Аўтар артыкула, пададзенага ніжэй, Юрген Граф – швайцарскі навуковец, супрацоўнік Інстытута перагляду гісторыі, Лос-Анжэлес. Выкрывае гістарычныя міфы, створаныя сусьветнай закулісай для абгрунтаваньня сваіх прэтэнзій на сусьветнае панаваньне і пераўтварэньне людзей у шрубак новага сусьветнага парадку (паводле http://www.palestine-info.ru).
Рэдакцыя.
Тэорыя і практыка гітлераўскага фашызму ў якасьці мэты мела пераўтварэньне ў рабоў многіх народаў. Цяжкія злачынствы былі зьдзейсьнены гітлераўцамі і супраць габрэяў. Іхныя пакуты, як і пакуты прадстаўнікоў іншых народаў, бязьмерныя. Таму выклікае рашучае асуджэньне імкненьне экстрэмісцкіх сілаў, зьвязаных найперш з сіянізмам, выкарыстаць гэтыя пакуты для дасягненьня брудных палітычных мэт.
Гэтыя імкненьні выклікалі напачатку сумненьні, а потым і супрацьдзеяньне навукоўцаў, якія найвышэй ставяць ПРАЎДУ ГІСТОРЫІ [тыя, хто ня ставяць вышэй за ўсё праўду – не навукоўцы, а так, прыхлябаі… – Рэд.]. Тых зь іх, хто на падставе скрупулёзнага вывучэньня дакументаў і сьведчаньняў відавочцаў паставілі пад сумніў сьцьверджаньні сіяністаў, назвалі “рэвізіянісцкай школай”, якая існуе на Захадзе ўжо некалькі дзесяцігоддзяў. У СССР і Расеі пра прадстаўнікоў школы не было вядома, бо ў такім кірунку праблема пакуль не распрацоўвалася.
Гісторыя рэвізіянісцкай школы трагічная. Гэта гісторыя бесперапынных судовых перасьледаў і прамога фізічнага тэрору. Вайна супраць рэвізіянізму ўзмацнілася ў другой палове 1970-х гадоў і з таго часу не слабне. Поўны сьпіс яе ахвяраў заняў бы не адну старонку…
Назавем толькі тых, хто вядомы больш за іншых. У ФРГ гэта Тыс Крыстаферсан, аўтар кнігі “Хлусьня пра Асьвенцым”, які вымушаны быў бегчы ў Данію, але і там яго не пакінулі ў спакоі: яго дом спалілі, і сам ён цяпер хаваецца. Гэта Манфрэд Рэдэр, асуджаны за тое, што напісаў прадмову да кнігі Крыстаферсана. Гэта доктар Вільгельм Штэгліх, якога за кнігу “Міф пра Асьвенцым” пазбавілі доктарскага званьня, пры гэтым матывавалі гэта рашэньне, як ні дзіўна, законам, які быў прыняты пры Гітлеры!
У Францыі гэта гісторык Франсуа Дзюпра, якога забілі ў 1978 годзе; Мішэль Кеньне, якому студэнты-сіяністы апалілі твар сернай кіслатой; прафесар Робер Форысан, які быў пазбаўлены кафедры ў Ліёнскім універсітэце за тое, што паставіў пад сумнеў існаваньне г.зв. “газавых камер”. У верасьні 1989 году яго жорстка зьбілі ў парку гораду Вішы баявікі з групы “Сыны габрэйскай памяці”, зламалі яму ськівіцу і некалькі рэбраў.
У Канадзе гэта мастак Эрнст Цюндэль, асуджаны ў 1985 годзе на 15 месяцаў турмы за распаўсюд брашуры Рычарда Харвуда “Ці сапраўды загінулі 6 мільёнаў?” Другі працэс Цюндэля ў 1988 годзе стаў пераломным момантам ва ўсёй гісторыі рэвізіянізму. На гэтым працэсе зь сенсацыйным дакладам выступіў інжынер Фрэд Лейхтэр, які навукова даказаў, што тыя збудаваньні, якія дэманструюцца ў Асьвенцыме ў якасьці “газавых камер”, фізічна не маглі выкарыстоўвацца для масавага зьнішчэньня людзей. Р.Форысан, які на гэтым працэсе выступаў сьведкам абароны, потым пісаў: “Я непасрэдна прысутнічаў пры сьмерці міфа пра газавыя камеры”. Наша прэса з чужога голасу абзывае Лейхтэра “фашыстам”, хаця ён цалкам апалітычны чалавек і проста сумленны і кваліфікаваны сьпецыяліст.
