nashaziamlia.org
Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.
У сувязі з складанымі гістарычнымі абставінамі ў Беларусі й вакол яе (грамадска-палітычны зьмест гэтых абставін тры гады аналізуецца на даным сайце), прапануецца сабрацца тым, каму неабыякавы лёс беларускага народа. Мэта – стварыць зародак
Беларускага Дэмакратычнага Руху (партыі)
Барыс Керзач, Віталь Хромаў, Алесь Астроўскі
Сталыя чытачы нашага сайта маглі заўважыць, што калі мы ў серыі артыкулаў аналізавалі адносіны паміж карэнным беларуска-літвінскім этнасам і ксенаэтнічнымі імігрантамі на трыторыі цяпершняй РБ (адпаведныя матэрыялы пачынаюцца тут: https://nashaziamlia.org/2008/07/24/1458, заканчваюцца тут: https://nashaziamlia.org/2008/08/09/1467), у гэтым аналізе адсутнічаў польскі этнас. Мы яго тады не закранулі па адной прычыне – з “палякамі” трэба было разьбірацца адмыслова. Бо польскае пытаньне ў Беларусі вельмі сьпецыфічнае. Цяпер час настаў…
Рэдакцыя.
Ніжэй прыводзяцца гэтыя адказы (з самім зваротам можна пазнаёміцца, напрыклад, тут: https://nashaziamlia.org/2008/10/24/1571). Зьвярніце ўвагу, толькі Міністэрства фінансаў РБ дазволіла сабе парушыць закон і даць адказ сп-ру Беламу не на нармальнай мове. Што ж, час ідзе, а напісанае застаецца… Але ў цэлым прыемна, што ўсе адказы носяць пазітыўны кантэкст.
Іна Студзінская (паводле www.svaboda.org/content/Article/1360199.html)
У матэрыяле сп-ні Іны гаворка пойдзе пра другое выданьне кнігі Паўла Севярынца “НАЦЫЯНАЛЬНАЯ ІДЭЯ. Фэнамэналёгія Беларусі”. Паколькі мы ўзялі на сябе абавязак друкаваць усе матэрыялы, прысьвечаныя тэме “Беларуская нацыянальная ідэя”, на якія мы напаткаем, мы гэтую кнігу ўжо даўно выставілі на нашым сайце (пачынаць адсюль https://nashaziamlia.org/2007/07/29/809/). Аднак, вымушаны папярэдзіць нашых наведвальнікаў, каб не сьпяшаліся радавацца – у першай кнізе Севярынца адсутнічае беларускі народ, затое на фоне разнастайных каштоўнасьцяў нашай бацькаўшчыны – Беларусі – шматкроць праслаўляецца… народ габрэйскі. Што гэта азначае, мы дакладна пакуль ня ведаем, але быць пільнымі заклікаем.
Рэдакцыя.
Галіна Арцёменка
Калі праўду казаць, то мой узровень ведаў і блізка не дазваляе мне стаяць з такімі людзьмі як Белы, Лыч, Янка Купала, а не тое што дыскутаваць. І тым не менш, я рызыкну выказаць сваё меркаванне. На днях, выпадкова, напаткала геніальную думку: “Няма больш моцнай улады, чым маральная (духоўная)”. Сапраўды так. Ідэя адраджэння сваёй мовы, культуры, гісторыі, сімвалаў – гэта і ёсць адраджэнне маральнай (духоўнай) улады ў нашым беларускім грамадстве.
Ініцыятыўная група па стварэнні камітэта для правядзення Дня беларускай нацыянальнай ідэі – А.Белы, старшыня культурна-асветнага клуба “Спадчына”, Л.Лыч, прафесар, А. Грыцкевіч, прафесар.
Страшная кара – пазбавіцца нацыянальнай ідэі.
(паводле Янкі Купалы)
Віталь Хромаў, Барыс Керзач, Алесь Астроўскі
3.
Пачнем з Францыі. Час: канец кастрычніка – пачатак лістапада 2005 году.
