вялікі дзень, пасля якога дзень змяншаецца.
Наша мова і наша беларуская культура зафіксавалі бога-сонца, але не Ісуса Хрыста. Тады адкуль узяўся Ісус Хрыстос? Людзі пакланяліся сонцу не менш дзесятка тысячагоддзяў, пры тым па ўсёй зямлі, а вось Ісусу Хрысту толькі два тысячагоддзі і не ўсюды.
Сіяністы ніколі не прызнаюць ні Ісуса Хрыста, ні хрысціянства, бо гэта рэлігія для гояў, для пакорнасці, авечай паслухмянасці. Сіяністы прызнаюць толькі Тору, бо Тора не вучыць пакорнасці, а вучыць быць моцным, вучыць праз што кіраваць светам.
У Бібліі ёсць дзве найважнейшыя ідэі, а да ўсяго іншага ў ёй можна ставіцца па-рознаму.
1. Законы маралі (10 Запаветаў), якія можна тлумачыць больш сучасна, а не літаральна.
2. Асоба Ісуса Хрыста, які, у тагачасным рабскім Сьвеце, выступіў супраць улады. Называў уладу крывадушнікамі, арганізаваў незарэгістраваную арганізацыю (апосталаў), праводзіў несанкцыянаваныя мітынгі і шэсьця. Яго можна лічыць змагаром за правы чалавека.
Не буду пісаць свой каментар, таму што у меня пачаліся праблемы з іх адпраўкай на сайт.
Сяргей, адразу узнаю ў табе пратэстанта, які ў релігіі бычыць толькі 10 Запаведей і Хрыста як палітыка.А што азначае гэта CAPTCHA Code? Што з ёй рабіць?
Рэдакцыі: “Скажыце, што скажа Хрыстос на Судзе чалавеку, які ўвесь час у сваім грамадскім жыцьці кіраваўмся такімі арыентырамі?” Гэтыя арыентыры могуць мець сэнс толькі тады, калі мы вызнаем Хрыста. Гэта значыць, чалавек мусіць зразумець, што ён духоўна мёртвы (мы нараджаемся такімі) і і прыняць Хрыста, які дае Жыцьцё. Інакш, калі мы не “у Хрысце і Ён не у нас” і нават калі мы ў нечым маем перавагу перад іншымі, але ў нечым іншым грашым, то мы знаходзімся пад асуджэньнем (пад законам). Чалавек, які пад абаронай Хрыста, на Суд не прыходзіць. Мы ня можам выслужыць нешта ў Бога, бо ня здольныя рабіць гэта па вызначэньню. І зразумейце,што на Судзе будзе толькі адно пытаньне “што ты чалавек зрабіў з Ісусам Хрыстом?”. Усе астатнія грахі выбачыныя 2000 гадоў назад праз смерць Ісуса Хрыста, застаўся толькі адзін грэх – не прыняцьце таго, што зрабіў Хрыстос.
Галіне Арцёменка.
Спадарыня Галіна, Вы пішаце што “Наша мова і наша беларуская культура зафіксавалі бога-сонца, але не Ісуса Хрыста. Тады адкуль узяўся Ісус Хрыстос? Людзі пакланяліся сонцу не менш дзесятка тысячагоддзяў, пры тым па ўсёй зямлі, а вось Ісусу Хрысту толькі два тысячагоддзі і не ўсюды”. Гэта проста факт, што Хрыстос быў на зямлі 2000 гадаў назад і зразумела, што народ не зафіксаваў ніякіх успамінаў да факту зьяўленьня Хрыста. Ня бачу няікіх супярэчнасьцяў ў гэтым. І мне не зразумела, як адзін з створанных Жывым Богам аб’ектаў – Сонца, можа быць богам. Гэта толькі ж матэрыя, і яна застаецца матэрыяй, як бы людзі не ўсхвалялі яе10 тыссяч гадоў. Ці не шмат якіх яшчэ іншых багоў настваралі сабе людзі і ствараюць да гэтага часу.
Яшчэ: “Сіяністы ніколі не прызнаюць ні Ісуса Хрыста, ні хрысціянства, бо гэта рэлігія для гояў, для пакорнасці, авечай паслухмянасці”.
Сіяністы і іншыя забівалі і пераследавалі вернікаў у Ісуса Хрыста празь усю гісторыю чалавецтва ад часоў Хрыста і яны працягваюць гэта рабіць (у Эгіпце як скінулі Мубарака хрысціян пераследуюць і забіваюць), у Сірыі цяпер, апазіцыя пераследуе і забівае рысціян). І усе гэтыя так званыя веснавыя рэвалюцыі былі прафінансаваны габрэямі. Ад самага пачатку яны рабілі ўсё мажлівае, каб схаваць навіну пра Хрыста, яны заклікалі рымлян зьніштожыць усялякія успаміны пра Хрыста у першыя ж гады пасьля адыходу Хрыста. Яшчэ раз прашу, калі ласку пачытайце Эвангельлі, дарэчы ў цудоўным перакладзе Янкі Станкевіча. Чаму ж яны змагаюцца тады, калі гэта “рэлігія” для гояў. Так, рэлігія ў выглядзе розных хрысціянскі канфэсіяў можа іх і задавальняе, вось толькі Хрыстос ім не патрэбны. І яшчэ раз падкрэсліваю, рэлігія гэта тое, што дае д’ябл чалавеку замест жывой веры ў Бога, якая можа быць толькі праз Ісуса Хрыста. Хрыстос сказаў “Я ёсьць Шлях, Праўда, і Жыцьцё”. Няма больш някага шляху да Бога, ні праз іудаізм, ні пратэнстантызм, ні праваслаўе, ні сонца ці яшчэ праз што. Дзякую.
Паважыны Andryk,
вы пішаце, што арыентыры Праўды, Справядлівасьці, Стварэньня, Дабра і т.п., “могуць мець сэнс толькі тады, калі мы вызнаем Хрыста”.
Ці не маглі б вы сказаць, адкуль вы гэта ведаеце? Хто (ці што) вас у гэтым пераканаў (як усё адбылося), каб вы лічылі гэтае палажэньне прынцыповай пазіцыяй свайго сьветагляду?
