Віталь Хромаў, Барыс Керзач, Алесь Астроўскі
Наш аналіз ксенаэтнічнага ўплыву (як актуальнага, так і патэнцыйнага) на карэнныя еўрапейскія этнасы, у т.л. на наш беларуска-літвінскі, быў бы няпоўным, калі б мы не ўзгадалі пра цыганаў, габрэяў, кітайцаў, крымскіх татар. Таму давайце пагаворым і пра іх.
6. Цыганы ў Вялікай Літве-Беларусі.
Цыганы – вандроўны народ (з часам усё больш аседлы), які ўстойліва, з пакаленьня ў пакаленьне падтрымлівае сваю самабытную культуру, мову, сьветагляд, вобраз жыцьця. І гэта добра. Але пяройдзем да нашай тэмы…
Сёньня версія, што цыганы – выхадцы зь Індыі, лічыцца навукова даказанай (zigane.pp.ru/mif-23.htm). Версія пра іх егіпецкае паходжаньне, якую яны самі распаўсюдзілі ў Заходняй Еўропе і з-за якой, напрыклад, у англійскай мове цыганы завуцца джыпсіс (егіпцяне), лічыцца непраўдзівай (www.membrana.ru/lenta/?3642).
Продкі сёньняшніх цыганаў у VI стагоддзі прыйшлі зь Індыі ў Персію, а адтуль у ХІ-ХІІІ стагоддзях прыйшлі й распаўсюдзіліся ў Візантыі (http://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A6%D1%8B%D0%B3%D0%B0%D0%BD%D0%B5). Затым, пасьля заняпаду “другога Рыму”, у пачатку XV стагоддзя цыганы пачалі сваю міграцыю ў Заходнюю Еўропу (www.philology.ru/liloro/romanes/bessonov8.htm).
На нашай беларуска-літвінскай зямлi гэты народ зьявiўся ў канцы ХVI — пачатку ХVII стагоддзяў. Прыйшлі яны ўжо з боку Нямеччыны, Польшчы, Вугоршчыны. Тады ў межах цыганскiх паселiшчаў цi табараў яны падпарадкоўваліся ўласнаму цыганскаму ваяводзе, улада якога была практычна неабмежаванай. Гэта, натуральна, не падабалася ўладарам ВКЛ і Рэчы Паспалітай, якія аказвалі ціск на цыганоў. Акрамя таго, тагачасным уладам не надта падабалася хуткае павелiчэньне колькасьцi цыганоў (разумныя калісьці былі ўлады). Адсюль з’явiлiся першыя законы, якiя забаранялi вандроўку i нават заахвочвалi выгнаньне цыганскіх табараў за межы краіны. Але цыганам сярод беларусаў-літвінаў, відаць, жылося няблага, таму яны зьязджаць не зьбіраліся… У канцы ХVII стагоддзя сітуацыя ледзь не дайшла да стыхiйнага выбуху – своеасаблiвага бунту. Але Радзiвiл вырашыў не абвастраць сiтуацыю да скрайняй рысы. Ён заключыў з вярхушкай цыганскай знацi перамiр’е. Паўнамоцтвы цыганскіх каралёў сталі зацьвярджацца на дзяржаўным узроўні. Самымi вядомымi цыганскiмi каралямi лiчылiся Мiласьнiцкi, Марцiнкевiч, Багуслаўскi, Знамяроўскi. Апошні дасягнуў найвышэйшай улады. Ён меў тытул цыганскага караля Беларусi, Лiтвы, Украiны i Польшчы, кіруючы да 1795 года – да апошняга падзелу Рэчы Паспалітай. Багацце Якуба Знамяроўскага было ня меншым, чым у дзяржаўных манархаў. У прыватнасцi, цыганскаму каралю належалi “кожны дзесяты конь, кацёл i талер” (news.tut.by/society/111937.html).
На сёньня цэнтрам кансалідацыі цыганоў з усёй тэрыторыі СНД зьяўляецца Мадлова, дзе жыве цыганскі барон Артур Чэрарэ. Ён вырашыў стаць каралём цыганоў Беларусі, Расеі, Украіны. Кароль усіх цыганоў сьвету знаходзіцца сёньня ў Румыніі, дзе сёньня жыве каля 2,5 мільёнаў цыганоў (www.photo.md/personalities_info.php?id=6&lang=rus). Дырэчы, па ўсім сьвеце цыганоў на сёньня налічваецца да 8-12 мільёнаў (http://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A6%D1%8B%D0%B3%D0%B0%D0%BD%D0%B5).
У Беларусі цыганы ня толькі зьяўляюцца наездамі, але і жывуць больш-менш аседла. У сваіх вёсках яны жывуць, як правіла, шматдзетнымі семьямі, у асноўным, скрайне бедна і неахайна (worvik.livejournal.com/43152.html).
Асноўная прычына нізкага матэрыяльнага ўзроўню жыцьця большасьці цыганоў агульнавядомая: нягледзячы на тое, што сярод гэтага народу сустракаюцца таленавітыя і працавітыя людзі, у сваёй большасьці цыганы такімі не зьяўляюцца, аддаючы перавагу здабываньню сродкаў на жыцьцё праз гаданьне (жанчыны), крадзяжы (мужчыны і жанчыны), ка́ньканьне [папрашайніцтва] у асноўным з дапамогай дзяцей. І ў наш час кожны год улетку цыганы навадняюць Беларусь (цікава, хто іх сюды пускае?), прыносячы вялікую колькасьць маленькіх праблемаў карэнным жыхарам.
Такі спосаб жыцьця ёсьць непрымальным для беларусаў. У нас і ў крыві, і ў фальклоры, які ў закадаванай форме перадае нашчадкам ад продкаў параду на спосаб жыцьця, прысутнічае павага да стваральнай працы – адваротнае выклікае ў нас непрыманьне…
Аднак цыганы з кожным годам усё больш арганізуюцца (8 красавіка 1971 году ў Лондане адбыўся першы Сусьветны цыганскі кангрэс) і забясьпечваюць сабе праз падкупленыя імі СМІ піяраўскую падтрымку. Таму лохі, якія гатовыя проста так аддаваць грошы цыганскім дзецям, якія навучаны ка́нькаць, ці цыганкам “за гаданьне”, у нас не пераводзяцца (лепш бы дапамаглі ўласнаму народу пазбавіцца ад імперскага хамута: усяго дык і справы – прыйсьці й прагаласаваць за беларуса)…
На гэтым фоне распаўсюджаным у апошні час сярод цыганоў стаў новы спосаб “здабываньня” грошаў – праз продаж наркотыкаў (www.narodru.ru/article8975.html)… Гэта прывяло да істотнага ўзбагачэньня цыганскіх вярхоў і магчымасьці іх уплыву на СМІ і карумпаваных палітыкаў. Таму ў нас усё большую агіду выклікаюць тыя, хто ў час самага маштабнага за ўсю гісторыю беларуска-літвінскага народу этнацыду прапагандуе стаўленьне да цыганоў, заснаванае на замілаваньні…
Сустракаюцца сярод цыганоў і звычайныя крымінальнікі (www.presscouncil.ru/index.php?option=com_content&task=view&id=37&Itemid=31; sartraccc.sgap.ru/Pub/shopova(4-08-06).htm; gazeta.kh.ua/world/2008/07/25/093844.html).
