nashaziamlia.org

Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.

Запісы

Сапраўдныя аўтарытэты пра стаўленьне да Правага сектару

30 ліпеня, 2015 | 4 каментарыя

Рэдакцыя.

Аўтарытэты 1У сёньняшняй Беларусі ў афіцыйных, цяперскіх СМІ можна пачуць толькі негатыўныя меркаваньні пра Правы сектар і яго дзейнасьць. Гэта зразумела – што яшчэ могуць казаць прадстаўнікі прарасейскага беларусафобскага рэжыму, якія апанавалі нашу зямлю. Бо можна не сумнявацца, што гледзячы на тое, што адбываецца сёньня ва Ўкраіне, негатыўныя вобразы іх уласнай будучыні паўстаюць перад цяперцамі самі сабой. Адсюль такая іх рэакцыя… Аднак, хочаш ня хочаш, а многія звычайныя беларусы-літвіны таксама ўспрымаюць тое, што кажуць афіцыйныя СМІ (на справе СМДІ). Так пабудавана псіхіка масы, гэта – закон. Для большасьці людзей зьяўляецца недасягальнай задача самастойна выпрацаваць уласнае, больш аб’ектыўнае стаўленьне да прынцыповых зьяў рэчаіснасьці. Гэтым, дарэчы, і карыстаюцца ўсе антынародныя рэжымы. Таму, у дадатак да выказваньняў Арэстовіча (гл. папярэдні матэрыял) мы хочам пазнаёміць нашых чытачоў зь меркаваньнямі пра Правы сектар, выказанымі іншымі аўтарытэтамі. Сёньня мы прапануем прыслухацца да трох людзей (таксама можна прачытаць іх выказваньні, зафіксаваныя пісьмова).

 

 

Першым з аўтарытэтаў зьяўляецца былы кіраўнік Службы Бясьпекі Ўкраіны (СБУ), спадар Валянцін Налівайчанка (нагадаем, Парашэнка нядаўна звольніў Налівайчанку з пасады). Яго выказваньні, датычныя тэмы, можна паслухаць, напрыклад, тут: http://pravyysektor.info/news/news/423/nalivajchenko-pidtrimuye-legalizaciyu-dobrovolchogo-korpusu.html .

Аўтарытэты 2А вось і галоўны зьмест інтэрвю:

“Журналістка (на фота справа): Доўга вас не пускалі ў Вашынгтон. Цяпер вы тут. Якія ў вас тут задачы?

–  Задачы тыя самыя, што і былі. Я трапіў сюды ўжо па-за пасадай. Але галоўнае, што ёсьць магчымасьць і перакананьне, што тыя доказы, якія мы зьбіралі, мы на слуханьнях у абодвух камітэтах – Вонкавых стасункаў і Замежных справаў, адпаведна, Сенату і Кангрэсу [ЗША]  – мы ня толькі прадставілі гэтыя доказы, а і мелі магчымасьці прадставіць каментары, высновы і тое бачаньне, якое ёсьць важным для бясьпекі нашай [ўкраінскай] дзяржавы, нашых грамадзян. [Выказалі таксама меркаваньне] як трэба аднаўляць усходнія рэгіёны нашай дзяржавы – Луганскую і Данецкую вобласьці, аднаўляць там стабільнасьць, законнасьць і бясьпеку.

– Чаму тыя доказы нельга было прадаставіць раней? Не было такога моманту?

–  На жаль, паездка мая [якая планавалася раней] была адменена. Дужа важкія справы былі ва Ўкраіне і яны былі абумоўлены тымі падзеямі, якія былі зьвязаныя з карупцыяй на вышэйшым узроўні. На фініш ужо выходзіла антыкарупцыйнае дасьледваньне па кіраўніцтву Канстытуцыйнага суду нашай дзяржавы (як ня дзіва, у нас кіруе КСам той самы старшыня, які прымаў незаконныя рашэньні яшчэ пры Януковічу…).

– Вас зьвязваюць зь Ярашам, Правым сектарам. Якія ў вас увогуле стасункі?

– Гэтыя людзі паўсталі з тых арганізацый, якія аб’ядналіся падчас Рэвалюцыі Годнасьці. Гэта былі менавіта тыя, хто ўразіў увесь сьвет тым, што няўзброенныя ішлі супраць сьпецвойскаў Януковіча.

Другое [знаёмства з гэтымі людзьмі] было тады, калі ў канцы лютага [2014 г.] Парламент прызначыў мяне ў СБУ. Шмат хто зь іх дапамагаў мне і СБУ аднавіцца з нуля, стаць украінскаю сьпецслужбаю.  

