Беларусь – наша зямля

Тое, што мы даведаліся пра хрысьціянства ад юдэйскага прапагандыста (гл. папярэдні матэрыял), мы б ніколі не даведаліся, чытаючы ці слухаючы шчырых хрысьціян. На паверхню выйшла інфармацыя, якую ў межах хрысьціянскай культуры прынята сьціпла… ня ўзгадваць (затое рэалістычны сьветагляд патрабуе адваротнага – такое варта ведаць). У якой ступені паданая аўтарам інфармацыя праўдзівая і поўная, трэба разьбірацца адмыслова, прычым, асобна з кожным палажэньнем, бо тэндэнцыйнасьць сьветагляду Пінхаса Палонскага – юдэйскага рэлігійнага філосафа – відавочная. Таму ўлік яго праюдэйскай пазіцыі павінен быць агульным фонам, на якім могуць разглядацца ўсе іншыя справакаваныя аўтарам пытаньні. Тым ня менш, пазіцыя Палонскага выглядае збольшага цэласнай, утрымлівае істотныя факты і, забягаючы наперад, скажам… па сутнасьці пацьвярджае выхвальства Марка Раваджа, выкладзенае ім яшчэ ў 1928 годзе, што хрысьціянства – палітычны праект сіянакратыі (гл. https://nashaziamlia.org/2013/06/16/5793/#more-5793).

Рэдакцыя.

 

 

У кнізе Палонскага ёсьць шмат таго, што кінецца ў вочы любому, хто глядзіць на сьвет незашоранымі міфамі вачыма. Давайце сканцэнтруемся на галоўным (зьвяртаем увагу, мы будзем аналізаваць не юдаізм, хрысьціянства ці Бібілію, а ў асноўным погляд спадара Пінхаса на іх).

 

1. Габрэйская “асобасьць” й яе сэнс

Па ўсім прыведзеным тэксьце (гл. папярэдні матэрыял:  https://nashaziamlia.org/2013/07/04/5835/#more-5835) рэгулярна падкрэсьліваецца, што Сьвятое Пісаньне (найперш, Стары Запавет Бібліі) зь яго “боскімі законамі” далі людзям габрэі (узгадваньні пра гэта настолькі шматлікія, што мы нават ня будзем падаваць нумары адпаведных разьдзелаў аналізуемага тэкста). У выніку аўтар даходзіць да таго, што адкрыта называе Стары Запавет  “Габрэйскай Бібліяй” (гл. 1-ю частку яго тэкста), у якой выкладзена “габрэйская біблейская ідэя” (частка 20), а таму ўсё хрысьціянства, на яго меркаваньне – гэта “юдаізм для негабрэяў” (частка 20, 21, 27).

Але гэтага мала. На грунце адзначанага аўтар далей сьцьвярджае (і гэтае цьверджаньне затым паўтараецца шматкроць у розных варыянтах), што ў сувязі з гэтым габрэйскі народ адыгрывае “асаблівую ролю ў перадачы чалавецтву Боскага Аб’яўленьня”, што на габрэйскі народ накладзена “асаблівая адказнасьць” за гэта, што ён зьяўляецца “народам-перадатчыкам” боскай волі, “народам-пасланцам”, “народам-каналам” ад Бога людзям, і ў сувязі з гэтым “сьветачам народаў сьвету”. Ад гэтага далей ідзе “богаабранасьць” габрэяў (у тэксьце Палонскага гэтае паняцьце змазана (гл. частку 3) – устрымаўся заявіць адкрыта, затое ў Бібліі й у жыцьці ёсьць у больш выразным выглядзе), а значыць… й іх асаблівая, пануючая пазіцыя ў межах людскай цывілізацыі.

Так аўтар паступова схіляе нас да прыняцьця думкі, што з-за ўсяго пералічанага габрэі маюць пэўныя прывілеі перад усімі іншымі народамі сьвету – прывілеі быць па-над іншымі, панаваць над усімі. Гэта іх такое “служэньне” Богу…

Сэнс злучэньня “боскіх запаветаў” з габрэйскім народам (злучэньня нажыўкі й кручка ды наступнай прапановай нам праглынуць усё гэта разам) зразумелы і можа быць дэшыфраваны так: гэта стратэгічны тэхналагічны акт, прызначаны для выкарыстаньня ў межах усёй людскай цывілізацыі, накіраваны на выбіваньне для габрэяў з дапамогай рэлігійнай веры лепшага месца пад сонцам у параўнаньні зь іншымі “негабрэямі – гоямі”. Таму такія дзеяньні спадара Палонскага ёсьць звычайным пячорным сіянізмам (толькі што абгорнутым у фанцік “боскай волі”, з-за чаго ён становіцца яшчэ горш).

Вось некаторыя выказваньні аўтара:

– “такім чынам, габрэйскаму народу даручана «быць пасланьнікам Бога да чалавецтва». Гэта габрэйская місія на ўсе часы” (гл. частку 2);

– “Прарок Ісая (42:6) фармулюе гэтае палажэньне так: «Габрэйскі народ – народ Запавету, сьветач народаў сьвету». Менавіта ў гэтай місіі – несьці чалавецтву Боскае сьвятло, быць народам Запавету – і ёсьць сутнасьць габрэйскай абранасьці” (частка 3); 

– “месіянская канцэпцыя, разам з адчуваньнем і ўсьведамленьнем сваёй нацыянальнай місіі, была таксама выратавальным пасам, які трымаў габрэйскі народ на плаву ў трагічныя перыяды яго гісторыі” (частка 5).

“Месіянства габрэйскага народу” становіцца, па аўтару, той асновай, дзякуючы якой адбываецца нават цывілізацыйны прагрэс усяго чалавецтва. Цытата: “Месіянскі [габрэйскі] падыход устанавіў мэту, да якой павінна імкнуцца развіцьцё чалавецтва, і таму гэтая канцэпцыя зьявілася асновай для фармаваньня той велізарнай цягі да прагрэсу ва ўсіх галінах жыцьця, якая гэтак ашаламляльна адрозьнівае цывілізацыю Захаду ад цывілізацыі далёкага Усходу” (частка 5).

