Барыс Керзач, Алесь Астроўскі, Віталь Хромаў

2.2. Сіянісцкі тэрор альбо пра “вязьняў халакосту” (матэрыял узяты з сайтаў osvita.org.ua; kavkazcenter.com).

У кастрычніку 2006 г. быў прыгавораны судом Францыі да 3 месяцаў турмы ўмоўна і штрафу ў 7500 еўра “за іншадумства ў форме адмаўленьня халакосту” сусьветна вядомы французкі навуковец, гісторык, прафесар Роберт Форысан (Robert Faurisson). [заўвага: тут і далей выразы “нявер’е ў міф пра халакост”, “адмаўленьне халакосту” і да т.п. трэба разумець не літаральна, а так, што найбольш сьмелыя навукоўцы-гісторыкі заяўляюць пра фальсіфікацыю памераў халакосту! Але нават такая інтэрпрэтацыя тэмы зьяўляецца абсалютна непрыймальнай для сіяністаў, бо праўдзівыя дадзеныя аб памерах гэтай трагедыі габрэйскага народу паказваюць, што, напрыклад, наш беларускі народ пацярпеў у гады Другой сусьветнай вайны ад нямецкага нацыянал-сацыялізму ня менш (як у абсалютных, так і ў адносных лічбах); калі ж сюды дадаць страты нашага народу ад бальшавіцка-сіяніскага тэрору 1920-30-х гадоў, атрымаецца, што, гаворачы пра ХХ стагоддзе, трэба ў значна большых аб’ёмах казаць пра генацыд беларусаў (дзе сіяністы таксама мелі свой немалы саўдзел), чым пра халакост; праўдзівыя зьвесткі пра трагедыі народаў за гісторыю чалавецтва (напрыклад, чаго толькі варты генацыд 60 мільёнаў індзейцаў у Амерыцы, генацыд многіх афрыканскіх народаў, які таксама вымяраецца дзясяткамі мільёнаў) цалкам выбіваюць грунт з-пад сіянісцкай прапаганды; таму сіяністы аж заходзяцца ў злосьці, калі нехта пачынае высьвятляць праўду, таму любыя такія спробы яны аб’яўляюць “адмаўленьнем халакоста”, “нявер’ем у халакост” і да т.п. прапагандэмамі. – Рэд.]. “Правіна” 77-гадовага прафесара заключалася ў тым, што 3 лютага 2005 года ён заявіў у інтэрвю іранскаму тэлебачаньню, што “ў Германіі ніколі не існавала ніякіх газавых камер, ні адной”, і пры гэтам дадаў: “Таму мільёны турыстаў, якія наведваюць Асьвенцым, бачаць хлусьню, фальшыўку, падман”. Суд вынес рытуальны прысуд навукоўцу на карысьць трох габрэйскіх арганізацый, якія напісалі на яго данос у пракуратуру – кожнай з гэтых арганізацый прафесар павінен выплаціць сімбалічны штраф у памеры 1 еўра. Дарэчы, варта дадаць: інтэрвю Форысана ніколі не паказвалі ня толькі ў Францыі, але і нідзе ў Еўропе…

Лістапад 2006 г. Палітычная паліцыя ў швайцарскім горадзе Базельбітэр-Арлесгейм аб’явіла, што яна ўзбудзіла “справу” супраць сусьветна вядомага швайцарскага пісьменьніка і гісторыка Бернхарда Шаўба (Bernhard Schaub) за «злачынства думкі», якое выявілася ў “яго нявер’і ў міф пра халакост”. Пісьменьнік стане перад судом. Адначасова дакладна такая ж “справа” была ўзбуджана супраць яго палітычнай паліцыяй у кантоне Салтурн. Там пісьменьніка абвінавачваюць у тым, што ў адной улётцы ён напісаў, што “ў Германіі габрэі паміралі не ад газу, а ад тыфу, як і мільёны немцаў”. Такія словы ёсьць вельмі сур’ёзным злачынствам у сучаснай Швайцарыі. Дарэчы, у сваёй кнізе “Арол і ружа”, якая выйшла ў 1992 годзе, гісторык паказаў, што “ніякіх газавых камер у Германіі часоў нацыянал-сацыялізма не было”. Пры гэтым ён быў адным з першых у сьвеце, хто, акрамя іншага, спаслаўся ў сваім дасьледваньні на эксьпертызу буйнога сьпецыяліста Фрэда Лойхтэра, які даказаў, што існаваньне “газавых камер” супярэчыць законам фізікі й хіміі. У тыя адносна мірныя часы пасадзіць у турму за адмаўленьне халакосту было немагчыма. Таму гісторыка тады ўсяго толькі звольнілі з пасады прафесара гісторыі акадэміі ў Вальдорфе [вельмі цікавым ёсьць супадзеньне: тады, у сярэдзіне 1990-х, заходнікі, якія прыязджалі ў Беларусь, выглядалі людзьмі, сапраўды зацікаўленымі ва ўсталяваньні дэмакратыі ў нашай краіне; цяпер яны такімі не выглядаюць; няўжо гэтыя супадзеньні невыпадковая? – Рэд.].