У гэтай краіне і ў гэты час мы можам убачыць першыя наступствы (толькі першыя!) “французскай мадэлі” будаваньня дзяржавы і нацыі – фактычна, паўстаньне нашчадкаў афра-арабскіх імігрантаў, якія ў прыгарадах буйных французскіх гарадоў літаральна па ўсёй Францыі пачалі падпальваць аўтамабілі, аўтобусы, школы, граміць клубы, бібліятэкі, крамы і г.д., аказваючы пры гэтым актыўны супраціў паліцыі. Нагадаем, тады за пару тыдняў начных забурэньняў згарэла больш за 10.000 адзінак розных транспартных сродкаў, якія належалі звычайным французам, адбылася вялікая колькасьць іншых дэструктыўных падзей, былі паранены сотні паліцэйскіх. Стаяла пытаньне пра ўвядзеньне арміі… (ілюстрацыя ўверсе з тых падзей)
Вадзім Растоў, аналітычная газета “Секретные исследования” (узята з nv-online.info/index.php?c=ar&i=9985&c2=araddcompa; нязначна скарочана)
… З вуліцамі Менску тая ж сітуацыя, як і ў Віцебску [ды іншых гарадох Беларусі]. Вось, напрыклад, вуліцы Разінская і Пугачоўская. Няўжо гэтыя мяцежнікі рыхтавалі свае сялянскія паўстаньні супраць царызму ў Менску? Вядома ж, не. Бо ў іх эпоху мы ўвогуле з Расеяй былі рознымі краінамі (мы жылі ў Рэчы Паспалітай). Але, можа быць, у нас проста любяць усіх мяцежнікаў і бунтароў? Не – ня любяць. Таму што ў Менску няма вуліцы, якая б насіла імя НАШАГА кіраўніка паўстаньня супраць царызму Якуба Ясінскага (1761-94 гг.). Наш беларус загінуў за нашу свабоду, але мы аддаем належнае не яму, а Разіну ды Пугачову. Іншы беларус і таксама кіраўнік гэтага ж ваўстаньня Тадэвуш Касьцюшка (1746-1817 гг.) таксама “бяз вуліцы”.
Назар Грынык (“Украінская праўда”, Украіна, паводле www.inosmi.ru/translation/242274.html; ілюстрацыя – постаці С.Бандэры і Р.Шухевіча)
Міхаіл Галдзенкоў (паводле n-europe.eu/content/index.php?p=49)
Масковія (сэрца Расеі) не размаўляла па-расейску [на цяперашняй мове расейцаў-маскоўцаў. – Рэд.] да самых Пятроўскіх часоў… Здаецца, гэта лухта, якой і быць ня можа, але факты – рэч упартая. І гістарычныя факты, якія стагоддзямі хавалі царскія гісторыкі, гавораць толькі пра адно – гэта было так.
Сьцяпан Бандэра
Калі мы пазнаёміліся з дадзеным артыкулам славутага ідэолага ўкраінскага нацыяналізму, мы былі ўражаныя шэрагам уласных адкрыцьцяў – таму, напрыклад, што Сьцяпан Бандэра быў нацыяналістам не эгаістычным, а ўніверсальным, што ён быў выбітным палітычным стратэгам, што тыя папярэджаньні, якія ён рабіў больш паўстагоддзя таму (напрыклад, тыя, якія датычылі сапраўдных мэт расейскай ліберальнай апазіцыі й негатыўнай ролі Захаду ў барацьбе народаў савецкай імперыі за свабоду) зьяўляюцца прынцыпова актуальнымі і дасёньня. Так і хочацца параіць усім беларускім сапраўдным дэмакратам праштудыраваць пададзены ніжэй матэрыял самым дакладным чынам, а тое-сёе і завучыць на памяць. Застаецца толькі зьдзіўляцца, чаму пра такія прынцыповыя матэрыялы мы даведваемся так позна? Артыкул друкуецца паводле www.kavkaz.tv/ukr/content/2008/03/04/3553.shtml, яму папярэднічае каментар украінскай рэдакцыі інфармагенцтва “Каўказ-цэнтар”.
Рэдакцыя.