Дзеда аднаго з аўтараў дадзенага матэрыяла цыганы забілі. Было гэта ў канцы 1980 года на Магілёўшчыне (Клічаўскі раён). Да яго ў хату, а ён жыў ужо адзін, з суседняй цыганскай вёскі прыйшлі два крымінальнікі, якія нядаўна вызваліліся з зоны, і запатрабавалі золата, грошай. Стары нічога не аддаў. Тады яны прыбілі яго, закідалі рэчамі й яшчэ жывога спалілі разам з хатай… За 37 гадоў да гэтага так з беларусамі паступалі толькі нацысты і… НКВДшнікі, якія “касілі” пад нацыстаў.
Выснова: цыганы – чужародны для беларусаў-літвінаў этнас, чужы для нас генетычна, культурова, сьветаглядна. Сумеснае зь ім пражываньне ёсьць для нас немагчымым. Іншы падыход магчымы толькі да асобных (адзінкавых) прадстаўнікоў дадзенага этнасу.
Заяўленае не азначае, што мы супраць цыганоў увогуле. Хай знойдуць сваю зямлю – ці то ў Румыніі, ці то Расеі (напрыклад, у маёнтку Міхалкова, які іх вельмі любіць), ці ў Індыі – і жывуць сабе там зь мірам… Калі ад нас гэта будзе залежаць, мы такі падыход толькі падтрымаем.
7. Габрэі.
На нашым сайце сабрана шмат матэрыялаў, прысьвечаных злачыннай дзейнасьці глабалісцкай сіянакратыі й сіяністаў у ЗША, Еўропе, Расеі (нагадаем, сіяністы – гэта людзі габрэйскай і негабрэйскай нацыянальнасьці (у асноўным, вядома, габрэйскай), якія карыстаюцца сіянісцкай ідэалогіяй – г.зн. ідэяй уяўнай перавагі “богаабранага народу” над іншымі народамі сьвету, якіх сіяністы, у сваю чаргу, лічаць “гоямі”, ідэяй “стаць царом над усімі іншымі народамі” і да т.п. меркаваньнямі, злачыннымі ўжо ў сваім зародку; сіянакратыя – сістэмна арганізаваная соцыяпаразітная глабалісцкая група, прадстаўнікі якой завалодалі гіганцкімі капіталамі (у асноўным, шляхам амаральнай, сьпекулятыўна-фінансавай дзейнасьці) і выкарыстоўваюць сіяністаў у якасьці прылады для дасягненьня сваіх соцыяпаразітных мэт).
Аднак, як да гэтай пары, мы яшчэ нічога не пісалі непасрэдна пра габрэйскі народ. Час запоўніць гэты прабел.
Габрэі (сін. жыды) – гэта народ, які вядомы ў гісторыі з прыкладна 1800 года да н.э. Прынамсі, так прынята лічыць. У сеціве ёсьць вельмі шмат матэрыялаў па гісторыі габрэйскага народу. Яе кароткая версія, пазбаўленая непатрэбных аківокаў (можа, яна яшчэ нечага істотнага пазбаўлена – гэтага мы гарантаваць ня можам) знаходзіцца, напрыклад, тут: hronos.km.ru/jude.html (праўда, нельга не заўважыць, што ёсьць навукоўцы, якія сьцьвярджаюць, што сёньняшнія габрэі – гэта не адзіны народ, а некалькі досыць розных народаў, аб’яднаных сіянісцкай ідэалогіяй, а сапраўднымі нашчадкамі гістарычных габрэяй зьяўляюцца… палестынцы; гл. kavkazcenter.com/russ/content/2008/07/14/59469.shtml).
Лі́чыцца, што габрэі з месцаў свайго самага раньняга быцьця і вандраваньня – Месапатамія, Егіпет, Палестына – перайшлі на тэрыторыю Еўропы (найперш у Візантыю) у ХІ стагоддзі нашай эры ці трохі раней. Прынамсі, у час першых крыжовых паходаў яны ўжо былі там. Заняпад Візантыі спрыяў расьсяленьню габрэяў па ўсёй Еўропе. Яны зьявіліся ў Чэхіі, Нямеччыне, Францыі, Гішпаніі, Англіі. Спачатку ўлады і мясцовыя народы зазвычай ставіліся да іх няблага. Але нярэдка потым справа даходзіла да пагромаў і нават татальнага выгнаньня з краіны. Так было ў Гішпаніі, Францыі, Англіі, Расеі (hronos.km.ru/jude.html). Ужо цікавая заканамернасьць, ці ня так?..
На нашай беларуска-літвінскай зямлі габрэі зьявіліся яшчэ ў XIV стагоддзі – прынамсі, вядома, што ў 1388 годзе Вітаўт Вялікі выдаў для габрэяў Бярэсьця грамату, дзе аб’яўляў іх “свабоднымі жыхарамі, якія знаходзіліся пад заступніцтвам вялікага князя” (hronos.km.ru/jude.html). З подкупу ўладаў, шматлікіх абяцаньняў звычайна пачыналася бытаваньне габрэяў у кожнай краіне… З таго часу навык “супрацоўніцтва” зь мясцовымі ўладамі (праз іх карупцыйны подкуп) для вырашэньня сваіх асабістых праблем ня толькі не аслаб, а ўзмацніўся. Гэта тлумачыць многія феномены, якія маюць істотнае сацыяльнае значэньне, у прыватнасьці – феномен паскоранай антынароднай дэградацыі мясцовай бюракратыі, як і феномен дзіўнага посьпеху габрэяў у цалкам чужым для сябе этнічным асяроддзі…
Суіснаваньне двух нашых народаў – беларуска-літвінскага і габрэйскага, якія так моцна адрозьніваюцца па рэлігійных, культуровых, сьветаглядных ды іншых прынцыпах, як і ў іншых краінах, таксама не магло быць бязвоблачным. Адзін з лепшых артыкулаў беларускіх аўтараў на гэтую тэму, які нам атрымалася знайсьці й які прысьвечаны часам ВКЛ, можна пачытаць тут arche.bymedia.net/3-2000/marz300.html. У ім аўтар, Ігар Марзалюк, нягледзячы на зыходную “паліткарэктную” ўстаноўку аб “антысеміцкіх стэрэатыпах” нашых літвінскіх продкаў (думаем, без схаванага жаданьня атрымліваць гранты тут не абышлося), усё ж дае дастаткова ясную карціну. Зь яе добра бачна, якія “стэрэатыпы” сапраўды былі міфамі, а пад якімі быў грунт рэчаіснасьці… Чамусьці нам, як беларусам, хочацца верыць Скарыне, аўтарам Статута ВКЛ, Вашчылу ды іншым нашым продкам, якія даволі негатыўна выказваліся пра “жыдоў”. У прыватнасьці, у Статутах ВКЛ 1529-88 гадоў было запісана, што габрэям забаронена мець хрысьціян у няволі, займаць якія-небудзь пасады. Сьмерць чакала габрэя ў выпадку спробы намаўленьня хрысьціян да пераходу ў юдаізм. Мяшаныя шлюбы з хрысьціянамі без папярэдняй зьмены веры былі таксама забаронены.