Трэцяе маё знаёмства – гэта, хто першым пайшоў на фронт, рэальна супраць расейскага агрэсара. Ня толькі я там быў, але і бачыў сваімі вачыма, хто там рэальна прыходзіў. Гэта прадстаўнікі патрыятычных арганізацый, дабраахвотнікі. І шмат дабравольцаў было з Правага сектару.

Гэта ўсё тая гісторыя, якая выклікае ў мяне павагу і непасрэдна да хлопцаў, і да Зьмітра Яраша, і да іншых.

– Ці вы зь Ярашам сябры?

– Цяжка назваць гэта сяброўствам. Таму што ў мяне і Зьмітра часу астатнія паўтара гады ўвогуле не было… Ён быў стала на перадавой, а я – і на перадавой, і ў СБУ. Займаліся кожны сваёй велічэзнай адказнасьцю. 

– Ці вы застаёцеся сябрамі?

– Мы стасуемся, застаемся таварышамі…

Што трэба зрабіць даўно ў дзяржаве, гэта каб валанцёрскі й дабравольчы рух – у т.л. узброены – атрымаў легальны статус, каб сітуацыя была на карысьць нацыянальнай бясьпекі Ўкраіны? 

Рашэньне адно: мае быць ухвалены закон пра Дабраахвотніцкую, альбо пра Рэзервовую армію Ўкраіны. Гэтая армія ўжо паўстала. Людзі здабылі сабе зброю. Многія зь іх страцілі сяброў, пабрацімаў [тут вядучая спрабавала перабіваць спадара Налівайчанку, але ў яе не атрымалася… – Рэд.], многія былі паранены. Гэта ўжо баявое таварыства. Яго нельга недаацэньваць. Яго паважае нават вораг. І баіцца.

Дзяржаве трэба даўно ўхваліць закон, якім надаць прававы статус байцам са зброяй у выглядзе Добраахвотніцкай арміі, але… як неад’емнай складовай узброеных сілаў Украіны. Пад адзіным камандаваньнем. Каб дзяржава станавілася мацнейшай, каб камандаваньне было адзіным, і каб не было незаконнага выкарыстаньня зброі па-за зонай канфлікту, альбо баявых дзеяньняў.  

Мае пераканьні: калі ёсьць крымінал, бандыты, трэба затрымліваць, адсякаць. Але тады працаваць трэба зь кіраўніцтвам Правага сектару, каб наводзіў парадак у сябе. А тое, што ёсьць і паўстала больш за год таму і завецца Дабравольчым корпусам ці Дабравольчай арміяй, трэба прызнаць. Набрацца сьмеласьці. Тады гэта будзе [добрае] рашэньне, годны статус.

Тады, як адмысловец скажу, гэта будзе на карысьць, на ўзмацненьне дзяржавы”.

(канец інтэрвю)

Другое інтэрвю, якое мы раім паслухаць (альбо тэкст якога прачытаць), было ўзятае ў актывісткі ды валанцёркі Натальлі Барсук (гл., напрыклад, тут: https://www.youtube.com/watch?v=BZJMzCQHvHs ці тут: http://pravyysektor.info/news/news/429/v-studiyi-gromadskogo-tv-aktivistka-ta-volonter-pravogo-sektora-nataliya-barsuk.html).

Аўтарытэты 3Калі праігнараваць інфармацыйную правакацыю вядучай (яна на фота справа), якая спрабавала перакінуць цень ад створанай у Расеі ды яшчэ непасрэдна Крамлём нацысцкай арганізацыі БОРН на ўкраінскі Правы сектар, то ўласна інтэрвю пачынаецца з наступнага пытаньня:

– Дзе па-вашаму заканчваецца палітычны актывізм у Правым сектары і пачынаецца адказнасьць за вядзеньне баевых дзеяньняў? Вы як юрыст і актывіст Правага сектару (ПС) напэўна ведаеце адказ на гэтае пытаньне.

– Хацела б спраставаць: я не юрыст… Але я магу пракаментаваць гэтае пытаньне.

Справа ў тым, што ў палітычнай партыі няма баявога крыла. Ёсьць [асобна] так званы Нацыянальна-вызвольны рух Правы сектар, у якім ёсьць Дабравольчы ўкраінскі корпус Правы сектар. Гэта дабравольцы, якія ваююць на ўсходзе. Іх нельга называць “баевікамі”, іх можна называць дабравольцамі

– Ці не маглі б вы перайсьці на расейскую мову?

