Барыс Керзач, Алесь Астроўскі, Віталь Хромаў
Гаворачы пра артыкул двух амерыканскіх прафесараў, які некалькі тыдняў таму быў выстаўлены на нашым сайце, немагчыма не адзначыць ня толькі яго вялікае ідэалагічнае значэньне, а і грамадскі подзьвіг аўтараў. Вельмі цяжкую праблему яны ўзьнялі як для Амерыкі, так і для ўсяго цяперашняга “цывілізаванага сьвету”. Што тут скажаш – малойцы, героі! Але пры параўнаньні іх пазіцыі з пазіцыяй, прынятай у нашай рэдакцыі, бачная іншая плоскасьць падачы матэрыялу. Так, у сп-роў Уолта і Міршаймера атрымліваецца, што ёсьць нейкая неверагодная дзяржава Ізраіль, кіраўнікі якой проста ўсе пагалоўна палітычныя геніі. Яны стварылі ў ЗША магутнае лобі, якое сёньня кіруе ўсёй амерыканскай унутранай і вонкавай палітыкай (а разам зь імі й усёй 300-мільённай амерыканскай нацыяй, на 98% негабрэйскай), прычым так, што тая дзейнічае ў інтарэсах маленькай габрэйскай краіны, разьмешчанай на супрацьлеглым канцы сьвету. Як бачыце, ужо проста ясная падача сітуацыі ў аўтарскім кантэксьце выяўляе яе парадаксальнасьць, а, дакладней… міфалагічнасьць. З пункту гледжаньня аб’ектыўнага погляду на сітуацыю, асабліва, калі дадаць гістарычныя факты, ўсё выглядае, вядома ж, інакш.
1. Наш кірунак аналізу.
У сьвеце даўно існуе (стагоддзі) вялізны соцыя-паразітны монстар, імя якому сіянакратыя, разам зь яго войскам – сіяністамі. Абедзьве групы ў значнай ступені складзеныя зь людзей габрэйскай нацыянальнасьці, але ня толькі (!). Утрымліваюцца гэтыя людзі разам ды імкнуцца да рэалізацыі сваёй паразітнай мэты дзякуючы таму, што абапіраюцца на сіянісцкі міф. Апошні свой пачатак бярэ яшчэ са Старога Запавету Бібліі, з радкоў пра “богаабранасьць габрэйскага народу”. Тое, што гэтае шавіністычнае трызьненьне пад выглядам “сьвятога пісаньня” вось ужо столькі стагоддзяў чытаюць, прыймаюць, вераць (а яшчэ і моляцца на яго) сотні міёнаў людзей, несумніўна падпітвае ўпэўненасьць сіяністаў, што іх трызьнёвыя сатанісцкія мары, дарэчы, глабальнага маштабу… дасягальныя.
Адной з каштоўнасьцяў сіянакратыі – яе найвышэйшым дасягненьнем апошняга стагоддзя, якое мае істотнае значэньне для падпіткі ўсё таго ж сіяніскага глабалісцкага міфу – зьяўляецца паўстаньне дзяржавы Ізраіль.
Асаблівасьць пазіцыі нашай рэдакцыі да ўсяго пададзенага вышэй заключаецца ў тым, што першасным зьяўляецца не Ізраіль, не яго кіраўніцтва, а менавіта сама сіянакратыя (у аўтараў папярэдняга артыкула атрымлівалася ўсё наадварот).
Якое практычнае патрабаваньне дыктуе нашае бачаньне сітуацыі?
Калі б правы былі аўтары папярэдняга артыкула, мы б, беларусы, на праблему існаванья ізраільска-сіянісцкага лобі ў ЗША маглі асаблівай увагі не зьвяртаць. Маўляў, гэта праблема ў асноўным грамадзянаў ЗША, Ізраіля і жыхароў суседніх зь Ізраілем арабскіх краін. Пры нашым жа поглядзе на справу атрымліваецца, што стаўленьне сіянісцкага лобі Амерыкі да Ізраіля – гэта толькі адзін з прыкладаў, узораў стаўленьня сіянакратыі да навакольнага сьвету, да ўсіх іншых народаў, якія для сіяністаў – гоі (па-простаму, нялюдзі, жывёлы, рабы).
А што, калі сіянакраты нешта сваё захочуць зрабіць у адносінах да Еўропы? А што, калі яны пачнуць са сквапнасьцю глядзець на нашу Беларусь? А што, калі ім захочацца паставіць свайго прэзідэнта замест агента расейскай імперыякратыі Лукашэнкі? А што, калі яны з-за жаданьня дасягнуць гэтую мэту пачнуць фарматаваць пад сябе г.зв. “аб’яднаную апазіцыю”?
