Зусім нядаўна Андрэй Іларыенаў даў інтэрвю двум журналістам “Украінскай праўды” – Мустафе Наему і Сяргею Лешчанку (http://www.pravda.com.ua/articles/2014/03/17/7019339/). У 2000-05 гады Іларыёнаў быў дарадцам прэзідэнта Расеі Ўладзіміра Пуціна. Свой пазьнейшы сыход з гэтай пасады патлумачыў так: “краіна спыніла быць палітычна свабоднай”. Сёньня спадар Андрэй зьяўляецца адным з самых цытуемых эксьпертаў па Расеі сярод украінскіх журналістаў – яшчэ летась у кастрычніку Іларыёнаў папярэдзіў аб планах свайго былога боса (гл. “Пуцін лічыць, што частка Украіны павінна належаць Расеі”; http://www.pravda.com.ua/articles/2013/10/10/6999733/). За заклікі супраціўляцца расейскай экспансіі Іларыёнава ў Расеі некаторыя называюць “правакатарам”. Сёньня спадар Андрэй жыве ў Вашынгтоне і працуе старшым навуковым супрацоўнікам прыватнага аналітычнага цэнтра – Інстытута Катона, які вызнае эканамічны лібералізм, а таксама ў Стэнфардскім унівэрсітэце. Што чакае далей Украіну – апавядае Іларыёнаў у новым інтэрв’ю “Украінскай праўдзе”.
Рэдакцыя.
– Вы шмат кантактавалі з Пуціным асабіста, вы ведаеце яго як чалавека. Што Пуцін адчувае ў гэты момант? Гэта рэванш, злосьць, жаданьне адпомсьціць? Ці гэта проста халодны прагматычны разьлік і рацыянальныя інтарэсы Расеі?
– Я ўзяў сабе за правіла не каментаваць асабістыя характарыстыкі Ўладзіміра Пуціна. Што тычыцца сёньняшніх падзей – ня толькі так званага ” рэферэндуму” ў Крыме 16 сакавіка, але ўвогуле ўсяго паходу супраць Украіны – то сёньня ці заўтра, ці 21 сакавіка гэты паход ня скончыцца.
Чаму ажыцьцяўляецца агрэсія супраць Украіны? Ёсьць мэта і план па нападу на Украіну, які быў падрыхтаваны шмат гадоў таму. Шэсьць гадоў таму ён быў апублікаваны, у тым ліку самім Уладзімірам Пуціным на саміце НАТО ў Бухарэсьце ў 2008 годзе. Тады ён сказаў, што “Ўкраіна не адбылася як дзяржава, што Ўкраіна займае вялікую колькасьць спрадвечна рускіх земляў”. З чаго вынікала, што рана ці позна пытаньне вяртаньня “спрадвечна рускіх земляў” – ці, як цяпер прынята казаць, “узьяднаньня раз’яднанага народу” – стане ў парадак дня Пуціна.
Гаворка ішла толькі пра тое, калі менавіта гэта адбудзецца. Рэвалюцыя і зьвяржэньне ранейшага рэжыму былі палічаныя зручным момантам для пачатку гэтай праграмы. Там ёсьць шмат розных пунктаў, якія выкладзены ў пазіцыі расейскага міністэрства замежных спраў, якая датычыць абласьцей Украіны: гэта Крым, гэта Паўднёва-Усход, ну і, вядома, зьмена ўлады ў Кіеве.
Плюс яшчэ дадатковыя рэчы – падрыхтоўка новай Канстытуцыі, якую пішуць у Крамлі, раззбраеньне ўкраінскага народу, ліквідацыя Майдана, і гэтак далей…
– На ваша меркаваньне, канчатковая мэта – захоп усёй Украіны? Або патрэбны марыянеткавы рэжым ва Ўкраіне як квазі-незалежнай дзяржаве?
– І тое, й іншае. Зыходзячы з прынцыпаў новай Канстытуцыі, падрыхтаванай у Крамлі, ва Украіне павінна быць праведзена так званая федэралізацыя, у выніку якой у розных рэгіёнаў Украіны павінна зьявіцца права на зьнешнія сувязі. Дэ-факта гэта перавод рэгіёнаў Украіны ў статус аўтаномій з правам паўтарыць тую самую працэдуру, сьведкамі якой мы толькі што сталі ў Крыме.