Атрымліваецца, цяпер яшчэ і за гэта – мэту і прагрэс – юдэям-габрэям трэба дзякаваць (выснова: аўтар – чалавек бессаромны, ды яшчэ запамятаваў ці думае, што мы запамятавалі, што еўрапейская цывілізацыя якраз і расквітнела толькі пасьля таго, як у Еўропе аслабла сярэднявечнае рэлігійнае цемрашальства).

Большасьць людзей – прыхільнікаў хрысьціянства – якія засвоілі гэтыя ды іншыя аналагічныя ідэалагемы, скажуць: “Ну, што зробіш? Усё так…” – і запіхнуць іх сабе ў галаву, у свой сьветагляд. У выніку ўсё далейшае жыцьцё пазіцыя гэтых людзей ў шэрагу ключавых грамадскіх пытаньняў будзе заставацца шабес-гойскай. Г.зн., што яны – негабрэі – будуць схільныя прыслужваць габрэям і нават мірыцца зь іх злачынствамі, сьведкамі якіх яны будуць (а гэта патуральніцтва – таксама злачынства). І ўсё толькі з-за таго, што габрэі, маўляў, “прадстаўнікі богаабранага народу, ім з-за гэтага дазволена больш, чым простым сьмяротным”…

На справе ж, людзей прымусілі сваё самаадчуваньне Бога, сваё ўяўленьне пра Яго ўвесьці ў кантэкст “юдаізму для негабрэяў”. І так людзі трапілі ў… пастку. Бо затым у тых ці іншых абставінах, баронячы “Бога ў сваім сэрцы”, яны аўтаматычна бараніць і ўсё хрысьціянства, і юдаізм, і тых… хто за імі схаваны.

Хто зь цяжкасьцю ўспрымае тэкставыя кантэксты ці па жыцьці слаба дасьведчаны, таму прапануем паглядзець кадры, дзе толькі што выкрытае гаворыцца наўпрост у лоб – гл. http://via-midgard.info/news/in_russia/25583-evrej-belkovskij-otvechaet-na-vopros-kogda-evrei.html. Вось так усё ёсьць у жыцьці – так думаюць усе гэтыя раваджы-палонскія-бялкоўскія. Хаця адкрыта кажуць нячаста.

Дарэчы, размаўляючы ў апошнія дні зь некаторымі шчырымі хрысьціянскімі вернікамі і задаючы ім пытаньні, якія ўзьніклі ў нас пасьля прачытаньня артыкулаў Раваджа і Палонскага, мы пераканаліся ў адзначаным вышэй на практыцы. Людзі так і казалі: “так, Бог абраў габрэяў, каб перадаць сваю волю людзям”; “так, Ісус Навін выконваў запавет Бога, калі зьдзяйсьняў генацыд карэнных жыхароў зямлі Ханаанскай”; “так, Ісус Хрыстос быў габрэем, рабінам – адным з фарысеяў”; “так, правільна лічыць хрысьціянства юдаізмам для негабрэяў-гояў”…

А далей такія хрысьціяне-бацькі будуць маўчаць, калі ў школах іх дзецям увядуць “асновы хрысьціянскай культуры”, затым “закон Божы”, затым “юдаіку” і г.д. (юдаіка даўно ўведзена нават у “ЭГУ”, была там, калі не было яшчэ беларусістыкі!). У выніку замест вывучэньня законаў сапраўднага Бога (а каго ж яшчэ?!), якія павінны выкладацца ў межах фізікі, хіміі, геаметрыі, матэматыкі, біялогіі, псіхалогіі, грамадазнаўства (уключаючы гісторыю, культуру, філасофію) ды іншых навук, іх і нашы дзеці будуць страчваць час і калечыць сьветагляд, вывучаючы жыцьцё і казаньні “сьвятых” – а на справе даўно спарахнелыя міфы аднаго з сотняў народаў сьвету ды яшчэ далёка ня блізкага ім… Далей, калі ўлады ў краіне падпадуць пад уплыў сіяністаў (ці наўпрост сіяністы прыйдуць да ўлады), такія людзі (хрысьціяне) таксама будуць маўчаць. Пры гэтым сацыяльны паразітызм і зьвязаная зь ім несправядлівасьць, хлусьня, маніпуляцыі будуць відавочнымі, будзе адбывацца татальная дэградацыя грамадства ва ўсіх сьферах – і ў культуры, і ў эканоміцы, і ў палітыцы, будзе адбывацца разбурэньне асяроддзя жыцьця людзей і навакольнай прыроды, а яны ўсё-роўна будуць маўчаць. А як жа, “усё ў адпаведнасьці з запаветамі Бога!” Паверылі ў “непарочнасьць зачацьця” (хаця пры чым тут грэх), паверылі ў тое, што можна падкладаць сваіх жонак пад начальнікаў (як рабіў Аўрам з Сарай), павераць і ў тое, што трэба падстаўляць другую шчаку, і што “усялякая ўлада ад Бога”…

Вось так праз аўрамічныя рэлігіі, і найперш праз хрысьціянства, дзейнічае адзін з галоўных механізмаў падпарадкаваньня людзей сіянакратыі – аб’ектыўныя жыцьцёвыя інтарэсы іх уласных народаў, а таксама зьвязаныя зь імі культура, справядлівасьць, праўда, сэнс жыцьця, свабода, раўнапраўе, годнасьць, этыка, прагрэс ды іншыя гуманістычныя каштоўнасьці шматлікімі мільёнамі людзей ігнаруюцца і адкідаюцца, калі яны ўваходзяць у пярэчаньне зь іх хрысьціянскім сьветаглядам.

Такім чынам, у мільёнаў і мільёнаў людзей на Зямлі, калі першапачаткова і ўзьнікае памкненьне абараніць названыя вышэй каштоўнасьці (у сітуацыі, калі ў гэтым паўстае патрэба), яно тут жа зыходзіць на нішто, калі ім падасца (ці ім так намовяць!), што гэтыя каштоўнасьці пярэчаць пасланьням бога габрэяў ці тых, хто… выступае ад яго імя. Усё, людзі нейтралізаваныя, выключаны з рэальнага жыцьця. Яны за Праўду, Справядлівасьць, іншыя гуманістычныя каштоўнасьці ўжо не змагары…

Тлумачыць, што такія паводзіны ёсьць на карысьць юдэйскіх верхаводаў і тых, хто за імі стаіць (сіянакратыя), думаем, няма неабходнасьці. Настолькі ўсё відавочна.