Ці ж гэта будзе добра для нашага народу? Няўжо гэта будзе адпавядаць яго аб’ектыўным інтарэсам?!
Адна толькі патэнцыйная небясьпека пераходу ўлады над нашым беларускім народам з лапаў адной соцыяпаразітнай сілы, расейскай імперыякратыі ды яе халуёў – цяперцаў, у лапы іншай соцыяпаразітнай сілы, заходняй фіналігархіі й яе ядра – сіянакратыі (якая, дарэчы, таксама лёгка падпадакуе цяперцаў сабе), ужо прымушае і прыняць менавіта наш падыход, і паўважлівей прыглядзецца да дзейнасьці сіяністаў у Еўропе ды Беларусі.
Калі ж казаць прама, без аківокаў, тады атрымаецца так: мы ўсё часьцей адчуваем, што сіяністычная небясьпека становіцца ўсё больш актуальнай для нашага беларускага народу.
Што да Міршаймера і Ўолта, у нас існуюць падазрэньні, што і яны ўсё пададзенае таксама ведаюць і разумеюць. Аднак хутчэй за ўсё справы ў ЗША зайшлі настолькі далёка, што выказаць сваю пазіцыю наўпрасткі, нават яны ўжо сабе дазволіць ня могуць…
Мы, натуральна, ня першыя, хто імкнецца прааналізаваць дзейнасьць сіянісцкіх сілаў у Еўропе і сьвеце (хто жадае, можа пачытаць хаця б артыкулы знакамітага Ражэ Гарадзі, разьмешчаныя на нашым сайце). Але справа ў тым, што нам трэба сфармаваць уласную пазіцыю па дадзенай праблеме – толькі так мы можам набыць уласьцівасьць суб’ектнасьці ў гэтым пытаньні й мець магчымасьць параўноўваць сваё бачаньне зь іншымі, усё глыбей выяўляючы праўду. Нас таксама цікавяць новыя факты – факты апошніх гадоў. І, што найбольш важна, нам патрэбны такі сьветагляд, які б дапамагаў тлумачыць дзіўныя падзеі ва ўнутрыбеларускай грамадска-палітычнай сітуацыі – як поўную недзеяздольнасьць г.зв. “аб’яднанай апазіцыі”, так і паводзіны ўладаў (хаця б тое, што габрэйскім арганізацыям дазваляецца ў Беларусі ўсё, што яны пажадаюць; а беларускія нацыянальна-дэмакратычныя арганізацыі, СМІ, выданьні, асобы здушваюцца і дыскрымінуюцца ўладамі самым нахабным чынам).
Давайце пачнем разгляд тэмы з нагадваньня некаторых фактаў, якія назьбіраліся ў нашым архіве за апошнія пяць гадоў па тэме “сіянізм у Еўропе”, а затым паспрабуем абагуліць іх.
2. Некаторыя факты (напэўна ня ўсе…).
2.1. Прыклады сталай актуалізацыі сіянісцкай тэмы ў еўпарейскай інфармацыйнай прасторы
Для таго, каб задаць тон, на пачатак пададзім фрагмент даносу на нямецкую нацыю, Германію і ўвесь Еўразьвяз разам з узорам ходу думак і паводзін “негабрэя” Ўільяма Грыма. Матрыял узяты з сайта www.evrey.com за 2002 год:
“Я негабрэй, таму для мяне антысемітызм заўсёды быў феноменам, на які мой “радар” не рэагаваў, як, напрыклад, на генацыд у афрыканскай Руандзе – рэч, вядома ж, жахлівая, але адбылося гэта зь кімсьці іншым. Я жыву ў невялікім горадзе непадалёк ад Мюнхена – бізнэсовага і культурнага цэнтру, насельніцтва якога складае нямногім больш за мільён жыхароў. Баварская прывабнасьць гэтых мясьцінаў затушоўвае той факт, што менавіта ў гэтым горадзе нарадзіўся нацысцкі рух… Такая блізкасьць да найвялікшага зла надае расказам пра жахі, зьдзейсьненыя немцамі ў час Другой сусьветнай вайны, фізічную рэальнасьць. Акрамя таго, з пэўнага часу ў маім жыцьці пачалі адбывацца як быццам нязначныя падзеі… Вось я ўдзельнічаю ў працоўнай сустрэчы з маладымі высокаадукаванымі немцамі. Яны ветлівыя, абаяльныя. Размова цячэ мякка і прыемна… Раптам нехта ўзгадаў бізнэсмэна з Ню-Ёрка з прозьвішчам Рубінштэйн. Выразы