– Здаецца, нават амерыканскія штаты ня маюць права на асобную зьнешнюю палітыку.
– Навошта мы будзем казаць пра іншыя краіны? Мы гаворым пра дакумент, які прапанаваны ўкраінскай уладзе. Дзе, паводле пэўнага раскладу, той ці іншы рэгіён Украіны, а, магчыма, адразу некалькі рэгіёнаў будуць абвяшчаць тыя ці іншыя статуты і сыходзіць да Расеі. І дзе, вядома, утрымліваецца патрабаваньне зьмены ўраду ў Кіеве ў адпаведнасьці з тым бачаньнем, якое ёсьць у Крамля. Плюс да гэтага, у гэтых жа патрабаваньнях паказана, што Ўкраіна ні ў якім выпадку не становіцца сябрам НАТА. Патрабаваньне нейтралітэту прапісана не адзін, а нават два разы на гэтым дакуменце. Патрабуецца поўнае раззбраеньне ўкраінскага народу, патрабуецца зьнясеньне Майдана і, мабыць, недапушчэньне яго [ў будучыні]. І, урэшце, гэты дакумент павінны гарантаваць Расея, Еўрапейскі Зьвяз і ЗША [ужо раз “гарантавалі”. – Рэд.], пасьля чаго ўсё гэта павінна быць зацьверджана Радай Бясьпекі ААН.
Вы пыталіся, што гэта – поўная акупацыя Ўкраіны ці марыянеткавы рэжым ва Ўкраіне як квазі-незалежнай дзяржаве? Гэта азначае адначасова і адразаньне кавалкаў Украіны, і фармаваньне на пакінутай частцы Ўкраіны марыянеткавага рэжыму, створанага па правілах, па Канстытуцыі, якая напісана ў Крамлі ды з урадам, які сфарміраваны па патрабаваньні Крамля.
– Якія сёньня ў Крамля фаварыты ва ўкраінскай палітыцы?
– Па-мойму, ні ў каго ні тут, ні ў Расеі няма на гэты конт сумневаў…
– Апавядзіце нам.
– А вы ня бачылі інтэрвю Ўладзіміра Пуціна расейскім журналістам? Такі інфармаваны чалавек як Аляксей Венядзіктаў зьвярнуў увагу на тое, якія розныя лексічныя сродкі выкарыстаў Уладзімір Пуцін для апісаньня цяперашніх уладаў у Кіеве (“нелегітымныя, крымінальны рэжым, які зьдзейсьніў антыканстытуцыйны дзяржаўны пераварот, які захапіў уладу ў Кіеве“) і… “Юлія Ўладзіміраўна Цімашэнка, зь якой мы заўсёды добра працавалі, у нас ёсьць ўзаемнае разуменьне”.
– Але Цімашэнка стаіць за Яцэнюком ды Турчынавым. Тады чаму Пуцін называе іх уладу “крымінальнай”, калі за імі стаіць Цімашэнка?
– Спадарыня Цімашэнка не зьяўляецца кіраўніком цяперашняй улады, прынамсі, намінальна. І, як мне здаецца, цяперашняя ўлада вельмі пазітыўна паставілася да гэтых патрабаваньняў Расеі. Таму што не далей як у суботу было апублікавана патрабаваньне аб раззбраеньні ўкраінскіх грамадзян. Гэта – адно з патрабаваньняў, якое зафіксавана ў дакуменце, падрыхтаваным Расеяй.
– Але раззбраеньне грамадзян – гэта разумнае патрабаваньне і саміх украінцаў.
– Гэта не разумнае патрабаваньне. Разумнае патрабаваньне для забесьпячэньня свабоды і незалежнасьці краіны – гэта поўнае ўзбраеньне народу. У Швайцарыі легалізавана валоданьне зброяй, прычым, нават ня толькі стралковай. У ЗША досыць вялікая колькасьць адзінак агнястрэльнай зброі, якая забясьпечвае грамадзянскія і палітычныя правы амерыканцаў. Для таго, каб вольны чалавек ня стаў рабом, ёсьць адзін з самых пераканаўчых аргументаў, які быў выпрацаваны чалавецтвам на працягу стагоддзяў – гэта свабоднае валоданьне зброяй. Нічога лепшага чалавецтва не прыдумала.
