nashaziamlia.org
Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.
Віталь Хромаў, Алесь Астроўскі
4.
У заключнай частцы кароткай серыі матэрыялаў, прысьвечаных актуальнай сітуацыі ва Ўкраіне, варта ўзгадаць пра вонкавы палітычны фон, на тле якога адбываюцца сёньняшнія драматычныя ўнутрыўкраінскія падзеі. Гэты фон, як і ў выпадку зь Беларусьсю, найперш зьвязаны з працягам даўно вядомага імперскага ціску расейскай імпербюракратыі на свае былыя калоніі й з крывадушнай пазіцыяй “Захаду”, якая хаваецца, але год за годам усё больш выходзіць наяў.
Рэдакцыя.
У адным са сваіх інтэрвю (гл. перадпапярэні матэрыял) амбасадар Швецыі пан Стэфан Эрыксан параіў пазнаёміцца са шведска-беларускім гісторыкам Андрэем Катлярчуком. Мы вырашылі скарыстацца з гэтай рэкамендацыі, але для большай глыбіні пранікненьня ў сітуацыю вырашылі падаць матэрыял ня толькі пра гэтага чалавека, а і яшчэ пра аднаго беларуса, які цяпер знаходзіцца ў Швецыі. Думаем, два беларуса дапамогуць нам лепш зразумець і гэтую краіну, і сьветабачаньне, якое прапануецца нам сёньня ў якасьці ўзорнага ад імя “цывілізаванай Еўропы”. Дзьмітры Плакс, зь якім мы хацелі б пазнаёміць нашых наведвальнікаў (праз інтэрвю, якое той даў карэспаднэту tut.by Кастусю Лашкевічу) – мастак, пісьменнік, перакладчык, журналіст (гл. фота). Нарадзіўся ў 1970 г. у Мінску. Жыве і працуе ў Стакгольме. Ён добра знаёмы ўсім, хто што-кольвек чуў пра беларуска-шведскія дачыненні. Першы перакладчык сучаснай літаратуры з беларускай мовы на шведскую і наадварот. Стваральнік і кіраўнік беларускай рэдакцыі “Радыё Швецыя”, якая была цэнтрам беларускага жыцця ў Скандынавіі. Спадар Зьміцер – па сутнасці амбасадар беларускай культуры ў “Трэ крунур”, які за дзесяцігоддзе ўадзіночку зрабіў больш за цэлую ўстанову (падаецца паводле news.tut.by/culture/153389).
Aлесь Астроўскі
У першыя дні жніўня – самага адпаведнага месяца для “легалізацыі” па-ціхаму праз СМІ розных ідэек – на радыё “Свабода” ўсплыла праблематыка ўзаемаадносін беларускага народу на яго этнічнай тэрыторыі (і ў сёньняшніх трагічных этнацыдна-генацыдных варунках!) з рознымі ксенаэтнічнымі групамі, на шчасьце прысутнымі пакуль у меншасьці на нашай зямлі. Я вырашыў паўдзельнічаць ў дыскусіі па некаторых матэрыялах, якія прайшлі там. У выніку атрымалася вялікая і, што найважней, хрыстаматыйная ілюстрацыя, вартая таго, каб быць зафіксаванай на нашым сайце. Лічу, што матэрыял патрэбны і для нашых чытачоў, і для гісторыі, і для будучага падручніка па зьмястоўнай дэмакратыі й сістэмным гуманізьме (зьлева фота Ігара Банцара – 1, Леаніда Стонава – 2).
Рэдакцыя.
Тыдзень таму ў сеціве на блогах LiveJournal.com разгарэўся вялізны скандал вакол публікацыі Тацьцяны Елавой (гл. фота, 1), якая піша пад нікам Zmagarka. Яна разьмясціла відэа, зьнятае і выстаўленае ў Інтэрнэце чачэнскімі партызанамі яшчэ ў 1999 годзе (на пачатку Другой, у навейшай гісторыі, вайны расейскай імперыі супраць Ічкерыі), на якім бачна, як чачэнцы забіваюць расейскіх салдат, перарэзваючы ім горла (http://zmagarka.livejournal.com/645098.html). Тады, 10 гадоў таму, гэта відэа прызначалася для запалохваньня расейскіх імперскіх вайскоўцаў. Аднак для маладога пакалення расейцаў, якія выраслі на пераможных рэляцыях пуцінскага ТБ, відэа сталася шокам. Да таго ж, Zmagarka дадала правакацыйны загаловак: «Русских солдат чеченцы режут, как свиней». Расейская аўдыторыя ўспрыняла акцыю Змагаркі як недапушчальны выклік… Уся гэтая інфармацыйная падзея мае выразныя прыкметы эфекту “крука ў лесе”, дапамагаючага прааналізаваць псіхічны стан сучаснага расейскага грамадства і расейскага імперскага воінства, а таксама зьвярнуць увагу на дзеяньні некаторых пабочных асоб (2). Гэта асабліва актуальна ў час актывізацыі вайны на Паўночным Каўказе і напярэдадні магчымага новага нападу расейскай імперыі на Грузію.