Лістапад 2006 г. У Аўстрыі ў Грацы быў арыштаваны гісторык Дэвід Ірвінг [на фота, што ў пачатку артыкула, ён паказаны ў цэнтры. – Рэд.]. Прычына тая ж – гісторык абвінавачаны ў адмаўленьні халакосту. Ордэр на яго арышт быў выдадзены яшчэ ў 1989 годзе. У адпаведнасьці з законамі Аўстрыі, адмаўленьне халакосту ёсьць крымінальным злачынствам, за якое “злачынцу” чакае да 20 гадоў турмы. У сваіх кнігах Ірвінг пісаў, што маштабы зьнішчэньня габрэяў нацыстамі ў час Другой сусьветнай вайны былі перабольшаныя. Далейшыя падзеі паказалі, што ў выніку аўстрыйскага суду Дэвіда Ірвінга прысудзілі да трох гадоў пазбаўленьня волі (і не ўмоўна!).

15 лютага 2007 г. палітыка-рэлігійны суд у нямецкім горадзе Мангейм вынес прысуд сусьветна вядомаму гісторыку і пісьменьніку, 67-гадоваму Эрнсту Цюндэлю [на фота ў пачатку артыкула ён зьлева. – Рэд.] – 5 гадоў турмы! Ён таксама ня верыць у міф аб памерах халакосту. Калі суддзя Мейнерцхаген чытаў свой прысуд, ён напоўніцу пазьдзекаваўся над вязьнем, увесь час зьневажаў яго. Гісторык-дысідэнт выглядаў стомленым і ніяк не рэагаваў на зьдзекі. У сваім апошнім слове гісторык запатрабаваў стварыць міжнародную камісію эксьпертаў для высьвятленьня, што ў сучасным міфе пра халакост хлусьня, а што – праўда. Цюндэль быў выдадзены Канадай, дзе ён правёў 2 гады, на расправу ў Германію. У прысудзе гэты час яму не ўлічылі. Тэрмін будзе адлічвацца з сакавіка 2005 года, калі гісторык быў кінуты ў нямецкую турму (усяго ж ён знаходзіўся бесперапынна ў адзіночных камерах трох краін зь лютага 2003 году). Суд над Цюндэлям быў форменным зьдзекам над здаровым сэнсам і законам. Суддзя беспакарана зьневажаў адвакатаў, самаўладна пазбаўляў іх слова, звальняў з працэса, не даваў ім зачытваць хадайніцтвы, гістарычныя дакументы. Тым ня менш, адвакату гісторыка ўдалося пераканаўча паказаць, што “мільёнаў габрэяў” у Германіі ніхто не забіваў і што ў крымінальных і працоўных лагерах Германіі габрэі паміралі ў асноўным ад тыфу. У пракурора Гросмана не было ніякіх контраргументаў, таму з адвакатам ніхто не спрачаўся. Пракурор запрасіў для вязьня халакоста максімальны тэрмін – 5 гадоў турмы. Гэты тэрмін і артымаў нямецкі гісторык. Эрнст Цюндэль эміграваў зь Германіі ў Канаду ў 1958 годзе і стала там пражываў. У 2002 годзе ён пераехаў на жыхарства да жонкі ў ЗША ў штат Тэнэсі, дзе і быў арыштаваны і праз 2 тыдня дэпартаваны ў канадскую турму. 1 сакавіка 2005 года, пасьля 2 гадоў знаходжаньня ў вязьніцы, Канада дэпартавала гісторыка ў нямецкую турму (нявер’е ў халакост фармальна дазволена ў Канадзе, але афіцыйна забаронена ў Германіі). Уся правіна вязьня сумленьня Эрнста Цюндэля для германскіх уладаў заключалася ў тым, што ў Канадзе ён адміністрыраваў сайт The Zuendelsite, на якім аналізаваўся міф пра халакост. Гісторыку ўдалося перадаць на волю апісаньн ўмоваў утрыманьня ў нямецкай турме. Яму дазволена атрымліваць і пісаць лісты, але толькі па два ў дзень у працоўныя дні тыдню. Іншыя лісты нямецкія паліцэйскія зьнішчаюць. Пры гэтым лісты выбіраюцца па прынцыпу “рулеткі”. Часта найбольш каштоўныя зьнішчаюцца. Вязьню Цюндэлю забаронена атрымліваць любыя друкаваныя выданьні на любых мовах. Ён папрасіў аднаго свайго сябра даслаць вырэзкі з артыкуламі пра яго ў нямецкай прэсе. Паліцыя думкі канфіскавала і гэтыя вырэзкі, хаця там былі вырэзкі са СМІ тыпу “Ню-Ёрк таймс”. Гісторык адзначае, што Германія ўжо даўно не самастойная дзяржава, а калонія ЗША. У сваім лісьце ён выбачаецца за дзікунскія нямецкія законы, якія забараняюць яму абмяркоўваць і каментаваць яго ўласную справу.