іх твараў рэзка перамяніліся. Адзін зь іх кажа: “Праблема Амерыкі ў тым, што там усе грошы ў габрэяў”. Усе засьмяяліся. І нехта дадаў: “Так, адзінае, што клапоціць габрэяў – гэта грошы…”. Хутка гэты тып антысемітызму стаў лейтматывам маіх прафесійных зносінаў зь немцамі. Бывала, калі расслабяцца, яны выказвалі такія меркаваньні, выяўлялі такую палітычную арыентацыю, якая, здавалася б, павінна была назаўсёды памерці яшчэ ў берлінскім бункеры 30 красавіка 1945 года. Магчыма, таму, што я бялёсы і маё прозьвішча мáе нямецкае паходаньне, яны ўпэўненыя, што я адзін зь іх [а хто ж ты на справе, “негабрэй”? – Рэд.]… Адзначу “кампаненты” іх “нефармальных” размоваў, якія сустракаюцца найбольш часта. “Так, нацысты перастараліся, але ў час вайны бываюць страшныя рэчы”. “Як бы там ні было, памеры Халакосту моцна перабольшаныя амерыканскай прэсай у бок габрэяў”. “СNN – антыпалестынскае агенцтва навінаў і кантралюецца амерыканскімі габрэямі”. “Амаль усе немцы ня ведалі пра забойства габрэяў, да таго ж габрэі самі вінаватыя ў тым, што адбылося”. “Шарон горш за Гітлера, а ізраільцы проста нацысты”… “Амерыка падтрымлівае Ізраіль таму, што габрэі кантралююць амерыканскі ўрад і СМІ” [як мы ўжо ведаем, гэта – навуковы факт! і яго ведаем ня толькі мы, а і немцы. – Рэд.]. Сітуацыя ў Германіі настолькі пагоршылася, што амерыканскім габрэям раілі не апранаць нічога, што магло б індэнтыфікаваць іх як габрэяў. У супрацьлеглым выпадку ім бясьпека не гарантаваная. Як жа гэта можа быць? Ці ж гэта не Германія, дзе 57 гадоў не было пагромаў? Ці ж Германія перастала быць краінай, дзе канстытуцыя гарантуе свабоду кожнаму, незалежна ад яго расавай і нацыянальнай прыналежнасьці? Што зьмянілася? Адказ – нічога [гэта ня так; як бачым, нехта зноў пачынае даставаць нават немцаў! – Рэд.]. Мой тэзіс скрайне просты. Цяпер Германія ня мае ранейшай ваеннай моцы, каб навязаць расісцкую ідэалогію нацыстаў; маніфестацыі неанацыстаў цяпер па-за законам. Аднак унутраныя ўмовы, а менавіта самаадчуваньне, сьветагляд, культура, якія некалі прывялі Германію да нацызму [што-што прывяло да нацызму? – Рэд.], існуюць і сёньня, таму што яны складаюць асноўныя кампаненты нямецкай самаідэнтыфікацыі. Нацызм ня быў памылковым меркаваньнем, ён стаў матэрыялізацыяй сутнасьці нямецкага духу [вось аўтар і папёр у антыгерманізм! – Рэд.]. Вонкавы нацызм быў пераможаны ў траўні 1945 г., унутраны – жывы і будзе жыць, быць патэнцыйнай пагрозай. Маладому Фрыцу няма неабходнасьці быць антысемітам, таму што яго дзяды зрабілі за яго выдатную працу, якая завецца Халакост. У Германіі практычна няма каго ненавідзець. А калі і ёсьць нехта, дык арабы – даўнішнія сябрукі немцаў, якія ахвотна будуць ненавідзець габрэяў разам зь немцамі [патрабаваньне прымусіць любіць габрэяў – новая рыса сіянізму! – Рэд.]. Палітыка падтрымкі палестынцаў – праява таго ж антысемітызму [вось гэта ты, каторы “негабрэй”, загнуў! перажываць за кагосьці, спачуваць камусьці – гэта дазволена толькі ў адносінах да габрэяў, усіх іншых трэба ненавідзець, нават уласны народ… – Рэд.]. Яны падтрымліваюць палестынцаў і іхных арабскіх заступнікаў, таму што палестынцы і арабы прапаведуюць тыя ж нацысцкія ідэі [а вось гэта ўжо габрэйскі нацызм ва ўзорна-паказальным выглядзе… – Рэд.]