Што да меня, то я пры тлумачэнні релігій арыентуюся на сучасных філосафаў Батая і Маффесолі. Не буду мовай прафана нават імкнуцца тут ізложіць іхніе думкі. Калі зусім коратка, то па Батаю релігіознасць сільна у тых хто адчувае сільную сувязь челавека з Целым, з Прыродай. Таму яна была сільна ў паганстве. Цяпер жа челавек губляе сувязь з Прыродай, асабліва ў апошніе 10-20 гадоў (няма ужо дзяцей якія б гулялі ва дварах, усе сідзяць за інтернетам), і толькі балезні і смерць яшчэ звязываюць челавека з Прыродай. Маффесолі, наогул бычыць сэнс релігій каб аб’ядновываць аднадумцаў ў самым шырокім сэнсе слова аднадумец. Я калісьці друкаваў артыкул на гэтым сайце, што нац. звычаі больш укаранены ў челавеке чым релігія, таму што нацыянальные звычаі вызначаюцца, прыродным асяродзем, кліматам, краявідамі месца где жыве челавек. Я спрабаваў нацыяналізм паставіць вышей за релігію. Думаю да меня гэта рабілі шмат шмат нацыяналістаў усіх часоў і колероў. Але цяпер такой пераізбытак інфармацыі што можна адно і тое ж паўтараць як вынаходніцтва, галоўнае сказаць ў патрэбны час і ў патрэбным мейсцы.
Ўлез павумнічаць і атрымалася так, што даў зусім скажённае уяўленне пра тлумачэнне релігій Ж. Батаем (1897-1962) ( па характэрытіке Хайдэгера, ён саміый светлы ум Францыі). У яго акцент робіцца не на страхе перад сіламі Прыроды што было даўно вядома, напрыклад, яшчэ матэрыялістамі антычнасці – тым жа Лукрецыям. У яго акцент на тое, што сучасный челавек жыве ў коле ім жа створаных прадметаў якім намагчыма пакланяцца негледзячы на ўсю іхняю моц – напрыклад, ядернай зброе, ці касмічнаму караблю. Яго тлумачэнне ў тым што іманентную пагружёнасць ў Прыроду у жывел яна абсалютная) челавек хоча апісаць як прадмет ім створаный. Гэта ніколі не удаецца і таму ўсе рацыянальные тлумачэння релігіі немагчымые. Што да Меффасолі, то ён падкрэслівае менавіта сімвалічную ролю релігій, і таму гаварыць што сутнасць яе ёсць рітуал. А рітуал гэта эстэтіка, а эстэтіку зноў жа нельга рацыянальна патлумачыць. Што да Бога як нейкай інстанцыі, то яго спачатку ў Новый час забіў Ніцше, а потым пасля яго постмодерністы як эхо Бога забілі Істіну, Реальнасць, Аб’ктыўнасць, Дух, Навуковасць. Засталіся толькі адны Сімвалы, Знакі, Коды да яшчэ можа Эстытічнае.
Нікому немагчыма забіць Бога (нават Ніцшэ). Бо Бог – гэта ўласьцівасьць Сьвету, якая можа быць зьнішчана толькі разам зь Ім (хацеў бы я паглядзець на таго “мудраца”, які паставіць за мэту забіць Сьвет, дробнюсенькай часткай якога ён зьяўляецца…).
Дый увогуле, Спадар Літварус, ці варта настолькі сур’ёзна ўспрымаць большасьць філасофскіх канцэпцый. У абсалютнай большасьці гэта ўсяго толькі псеўдаінтэлектуальны выпендрож, які ня мае ніякага дачыненьня да рэчаіснасьці й вартасьць якога часта ня большая за вартасьць трызьненьня псіхічна хворага чалавека. Мэта тых, хто піярыць такі выпендрож, адуважваць інтэлектуалаў ад сапраўды патрэбнага аналіза рэчаіснасьці, ад сапраўды істотных праблем арганізацыі нашага грамадскага жыцьця.
Хачу дадаць, што “псеўдаінтэлектуальны выпендрож” часта прыкрывае рэальныя бандытскія злачынства і з’яўляецца формай прамывання мазгоў.
Я не усхваляю паганства і не абражаю хрысціянства. Але і не магу быць авечкай, якой нешта ўбіваюць ў галаву. Кім бы там не быў Ісус Хрыстос, але хрысціянства – гэта ідэалогія. Ідэалогія якая вучыць бяспрэчнай паслухмянасці. Вось у Бібліі сказана, што ўсякая улада ад Бога. Атрымліваецца што Сталіна нам даў Бог, а цяпер яшчэ і Лу-ку ў нагрузку.
“1. Вось ПАСТАНОВЫ І ЗАКОНЫ, якія вы павінны імкнуцца ВЫКОНВАЦЬ у зямлі, якую Госпад, Бог бацькоў тваіх, дае табе ў валоданне, ва ўсе дні, якія вы будзеце жыць на той зямлі.
2. ЗНІШЧЫЦЕ ўсе мясціны, дзе народы, якімі вы АВАЛОДАЕЦЕ, служылі багам сваім, на высокіх горах, і на пагорках, і пад усякім галінастым дрэвам.
3. І РАЗБУРЫЦЕ ахвярнікі іхнія, і ПАЛАМАЙЦЕ слупы іхнія, і СПАЛІЦЕ агнём гаі іхнія, і ПАБЕЙЦЕ балваноў – багоў іхніх, і ВЫНІШЧЫЦЕ імя іхняе ў месцы тым”
28. СЛУХАЙ І ВЫКОНВАЙ усе словы гэтыя, якія наказваю табе, каб
добра было табе і дзецям тваім пасля цябе ў стагоддзях, калі будзеш рабіць ДОБРАЕ І ЗАЎГОДНАЕ ПРАД ВАЧАМІ ГОСПАДА, БОГА ТВАЙГО.
29. Калі Госпад, Бог твой, ВЫНІШЧЫЦЬ АД АСОБЫ ТВАЁЙ НАРОДЫ, да каторых ты ідзеш, каб узяць іх у валоданне, і ты, узяўшы іх, паселішся ў зямлі іх;
32 Усё, што я наказваю вам, ІМКНІЦЕСЯ ВЫКАНАЦЬ; не дадавай да таму і не змяншай ад таго. ” (Біблія, 5 закон Майсея, Другі закон, 12, 2-3, 28, 29, 32).