– Так, магу – я да нядаўняга часу была расейскамоўнай. 

Пракаментую далей што да “баявога крыла”. Гэта не баявое крыло, а дабраахвотнікі, якія ваююць на ўсходзе з тэрарыстамі й рускімі войскамі… Гэта патрыёты, якія аддаюць самае каштоўнае – гэта жыцьцё. За Ўкраіну і за нас…

– Вызначымся: ёсьць Правы сектар; гэта палітычная партыя, ідэалогія якой завецца “ўкраінскі нацыяналізм”, і ёсьць асобна Дабравольчы ўкраінскі корпус (ДУК)? Гэта дзьве асобныя арганізацыі, ці гэта адна арганізацыя, у якой ёсьць кірунак ваенны і кірунак палітычны? Як гэта адрозьніць звычайнаму чалавеку?

– Ёсьць Нацыянальна-вызвольны рух [яшчэ нядаўна зваўся “Ваенна-палітычным”. – Рэд.] Правы сектар (НВР ПС). Ён уключае ў сябе і палітычную партыю, і грамадскае аб’яднаньне Правы сектар, і ДУК Правы сектар. Ёсьць яшчэ дастаткова вялікая колькасьць актывістаў, якія не зьяўляюцца юрыдычна сябрамі палітычнай партыі, але пры гэтым яны падтрымліваюць рух Правы сектар.

– Зачастую нацыяналісты становяцца ахвярамі палітычных маніпуляцый. Ці ёсьць у Правага сектара механізм, каб гэтага пазьбегчы?

–  Безумоўна. Ёсьць маса мерапрыемстваў, з дапамогай якіх можна пазьбегчы правакацый. Адназначна, рух ПС жыве ў агрэсіўным асяроддзі, [што абумоўлена прысутнасьцю] і вонкавага ворага, і ўнутранага ворага, які існуе ва Ўкраіне. Да нас крытычна ставяцца, таму што ПС – гэта адзіная сіла, на якую ўскладаюцца самыя вялікія спадзевы ўкраінцаў, патрыётаў што да рэальных зьменаў ва Ўкраіне.  Таму мы выдатна разумеем, у наколькі агрэсіўным асяроддзі мы знаходзімся, наколькі мы нязручныя… Мы гатовыя да гэтага.

Ёсьць цэлы шэраг мерапрыемстваў, якія мы зьдзяйсьняем. Ёсьць трэнінгі, якія мы праводзім. То бок, трэба разумець, што мы аб’ядноўваем патрыётаў, а яны ўсе розныя. Як і ўсе людзі. Таму трэба працаваць, трэба будаваць арганізацыю.

На апошнім зьездзе (які быў на тым тыдні) мы казалі, што з руха мы павінны ператварыцца ў арганізацыю, якая будзе рабіць сапраўды рэальныя рэчы.

– У якой плоскасьці?   

– У палітычнай плоскасьці. Мы жадаем практычных перамен ва Ўкраіне. А для гэтага мы павінны прапанаваць нешта сапраўды дзеючае. Мы павінны мець платформу, на якой мы можам “адпрацоўваць” розныя сегменты грамадскага жыцьця.

– Што гэта можа быць такое? Ну, вось, веча – гэта адзін зь інструмантаў. Але ж немагчыма стала праводзіць веча.

– Абсалютна верна. Веча – гэта хутчэй магчымасьць данесьці нейкі пункт гледжаньня да шырокіх масаў. Але абмеркаваць ці прыняць на веча нейкія рашэньні дастаткова складана. Мы выдатна разумеем, што веча не палічытны інструмант. Таму на апошнім зьездзе было прынятае рашэньне, што мы ініцыюем рэферэндум абсалютна ў канстутыцыйнай плоскасьці – са зборам подпісаў, з пэўнай працэдурай, якая прадугледжана Канстытуцыяй. Гэта дэмакратычны інструмант, мы яго таксама прадугледжваем…

Што важна для Ўкраіны на бягучы момант? Мы хочам пабудаваць сістэму зьменаў ва ўсіх пласкасьцях [арганізацыі грамадства]. Важна запрапанаваць зьмены ў пракуратуры,  судовай сістэме, у сістэме абароны, у фінансах і г.д. па ўсіх сегментах. Мы можам запрапанаваць рэальную платформу для абмеркаваньня. Менавіта пра гэта мы цяпер і кажам – пра тое, што стаіць цяпер у якасьці першачарговай задачы.