Алесь Анціпенка
Цяпер у сувязі з гадавінай сьмерці Аляксандра Салжаніцына ў расейскіх, дый ня толькі, СМІ назіраецца ажыятаж пахвалы і ўспамінаў вакол гэтай асобы. У свой час, больш за два гады таму, мы, апярэдзіўшы многіх, выказалі свае меркаваньні што да Салжаніцына (https://nashaziamlia.org/2007/06/15/717). Цяпер падаем меркаваньне філосафа Алеся Анціпенкі, якое, як высьветлілася, у дадзеным канкрэтным выпадку 100%-ва супадаем з нашым (узята з www.svaboda.org/content/article/1188290.html).
Рэдакцыя.
Рэдакцыя.
Нядаўна з “Эўропы” прыйшло некалькі чарговых навін, якія ў той ці іншай ступені закранаюць Беларусь й інтарэсы нашага народа. На жаль, толькі адна з гэтых навін пазітыўная. Усе іншыя па-ранейшаму сьведчаць аб дэградаваным стане еўразьвязаўскіх уладаў (матэрыялы, якія пададзены ніжэй узяты з сайта радыё “Свабода”, ілюстрацыі – адтуль жа).
Сяргей Высоцкі
4 ліпеня 2009 года загінуў Васіль Міхайлавіч Чэрваній – адзін з лідараў Украінскай Народнай Партыі (УНП). Прычынай смерці стаў удар маланкі. Васіль Чэрваній пражыў 50 гадоў, але паспеў стаць адной з найбольш яскравых фігур украінскай палітыкі. Ён быў аплотам многіх беларускіх пачынанняў ва Украіне. Толькі такі дзеяч у рэжыме жорсткага супрацьдзеяння расейскім і лукашэнкаўскім спецслужбам змог адстаяць ідэю Беларускага Нацыянальна-Дэмакратычнага Цэнтру ў Кіеве. Улетку 2005 года Цэнтар дзякуючы высілкам беларускіх і ўкраінскіх патрыётаў быў адчынены. На жаль, праз чатыры месяцы пасля бясконцых правакацый, розных “наездаў” амбасадаў Беларусі і Расеі ўкраінская ўлада здала Цэнтар. Пазьней Васіль Чэрваній пазбавіўся пасады кіраўніка Ровенскай вобласці.
Рэдакцыя.
Мусім паведаміць смутную навіну. 4 ліпеня г.г., як паведамляюць украінскія СМІ, у выніку ўдару маланкі загінуў экс-губернатар Ровеньскай вобласьці Украіны Васіль Чырваній. Гэта адбылося пасьля 12 гадзінаў дня ў Кастапыльскім раёне, дзе пан Васіль быў на рыбалцы. Чырванія даставілі ў рэанімацыйнае аддзяленьне Цэнтральнага раённага шпіталя каля 14:15 у скрайне цяжкім стане. Лекары да апошняга змагаліся за жыцьцё пана Васіля, але, на жаль, выратаваць яго ня здолелі. Сёньня, 6 ліпеня, каля Сьвята-Пакроўскага кафедральнага сабору ў Роўна адбылося пахаваньне выбітнага ўкраінскага патрыёта.