Гэта ўзята з Бібліі і гэта ёсць чысцейшай вады прапаганда генацыда і этнацыда. А цяпер успомніце крыжовыя паходы пад хрысціянскімі сімваламі і спаленне ерацікоў на вогнішчах. І яшчэ падумайце адкуль выплылі чырвоны тэрор, галадаморы, ГУЛАГі і чаму сёння венчаюць аднаполыя шлюбы ў царквах. Ўсё гэта аб’ядноўвае ідэалогія – знішчэнне людзей.( ЗНІШЧЫЦЕ, АВАЛОДАЕЦЕ, РАЗБУРЫЦЕ, ПАЛАМАЙЦЕ, СПАЛІЦЕ, ПАБЕЙЦЕ, Бог твой ВЫНІШЧЫЦЬ АД АСОБЫ ТВАЁЙ НАРОДЫ – ДОБРАЕ І ЗАЎГОДНАЕ ПРАД ВАЧАМІ ГОСПАДА, БОГА ТВАЙГО…)
Скажыце вам патрэбны такі Бог?
А цяпер пра язычніцтва: нашы прозвішчы – Воўк, Мядзведзь, Бусел, Барсук, Бабёр, Мурашка, Бык, Буйвал, Дзік, Бугай, Тур, Кабан, Баран, Козел, Кот, Лось, Заяц, Цяліца, Лісіца, Сініца, Кабец, Арол, Сокал, Певень, Дрозд, Верабей, Варона, Сарока, Зязюля, Салавей, Журавель, Цапля, Удод, Снягір, Гіль, Селезень, Гусак, Качур, Матыль, Камар, Жук, Гром, Сякерка, Шыла, Каляда, Здор, Повад, Грыб, Каліна, Дуб, Дудар, Каваль, Ганчар, Бондар, Ліпа і г.д. – татэмна-фетышныя і узніклі яны ад першай рэлігіі на зямля (татэмізма).
Язычнікі па агульнапрынятаму тлумачэнню пакланяліся прыродзе, у першую чаргу, сонцу. Калі адкінуць хрысціянскі светапогляд, то сонца можна лічыць богам, бо не будзе сонца, не будзе і жыцця. У нейкім сэнсе прырода і ёсць свяшчэнная катэгорыя, бо знішчым прыроду, прыродныя рэсурсы, самі ж і загінем. У дактрыну сп. Астроўскага аб абароне нацыянальных інтарэсаў уваходзіць абарона прыроды і прыродных рэсурсаў (пралічана матэматычна)
У язычніцтве міфалагізаваны ўсе лекавыя расліны, усе небяспечныя хваробы (ліхаманкі, воспа, паралічы і г.д.), псіхічныя захворванні (блуд, п’янства, разбешчанасць і г.д.), чалавечыя пачуцці (любоў, крыўда, смутак, плач і г.д.), важныя падзеі чалавека (нараджэнне, жаніцьба, смерць), род чалавека, ўсе вынаходствы і рамёства, законы грамадства. Напрыклад, кон, які нельга парушаць, бо ён дадзены богам. Паводзіны, якія выходзяць за межы кона парушаюць парадак і патрабуюць увядзенне законаў, якія ніколі не даюць парадку. Гэта ужо не ідэалогія, а разуменне света. Вось як тлумачыць язычніцтва што такое улады. Лада – багіня-гаспадыня дома, сям’і, багіня лета (час калі шмат ежы ў лесе і ў полі). Яна, як маці ўсё уладкоўвае, наводзіць парадак. Улады павінны уладкоўваць жыццё, як багіня Лада. І не трэба дурыць, што ўсякая улада ад Бога, а само слова паходзіць ад валодаць. Пачытайце функцыі багіні Лады і вам адразу стане зразумелым для чаго павінны існаваць улады.
Да ведама, беларуская мова – гэта мова багоў, у якой зафіксавана разуменне свету.
На мой погляд ўсе рэлігіі, якія узніклі пасля язычніцтва – гэта ідэалогіі. Язычніцтва ж – гэта намат большае чым ідэалогія.
Адказ Галіне Арцёменка. Як я зразумеў, Ваш светапагляд базуецца на абагаўленьні з’яваў прыроды. Пытаньне стварэньня гэтай прыроды Вы не закраналі пакуль што, то я ня ведаю Ваш паглядна гэтае пытаньне. Дазвольце мне спрошчана акрэсліць маю выходную пазыцыю. Калі мы выходзім з таго, што Сьвет мусіў быць створаны аднойчы, то мусіў быць і Аўтар гэтага працэсу. Я сыходжу з таго, што Сьвет быў створаны Богам (уласьцівасьці яго выкладзены ў Бібліі). Далей, чалавек быў створаны на падабенства Бога, але гэтае падабенства было не фізічнае, а духоўнае. Адам меў цела, душу (воля, эмоцыі, розум), і дух. Гэта значыць што першы чалавек-Адам меў адбідак Духу Божага. Потым, як мы ведаем, Адам паслухаў Д’ябла, які запэўніў яго, што калі ён не паслухае пастановы Бога, то ён не памрэ, а зробіцца сам як Бог. Вось тут і адбылася вялікая мана. Адам не памёр фізічна, але Дух Божы пакінуў яго, ён зрабіўся мёртвым. Адбылася духоўная сьмерць. Гэта значыць, што дагэтуль мы нараджаемся духоўна мертвымі. Хрыстос прыйшоў на зямлю каб выкупіць грахі (алн гэта толькі частка Божага пляну) і ўзнавіць Дух Божы з духам чалавека. Ведама, гэтыя мае выкладкі спрошчаныя і думаю ведамыя Вам. Цяпер, калі нехта 2-3-4 тысяч гадоў назад (дарэч даўнасьць таго ці іншага балвахвальства не надае яму сьвятасьці ці легетымнасьці) пакланяўся тым ці іншым багам, гэта азначае толькі тое, што духоўна мёртвы чалавек ствараў сабе багоў-рэлігіяў каб запоўніць пустое месца, якое было вызваленае Духам Божым. І яшчэ. Найгалоўнейшы вынікам граху Адама было не тое, што ён укусіў нейкі там яблык, а тое, што ён пастанавіў быць богам самому (эгацэнтрычным чалавекам). І усе створаныя рэлігіі да нашых дзён гэты толькі адбіцьце жаданьне чалаека быць богам. Бо кожны раз, калі чалавек выбіраў чарговую прыладу ці аб’ект пакланеньня, ён ў першую чаргу укладваў сваё разуменьне бога. У дадатак, гэта толькі ілюзія (самападман), што чалавек зрабіўся вольным. Яго адразу падхапіў дух д’ябла, які якраз і арганізуе ўсе гэтыя рэлігіі. І д’ябал робіць усё мажлівае, каб толькі чалавек не верыў у жывога Бога-Ісуса Хрыста і Духа Сьвятога.
