Валянцін Акудовіч (паводле baj.by/belkalehium/lekcyji/litaratura/akudovicz01_3-4.htm; частка артыкула “Нацыянальная парадыгма: Ракурс канцэптуальнай перамены”)
Мы хацелі, былі, завяршыць на дадзеным этапе (толькі на дадзеным) тэму “Беларускі народ у Другой сусьветнай вайне”, падаўшы артыкул паважанага філосафа з разьлікам на добрае абагульненьне. На жаль, гэтага не атрымалася. Пан Акудовіч, якога мы заўважылі на фоне акцыі з “картай апалячанага”, у дадзеным выпадку нас у многім расчараваў (не ва ўсім!). У чым канкрэтна, мы патлумачылі па ходу тэкста і пасьля яго. Наша задача ператвараць недахопы ў перавагі, як мінімум, у лепшую арыентацыю ў сучаснай рэчаіснасьці. Ідэалагічны фармат нашага сайта гэта зрабіць дазваляе. У цэлым жа высьвятляецца, што тэма лёсу беларусаў у Другой сусьветнай вайне павінна стаць адной з важнейшых на нашым сайце. Бо беларуская ідэалогія без фармуляваньня свайго стаўленьня да тых падзей, на жаль, паўнавартаснай ня будзе…
Рэдакцыя.
3. Новая дыхатамія – пагроза Беларусі і ня толькі.
Час падвесьці вынікі па тэме. Нагадаем, мы пачыналі серыю апошніх матэрыялаў і нашага іх аналізу, зыходзячы з жаданьня ажывіць рэальнымі прыкладамі канцэпцыю аб галоўных сацыяльных паразітах па-над Беларусьсю, якой быў прысьвечаны артыкул, выстаўлены па адрасе: nashaziamlia.org/2009/01/26/1747.
Акрамя дзейнасьці, скіраванай у Беларусі на тыя ці іншыя сектары ўлады і грамадства, сіянакратыя ўлічвае і чыньнік часу. Яе паразітныя планы грандыёзныя і нават больш за тое – глабальныя, таму посьпех ёй не абавязкова патрэбны менавіта сёньня ці заўтра. Яна дзейнічае з разьлікам на далёкую персьпектыву. Яе задаволяць вынікі, якія будуць і праз дзесяцігоддзі, абы ўсё ішло “ў патрэбным кірунку”. Праўда, каб гэтыя вынікі мець, сіянакратыя ўжо сёньня закладае грунт пад свае будучыя “дасягненьні” ў розных вузлавых кропках беларускага грамадскага арганізму. Таму яе асабліва цікавіць наша моладзь. Давайце і мы зьвернем увагу на гэта. 
Сёньня і ў наступны раз мы пагаворым пра “Алеся Белага” (заклікаем ня блытаць са знакамітым беларусам Анатолем Белым; гэта абсалютна розныя людзі па ўсіх ключавых крытэрах). “Алесь Белы”, ён жа – “Горлівы літвін”, ён жа яшчэ няведама хто, у т.л. у сапраўднасьці, апошнія пару месяцаў на слыху ў многіх у Беларусі. Вылучыўся гэты “таварыш” тым, што абвінаваціў шэраг нацыянальных герояў беларускага народу, якія цяпер асобы гістарычныя, а таксама некалькі сучасных даволі заслужаных беларусаў у… нацызме. Натуральна, мы вырашылі не ігнараваць, а, наадварот, прааналізаваць гэтую на першы погляд нейкую недарэчную падзею. Тым больш, што яна цалкам укладаецца ў пэўны сцэнар, які зьдзяйсьняецца ў Беларусі, які мы ўжо даўно заўважылі й аналізуем. Першае, што нам кінулася ў вочы, калі мы пабачылі “нашага героя” (на фота справа), – гэта неадпаведнасьць экстэр’ера чалавека яго прозьвішчу. Цікавая зьява, некаторыя чорненькія хочуць быць беленькімі. Такіх толькі ў Расеі некалькі. Напрыклад, былы кіраўнік СПС Мікіта Бялых (паказаны на фота ўверсе разам з Яўлінскім і Гайдарам), кіраўнік рускіх ДПНІ-шных фашыстаў Бялоў (зьлева ўнізе), вядомы апазіцыйны антыпуцінскі ідэолаг Бялкоўскі (у цэнтры). “Наш” “Белы” ў гэтым жа шэрагу. Тэндэнцыя, аднак. Комплекс непаўнавартасьці ў пэўнай групы асоб ці што? Але пяройдзем да зьместу. Дык вось, гэты “Алесь Белы”, які прэзентуе сябе ў сваім ЖЧ як “літвін, каталік і манархіст” (гл. gorliwy-litwin.livejournal.com, зьвярніце ўвагу на лагатып: Пагоня, 2009 г., надпісы “Я – літвін! А ты?”) абвінаваціў Міхася Вітушку, Барыса Рагулю, Станіслава Станкевіча, Усевалада Родзьку, Яна Філістовіча, Францішка Кушаля, Сымона Кандыбовіча, а таксама Уладзіміра Арлова, Аляксандра Лукашука, Сяргея Ярша ў… нацызме. Свой галоўны данос ён накіраваў у, ніколі не здагадаецеся – куды,… у Ізраіль. Гэты данос ён суправадзіў наступным тэкстам: “Гэта мой артыкул з сённяшняга (24.12.2008 г.) нумару ізраільскага штотыднёвіка “Мост”. Прашу піярыць і распаўсюджваць. Асаблівы дзякуй – за арганізацыю публікацый у папяровых і он-лайн СМІ”. Што ж, на пачатак мы выканаем гэтую просьбу, падаўшы артыкулы на нармальнай мове…
Мы – беларусы – не жадаем, каб на нашым карку замест расейскага імперыяліста-шавініста ўсеўся заходні ліберал-сіяніст. Гэтая замена нас не задаволіць. Мы маем права на здаровае, самастойнае, паўнавартаснае нацыянальнае жыцьцё. Мы маем на гэта права, зыходзячы з усіх агульнапрынятых прынцыпаў – міжнародна-прававых, маральна-этычных, гістарычных, культурных, іншых. Беларусь – зямля беларускага народу, гэта – наша зямля і наша дзяржава. І кіраваць сваёй будучыняй мы, як народ, павінны самі. Для апошняга ў нас ёсьць уласная нацыянальная эліта. Сэнс нацыянальнай ідэі, як і сэнс дэмакратыі, менавіта ў гэтым і заключаецца. Аднак, відавочна (і гэта патлумачана ў папярэднім артыкуле), што кантроль над беларускім грамадствам у выпадку адступленьня расейскай імперыі наважылася перахапіць глабалісцкая фіналігархія-сіянакратыя. У нашых ранейшых матэрыялах пададзена шмат фактаў, якія сьведчаць пра гэта. Сфармуляваны і адпаведныя прынцыпы Беларускай дактрыны. Аднак ёсьць людзі, якія не ўспрымаюць факты з агульнапалітычным кантэкстам, ім трэба больш канкрэтыкі – “яўкі, паролі, імёны”. Таму мы вырашылі ў некалькіх бліжэйшых артыкулах прывесьці прыклады таго, як штучна ня толькі агентамі “Расеі”, а і агентамі г.зв. “Захаду” кантралюецца і разбураецца беларускае апазіцыйнае асяроддзе (менавіта беларускае – тое, якое ў персьпектыве павінна было б замяніць праімперскі этнацыдны рэжым Лукашэнкі), а выпаленыя абшары засяваюцца зярнятамі сіянакратыі. 