Барыс Керзач, Алесь Астроўскі
Усе гады́, якія мы працуем у сеціве, тлумачым, што шлях прагрэсіўнага разьвіцьця Беларусі скіраваны ўверх (а ня так, як лічаць некаторыя: калі кепска зьлева, трэба рухацца ўправа), што трэба разьлічваць на стварэньне ўласнай самастойнай, аднім словам – суб’ектнай, прабеларускай сілы і ў меншай ступені разьлічваць на дабрадзеяў ці на ўсходзе, ці на захадзе. Ня раз з нагоды гэтай паставы ў нас была “радасьць са сьлязьмі на вачах” – падзеі паказвалі на вернасьць нашай пазіцыі, але мелі негатыўнае значэньне для нашага народа. Аднак, як высьвятляецца, стратэгічныя сьветаглядныя прынцыпы так лёгка не мяняюцца. Патрэбна праца і праца. Сёньня мы падаем тры чарговыя матэрыялы, якія выкрываюць дэфектыўнасьць абсалютнага ўспрыняцьця лозунга “Беларусь – у Эўропу!”, як і яго носьбітаў… Пачнем з матэрыяла Валянціна Жданко “Спачатку — мараторый, потым — статус у ПАРЭ”, пададзенага тут: www.svaboda.org/content/article/1760756.html. Рэдакцыя.
Пэўны час, як з нашым сайтам перапісваецца магістар Кіева-магілянскай акадэміі Антон Глушко. Вось што ён паведаміў пра сябе ў адным зь лістоў: “Я 1987 г. нараджэння, магістр Гуманітарнага факультэта Нацыянальнага універсітэта “Кіева – Магілянская Акадэмія”, галоўны трэнэр НаУКМА з шахмат. Палітычнай дзейнасцю не займаўся, але ўдзельнічаў у шэрагу грамадскіх асьветных праэктаў, працую над праблемамі славістыкі, праводзіў прэзэнтацыю беларускамоўнай літаратуры ў бібліятэке НаУКМА, аднойчы чытаў вершы Я. Коласа па Нацыянальным радыё Украіны. Мая запаветная мроя – авалодаць усімі славянскімі мовамі і ў будучыні ажыццявіць праэкт Інстытута славістікі пры НаУКМА. Добрую глебу дзеля гэтага закладае вывучэньне беларускай і сэрбскай моў, якія паміж усіх працягваюць знаходзіцца в кепскіх умовах, нават на мяжы знішчэння. Супрацьстаяць моцнаму інфармацыйнаму прэсынгу Расеі можна толькі праз яднання нашых славянскіх народаў, у першую чаргу, – беларусаў і ўкраінцаў, як найблізкароднаснейшых суседзяў. Такім чынам, для мяне і для нашай навучальнай установы працэс супраціву імперыям (найперш, в культурна-адукацыйнай галіне) ідзе сінхронна з атрыманнем ведаў па гісторыі і культуры розных народаў навакол. Выдатна бачна, што вывучыць розныя славянскія мовы ня дужа складана, калі ёсць унутранае мэтанакіраванае жаданне і крыху часу”.
У сувязі з складанымі гістарычнымі абставінамі ў Беларусі й вакол яе (грамадска-палітычны зьмест гэтых абставін тры гады аналізуецца на даным сайце), прапануецца сабрацца тым, каму неабыякавы лёс беларускага народа. Мэта – стварыць зародак
Беларускага Дэмакратычнага Руху (партыі)
Алесь Астроўскі, Барыс Керзач, Віталь Хромаў
3. Новая дыхатамія – пагроза Беларусі і ня толькі.
Чым небясьпечная тая сітуацыя, якая складаецца па-над Беларусьсю?
Відавочна, яна небясьпечная тым (і мы пра гэта неаднаразова казалі), што на карку беларуса замест скінутага імперца-маскаля можа тут жа зьявіцца сіяніст-шавініст. Адзін паразіт заменіць іншага. Вось і усё. Такім можа апынуцца вынік шматсотгадовага змаганьня беларускага народу за вызваленьне з-пад маскоўскай навалы, за тое, каб на ўласнай зямлі чалавекам звацца! Натуральна, такі вынік ня можа задаволіць ніводнага беларуса, дый увогуле ніводнага прыстойнага чалавека. Але, улічваючы інстынкты сіянакратыі, якія даволі лёгка праглядаюцца, сітуацыя можа пайсьці й па яшчэ горшым сцэнары.
Рэдакцыя.
