nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

“Адзіная Эўропа”, два таталітарызмы і ніякага паразуменьня

24 красавіка, 2008 | 2 каментарыя

Паводле Вольгі Караткевіч (www.svaboda.org/content/Article/1107967.html)

�а�а�кев��.JPG

Гэты матэрыял, перададзены журналістам радыё “Свабода” Вольгай Караткевіч, прыцягнуў нашую ўвагу сваім “эфектам крука”, на гэты раз – у еўразьвязаўскім “лесе”. А такі эфект, як мы ўжо пісалі раней, заўсёды цікавы, бо раскрывае зьмест.
Рэдакцыя
.

У Эўрапарлямэнце дэбаты адносна гістарычнай ацэнкі камунізму набіраюць усё больш эмацыйны характар. Учора пытаньне было пастаўленае на парадак дня з ініцыятывы посткамуністычных краін. Улічваючы розныя падыходы да ацэнкі камунізму, Эўрапарлямэнт ня здолеў прыняць агульнай дэклярацыі. У часе абмеркаваньня адны члены Эўрапарлямэнту настойвалі, што ацэнка камунізму, хаця б у яго сталінскім праяўленьні, са злачынствамі супраць чалавечнасьці, запатрабуе доўгатэрміновага працэсу дзеля гістарычнай справядлівасьці, іншыя разглядаюць пытаньне перагляду гісторыі як папулісцкую мэту.

Ці можна камунізм параўнаць з нацызмам? Ці памяць аб камунізьме заслугоўвае такой жа адназначнай ацэнкі, як і нацызм? І ці павінныя сучасныя прыхільнікі камунізму быць адрынутыя Эўрапейскім палітычным рухам, як і тыя, хто былі прыхільныя нацызму? Гэтыя пытаньні – акурат для тых эўрапейцаў, якія нявызначаныя паміж так званай “старой Эўропай” і новымі сябрамі Эўразьвязу.

Бальшыня з “старых” чальцоў ня бачаць неабходнасьці гістарычнага перагляду. Маўляў, Савецкі Саюз уваходзіў у альянс дзеля зьнішчэньня нацысцкай Нямеччыны, камуністычныя партыі існуюць дагэтуль. Дзяржавы, што нядаўна далучыліся да аб’яднанай Эўропы, лічаць важным для яднаньня пытаньне, што за камуністычным часам былі зьнішчаныя і зьнявечаныя мільёны жыцьцяў, здушаныя ўсе свабоды, іх краіны – краіны, што ўваходзілі ў блёк, кантраляваны Саветамі, – былі за жалезнай заслонай паўстагодзьдзя.

Сярод аргумэнтаў была і цытата цяперашняга “нацыянальнага лідэра Расеі” Ўладзіміра Пуціна, які назваў распад Савецкага Саюзу “галоўнай палітычнай катастрофай 20-га стагодзьдзя“.

Тыя, хто асуджае камунізм у злачынствах супраць чалавечнасьці, апынуліся ў эпіцэнтры ўвагі дыскусіі. Супраць выступіў Ян Марыя Віерсма, дацкі сацыяліст і вядучая фігура сацыялістычнай групы ў Эўрапарлямэнце. У свой час быў кіраўніком рабочай групы Эўрапарлямэнту па Беларусі. Ён назваў настойлівасьць апанэнтаў “часткай палітычнай інтэрпрэтацыі гісторыі”.

Віерсма: “Гэта так часта, калі розныя падыходы могуць выклікаць розныя погляды, розныя шляхі разуменьня рэчаў, і часам ксэнафобію і нацыяналізм. Гэта надзвычай небясьпечна для Эўропы, якая характарызуецца шматграннасьцью, якая ўключае этнічную шматграннасьць. Няма простых адказаў на складаныя гістарычныя пытаньні. Давайце не пераацэньваць гэтага, бо вельмі часта людзі маюць папулісцкую інтэрпрэтацыю гісторыі”.

Віцэ-прэзыдэнт Эўракамісіі Жак Баро заўважыў, што кожная канкрэтная краіна павінна сама прапанаваць шлях вырашэньня пытаньня. “Эўразьвяз ня мае дастаткова кампэтэнцыі для дзейнасьці ў гэтай сфэры”.

У часе панядзелкавых дэбатаў дэпутаты з Польшчы, Літвы, Чэскай Рэспублікі, Эстоніі ды іншых краін настойліва і эмацыйна гаварылі аб камуністычным мінулым іх краін. Яны настойвалі на тым, што масавы перасьлед і катаваньні апазыцыянэраў, дэпартацыі грамадзян зь іх зямлі – гэта павінна быць прызнана праблемай агульнаэўрапейскай гісторыі.

Эстонскі дэпутат Тунэ Келам, дэпутат ад кансэрватараў, заклікаў да “маральнай і палітычнай ацэнкі” спадчыны камуністычных рэжымаў, гэтаксама як і да ацэнкі нацызму: “Я крыху расчараваны заявай Эўракамісіі, што ацэнка камуністычнага таталітарызму – гэта ўнутранае пытаньне канкрэтнай краіны. Я баюся, што будуць паглыбляцца двайныя стандарты, таму што фашызм і нацызм не разглядаюцца ў якасьці ўнутранай справы кожнай краіны – сябры Эўразьвязу. Кожная праява нэанацызму ці расізму разглядаецца як прамая пагроза агульным каштоўнасьцям Эўропы“.

Паводле Келама, з пазыцыі Эўракамісіі выцякае, што камунізм не нясе пагрозы Эўропе, і таму “ахвяры камунізму разглядаюцца як ахвяры “другой ці трэцяй катэгорыі“.

Ад рэдакцыі:

У дадзеным матэрыяле высьвеціліся два феномены, якія характарызуюць сёньняшнюю “адзіную Еўропу” і на якія варта зьвярнуць адмысловую ўвагу.

Першы. Большасьць заходнееўрапейскіх палітычных лідэраў знаходзяцца разам у Еўразьвязе з усходнееўрапейскімі лідэрамі, але ў адрозьненьне ад апошніх, не жадаюць суду над камунізмам, не жадаюць прымаць прынцыповыя рашэньні па гэтым пытаньні, браць на сябе адпаведныя ідэалагічныя абавязкі. Гэта факт і мы абавязаныя вылучыць гіпотэзу, якая яго патлумачыць (журналісты гэта ня робяць, дый увогуле ніхто адкрыта ня робіць у беларускамоўнай інфармацыйнай прасторы – калі знойдзеце, прывядзіце спасылку ў каментары).

Мы лічым, што прычынаў такіх дзіўных паводзінаў можа быць дзьве: маральная дэградацыя заходняй палітычнай “эліты” ці карупцыя (магчыма, і тое, і другое разам). Калі мы гаворым пра капуцыю, варта памятаць, што падобны судовы працэс вельмі не спадабаўся б расейскай імперыякратыі нават у яе цяпершнім складзе (вядома, многія яе цяперашнія прадстаўнікі – крэўныя й ідэйныя нашчадкі сваіх камуна-імперскіх і камуна-фашыстоўскіх папярэднікаў). Акрамя таго, у час такога імавернага суду магчымы пераход з асуджэньня камунізму на асуджэньне расейскага імперыялізму ў цэлым, што ўжо наўпрасткі закранае інтарэсы цяперашняй расейскай палітычнай “эліты”. Апошняя, што вельмі верагодна, дала па гэтым пытаньні адпаведныя ўказаньні сваёй агентуры ў Заходняй Еўропе, не забыўшы пры гэтым у чарговы раз “пазалаціць” яе брудныя лапкі.

Такім чынам, у гэтым асьпекце ўсё зразумела і цалкам адпавядае нашым ранейшым назіраньням і прынцыповым высновам.

Другі феномен ня менш цікавы. Гаворка пра тое, што ў сваім стаўленьні да германскага нацызму (на справе – маладога германскага імперыялізму, замешанага на нямецкім шавінізме), які прынес нашмат меншыя матэрыяльныя і людскія страты, чым бальшавізм, стаўленьне ў заходнееўрапейцаў прыцыпова іншае… Чаму? Чаму тут ня дзейнічаюць правілы аб’ектыўнага вымярэньня памеру зла?

Як ня дзіва, прыцыповае тлумачэньне дадзенага феномену мае той жа грунт – маральную дэградацыю заходнееўрапейскіх лідэраў ці карупцыю (зноў, магчыма, і тое, і другое разам). Толькі вось заказчыкі адпаведнай палітыкі тут іншыя – глабалісцкая фіналігархія і сіянакратыя. Для першай абсалютна непажадана адраджэньне і распаўсюд уяўленьня, што аптымальнай формай існаваньня чалавецтва, якая забясьпечвае яго выжываньне і прагрэс, зьяўляецца сістэма неімперскіх этнічна-нацыянальных дзяржаў з унутраным палітычным рэжымам у выглядзе зьмястоўнай дэмакратыі. Для сіянакратыі ў дадатак трэба максімальна раздуваць халакоставы міф (зь яго яна чэрпае свае цалкам матэрыяльныя дэвідэнты), а для гэтага трэба абсалютнае асуджэньне “германскага нацызму” дый любога “нацыяналізму”, які на гэтым грунце лёгка аб’яўляецца “нацызмам”, “шавінізмам”, “фашызмам” і г.д. (ідэалагічнае супадзеньне, супадзеньне інтарэсаў і, як вынік, супрацоўніцтва ўсёй глабалісцкай паразітычнай фіналігархіі й такой жа сіянакратыі тут, як бачым, поўнае…)

Мы таксама асуджаем нацызм, як і любы іншы шавінізм (рускі, кітайскі, габрэйскі, польскі, нямецкі) ды імперыялізм (расейскі й кітайскі тэрытарыяльныя, фіналігархічны фінансавы, ісламскі рэлігійна-дэмаграфічны), але ў адрозьненьне ад гнілых заходнееўрапейцаў асуджаем усё (!!!) і ў адэкватнай памеру злачынства пасьлядоўнасьці!

Адзінае, чым цешыць нас гэты ў цэлым несуцяшальны матэрыял, гэта тое, што ён моцна пацьвярджае зробленыя намі раней высновы і выведзеныя дактрынальныя прынцыпы.

Для сапраўдных беларускіх дэмакратаў з пададзенага вышэй варта дадаткова захаваць у сваім уяўленьні два феномены-факты:

– тое, што праславутыя “двайныя стандарты” Захаду могуць датычыць ня толькі асобных народаў ці дзяржаў, а і ідэалагічнай сьферы;

– і тое, што ў нашым беларускім змаганьні з самымі рознымі праявамі расейскага імперыялізму (у т.л. з камуністычнымі) дапамогі ад Еўразьвязу ў цэлым нам наўрад ці варта чакаць; у гэтай стратэгічнай праблеме можна спадзявацца на падтрымку (ці хаця б разуменьне) з боку Эстоніі, Літвы, Украіны, Грузіі, Чэхіі й некаторых іншых еўрапейскіх краін, якія, як і мы, таксама спазналі, што такое расейскі імперыялізм…

2 каментарыя

  1. Сяргей кажа:

    У ацэнкі камунізму і фашызму трэба: 1-е зыходзіць з агульных маральных прынцыпаў (гл. Бібілію),
    2-е – з фактаў і статыстыкі. На мой погляд камунізм горш, страшней фашызму.
    Але прапаганда ў камуністаў больш эфектыўная і “чалавечы матэрыял” на якім грунтуецца камунізм
    больш распаўсюджаны. Да таго ж Вольны Свет не ў стане вырашыць глабальныя
    праблемы – Беднасць, Неадукаванасць … А Таталітарызм абяцае гэта зрабіць.

  2. Поўнасцю згодна з думкаю рэдакцыі. І вось зыходзячы з гэтага, нам вельмі важна адрадзіць нацянальна-патрыятычную эліту. Не бойцеся, што нас абвінавацяць ў нацыяналізму. Гэта такая палітычная гульня тых, каму перашкодай становяцца нацыянальна-патрыятычня сілы ў каланізацыі народаў. Гэта праўда, што нам разлічваць няма на каго, акрамя як на сябе.
    Паважаная рэдакцыя, я вам дасыла матэрыял аб злачынствах бальшавікоў. Калі магчыма змясціце яго на сваім сайце. Неважна, што гэта перапечатка з іншага сайту .
    З павагай да вас Галіна Арцёменка.

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы