Беларусь – наша зямля

Рэдакцыя.

У дзень выстаўленьня нашага ранейшага матэрыялу нарэшце зьмястоўнае інтэрвю што да актуальнай сітуацыі ў ЗША  даў сп. Андрэй Іларыёнаў (назва: Другая грамадзянская вайна ў ЗША пачалася 4-5 лютага 2020 года). У ім ён у значнай ступені выказаў тое, што мы зьбіраліся адзначыць у заключным, абагульняючым матэрыяле данай серыі матэрыялаў пра дзьве Амерыкі й вайну паміж імі. З аднаго боку, гэта нас трохі засмуціла (ня мы будзем першымі!), з іншага боку – стала падставай для радасьці, бо нашы падазрэньні аб зьвязанасьці паміж сабой “каронавіраснай пандэміі” страху і цяперашніх “расавых забурэньняў” у ЗША былі пацьверджаны спадаром Іларыёнавым. Таксама ён пацьвердзіў тое галоўнае, на што мы нацэлілі даную серыю матэрыялаў: паказаць, што карані вайны – не на жыцьцё, а на сьмерць – якая адбываецца ў ЗША, абумоўлены невырашальнымі супярэчнасьцямі паміж двума палітычнымі “элітамі”, якія базуюцца ў ЗША (застаецца яшчэ тое-сёе істотнае, на што мы зьвернем увагу пазьней). Хто жадае, можа паслухаць усё інтэрвю сп. Андрэя тут – https://www.youtube.com/watch?v=r2mq54VxG4U. Ніжэй мы падаем галоўныя тэзісы зь яго прамовы.

Далей »

Рэдакцыя.

Адна з самых яскравых ілюстрацый расейскага імперскага агідства, прыклады якога мы вырашылі пазьбіраць у сувязі з агрэсіяй расейскай імперыі на Ўкраіну, сталі шэсьце ды мытынг “У падтрымку Крыма і супраць фашызму”, якія адбыліся ў Маскве 15 сакавіка г.г. Галоўным арганізатарам гэтых дзеяў падаецца даволі вядомая сёньня на Расеі асоба –  Сяргей Кургінян (гл. фота зьлева). На мітынгу гэтаму чалавеку давялося цалкам скінуць зь сябе флёр інтэлігента, інтэлектуала, які ён пеставаў раней, і пераўтварыцца ў прапагандысцкага графамана. Відаць, была пастаўлена задача пераплюнуць у гэтай іпастасі старэючага Жырыноўскага ці, нават, дух Гебельса. А, можа, нават самаго…  Каб пераканацца, як нізка давялося ўпасьці пану Кургіняну, можна паглядзець фільм-рэпартаж з таго мітынгу (гл., напрыклад, тут:  http://www.youtube.com/watch?v=O0vyneLOuWI ці тут: http://www.youtube.com/watch?v=lCvcIeHwcqw). Мы ж, са свайго боку, вырашылі дадаткова зафіксаваць у пісьмовай форме выступ новага расейскага прапагандысцкага дараваньня…

Далей »

У сувязі з рэвалюцыйнымі падзеямі ў Кіеве рэзка абвастрылася сітуацыя ва ўкраінска-татарскім Крыме. Аднак далёка ня ўсе рускія людзі з энтузіазмам глядзяць на гэта (хаця ёсьць і такія, й іх нямала, у якіх крымскія падзеі справакавалі рэваншысцкія спадзевы). Як лічыць рэдакцыя  “Мідгард-Інфа” Фёдар Мамонаў – аўтар выстаўленага ніжэй артыкула – адрозьніваецца пасьлядоўным і выразна нецярпімым стаўленьнем да ўсялякай саветчыны [гэтым ён блізкі да аўтара папярэдняга выстаўленага ў нас матэрыяла. – Рэд.]. Сьцісла крэда Мамонава можна выказаць так: растрачваць сілы і сродкі на «абуджэньне» ідэалагічна і нават расава чужога рускім «вялікага» [“саўковага”] народу ня мае сэнсу. Замест гэтага рускім неабходна адмежавацца ад саветызаванай масы і на абраным плацдарме фармаваць паўнавартасны баявы «малы» рускі народ [а тут ён блізкі ўжо да Аляксея Шырапаева, які прапануе вылучыць унутры цяперашняй Расеі рускае Залесьсе. – Рэд.]. Відавочна, што, зыходзячы з пазіцыі Мамонава, контррэвалюцыйнае «паўстаньне» расейскамоўных жыхароў Крыма (якія выйшлі на вуліцы з чырвонымі сьцягамі, партрэтамі Сталіна і лозунгамі «Фашысты горад не атрымаюць!», «Хочам у Расею», «Пуцін – наш прэзідэнт» і т.п.) ня толькі ня можа лічыцца рускім, але і сваім цяперашнім характарам наўпрост варожае інтарэсам як украінскага, так і рускага народу (тэкст Ф.Мамонава ўзяты адсюль:  http://ugunskrusts83.livejournal.com/359284.html)

Далей »

Рэдакцыя.

Учора ў лукашэнкаўскай РБ на дзяржаўным узроўні (з дадатковым выхадным днём) зноў адзначалася гадавіна бальшавіцка-сіянісцкага перавароту на расейскай імперыі, які адбыўся ў 1917 годзе і пазьней быў названы самімі бальшавікамі-сіяністамі “Вялікай кастрычніцкай рэвалюцыяй”. Колькі разоў гэтыя адзначэньні будуць працягвацца, столькі разоў мы будзем нагадваць важкія факты, якія дапамогуць зразумець сапраўдны зьмест таго, што тады адбылося. Таму сёньня падаем ніжэй чарговы факт (дакумент), які выкрывае мэты тых, хто прыйшоў да ўлады на Расеі ў тыя часы (асноўны матэрыял узяты адсюль: http://blange-blange.livejournal.com/13827.html; ілюструецца карцінамі розных вядомых мастакоў з прынцыпова розным стаўленьнем да жанчыны).

Далей »

Пасьля азнаямленьня з асноўнымі фактамі біяграфіі, варта пазнаёміцца з грамадска-палітычнымі поглядамі Чэ Гевары. Так нас абавязвае зрабіць ня толькі цікавасьць да гэтай неардынарнай асобы і логіка азнаямленьня зь ёй, а й ідэалагічная накіраванасьць нашага сайта. Пералапаціўшы зь дзясятак працаў вядомага рэвалюцыянера, сёньня мы выстаўляем тры найбольш паказальныя (на наша меркаваньне) дакументы, якія былі створаны Чэ Геварам у інтэрвале 1961-67 гг. і ў якіх раскрываюцца погляды камандантэ Чэ на міжнародную палітыку. Матэрыял атрымаўся вялікім, затое ў ім шмат цікавага і павучальнага, у т.л. для людзей з нацыянальна-дэмакратычным сьветаглядам.

Рэдакцыя.

Далей »

Віталь Хромаў, Алесь Астроўскі

Наступным “рускім нацыяналістам”, зь якім мы знаёмім нашых наведвальнікаў, зьяўляецца былы губернатар Краснадарскага краю, Дэпутат Дзярждумы, а цяпер Савету Федэрацыі Расеі, прыхільнік камуністаў Мікалай Кандраценка. Праз сеціва зь ім можна пазнаёміцца, дзякуючы кароткай, але яркай прамове на адной з канферэнцый у Маскве па пытаньнях сельскай гаспадаркі (гл. тут: http://www.youtube.com/watch?v=pAGDFxrIPro). Як рускі нацыяналіст, ён шчыра кажа пра рускі народ і яго наўмысны генацыд. Зьвяртаем таксама ўвагу, што Кандраценка свамі землякамі – казакамі – быў названы “бацькам” (Лу-ка назваў “бацькам” сам сябе і пасьля Кандраценкі; таму наш “бацька”… не сапраўдны).

Далей »