Барыс Керзач
nashaziamlia.org
Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.
Барыс Керзач
Лявон Баршчэўскі
У час правядзеньня канферэнцыі «Беларуская нацыянальная ідэя» (18-19 красавіка 1999 г., Гародня) аўтар дадзенага артыкулу Лявон Баршчэўскі – кандыдат філалагічных навук, пісьменьнік; зьяўляўся таксама намесьнікам старшыні БНФ «Адраджэньне» (Менск).
Рэдакцыя.
На час правядзеньня канферэнцыі «Беларуская нацыянальнаяідэя» Павeл Севярынец – аўтар гэтага артыкулу – быў студэнтам факультэта геаграфіі БДУ, сустаршынём «Маладога Фронту», старшынём асьветніцкай арганізацыі «Маладое адраджэньне» (Менск).
Рэдакцыя.
Рэдакцыя (паводле матэрыялаў украінскіх сайтаў)
(Абнаўленьне 4 – апошнім уключаны сп-р Гоўбл)
Рэдакцыя.
Алеся Беларуска, Барыс Керзач
13 кастрычніка г.г. на сайце радыё «Свабода» быў апублікаваны артыкул А.Дашчынскага «Дэмакраты абмяркоўваюць, што будуць рабіць, калі прыйдуць да ўлады». Прадстаўляем матэрыял вашай увазе.
Барыс Керзач (на падставе матэрыялаў сайтаў: www.harodnia.com, www.svaboda.org)
Наша рэдакцыя ўжо ня раз пісала пра тое, што цяперашнія і, без сумневу, часовыя ўлады ў Беларусі – цяперцы – наўмысна праводзяць штучную палітыку касмапалітызацыі-хаатызацыі беларускага грамадства, імкнучыся пераўварыць яго ў максімальна пасіўную, дэзарганізаваную біямасу. Адным зь кірункаў такой палітыкі зьяўляецца падтрымка розных мяньшыняў, пачынаючы ад сексуальных і заканчваючы нацыянальнымі, на фоне этнацыду беларускай бальшыні – сапраўднага гаспадара беларускай дзяржавы. І раптам у гэтым “стройным” падыходзе пачалі зьяўляцца цікавыя выключэньні.
Барыс Керзач
Міхась Патрэба
Міхась Патрэба
Прадстаўляем чарговы артыкул з матэрыялаў канферэнцыі «Беларуская нацыянальная ідэя» (Гародня, 18-19 красавіка 1999 г.), раздзел «Палітыкі пра беларускую ідэю». Ён належыць выкладчыку кафедры беларускага і тэарэтычнага мовазнаўства Гродзенскага дзяржаўнага універсітэта імя Янкі Купалы, на той час старшыні Гродзенскай рэгіянальнай арганізацыі БСДП «Народная грамада» Міхасю Патрэбе (Гародня).
Рэдакцыя.
Віталь Хромаў (паводле радыё «СвОбода» і сайта www.kavkazcenter.com)
У Расеі з дапамогай кілера ва ўласным пад’езьдзе забіты чарговы ліберальны журналіст, грамадзянка Расеі і ЗША – Анна Паліткоўская. Цяпер, пасьля сьмерці, яе пачынаюць параўноваць нават з Галінай Старавойтавай. Сапраўды, сп-ня Анна была ня толькі неардынарным чалавекам, але і, можа, апошнім у сучаснай Расеі журналістам, які настолькі не баяўся пісаць і гаварыць вядомую ёй ПРАЎДУ. Яна была супрацоўніцай аднаго з самых папулярных перыядычных выданьняў Расеі, яшчэ ня цалкам падпарадкаванага крамлёўскім уладам – «Новай газеты». Сёньня нават «жыхары» Крамля, якія прымушаны каментаваць на расейскіх тэлеканалах гібель журналісткі, вымушаны прызнаваць, што «сьмерць Анны Паліткоўскай зьвязана зь яе прафесійнай дзейнасьцю». Але пасьля дадзенай заявы яны тут жа ставяць кропку. Між тым, самае цікавае толькі пачынаецца…
Анатоль Астапенка
(паводле сайту чачэнскіх паўстанцаў www.kavkazcenter.com)
З нашай інфармацыйнай прасторы, захопленай СМІ расейскай імперыі, мы ведаем, як прадстаўляюць апошнія падзеі ў Грузіі расейскія імперцы. А як тое ж бачаць жыхары Каўказу? Прадстаўляем артыкул Ахмада Сардалі – старшыні Палітрады «Руху за дэкаланізацыю Каўказа» (паводле сайту www.caucasuslive.org).
Рэдакцыя.
Валер Арцішэўскі
Валер Арцішэўскі
Працягваючы прадстаўляюць матэрыялы канферэнцыі «Беларуская нацыянальная ідэя» (раздел:“Палітыкі пра беларускую ідэю”), якая адбылася ў Гародні 18-19 красавіка 1999 года, знаёмім вас з артыкулам Валера Арцішэўскага. На час правядзеньня канферэнцыі ён быў кандыдатам тэхнічных навук, дацэнтам Беларускай дзяржаўнай політэхнічнай акадэміі, сустаршынём Беларускай рэспубліканскай партыі (Менск).
Рэдакцыя.
Сулейман Байдарлы, Крым (паводле сайту www.crimean.org)
Большасьць дасьледчыкаў дэпартацыі народаў СССР, як айчынных, так і замежных, прытрымліваюцца пэўнага шаблону, які тлумачыць велізарныя зладзействы ХХ стагоддзя «латэнтным» вар’яцтвам Сталіна, яго асабістай непрыязнасьцю да асобных народаў, становішчам, якое навязвала вайна і да т.п. Аднак, падобны падыход (асабліва калі прыняць да ўвагі стан таго ж крымскататарскага народу праз шасьцідзесяцігоддзе з часу яго дэпартацыі) падаецца неабгрунтаваным, бо не ўлічвае прэтэнзій на крымскі паўвостраў іншых этнасаў, што імкнуліся і працягваюць імкнуцца абаснавацца тут.