Наконт Вашых цытатаў з Старога Запавету. Гэтыя цытаты алегарычна падкрэсліваюць толькі тое, што Бог ненавідзіць стварэньне д’ябла, хлуслівых багоў, бо яны толькі мертвыя стварэньні, яле якія як вобразы багоў трымаюць чалавека падуплывам д’ябла, і дух чалавека застаецца мёртвым.
Тут Вам цытата з Новага Запавету. (Рымлянам 1, 18-24).
18 Бо аб’яўляецца гнеў Божы зь неба на кажную бязбожнасьць а несправядлівасьць людзкую, што задзержуе праўду ў несправядлівасьці. 19 Бо што можна ведаць праз Бога, яўна ім, бо Бог аб’явіў ім; 20 Бо нявідомыя Ягоныя, вечная сіла Ягоная а Боства, ясна відомыя ад стварэньня сьвету пераз разгляданьня стварэньняў, так што няма ім выбачаньня. 21 Бо, пазнаўшы Бога, ня сьцілі Яго як Бога і ня дзякавалі Яму, але сталі марныя ў падумках сваіх, і зацемнена нямудрае сэрца іхнае: 22 Маючы сябе за мудрых, сталі неразумныя, 23 I адмянілі славу нязьнішчальнага Бога на абразы падобнасьці сьмяротнага чалавека а птушак а чацьвераногіх а паўзуноў.
24 Затым і выдаў іх Бог у жадах сэрцаў іхных нечысьці, зганьбіць целы свае мяжсобку. 25 Яны адмянілі праўду Божую на ману, і сьцілі, і служылі стварэньню замест Стварыцелю, дабраславёнаму на векі.
Так што адказ на Вашых багоў і багінь быў дадзены яшчэ 2000 гадоў назад.
Зразумейце, ну ня можа пакланеьне так званым багам (лік ім цьма незлічоная) ажывіць дух чалавека і даць яму ў сэрца Любоў, спачуваньне і г.д, бо ўсё гэта духоўныя ўласьцівасьці, а не ўласьцівасьці матэрыі.
Яшчэ раз наконт крыжаносцаў. Яны ня маюць няіуана дачэньня да веры ў Хрыста. ці Вы таксама лічыце, што прыкладам так званы “хрысціянін” прапаведуе Хрыста? ці можа антыхрыста?
Наконт уладаў. Вось гэтая цытата з Ліст сьв. Паўлы апостала да Рымлян ” Кажная душа будзь паддана вышшай уладзе, бо няма ўлады не ад Бога; існуючыя ж улады Богам устаноўленыя. 2 Затым, хто працівіцца ўладзе, працівіцца загадзе Божай. А праціўнікі самы сабе рассудак віны прыдбаюць”.
Рэч ў тым, што сучасны пераклад Новага Запавету з гэцкай мовы часам мае недакладнасьці, які мэтаскіравана выкарыстоўваюцца пэўнымі ўладнымі коламі. Ісус Хрыстос сказаў аддаваць цэзару цэзарава, Богава Богу. Улада гэта толькі прылада каб сачыць выкананьне закону і каб не было анархіі. Улады не з’яўляюцца агентамі Бога і не пастаўлены Богам на ўзурпацыю ўлады.
Цытата з Новага Запавету, калі д’ябал спакушаў Ісуса Хрыста “Ізноў бярэць Яго д’явал на гару надзвычайна высокую, і паказуе Яму ўсі гаспадарствы сьвету й славу іх, 9 I кажа Яму: „Усё гэта дам Табе, калі, паўшы, паклонішся імне”. 10 Тады кажа яму Ісус: „Вон, шайтане, бо напісана: ‘Спадару́ Богу свайму кланяйся й Яму адзінаму служы'”. Адсюль вынікае, што гаспадарствы падпардкаваны д’яблу.
Паважыны Andryk,
ці не маглі б вы адказаць на пытаньне, якое мы задалі вышэй?
Дополнительный фильм по теме предлагаю посмотреть здесь: http://e2-e800.livejournal.com/513914.html.
Там последовательно, спокойно многое объясняется.
Паважаная Рэдакцыя, сучаснай філасофіяй варта цікавіцца таму што яна паказвае увашто будуць верыць людзі ў бліжайшай будучыні. Таму называць яе выпендрёжам ніяк на выпадае. Напрыклад, якой вой паднімаюць цяпер супраць гомікаў, а ведзь гэтую з’яву сучасные мысліцелі прадбачылі.
На жаль вой “гомікаў”, а тым больш “грошы”, якія за імі стаяць большыя, чым у тых, хто выступае супраць перадачы ўлады “гомікам”.
Можа прысьці час, калі і вы, Літварус, ад іх завыеце.
Уся справа ў тым, што паважаныя рэдакцыя й Галіна Арцёменка даводзяць свае погляды абапіраючыся на веды – ня ўсім даступную, але вельмі карысную ўласьцівасьць чалавека. Але-ж, веды чалавека абмяжаваны, яны ня здольны змагацца з бязконцасьцю невядомага. У гэтай бязконцасьці яны нішто. Вось тут і дапамагае вера – непараўнальна большая ўласьцівасьць чалавека. Нават больш за тое – бяз веры чалавек ня здольны авалодаць ведамі, бо, для чалавека, два ў два тады чатыры, калі ў гэта паверыць, палічыць два разы па два, і пагадзіцца з назвай “чатыры”.
Вера –гэта здзяйсьненне чаканага, ўпэўненасьць у небачным. Яна дзейнічае нават там, дзе не хапае ведаў.
Калі вы ведаеце й цытуеце Біблію. Калі вы ўспрымаеце напісанае як ідэалогію. Калі ў вас няма гэтаму веры, і вы не ймкнеціся прытрымлівацца запаветаў Хрыста, тады ў вас няма магчымасьці праверыць праўдзівасьць Яго вучэньня, бо яно ляжыць у духоўнай плоскасьці й грунтуецца на Веры.
Рэлігія, ідэалогія не маюць нічога агульнага з верай у Бога, бо яны скіраваны на дасягненьне ўлады чалавека над чалавекам, а вера ў Бога скіравана на дасягненьня незалежнасьці чалавека ад чалавека.