– А колькі чалавек знаходзіцца ў Правым сектары? І як вядзецца ўлік?

– Мне складана адказаць на гэтае пытаньне, таму што я зьяўляюся шэраговым сябрам Правага сектару і да мяне не даносяць інфармацыю, колькі чалавек у Правым сектары.  На маё меркаваньне, дастаткова шмат для якасных зьменаў ва Ўкраіне.

– Ніхто ня ведае, колькі чалавек у Правым сектары. У прынцыпе, сябрам арганізацыі можа назвацца кожны, бо Дабравольчы корпу, у адрозьненьні ад партыі, не зьяўляецца зарэгістраванай арганізацыяй.  Як пазьбягаць такіх сітуацый?

–  На афіцыйным сайце Правага сектара ёсьць кантактныя тэлефоны, па якіх можна зьвязацца і паведаміць пра выпадак, калі назіраюцца неправамерныя дзеяньні людзей, якія называюць сябе “Правым сектарам”. Такіх выпадкаў шмат. І мы называем [нашы тэлефоны] “гарачай лініяй”. Яе трэба дасканаліць, пашыраць па ўсіх рэгіёнах.

Першы крок, які мы будзем рабіць у кірунку будаўніцтва арганізацыі, гэта мы пакажам нашы рэгіянальныя прадстаўніцтвы, хто гэта. Мы пазнаёмім зь імі ўсіх, каго гэта будзе цікавіць. Яны змогуць паглядзець па сайце ці ў Ютубе, хто гэтыя людзі. Можна будзе зьвярнуцца да іх, калі ўзьнікне нейкая неабходнасьць у гэтым.

Абавязкова павінен быць тэлефон, па якім можна будзе пазваніць, калі да вас прыедуць нейкія людзі з шэўронамі Правага сектару… Гэты механізм ужо запушчаныі ён будзе дасканаліцца.

– А ці былі звароты? І колькі?   

– Былі, але колькі не магу сказаць, бо я не вяду гэты кірунак. Вядома, што рэакцыя была даволі хуткая. На такія здарэньні выязджалі сапраўдныя актывісты Правага сектара.

– І што адбывалася?

– Далей праваахоўныя органы рэгулявалі гэтыя пытаньні.

Для нас важна, каб людзі не асацыявалі негатыў з Правым сектарам… Бо было шмат зваротаў, але і шмат чутак…  З апошнімі трэба якасна працаваць – калі ёсьць інфармацыя, яе трэба “адпрацаваць” і даць інфармацыю зваротную. Гэта задача, якая перад намі стаіць.

– Дзякуй вялікі. У студыі “Грамадскага тэлебачаньня на рускай” была актывістка Правага сектара Натальля Барсук.

 (канец інтэрвю)

Калі спадара Налівайчанка можна лічыць аўтарытэтам для прыстойных высокапасадоўцаў ды іншых кіраўнікоў, спадарыню Барсук – для годных жанчын, то наступнага чалавека – аўтарытэрам для разумных ды сумленных маладых беларускіх хлопцаў. І хаця на ўкраінскіх Данеччыне ды Луганшчыне ваюе па некаторых зьвястках ужо ня менш за 200 беларусаў і некаторыя зь іх ужо давалі свае інтэрвю, мы выбралі гэтае інтэрвю, таму што яно першапачаткова знаходзілася на сайце Правага сектара (гл. тут: http://pravyysektor.info/news/oblychchya/129/pravi-dobrovolci-hto-ye-hto-bilorus.html ці тут: https://www.youtube.com/watch?v=m-Q9qK5E2P0).

 Аўтарытэты 4“У Правым сектары мая псеўда – “Беларус”.

Сам я зь Беларусі. Прыехаў да вас яшчэ ў студзень [гаворка пра 2014 г. – Рэд.].

Маё імя і пра месца жыхарства ў Беларусі вам распавядаць не абавязкова, бо шмат хто цікавіцца сёньня такімі, як я.

Я ва Ўкраіне ўжо больш за 7 месяцаў [на сёньня больш за год і 7 месяцаў. – Рэд.] – з самага пачатку актыўнага супрацьстаяньня на Майдане. З часу, калі загінуў Міхась Жызьнейскі. Праз гэта я і прыехаў сюды ва Ўкраіну.

