nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

Да пытаньня пра ўласнасьць (частка 2, водгукі на папярэдні артыкул + наш каментар; Д пр-п 68)

20 жніўня, 2007 | Няма каментараў

Паводле http://ariru.info/doc/?id=2920

 

1.

Меркаваньні й заўвагі некаторых чытачоў на артыкул.

ЦЦ: “У нас цудоўная сітуацыя – і рускіх шмат, і зямлі шмат. А дадзіце права “замежным” рускім атрымліваць зямлю ды зброю па прыездзе – вы атрымаеце другую армію. Напрыклад, рускім гараджанам выдаваць зямлю побач з горадам, АЛЕ… маленькі кавалак (толькі для дома з садзікам). Можаш атрымаць шмат зямлі, але далей ад горада (для фермы для бізнэса). Землеўладальнік САМ арганізуе цывілізаю пад сябе. Прыклад? Нават дачнікі самі будуюць дарогі, ставяць крамы, праводзяць камунікацыі і газ за ўласны кошт. Робяць свой сьвет і сваё жыцьцё лепш сваімі ж рукамі – дзяржава ім перашкаджае, не дае, рабуе, цягне грошы за ўсё [гэта не “дзяржава”, а ўлады, бюракраты. – Рэд.] – а яны не ўнываюць. А што будзе, калі дзяржава пачне дапамагаць? Да я за 10 сотак у бліжэйшым падмаскоўі любы ОМОН зьнясу голымі рукамі. А раптам і ОМОНавец таксама пажадае 10 сотак па суседству? Тады мы разам пойдзем шукаць тых, хто супраць нас…”.

Helgi Yar Chally: “Вельмі парадавалі паплечнікі сваімі водгукамі на артыкул Хамякова “Да пытаньня пра ўласнасьць” і па эканамічных пытаньнях увогуле. Я чытаў многія посты зь вялікім задавальненьнем. Многія ідэі проста ўразілі сваёй сэнсоўнасьцю. Спадзяюся, аўтары з вашых постаў многае занесьлі ў свой асабісты архіў і цяпер узмоцнена працуюць над эканамічнай праграмай рускага нацыяналізму. Тое, што такая праграма патрэбная, асабіста ў мяне сумненьняў не выклікае. Ня варта баяцца, што многія паплечнікі выказвалі ўзаемавыключныя рэчы. У час дыскусіі гэта цалкам нармальна. Знайшоўся б цяпер хто-небудзь, хто змог бы ўсё гэтае багацьце выкарыстаць на карысьць рускага народу…”.

Pron: “Ментальнае засільле тэорыі габрэйскай эканомікі не прайшло міма прафесара Хамякова. Па-мойму, даўно пара ў абмеркаваньні правоў уласнасьці і яе пераразьмеркаваньня пераходзіць ад лахатроннага капіталізму габрэйскай мафіі, разам з палітычным [ідэалагічным. – Рэд.] абаснаваньнем ў выглядзе лібералізма, да простай і яснай Народнай эканомікі Кітая. Гэта рэальная эканоміка на карысьць усяго народа, а не напёрсткі ў выглядзе біржаў, банкаў ды іншай хрэнацені, на якую працуе ўся прамысловасьць. Элементы гнусавага капіталізму ёсьць і ў Кітаі па прычыне неабходнасьці прамой сувязі з капіталістычнай мафіяй. Галоўнае, яны гэта ўсё разумеюць, толькі зрэдку апускаюцца ў карупцыю. Ня трэба вынаходзіць ровар, дастаткова прачытаць усяго 2 кнігі пра эканоміку Кітая і Японіі. Пра эканоміку Японіі напісаў журналіст Цвяткоў у “Галіне сакуры” яшчэ ў саўковыя часы. Фактычна гэта нам і трэба”.

Іван, Тула: “Усе пытаньні ці ўласнасьці, ці ўлады ўпіраюцца ў пытаньні ідэалогіі (рэлігіі, веры). Уласнасьць – навошта? Улада – навошта? Рамантычных заклікаў дастаткова! Ня верым. Улада капітала дзеля капіталу? Такое рашэньне поўнасьцю зьнішчае нацыянальнасьць – капітал заўсёды аддасьць перавагу ўзбецкім гастарбайтарам перад сваім рускім суайчыньнікам. Разьлік на маральнасьць нацыянальнага капітала наіўны. Таленавітага праграміста проста спачатку давядуць да галечы, потым танна купяць, потым аформяць ліцэнзію на сваю фірму і будуць душыць так, як цісьне патэнтамі Майкрасофт (Біл Гейтс) Лінукс. Пра справядлівасьць у свабодным грамадстве – ха, ха. Чаму ўзровень заробкаў таленавітага хірурга ў 1000 разоў меншы, чым у якой-небудзь “зоркі” тыпу Кіркорава? Вынаходнік лазарных дыскаў атрымлівае Нобелеўскую прэмію ў 2 млн. баксаў, а футбольны клуб купляе бегаючага прыдурка за суму ў 10 разоў большую? І прычым тут талент? Галоўнае – тыраж, ліквіднасьць і прыбытак любым коштам. Думаць, што ГЭТА можна пераадолець маральнасьцю вышэйшай бізнэс-эліты альбо наіўнасьць, альбо глупства. Маральныя людзі ў ТАКУЮ эліту ня могуць і ня змогуць трапіць нават тэарэтычна. Дарэчы на АРІ пра гэта пісалі… Пачытайце, паважаны аўтар”.