“…бо нашае змаганьне ня супроць крыві і плоці, а супроц начальстваў, супроць уладаў, супроць сьветаўпраўцаў цемры сьвету гэтага, супроць духаў злосьці паднябесных.” ( Пасланьне да Эфэсянаў 6:12 )
Давайце разбяромся што азначае слова веды ў першапачатковым значэнні:
1.У санскрыце (гэта аснова індаеўрапейскіх моў) –
Веды – веда = ведае
ведана = веданне
ведзін = ведун
2. У міфалогіі (з розных крыніц):
вядзьмак (укр. видьмак, видьмар, видьмун; беларус. ведзьмак, ведзьмар) – персанаж усходнеславянскай дэманалогіі. Як і ведзьма. Вядзьмак можа быць прыроджаным і навучаным.
Ведзьмак – персанаж славянскай міфалогіі, які валодае вядзьмарскімі здольнасцямі. Гэтак жа вядомы як: вядзьмак, пярэварацень, чараўнік.
Найменне магчыма адбываецца ад “ведаць” – ведаць, мець пра што-небудзь звесткі, веды. Роднасны тэрмін “ведунство”, “веды”, “ведзьма”, “дасведчаны” ў чым-лібо, “паведаць”, апавяданне, “ведовство” – чараўніцтва, вядзьмарства, валхваванне, знахарства, варажба.
3. Матэрыял з Вікіпедыі – вольнай энцыклапедыі
Веды ((वेद, véda – “веды”, “вучэнне”) – складанка найстаражытнейшых[1] святых пісанняў індуізму на санскрыце.[2]
На працягу шматлікіх стагоддзяў Веды перадаваліся вуснова ў вершаванай форме[3] і толькі значна пазней былі запісаны.[4][5] Індуісцкая традыцыя лічыць Веды апаурушэя – нястворанымі чалавекам вечнымі богаадкравеннымі пісаннямі,[6][7] якія былі дадзены чалавецтву праз пасродак святых мудрацоў (рышы).[8][9] Веды ставяцца да катэгорыі шруты (“пачутае”)[10][11] і мантры, якія змяшчаюцца ў іх, паўтараюцца як малітвы і выкарыстоўваюцца ў розных рэлігійных рытуалах. Веды гэта Самхіты (складанкі мантр). Да Ведаў прылягаюць Брахманы, Араньякі і Упанішады (яны з’яўляюцца каментарамі да Ведаў). Чатыры кананічныя Веды гэта:
1. Рыг-веда – “Веда гімнаў”
2. Яджур-веда – “Веда ахвярных формул”
3. Сама-веда – “Веда спеваў”
4. Атхарва-веда – “Веда загавараў”
Такім чынам, веды – гэта у першую чаргу звесткі пра што-небудзь.
А што такое вера?
“…Вера –гэта здзяйсьненне чаканага, ўпэўненасьць у небачным. Яна дзейнічае нават там, дзе не хапае ведаў…” – такая думка у Ягрынкі.
А што кажа мова?
Ведаць БОГА, ве-РА (РА –бог сонца). Што такое ерась – е-РА-се (такім чынам, ерась – гэта вера ў РА-бога сонца. І тых хто верыў ў Ра-бога-сонца (ерацікоў) спальвалі на агні хрысціяне.
Да ведама:
Пячора – сакральнае сховішча, месца, дзе знаходзіцца ўваход у ніжні свет (падземнае царства). П. выкарыстоўвалі як свяцілішчы, як раннехрысціянскія храмы, як падземныя храмы ў часы Сярэднявечча. Не менш за 12 культавых падзямелляў XI – XII стст. выяўлена ў Гомелі. Паміж ярамі Баярскі Спуск і безыменным – 9 пячор, 3 пячоры – на паўднёва – заходняй ускраіне старажытнага горада, на схіле берага ракі Сож. Знойдзены камеры з нішамі для ўстаноўкі абразоў. (Г.А.: Не ведала, што пячоры (уваход ў падземнае царства) былі хрысціянскімі храмамі.)
Цяпер зразумела як адбыліся словы – пячора-пячэ-пекла – пякчыся-апекаваць-апекун.
Слова веды існуе толькі у санскрыце (санскрыт штучаная мова) і беларускай мове. На сённяшні дзень санскрыт з’яўляецца ні жывой ні мёртвай мовай. Гэта асаблівая вытанчаная, непадуладная часу мова.
Сама ведычная літаратура мяркуе, што за шматлікія тысячы гадоў да нашай эры на Зямлі існавала адзіная культура, якая і была носьбітам гэтай мовы. І менавіта гэтыя культура і мова паўплывалі на развіццё пазнейшых цывілізацый.
Носьбітамі гэтай мовы лічацца носьбіты днепра-данецкай культуры (думаю што тахары). Аб днепра-данецкай культуры з розных крыніц:
1. Днепра-данецкая культура – археалагічная культура неалітычных плямёнаў, якія ў 2-й пал. 5-га – 3-м тысячагоддзі да н. э. насялялі тэрыторыю ад сярэдняга цячэння Прыпяці, Случы, Гарыні, Бярэзіны і Іпуці да сярэдняга цячэння Северскага Данца. Насельніцтва займалася рыбалоўствам, паляваннем і збіральніцтвам, зараджаліся земляробства і жывёлагадоўля.
2. Археалагiчная культура эпохі неаліту на Усходнім Палессі Беларусi і на паўночным-усходзе Украіны. Назва паходзiць ад месца першых вынаходніцтваў ў Падняпроўі і на Паўночным Данцы. На тэрыторыi Беларусi у эпоху неаліту суiснавала адначасова з верхнедняпроўскай, нарвенскай і нёманскай культурамі.
Першапачаткова культура сфарміравалася на ўзбярэжжах Дняпра на Кіеўшчыне, Чаркашчыне і Палтаўшчыне, на ніжней Прыпяці і на верхнім цячэнні Северскага Данца.
3. Энцыклапедыя “Археалогія і нумізматыка Беларусі”.
Днепра-данецкая культура – грабенчата-накольчатай керамікі культура, археалагічная культура плямён эпохі неаліту (5-3 тысячагоддзе да н.э.), якія жылі на Усходнем Палессі і на паўночна-усходняй Украіне. На захадзе яе арэал абмежаваны рэкамі Случ і Гарынь, на усходзе нізоўямі Сажа і Дзясны, на поўдні дняпроўскім надпарожжам і Данцом. Вядома каля 250 помнікаў, з іх палавіна на тэрыторыіі паўднёва-усходняй Беларусі.