Здавалася б, на гэтым можна паставіць і кропку (бо галоўнае выяўлена і аб’яўлена), аднак трэба зьвярнуць увагу яшчэ на некалькі істотных момантаў.

 

2. Нацыянальны міф ці ўніверсальная рэлігія?

У гэтым пытаньні, якое аўтар ня ставіць (але ўвесь час правакуе на яго пастаноўку), пошук ісьціны падмяняецца прапагандай.

Не абцяжарваючы сябе неабходнасьцю што-небудзь абгрунтоўваць, спадар Палонскі шляхам кантэкстнага намаўленьня і неаднаразовага паўтарэньня імкнецца накінуць нам парадаксальную (а, значыць, адарваную ад рэчаіснасьці) думку, што юдаізм, монатэізм, Стары Запавет, “габрэйская біблейская ідэя”, “місія габрэйскага народу”, юда-хрысьціянства і т.п. зьяўляюцца адначасна габрэйскімі, нацыянальнымі і… ўніверсальнымі, агульналюдскімі.

Пра тое, што першая частка Бібліі, а таксама месійнасьць, абранасьць, асобасьць лічацца аўтарам нацыянальнымі, гарэйскімі, можна здагадацца па кантэксьце – маўляў, усе старазапаветныя прарокі былі габрэямі (давайце запомнім гэтае абгрунтаваньне, яно нам яшчэ спатрэбіцца…). Палажэньне ж пра “ўніверсалізм юдаізму” ён ніяк не аргументуе (нават кантэкстам). Верагодна, прычыну гэтага варта шукаць у “агульным фоне” яго артыкула, пра які мы сказалі ў самым пачатку гэтага тэкста.

Між тым, каб нацыянальны, штучна створаны міф нейкага народу (ды яшчэ такі, які мае выразныя прагматычна-эгаістычныя мэты – стварэньня для сябе выключнага, прывілеяванага становішча) раптам аказаўся яшчэ і “ўніверсальнай агульналюдскай рэлігіяй” – гэта, ну, ніяк прыняць нельга. Бо такая падмена – стратэгічнае махлярства! Яго негатыўны вынік можна заранёў прадказаць: у такой ступені, у якой чалавецтва прыме габрэйскі рэлігійны міф у якасьці свайго (універсальнага – г.зн. агульнага для ўсіх!), у такой ступені яно выгадуе сабе глабальнага соцыяпаразітнага монстра, якога само ж і ўзьвядзе сабе на карак!

“Універсальнасьць юдэйства” – штучна прыцягнутае за вушы паняцьце. Гэта тое самае, што злучаць разам ваду і алей – пакуль трасеш, яны нібы адзіная маса, як толькі спыніўся – усё расслойваецца. Так і тут.

Юдэства было, ёсьць і будзе ў такой ступені “ўніверсальным”, у якой пэўныя сілы ўкладалі й будуць далей укладаць у яго такую ўласьцівасьць высілкі, грошы, час… ідучы за сваім злачыннымі мэтамі.

 

3. Іх бог – іхні корыш

Мы ня ведаем, наколькі выпадкова, а наколькі наўмысна такое было зроблена, але спадар Палонскі паказаў усім нам даволі своеасаблівае стаўленьне габрэяў да Бога. Яны, аказваецца, лічаць сябе зь ім роўняй, нават могуць спрачацца зь ім, дазваляюць сабе нешта казаць ад яго імя, маюць блат у яго.

Так, у некаторых выпадках, чытаючы аўтарскі тэкст, канктэкстна атрымліваецца, што тое, што заявілі габрэйскія прарокі, гэта ж падаецца як меркаваньне Бога (гл. частку 3, тэкст пра Ісаю).

А вось яшчэ некаторыя цытаты:

– “У юдаізме ў прынцыпе няма «імунітэту ад крытыкі» ні для каго – ні для Майсея, ні для Абрама, ні, у пэўным сэнсе, нават і для Бога” (частка 9).

– “… любы чалавек, які хоча далучыцца да [габрэйскай абранасьці], можа зрабіць гэта шляхам прыняцьця юдаізму і [праз гэта ён] ганаруецца выратаваньнем” (частка 3).

Гэта азначае, што габрэі-юдэі лічаць, што ня толькі яны “абраныя Богам”, а і ў іх ёсьць патэнт на прывілеяваныя дачыненьні зь Ім!

Нешта тут ня тое, – напэўна падумаюць многія.

Вядома, што ня тое. Відавочна, што ў нікога перад сапраўданым Богам ніякіх прывілеяў (тым больш толькі з-за сваёй нацыянальнай ці сацыяльнай прыналежнасьці) няма і ня можа быць.

Але, калі прыняць, што ўсё адзначанае спадаром Пінхасам датычыць пэўнага прыватнага бога – нацыянальнага бога адпаведнага этнаса – тады іншая справа. Тады мы проста апынаемся ў ролі пабочных сьведак унутрысямейных стасункаў, дзе ўсё адбываецца звычайна, побытава…

Такім чынам, каб кожнаму негабрэю і неюдэю пераадолець уласны крызіс ва ўяўленьні пра Бога, які паўстае падчас чытаньня тэкста Палонскага, трэба ўсяго толькі ўсьвядоміць, што аўтар мае на ўвазе нейкага там Яхвэ, які ніякага дачыненьня ні да сапраўднага Бога, ні да Бога ў сэрцы кожнага з нас… ня мае!

 

4. Пра любоў да бліжняга і… дальняга

У сваім тэксьце Палонкі ня мог не закрануць праблему любові да Бога і, як вынік яе, любові да бліжняга (гл. частку 13: “Выказваньні пра цэнтральнае значэньне запавета любові да Бога і запавета любові да бліжняга мы знаходзім у галоўных настаўнікаў Талмуда, у якім запавет любові да бліжняга называецца «вялікім прынцыпам Торы» і асновай вучэньня юдаізму”). Праўда, робіць ён гэта неяк невыразна, няясна (дый усе мы на практыцы маем магчымасьць бачыць, як у самай юдэйскай краіне сьвету – Ізраілі – “любяць” нават вельмі блізкіх па крыві да габрэяў палестынцаў…)

Прычына гэтай невыразнасьці дастаткова вядомая – у юдаізьме бліжнім лічыцца толькі габрэй-юдэй. Усе іншыя негабрэі – гэта гоі (а габрэі, якія перайшлі ў тое ж хрысьціянства не па заданьні сіянакратыі, лічацца здраднікамі). Вось аўтар і вымушаны казаць пра любоў да бліжняга, але няясна, туманна…

Аднак праблема тут ня толькі ў габрэйскім шавінізьме. Іншы яе бок яшчэ і ў тым, што ў хрысьціянстве “бліжнімі” прынята лічыць усіх людзей – і тых, хто ўжо зьяўляецца хрысьціянамі, і тых, хто патэнцыйна можа імі стаць – карацей, усіх чалавекаў незалежна ад іх полу, узросту, нацыянальнай, расавай ці нават рэлігійнай прыналежнасьці (гл. сьхему).

Гэтае адрозьненьне сэнсу адных і тых жа слоў з пазіцыі юдэйскага і хрысьціянскага сьветаглядаў мае істотнае грамадскае значэньне. Бо яно зьяўляецца адным з чыньнікам, які стварае нябачныя (пры павярхоўным поглядзе) арганізацыйныя перавагі юдаізма (угрунтаванага на таемных прынцыпах, аналагічных масонскім) – перадумовы для выжываньня і распаўсюду юдаізма ў пераважна хрысьціянскім асяроддзі. 

З гэтых адрозьненьняў сэнсу паняцьця “бліжні” (разам з “габрэйскасьцю Бібіліі”, “габрэйскім богам Яхвэ”, “богаабранасьцю габрэяў” і т.п.)  і вырастае тое, пра што больш ці менш адкрыта кажуць раваджы, палонскія, бялкоўскія – нібы та “перавага габрэяў над негабрэямі” толькі ўжо з-за таго, што адныя габрэі, а іншыя – не. Г.зн. вырастае пячорны шавінізм і нацызм…

Вось чаму хрысьціянскае паняцьці любові трэба разумець ня толькі з пазіцыі хрысьціянскага сьветагляду, а і ў пэўных канкрэтных выпадках значна больш усебакова. Каб па жыцьці ня быць лохам… 

У сваім тэксьце аўтар не называе негабрэяў гоямі. Для гэтага ў яго ёсьць паняцьце “далёкія бліжнія”, якіх… “таксама трэба любіць” (частка 28). Сказана апошняе таксама неяк праз зубы. Але сказана…

Гэта пярэчыць класічнаму юдаізму. Можа гэта новыя веяньні? Невялікая, але ўсё ж саступка юдаізма хрысьціянству, якую спадару Палонскаму загадана адлюстроўваць у яго кнізе? А можа гэта ўсяго толькі новы тактычны ход усё таго ж старога юдаізму зь яго стратэгічнымі соцыяпаразітнымі мэтамі на новай фазе гісторыі людскай цывілізацыі?

Мы гэтага ня ведаем.  Затое ведаем іншае – давяраць сіяністам нельга ні пры якіх абставінах!

Надзейней будзе лічыць іх такімі ж “бліжнімі”, якімі яны лічаць усіх негабрэяў…

 

5. У пошуках аўтара “габрэйскай Бібліі”

Як Новы Запавет Бібліі пісалі рэальныя людзі – апосталы (ці нехта іншы зь іх слоў), так і Стары Запавет пісалі канкрэтныя людзі – габрэйскія прарокі (бо тэксты гэтай часткі Бібліі ў асноўным узятыя зь юдэйскай Торы). Сам аўтар пра гэта піша так: “Перадача [боскага] Адкрыцьця пачалася з Аўрама (каля 20 ст. да н.э.), працягнулася праз Майсея (пры Дараваньні Торы на Сінаі, 15 ст. да н.э. [на справе, 14-е. – Рэд.]) і затым ішла праз саму гісторыю габрэйскага народу, захаваную ў Бібліі, і, перш за ўсё, праз прарокаў Старажытнага Ізраіля — Давіда, Саламона, Ісаю, Ерамію і многіх іншых” (частка 1).

З усім заяўленым (калі праігнараваць пытаньне пра сапраўдны час узгаданых падзей і ўвогуле праўдзівасьць іх апісаньня) можна пагадзіцца, бо з пазіцыі рэалістычнага сьветагляду нейкія тэксты маглі быць напісаны толькі рэальнымі людзьмі. Але тады ўніверсальная рэлігійна-духоўная каштоўнасьць такіх “сьвятых пісаньняў” для іншых народаў сьвету (калі ня браць іх культуралагічнае значэньне) вызначаецца менавіта і толькі тым, у якой ступені (зь якой паўнатой і дакладнасьцю) яны адлюстроўваюць меркаваньні сапраўднага Бога.

І тут ўзьнікае істотная дылема:

– калі мы прызнаем, што тэксты, якія фізічна пісалі габрэйскія прарокі, дыктаваў ім сапраўдны Бог, тады нават Тора (ня кажучы ўжо пра Стары Запавет) – не габрэйскія, а ўніверсальныя духоўныя крыніцы, бо яе сапраўдны аўтар – Бог. І гэтыя кнігі ў адзначаным сваім значэньні (калі браць сутнасьць, а не тэхналагічны бок справы) ня маюць дачыненьня ня толькі да габрэйскага народу, а і да саміх габрэйскіх прарокаў (апошнія, атрымліваецца, былі проста ў ролі механічных трансьлятараў боскай волі);

– калі ж “сьвятыя тэксты” пісалі габрэйскія прарокі без дапамогі Бога, а пад уплывам уласнага натхненьня (як робяць усе людзі падчас творчай дзейнасьці), тады Біблія – гэта твор нацыянальнай габрэйскай літаратуры, які ня мае ніякага рэлігійнага значэньня для іншых народаў, і цікавы толькі ў агульнакультурным і гістарычным асьпектах.

(Пастаўленае пытаньне асабліва актуалізуе наш час, калі несправядлівае прыпісваньне сабе аўтарства навуковых адкрыцьцяў, вынаходніцтваў, літаратурных твораў ці любых іншых твораў мастацтва лічыцца… злачынствам. Пры няправільным вырашэньні пытаньня з аўтарствам Бібіліі будзе тое самае!)