Андрэй, Карэлія: “Ага! Прагрэс аўтара відавочны. Сумяшчэньне прынцыпаў сацыяльнай справядлівасьці з нацыяналізмам! Яшчэ ня так даўно ён ругаў нацыянал-сацыялістаў толькі за тое, што калісьці была такая ж партыя ў Германіі, якая ваявала затым з габрэйскімі акупацыйнымі ўладамі, якія кіравалі Расейскай тэрыторыяй. Так можна і ўсіх нацыяналістаў ругаць толькі за тое, што існуюць і габрэйскія нацыяналісты (словы ж аднолькавыя). Але працэс, як мы бачым, пайшоў. Аўтар ужо ўва ўсю цытуе стаўленьне Рускай Фашыстоўскай Партыі 1930-х гадоў да ўласнасьці і звышдаходаў. Аналагічнае стаўленьне, дарэчы, было і ў кіраўніцтва Лакоцкай Рэспублікі (на тэрыторыі, акупаванай немцамі ў час вайны), а значыць і ў РОНА. Навошта ж нам выдумваць нейкія новыя тэорыі і праграмы, калі рускія людзі гэта ўсё ўжо даўно мелі? Трэба проста адысьці ад эмацыйнага боку справы і сьледаваць тады ўжо поўнай праграме цытаванай партыі, а не адной толькі цытаце зь яе”.

Ігар, Масква: “Г-н Хамякоў, пракаментуйце калі ласка крокі Чавеса. Пра нацыяналізацыю нафтавага сектара і пабудову сацыялізма”.

Рас.немец, Германія: “Сквапнасьць зрэдку туманіць мазгі. Брат ідзе на брата. Толькі дзярж.уласнасьць пад кіраўніцтвам кіраўніка спраў і незалежнага бюджэтнага прафсаюза дасьць нейкую гарантыю справядлівага разьмеркаваньня капітала. Абавязковая мінімальная зарплата – дастатковая для нармальнага людскага жыцьця. І абавязковы столь для чыноўнікаў. Прадпрыймальнікі плоцяць налогі, а за ўхіленьне – пазбаўляць ліцэнзіі. Бясплатныя школы і дзіцячыя ўстановы. Бясплатнае лячэньне і танныя пуцёўкі на адпачынак у аздараўленчыя цэнтры – рабочым і служачым. Гэта не сацыялізм, а нармальны капіталізм. Дарэчы, у Еўропе ня так. Улады хáпаюць сотні тысяч (Euro) і не абкладаюцца налогам. Напрыклад, дэпутат (Bundestag) мае ў месяц 16 тыс.еўра плюс дыетэн гільд, за шкоднасьць – 6000 еўра”.

Мікула: “На аснове дадзенага артыкула можна пачынаць будаваць эканамічную праграму будучай дзяржавы Русь”.

Ц: “Вы забываеце гістарычныя прыклады. Памятаеце “цуд” рэвалюцыі? Як народ і армія (таксама народ) “падтрымаў” пераватор сваім абыякавым стаўленьнем назіральніка? Чаму гэта магло здарыцца? Ды таму, што самае галоўнае пытаньне не было ў Расеі вырашана для большасьці – пытаньне пра зямлю! Тады пытаньня пра нацыянальную дзяржаву не стаяла – усе былі рускімі [далёка ня ўсе, як і цяпер. – Рэд.] і дзяржава была рускай, і ніхто б не паверыў у 1917-18 гг., што непарушнасьць “рускасьці” будзе зьнішчацца. Але што стала “прыладай для кіраваньня” масамі? Зямля!!! Уласнасьць на зямлю! Так, народ падманулі, але факт застаўся. Прафесар, жадаеце вялікі “сакрэт”? Трэба даць людзям ЗЯМЛЮ! (каб будаваць жыльлё і бізнэс). Ня ваўчары, не абстрактныя арэнды, ня “фермерства” па хітрых бяспраўных законах – а рэальную непарушную ўласнасьць на зямлю! І вы атрымаеце АРМІЮ рускіх на рускай зямлі. Потым дайце людзям зброю і права бараніць канкрэтную сваю зямлю – і вы атрымаеце ЗАКОН. Замацуйце гэтае права на стагоддзі ў НАЦЫЯНАЛЬНАЙ канстытуцыі – і вы атрымаеце ДЗЯРЖАВУ. Зямля, зброя, закон. І ні ОМОН, ні Кадыраў, ні НАТА ня здолеюць перашкодзіць рускім стаць галоўнымі ў сваёй краіне”.