Віталь Куплевіч
Калі адной з падставовых адзнак этнічных супольнасьцяў зьяўляецца моўнасьць, г. зн. этналект (гаворка, дыялект, мова), то адна з галоўных адзнак палітычных і этнапалітычных абшаравых супольнасьцяў – гэта мова. Эўропа – адно зь нямногіх месцаў у сьвеце, дзе амаль кожнай нацыі адпавядае ўласная нацыянальная мова, што мае аўтахтонныя, эўрапейскія карані.
Аляксей Шырапаеў (паводле shiropaev.livejournal.com/13166.html#cutid1)
Ёсьць у Расеі сапраўдныя дэмакраты. Мала, але ёсьць… Крытэры для іх выяўленьня вядомыя даўно – стаўленьне да самастойнасьці Беларусі, Украіны, да будучай дэзінтэграцыі РФ на карысьць выжываньня народаў расейскай імперыі… Шырапаеў і такія, як ён, называюць сябе нацыянал-дэмакратамі. Бачна, як на ідэалагічным узроўні яны эвалюцыянуюць ад эгаістычных нацыяналістаў да ўніверсальных (наперадзе ў іх пераход у соцыя-канструктывізм, сістэмны гуманізм). На палітычным узроўні іх эвалюцыя прайшла стадыю фармальнай дэмакратыі, знаходзіцца ў стадыі зьмястоўнай дэмакратыі, пераходзячы ў сапраўдны інтэрнацыяналізм (просім не блытаць з камуністычным і ліберальным “інтэрнацыяналізмамі”, якія на справе ёсьць формамі дэструктыўнага касмапалітызму). Выйсьце некаторых расейцаў на такі сьветагляд азначае, што зь імі можна мець справу. А, гледзячы па тым, як інтэграцыі зьмястоўных дэмакратаў баяцца самыя розныя соцыя-паразітныя сілы, справу з такімі людзьмі мець яшчэ і пажадана. Артыкул, разьмешчаны ніжэй – узор мысьленьня расейца, якому можна надаць высокае імя прыстойнага чалавека.
Рэдакцыя.
Афіцыйнае выданьне Вярхоўнай Рады Украіны газета “Голас Украіны” 30 красавіка апублікавала “Зварот украінскай інтэлігенцыі Харкаўскай вобласьці”, які падпісалі 328 чалавекі. У дакуменце ўтрымліваюцца заклікі ўвесьці крымінальную адказнасьць за патрабаваньні надаць рускай мове статус другой дзяржаўнай, а таксама гаворыцца, што расейскае ФСБ вядзе падрыўную працу ва Украіне пры дапамозе сьвятароў Праваслаўнай Царквы Маскоўскага патрыярхату. Пра гэта мы даведаліся з расейскага сайта www.nr2.ru/kiev/176520.html, які сочыць за падзеямі ва Украіне. Мы лічым мэтазгодным перадаць асноўны зьмест дадзенага звароту, нават у апасяродкаваным фрагментарным пераказе.
Рэдакцыя.
Алесь Астроўскі
1 траўня г.г., зноў, як і 26-27 красавіка, была заблакаваная праца сайта радыё “Свабода”. Выказваю пратэст супраць дзеяньняў цяперскіх уладаў і салідарнасьць з нашым галоўным беларускамоўным сайтам. Дарэчы, у пачатку красавіка мне пашцасьціла пабываць грамадскім рэдактарам гэтага радыё. Дадзеная падзея неардынарная, бо вядома – многім ворагам беларускага народу дзейнасьць нашай рэдакцыі вельмі недаспадобы. Таму выказваю падзяку ўсім, хто спрычыніўся да прапановы і зьдзяйсьненьня ідэі майго рэдактарства, а найбольш – журналісту “Свабоды” Аляксандру Уліцёнку. На жаль, ня ўсе матэрыялы, якія прагучалі ў наўпроставым эфіры, своечасова зьявіліся на сайце радыё. Некаторыя ўвогуле не зьявіліся. Дырэктар беларускай службы радыё “Свабода” сп-р Аляксандр Лукашук запэўніў, што гэта – вынік зьмены канцэпцыі грамадскага рэдактара радыё. А планавалася, што будзе 4 інтэрвю, прысьвечаныя сітуацыя вакол і ўнутры Беларусі, а таксама вялікая перадача ў пятніцу, у якой будуць разгледжаныя 5 прынцыповых пытаньняў. Такім чынам, спачатку матэрыялы, потым дадатак і абмеркаваньне.