У папярэдняй частцы гэтага матэрыяла пададзены выдатныя па сваёй якасьці й выніковасьці артыкулы- адказы чарняваму нахабніку пад прозьвішчам “Алесь Белы” (гл. фота ў папярэднім артыкуле). Калі б нам было даручана ацаніць зробленае іх аўтарамі па 10-бальнай шкале, мы б паставілі адзнакі не ніжэй за 9-10. Кожны аўтар даў выдатны адлуп, разглядаючы сітуацыю са свайго ракурсу. Нам асабліва спадабаўся “Ланцуговы слон”. Яго мы напэўна з задавальненьнем пабачылі б сярод аўтараў і нашага сайта, асабліва, калі б ён адразу пісаў па-беларуску. Што да Аляксея Дзерманта, дык мы і так ужо падалі некалькі яго артыкулаў. Усё гэта вельмі прыемна – хаця б тут, у адрозьненьне, напрыклад, ад акцыі з “Картай апалячанага беларуса”, мы не адзіныя і нават ня першыя. Здаецца, тэма цалкам вычарпаная. Аднак на справе ёсьць яшчэ некалькі пытаньняў да асьвятленьня. Праблема ў тым, што і Дзермант, і “Слон”, і Рудкоўскі зрабілі акцэнт на асаблівасьцях беларусафобскага сьветагляду “Белага”, выкрылі падступнасьць яго падыходцаў, запазычаных не інакш як ад лукавага… Аднак засталася амаль цалкам не раскрытай грамадская складовая падзеі. А гэтую нішу запоўніць вельмі важна…
Алесь Астроўскі, Барыс Керзач
Аналітычны матэрыял, пададзены ніжэй, ёсьць вынік абагульненьня шэрагу фактаў сучаснай палітыкі, якія ня “любяць” аналізаваць практычна ўсе СМІ, хаця і падаюць. Мы, наадварот, важкія моманты імкнемся ня толькі заўважаць, а і аналізаваць. У некаторых выпадках з мэтай акцэнтаваньня ўвагі мы робім прагноз, каб пазьней праверыць, наколькі былі блізкія да разуменьня зьместу падзей (нагадаем, адным з крытэраў навуковасьці любой тэорыі зьяўляецца здольнасьць рабіць на яе грунце адэкватны прагноз).
Адной з важнейшых задач, якія мы, рэдакцыя сайта “нашазямля.орг”, ставім перад сабой, зьяўляецца пошук у Расеі сапраўдных рускіх дэмакратаў (без ліберастычных ці імперастычных вывіхаў) – г.зн. такіх людзей, якім лёс рускага народу быў бы сапраўды важным. Прычына ў тым, што такія людзі мусяць быць катэгарычна супраць Расеі-імперыі, і, такім чынам, павінны быць натуральнымі саюзьнікамі для нас – дэмакратаў беларускіх. Далейшы гуманістычны прагрэс чалавецтва (зрабіць унёсак у які ёсьць нашай вышэйшай мэтай) практычна магчымы толькі на шляху шчырага інтэрнацыянальнага супрацоўніцтва ўсіх зьмястоўных дэмакратаў – прадстаўнікоў сапраўднай эліты сваіх народаў. Доўгі час, ігнаруючы такія-сякія ляпы, мы спадзяваліся, што тыя, хто мае ў сеціве рэсурс ariru.info і называе сябе “рускімі нацыяналістамі”, могуць належаць да тых, каго мы шукаем. Аднак стаўленьне “арыйцаў” да леташніх грузінскіх падзей пераканала нас, што мы маем дачыненьне не з нацыяналістамі, а з рускімі імпер-шавіністамі, што і было адлюстравана ў Д пр-пе 63а. Стаўленьне ж “арыйцаў” да сёньняшняга газавага канфлікту “паміж Украінай і Расеяй” канчаткова пацьвердзіла нашу правату. Мы вырашылі зафіксаваць адкрытае праз выстаўленьне на нашым сайце іх самавыкрывальных матэрыялаў. Першы зь іх выказвае пазіцыю, што той, хто распальвае варажнечу паміж украінцамі й рускімі, ёсьць ворагам абодвух народаў (частка 1); другі, які быў выстаўлены праз тры тыдні, накіраваны на абсалютна супрацьлеглае – на актыўную падтрымку Крэмля ў газавай вайне супраць Украіны; трэці – гэта каментары чытачоў з Украіны і Расеі на другі артыкул.
Рэдакцыя.