Адзначаная вышэй дылема складаная не таму, што ў яе няма натуральнага рашэньня (з пазіцыі рэалістычнага сьветагладу такое рашэньне якраз дастаткова відавочнае), а таму, што яна правакуе грамадскія расколы і свары (што, дарэчы, зноў жа на карысьць сіянакратыі!). І ўсё ж, з гэтай дылемай можна было б так-сяк суіснаваць, калі б яна не была абцяжарана заявамі ў тэксьце Старога Запавету, зробленымі ад імя Бога, што габрэі – “гэта абраны Богам народ”, “сьветач народаў сьвету”, “носібіты асаблівай місіі” й да т.п. (дарэчы, аналагічных па сэнсе выказваньняў у рэлігійных тэкстах іншых народаў няма – атручаны шавінізмам кручок утрымліваецца толькі ў Бібліі!). Паколькі такія словы сапраўды там прысутнічаюць, дылема распадаецца не на два, а на тры варыянты, кожны зь якіх у хрысьцінскіх краінах прымаецца тымі ці іншымі групамі людзей.

Першы варыянт такі: уся Біблія – гэта “найпраўдзівае слова Божае”. Яна не габрэйская, а боская! Яе сапраўдны аўтар – Бог! Прычым, ва ўсім яе аб’ёме, уключна са Старым Запаветам і словамі пра “богаабранасьць габрэяў”.

Няглядзечы на ўсё дзікунства такога погляду, яго прыхільнікамі, напрыклад у ЗША, зьяўляюцца ня толькі юдэі-сіяністы, а і, напрыклад, многія вядомыя хрысьціянскія тэлевізійныя прапаведнікі, якія агітуюць “за адраджэньне Ізраіля”, падтрымліваюць яго экспансію, заяўляючы, што ўсё гэта зьяўляецца “выкананьнем біблейскіх прароцтваў” (гл. https://nashaziamlia.org/2007/11/20/1064/). Сярод звычайных амерыканцаў – асабліва сярод евангельскіх хрысьціян – феномен хрысьціянскага сіянізму таксама распаўсюджаны і ўяўляе сабою падтрымку Ізраіля “дзеля паскарэньня вяртаньня на зямлю Ісуса Хрыста”. Хрысьціянскія сіяністы вераць, што Бог загадаў усім народам “любіць габрэяў”, а іслам – гэта падман, прыдуманы д’ябалам (во як – хрысьціяне сталі зацятымі сіяністамі!). Акрамя таго, евангелісты-сіяністы ўтвараюць моцную палітычную плынь у складзе Рэспубліканскай партыі (http://www.arche.by/by/page/print/261) і ў Кангрэсе ЗША (https://nashaziamlia.org/2007/11/20/1064/).

(Ёсьць зьвесткі, што хрысьціянамі-сіяністамі зьяўляецца да 13% насельніцтва ЗША. Яны вельмі арганізаваныя, усе, як адзін, галасуюць на выбарах, даючы каля 25% галасоў таму, за каго ім скажуць (паколькі сярэдняя яўка на выбарах у ЗША каля 50%). Разам зь юдэямі (2-3% насельніцтва ЗША) гэта стварае магутны палітычны механізм. Таму амаль усе палітыкі ў ЗША паддобрываюцца да сіяністаў, “кладуцца пад іх”, ператвараючы сваю магутнай краіны ў прыладу сіянакратыі. Так  “хвост верцьці сабакам”…)  

Цяжка сказаць, у якой ступені абсалютна шабес-гойская пазіцыя часткі амерыканскіх хрысьціян (асабліва евангельскіх) абумоўлена поўнай “хрысьціянутасьцю” яе прыхільнікаў, а ў якой грошамі сіянакратыі, але відавочна, што ў гэтай форме сучаснага рабства прысутнічае і адно, і другое…

(Дарэчы, адзначанае актуалізуе іншы факт, які мы даўно тлумачым на нашым сайце: ня ўсе сіяністы – габрэі, як і ня ўсе габрэі сіяністы. Гэтая ж сітуацыя датычыць узаемаадносін антысіянізму і антысемітызму. Між тым, наўмысным пераблытваньнем (падменай) апошніх паняцьцяў увесь час займаюцца сіяністы. Мы ў рэдацыі нават выпрацавалі 100%-надзейны алгарытм: калі мы выступаем супраць сіянізму, а нехта нас абвінавачвае ў антысемітызьме, значыць перад нам – сіяніст!) 

Другі варыянт вырашэньня праблемы аўтарства Бібліі прыкладна такі: Сьвятая Кніга ў цэлым пісалася “пад дыктоўку Бога”, але словы пра “богаабранасьць габрэйскага народу” не належаць Богу, яны ўпісаны туды сіяністамі.

Значная частка хрысьціян, калі ня большасьць, прытрымліваецца гэтай пазіцыі (хаця, вядома, для дакладнасьці тут патрэбныя аб’ектыўныя сацыялагічныя дасьледваньні). На наш погляд так і мусіць выяўляць сябе чыстая хрысьціянская вера. Бо сапраўды дабрадайная рэлігія, якая імкнецца быць універсальнай, агульналюдскай, ня можа ўтрымліваць у сябе атрутны кручок якога-кольвек шавінізму, расізму, сатанізму…

Думаем, што для кожнага нармальнага чалавека гэтая думка відавочная і ніякіх дадатковых доказаў не патрабуе.

Нарэшце, трэцяя версія такая: уся Біблія – гэта твор стражытнай літаратуры, які разам зь іншымі аналагічнымі кнігамі  варта разглядаць у рамках гісторыі культуры людскай цывілізацыі. Але яе ні ў якім асьпекце нельга ўспрымаць у якасьці крыніцы рэлігійнай веры ці ісьціны. І Яхвэ – гэта не сапраўдны Бог, а нацыянальна-сьпецыфічнае, міфічнае ўяўленьне аднаго з народаў сьвету пра Яго (ды яшчэ пазьней пэўнымі сіламі наўмысна скажонае).

(Дарэчы, з двух апошніх апісаных версій зноў вынікае, што ў габрэяў няма і ня можа быць ніякіх прывілеяў перад іншымі народамі сьвету).