Характэрна, што галоўнымі “аргументамі” ў барацьбе супраць рэвізіяністаў зьяўляюцца: тэрор і судовы перасьлед. Гэта наводзіць на думкі, што іншых аргументаў у супраціўнікаў рэвізіяністаў проста няма.
Аднак, нягледзячы на ўсе небясьпекі, колькасьць прыхільнікаў гэтай гістарычнай школы расьце. Нядаўна ў Францыі выйшла новая кніга Ражэ Гарадзі “Асноўныя міфы ізраільскай палітыкі”, якая таксама выкрывае міф пра “халакост”, што выклікала дзікае зласьлівасьць ў сіянісцкіх колах.
Р.Гарадзі фашыстам ужо аніяк не назавеш. Падобна аднаму з піянераў рэвізіянізму Полю Расіньне, ён таксама ўдзельнік Супраціву і былы вязень гітлераўскіх канцэнтрацыйных лагероў. Гарадзі быў галоўным ідэолагам французскай кампартыі, зь якой яго выгналі ў 1968 годзе [так у аўтара. – Рэд.] пасьля пратэсту супраць уводу савецкіх войскаў у Чэхаславакію. Тады камуністы крытыкавалі Гарадзі за “рэвізіянізм”, і вось цяпер ён зноў “рэвізіяніст”, толькі іншага роду.
У падтрымку Гарадзі выступіў знакаміты ў Францыі абат Пьер, якога за яго дабрачынную дзейнасьць на карысьць бедных французы лічылі амаль сьвятым. Не бываць яму цяпер сьвятым – сіяністы не дазволяць! [а, што, сіяністы ўжо і гэта кантралююць?! – Рэд.]
Зьяўленьне самога тэрміну “халакост” далёка не выпадковае. Гэта грэцкае слова азначае ахвярапрынашэньне ў старажытных габрэяў, пры якім ахвяра цалкам зьядаецца агнём. Як тлумачыць Гарадзі, тэрмін “халакост” “выказвае жаданьне зрабіць злачынствы, якія зьдзейсьнены супраць габрэяў, выключэньнем у гісторыі праз тое, што пакутам і сьмерці надаецца сакральны характар”.
“Пакуты габрэяў, такім чынам, становяцца непараўнальнымі ні зь якімі іншымі: дзякуючы сваяму ахвярнаму характару яны ўключаюцца ў Боскі план, як расьпяцьце Хрыста ў хрысьціянскай тэалогіі, пазначаючы сабой начатак новай эпохі”. Па сьцьвяржэньні сіяністаў, стварэньне дзяржавы Ізраіль – гэта “адказ Бога на халакост”.
“Каб сапраўдны мартыралог габрэяў ня стаў “банальным”, даводзіцца, – працягвае Р.Гарадзі, – ня толькі адштурхоўваць на другі план усіх іншых, уключаючы 27 мільёнаў загіблых савецкіх грамадзян і 9 мільёнаў немцаў, але і надаваць рэальным пакутам сакральны характар (пад імем халакоста), адмаўляючы ў гэтым усім іншым”. Даводзіцца трымаць дутую лічбу “6 мільёнаў”, хаця на мемарыяльнай дошцы ў памяць загіблых у Асьвенцыме лічбу “4 мільёна” ахвяр ужо без асаблівага шуму замянілі на адзін мільён. Адно гэта памяншае праславутыя 6 мільёнаў удвая…
На думку Гарадзі, “гісторыя без перабольшваньня сама можа выканаць ролю абвінаваўцы лепш, чым міф. Перш за ўсё, яна ня зводзіць маштабы сапраўдных злачынстваў супраць чалавечнасьці, якія пазбавілі жыцьця 50 мільёнаў людзей, да пагрому толькі адной катэгорыі невінаватых ахвяр. Варта нагадаць, што ў той час мільёны людзей загінулі са зброяй у руках у змаганьні супраць гэтага варварства”.