Віталь, Лухавіцы: “Аўтар у абмяркоўваемым артыкуле закранае важныя пытаньні суадносінаў маральнасьці й уласнасьці. Але некаторыя пытаньні тэорыі вартасьці, фізікі трацоўнага працэсу, якія аказаліся не па зубах К.Марксу, Леніну і г.д. вырашы мной. Прашу пазнаёміцца з матэрыяламі на старонках vitanar.hotmail.ru. Таксама рэкамендую прачытаць кнігу В.П.Пісьмака “Начала отрицания экономики”. Як паказвае аналіз, капіталізм моцны ня ўласнасьцю, а законам аб наёмнай працы, па прычыне якога вынік працы, вартасьць якой значна вышэй вартасьці ўласнасьці алігархаў, гэтымі алігархамі прысвойваецца. І многія патрыёты не разумеюць, што патрабуючы пераразьмеркаваньня ўласнасьці на карысьць Рускага Народу без адмены наёмнай працы, яны проста перавядуць плыні вынікаў працы з алігархаў на сябе. І самі стануць новымі алігархамі, стануць новымі жыдамі й рабаўладальнікамі [у Беларусі ў сувязі з увядзеньнем кантрактнай сістэмы так і адбылося; ёсьць наймальнік, а ўсе іншыя бяспраўныя рабы… – Рэд.]. Толькі адмена наёмнай працы дазволіць Рускаму народу адмяніць рабства і стварыць справядлівае грамадства”.

Баўгар: “Гэты артыкул – напамін: хай дзярмо помніць, што час не за гарамі і ўсе гáды паўзучыя павінны быць адстрэленыя, у якой бы кропцы Зямнога шару аны не знаходзіліся! Але справа ў тым, што ўпыры з ураду мяняюць курс і цяпер стварылі КПСС (з адзінапедэросаў). Прычына ня ў тым, што яны нас спужаліся. Не. Яны зразумелі, што ня маючы матэрыяльнай базы ў асобе дзяржавы (жыдоўска-масонскай банды), яны не ўтрымаюць Уладу. І таму Яны частку рэсурсаў пакінулі ў жыдоў на вольных хлябах, а частку забралі, каб фінансаваць сваё знаходжаньне ва ўладзе! Калі цяпер будзе заваруха, большая частка жыдоўства, якая знаходзіцца на вольных хлябах, перадасьць грошы на зьністажэньне Нас Рускіх звонку, а другая частка жыда-каўказцаў будзе ўзбройваць сваіх нукераў і страляць нам у сьпіны.” 

ДАВ: “Нарэшце. Прагучала пра Справу. Руская Доля (Доля, а ня “пай”), ад нараджэньня і да сьмерці на асабісты рахунак у Рускі банк кожнаму грамадзяніну Рускай дзяржавы. Здымаеш чыстаганам, і нікаго не калыша. Мінаючы ўсю сацыялку, накшталт грашовых дапамогаў і спарахнелых таблетак з такой жа адукацыяй. Доктару і настаўніку заплоцім самі. Чаму пайшлі за Разіным? Каб рабаваць гэтых казлоў. Чаму за Пугачовым пайшлі? Каб рабаваць і казьніць гэтых казлоў… За Рускай Доляй пойдуць усе Рускія. Таму, што не ў імя помсьціць і рабаваць, а ў імя КАНКРЭТНА НАЛАДЖВАЦЬ ЖЫЦЬЦЁ, а не бунтаваць, абы казлам было кепска. Нацыяналізацыя – раз. Грамадзянства – два. Доля грамадзяніна на рахунак у банку – тры. Вось і уся праграма нашай волі. Так няволю і пераможам”.  

Валенцін: “ “… бо часта казённыя прадпрыемствы кіруюцца вельмі кепска…”. Вакол праблемы шмат міфаў. Той, хто кіраваў бізнесам, ведае, што акрамя, як на самога сябе, ні на каго іншага пакласьціся нельга. Тады зразумела, што праблемы пры кіраваньні вялікімі прадпрыемствамі практычна адныя і тыя ж. Хай яно прыватнае альбо дзяржаўнае. Г.зн., праблемы кіраваньня вырашаюцца проста выніковымі кіраўнічымі тэхналогіямі. Яны ёсьць, але дзяржаўная бюракратыя [бачыце? зноў гэта паразіт узгадваецца. – Рэд.] іх пазьбягае, як агню. І гэта – праблема іншага роду. Выснова: фатальная заява “кепскае кіраўніцтва вялікімі дзяржаўнымі прадпрыемствамі” – гэта міф, які прыдумалі ліберасты.”

Інгвар: “У Хамякова ўсё зьвялося да дэмагогіі. Магчыма ён і сам у душы разумее, што гэта так… Вось паглядзіце. Зь нетрамі ўсё зразумела і справядліва. І здаецца, як трэба. Але аўтар робіць паправачку – “пазьней прыватызацыя магчымая”. Ідзем далей. Аўтар малюе прам-такі ідылічную карціну. Гэткія прадпрыймальнік-альтруісты. Хай сабе і сярэднія і дробныя (дарэчы, хто будзе вызначаць іх памер?). Я веру, што аўтар з суседам на свае грошы латáюць дарогу, але сам жа кажа, суседзі глядзяць на іх, мягка кажучы, зьдзіўлена. І зь “бізнэсмэнамі-альтруістамі” выйдзе такая ж карціна. 99% зь іх будуць “ціснуць усе сокі” са сваіх наёмных працоўных, думаючы пра тое, як заплаціць ім паменш, а самім атрымаць паболей. Нікуды не падзецца. Такія законы “капіталізма” і прыватнай уласнасьці. Абсалютная большасьць уласьнікаў ня будзе па ўласнай ініцыятыве падымаць зарплату і паляпшаць умовы працы. Ня будзе. І ўсе выдатна ведаюць пра гэта. Вось, калі нехта іх звонку прымусіць… А так, аўтар сказаў А, але не гаворыць Б. Нацыяналізуем прадпрыемствы, потым іх зноў прыватызуем. Але перададзім у рукі ўласьнікаў-альтруістаў, якія будуць клапаціцца пра сваіх працаўнікоў, а сабе браць толькі невялікую частку, абмяжоўваючы сябе ўласнай сьвядомасьцю… Эх, калі б усе былі такім сьвядомымі… Толькі ў жыцьці ўсё наадварот выйдзе”. 