4. Матэрыял з Вікіпедыі – вольнай энцыклапедыі
ДНЕПРА-ДАНЕЦКАЯ КУЛЬТУРА – усходнееўрапейская субнеалітычная археалагічная культура V-III тыс. да н. э., пераходная да земляробства. Па кераміцы падобная з заходнімі субнеалітычнымі культурамі: Эртэбелле, свіфтэрбанцкай і культурамі французскага субнеаліта Падобная з суседнімі культурамі, якія засялялі басейны Дняпра (Трыпольская культура) і Волгі, у прыватнасці, з Самарскай культурай (у сярэднім Паволжы). Вядомы адмысловец у вобласці першабытнай археалогіі Ўсходняй Еўропы Д. Я. Целегін лічыў, што крыніцай культуры быў мезаліт поўдня Беларусі[5]. Культура займала арэал ад Віслы да Дняпра, але прыхільнікі курганнай гіпотэзы, распаўсюджваючы яе і на роднасныя культуры, даводзяць да Волгі і Ўрала і лічаць, што носьбіты гэтага культурнага комплексу казалі на праіндаеўрапейскай мове[6].
Прадстаўнікі днепра-данецкай культуры былі ярка выяўленымі краманьёнцамі, што істотна адрознівала іх ад міжземнаморскага аблічча прадстаўнікоў балканскага неаліту[7], але збліжала іх з прадстаўнікамі мезаліту Паўночнай Еўропы (Эртэбелле).
Як бачыце, нашы продкі размаўлялі на протаіндаеўрапейскай мове. Наша родная беларуская мова з’яўляецца прамым нашчадкам гэтай старажытнай мовы і ў беларускай мове закладзены самы першы сэнс слоў. Разумеецца ў іх закладзены язычніцкі светапогляд. Ўсё што потым тлумачыцца – гэта ужо прыстасаванне і заблытванне першаначальнага сэнсу. Сёняшняе наша спутая свядомасць не дае нам выйсці з рабства. Мы не разумеем сэнс таго, што нам кажуць і прымаем словы на веру.
“…бо нашае змаганьне ня супроць крыві і плоці, а супроц начальстваў, супроць уладаў, супроць сьветаўпраўцаў цемры сьвету гэтага, супроць духаў злосьці паднябесных.” ( Пасланьне да Эфэсянаў 6:12 )
Супроць уладаў – гэта значыць супраць бога Лада і багіны Лады, якія ўсё уладкоўваюць, даводзяць ўсё даладу, да ладу ў сям’і і г.д. А хіба ж можна супраць гэтага выступаць? Проста на улады мы глядзім з пазіцый паводзін сёняшняй улады, а вы паглядзіце з пазіцыі міфалогіі язычніцкай (нашых продкаў).
Я не супраць хрысціянства, але ўсё патрабуе разбіральніцтва. Для гэтага і існуе гэты сайт. Народу патрэбна чыстая сведамасць (гэта падмурак выжывання), а не замбіраваная. А гэта ужо ваш выбар мець чыстую сведамасць ці замбіраваную.
Галіна Арцёменка піша:“…Я не супраць хрысціянства, але ўсё патрабуе разбіральніцтва. Для гэтага і існуе гэты сайт. Народу патрэбна чыстая сведамасць (гэта падмурак выжывання), а не замбіраваная. А гэта ужо ваш выбар мець чыстую сведамасць ці замбіраваную.”
Вось і дзякуй Богу. Аналізуйце, рабіце лагічныя высновы, падыходзьце ўсебакова да ведаў, не ігнаруйце веру, памятайце аб тым, што кожны чалавек, акрамя вонкавага, бачнага жыцьця, мае яшчэ й уласны, унытраны стан, дакладней духоўнае жыцьцё, ці, калі жадаеце, светапогляд. Тады й будзе вялкая імавернасьць захаваць свядомасьць у чысціні й пазбегнуць замбаваньня з боку рэлігій, ідэалогій, людзей альбо ведаў. На тое й дадзена чалавеку магчымасьць выбіраць. “У сьведкі перад вамі заклікаю сёньня неба і зямлю: жыцьцё і смерць прапанаваў я табе, дабраславеньне і пракляцьце. Выберы жыцьцё, каб жыў ты і нашчадкі твае …”(Другі закон 30:19)
“Ці не маглі б вы сказаць, адкуль вы гэта ведаеце? Хто (ці што) вас у гэтым пераканаў (як усё адбылося), каб вы лічылі гэтае палажэньне прынцыповай пазіцыяй свайго сьветагляду?”
Адкажу Вам цытатай з Ліст сьв. Паўлы апостала да Рымлян 10, 17 “Дык вера ад слуханьня, а слуханьне ад слова Божага”. А далей сам Хрыстос сведчыць праз Духа Святога. Таму адказ будзе вельмі простым, сам Хрыстос пераканаў мяне і ніхто больш.
Паважаны Andryk,
але ж вы ня ведалі Хрыста асабіста. Евангільля ад Хрыста няма (не было? было схавана ці зьнішчана?). Усё, што вы ведаеце пра яго і яго думкі, выказваньні, вам расказана… людзьмі.
Ёсьць Евангільлі некаторых апосталаў, якія пазьней былі рэдагаваныя (а тых апостальскіх Евангільляў, якіх няма, былі схаваныя). Ёсьць інтэрпрэтацыі гэтых Евангельляў (паглядзіце, колькі толькі сучасных інтэрпрэтатараў таго, што казаў Хрыстос і што ён меў на ўвазе). Прычым, некаторыя рэчы гэтыя інтэрпрэтатары гавораць па-рознаму. Прычым гэтая розьніца ў некаторых выпадках лічыцца прынцыповай. Адсюль розныя хрысьціянскія цэрквы, канфесіі. Пры гэтым усе хрысьціяне – во, парадокс – абапіраючыся ў сваіх рэлігійных ідэалогіях на аднаго і таго ж Хрыста, ваююць паміж сабой (пра тое, што ўсе рэлігіі ваююць паміж сабой, заяўляючы што Бог адзіны – мы ўжо і ня кажам).
Адсюль пытаньні да вас:
– Наколькі вы ўлічваеце, што паміж вамі і Хрыстом аб’ектыўна прысутнічаюць нейкія (нярэдка падазроныя) пасярэднікі?
– Як вы ў гэтых умовах знаходзіце, дзе ісьціна?