Напэўна, у нашых далёкіх продкаў былі далёка не міфічныя прычыны для такога стаўленьня…
Дарэчы, негатыўныя меркаваньні й выказваньні што да габрэяў характэрныя ня толькі для самых аўтарытэтных беларусаў-літвінаў. Падобнае стаўленьне многіх геніяў чалавецтва прасочваецца праз усю пісаную гісторыю – ад найстаражытных часоў да нашых дзён (тут і Герадот, і Шэксьпір, і Дастаеўскі, і Генры Форд і шмат-шмат іншых “антысемітчыкаў”). Шчыра кажучы, быць у кампаніі такіх людзей толькі гонар, але мы вырашылі не паддавацца на спакусу, а паспрабаваць дадаць сюды сваю версію бачаньня “габрэйскага пытаньня”, заснаваную на ўласным досьведзе.
Ну, скажыце, як можна выкінуць са сьвядомасьці той агульнавядомы факт, што абсалютная большасьць камісараў у рэвалюцыйных падзеях пачатку ХХ стагоддзя, якія мелі месца на тэрыторыі расейскай імперыі й якія пакінулі пасьля сябе самыя горшыя наступствы, былі габрэямі. У сувязі з гэтым фактам у сеціве можна сустрэць, напрыклад, такія пытаньні: чаму ні ў чым не вінаватыя сёньняшнія пакаленьні немцаў і цяпер працягваюць выплочваць Ізраілю кампенсацыю за “халакост”, а габрэі, як да сёньня, не заплацілі ніводнага даляра за генацыд беларусаў, рускіх, украінцаў, які зьдзейсьнілі ў першай палове ХХ стагоддзя?! Цікавае пытаньне, ці ня так?..
Ці вось яшчэ. Габрэйскі народ карыстаўся гасьціннасьцю беларуска-літвінскага народу некалькі стагоддзяў. Увесь гэты час наша зямля была домам для яго. Габрэяў адусюль гналі, а ў Беларусі-Літве яны знайшлі найлепшыя ўмовы для жыцьця. Вось у доказ выказваньне амбасадара Беларусі ў Ізраілі, сп-ра Ляшчэні, якое ніхто не зьбіраецца абвяргаць: “Цягам апошніх пяці-шасьці стагоддзяў нідзе ў нашым рэгіёне габрэі не адчувалі сябе так абаронена, бясьпечна, як на беларускіх землях” (nashaziamlia.org/2007/10/21/940). У сувязі з гэтым мы ў свой час задалі пытаньне сумленным прадстаўнікам габрэйскага народу: Чаму ж тады ў час, калі мы так церпім ад расейскай імперыякратыі й яе стаўленіка – Лукашэнкі, у знак салідарнасьці зь беларусамі, у знак элементарнай удзячнасьці нам ніхто з вас за 14 гадоў прарасейскай дыктатуры не падтрымаў наш народ?! Чаму МЗС Ізраіля ні разу не выказалася супраць этнацыду беларусаў?! Такая, значыцца, “удзячнасьць”…
Таксама нам, беларусам-літвінам, вельмі непрыемна, калі нам хочуць накінуць адказнасьць за “халакост” (nashaziamlia.org/2007/03/26/595) на фоне таго, што дзесяткі беларусаў па выніках Другой сусьветнай вайны аб’яўлены Ізраілем “праведнікамі сьвету”; калі мы даведваемся, што ў час усё той жа вайны габрэйскія партызаны забівалі беларусаў, як і тое, што чалавеку, які пра гэта распавёў, тут жа прышылі “антысемітызм” (nashaziamlia.org/2007/10/06/919)…
Наш уласны жыцьцёвы досьвед, як аўтараў дадзенага артыкула, сьведчыць, што габрэйскі народ характарызуецца значна большай здольнасьцю да хуткай самаарганізацыі, мае істотна большыя піяраўскія навыкі, у адрозьненьне, напрыклад, ад цыганоў, ён накіраваны не на сацыяльныя нізы, а на займаньне кіраўнічых пасадаў у фінансавай, палітычнай, інфармацыйнай сьферах любога грамадства. Усе гэта вядзе да таго, што карэнныя беларусы, часта значна больш сумленыя і таленавітыя, знаходзячыся на ўласнай зямлі, выціскаюцца з гэтых сьфераў.
Гэта міф, што габрэяў у 1970-я дыскрымінавалі ў ВНУ. Усё выглядала з дакладнасьцю наадварот. Доля таленавітых студэнтаў сярод беларусаў, якія вучыліся і вучацца ў беларускіх ВНУ, заўсёды была большай, але чамусьці загадчыкамі кафедраў станавіліся габрэі (прыйдзіце хаця б у Гродзенскі дзяржаўны ўніверсітэт і паглядзіце, як па нацыянальным крытэры выглядае дошка гонару, дзе выстаўленыя фатаздымкі студэнтаў-выдатнікаў, і як выглядае выстава партрэтаў “найбольш выбітных” выладчыкаў гэтага ж універсітэта). Адказ на гэты парадокс адзін: габрэі ўвесь час “абыходзілі” беларусаў. Рабілі яны гэта не з дапамогай уласнай працавітасьці ці таленту, а ўласнай арганізаванасьці й беспрынцыпнасьці, выкарыстоўваючы ў якасьці прылады зманкуртызаванае, карумпаванае начальства. Тое ж адбывалася і адбываецца ў іншых вышэйпералічаных сьферах.
(тут я, Алесь Астроўскі, вымушаны зрабіць уласную персанальную ўстаўку ў наш агульны аўтарскі тэкст, бо факты, якія я прывяду ніжэй, адбыліся асабіста са мной. У канцы 1980-х – пачатку 1990-х, калі я пачаў адстойваць інтарэсы беларускага народу ў тады яшчэ Гродзенскім медынстытуце, супраць мяне было зьдзесьнена шэраг выпадаў. Мяне на Навуковай радзе адзін з прафесараў абвінаваціў у “нацыяналізме” (так ён патлумачыў прычыну, па якой я, на яго думку, не павінен атрымаць званьне дацэнта), і сваю годнасьць я вымушаны быў ачышчаць праз суд (тады, у час Перабудовы, суды былі цалкам іншыя, чым цяпер, і справу я выйграў); у час спрэчак на агульных палітзанятках другі прафесар у твар з выклікам заявіў мне і прысутным, што “беларуская мова ўвогуле непатрэбная”; а рэдактар інстытуцкай насьценнай газеты ў якасьці новагодняга віншаваньня пажадаў Астроўскаму “праводзіць заняткі ў беларускіх лапцях”… Дасёньня я ня ведаю, ці выпадковым зьяўляецца тое, што ва ўсіх пералічаных выпадках (а больш агрэсіўных і зьневажальных, чым гэтыя, не было) усе тры розныя асобы належалі да габрэйскай нацыянальнасьці. Як і невядомым зьяўляецца тое, ці гэта была іх уласная ініцыятыва, абумоўленая іх абсалютна негатыўным стаўленьнем да спробаў нацыянальнага адраджэньня беларусаў, ці то іх дадаткова наўськала кіраўніцтва ўстановы?).