Тут варта нагадаць іншыя старажытныя кнігі, якія па сваім культурным значэньні зьяўляюцца аналагічнымі Бібліі. Напрыклад, такія, як:

– арыйскія “Веды”;

– “Іліяда” і “Адысея” Гамэра;

– “Авеста” ў зораастрызьме;

– чатыры “Веды”, «Махабхарата» і «Рамаяна» ў індуізьме;

– Каран у ісламе;

– іншыя.

Пры гэтым, калі нехта ўражаны старажытнасьцю Бібліі (гэта, маўляў, адзін з доказаў яе “боскасьці”), дык ён павінен улічваць, што на думку некаторых дасьледчыкаў, напрыклад, арыйскія “Веды” больш старажытныя за яе.

–

Спадар Палонскі, аўтар кнігі “Дзьве тысячы гадоў разам”, не выказвае сваёй пазіцыі па ўзьнятым намі пытаньні – ён яго нават ня ставіць! (не заўважае? ухіляецца?). А гэта ўжо стратэгічны дэфект выданьня, якое прэтэндуе быць вяршыняй філісофскага вырашэньня праблемы ўзаемадачыненьняў паміж юдаізмам і хрысьціянствам. Шкада. Бо толькі на шляху адмаўленьня ад габрэйства біблейскай ідэі й Бібліі, адмаўленьня ад “богаабранасьці й місійнасьці габрэяў” паміж хрысьціянамі й юдэямі можа быць знойдзена пэўнае паразуменьне.

А, можа, спадару Пінхасу сапраўднае міжрэлігійнае паразуменьне і не патрэбнае (хаця ён пра яго шмат кажа ў канцы свайго тэкста), бо на справе ён разьлічвае на зусім іншыя падзеі, пра якія гаворка пойдзе далей?

 

6. Юдэі: “Этычны монатэізм, сацыяльную правядлівасьць, ідэю богачалавека, скіраванасьць на будучыню, на сустрэчу зь Месіяй – усё вынайшлі габрэі”…

Пасьля заяваў пра тое, што юдэі-габрэі “карыфаняцца з Богам”, нас ужо мала дзівіла тое, што гэта менавіта яны, як заяўляе аўтар, зьяўляюцца вынаходнікамі названых вышэй гуманістычных каштоўнасьцяў.

Вось цытаты:

– “Канцэпцыя, выкладзеная ў габрэйскім біблійным Аб’яўленьні — гэта значыць, універсальная канцэпцыя юдаізму, «этычны манатэізм» — ня мела нават блізкага падабенства ні з адной рэлігійнай сістэмай тых часоў” (частка 2);

– “Бог стварыў чалавека паводле Свайго вобразу і падабенства … Любы чалавек на зямлі мае боскую душу, зьяўляецца «вобразам Бога на зямлі». І ў гэтым палягае габрэйская ідэя «Богачалавека» (частка 2).

– “Канцэпцыя прасоўваньня чалавецтва ў кірунку да прыходу Месіі мае ня толькі тэалагічнае, але і вялікае цывілізацыйнае значэньне. Разам з этычным монатэізмам й ідэяй сацыяльнай справядлівасьці, месіянская ідэя ўяўляе сабой важнейшы і ўнікальны ўнёсак юдаізму ў духоўную спадчыну чалавецтва. Пры габрэйскім месіянскім падыходзе імкненьне да залатога веку зьвернута да будучыні, у той час як іншыя народы старажытнасьці адносілі залаты век да мінулага” (частка 5).

З усяго пералічанага мы вырашылі найперш прасьвятліць сітуацыю з “монатэізмам”. Таму мы зьвярнуліся да Вікіпедыі. На слова “монатэізм” тут сярод іншага напісана наступнае (падаем у нязначна скарэктаваным выглядзе):

“Монатэізм (літаральна, «адзінабожжа») – рэлігійнае ўяўленьне пра існаваньне адзінага Бога. Характэрны для аўрамічных рэлігій (юдаізм, хрысьціянства, іслам – гл. мапу распаўсюду апошніх у сьвеце), але таксама прадстаўлены ў філасофіі індуізму, у сікхізме, а таксама ў іншых рэлігіях.

Манатэізм можа быць эксклюзіўным – вера ў аднаго персанальнага і трансцэндэнтнага Бога, які аб’яўляецца асобай (па гэтых крытэрах эксклюзіўны монатэізм пярэчыць політэізму і пантэізму), й інклюзіўным – дапускае існаваньне некалькіх багоў [тады гэта ўжо можна лічыць і варыянтам політэізму; так, у аўрамічных рэлігіях прысутнічаюць ангелы, архангелы, духі, д’ябал…; гл. ілюстрацыі ўнізе. – Рэд.].

 

Канцэпцыя монатэізму зьяўляецца вынікам паступовага развіцьця … моналатрыі – сістэмы ўяўленьняў, заснаваных на веры [зыходна політэістычнай. – Рэд.] у мноства багоў з адным богам-лідарам.

У гісторыі некалькіх старажытных блізкаўсходніх рэлігій, пачынаючы з бронзавага веку, можна выявіць асьпекты монатэізму або моналатрыі: увядзеньне ў Егіпце фараонам Эхнатонам (ён жа Аменхатэп IV) монатэістычнага культу Атона (поўнае імя гэтага бога Ра Гор), шанаваньне Мардука ў старажытным Вавілоне, Ахура Мазды ў зораастрызме [гл. ілюстрацыі].

… Вера ў адзіную інтэгральную сілу, у нейкую вышэйшую духоўную сутнасьць (моналатрыя) як прычыну ўсяго, што адбываецца ў сьвеце, прысутнічае нават у самых прымітыўных плямёнаў [усе людзі на Зямлі, а не адні толькі габрэі, адчуваюць прысутнасьць Адзінага Найвялікага Бога! – Рэд.].

Зь іншага боку, элементы першабытнай рэлігіі часткова захоўваюцца ў сучасных монатэістычных рэлігіях [гэта аб’ектыўны доказ іх паходжаньня зь язычніцкіх культаў. – Рэд.]”.

(канец цытаваньня Вікіпедыі)

Такім чынам, монатэізм не зьяўляецца “ўнікальным вынаходніцтвам” юдэйскіх мысьляроў, які яны нібы падаравалі людзям (такія заявы – не мысьлярства, а махлярства, бо, як бачым, многія народы незалежна прыходзілі да монатэізму). Па ўсім відаць, монатэізм – гэта заканамернасьць разьвіцьця нашай цывілізацыі. Ён так ці інакш стаў бы дамінуючай рэлігійна-філасофскай плыньню па меры прагрэсу чалавецтва.

Калі мы паставім у прынцыповую плоскасьць пытаньне прыярытэтнасьці (першанства ў часе) гэтага ідэалагічнага вынаходнітцва, тады і тут сітуацыя будзе выглядаць далёка не на карысьць юдэйскіх прарокаў.

А менавіта:

– зораастрызм (маздэізм) быў заснаваны жрацом і прарокам Заратустрай, які жыў на ўсходзе Вялікага Ірана паміж VI і V стагоддзямі да нашай эры; будзем лічыць, што падзеі, апісаныя ў Старым Запавеце, былі раней;

– тады культ Атона ў Егіпце, які быў пры фараоне Эхнатоне (жыў каля 1353-1334 гг. да нашай эры), быў значна раней. Тыя, хто ведае ангельскую, можа вось тут –http://www.youtube.com/watch?v=eHvrf6K77-4 – праслухаць прамову аднаго з найбольш паважаных рабінаў артадаксальнага юдэйства, які ў інтэрвале часу 11.55-12.20 гэтага відэя кажа, што “Тора – найвялікшы дар [Бога] у людскай гісторыі – была дадзена нашаму [габрэйскаму] народу больш за 3.325 гадоў таму [г.зн. у 1312 годзе да н.э. – праз 22 гады пасьля сьмерці Эхнатона. – Рэд.] у прысутнасьці 3.000.000 сьведак”; гл. фота);  

– нарэшце, культ Мардука ў Міжрэччы пачынаецца з 2024 г. да н.э…

Дык вось, многія дасьледчыкі выказваюць гіпотэзы, што ветхазапаветны Майсей мог успрыняць культ егіпецкага Атона і ўкласьці ідэі, прысутныя там, у свой монатэізм (паколькі ён якраз ня проста жыў у Старажытным Егіпце ў час праўленьня Эхнатона, а нават гадаваўся і выхоўваўся ў атачэньні фараона і тагачасных егіпецкіх жрацоў), а некаторыя нават лічаць, што Майсей быў… егіпецкім жрацом.

Культ жа шумерскага Мардука відавочна апярэджвае ня толькі падзеі, зьвязаныя з Маісеем, а і яшчэ больш старажытны монатэістычны міф, у якім узгадваюцца першыя габрэі…

Так, што пальмы першанства адкрыцьця монатэізму ў юдэяў няма. Нават калі ўсё супастаўляць чыста фармальна (гэта ж мы яшчэ ня ўлічвалі маніпуляцыі з часам з боку тых, хто пісаў Тору-Бібілію – тыпу мы паверылі, што старазапаветныя прарокі жылі па 200-400 гадоў, што старазапаветная бясплодная Сара ва ўзросьце каля 100 гадоў пачала нараджаць, выглядаючы ў гэтым узросьце маладой прывабнай 20-25-гадовай жанчынай, адзінае, што надзвычай дасьведчанай у інтымных стасунках з мужчынамі…). А рэальна атрымліваецца вось што: старазапаветнае адзінабожжа ад Аўрама да Маісея было “запазычана” юдэямі ад вавіланян-шумераў, а затым, пачынаючы ўжо ад Маісея, дадаткова ўдасканалена дзякуючы “запазычаньню” ў егіпцян.

Такім чынам, усе заявы пра “першанства юдэйскага монатэізму” – гэта няпраўда, панове…

Цяпер пагаворым пра “этычнасьць” іх монатэізму. На пачатак давайце пазнаёмімся з тым, як апісваецца ў зораастрызьме Ахура Мазда (узята зь Вікіпедыі):

“Ахура Мазда – найвялікшы з усіх. Даброць яго абсалютная. Ён быў старэйшы за ўсё, але і самы юны. Ён ўзрастае вечна, але і вечна застаецца нязьменным. Ён самы магутны. Ён самы паінфармаваны і дасьведчаны. Ён ведае мінулае і будучыню. Ён заўсёды ідзе прамым шляхам праведнасьці … Ахура Мазда – Творца быцьця. Ён творыць сваімі намерамі, думкамі ён стварыў сьветлы прастору сьвету, які дае радасьць і супакаеньне. Ён падтрымлівае ў сьвеце закон функцыянаваньня Сусьвету, які выяўляецца таксама і ў сьвятле … Ён падтрымлівае зямлю і неба ад падзеньня, стварыў чаргаваньне дня і ночы, праклаў дарогу сьвяцілам, даў сілу ветру. Ён стварыў жывёлаў, расліны і ваду. Ён стварыў людзей: іх целы і душы, – і дараваў ім свабоду волі. Ён стварае даброты гэтага сьвету і даруе іх чалавецтву … Хаця Ахура Мазда вялікі, ён знаходзіцца ў самых блізкіх стасунках зь людзьмі. Любы, хто на яго баку, можа адчуваць сябе яго блізкім – сябрам, братам і бацькам. Ён прыхільны да ўсіх, хто імкнецца да сяброўства зь ім. Той, хто падтрымлівае ў сьвеце Закон, становіцца жаданым саюзьнікам Ахура Мазды, і Бог адорвае таго дабротамі Цэласнасьці і Бессьмяротнасьці … Ахура Мазда бачыць усё, яго немагчыма падмануць, ад яго немагчыма нічога схаваць. Ён вышэйшы суверэн сьветабудовы, і ад яго залежыць будучыня. Ён будзе вызначаць, каму дастанецца перамога ў бітве паміж праведнымі й хлусьлівымі. Менавіта зь яго дзейнасьцю ў сьвеце будзе зьвязана зьнішчэньне зла і наступіць абнаўленьне быцьця. Ахура Мазда першапачаткова вызначыў два тыпы паводзін – у адпаведнасьці з маральным парадкам сьвету ці насуперак яму. Чалавек выбірае паміж гэтымі двума шляхамі ў адпаведнасьці са сваёй свабоднай воляй, але канец тых, хто абраў два розныя шляхі, будзе розны. І праведнікаў, і хлусьлівых чакаюць канчатковыя ўзнагароджаньні – выратаваньне ды разнастайныя выгоды для першых і боль ды разбурэньне для другіх”.