– Ці існуюць універсальныя прынцыпы, які дазваляюць ва ўсіх выпадках адрозьніць ісьціну Добрай весткі сапраўднага Евагельля ад Хрыста ад яе скажэньняў?
– Чаму тое, што вы лічыце за ісьціну, ня лічаць ісьцінай іншыя хрысьціяне?
– Якую ісьціну лічыць сапраўды хрысьціянскай тым, хто мае іншы рэлігійны сьветагляд – язычнікам, буддыстам, мусульманам, матэрыялаялістам-атэістам, рэалістам?
Прашу прабачэньня ў паважанай рэдакцыі, але можа мой досьвід дапаможа наблізіцца да Ісьціны. Мне даводзілась абмяркоўваць з вернікамі пытаньне “як усё адбываецца?”. Бывае, што людзі зь маленства выхоўваюцца ў хрысьціянскім асяродзьдзі, а вось сярод тых, хто прыйшоў да веры свядома, амаль усе кажуць, што усё адбываецца ў нейкі момант, пасьля немагчымасьці знайсьці адказаў на пытаньні, якія цябе хвалююць. Пасьля таго, як адказы на пытаньні цябе ніяк ня могуць задаволіць, бо яны супроць сумленьня, праўды ды справядлівасьці. Гэта як унутраны воклік “Эўрыка!”. Не мае ніякага значэньня, ведаў ты сапраўднае евангельле ці скажонае, быў вельмі адукаваны ці ўвогуле нічога не чытаў, але ўжо адчуваеш прысутнасьць Бога, ты як бы знаходзішся ў духу Хрыста. І тое, што раней ты рабіў незадумваючыся, буднічна – як усе, цяпер ты разумееш, што дрэнна, а што добра. Разумееш, што ўсе людзі й ты, бязвольныя, слабыя, грэшныя, што толькі намаганьнямі над сабой, з дапамогай свайго духоўнага стана, можна нешта зрабіць у гытым Свеце.
Адказваючы так на пастаўленыя вышэй пытаньні, вы кажаце пра самапачуцьцё, пра інтуіцыю, натхненьне, эмацыйную эўрыку, але рацыянальнага адказу не даёце. Яго ніба і няма, ці яно нібы і не патрэбнае.
А, між тым, рацыянальны адказ і патрэбны, і ёсьць…
Я сведчыў: як вернікі адказваюць на пытаньне “як усё адбываецца?”. Ня ўсе магчыма давесьці рацыянальным шляхам. Каб гэта было так проста, у Свеце не было б непаразуменьня паміж людзьмі. Чалавеку патрэбны рацыянальныя адказы. Але-ж, як быць калі йх няма? Невядомага бязконцая бальшыня! Як тут быць бяз Веры? Калі хоць на нейкія пытаньні (якія робяць з адных рабоў, бязвольных істот, а з другіх прагных, кроважэрных драпежнікаў) у рэдакцыі ёсьць адказы лепшыя за біблейныя, дык падзяліцеся, людзі будуць вам вельмі ўдзячны.
Паглядзіце, калі ласка, гэты фільм і вы зразумееце, наколькі важна для чалавека мова.
ACADEMIA. Язык – творец человека. 1
http://www.youtube.com/watch?v=fYGQw7kRp8g
ACADEMIA. Язык – творец человека. 2
http://www.youtube.com/watch?v=Khes0P5dWvk
Доктор филологических наук, заслуженный профессор МГУ им. М.В. Ломоносова, почетный доктор филологии Бирмингемского университета (Великобритания) Светлана Григорьевна Тер-Минасова прочитает лекцию о роли языка и грамматики в формировании личности, об агрессии и ксенофобии как продуктах языка и культуры.
Телеканал “Россия – Культура”
Такім чынам навукоўца паказвае шлях фармавання чалавека праз мову. Свядомасць, а потым і паводзіны чалавека залежаць ад таго на якой мове ён размаўляе. Да ведама, беларуская мова не мее матаў, гэта высокародная мова. Па нашым канонам да старэйшых звяртаюцца на вы, нават, да маці з бацькам.
Ягрынка: “…..што толькі намаганьнямі над сабой, з дапамогай свайго духоўнага стана, можна нешта зрабіць у гэтым Свеце”.
З гэтымі вашымі словамі згодна на ўсе 100%. Здольны чалавек змагацца ці не, залежыць ад унутранай асаблівай энэргіі, якую называюць божая іскра. Калі гэтай іскры няма, чалавек проста мяшок з касцямі і не больш. Гэты стан называецца дэпрэсія. Але калі у чалавека духоўная дэпрэсія, то адбываецца і фізічная дэпрэсія (працэс можа быць і наадварот) і вось тады у нас адбываецца шмат бед, і хваробы, і ранняя смерць.
Вы лічыце, што ад гэтага панацэяй можа быць вера ў Бога. На мой погляд гэта памылковая думка. Калі б гэта дапамагала, то ўсё б насельніцтва хадзіла б у цэрквы. Вера прызывае больш быць сам на сам з Богам, бо інакш як чытаць малітвы да Бога. А чалавек істота сацыяльная. Чалавеку патрэбны сябры, радня, сям’я, грамадства. Без гэтага чалавек не выжывае, прырода яго такая. Самае галоўнае для чалавека адчуваць сваю годнасць. Годнасць – гэта тое, што уваскрасае ў чалавеку “божую іскру”, ту энэргію без якой чалавек не будзе здаровым, ні пры якіх абставінах. Вярніце сабе годнасць і ваша жыццё зменіцца к лепшаму, вы адчуеце радасць жыцця.
“Хадзіць у царкву” і “Верыць у Бога” гэта зусім розные паняцьці, а каб адчуваць сваю годнасьць, чалавек павінен трымацца паводле вучэньня Хрыста. Гэта не азначае, што ён ведае вучэньне, чалавек можа быць наогул няверуючым. Гэта азначае, што яго духоўнае жыцьцё (ці светапогляд) адпавядаюць вучэньню. Калі верніку кажуць, што я няверу ў Бога, што я Яго не бачыў, звычайны адказ ад верніка “А Бог цябе бачыць, Ён у цябе верыць”.
Ягрынка: “… [калі] у рэдакцыі ёсьць адказы лепшыя за біблейныя, дык падзяліцеся, людзі будуць вам вельмі ўдзячны”.
Гэтыя пытаньні (якія былі намі пастаўлены) разгледжаны на сайце ў матэрыяле пад назвай “Навуковыя веды – аснова рэалістычнага сьветагляду”. Там крытычна прааналізаваны як ідэалістычна-рэлігіны, так і матэрыялістычны сьветагляды, а таксама даны адказы на многія пытаньні на грунце рэалістычнага сьветагляду.
А, вось, ад Андрыка мы канкрэтных адказаў на канкрэтныя пытаньні так і не атрымалі…
Адказ Рэдакцыі на пяпярэднія пытаньні.
– Наколькі вы ўлічваеце, што паміж вамі і Хрыстом аб’ектыўна прысутнічаюць нейкія (нярэдка падазроныя) пасярэднікі?
Між мною і Хрыстом няма ніякіх пасярэднікаў. Я не належу да ніякай канфэсіі. Царква Хрыстова складаецца з людзей, якія маюць памеркаваньне з Хрыстом. І гэтае памеркаваньне не залежыць на людзей, іхнія ідэалогі, рэлігіі, і г.д.
– Як вы ў гэтых умовах знаходзіце, дзе ісьціна?
Калі чалавек сьцявярджае, што ен верыць у Хрыста, які быў на зямлі у чалавечым целе (Хрыстос зьявіўся на зямлю каб выявіць чалавека, якім Бог стварыў яго ад пачатку, і паказаў, як чалавек жыць паводле задумы Бога), але ў той жа час Хрыстос быў самым Богам; калі чалавек прызнае, што Хрыстос памёр і ўваскрос на трэці дзень; калі чалавек вызнае, што ён нарадзіўся духоўна мёртвы, і сам няздатны на на добрыя справы і бязгрэшнае жыцьцё; калі ён заклікае Хрыста жыць у яго сэрцы; калі ён верыць у тое, што Хрыстос назаўсёды выбавіў за пакараньне за грахі (былыя, цяперашнія і будучыя) і застаўся толькі адзін грэх – нерпыняцьцё Ахвяры Хрыста; калі жыцьце у Хрысце выяўляецца у чалавеку празтое, што чалавек любіць Бага і бліжняга свайго (толькі гэтыя два запаветы засталіся ад старога запавету), то тады усё пералічанае паказвае, што чалавек трымаецца Ісьціны, бо Ісьціна і ёсьць Сам Хрыстос.
– Ці існуюць універсальныя прынцыпы, які дазваляюць ва ўсіх выпадках адрозьніць ісьціну Добрай весткі сапраўднага Евагельля ад Хрыста ад яе скажэньняў?
Адказ на гэтае пытаньне дадзены ў папярэднім адказе. Дадам толькі, што калі чалавек ці нейкая група людзей, якія называюць сябе хрысціянамі, навучаюць, што чалавек усё яшчэ мусіць нешта рабіць дзеля яго спасу і збаўленьня (прыкладам, заклік хадзіць у тыю ці іншую царкву 9хаць гэта можа быць як дадатак да жыцьця верніка, але не замена асабістага памеркаваньня з Хрыстом) (я маю на ўвазе не нябесную Царкву, а зямную), плаціць дзесяціну, і шмат чаго іншага рабіць, каб заслужыць увагу і ратаваньне у Бога, то гэта будзе хфальшывае навучаньне, бо ўсё што трэба чалавеку дзеля поўнага жыцьця, ужо было зроблена Хрыстом 2000 гадоў назад. Усе астатнія напластаваньні, якія вы назіраеце у сучасным хрысціянстве гэта чалавечыя творы і яны анічога не дадаюць да Добрай Весткі Хрыста, а толькі зводзяць людзей у зман (пад уражаньнем, што чалаек мусіць нешта рабіць розныя так званыя рэлігійныя дзеячы ды і палітыканы могуць уплываць на людзей).
– Чаму тое, што вы лічыце за ісьціну, ня лічаць ісьцінай іншыя хрысьціяне?
Першае, шмат хрысціян трапляюць у пастку традыцыяналізму (веры айцоў як часам кажуць), і ім цяжка давесьці нешта іншае. Другое, чалавек наствараў столькі шмат тэалогій, што жывой веры ў Хрыста часам няма месца. Важна, што сказай філарэт, папа, пастыр, ці яшчэ хто, а самыя ня спраўджваюць тое, што іх вучаць, празь сьвятло Сьвятога Пісьма.
– Якую ісьціну лічыць сапраўды хрысьціянскай тым, хто мае іншы рэлігійны сьветагляд — язычнікам, буддыстам, мусульманам, матэрыялаялістам-атэістам, рэалістам?
Толькі тую, якая вызнае, што Хрыстос ёсьць Сын Бога, што Дух Сьвяты таксама ёсьць Асобаю, што Айцец, Сын, і Дух Сьвяты ёсьць адно) і толькі тую Ісьціну, у выніку спавяданьня якой выяўляюцца дзеі чалавека (любіць Бога і бліжняга свайго).
Наапошку. Вы пішаце, што я ня ведаю Хрыста асабіста, але ў тым і рэч, што я ведаю Яго цяпер асабіста. Ваш довад, што Хрыстос не пакінуў Эвангельля, ня мае пад сабой грунту. Хрыстос ёсьць сам Эвангельле і Бог. У Яна 1,14 “14 I Слова стала целам, і вітала памеж нас (і мы бачылі славу Ягоную, славу як адзінароднага ад Айца), поўнае ласкі а праўды”. Новы Запавет быў напісаны апосталамі праз натхненьне Духа Сьвятога. І гэтая тэма патрабуе іншага допісу і часу. І не забывайма, гісторыя і археалогі прапанавала анічога, каб зьняпраўдзіць пасьдоўнасьць і дакладнась усіх падзей, выкладзеных у Бібліі. У старым запавецы выкладзены 600 прадказаньняў наконт Хрыста, і усіх іх Хрыстос спраўдзіў. Гэта той небіблійны факт (з матэматычнага пункту гледжаньня), які няікі абмежаваны чалавечы мозг зьняпраўдзіць няможа.
І што такое чалавечы розум? Кароткачасовае спынньня доступу крыві у мозг (інсульт), і па ўсім розуме. І тады што? На кога ці што спадзявацца будзем? На ладу, сонца, дрэвы, міфы, філасофіі, і г.д?
Яшчэ раз, калі ласка, пачытай эвангельле. У Хрысьце чалавек робіцца свабодным насамрэч. Праўда, Хрыстос, расплюшчвае вочы і на гісторыю, і на мову, і на ўлады, г.д. Дзякуй.