Галоўнае адрозьненьне двух нашых народаў заключаецца ў асаблівасьцях нацыянальнага сьветагляду. Беларус псіхічна пабудаваны так, што ён разьлічвае на ўласную стваральную працу і на тое, што вынікі яго працы будуць адэкватна ацэнены асяроддзем ды дзяржаўнамі ўладамі, з-за чаго яго дабрабыт будзе прапарцыйны вынікам яго працы. Такі шлях узьнікненьня дабрабыту беларус лічыць ня проста нармальным, натуральным, а адзіна прыймальным. Таму ён настроены проста працаваць і цярпліва чакае адэкватнай узнагароды. У габрэяў іншыя стэрэатыпы ў нацыянальным характары. Многія зь іх успрымаюць сябе ў асяроддзі аўтахтонаў, як у чужародным асяроддзі, якое ёсьць аб’ектам іх узьдзеяньня і якое аніяк ня зьвязана зь імі самімі. Яны не адчуваюць аніякай адказнасьці што да “гояў”, нічога такога, што называецца сумленьнем, спагадай, пачуцьцём справядлівасьці. Гэтыя маральныя каштоўнасьці не становяцца для іх стрымліваючымі чыньнікамі ў час здабыцьця дабрабыту (дарэчы, як і ў сьпелай бюракратыі зь мясцовых). Адзіным крытэрам іх жыцьцёвага посьпеху зьяўляецца колькасьць здабытых грошай, адваротным бокам якога пры такім падыходзе заўсёды зьяўляюцца… растапта́ныя людскія лёсы. Такім чынам, пакуль беларусы працуюць і цярпліва чакаюць узнагароды, многія габрэі ў гэты час нацэльваюцца на ўзяцьце чарговай сацыяльнай вяршыні, арганізуюцца і бяруць яе. Народы працуюць, а некаторыя габрэі ўлазяць ім на карак. Што гэта, як не сацыяльнае паразітаваньне? Дакладна яно і ёсьць! Праўда, зваротным бокам такой сітуацыі зьяўляецца загадка “цяжкага габрэйскага лёсу”, як і яе разгадка…
Зьвяртаемся да нашых чытачоў-беларусаў, асабліва да маладых. Большасьць з нас генетычна пабудаваная так, што кожны з нас на ўласным жыцьцёвым досьведзе жадае пераканацца ў той ці іншай сацыяльнай заканамернасьці. Мы часта пачынаем зь нявер’я, асабліва, калі праблема выглядае супярэчлівай (адныя гавораць адно, іншыя – іншае). Нам здаецца, што мы самі пажывем і пабачым. Калі ж ты набіраешся ўласнага жыцьцёвага досьведу і фармулюеш уласную выснову (а з гэтым таксама трэба каб яшчэ пашанцавала), бывае, што табе ўжо 50, а то і 60 гадоў. На тваё месца прыходзяць новыя пакаленьні маладых, недасьведчаных беларусаў, якім таксама трэба ўсё пасмакаваць на ўласны зуб… Але ўсім сацыяльным паразітам толькі гэтага і трэба. Калі народ існуе ў рэжыме, што досьвед продкаў ня ёсьць аўтарытэтным для моладзі, на ім можна паразітаваць вечна. Адсюль наш заклік: Маладыя хлопцы і дзяўчаты! Бярыце адразу жыцьцёвы досьвед, сьветаглядныя высновы ды прынцыпы, якія накапілі найбольш аўтарытэтныя прадстаўнікі вашага народу за час сваго жыцьця, і пачынайце глядзець на сьвет адразу тымі вачыма, якімі стагоддзямі глядзелі на яго вашы продкі! Гарантуем, ваша жыцьцё будзе значна больш плённым, а гісторыя нашага народу стане значна больш пасьпяховай і шчасьлівай.
А вось і выснова для дадзенага канкрэтнага выпадку: асаблівасьці псіхікі, жыцьцёвыя прынцыпы, успрыняцьце сьвету і г.д. двух нашых народаў – беларусаў і габрэяў – у цэлым настолькі розныя, што мы ня можам жыць у міры і гармоніі на адной тэрыторыі. Любая гвалтоўная спроба такога аб’яднаньня будзе весьці да нарастаньня ўзаемнага недаверу, напружанасьці, варажнечы – да той ці іншай формы грамадзянскай вайны. Мы – беларусы-літвіны і габрэі – проста арганічна ня можам жыць разам, таму лічым, што габрэям варта дапамагаць зьехаць туды, дзе яны будуць сябе пачувацца роўнымі сярод роўных – найлепш у сваю ўласную дзяржаву, якая, дарэчы, у іх ужо ёсьць. Габрэі любяць называць сваё вяртаньне ў Ізраіль “сіянізмам”, значыць, мы – “сіяністы”. І як такія, мы пратэстуем супраць таго, што назіраецца сёньня – масавага вяртаньня габрэяў зь Ізраіля назад у Беларусь!..
Але, як і ў папярэднім выпадку, мусім зноў зрабіць агаворку: усё, што было пададзена вышэй, датычыць рысаў нацыянальнага характара габрэйскага народу ў цэлым; пры індывідуальным сутыкненьні з рознымі прадстаўнікамі габрэйскага этнасу мы можам сустрэцца зь сітуацыяй, якая будзе супрацьлеглая толькі што апісанай.
У заключэньні раздзела пра “жыдоўствуючых”. У адным з выданьняў ARCHE Андрэй Дынько напісаў (arche.bymedia.net/3-2000/red300.html): “Беларусам хочацца, каб габрэяў было болей. Беларусам карціць, каб габрэі пачалі вяртацца. Беларусы заўзята вышукваюць семіцкія рысы ў тварах сваіх супляменнікаў. Адчуваюць культурную пустку. “Толькі б яўрэі былі“, — піша Рыгор Барадулін. “Усе мы патроху жыды“, — прызнаецца Сакрат Яновіч. … Габрэйства — важны элемент беларускай ідэнтычнасці... У яднанні палітычнага патэнцыялу беларусаў і габрэяў мы бачым зарок умацавання грамадзянскай супольнасці ў Беларусі, неабходнага для глыбінных грамадскіх і эканамічных зменаў…. Моўныя спрэчкі не павінны ўставаць нам на перашкодзе. Жидам і бэнээфовцам [так у тэксьце. – Рэд.] самая пара палюбіць адно адно”.