– Давайце вернемся да логіцы падзей. Гэты план ўварваньня на тэрыторыю Ўкраіны планаваўся задоўга, але вось ўцёкі Януковіча – гэта ўваходзіла ў план ці не?
– Я моцна сумняюся, што былі запланаваныя такія раптоўныя ўцёкі Януковіча зь Кіева. Пуцін, кожны раз кажучы аб гэтым учынку Януковіча, быў моцна раззлаваны. І падрыхтаваныя напрацоўкі давялося рэалізаваць значна хутчэй, чым гэта было запланавана.
А ў той самы момант, калі спадар Абама ў тэлефоннай размове са спадаром Пуціным заявіў, што ён не зьбіраецца зьвяртацца да якіх-небудзь дзеяньняў з удзелам узброеных сіл ЗША, то тым самым ён падпісаў Мюнхенскую змову-2014. У перакладзе з дыпламатычнай мовы на звычайную гэтыя словы Абамы азначаюць: “Забірай Крым”. Пасьля гэтай размовы ў ноч з 6 на 7 сакавіка працэс захопу Крыма і дэ-факта яго анэксіі істотна паскорыўся [вось так ліберасты Захаду выконваюць свае абавязальніцтвы; пляваць ім на падрыў уласнага аўтарытэта ў вачах усёй людскай цывілізацыі… – Рэд.].
– Пад мемарандумам гарантаваньня тэрытарыяльнай цэласьці Ўкраіны былі подпісы ЗША і Вялікабрытаніі. Гэта хіба не сігнал усяму сьвету, што можна разьвіваць ядзерную зброю, таму што гарантыі Амерыкі нічога ня вартыя?
– Цалкам зразумела, што зараз да сотні дзяржаў сур’ёзна задумаюцца аб тым, у якія тэрміны ім неадкладна трэба стварыць ядзерную зброю ў якасьці непазбежнага сродка, які толькі й можа гарантаваць тэрытарыяльную цэласнасьць гэтых дзяржаў. Паколькі гарантыі ні Вялікабрытаніі, ні ЗША ня вартыя той паперы, на якой яны напісаныя. Украіна ў даным выпадку зьяўляецца яркім прыкладам, на які глядзяць усе.
– Украіне таксама варта аднавіць ядзерны патэнцыял?
– Гэта ж дамова, у якой з аднаго боку ёсьць Украіна, якая ўзяла абавязальніцтвы адмовіцца ад ядзернай зброі, а ёсьць гаранты, якія не забясьпечылі гэтага. З пункту гледжаньня міжнароднага права, відаць, што гэтая дамова перастала мець якія-небудзь прававыя наступствы. І цяпер ужо справа Украіны, прытрымлівацца гэтага дакумента або рабіць з гэтага нейкія высновы.
– Вы наўпрост агітуеце за аднаўленьне ядзернага патэнцыялу Ўкраіны?
– Гэта ніякая не агітацыя. Гэта – проста натуральнае лагічнае наступства з таго, што гэты дакумент спыніў існаваньне…
– А да гэтага вы выступалі ў Кіева-Магілянскай акадэміі й наўпрост заклікалі: “Калі Украіна разьлічвае на ваенную дапамогу ЗША, то яна павінна пачаць ваяваць”.
– Вы скажаеце маю пазіцыю. Калі краіна сапраўды хоча абараніць сваю незалежнасьць і тэрытарыяльную цэласнасьць, то няма іншага спосабу гэта зрабіць, акрамя як супраціўляцца агрэсару. Супраціў можа мець розныя віды. Калі краіна не супраціўляецца, а спадзяецца на іншых дзядзькаў, то такая краіна робіць глыбокую гістарычную памылку. Не было ў гісторыі выпадкаў, каб іншыя краіны сталі абараняць ахвяру агрэсіі, калі сама ахвяра агрэсіі не супраціўляецца. Такіх выпадкаў няма.
– А як супраціўляцца?
– У нас ёсьць, як мінімум, два гістарычныя прыклады. Чэхаславакія ў 1938 г. пайшла на прыняцьце ўмоў Мюнхенскай дамовы, згодна зь якой чатыры краіны – Вялікабрытанія, Францыя, Нямеччына й Італія – гарантавалі новыя межы Чэхаславакіі.