Буянаў, Масква: “Пытаньні ўласнасьці – гэта поўная фігня. У РФ, дый ня толькі, любая ўласнасьць можа быць забраная ў каго заўгодна ў любы момант. Галоўнае пытаньне – гэта пытаньне пра ўладу. А тыя, хто будзе ва ўладзе, вызначаецца палітычнай сістэмай. Прычым, акрамя структуры і функцый органаў кіраваньня і выбарнага заканадаўства, яе важнейшай часткай зьяўляецца налогавая сістэма. Вось дзе галоўны механізм, яго аснова! А з уласнасьцю – справа ня хітрая. Варыянтаў маса. Самы горшы – гэта дзяржаўная ўласнасьць. Немінуча выклікае каласальны крадзеж, канцэнтрацыю прыбыткаў у вузкай групы асобаў і, у рэшце рэшт, манапалізацыю палітычнай улады”. 

ВІКІНГ: “Навошта выдумляць нешта новае, невядомае, калі ёсьць правераная гадамі сістэма разьмеркаваньня прыбытку ў нацыяналістычнай дзяржаву, якую стварыў Ялмар Шахт. Усе буйныя і сярэднія стратэгічна важныя прадпрыемствы – НАЦЫЯНАЛІЗУЮЦЦА. Г.зн. становяцца дзяржаўнымі. Былы ўласьнік альбо кіраўнік – той, хто фактычна зьдзяйсьняе кіраўніцтва прадпрыемствам – атрымлівае 6% ад прыбытку, персанал – 30%, 50% ідзе на разьвіцьцё і мадэрнізацыю, 14% – налогі. Чым эфектыўней працуе прадпрыемства, тым больш атрымліваюць УСЕ, уключна з дзяржавай. Якіх тэхнічных вышыняў дасягнула Германія ў 1933-45 гг., вядома ўсім. Раднаверчае Права дапаможа вылучыць на кіраўнічыя пасады менавіта тых Русаў, хто найбольш эфектыўны і карысны Русі. Вываз капіталу забаронены, грошы можна выдаткоўваць толькі ўнутры краіны. Замежныя інвестары сваю частку прыбытку могуць вывозіць толькі ў гатовых вырабах. Сыравіна за мяжу не прадаецца. Чыноўнікі рэгулярна (раз на месяц) вывозяцца на экскурсію ў канц.лагеры. Разумныя не пакрыўдзяцца, а злодзеі звольняцца…”.

Буянаў, Масква: “Права ўласнасьці – гэта ўсяго толькі ўладныя паўнамоцтвы. Калектыўная, а тым больш “агульнанародная” ўласнасьць – гэта фуфло. Распараджаецца канкрэтнай уласнасьцю заўсёды вузкае кола канкрэтных асобаў. Галоўнае пытаньне – гэта пытаньне разьмеркаваньня даходаў ад уласнасьці, а зусім не пытаньне прыналежнасьці аб’ектаў тым ці іншым арганізацыям. Прыродная рэнта павінна належыць народу, а хто там лічыцца ўладальнікам – гэта ўвогуле ня мае ніякага значэньня. Лірыка гэта. Прафесар – лірык, а не філосаф. Напрыклад, можна нічога не нацыяналізоўваць, а проста прымусіць нафтавыя кампаніі выпусьціць дастатковую колькасьць прывілеяваных акцыяў і перадаць іх дзяржаве. Даходы ў бюджэт паступаць будуць, а дзяржаве ў кіраваньне лезьці не прыйдзецца. Ёсьць і іншыя спосабы, яшчэ больш простыя, выключна налогавыя. Г.зн., галоўнае пытаньне – гэта пытаньне пра палітычную сістэму, у тым ліку пра налогавую сістэму[усё так, бо палітыка кіруе эканомікай, а не наадварот, як няверна казалі некаторыя “класікі”. – Рэд.]

Георг Стаўраполец: “У асноўным 5+. Для тых, хто не зразумеў. Гаворка не пра кантралёра, а пра стварэньне кіраўнічых структур, якія здольны самаразьвівацца (пра гэта ясна сказана ў тэксьце). Тое, што было раней: Цар, Сталін – статычная, жорская канструкцыя (нібы трактар ці танк), а трэба будаваць адаптыўныя структуры (мафійныя сеткі). Што да прыватнай уласнасьці: мець вялікі асабісты капітал (а капітал – гэта кантроль на чым-небудзь: над вытворчай сеткай, над інфармацыйнай і г.д.) – гэта тое самае, што мець ядзерную кнопку. Ясна, што ідыётам яе ў рукі даваць нельга”.