Не, сп-р Дынько. Мы, беларусы, лічым цалкам інакш. Мы лічым, што ўвесь гістарычны досьвед паказвае адваротнае, што беларусы заяўленага вамі абсалютна не жадаюць. Іншая справа, што некаторым вельмі хочацца атрымліваць гранты і для гэтага яны гатовыя прадаваць беларускія інтарэсы. Асабліва, калі беларускі народ для іх няродны…
8.
Татары ў Літве-Беларусі.
Афіцыйнай датай пасяленьня татараў на нашай зямлі лічыцца 1397 г., калі Вітаўт Вялікі прывёў іх з сабой у вялікай колькасьці з Крыму і яго ваколіц. Але, як сьведчаць гісторыкі, і да яго невялікія групы татараў сяліліся на нашай зямлі. Такім чынам, жыцьцё двух нашых народаў побач – літвінска-беларускага і татарскага – мае ўжо больш чым 600-гадовую гісторыю! Што паказаў такі вялі час суіснаваньня двух нашых народаў на землях Літвы-Беларусі?
Матэрыялаў, прысьвечаных гісторыі зьяўленьня і жыцьця крымска-татарскага народу, у сеціве ёсьць шмат (гл. напрыклад, тут: kumukia.ru/modules.php?name=Pages&pa=showpage&pid=9186; www.archive.gov.tatarstan.ru/magazine/go/anonymous/main/?path=mg:/numbers/1997_1_2/02/02_1; blog.grodno.net/2006/11/02/belaruskie-tatary; bdg.press.net.by/1999/1999_04_30.580/tatari.shtml).
Практычна ва ўсіх іх падкрэсільваецца, што ўзаемаадносіны беларускіх татараў і беларусаў-літвінаў практычна заўсёды былі мірнымі. Татары настолькі зжыліся з мясцовым насельніцтвам, што нярэдка выступалі нават супраць сваіх адзінаверцаў – іншых татараў і нагайцаў, якія ў час рабаўнічых нападаў дасягалі беларускіх вёсак і гарадоў. Беларускія татары ніколі не праяўлялі спробаў заваяваць дамінуючае становішча ў палітычнай і эканамічнай сьферах краіны. Толькі ў ваеннай справе яны імкнуліся вылучыцца і атрымаць камандзірскія пасады… Аселая татарская арыстакратыя пераўтварылася ва ўласьнікаў маёнткаў, фальваркаў і невялікіх вёсак. Аднак, большасьць пасяленцаў былі звычайнымі земляробамі. Местачковыя і гарадскія татары займаліся возьніцтвам, агародніцтвам, кушнерствам, гарбарніцтвам, кравецкай справай, рабілі посуд.
Трэба адзначыць, што ўжо праз пару стагоддзяў татары перайшлі на беларускую мову, а сваю адметнасьць захавалі да нашых часоў галоўным чынам з дапамогай ісламу (knihi.com/bel/tatary.html).
Для ілюстрацыі падаем самы кароткі агляд гісторыі й стану татараў у Беларусі, які мы знайшлі (www.cidct.org.ua/ru/Avdet/11-20(97)/11.html). “На працягу 600 гадоў на тэрыторыі Беларусі, Летувы і Польшчы пражываюць татары – нашчадкі выхадцаў з Крыму, якія трапілі ў гэтыя землі ў час ваенных паходаў літоўскага князя Вітаўта. Сёньня яны называюць сябе польскімі, літоўскімі і беларускімі татарамі. На жаль, малалікасьць татарскай дыяспары, а галоўнае – доўгі час жыцьця ў іншамоўным асяроддзі прывялі да таго, што гэтыя народы страцілі сваю родную мову. Але што засталося нязьменным – гэта рэлігія, якую сьпавядалі іх продкі – Іслам. Да савецкага перыяду на тэрыторыі Беларусі, Летувы і Польшчы дзейнічала больш за 40 мячэтаў, 20 зь якіх былі разьмешчаны на беларускай зямлі, а муфцій падпарадкоўваўся муфцію Крыма. Пасьля кастрычніцкага перавароту і да нашых дзён дзейнічала толькі адзіная мячэць у мястэчку Іўе Гродзенскай вобласьці. Мячэць у Менску, пабудаваная ў пачатку ХХ стагоддзя, была разбурана ў 1960-я гады. У цяперашні ж час пытаньне пра будаўніцтва новай мячэці ў сталіцы Рэспублікі вырашаецца. У 1991 годзе было створана беларускае аб’яднаньне татараў-мусульман – “Аль-Кітаб”. З часу яго дзеяньня дзякуючы высілкам мусульманаў-вернікаў ужо адчынены і дзейнічаюць 5 мячэтаў і малельных дамоў у розных населеных пунктах Беларусі. Сёньня ў Беларусі жыве каля 13 тысяч татар-мусульман, зарэгістраваныя і дзейнічаюць 25 рэлігійных грамадаў, у якіх праводзяцца заняткі па вывучэньні крымска-татарскай, арабскай, турэцкай моваў і чытаньні Кар’ана. Беларускія татары разглядаюць сябе, як частку ісламскага сьвету і як частку беларускага народу [якую частку ў час выбару яны палічаць галоўнай? вось пытаньне. – Рэд.]. Яны актыўна наладжваюць сувязі з адзінаверцамі, асабліва з крымскімі татарамі, й імкнуцца адрадзіць забытыя традыцыі й культуру”. (канец цытаты)
У цэлым 600-гадовая гісторыя татараў на беларуска-літвінскай зямлі, як да гэтай пары, зьяўляеца яскравым прыкладам таго, што мірнае, гарманічнае суіснаваньне карэннага народу і народу-імігранта, якія адрозьніваюцца істотнымі ксенаэтнічнымі асаблівасьцямі, магчымае. Крымска-татарскі народ аказаўся для беларусаў у сумесным жыцьці такім жа беспраблемным, як і, напрыклад, летувіскі, латышскі, украінскі. Стратэгічным грунтам для такога надзвычай станоўчага гістарычнага выніку сталі наступныя нацыянальныя рысы крымчакоў: блізкая да беларусаў нараджальнасьць, прынцыповая арыентацыя ў жыцьці на стваральную працу (як у беларусаў), адсутнасьць імкненьня заняць кіраўнічыя пасады ў эканоміцы, палітыцы, СМІ, каб падмяць беларусаў. Усе гэтыя рысы адрозьніваюць беларускіх татараў у станоўчы бок (на фоне карэннага этнасу) ад усіх вышэйразгледжаных у нашай серыі выпадкаў…
Адмыслова варта адзначыць, што ў час бурлівых падзеяў 1990-х многія беларускія татары прыйшлі ў БНФ, каб змагацца за нашы агульныя ідэалы. У прыватнасьці, быў такі знакаміты чалавек і ў Гародні.