Скажыце, ці ёсьць у вас з пазіцыі этыкі якія-небудзь прэтэнзіі да бога Ахура Мазда? Напэўна, не. І ў нас няма (дарэчы, напэўна вы і самі зьвярнулі ўвагу, наколькі па некаторых сваіх уласьцівасьцях і здольнасьцях Мазда падобны да старазапаветнага Яхвэ).

А цяпер давайце паглядзім, як выглядае Яхвэ на гэтым фоне.

А Яхвэ робіць наступнае:

– правакуе людзей на інцэст і двужонства (Сара была сястрой Аўрама па бацьку; у Аўрама адначасна было дзьве жонкі),

– дазваляе шматжонства (у таго ж Саламона былі сотні жонак і наложніц),

– ня супраць альфонства (напрыклад, Аўрам любіў падкладаць сваю жонку Сару пад розных начальнікаў, натуральна з карыснымі мэтамі; адзінае, што Яхвэ ня любіць садамітаў – спаліў Садом і Гамору разам з усімі жыхарамі),

– патрабуе ад старога чалавека ахвяры ўласным першанцам (было ў Аўрама),

– асьвячае генацыд карэнных народаў зямлі Ханаанскай (было ў Маісея і Ісуса Навіна), а то і ўласнымі рукамі зьдзяйсьняе генацыд усіх людзей на Зямлі за выключэньнем Ноя і яго сям’і (чыт. вядомы міф пра сусьветны патоп),

– зьяўляецца адкрытым сіяністам (абяцае выключнае, прывілеяванае становішча асобнаму народу – Тора і Стары Запавет Бібліі),

– пры гэтым сам зьяўляецца… язычніцкім антрапаморфным богам-рэўніўцам, жанатым на Астарце (гэта ня толькі казаў Скляраў – гл. http://www.youtube.com/watch?v=NXU73W1-NOA; нядаўна ўжо нават і па тэлевізары пра гэта апавядалі). 

Ну, дык чый бог і які монатэізм “этычней”?

Адрозьненьні настолькі выразныя, што паўстае пытаньне: ці ў габрэйскай Бібліі ўвогуле Бог апісваецца? А, мо, нехта іншы?..

Хрысьціяне, няўжо вы гэтага ня бачыце. А, калі бачыце?..

–

Цікавая сітуацыя складаецца таксама зь юдэйскай ідэяй падрыхтоўкі чалавецтва да сустрэчы з габрэйскім Месіяй.

Дзьве цытаты:

– “Паралельна з канцэпцыяй «гістарычнага Месіі», якім зьяўляецца ўсялякі праведны габрэйскі цар, габрэйскія прарокі сфармулявалі таксама і канцэпцыю «эсхаталагічнага Месіі», які будзе ня толькі царом Ізраіля, але і духоўным лідарам ўсяго чалавецтва, які зьдзейсьніць на практыцы ідэю царства Бога на зямлі для ўсіх людзей. Менавіта ўстанаўленьне рэальнага царства Бога на Зямлі і называецца ў прарокаў «часам прыходу Месіі»” (частка 4);

–  “У пачатку нашай эры габрэйскі народ знаходзіўся ў адным са складаных перыядаў сваёй гісторыі – перыядзе ўлады паганскага Рыму, які прывёў да разбурэньня Храма (70 г. н.э.) і затым да выгнаньня. Краіна бурліла і ў ваенна-палітычным (шматлікія паўстаньні), і ў духоўным сэнсе. Харызматычныя лідары кідалі выклік як рымскай улады, так і калабарацыйнаму і карумпаванаму габрэйскаму істэблішмэнту. У гэтай сітуацыі надзеі на «месію гістарычнага» (аднаўленьне царства Ізраіля і нармальнага незалежнага нацыянальнага жыцьця) злучаліся з надзеямі на «месію эсхаталагічнага» (выпраўленьне ўсяго чалавецтва і рэалізацыя месіянскіх прароцтваў Ісаі) … Менавіта такая абстаноўка зрабіла магчымым зьяўленьне хрысьціянства” (частка 6).

Такім чынам, спадар Палонскі сьцьвярджае, што хрысьціянства зьявілася дзякуючы пэўнай палітычнай сітуацыі, у якой знаходзіўся габрэйскі народ. У гэтай цяжкай сітуацыі сядзелі габрэйскія мудрацы і думалі, што рабіць. Прыдумалі нейкую канцэпцыю. Потым гэтую канцэпцыю зрабілі часткай габрэйскага рэлігійнага міфу, потым гэтую частку ператварылі ў адну з асноваў габрэйскай рэлігіі, а яшчэ пазьней усё гэта разам пачалі накідаць чалавецтву ў якасьці “ўніверсальнай рэлігіі”.

Вось, які тэхналагічны шлях адкрытам тэкстам апісвае аўтар!

Ну, а прычым тут Бог? – запытаемся мы…

Няма тут Бога. Затое бачны этапы рэалізацыі соцыяпаразітнай тэхналогіі, асаблівасьць якой толькі ў адным – яна прызначана для дасягненьня пэўнымі сіламі сваіх эгаістычных мэт на ўзроўні глабальнай палітыкі з дапамогай веры ў “бога”, якога гэтыя сілы “трымаюць у сваіх руках”. У рэлігіі тут дапаможная функцыя – функцыя прылады…

Эканомячы час, устрымаемся ад аналізу іншых пералічаных вышэй “ўнёскаў габрэяў” у людскую цывілізацыю. Давайце зьвернем цяпер нашу ўвагу на тое, як апісвае спадар Палонскі стаўленьне юдэяў да асобы Хрыста.  

 

Гэты запіс апублікаваны: Серада, 17 ліпеня, 2013 у 16:50
Катэгорыі: 1.4. Гісторыя Беларусі й вакол, 1.6. Сьвет сёньня, 2.5. Прыглядаемся да Захаду, 2.5.2. ЗША, прыкметы дэградацыі, 2.5.3. Сусьветная закуліса, 2.8. Кірункі глабалізацыі, 3.2. Сіянізм і антысіянізм, 4.2. Нацыяналізмы, 5.6.2. Ідэал.рэлігійная. Вы можаце сачыць за каментарамі пры дапамозе RSS 2.0 стужкі.
Вы можаце пакінуць каментар. Але пінгі забаронены.