. Мусульманская міграцыя ў Германію дала магчымасьць немцам прадэманстраваць свой “лібералізм”. Памяняўшы зьнішчаных габрэяў на мусульман, немцы цынічна “засьцераглі ад небясьпекі” сябе [нядаўнія пагромы ў Заходняй Еўропе, у прыватасьці ў Францыі, якія ўжо сталі сістэматычнымі й робяцца ксенаэтнічнымі элементамі (у асноўным, сапраўды, арабска-мусульманскімі) з усёй відавочнасьцю паказваюць, што аўтар хлусіць; прыйдзе час, і мы больш падрабязна прааналізуем новыя еўрапейскія зьявы; а пакуль у адносінах на пагромаў у Заходняй Еўропе раім пакарыстацца вядомай падказкай: шукай, каму выгадна! – Рэд.]: тыя нешматлікія габрэі, якія жывуць у Германіі, ніколі не набудуць нават самай нязначнай палітычнай улады [ЗША ўжо кіруем – гэта нармальна; хочам яшчэ Германіяй кіраваць. А кім далей яшчэ? – Рэд.]. Ува многіх сэнсах Германія выйшла з Другой сусьветнай вайны і не заплаціла віннасьцяў [сотні мільярдаў даляраў Ізраілю за пасьляваенны перыяд – гэта, вядома, не плата; так сабе, фігня.. – Рэд.]. Вядома, многія немцы загінулі, значная частка краіны была разбураная… Але гэта нагадвае сітуацыю з маленькім хлопчыкам, які праглынуў піражок, але можа атрымаць ад маці толькі шляпок [аўтар прадэманстраваў чарговыя дзівацтвы свайго сьветагляду: гібель мільёнаў немцаў – гэта “шляпок”. – Рэд.]. Але піражок ужо зьедзены! Мы ня можам дазволіць Германіі, якая выконвае ў Еўразьвязе ключавою ролю, з дапамогай парламенцкіх манеўраў зьдзейсьніць тое, што Гітлер і немцы не пасьпелі дарабіць у часы Трэцяга рэйха. Еўразьвяз ня толькі дапускае, а і падтрымлівае антысемітызм, як і “добрыя” дыпламатычныя зносіны з арабскім сьветам. Гэта ёсьць вялікая пагроза габрэйству з часоў нацысцкай Германіі…”
Радыё “Свабода” 4 сакавіка 2004 г. Перадача “Ці ёсьць антысемітызм у еўрапейскім зьвязе?”, аўтар Вячаслаў Ракіцкі:
“У сакавіку спаўняецца 10 гадоў з дня заснаваньня Еўрапейскай камісіі супраць расізму і нецярпімасьці. Камісія сутыкаецца з павелічэньнем праяваў антысемітызму. На думку сябраў камісіі, праблема палягае нават ня ў тым, ці існуе антысэмітызм у сучаснай Эўропе – спарадычныя апаганьваньні сінагогаў і габрэйскіх могілак, антысэміцкія ўспышкі сярод звычайных людзей ці нават палітыкаў пацьвярджаюць яго існаваньне. Іншая справа, што лічыць антысемітызмам? Ці ёсьць антысемітызмам асуджэньне некаторымі эўрапейскімі палітыкамі паводзінаў Ізраілю на Блізкім Усходзе, а цяпер ганьбаваньне амэрыканскага фільму “Пакуты Хрыста” за антысэмітызм, бо ён спрыяе антысеміцкім стэрэатыпам? Старшыня Эўракамісіі супраць расізму і нецярпімасьці Майкл Гэд патлумачыў Радыё Свабода, што наагул вельмі цяжка зразумець, на чым жа палягае антысемітызм ў Эўропе – ці гэта толькі рэакцыя маладых мусульманскіх групаў на падзеі ў Палестыне, ці ён справакаваны скінхедамі, або існуе нейкі глыбейшы ўзровень антысэмітызму ў пэўным грамадзтве. Камісія пагаджаецца зь іншымі праваабарончымі арганізацыямі, што праявы антысемітызму узрастаюць ў Эўропе, але зразумець маштабы праблемы і прааналізаваць яе прычыны няпроста, бо паўстае праблема дакладнай інфармацыі. У шэрагу краін забаронены збор інфармацыі, якая грунтуецца на этнічнай, нацыянальнай і рэлігійнай ідэнтыфікацыі. Лічыцца гэта вельмі небясьпечным, а то і ўвогуле забаронена канстытуцыяй. Так, у Францыі, Гішпаніі й Нямеччыне інфармацыя не зьбіраецца па ўсіх этнічных групах з пэўных гістарычных прычынаў”.