Аднак, на жаль, мы ня можам пагадзіцца зь меркаваньнем, што “мусульмане заўсёды былі карэнным народам Беларусі”, як заяўлена, напрыклад, тут: www.e-islam.ru/islamic/?ID=462. Па-першае, таму, што мусульмане – гэта не народ, а, сукупнасьць розных народаў дый проста асобных людзей, аб’яднаных прыналежнасьцю да ісламу; а, па-другое, таму, што ў Вялікай Літве-Беларусі ёсьць толькі адзін карэнны народ – беларусы-літвіны, які пачынае сваю гісторыю на гэтай тэрыторыі з часу адыходу апошняга ледавіка – г.зн. каля 9.000 гадоў таму…
Мы вельмі не хацелі б, каб з-за актывізацыі ісламу (у тым ліку яго ваяўнічых форм), якая справакаваная пэўнымі глабалісцкімі сіламі, да якіх мы – беларусы – ня маем ніякага дачыненьня, а таксама з-за розных дэмаграфічных ды міграцыйных праяваў гэтай актывізацыі, мы папсавалі нашы добрыя адносіны… (напрыклад, з-за масавага прыцягваньня ў Беларусь прадстаўнікоў іншых “мусульманскіх народаў” – а такое ўжо пачалося; ну, з якой такой нагоды ў Менску актыўна пачалі сяліцца азербайджанцы? А, між тым, яны абапіраюцца на прысутнасьць ісламу тут).
І апошняе. Калі будзе створана Крымска-татарская аўтаномія, дык перад беларускімі татарамі паўстане сітуацыя выбару – заставацца ў Беларусі ці вяртацца на гістарычную радзіму. Якое рашэньне яны прымуць – такое мы і падтрымаем. Тут, як і ва ўсіх іншых выпадках, мы зыходзім з прынятага намі ўніверсальнага прынцыпу: кожны народ павінен жыць найперш у межах сваёй этнічнай тэрыторыі й, зьяўляючыся яе гаспадаром, будаваць сваю дзяржаву, найлепшую з магчымых для яго і ўзорную для іншых… Калі ўсяго гэтага татарам атрымаецца дасягнуць, мы будзем за іх толькі радыя і будзем спадзявацца, што добрыя шматгадовыя адносіны нашага народу да іх імі забытыя ня будуць…
9. Кітайцы.
У свой час мы даволі падрабязна разглядалі шэраг праблем, зьвязаных з кітайскім імперыялізмам, у серыі артыкулаў пад агульнай назвай “Што беларусу да Кітая?” (пачынаць адсюль: nashaziamlia.org/2008/01/20/1156; паколькі тады ўсё было разгледжана даволі падрабязна, цяпер мы пададзім многае у скарочаным выглядзе). Ужо тады было бачна, што адной са стратэгічных апораў, на якія абапіраецца кітайскі імперыялізм, зьяўляецца дэмаграфічны чыньнік – інтэнсіўнае размнажэньне народу хань (ханьцы – гэта і ёсьць сапраўдныя этнічныя кітайцы).
Праблемы, якія ўзьнікаюць з-за ўласнага колькаснага павелічэньня кітайцаў, кітайская імперыякратыя пераносіць на іншыя народы праз перасяленьне кітайскіх каланістаў на этнічныя тэрыторыі апошніх (мы лічым дадзены спосаб вырашэньня ўласных праблем катэгарычна несправядлівым!). У выніку тэрыторыя сучанага Кітая – гэта ня менш чым на ¾ сукупнасьць тэрыторый, захопленых у той ці іншы час, у тым ліку і азначаным спосабам, у тыбетцаў, манчжураў, манголаў, уйгураў, народу хой ды іншых. Такім чынам, выкарыстаньне дэмаграфічнай зброі – даўняя традыцыя кітайскага імперыялізму.
Адсюль, у нас узьнікла нязгода з выказваньнем аднаго з аўтараў пададзенага раней у дадзенай серыі артыкула, у якім ён выказаўся ў тым ключы, што, маўляў, кітайцы ня ёсьць для еўрапейскіх народаў небясьпечным этнасам, паколькі яны, у адрозьненьне ад мусульманаў, “добра інтэгруюцца ў еўрапейскае грамадства”. Па-першае, гэта ня так – кітайцы жывуць шчыльнымі грамадамі ў сваіх чайна-таўнах. А, па-другое, да пары́, панове. Да пары́!..
Для Беларусі кітайцы зьяўляюцца вялікай патэнцыйнай праблемай, паколькі Лукашэнка ўжо некалькі гадоў як пачаў праводзіць інтэнсіўную пракітайскую палітыку, якая выклікае ў нас непакой і ў якой беларускі народ выкарыстоўваецца ўсяго толькі ў якасьці бруку для дарогі, па якой павінен крочыць кітайскі імперыялізм. Найперш падобная накіраванасьць палітыкі Лукашэнкі бачна зь яго выказваньняў. Гэта і словы пра тое, што Беларусь можа пракарміць ня 10 мільёнаў чалавек, а 30, “і, нават, усе 70” (www.russia-today.ru/2006/no_06/06_union_2.htm), сказаныя напярэдадні візіту ў Кітай, і словы пра тое, што Беларусь – гэта надзейны плацдарм для Кітая ў Еўропе (www.soyuzinfo.ru; www.mfa.gov.by/print/ru/publications/mass-media/smi-41.html), і да т.п. рэчы.
Яшчэ горш, што за словамі ў дадзеным выпадку пайшлі справы. У Беларусі пачалі праходзіць кітайскія фестывалі (www.gorod.vitebsk.by/china/festival-2007.htm), а зусім нядаўна было аб’яўлена, што да нас павінны прыехаць першыя 500 кітайцаў-будаўнікоў, якія будуць паказваць беларусам (увага!), “як трэба працаваць” (www.svaboda.org/content/Article/1183149.html). І гэта было сказана ў адрас народу, у сьветаглядзе і ва ўсім фальклоры якога праца і павага да працы праходзіць чырвонай ніткай! Рэдкасная абраза ў бок беларусаў, якую мы запомнім…
Кітайцы ёсьць выразна чужародны беларусам этнас – і генетычна, і культурова. Ён унутра аб’яднаны, з высокім дэмаграфічным патэнцыялам, які разбурае ўсё навакольнае асяроддзе, не жадаючы несьці адказнасьць за яго. Кітайцаў з-за іх своеасаблівай ментальнасьці часта называюць габрэямі Ўсходу. Дадайце сюды імперскі цэнтр, які здольны вынікова кіраваць кітайскімі каланістамі. Што атрымоўваецца? Самі напэўна здагадваецеся…
І апошняе. Усекітайскі сход народных прадстаўнікоў – вышэйшы заканадаўчы орган імперыі, ужо год таму як прыняў глабальную стратэгію каланізацыі – рашэньне пачаць ствараць па ўсім сьвеце кітайскія калоніі!!! (пачытайце тут: kavkazcenter.com/russ/content/2007/03/06/49874.shtml). Ну, як, усё зразумела?!