Цяпер у Германіі, акрамя Эрнста Цюндэля, у турме знаходзіцца таксама іншы “вязень халакосту” – Герман Рудольф.

У студзені 2007 года г.зв. “Ізраільская культурная грамада” Аўстрыі звольніла са сваіх шэрагаў венскага рабіна Мойшэ Арые Фрыдмана [на фота справа. – Рэд.] за тое, што той прыняў удзел у Міжнароднай канферэнцыі па халакосьце ў Тэгеране. Грамада паставіла ў правіну свайму рэбе яго кантакты “з рэвізіянісцкімі, антысеміцкімі коламі”, якія “прыносяць шкоду”. Рабін Фрыдман нарадзіўся ў ЗША, пераехаў у Аўстрыю, дзе ўвесь час арганізоўваў антысіянісцкія дэманстрацыі габрэяў у Вене. Сам ультраартадаксальны рабін зь яго словаў тры разы на дзень моліцца аб зьнішчэньні Ізраіля па рэлігійных прычынах Цяпер ужо і венская паліцыя дасьледуе “недаацэнку халакосту рабінам. Па законах Аўстрыі недастакова моцная вера ў халакост у форме недаацэнкі прыраўноўваецца да адмаўленьня халакосту, хуле на яго і, такім чынам, да яго абвяржэньня…

Да апошняга матэрыялу мы мусім дадаць наш каментар. Мы, у адрозьненьне ад рабіна Фрыдмана, лічым наадварот: зьнішчаны павінен быць сіянізм, а Ізраіль – гэта дом габрэйскага народу. Таму супадзеньне пазіцый у нас і ў рабіна толькі частковае…

2.3. Многія еўрапейскія палітыкі ўжо ліжуць сіяністам усё…

Асабліва шмат вядома ў гэтым сэнсе пра Германію і Францыю. А вось факт зь Вялікабрытаніі. Тут лідэр брытанскіх кансерватараў Дэвід Камерон, выступаючы ўлетку г.г. на мерапрыемстве “Форум сяброў Ізраіля”, арганізаваным у рамках яго партыі, заявіў, што лічыць сябе сіяністам. Пад час выступу галава апазіцыі падкрэсьліў, што вера “ў права Ізраіля” ёсьць неад’емнай часткай і генетычнай адзнакай партыі, якую ён узначальвае: “Гэтае перакананьне закладзена ў ДНК кожнага кансерватара”, – заявіў Камерон.

2.4. Арганізацыйная дзейнасьць сіянакратыі

Год таму (верасень 2006 г.) у сталіцы Еўразьвязу Брусэлі аб’яўлена пра стварэньне новай арганізацыі пад назвай “Еўрапейскія сябры Ізраіля”. Па сваёй сутнасьці арганізацыя ёсьць адкрытым “ізраільскім лобі” ў Еўропе. Яна ідэнтычная “Камітэту грамадскіх сувязяў ЗША й Ізраіля” (вадомая, як АЙПАК [пра апошнюю можна прачытаць на нашым сайце. – Рэд.]). Адной з галоўных мэтаў новай структуры аб’яўлена “аднаўленьне аўтарытэту Ізраіля ў Еўропе”. У яе ўжо ўвайшлі больш за 150 дэпутатаў Еўрапарамента…

2.5. Антысіянісцкі супраціў у Еўропе.

13 красавіка 2002 г. каля 50 тысячаў чалавек правялі дэманстрацыі ў некалькіх гарадах Эўропы, каб выказаць пратэст супраць ізраільскай ваеннай аперацыі на Заходнім беразе Ярдану. Паліцыя ў Амстэрдаме паведаміла, што прынамсі 15 чалавек было арыштавана пасьля маршу ў падтрымку палестынцаў, які сабраў каля 10 тысячаў удзельнікаў ды пераўтварыўся ў беспарадкі. Каля 30 тысячаў дэманстрантаў сабраліся ў Франкфурце, Бэрліне ды іншых нямецкіх гарадах, пратэстуючы супраць ізраільскай апэрацыі. Берлінскія ўлады паведамілі, што ў дэманстрацыі ўзялі ўдзел 11 тысячаў чалавек. У брытанскай сталіцы Лёндане ад 10 да 15 тысячаў чалавек прайшлі маршам праз цэнтар гораду, каб выказаць падтрымку палестынцам і пратэст супраць ізраільскай ваеннай апэрацыі. Дэманстранты сабраліся ў Гайд-парку й прайшлі да Трафальгарскай плошчы, дзе некаторыя ўдзельнікі ў масках падпалілі ізраільскі ды амэрыканскі сьцягі.

19 красавіка 2002 года ўлады Даніі заявілі, што будуць дамагацца ад Эўразьвязу і ААН расьсьледаваньня дзеяньняў ізраільцаў у Джэніне, дзе ў апошнія тыдні, паводле заяваў палестынцаў, загінулі сотні чалавек [роўна праз 4 гады сіяністы адпомсьцілі Даніі – арганізавалі “карыкатурны скандал” зь яе тэрыторыі, чым падставілі яе… – Рэд.].

У лістападзе 2003 г. інтэрнэт-выданьне радыё “Нямецкая хваля” апублікавала каментары ў сувязі з выказваньнямі кіраўніка Ізраіля Шарона. Асаблівай пагрозай для габрэяў ён назваў прысутнасьць у Еўропе 17 мільёнаў мігрантаў-мусульман, а таксама абрынуўся на дадзеныя сацыялагічных дасьледваньняў, праведзеных у Еўропе, якія паказалі, што большасьць апытаных жыхароў лічаць, што ад Ізраіля сыходзіць пагроза ўсеагульнаму міру. Што ж тут абражацца. Вынікі сацыялагічных дасьледваньняў – гэта аб’ектыўныя факты.

Ліпень 2004 года. Прэм’ер-міністар Ізраілю Арыэль Шарон заклікаў францускіх габрэяў эміграваць у Ізраіль, “каб унікнуць антысэмітызму”: “Я павінен сказаць, што францускі ўрад прымае крокі супраць антысэмітызму. Але я магу параіць нашым братам у Францыі толькі адно: ад’яжджайце ў Ізраіль як мага хутчэй. Гэта я кажу габрэям ва ўсім сьвеце, але я бачу, што ў Францыі гэта трэба рабіць неадкладна”. Урадоўцы й габрэйскія лідэры Францыі ў адказ скрытыкавалі заяву ізраільскага лідэра. Парыж запатрабаваў тлумачэньняў з нагоды гэтага “недапушчальнага камэнтару”.
Габрэйскія лідэры ў Францыі гэтаксама скрытыкавалі заяву Арыэля Шарона. Так ганаровы прэзыдэнт прадстаўнічай рады габрэйскіх інстытутаў Францыі Тэа Кляйн упэўніваў Шарона ня ўмешвацца ў справы 600 тысячаў францускіх габрэяў. У сувязі з пратэстамі ў Францыі Арыэль Шарон заявіў, што ягоныя словы былі няслушна зразуметыя. Як адзначаў прадстаўнік Шарона Аві Пазнэр, ізраільскі прэм’ер-міністар меў на ўвазе, што габрэі Францыі ёсьць часткай Ізраілю, як і габрэі ва ўсім сьвеце.

Красавік 2004 г. 52 былых высокапастаўленых англійскіх дыпламатаў праз выданьне The Guardian зьвярнуліся зь лістом да Тоні Блэра. Падаем скарочаную версію:

“Дарагі прэм’ер-міністар! Мы, хто падпісаліся ніжэй, былыя англійскія амбасадары, вярхоўныя камісары, губернатары і вышэйшыя міжнародныя чыноўнікі… з растучай заклапочанасьцю назіраем за той палітыкай, якую Вы ў шчыльным супрацоўніцтве з ЗША праводзіце адносна араба-ізраільскай праблемы й Ірака. Рашэньне ЗША, Еўразьвязу, Расеі і ААН прапанаваць “дарожную мапу” для вырашэньня ізраільска-палестынскага канфлікту спарадзіла надзею, што вялікія дзяржавы нарэшце прадпрымуць рашучыя калектыўныя высілкі з мэтай вырашыць праблему, якая больш за іншыя вось ужо шмат дзесяцігоддзяў атручвае адносіны паміж Захадам й ісламскім ды арабскім сьветам. Прававыя і палітычныя прынцыпы, на якіх можа грунтавацца падобнае ўрэгуляваньне, былі даўно выпрацаваныя… Але нашыя спадзевы не спраўдзіліся. Нічога не было зроблена, каб зрушыць наперад перамовы альбо стрымаць гвалт. Пасьля ўсіх страчаных дарэмна месяцаў міжнародная супольнасьць цяпер дачакалася заявы Арыеля Шарона і прэзідэнта Буша-малодшага аб новым курсе, які прывядзе да новай крыві. Наш адчай у сувязі з гэтым крокам назад узмацняецца тым фактам, што Вы самі, здаецца, ухвалілі гэты новы курс, адмовіўшыся ад прынцыпаў, якія амаль чатыры дзесяцігоддзі ляжалі ў падмурку міжнародных высілкаў па аднаўленьні міру на Сьвятой зямлі. Вайна ў Іраку ясна паказала, што не існавала эфектыўнага плана ўрэгуляваньня абстаноўкі ў краіне пасьля Садама. Усе, у каго быў досьвед працы ў гэтай краіне, прадказвалі, што акупацыя Ірака кааліцыйнымі сіламі сутыкнецца з сур’ёзным і ўпартым супрацівам, што і адбылося. Казаць пра тое, што ўзначальваюць супраціў “тэрарысты, фанатыкі ды замежнікі” – непераканаўча і непрадуктыўна… Недастаткова заяўляць, што пытаньні прымяненьня сілы вырашаюць камандзіры на месцах. Цяжкае ўзбраеньне непрыгоднае для вырашэньня задачаў, якія стаяць. Кааліцыйныя сілы забілі, верагодна, 10-15 тысяч іракцаў (гэта ганьба, што самі кааліцыйныя сілы не вядуць уліку стратаў суперніка)… Мы падзяляем Ваш пункт гледжаньня, што англійскі ўрад зацікаўлены ў шчыльным супрацоўніцтве з ЗША па абодвух вышэйназваных узаемазьвязаных пытаньнях, і што мы, як лаяльны саюзьнік, павінны аказаць рэальны ўплыў на іх вырашэньне. Мы верым, што патрэба ў гэтым стала сёньня скрайне вострай. Калі ж гэта непрыймальна альбо не вітаецца, тады не існуе прычын, каб падтрымліваць палітыку, якой наканаваны правал. З павагай…” (далей подпісы 52 дыпламатаў).

Чэрвень 2006 г. Нацыянальны Саюз універсітэцкіх прафесараў Вялікабрытаніі, у які ўваходзіць 67.000 сяброў (разам з прафесарска-выкладчыцкім складам сусьветна вядомага Оксфардскага ўніверсітэта), на сваёй штогадовай канферэнцыі ў Блэкпуле прыняў афіцыйнае рашэньне байкатаваць універсітэты Ізраіля за расісцкую палітыку сіянісцкага рэжыму. Аб’яўлена, што англійскія ўніверсітэты перапыняюць усялякае навуковае супрацоўніцтва з універсітэтамі на тэрыторыі Ізраіля, асабліва тымі, што не выступаюць адкрыта супраць сіянісцкай палітыкі ў адносінах да карэннага насельніцтва Палестыны. Найбольш строгаму байкоту прапанавалася паддаць асобных сіянісцкіх навукоўцаў.

Красавік 2007 г. Амбасадар Ватыкана ў Ізраілі Антоніа Франка адмовіўся ад удзелу ў цэрэмоніі, якую ў Ізраілі завуць “мерапрыемствам памяці ахвяр халакосту”. Прэтэкстам для гэтай акцыі стаў подпіс пад фота папы Пія ХІІ, які выстаўлены ў музеі Яд Вашэм. У гэтым подпісу даецца негатыўная характарыстыка пазіцыі папы, які займаў ватыканскі прэстол з 1939 па 1958 год, у адносінах да габрэяў у час Другой сусьветнай вайны. Папскі амбасадар, у прыватнасьці, заявіў, што “няўтульна адчуваў бы сябе ў музеі, дзе пра папу адгукаюцца падобным чынам”. Дыпламат удакладніў, што гэта яго асабістае рашэньне… Кіраўніцтва музея Яд Вашэм, дзе кожны год адбываюцца такія цэрэмоніі, заявіла пра “недапушчальнасьць умяшальніцтва замежных дыпламатаў у пытаньні, зьвязаныя выключна з гістарычнымі дасьледваньнямі”. Разам з тым сіяністы па ўсім сьвеце самі стала ўмешваюцца ў “пытаньні, зьвязаныя выключна з гістарычнымі дасьледваньнямі”, заклікаючы перасьледваць тых, хто жадае аб’ектыўна вывучаць халакост, называюць такія досьледы не інакш, як “абразай памяці ахвяр халакота”.

Студзень 2007 г. У Італіі на паседжаньні кабінета міністраў быў прыняты законапраект, у якім павялічваюцца тэрміны турэмнага зьняволеньня “за ўзбуджэньне і дзеяньні антысемітызму і расавай дыскрымінацыі”. Будучы закон прадугледжвае фінансаваньне “міжнароднай адукацыйнай праграмы па халакосту і стварае спецарганізацыю для “адсочваньня антысемітызму ў Італіі” – усё за кошт італьянскіх падаткаплацельшчыкаў. Аднак законапраект не ўключае ў сябе перасьлед “няверуючых у халакост”, як асьцерагаліся прадстаўнікі італьянскай і сусьветнай грамадскасьці. Пасьля таго, як было аб’яўлена пра намер прыняць гэты сярэдневечны закон, па Італіі прайшла хваля незадавальненьня. 150 вядучых італьянскіх прадстаўнікоў грамадскасьці, культурнага жыцьця заклікалі ўрад Продзі не прымаць закон. Сусьветна вядомы гісторык, буйны сьпецыяліст па гісторыі Германіі 1930-х гадоў Дэвід Ірвінг назваў законапрает дзеяньнем “ізраільскага лобі Італіі”. Што да сьцьвярджэньня сіянісцкай прапаганды, што “ў Асьвенцыме немцы з дапамогай газа забілі 6 мільёнаў габрэяў”, гісторык указаў, што “там увогуле не было ніякіх газавых камер і што само паняцьце “халакост” было прыдумана сіяністамі ў мэтах іх прапаганды толькі ў 1975 годзе”. Цікава, што прыняцьця закона ў Італіі супраць “няверуючых у халакост” усімі сіламі дамагалася і канцлер Германіі Меркель. Такім чынам, і яна пацярпела істотную паразу.

Красавік 2007 г. Польскі штотыднёвік “Пшэкруй” надрукаваў артыкул пра нахабныя і ганебныя паводзіны габрэйскіх школьнікаў, якія прыязджаюць у Польшчу на экскурсіі ў былыя нямецкія працоўныя лагеры. Выданьне апісвае шматлікія выпадкі скандальных паводзін габрэйскіх падлеткаў – гульню ў футбол у гатэльным карыдоры ў дзьве гадзіны ночы, прапаленыя дываны, сьмецьце ў ложках і ракавінах у нумарах, грубасьць і нахабства ў адносінах да абслугоўваючага персаналу. Часопіс выказвае таксама скрайняе абурэньне паводзінамі ўзброеных ахоўнікаў ШАБАК, якія суправаджаюць школьнікаў. Тыя нярэдка бьюць палякаў, прымушаюць іх праходзіць праз зьневажальныя праверкі. У сувязі з гэтым некалькі польскіх гатэляў перасталі прымаць габрэяў з Ізраілю.

Нарэшце, зусім нядаўна ў лістападзе 2007 г. Канстытуцыйны суд Гішпаніі пастанавіў, што “адмаўленьне халакосту” ня можа лічыцца крымінальным злачынствам і карацца турэмным зьняволеньнем, бо знаходзіцца ў межах свабоды слова. У адпаведнасьці з гэтым рашэньнем, у Гішпаніі ўсе асобы, затрыманыя і асуджаныя за “адмаўленьне халакосту”, вызваляюцца з-пад арышту. Такое рашэньне суд прыняў пасьля таго, як быў створаны прэцэдэнт – адменены 5-гадовы турэмны тэрмін аднаму ўласьніку кніжнай крамы, дзе прадаваліся кнігі нацыянал-сацыялістычнага зьместу. У апошні час Еўразьвяз зьмягчыў сваю пазіцыю што да “адмаўленьня халакосту”. Былі задаволеныя шматлікія скаргі актывістаў, якія змагаюцца за грамадзянскія свабоды. Разам з тым у такіх краінах, як Аўстрыя, Бельгія, Францыя, Германія, Польшча і Румынія, у заканадаўстве прадугледжаныя асобныя законы, у адпаведнасьці зь якімі афіцыйна забараняецца “адмаўляць халакост”. Далей ў рэпартажы сайта kavkazcenter.com, адкуль узяты дадзены матэрыял, гаворыцца: “Многія эксьперты прыходзяць да высновы, што рашэньне КС Гішпаніі вернае і адпавядае рэаліям часу. Дасьледваньне міфа пра халакост не павінна насіць характар табу. Людзі павінны ведаць праўду пра тое, што адбывалася, а не прымаць сьлепа на веру ўзятыя са столі лічбы. Тым больш, што некаторыя сьпецыялісты-гісторыкі сыходзяцца на думцы, што палітыку, якую праводзілі нацыянал-сацыялісты ў Германіі ў адносінах да габрэяў, лепш называць “выгнаньнем”, а не “пагалоўным вынішчэньнем”. Акрамя таго, вялізныя страты мірнага насельніцтва [толькі за ХХ стагоддзе. – Рэд.] былі і ў Беларусі, Расеі, Украіне, Югаславіі, Польшчы. Аднак усё гэта старанна хаваецца ў цень, каб на першы план выставіць менавіта “халакост”, які нават не дазволена нармальна вывучаць – трохі адступіў ад навязаных прапагандысцкіх штампаў і ты ўжо “адмаўляльшчык халакосту”!”.

Такім чынам, існуе істотнае адрозьненьне паміж рэальнымі падзеямі ў Еўропе, зьвязанымі са стаўленьнем людзей да праблемы сіянізму (ад звычайных грамадзян да людзей, надзеленых вялікай уладай), і той галоўнай інфармацыйнай плыньню, якая існуе ў Еўропе і якая адтуль паступае да нас. Мы чуем пра “талерантнасьць”, “халакост”, “антысемітызм”, а на справе многія людзі аналізуюць, разьбіраюцца і прыходзяць да высноваў, нярэдка абсалютна супрацьлеглых тым, што прысутнічаюць у масавым еўрапейскім дыскурсе.

Гэты запіс апублікаваны: Субота, 15 снежня, 2007 у 13:40
Катэгорыі: 1.6. Сьвет сёньня, 2.5. Прыглядаемся да Захаду, 2.5.1. Дэградацыя ЕўраЗьвязу, 2.7.1. Заходнікі крытыкуюць Зах., 3.2. Сіянізм і антысіянізм, 3.5. Героі сярод нас, 5.2. Маніпуляваньне СМІ. Вы можаце сачыць за каментарамі пры дапамозе RSS 2.0 стужкі.
Вы можаце пакінуць каментар. Але пінгі забаронены.