Паводле www.soskin.info/material.php?pokaz=2480
25 вересня 2008 року директор Інституту трансформації суспільства, професор, завідувач кафедри міжнародної економіки та підприємництва Національної академії управління, заступник голови Координаційної ради Громадської ліги Україна – НАТО Олег Соскін провів на сайті ОКІА “Новини Полтавщини” online-відео-конференцію на тему євроатлантичної інтеграції України. Нижче наводимо спілкування учасників online-конференції.
Алег Соскін, доктар эканомікі, прафесар, дырэктар Інстытута трансфармацыі грамадства (падаецца паводле газеты “Экспрэс” (Украіна) №2, ад 9-10 сьнежня 2006 году і www.soskin.info/material.php?pokaz=2182)
Адгукаючыся на прапанову Сяргея Высоцкага, выстаўляем два артыкулы Алега Соскіна (ніжэй – першы зь іх; гэты ж матэрыял, але ў больш пашыранай версіі, можна прачытаць тут: kyiv.osp-ua.info/index.php?newsid=10874). Дэманструючы павагу да блізкага нам украінскага народу, які, як да гэтага часу, не выяўляў імперскага стаўленьня да народу нашага, разьлічваючы на брацкае супрацоўніцтва і ў будучыні, а таксама на тое, што для большасьці беларусаў украінская мова ня ёсьць істотнай праблемай, падаем артыкулы на мове арыгінала.
Рэдакцыя.
Сёньня ў сьвеце дзьве праблемы “з газай” – прычым, магчыма, зьвязаныя паміж сабой. Адна зь іх – гэта вайна ў сектары Газа ў Палестыне. У міжнародных і беларускіх СМІ шырока паведамляецца пра пазіцыю аднаго з бакоў канфлікту, а бачаньне сітуацыі вачыма палестынцаў замоўчваецца. Але ж для складаньня аб’ектыўнага ўражаньня аб падзеях патрабуюцца веды аб пазіцыі ўсіх. Гэта вядомае патрабаваньне да любых СМІ, што прэтэндуюць на аб’ектыўнасьць. Ратуючы гонар “беларускіх” “незалежных” СМІ, мы падаем Прэс-Рэліз, падрыхтаваны Ісламскім Інтэрнэт-бюро перакладаў «Г1азотан байракх», які адлюстроўвае пазіцыю палестынскага боку канфлікту ў Газе (узята з kavkazcenter.com/russ/content/2009/01/08/63265.shtml).
Рэдакцыя.
Барыс Керзач, Віталь Хромаў, Алесь Астроўскі
Сталыя чытачы нашага сайта маглі заўважыць, што калі мы ў серыі артыкулаў аналізавалі адносіны паміж карэнным беларуска-літвінскім этнасам і ксенаэтнічнымі імігрантамі на трыторыі цяпершняй РБ (адпаведныя матэрыялы пачынаюцца тут: https://nashaziamlia.org/2008/07/24/1458, заканчваюцца тут: https://nashaziamlia.org/2008/08/09/1467), у гэтым аналізе адсутнічаў польскі этнас. Мы яго тады не закранулі па адной прычыне – з “палякамі” трэба было разьбірацца адмыслова. Бо польскае пытаньне ў Беларусі вельмі сьпецыфічнае. Цяпер час настаў…
Анджэй Новак – прафэсар Ягелонскага ўніверсітэту, супрацоўнік Інстытута гісторыі Польскай акадэміі навук, галоўны рэдактар грамадзка-культурнага штодвухмесячніка «ARCANA». Аўтар шэрагу манаграфій (артыкул падаецца паводле http://arche.by/by/8/10/120/).
Ахмад Ічкерыйскі (паводле kavkazcenter.com/russ/content/2008/12/10/62722.shtml; цяпер і з тэрыторыі РБ адкрываецца праз проскі-сервер)
Мы выстаўляем гэты артыкул вядомага чачэнскага журналіста з нагоды спаўненьня 14 год змаганьня чачэнскага народу за сваю свабоду і з абсалютнай верай у яго будучую перамогу над расейскім імперскім монстрам. За нашу і Вашу свабоду! (Артукул ілюструюць фотаздымкі разбуранай Чачні, верхні шэраг, і групаў сёньняшніх маджахедаў, ніжні)
Рэдакцыя.