Мы ў чарговы раз выказваем сёньняшнім антынародным беларусафобскім уладам на чале з Лукашэнкам (па-просту, цяперцам) свой катэгарычны пратэст з нагоды спробы стварыць для беларускага народу кітайскую праблему. У свой час, калі да ўлады прыйдуць сапраўдныя беларскія патрыёты, усе адказныя за такую “палітыку” – падкладаньне пад беларусаў кітайскай імперска-дэмаграфічнай міны – панясуць самую жорскую адказнасьць.
У той жа час мы нічога ня маем супраць тых кітайцаў, якія мірна жывуць і працуюць у Кітаі на сваёй этнічнай тэрыторыі. Мы гатовыя зь імі сябраваць, гасьцяваць адзін у аднаго і ўсяляк абменьвацца нашымі культурнымі, эканамічнымі ды іншымі дасягненьнямі…
Вось вялікі дзякуй спадарам аўтарам за такі добры артыкул. Тэма экспансіі і засілля беларускай зямлі іншымі народамі, асабіста мяне, вельмі трывожыць. Як бы хто мяне не абвіначваў у нацыяналізму, але жыццё на сваёй роднай зямлі застаўляе яшчэ больш станавіцца нацыяналісткай, бо не хапае ужо цярпення глядзець на то становішча у якім апынулася карэнная нацыя. Давайце паглядзім на карэннае насельніцтва:
1. Гэта калгаснікі, якія усё жыццё ходзяць ў куфайках ды гумавых чабоцях.. Яны ёсць самыя сапраўдныя рабы, якія працуюць за грашы. А усё ж такі мясам, малаком, гароднінай забяспечваюць насельніцтва гарадоў. Ды яшчэ сельгаспрадукцыю прадаюць за межы краіны.
2. Гэта рабочыя, якія таксама працуюць за грашы, рэдка хто атрымлівае добры заробак. Жывуць яны таксама вельмі бедна.
3. Гэта яшчэ беларуская інтэлегенцыя і таксама жабракі.
Я не магу спакойна глядзець, як на шыі беларусаў сядзіць клас паразітаў, прышэльцаў з іншых зямель. Напрыклад, Вас не шакуе такі факт, калі вы маеце вышэйшую адукацыю і за свой заробак не ў стане забяспечыць нармальнай ежай сваіх дзяцей і ў той час вы бачыце, як абсалютна неграматныя, ніколі і нідзе не працуючыя цыгане, жывуць лепш за цябе ў некалькі разоў. Гэта не завісць, гэта злосць за такую несправядлівасць. Асноўны промысел цыган – гэта наркотыкі. Калі я балатавалася ў дэпутаты Вярхоўнага Савету РБ, адным з маіх супернікаў па Навабеліцкай акрузе г. Гомеля быў Глухоўскі Леанід, былы супрацоўнік Гомельскай абласной управы МУС, прыбліжаны у свой час да Лукашэнкі. Былыя сябры па КПСС тады вельмі дрэнна адзываліся пра яго. Але для нас (і камуністаў, і бэнээфаўцаў) было шокам, што усе цыгане, якія дагэтуль ніколі не хадзілі на выбары, прыйшлі прагаласаваць за Глухоўскага. Яны прыходзілі з бумажкамі, на якіх было напісана яго прозвішча і шмат хто з іх казаў, што ім прыказаў за яго прагаласаваць іх барон. Па гэтай акрузе ён не прайшоў, але на паўторных выбарах ён ужо балатаваўся ў акрузе, дзе кампактна жывуць цыгане. Так ён стаў дэпутатам і лабістам цыган. Але не было б бяды, каб ён лабіраваў пытанні культуры, мовы і г.д. Ён стаў крышай крымінальнай цыганскай дыяспары, якая травіць нашых дзяцей наркотыкамі. Паважаныя беларусы, сядзіце і далей ў калгасных аборах ды гарачых цэхах і карміце наркатычную мафію. Радуйцеся, што вашы дзеці пакалечаны наркотыкамі.
Я ужо пісала пра гэты выпадак і яшчэ раз напішу. Аднойчы наш загадчык сектару прыйшоў на працу вельмі засмучаны. І калі надышоў абедзенны перапынак, вырашыў са мной падзяліцца сваімі душэўнымі перажываннямі. Ён мне расказаў такую гісторыю. Яго суседка, доктар па прафесіі, ад’язжала ў Ізраіль, запрасіла напаследак да сябе гасцей. І запрасіла таксама загадчыка сектарам з жонкай, як суседзяў. Госці селі за стол, казалі тосты, а потым тост сказала доктар: “Я 25 гадоў працуе доктарам і за гэты час ні аднаму рускаму (Гомель. Натуральна, што жывуць беларусы) не паставіла правільнага дыягназу. Так вып’ем за гэта”. Усе госці выпілі. А наш загадчык сектарам са сваёй жонкай анямелі. Ён настолькі быў узрушаны, што нядзелю хадзіў сам не свой. Гэта не выдумка, гэта – праўда. У Гомельскім гарвыканкаме, ў 1999 годзе, на пасадах загадчыкаў аддзеламі, сектароў былі практычна адны габрэі, пару рускіх ды пару беларусаў. Такая несправядлівасць мяне вельмі узрушвала. Вельмі было невыносна глядзець, калі нашу управу узначаліла габрэйка Карніцкая Эльвіра і стала дзікім чынам выганяць нацыянальныя кадры, г.зн. беларусаў. Гэтыя габрэйскія кадры не саромеліся вымагаць падарункі, грошы з прадпрыемстваў, бізнесменаў на усемагчымыя непатрэбныя мерапрыемствы і большасць гэтага разтусоўваць па сваіх карманах.. Больш за ўсё мяне узрушыў той факт, як Якабсон, за кошт народных сродкаў, перавозіў сваю любоўніцу з Светлагорска ў Гомель. За адну толькі ноч ў кабінетах будучай загадчыцы аддзелам культуры быў зроблены шыкоўны еўрарамонт. Гэтыя кабінеты не параўнальна адрозніваліся ад усіх астатніх. Для яе быў зроблены асобны туалет і таксама па еўрастандатру. Ведаў увесь гарвыканкам, як гэтыя людзі фальсікавалі выбары. І ніколі ў жыцці не магчыма на выбарах выйграць і гэта нейкі абсурд гуляцца ў такія выбары.
Яшчэ ў савецкія часы, напрыклад г. Гомель (думаю што ўсе гарады) быў падзелены на сектары, якія кантраляваліся прышлымі бандзюгамі (азербайджанцамі, армянамі і г.д.). Кожны дзень на стол намесніку старшыні гарвыканкама клалася сводка для службовага карыстання з абласной управы МУС аб іх дзейнасці. Сёння любы кірмаш кантралюецца крымінальнікамі, пры тым прышлымі. А колькі банд арганізавана на тэрыторыі Беларусі прышлымі? Ды што там банд. Крымінальныя аўтарытэты круцяцца і верцецца каля Лукашэнкі, і пры тым прышлыя.
Яшчэ адзін аспект на гэтую тэму забылі закрануць. Гэта засяленне пустуючых хат ў Чарнобыльскай зоне. У гэтую зону едуць бамжы са ўсяго быўшага Савецкага Саюзу. Я там бачыла такія элементы, што нават людзьмі нельга назваць. Беларусы выміраюць без дапамогі, а зброд рассяляецца. Чэсна скажу, там ужо страшна жыцьі хадзіць, а я яшчэ помню сваё дзяцінства, калі мы на замок не закрывалі хаты.
Гэтыя праблемы сапраўды ёсць і калі мы усведамляем сваё становішча, то мы павінны з’яднацца вакол нацыянальнай ідэі, адрадзіць сваю зямлю, вывесці свой народ з рабства.
1. Ментальнасць розных нацыяў розная, часам несумяшчальная, таму гэта правільна каб ўсе жылі паасобку ў сваіх уласных краінах.
Але так не атрымоўваецца. Да таго ж маем шматлікія змешаныя шлюбы і, здаецца, нацыі ўсё больш перамешваюцца.
2. У атачэнні Лукі беларусаў мала, можа 10 – 20%. Этнацыд – іх норма паводзін. Напрыклад, суддзі, калі патрабуеш весці суд па-беларускі,
адмаўляюцца гэта рабіць і не лічаць гэта праявай этнацыду.
3. Існуе жыдоўская, в’етнамская, … салідарнасць, шкада што няма такой салідарнасці паміж беларусамі. Трэба прымушаць сябе на
кожным кроку праяўляць такую салідарнасць.
Сп. Сяргеяў, адна справа сапраўдны шлюб ці нейкія адзінкі палітычных уцекачоў. а другая справа засілле. замежны бандытызм, масавы паразітызм ды зняважанне карэннай нацыі. Як бы там не было. але беларусы не абязаны быць рабамі ў іншаземных гасцей. Як кажуць, гасцям пара і чэсць мець. Атрымліваецца так, што у гасцей ёсць правы. а ў гаспадароў – нічога, я так не згодна. Патрэбны законы, каб регуляваць гэтыя справы. Напрыклад, ва ўсіх краінах Захаду іншаземец не можа займаць кіруючыя пасады, на працоўнае месца ён можа папасць толькі тады, калі на яго не прэтэндуе мясцовы грамадзянін, не можа займацца бізнесам. Дарэчы, я палітычны уцякач і ў мяне ў пашпарце стаіць штамп. што я не маю права займацца бізнесам. Мужа ці жонку іншаземцаў павінен утрымліваць грамадзянін сам за свой кошт (жыллё, ежа, вучоба. медыцына і г.д.). На вучэбнае месца таксама ў першую чаргу бяруць мясцовых. Нашаму прыёмнаму сыну двойчы адказалі ў вучобе, толькі па той прычыне, што ён іншаземец. І ніхто не мае комплексу, што парушаны правы нейкіх іншаземцаў. Адказ адзін – не падабаеццца едзь на сваю радзіму. І ўсё. А ў астатнім я з вамі згодна. Не думайце аб другіх нацыях. Ва ўсіх ёсць радзіма, але яны не хочуць жыць на ёй, бо хочуць жыць за чужы кошт, паразіціраваць. Практыка паказвае. што сапраўдных палітычных уцекачоў вельмі мала. а эканамічныя прычыны – гэта не повад пасялення ў другой краіне. Наша задача думаць у першую чаргу пра сваю сям’ю, пра сябе. пра сваю радзіму. пра свой народ і не пладзіць на сваю шыю паразітаў. Ад іх трэба пазбаўляцца, як ад тараканаў.
Паважаны сп. Таурус ці правільна я вас зразумела? Вы дзякуеце за тост і лічыце, што гэта ёсць тэма для размовы? Я з вамі пагаджаюся, што мы павінны дакладна ведаць усю гісторыю габрэйскага народа, яго ідэалогію, метады, якімі яны карыстаюцца для захопу ключавых пазіцый і г.д. Я нічога не маю супраць габрэйскага народа, але я супраць сіянакратыі і крыміналу. Я не маю нічога супраць рускага народа, але я супраць каланістаў. Я не маю нічога супраць немецкага народу, але я супраць фашызму. Мы павінны гэта ведаць, усведамляць і умець абараняцца. Інакш нас разатруць ў парашок, да ужо практычна расцёрлі. А каб мазгі праясняліся, я прыведу яшчэ адзін прыклад з жыцця. Тут у нас адна маладая сем’я атрымала палітычны прытулак. Малады чалавек паведаў нам такую гісторыю. Яго маці была спявачкай ў Оперным тэатру ў Мінску пры савецкай уладзе. На самай апошняй рэпетыцыі яна выпадкова затрымалася ў тэатру і стала сведкай закладывання бомбы (рыхтавалася пакушэнне на Машэрава). Яго маці вельмі перапугалася і як толькі выйшла з тэатру, стала званіць па тэлефону-аўтамату (натуральна ў ворганы). Адзін з удзельнікаў пакушэння бачыў як яна званіла. Пакушэнне было прадухілена і удзельнікі арыштаваны. На наступны дзень пасля арыштаў, да маці наша маладога сябра завітала хуткая дапамога і яе сілай забралі ў псіхбальніцу. Там яе тры дні калолі інсулінам (як гэта робіцца я не ведаю), але маці на ўсё астаўшаеся жыццё засталася інвалідам. Праз тры дні маці знайшла яго бабуля і вызваліла з псіхбальніцы, але было позна, мозг ужо пашкодзілі. Помсцілі не толькі гэтай канкрэтнай жанчыне, але і усяму калектыву тэатра. Туды пачалі прыносіць і распаўсюджваць туберкулёзную палачку. Дыверсантаў паймалі за руку, але некалькі чалавек заразіліся туберкулёзам. Усё гэта рабілі габрэі. І магчыма б мы не паверылі нашаму сябру (ну мала што ён нагаворыць), але тут умяшаўся у размову Яўген Васільевіч. Разам з яго маці працавала родная цётка сп. Яўгена, Екацерына Вернер, да вайны яна была спявачкай, а пасля вайны – выкладчыцай. Яна вельмі жалавалася увесь час, што няма жыцця ад габрэяў і ваявала з імі ў гэтым тэатру. А потым і воўсе стала іх баяцца, гаварыла пра гэту дыверсію з туберкулезнымі палачкамі і ўся сем’я вырашыла, што яна трошкі не ў сваім розуме, казалі, што зацыклілася на габрэях. І вось толькі цяпер, пасля апавядання нашага маладога сябра, Яўген Васільевіч, рэабілітаваў ў сваіх вачах сваю родную цётку і доўга быў узрушаны гэтай гісторыяй. Так што сапраўды ёсць тэма для размовы і роздуму.