Вынік мы добра ведаем. Спачатку забралі Судэцкую вобласьць, а затым праз паўгода германскія войскі ўвайшлі ў Прагу – у “гістарычную сталіцу тысячагадовага германскага рэйха” – і на месцы незалежнай Чэхаславакіі ўтварыўся пратэктарат Багеміі й Маравіі. А Славакія абвясьціла сваю незалежнасьць. Гэта першы варыянт – калі ахвяра агрэсіі не супраціўляецца.
Ёсць іншы варыянт з той жа эпохі. 30 лістапада 1939 г. савецкія войскі перайшлі савецка-фінскую мяжу. І хоць суадносіны сіл паміж агрэсарам і ахвярай агрэсіі былі непараўнальнымі – 200 мільёнаў супраць 3 мільёнаў – Фінляндыя супраціўлялася, у выніку чаго страціла частку тэрыторыі. Тым ня менш, абараніла сваю незалежнасьць і дзяржаўны суверэнітэт.
Аналагічная гісторыя адбылася 6 гадоў таму падчас расейскай агрэсіі супраць Грузіі. Гэта было цяжкае выпрабаваньне. Грузінскія ўлады вырашылі супраціўляцца. Так, яны страцілі тэрыторыю – Паўднёвую Асецію і Абхазію. 20% грузінскай тэрыторыі акупавана расейскімі войскамі. Але Грузія захавала незалежнасьць і дзяржаўны суверэнітэт.
– Гэта значыць, калі праводзіць аналогіі, у нас ёсьць два шляхі: альбо мы зараз супраціўляемся, губляем Крым, але захоўваем астатнюю частку краіны – альбо мы не змагаемся, і Украіна можа перастаць існаваць як краіна?
– Супраціў носіць самы разнастайны характар. Але з моманту пачатку акупацыі Крыма ні адна з магчымых мер не была распачатая. І не відаць, каб украінскія ўлады зьбіраліся ісьці па гэтым шляху. Украіна мае выбар – ці пайсьці па шляху Чэхаславакіі, ці па шляху Фінляндыі й Грузіі…
– Страціўшы жыцьці сваіх суграмадзян?
– … Так, і жыцьці сваіх суграмадзян. Гэта тая ж сітуацыя, што і з Майданам. Майдан стаяў два месяцы. Былі напады на “майданаўцаў”, якія прывялі да сьмерцяў. Але заходнія краіны не аказалі ніякай рэальнай дапамогі. Іх санкцыі супраць рэжыму Януковіча пачаліся толькі тады, калі, акрамя сьмерцяў людзей, народ Украіны даказаў, што ён супраціўляецца.
Гэта – закон сусьветнага жыцьця, закон дыпламатыі. Ніхто не дапамагае ахвяры агрэсіі – зьнешняй або ўнутранай – калі сама ахвяра не супраціўляецца. А што тычыцца ахвяраў, то калі вы думаеце, што не было страт у Чэхаславакіі, то вы глыбока памыляецеся. Карныя аперацыі супраць чэхаславацкага насельніцтва, якое апынулася пад кантролем германскіх войскаў, праводзіліся на працягу ўсяго часу акупацыі пратэктарата Багеміі й Маравіі. Таму страты і людскія, і тэрытарыяльныя непазьбежныя ў абодвух выпадках. Пытаньне заключаецца ня ў тым, ці губляць насельніцтва, а ў тым, ці выбірае ўкраінскае грамадства супраціў – ці здачу тэрыторыі.
– Але ж і логіку цяперашняй улады можна зразумець. Яны думаюць так: “Мы бачылі Грузію, якая ваявала і страціла сваіх суграмадзян, а акупацыя ўсё роўна адбылася. Таму мы ня будзем ваяваць. Хай будзе акупацыя, але мы хоць бы захаваем жыцьці людзей. А нас, Турчынава, Яцанюка й іншых потым ня будуць вінаваціць за тое, што мы “адправілі ўкраінскіх сыноў на сьмерць”. Плюс яны разьлічваюць, што Захад не дазволіць рухацца рускаму войску ўглыб мацерыка.
– Магчыма, такі разьлік і ёсьць. Але ён не пацьвярджаецца гістарычным досьведам. І я ніколі не казаў, што неабходна адкрываць агонь.
– Але як тады супраціўляцца? Падрываць газаправоды, якія перапампоўваюць газ з Расеі ў Еўропу, як прапануюць некаторыя радыкалы?
– Ну, гэта вы ў радыкалаў спытайце. Першае, што неабходна было рабіць – гэта праводзіць ўсеагульную мабілізацыю. Неабходна было адразу ж перакрываць сухапутную ўкраінска-расейскую мяжу, каб не дапусьціць прытоку так званых “пуцінскіх турыстаў”. Калі б гэта было зроблена, не загінулі б людзі ў Данецку і Харкаве.
Калі адбыўся захоп будынка Вярхоўнай Рады ў Сімферопалі, першай жа рэакцыяй павінен быў быць ўздым па баявой трывозе ўсіх украінскіх воінскіх частак, разьмешчаных у Крыме. Натуральна, вайсковыя часткі выходзяць з казармаў, бяруць пад кантроль асноўныя інфраструктурныя аб’екты – аэрадромы, чыгуначныя станцыі, парты́, паромныя пераправы, перашыек, найважнейшыя адміністрацыйныя будынкі, вузлы сувязі. Па перыметры адміністрацыйнай мяжы Севастопаля ўсталёўваюцца блокпасты ўкраінскіх узброеных сіл, і яны правяраюць, хто выязджае зь Севастопаля і куды накіроўваецца. Гэта робіцца адразу і неадкладна.
– Што рабіць сёньня?
– Перш за ўсё, трэба мець уладу, для якой незалежнасьць і тэрытарыяльная цэласнасьць Украіны не зьяўляюцца пустым гукам. Калі гэтага няма, тады ўсе астатнія пытаньні бессэнсоўна вырашаць.
– Як вы бачыце ролю татараў ва ўсёй гэтай гісторыі? Можа Крым стаць Чачэніяй?
– Пакуль Крым ператвараецца ў нейкае падабенства Абхазіі ці Паўднёвай Асеціі, у вайсковы плацдарм. Што тычыцца татараў, я думаю, кажучы па-навуковаму, на Крымскім паўвостраве пройдуць істотныя зьмены этнічнага складу. Гэта абсалютна непазьбежна. Паглядзіце досьвед Абхазіі – этнічныя чысткі, ліквідацыя грэкаў, баўгараў, эстонцаў, радыкальнае скарачэньне іншых этнічных груп. У Паўднёвай Асеціі этнічныя анклавы Вялікай і Малой Ліахві, населеныя грузінамі, перасталі існаваць як клас. І спадар Какойты ўрачыста заявіў: “Мы там вычысьцілі ўсё”.
Якую форму набудзе гэта зьмена этнічнага складу насельніцтва Крымскага паўвострава, я сказаць не магу. Але ясна, што для забесьпячэньня працаздольнасьці новай буйной вайсковай базы ў Крыме не патрэбныя два мільёны жыхароў. Так сама, як не патрэбныя тыя, хто ўжо неаднаразова заяўляў аб сваёй нелаяльнасьці да новай улады на паўвостраве. Перш за ўсё, гэта крымскія татары.
– Але гэта ж мае адваротны бок. Татары атрымалі свае землі зусім нядаўна, яны будуць супраціўляцца, могуць пачацца тэракты. Няўжо будзе так проста выціснуць іх з гэтай зямлі?
– Давайце я вам нагадаю. У дачыненьні да крымскіх татараў праводзілася, як мінімум, тры генацыды: у канцы 18 стагоддзя, пасьля анэксіі Крымскага ханства Расейскай імперыяй; другі генацыд быў праведзены пасьля завяршэння Крымскай вайны. І, нарэшце, трэці генацыд быў ажыцьцёўлены 18 мая 1944 года, калі крымска-татарскі народ быў дэпартаваны з Крыма ў Казахстан і Сярэднюю Азію [падрабязьней можна пачытаць тут: https://nashaziamlia.org/2006/10/04/316/ – Рэд.].
Баюся, што крымска-татарскі народ апынуўся кінутым. Сёньня яны ў стане закладнікаў. Я не хачу прадказваць, што там адбудзецца. Але на тэрыторыі Расеі ёсьць некаторыя раёны, у адносінах да якіх расейская армія і сьпецслужбы на працягу цэлага шэрагу гадоў займалася вырашэньнем, як вы кажаце, “тэрарыстычнай пагрозы”…
– У выпадку далучэньня Крыму да Расеі, ці зможа Масква хутка аднавіць
электрыфікацыю, водазабесьпячэньне, якія цяпер забясьпечваюцца з мацерыковай часткі Украіны?