Цяпер я змагаюся за адзіную Ўкраіну, за яе права быць самастойнай, саборнай дзяржавай. Змагаюся ў Дабравольчым украінскім корпусе (5-м) Правага сектару. 

– Колькі табе плаціць Правы сектар?

– [Сьмяецца] Правы сектар у адрозьненьні ад розных іншых батальёнаў накшталт Данбасу, Азову, Айдару ды іншых, не падпарадкоўваецца ўладам. Ён не спансуецца ўладамі ўкраінскай дзяржавы. І грошы я тут не атрымліваю ўвогуле…

– Чаму ты – іншаземны грамадзянін – бярэш удзел ва ўкраінскай вызвольнай вайне?

 – Я – нацыяналіст. Для мяне нацыяналізм – гэта ня толькі змаганьне за сваю краіну, за сваю нацыю, а ўвогуле за тое, каб [кожны] народ меў права быць роўным сярод роўных – меў сваю мову, сваю культуру, сваю тэрыторыю. Хай будзе тое Нігерыя, Україна ці Чачня… Я змагаюся за тое, каб кожны народ быў вольным і роўным сярод роўных…Таму цяпер я тут, ва Ўкраіне.  [хлопец яўна ўжо вырас да ўзроўня сапраўдна інтэрнацыяналіста – прыхільніка таго, што мы завем універсальнай нацыянальнай ідэалогіяй! Малойца! – Рэд.]

Многія гады ўкраінцы дапамагалі беларусам. Ні для каго не сакрэт, што гэта сапраўды брацкія народы. І таму я цяпер тут…

– Чаму ты абраў менавіта Правы сектар?

– Правы сектар мне падабаецца тым, што тут шмат розных арганізацый і адна зь іх – гэта «Трызуб», які дапамагаў разьвіцьцю нацыянальнага руху ў Беларусі.

– Што зьбіраешся рабіць з атрыманым досьведам у Беларусі?

– Калі прыйдзе акупант на маю зямлю, то я ўжо буду мець пэўныя навыкі. Таксама буду змагацца за вольную і незалежную Беларусь.

– А што ўвогуле зьбіраешся рабіць пасьля Перамогі?

– У мяне ёсьць планы. Я ўжо шмат часу марыў пра тое, каб зьездзіць ў Львоў. Я ніколі там ня быў. Таму пасьля заканчэньня вайны першае, што я зраблю, гэта паеду ва Львоў.

Увогуле ж, я – беларус, мая зямля беларуская. І я вярнуся да дому, сям’ю завяду. Я моцна сумую за Радзімай, за бацькамі, за знаёмымі, сябрамі. Я іх ня бачыў ужо больш за паўгады. І гэта ўвогуле ў мяне такі [доўгі] першы раз, калі я па-за домам.

– Ці маеш што пажадаць украінскаму народу?

–  Я сапраўды зразумеў, што ўкраінцы – гэта вялікая нацыя, якая мае права на вялікую будучыню. Я жадаю ўкраінцам, каб яны не гублялі сваёй годнасьці, каб яны пасьля заканчэньня вайны ў мірны час пабудавалі дзяржаву, якая будзе прыкладам для іншых дзяржаў у Еўропе. Каб нашчадкі не забывалі, якім коштам была здабатая свабода і чаго яна каштуе”.

(канец 3-га інтэрвю)

Сябры, вы пазнаёміліся зь меркаваньнямі трох аўтарытэтных людзей (кожнага па-свойму). Высновы рабіць вам. Але, як для нас, яны відавочныя…

 

4 каментарыя

  1. Павел Біч кажа:

    З боку Рэдакцыі гэта рамантызм і ідэалізм ў чыстым выглядзе. Памятую як нашые хлопцы езділі ў Вільню ахоўваць парламент, помню як захапляліся Салідарнасцью” і на першых мітынгах бегалі з сцягам гэтай арганізацыі. І гдзе цяпер палякі і гдзе летувісы і гдзе мы? А гдзе тыя каліноўцы якіх масамі перапраўлялі ў Польшчу Мілінкевіч і яго жонка? А як было шляхетна – хлопцы атрымаюць еўрапейскую адукацыю і вернуцца дамоў. Гдзе яны? А цяпер вось Украіна! Колькі з гэтых двухсот беларусаў вернуцца ў Беларусь? Колькі іх загіне, а колькі застануцца назаўжды ў Украіне? Трыманне ў руках зброі і адсідка за кратамі не павялічвае розуму, яны (зброя і краты) павялічваюць толькі пыху. Усе інтелектуальные сілы нашага народа трэба кінуць на пад’ём нацыянальнай свядомасці народа. Інакш загінем. І не палякі, не летувісы, не украінцы нам не дапамогуць.

    • Рэдакцыя кажа:

      1. Рэдкае выключэньне, калі мы з вамі амаль цалкам згодныя!

      2. Хочам падкарэктаваць толькі вось гэтыя вашы словы: “І не палякі, не летувісы, не украінцы нам не дапамогуць”.
      Тут ёсьць адзін нюанс. Калі яны нам не дапамогуць, НАСТУПНЫМІ пасьля захопу расейскай імперыякратыяй нашай зямлі будуць ЯНЫ!!! Для іх усіх пытаньні будзе толькі пад якім нумарам у чарадзе – хто №2, хто №3 і г.д…
      Разуменьня гэтага, аргуманты на карыць гэтага мы зьбіраем і падаем. Больш за тое, такі падыход мы лічым не “рамантызмам-ідэалізмам”, а адзіна ПРАКТЫЧНА верным выйсьцем з той сітуацыі, якая складаецца ў геаграфічным цэнтры Еўропы.

  2. С.Высоцкі кажа:

    Правы сектар – далёка не анёлкі. Яраш, канешне, герой і высакародны чалавек, але ў штабе ў іх сабралося досыць рознага сьмецьця – авантурысты, барыгі, агентура…
    Аднак, што сабой уяўляе цяперашняя ўкраінская ўлада?!. Вось ключавое пытаньне… Наколькі яна ўкраінская?! Украінцы ня могуць прабачыць бяздарнасьць кіраваньня, прывёўшую да такіх паразаў пад Ілавайскам і Дэбальцава… Па-ранейшаму дзейнічаюць усе карупцыйныя схемы, не арыштаваны не адзін буйны карупцыянер-алігарх… На пасадах сядзяць людзі Януковіча – тыя ж, хто дапамагаў антыдзяржаўным бунтам, арганізоўваў забойствы майданаўцаў… Ідзе ўціск на дэмакратыю пад шыльдай, “вы разбураеце стабільнасьць…”
    У гэтай сітуацыі Правы сектар стаўся ледзь не адзінай сілай, здатнай процістаяць алігархічнай рэакцыі, якая пад шумок звярнула ўсе мэты Майдану! Зразумела, што Парашэнка не сам па сабе. Пакуль кіраўнік Украіны аніяк не пахіснуў алігархічна-кланавую сістэму, прадстаўніком якой ён зьўляецца… А наступ на нацыяналістаў ды дабравольніцкія батальёны ўвогуле можа скончыцца трагедыяй…
    Наадварот, не разганяць, а упарадкаваць і легалізаваць трэба батальёны – пад камандаваньнем Прэзідэнта ды непасрэдна Міністра абароны, а не цёмных чынушаў, якія неведама каму падапарадкоўваюцца…
    Але ж гэта відавочныя усім рашэньні не прыймаюцца… Пад фішкай “законнасьці” легалізуюцца ўсе чынушы Януковіча, а герояў алігархі на пасадах запісваюць у “бандыты і тэрарысты…”
    Я ўжо не адзін раз прапаноўваў украінцам зьвярнуцца ў такі крытычны момант да пасярэдніцтва Літоўскай Рэспублікі, ці Польшчы, ці беларускіх патрыётаў, якія жыцьцёва зацікаўленыя ў моцы і мірных пераменах ва Ўкраіне… Але ўлады, якія так хутка беглі да заходніх сяброў, тут раптам зніякавелі… Ім не патрабнае справядлівае вырашэньне сітуацыі, іх не цікавяць нацыянальныя інтарэсы, калі могуць пацярпець ІХНЫЯ ШКУРНЫЯ… Таму пакуль няма прарыву ва Ўкраіне ні ў эканоміцы, ні ў вайсковай рэформе!

  3. Павел Біч кажа:

    Шаноўная Рэдакцыя,фактаў замала набраць, іх яшчэ трэба патлумачыць і яшчэ праблема ў тым чаму так шмат людей не хочуць успрымаць факты і не хочуць прымаць вашые тлумачэння. Раней думалі галоўнае высказаць праўду і народ разберёцца сам. Але ўсе аказалася значна складаней. Чаму ад балтаў расейская хлусня адскаквае, а да украінцаў і нас (асабліва нас) яны прылепае?

Пакінуць каментар

  • Старонкі

  • Катэгорыі

  • Апошнія запісы

  • Архівы