Радыё “Свабода” 29 красавіка 2004 г. Перадача “У Еўропе назіраецца рост антысэмытызму”, аўтар Ганна Соусь:
“Сёньня ў Берліне завяршылася прадстаўнічая канфэрэнцыя АБСЕ па антысемітызму. Больш чым 800 яе ўдзельнікаў на працягу двух дзён абмяркоўвалі пытаньні, зьвязаныя з заканадаўчымі мерамі і мэханізмамі ў справе барацьбы з антысемітызмам, а таксама ролю ўрадаў, грамадзянскай супольнасці, СМІ і сістэмы адукацыі ў барацьбе з ксенафобіяй. Парыж і Бэрлін, Вена і Лёндан, Антвэрпэн, Ліён і Лазана. У 2003 годзе тут адбыліся антысэміцкія напады – тут зьбівалі габрэяў, галоўным чынам сталага ўзросту, жанчын ці дзяцей, падпальвалі габрэйскія школы й сінагогі. Павелічэньне нянавісьці да габрэяў у Эўропе сталася тэмай двухдзённай міжнароднай канфэрэнцыі ў Бэрліне, якая прайшла пад эгідай АБСЕ. Зьвяртаючыся да ўдзельнікаў канфэрэнцыі, дэлегатаў з 55 краінаў сьвету, дзяржсакратар ЗША Колін Паўэл заявіў: “Сёньня мы супрацьстаім пачварнай рэальнасьці, бо антысэмітызм – гэта ня толькі гістарычны факт, але і сучасныя выпадкі. Сапраўды, мы абураныя тым, што ў апошнія гады паболела злачынстваў на глебе антысеміцкай нянавісьці ў межах нашай супольнасьці дэмакратычных грамадзтваў. Усе мы прызнаем, што павінны прыняць рашучыя захады дзеля таго, каб цалкам зьмяніць гэтую трывожную тэндэнцыю”. На канфэрэнцыі была пастаўленая мэта – дамовіцца пра спосабы супрацьстаяньня гвалту й прапагандзе на глебе антысемітызму [а прааналізаваць прычыны росту гэтай ганебнай зьявы не зьбіраліся? а хаця б назваць іх не справабалі? між тым галоўная прычына відавочная – гэта сіянізм! – Рэд.]. Падчас канфэрэнцыі паўстала пытаньне ідэнтыфікацыі тых, хто ўчыняе антысеміцкія напады ў Эўропе. Ёсьць дзьве групы злачынцаў, адны – гэта маладыя белыя еўрапейцы, і другія – маладыя мусульмане з Паўночнай Афрыкі ці Азіі. Найбольш эмацыйным быў зварот да ўдзельнікаў канфэрэнцыі былога вязьня нацысцкага канцлягеру ляўрэата Нобэлеўскай прэміі Элі Візэля. Візэль заклікаў дэлегатаў спыніць уздым антысэмітызму. Нямецкі прэзыдэнт Ёганэс Раў абвінаваціў у антысемітызьме галоўным чынам “расістаў”, якія ухапіліся за блізкаўсходні канфлікт і палітыку ізраільскага ўраду [во прастытутка. – Рэд.]. У той жа час дэлегаты заўважылі, што не ўся крытыка на адрас Ізраілю павінна разглядацца як нянавісьць. У прыватнасьці ірландскі міністар замежных справаў Браян Коўэн адзначыў, што разумная крытыка і справядлівыя камэнтарыі наконт некаторых дзеяньняў ізраільскага ўраду абсалютна законныя [хоць адзін нармальны знайшоўся! – Рэд.]. А вось што заявіў міністар замежных справаў Нямеччыны Ёшка Фішэр: “Я хацеў бы, каб мы асудзілі ўсе праявы антысэмітызму, як прыніжаючыя нашу чалавечую годнасьць, і распрацавалі мэханізмы, якія дапамогуць выяўляць любыя выпадкі антысэмітызму ў краінах АБСЭ і прымаць адпаведныя захады. Я хацеў бы, каб мы ўзялі на сябе поўную палітычную адказнасьць з тым, каб змагацца з усімі праявамі антысэмітызму адкрыта й рашуча” [вядома ж, што іншае можна чакаць ад габрэя-сіяніста. – Рэд.]. У працы канфэрэнцыі ўзяла ўдзел беларуская дэлегацыя на чале са сталым прадстаўніком Беларусі ў АБСЭ Віктарам Гайсёнкам. Габрэйскія і праваабарончыя арганізацыі неаднаразова абвінавачвалі беларускія ўлады ў недастатковым супрацьдзеяньні антысемітызму і нават у праявах антысэмітызму на дзяржаўным ўзроўні. Паводле прадстаўнікоў гэтых арганізацыяў, беларускія ўлады часта адмаўляюцца захоўваць сынагогі і габрэйскія могілкі, зачынілі габрэйскі міжнародны гуманітарны інстытут пры БДУ [ні фіга сабе правіна; мы што, у Ізраілі жывем?! – Рэд.], не караюць шматлікія акты вандалізму супраць габрэйскіх пахаваньняў і помнікаў Халакосту, дазваляюць свабоды продаж антысэміцкай літаратуры”.
У сувязі з гэтым рэпаратажам мы хацелі б зьвярнуць увагу на тое, што канферэнцыя адбылася на фоне фізічнага генацыду чэчэнскага народу, які таксама жыве ў Еўропе і пра генацыд якога практычна ўсе “цывілізаваныя краіны” маўчаць, як быццам яго няма. Таксама нам абсалютна незразумела (і гэта мякка кажучы), што ёсьць нейкія прэтэнзіі да Беларусі на фоне ТАТАЛЬНАГА ЭТНАЦЫДУ нашага беларускага народу, які таксама жыве ў Еўропе! Вось ён, яскравы прыклад абсалютнага эгаізму, цынізму, шавінізму і нахабства сіяністаў. Дарэчы, яны сябе ва ўсім паводзяць так – гэта іх фірмовы знак (у гэтым сэнсе зь імі могуць параўнацца толькі рускія шавіністы і расейскія імперыялісты – маскалі). Але, у дадатак да ўсяго, немагчыма не адзначыць агідлівасьць, якая ўзьнікае што да АБСЕ – відаць, канферэнцыі па генацыдзе і этнацыдзе беларусаў мы ад яе не дачакаемся!!!
Сайт www.polit.ru, матэрыял за студзень 2005 г. Назва артыкула “Ізраіль кажа пра рост антысемітызму ў Расеі й Вялікабрытаніі”.
У ім, у прыватнасьці, гаворыцца, што ў Ізраілі быў абнародаваны ўрадавы даклад аб росьце антысеміцкага гвалту ў еўрапейскіх краінах. У дакладзе сьцьвярджаецца: “Францыя зрабіла значныя высілкі для барацьбы з гэтай зьявай. Статыстыка, сабраная Глабальным форумам па барацьбе з антысемітызмам, паказвае, што ў 2004 годзе колькасьць антысеміцкіх інцыдэнтаў у Францыі склала 96, у Вялікабрытаніі ўзрасла з 55 да 77 эпізодаў, а ў Расеі – з 4 да 55. “Самая вялікая колькасьць інцыдэнтаў і самыя жорсткія зь іх адбыліся ў Еўропе. Ва Украіне фізічныя атакі на габрэяў й іхныя інстытуты ўзрасьлі з 15 у 2003 годзе да 44 у 2004-м. У Вялікабрытаніі большая частка зьнявагаў сінагогаў і габрэйскіх могілак была зьдзейсьненая ісламістамі. Лідэры габрэйскай гарамады Вялікабрытаніі, дзе пражывае каля 265 тысячаў габрэяў, заявілі, што рост антысеміцкіх атакаў пераўтвараецца ў тэндэнцыю”.
Падагульняючы гэты невялікі шэраг прыкладаў, можна зрабіць выснову, што тэма праблемаў жыцьця габрэяў інфармацыйна “забівае” ў Еўропе ўсе іншыя вострыя “нацыянальныя” тэмы, многія зь якіх аб’ектыўна зьяўляюцца нашмат больш маштабнымі і актуальнымі – напрыклад, праблемы генацыду чачэнскага народу (з мільённага народу расейскія імперцы толькі што, на нашых вачах за апошнія дзьве вайны забілі 250 тысяч, зь іх 42 тысячы – дзеці), этнацыду і своеасаблівай формы генацыду народу нашага – беларускага.
