Рэдакцыя.
У гэтым годзе 23 лютага, калі ўсе “саўкі́”, самі ня ведаючы таго, адзначаюць габрэйскае сьвята Пурым (з ушанаваньнем Юдзіф, Эсьфір, вушамі Амана і да т.п. рэчамі – гл.: https://nashaziamlia.org/2013/03/08/5437/#more-5437), самы прасьвядны час для збору інфармацыі, якая дае адказы на ключавыя пытаньні, што заставаліся схаванымі ў час украінскай рэвалюцыі. Таму, выкарыстоўваючы эфект “крука ў лесе”, мы працягваем сачыць за эвалюцыяй сьветагляду “рускіх нацыяналістаў” (гэта, як многім вядома, адна з ключавых для рэдакцыі тэм). І тут, бывае, сутыкаешся зь сітуацыямі, калі “рускія нацыяналісты” ў моманты прасьвятленьня выдаюць такое, што нам застаецца толькі выставіць іх матэрыял ці спаслацца на яго… Яскравейшы прыклад такіх прасьвятленьняў – матэрыял пад назвай “Перахаватушкі” (гл. тут: http://via-midgard.info/news/article/perepryatushki.htm). Кантраст паміж сьвядомымі ўкраінцамі, якія гатовыя абсалютна ахвярна змагацца за сваю нацыянальна-дэмакратычную дзяржаву (з аднаго боку), і расейскамоўнымі дэгенератамі-напаўкрымінальнікамі (г.зв. “цітушкамі” – агентамі расейскай імперыякратыі), якія прыязджалі ў Кіеў “зрубіць бабла на халяву” (з другога боку), настолькі ўражвальны, што кожнаму становіцца відавочным, ня толькі чаму перамагла лютаўская рэвалюцыя ва Ўкраіне, а і чаму яна не магла не перамагчы. Заклікаем наведвальнікаў сайту пазнаёміцца з матэрыялам па адзначаным е-адрасе, праглядзець відэа ў ім і пракаментаваць яго на нашым сайце.
Дастаткова адэкватны каментар сапраўднага рускага чалавека, які яшчэ разумее рэальнае славянскае братэрства… і разумее са скрухай і нават адчаям, што расійская псеўдаруская псеўдаэліта дарма спрабуе “поднять рускіх Украіны” – позна піць баржомі… Допкіны -гопкіны ўжо спрабуюць лізаць любое месца новай уладзе ў Кіеве, абы застацца ” прі своём” і ўшчыміцца ў новы “расклад”… Смуткую адчайна па ахвярных Героях, якіх забілі і пакалечылі праўладныя каты па прыказу ці па ўласнай подласці – катам трэба зладзіць Народны “Нюрберг” адразу пасля стабілізацыі і стаўлення украінскай улады.
Хачу прызнаць, што падзеі на Украіне мяне моцна здзівілі. Яны пайшлі зусім не так як я прагназаваў. Між тым можна адзначыць, што падзі рухаліся па таму самому сцэнару, як некалі яны ішлі і ў Савецкім Саюзе часоў позняга Гарбачова, а потым у Расеі часоў Ельцына. Калі ўспомніць тыя часы, то тады можна не здзіўляцца хадзе падзе і на Украіне.
Такім чынам можна чарговы раз прызнаць моц заходне-амерыканскай стратэгіі інфармацыйна–фінансавай ідыялогіі падпарадкавання патрэбных ім краін. Народ як заўсёды выконвае ролю масоўкі, ролю рэвалюцыянераў ускладзена на пасіянарную частку маргіналаў, ідыялістаў і бандэрлогаў.
Таксама моцна здзівіла бездапаможнасьць расейскага фактара, перш за ўсё ў новай сучаснай ідыялогіі і філасофіі пытання. Як аднойчы прамовіў адзін разумны рускі: ”Не знаем ответов… Хуже того, не знаем вопросов.”
Украінскія падзеі паказалі, што толькі сапраўдныя нацыяналісты-дэмакраты здольны абараніць сваю радзіму. Калі ў галаве з’явіцца, што гэта твая і толькі твая Бацькаўшчына, то і прыйдзе жаданне яе абараняць. Ўсе госці на гэтай зямлі едуць каб жыць за кошт беларусаў і будуць страляць, калі беларусы адмовяцца іх карміць. То што усе каланізатары плявузгаюць на украінцаў, дык гэта ад злосці. А мы рады за Украіну. Слава Украіне! Жыве Беларусь!.