– Для пачатку я б хацеў зьвярнуць увагу, што канал Днепр-Крым забясьпечвае вадой, перш за ўсё, стэпавы, раўнінны Крым, дзе асноўнымі этнічнымі групамі зьяўляюцца ўкраінцы і крымскія татары. Таму любыя перабоі з водазабесьпячэньнем прывядуць толькі да скарачэньня тых этнічных груп, якія будуць нелаяльннымі да новага рэжыму. А пытаньне электрыфікацыі вырашаецца пастаўкамі электрычнасьці з суседняга Краснадарскага краю.
– Ці можа акупацыя Крыма, вайна супраць Украіны і Майдан прывесьці да хваляваньняў і зьвяржэньня дзеючага рэжыму ў Расеі?
– Давайце казаць прафесійна. Вы не разумееце прыроды палітычнага рэжыму ў Расеі. Ён сапраўды вельмі роднасны рэжыму спадара Януковіча, але па ступені жорсткасьці яны зусім несупастаўныя. Пуцінскі рэжым у класіфікацыі палітычных рэжымаў называецца “жорсткі аўтарытарны палітычны рэжым”. Да прыкладу, рэжым Башара Асада ў Сірыі таксама зьяўляецца жорсткім аўтарытарным. І мы ведаем, што там ужо на працягу трох гадоў ідзе грамадзянская вайна. У краіне загінула больш за 120 тысяч чалавек, і рэжым пакуль яшчэ не пайшоў.
– Ці можа Крым пасьля сыходу пуцінскага рэжыму вярнуцца ў склад Украіны?
– Я ўжо ня першы раз гэта чую, што Крым або Паўднёва-Усход застануцца ў складзе Украіны дзякуючы дзеяньням ЗША, гарантаў Будапешцкага мемарандуму, падзей у Расіі й так далей. Я вам дакладна гарантую: калі вы спадзяецеся толькі на гэта, Крым ніколі ня вернецца ў Украіну. Ня толькі Крым ня вернецца ва Ўкраіну – Украіна ня зможа абараніць сваю незалежнасьць.
– Ці можна з вашых словаў зрабіць выснову, што адзіны спосаб дыялогу з Пуціным – гэта мова зброі?
– А вы можаце падаць іншыя прыклады, якія б даказвалі, што з дапамогай заяў, выказваньня заклапочанасьці й такіх страшных рэчаў, як “мы не паедзем на саміт васьмёркі ў Сочы”, можна ўгаварыць танкі або сістэмы супрацьпаветранай абароны С-300 зьехаць з Крыма? Вы калі-небудзь бачылі такія прыклады?
– Але ж санкцыі ўрэшце падкасілі рэжым Віктара Януковіча: ад яго пачалі выракацца яго ж паплечнікі. Чаму гэта ж ня можа здарыцца з Пуціным?
– Мне здаецца, галоўнай прычынай перамогі рэвалюцыі ва Ўкраіне быў Майдан і супраціў ўкраінцаў. Ніякія іншыя заявы Захаду, ніякія пернікі, якія раздавалі разнастайныя дыпламаты, не згулялі адпаведнай ролі.
Толькі супраціў украінцаў, толькі іх рашучасьць, калі яны сказалі: “мы адсюль не сыдзем да таго часу, пакуль ня пойдзе Януковіч” – гэта той ясны прыклад, які быў прадэманстраваны ў вас на вачах, на вачах ўкраінскай улады.
Яшчэ раз кажу – гэта вашая справа, а не мая, што рабіць у гэтым выпадку. Тыя рашэньні, якія былі прынятыя, а дакладней, не былі прыняты на працягу апошніх 18 дзён, паказваюць цалкам адназначна, што цяперашнія ўкраінскія ўлады абралі варыянт несупраціўленьня. Ну што ж, гэта выбар законных уладаў Украіны. Але мы са свайго боку абавязаны сказаць, да чаго прывядзе выбар гэтага варыянту. І заклікаем ня мець ілюзіі, што з дапамогай заяў або нават санкцый расейскія войскі пакінуць тэрыторыю Крыму. Не, гэтага не адбудзецца.