Галіна Арцёменка (з Нямеччыны)
Такое пытанне у некаторых беларусаў выклікае насмешку над тым, хто пытае, у іншых – надзею. Сапраўды, гэтая тэма незвычайная для вуха беларусаў. Але спачатку невялікі аналіз.
Дарагія Суродзічы! Вітаю Вас зь вялікім Юбілеем у жыцьці беларускага народу: дзевяностымі ўгодкамі абвешчаньня незалежнасьці Беларускай Народнай Рэспублікі.
Кастусь Езавітаў (паводле “Нашага слова” №851 за 19 сакавіка 2008 г.)
У ноч з 24-га на 25-е сакавіка 1918 года, у Менску, пасля доўгіх абгавораў і спрэчак, Рада Беларускай Народнай Рэспублікі абвесціла незалежнасць Беларусі ад Расеі і выдала з гэтага поваду “Трэцюю Устаўную Грамату” да жыхарства Беларусі. [Што гэтаму папярэднічала? – Рэд.]. Абмяжуемся толькі галоўнымі фактамі і этапамі, падрыхтаваўшымі гэты гістарычны акт.
У сувязі з шумным адзначэньнем у г.г. як у Расеі, так і ў Беларусі мілітарысцкага “сьвята 23 лютага” падаем артыкул “Белыя плямы гісторыі” кандыдата гістарычных навук Алеся Петрашкевіча, які колькі год таму быў надрукаваны ў “Народнай волі”. Сувязь паміж захопніцкімі войнамі імперскай Расеі супраць Вялікай Літвы-Беларусі ўсіх ранейшых часоў і цяперашняй расейскай арміяй хай праілюструе цытата, узятая з цалкам мірнага расейскага Інтэрнэт-выданьня “Вокруг света” (гл. vokrugsveta.ru/telegraph/history/562): “23 лютага ў Расеі адзначаюць Дзень абаронцаў Айчыны. Да 1992 года сьвята звалася Днём Савецкай Арміі й Ваенна-Марскога Флоту і зьвязвалася са зьяўленьнем у 1918 годзе рабоча-сялянскай Чырвонай Арміі. Новая назва сьвята мае на ўвазе непарыўную сувязь сучаснай расейскай арміі й усіх яе папярэдніц”. Ілюструе матэрыял карціна Кіўшэнкі “Ваенныя гульні пацешных войскаў Пятра І каля сяла Прэабражэнскае”.
Рэдакцыя.
Падаем артыкул украінскага гісторыка Аляксандра Палія (скарочана, паводле www.pravda.com.ua/ru/news_print/2007/2/6/53818.htm; вытрымкі зь летапісаў пададзены ў аўтарскім варыянце). Калі вы яго прачытаеце, пераканаецеся, што ён датычыць ня толькі гістарыі, а і актуальнай палітыкі.
18 сьнежня г.г. зь ніжэй пададзеным зваротам да ўкраінскага народа зьвярнулася новаабраная прэмьер-міністар Украіны – Ю.Цімашэнка. Зрабіла яна гэта пасьля таго (!), як нарэшце стала прэмьерам. Хочам зьвярнуць увагу, што ворагамі ўкраінскай нацыі яна называе (вядома ж праз падтэкст) тых, каго і мы адкрыта называем такімі ж – кампрадорскую бюракратыю зь мясцовых і фінансавую алігархію (найперш не ўкраінскую), якія паразітуюць на нашых народах. Ня будзем хаваць, дадзенае супадзеньне ў палітычных сьветаглядах нам вельмі падабаецца. Мы ўсёй душой жадаем братняму ўкраінскаму народу перамогі, верым у яго посьпех, але ўсё яшчэ сумняемся, што можна поўнасьцю давяраць людзям, якія маюць у прыватнай уласнасьці… цэлы квартал Кіева.
Рэдакцыя.