Стас: “Тут я, бадай што, першы раз у жыцьці заступлюся за сп-ра Хамякова! Чалавек патлумачыў вам, як ПАВІННА быць! А ўсе крытыканы хай ідуць на… да Яўлінскага! Ён любіць крытыкаваць усіх і уся, і нічаго не прапануе ўзамен!”

Аляксандр, Масква: “Ну, вось, нарэшце размова пайшла канкрэтная – пра ўласнасьць. Але я адчуў у вас, паважаны Пётр Міхайлавіч, нейкае хваляваньне. А дарма. Вось, Ваш цёзка, сын прэм’ера Пётр Фрадкоў, думаеце ён хвалюецца? Нядаўна адбылося паседжаньне Зьнешэканомбанка. Татка, старшыня праўленьня, уводзіць сынка – і гэта ў прысутнасьці людзей … у тое ж самае праўленьне. І ніякага сабе (ні ў сына, ні ў таткі), тыпа, хваляваньня. Нібы так і трэба. … Што ж такое адбываецца? Адчуваю, “яны” ўжо даўно перабралі. Так, што як ні круці, тэма правільна паднятая. Галоўная”.

С.В.: “Тым, хто баіцца, што няма на што рускаму чалавеку купіць кавалак уласнасьці, нагадваю варыянт з ваўчарамі. Сама ідэя цудоўная. Толькі ня трэба давяраць яе зьдзяйсьненьне чубайсам, і добра ацаніць рэсурсы. А перадзел неабходны”.

Славянін: “Паважаны, П.Хамякоў. Тое, што вы асьвятлілі ў вашым апошнім артыкуле вельмі цьвяроза і разумна. З абазначэньнем натуральных правоў чалавека, народжанага на той ці іншай тэрыторыі, на багацьці гэтай тэрыторыі толькі па факце нараджэньня, а таксама на спадчыну, створаную агульнымі высілкамі продкаў, я сустракаюся ня часта, калі зусім дакаладна, дык другі раз у жыцьці. Ужо вельмі непажаданая і небясьпечная гэтая тэма для паразітаў! [зноў гаворка ідзе пра сацыяльных паразітаў, тое, што ёсьць адной з асноўных тэмаў працы нашай рэдакцыі. – Рэд.]. Працы Ю.А.Бабікава асьвятляюць гэтыя ж пытаньні ў больш шырокім сьпектры правоў і абавязкаў кожнага члена грамадства, яго інвестыцыяў у адукацыю, стварэньне сямьі й да т.п. Там жа асьвятляецца каму павінна належыць улада! Вельмі прыемна чуць пра маральны асьпект, як абмяжоўваючы фактар асабістага ўзбагачэньня. Прызнаюся, што падобнае таксама ня часта сустрэнеш у нашым сьвеце. Аднак я таксама прытрымліваюся падобнага меркаваньня. Нажаль, на дадзены момант у адпаведнасьці з перавагаючым сьветаглядам большасьці людей як ў Расеі, так і на планеце ў цэлым, гэта, з-за укаранёных у іх сьвядомасьці псеўда-каштоўнасьцяў, застаецца ўтопіяй. Дый тыя, хто мае багацьці ў Расеі цяпер, у большасьці выпадкаў займелі іх як раз дзякуючы адсутнасьці прыстойнасьці й маралі. Чалавек, у якога з гэтымі катэгорыямі ўсё ў парадку, у нашым сьвеце ня можа мець вялікага багацьця”.

Вараг, Урал: “Зямля і нетры ня могуць знаходзіцца ў прыватнай уласнасьці. Селянін альбо фермер павінен атрымліваць зямлю ў бестэрміновую арэнду ад дзяржавы [толькі ўдакладнім: ад імя народу, дзе зямельны надзел ёсьць часткай яго этнічнай тэрторыі. – Рэд.] – адмыслова абраны мясцовы орган улады, нешта накшталт зямельнай рады. Калі фермен [арэндатар. – Рэд.] захоча пазбавіцца ад дадзенага ўчастка зямлі, дык ён атрымлівае ад мясцовых уладаў сьціплую кампенсацыю за зробленыя ім пабудовы. Новы ўладальнік участка вяртае гэтую суму зямельнай радзе. Нетры ж знаходзяца пад поўным дзяржаўным кантролем. Усе шахтары і нафтавікі лічацца дзяржслужачымі”.

Л, Масква: “Цалкам згодны. Але ў Расеяніі сёньня “адзін з сошкай, а сямёра з лыжкай”. Куды падзець мянтоў, дэпутатаў, чыноўнікаў, алігархаў і ўсялякіх брокераў-менэджэраў? Працаваць яны ня ўмеюць, але што да спажываньня, дык самыя першыя. Што рабіць зь бяздарнымі, тупымі жыдамі, якія захапілі амаль усе месцы каля ўлады?”