Цалкам згодзен.
” цяперашнія ўкраінскія ўлады абралі варыянт несупраціўленьня. ”
партызанская вайна ў Крыму? ці дапаможа “захад” з адпаведнай зброяй?
” Захапіць, канечна Расія можа ўсіх, а вось пракарміць ды ўсталяваць высокую якасьць жыцця, гэта не атрымаецца. Тады Расея, як заўсёды прапануе народам некую месіянскую Ідэю. Але ж сёння цяжка ўсю масу далучаных народаў замбіраваць ідэяй, што ”мы — адзін народ і таму трэба ізноў гераічна працаваць, ваяваць, цярпець” і г.д. (Але як савецкі народ — то мы сапраўды адзін народ.) Датагож гісторыя рухаецца вельмі хутка, няма ў Расеі гістарычнага часу. Таму выйсце адно — фашызм. Фашызм — гэта дыктатура буйнага і алігархічнага капітала. (Сацыялізм — гэта дыктатура пралетарыята і бедных, маргінальных слаёў грамадства). Пры дыктатуры будзе забаронена ўсё — крамя таго што будзе загадана. Збудуцца прарочыя словы Бердзяева ”Расія можа існаваць толькі як таталітарная дзяржава, дэмакратыя разбуральна і пагубна для Расіі.”
Таму ”свядомым” трэба тэрмінова эвакуіравацца на Захад, альбо закрыць рот і маўчаць, таксама перафарбавацца і крычаць ”Ра-си-я! Ра-си-я! Ра-си-я!” Так і зробім, а папярэдняю сваю балбатню звалім на Гарбачова, Ельцына, Шушкевіча і бедалагу Пазьняка.”
Сацыялізм – гэта дыктатура кампартыйнай, сацыялістычнай, савецкай БЮРАКРАТЫІ…
Сп. Літвін, ну не ганьбі такімі развагамі свой нік! Літвіны гэта беларусы са знакам якасці. Мы не прымаем “маскоўства” ані пад якім соусам. А ты праталківаешь думку, што мы усе савецкіе людзі. Гэта канёк Алексеевіч. Калі ты застаўся савецкім, так гэта твая справа. Прыбалты даўно не савецкіе людзі, цяпер вось і украінца перасталі імі быць. А ты працуешь на Маскву.
Litvarusу: Пуцін сеў на ровар — гэта значыць яму ўвесь час трэба націскаць на палітычныя педалі, каб рухацца і трымаць ініцыятыву. Праз нейкі час, калі палітычныя дывідэнды будуць ім спажыты, яму ізноў спатрэбіцца чарговая ”перамога”, ён ізноў будзе некага далучаць. Каго?
Правільна! Таму ў нас і ўзмацнілі дзейнасьць заходнерусісты, створаны ”казакі” — гэтыя ряжаныя клоўны, і хаця далучаць нас эканамічна і палітычна невыгадна, але ж дзеля таго каб захоўваць рух, трэба ціснуць на педалі. (Гэтак некалі рабіў Адольф, які быў таксама ”веласіпедзістам” і хаця яму ў 1941 годзе трэба было рабіць палітычную паўзу, узмацняць адносіны з СССР, ён пачаў вайну. Чым выклікаў у Сталіна вялізарнае здзіўленне і роспач)
Што датычыць сацыялістычнай бюракратыі, то капіталізм — гэта таксама ў першую чаргу дыктатура капіталалістычнай бюракратыі.
Наўвогул у нашых каментатараў зашмат эмоцыі і пачуццяў, а палітычныя аналітыкі павінны абсалютна хладнакроўна і нават безстрасна разглядаць і ўзважываць на сваіх разумовых шалях тыя ці іншыя падзеі і шукаць самы прагматычныя крокі ў будучыне. Самае кепскае для нас, для нашай краіны — гэта ўцягванне ў чужую вайну. Што датчыць анексіі — то расейскі паравоз ужо на апошнім эканамічным іздыханні, у навукова-тэхнічным прагрэссе ён далёка адстаў і ягоныя ПРО залежыць ад імпартных чыпаў і электроных дэталяў.
Капіталізм – гэта дыктатура фінансавай алігахіі, дзе бюракратыя – выканаўцы.