Steppenwolf : “Найбольш верная пазіцыя акадэміка Львова. Ніякай прыватызацыі нетраў ня можы быць. Рэнта ня можа быць прыватнай уласнасьцю. Гэта грамадскі набытак. А каб не дапускаць непаваротлівую дзяржаву да кіраваньня агульнанароднымі рэсурсамі, трэба здаць іх у арэнду. Хай “эфектыўныя менэджэры” руляць нафтавымі сховішчамі, але так, каб у іх кішэню пападала роўна столькі, колькі вызначыла ім дзяржава. І застануцца яны толькі менэджарамі: кепска працуеш – пінком пад зад; скраў – віселіца. І так з любой грамадскай уласнасьцю, якую нельга прыватызаваць. А дробныя прадпрыемствы, чаму ж, хай прыватызуюцца. Разьмеркаваньнем станікаў і шкарпэтак толькі ў пакойным СССРы займаліся. І наконт уласнасьці, якая нажытая працай, таксама правільна. Калі ўсё будзе празрыста, ніхто не прад’явіць абвінавачваньняў тым, хто нажыў багацьце сумленна. Вось за гэтым улады хай і сочаць”.

Андрэй, Пецярбург: “Што да нацыяналізацыі з наступнай прыватызацыяй (распілам) – гэта будзе ўсяго толькі замена Абрамовіча на Рабіновіча. А Абрамовічу такой замены ня хочыцца! Вось і прыкідвацца дзядзяй Толяй…”.      

F: “Дый усё проста з гэтай нацыяналізацыяй. Гэта як раз самая простая штука, якую апрабавалі многія краіны (з досьведам вырашэньня праблемаў, лічбамі й вынікамі), Уласнасьць – дзяржаўная, распрацоўка і здабыча – прыватныя. Але… толькі пад пэўны (дастатковы для прыбытку) адсотак ад здабычы і выкананьне сьпісу абавязковых умоў (абавязковыя прафсаюзы). Усе выплаты – ад продажу да зарплаты і закупу паперы для прыбіральні – толькі праз дзяржаўныя банкі з аўдзітам і “аўтаматычным” зьняцьцем дзяржаўнай чатскі дахода. Ніякіх “сваіх рахункаў” і “сваіх сьхем” плацяжоў. І ўсё, афшоры ў крызісе…”.

Аітаман: “Паважаны Пётр Міхайлавіч уражвае сваёй наіўнасьцю. Тыпу таго, што сур’ёзныя дзядзькі пакрыўдзяца, што рускія людзі пажадаюць сваю ўласнасьць сабе вярнуць і таму ня будуць ісьці насустрач рускаму нацыяналізму. Але ўсё гэта фігня, паколькі мы – русы, узьнімаем пытаньне, каб руская ўласнасьць вярнулася ў рукі сапраўдных гаспадароў без усялякіх там “але”… [было б вельмі добра, калі б “руская ўласнасьць вярнулася ў рукі сапраўдных гаспадароў без усялякіх там “але”…”. – Рэд.]. У сувязі з гэтым ніхто пытацца ня будзе ў тых, хто часова валодае рускай уласнасьцю, ці жадаюць яны губляць уласнасьць, ці не. У іх будуць пытацца толькі пра тое, на якіх падставах яны эксплуатавалі рускую ўласнасьць. І тыя, хто не пададуць прычынаў, будуць кампенсаваць убыткі рускаму народу… Для Пятра Міхайлавіча нагадаю, што рускія людзі зьяўляюцца гаспадарамі рускай зямлі, а, такім чынам, і рускай уласнасьці па праве ПЕРШАРОДСТВА. Гэта права дае рускім людзям ПРАВА любога іншародца ўзяць за машну і прымусіць кампенсаваць страты, узьніклыя з-за іх знаходжаньня на Рускай зямлі. Нагадаю Пятру Міхайлавічу, што іншародцаў на рускую зямлю ніхто з Рускіх не запрашаў. Іх знаходжаньне на Рускай зямлі ёсьць незаконнае і завецца акупацыяй. А з акупантамі ніхто не цэрагеліцца. Іх зьнішчаюць, каб ня даць зьнішчыць уласны народ. Вось і ўсе пернікі. Аказваецца, усё проста, як двойчы два, калі ўсьведамляеш сябе Гаспадаром зямлі Рускай…”.

Spirit, Новасібірск: “Грамадства з уласнасьцю ў большасьці разабралася. Думка паступова перацякае ў кірунку, які ўказаў Хамякоў. Так, што гэтыя ўстаноўкі можна прыняць за афіцыйную дактрыну распрацоўваемага кірунку рускага нацыяналізму. Ёсьць, аднак, яшчэ адно пытаньне. Гэта фінансы і кадравая палітыка, зьвязаная з гэтым. Гэта вялікая праблема рускіх – ва ўсім сьвеце, улучна з Расеяй. Няма ні воднай уплывовай рускай фінансавай групоўкі. Ёсьць англа-саксонскія, габрэйскія, нямецкія, нават чачэнскія… Рускіх няма. Ну, ёсьць рускія, у якіх зьявіліся грошыкі, ёсьць… Але гэта не фінансы, гэта гара грошаў… Плюс дэманізацыя фінансаў [ніякіх “фінансаў” няма; ёсьць арганізаваныя людзі з грошамі ды іхныя інтарэсы… – Рэд.] і дзіўная ганарлівасьць, маўляў мы не такія – грошы лічыць не жадаем… Гэта вельмі кепска. І як бы не было моташна, а ствараць рускія фінансы прыйдзецца. Справа сапраўды ў тым, што фінансамі займаюцца людзі пэўнага складу… Ідэі на гэты конт ёсьць…”.

Патап: “На чале ўсяго павінна стаяць мараль. Гэта аснова строю. Калі няма маралі, у грамадстве плодзяцца законы, якія ўсе парушаюць і трактуюць па-свойму”.

Дзядзя Толя, з горада: “Ну, і што новага запрапанаваў аўтар? Зноў нейкі “дзядзя” будзе ацэньваць працу прафесіяналаў! Толькі “старыя дзядзі” ацэньвалі працу несправядліва, а “новыя дзядзі” будуць плаціць правільна… Вы самі верыце ў гэтую манілаўшчыну? Што да нацыяналізацыі з наступнай прыватызацыяй (распілам) – гэта будзе ўсяго толькі замена Абрамовіча на Рабіновіча. І ўсё”.

Дзядзя Толя, з горада: “Як толькі Гордан Браўн уступіў на сваю пасаду, ён сказаў: “Калі мы здолеем рэалізаваць увесь патэнцыял і ўсе таленты нашых лдзей, тады я абсалютна перакананы: Брытанія дасягне неверагоднага посьпеху на сусьветнай арэне ў гэтым стагоддзі”. Вернай дарогай ідзе таварыш! Што скажаце, прафесар Хамякоў? У нас прынята трымаць прафесіяналаў у клетцы і крышыць ім батон праз сетку, каб з голаду не перадохлі… Вы прапануеце акрамя батону яшчэ і каўбаску падкідваць скрозь рашотку. Ці не надакучыла …нёй займацца? У мяне іншая прапанова: у клетцы сядзяць палітыкі, а прафесіяналы крышаць ім батон”.

Аркаім, Масква: “Наш гістарычны досьвед пераканаўча паказаў: сумленьне і справядлівасьць нічым не замяняюцца. Сумленьне і справядлівасьць – гэта і ёсьць розум годнага чалавека [удакладнім, праява псіхічнага – гэта сумленьне; справядлівасьць – гэта грамадская рыса. – Рэд.]. А пакупка футбольных клубаў – гэта ўчынак, годны даўна-вурдалака”.

AA, USA: “Тлумачэньні што да Біла Гейтса. Арганізацыя разам з Уорэнам Буфэтам дабрачыннага фонду не вялікі ўчынак. Гэта азначае – дзяржава не атрымае пасьля маёй сьмерці налогаў на спадкаваньне. Два мільёна дзецям – гэта проста кішэнныя грошы. У далешым іхная будучыня і ўплыў будуць забясьпечаныя ўсімі сродкамі фонду, якім яны і будуць кіраваць. Але для гэтага фонд павінен “дасьпець”, г.зн. стаць юрыдычна неразбуральным. Гэта стварэньне дынастыі. Гл. http://www.stackswealthprotection.com.au/category.asp?category_id=121&lang_id= http://www.abelard.org/ford/ford2-business.php”.

Яўген, г. Ха: “Будзе час і магчымасьць, зьвярніце ўвагу на Тацьцяну Генадзьеўну Несьцярэнка. Ня толькі таму, што яна маладая, прыгожая і разумная жанчына, але і таму, што з 1997 году яна ўзначальвае Федэральнае казначэйства. Зь яе прыходам публічныя фінансы за некалькі гадоў пазбавіліся ад фін.сурагатаў (ах, як любіць Толік Рыжы прысвоіць сабе заслугі ў гэтым!), бюджэтная сістэма пабудаваная дастаткова моцна і ліквідавана сама магчымасьць прадаць лінкор узамен за пару джыпаў (думаю, зразумела, пра што я). Але – гэта казначэйтва. А вось міжбюджэтка, стаўкі налогаў, перакростак ва ўсіх відах – глеба для асобнай дыскусіі. Прынцыпы, думаю, маглі б быць такімі: паўнамоцтвы = прыбытковая база; 50% перавышэньня па прыбытках у суме, а таксама сабраных акцызаў і мытных плацяжоў – на месца збора; малы і сярэдні – на УСН з адзіным абмежаваньнем у выглядзе даху ў 40 (альбо адразу – 100) млн. рублёў цяперашнімі, прычым стаўку можна пакінуць, а інавацыйны і навукаёмісты – увогуле нічым не абмяжоўваць… У цэлым, думкі сапраўды ёсьць… Лічу, калі дадзім вышэйсказанае, як лозунг – суб’екты + бізнэс + інтэлект – нас успрымуць і падтрымаюць”.

Леанід, Масква: “Пётр, прабачце, прапануеце ўзнагароджваць таленавітых працаўнікоў. Прабачце, талент – ён дадзены Богам. А хто памерае працу настаўніка, які ўклаў веды і душу ў таленавітага праграміста? Хто ацэніць медыка, які выратаваў будучага ломаносава ад запаленьня лёгкіх? Зноў жа, у кожным з нас схаваны талент, толькі раскрываюць яго 5-10% людзей. Менавіта пра іх кажуць: “Адзначаны іскрай Бога”. Як на маё меркаваньне, узровень жыцьця інваліда і кіраўніка краіны не павінен адрозьнівацца больш, чым у 10 разоў. І гэта ня роўнасьць – гэта справядлівасьць”. [у значнай ступені так, толькі яе не арыфметычная, а алгебраічная форма, і магчымая толькі ў нацыянальнай дзяржаве, калі людзі ўспрымаюць адзін аднаго блізкімі, роднымі, сваімі! – Рэд.]

Helgi Yar Chally: “Прагрэс у наяўнасьці. Ужо можна ставіць цьвёрдую тройку. Чаму нельга ставіць больш? Тлумачу. Відаць усё напісанае ў артыкуле стала адкрыцьцём для самаго прафесара. Гонар яму і хвала, што яго наведалі такія сэнсоўныя думкі. Праўда, для большасьці яго чытачоў нічога новага ў гэтым няма. Гэта ўсё само сабой разумеецца. Гэта даўно пройдзены этап. Але ёсьць у гэтых развагах і вельмі сур’ёзны пралік. Гаворка пра нацыянальны характар уласнасьці. Валодаць любой уласнасьцю на тэрыторыі рускай дзяржавы змогуць толькі грамадзяне гэтай дзяржавы. А паколькі грамадзянства будзе давацца толькі па этнічным прынцыпе, дык уласьнікамі будуць толькі этнічныя рускія [глядзі ж ты, заўважылі… – Рэд.]. Вось Яраўрат нават сваёй уласнай кватэрай валодаць ня зможа. Гэты прынцып – галоўны і вызначальны для нацыяналіста [шавініста, тым больш у імперыі. – Рэд.], якім, здаецца, хоча стаць паважаны аўтар. Ну, што ж, некаторыя шанцы ў яго яшчэ ёсьць…”.

Яўген, г. Ха: “Дарэчы, пра маральныя прынцыпы, якія павінны вызначаць верхнюю мяжу капітала. Ёсьць просты спосаб падлічыць, колькі чалавеку трэба. Для гэтага трэба ведаць кошт таго, што яму трэба, з улікам паправачнага каэфіцыенту на тое, што яму карысна. І тады высьветліцца, што калі кожны дзень есьці кілаграмамі ікру, апранаць новую шмотку і лётаць у “Ля Скала” – гэта крута, але не карысна для арганізму. Пытаньне, аднак: а колькі карысна? Вось ёсьць пражытковы мінімум, а максімум? Ён таксама ёсьць, так як зь яго перавышэньнем чалавек зь істоты думаючай пераўтвараецца ў жывёлу альбо жлаба, г.зн. памірае, як чалавек… Але ў любым выпадку гэтыя сумы цалкам вызначальныя…”.

Ypsylon, Паволжжа: “Слава рускім багам, вось і эканамічная частка праграмы прамалёўваецца. На гэтым падмурку можна аб’ядноўвацца – гэта эканамічная праграма нацыянальнай дзяржавы”.

 

2. Ад рэдакцыі:

Як напэўна маглі заўважыць чытачы, падсьвядомасьць рускіх, якія гуртуюцца вакол АРІ, запоўнена ў сацыяльна-эканамічных пытаньнях найперш ўяўленьнямі, што Расея настолькі багатая (нетрамі, зямлёй і да т.п.), што галоўная праблема, як, па якой сьхеме ўсё трэба “распіліць”. Такім чынам, і тут на паверхню выплыў вядомы маскальска-імперскі псіхічны элемент – настроенасьць на халяву…

Другое, што кідаецца ў вочы, гэта ня ўлік чытачамі й прыхільнікамі АРІ таго, што большасьць расейскага багацьця па праўдзе і справядлівасьці рускім не належыць (яны пра гэта проста ня думаюць, выкідаюць са свадомасьці). А, між тым, ня менш, як 90% па праву ПЕРШАРОДСТВА і па справядлівасьці належыць тым шматлікім народам расейскай імперыі, этнічныя тэрыторыю якіх маскалі захапілі й нахабна эксплуатуюць. Гэта тое самае, як з крыжом Еўфрасіньні Полацкай, іншымі беларускімі багацьця, нашымі Ўсходнімі тэрыторыямі й г.д. Скралі ў нас – беларусаў, карыстаюцца, лічаць сваімі й ня думаюць аддаваць. Але ж і крыж, і ўсё іншае былі ня іхныя і ёсьць ня іхнымі… Прыйдзецца калісьці ўсё і вярнуць, і кампенсаваць шматгадовую эксплуатацыю. Тое ж датачыць якутаў, чукчаў, ненцаў, комі-пермякоў і г.д.  Пакуль рускія “нацыяналісты” не пачнуць думаць у аналагічным ключы, яны не нацыяналісты, а шавіністы (праўда, у дыскусіі быў адзін чалавек, які на дадзены асьпект асьцярожна намякнуў).

І, нарэшце, трэці стратэгічны матыў – гэта маральнасьці, справядлівасьці (праўда, толькі для рускіх), адказнасьці перад сваім народам, разуменьня таго, што кожны чалавек можа самарэалізавацца як асоба толькі з-за грамадскай формы свайго існаваньня. І тут, канешне, шэраг пададзеных ідэй парадавалі нас тым, што альбо ўмацавалі раней прынятыя намі прынцыпы (гл. Д пр-п 51), альбо далі матэрыял для роздуму.

Карацей, матэрыял аказаўся настолькі карысным, што мы лічым неабходным узяць яго ў якасьці матэрыяла-сырца для далейшай распрацоўкі эканамічнай часткі нашай дактрыны. Аб’яўляем пададзенае чарговым прынцыпам нашай дактрыны (Д пр-п 68).       

 

 

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы