nashaziamlia.org
Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.
Экс-прэзідэнт Грузіі й былы кіраўнік Адэскай абласной адміністрацыі Міхаіл Саакашвілі адрэагаваў на паведамленьні ўкраінскіх уладаў аб пазбаўленьні яго грамадзянства Украіны. Ён зрабіў адпаведную відэазаяву на ўкраінскай мове (гл., напрыклад, тут: https://www.youtube.com/watch?v=9dj5qpngVk4). Падаем ніжэй тэкст завы паважанага спадара Міхаіла ў перакладзе на нашу мову.
Рэдакцыя.
Рэдакцыя.
Можна не сумнявацца, што са словам “брэксіт” абсалютная бальшыня наведвальнікаў нашага сайта ўпершыню пазнаёмілася, калі чытала наш папярэдні матэрыял. Прайшло ўсяго тры тыдні, і цяпер ня толькі амаль усім вядомы сэнс гэтага замежнага нэалагізму, а і сам брэксіт пасьпеў адбыцца… Такі сёньня тэмп буйных грамадскіх пераўтварэньняў і такая, настолькі нізкая, інфармаванасьць нашага насельніцтва аб прынцыповых грамадскіх працэсах (у які ўжо раз можна пераканацца: абсалютная бальшыня сёньняшніх СМІ – зусім ня СМІ, а сродкі адуважваньня, дэзінфармацыі, прапаганды, маніпуляцыі). Таму давайце самі абмяркуем і наступствы брэксіту, і тое істотнае, што зь ім зьвязана, пра што з бальшыні сёньняшніх СМІ не даведаешся.
Алег Краўцоў
Падаем ніжэй пераклад Кастуся Травеня з кнігі Алега Краўцова (гл. фота) “Беларусь вышэй за ўсё. Аб нацыянальнай беларускай ідэі”. Мінск. 2011. Выкладзеная канцэпцыя не накіравана супраць каго-небудзь, яе мэта – развіццё беларускай нацыі ў незалежным самадастатковым накірунку (арфаграфія перакладчыка ў асноўным захаваная; канцэпцыя таксама выстаўлена тут: http://belarus.kulichki.net/index.php?option=com_content&task=view&id=1494&Itemid=71).
Віталь Хромаў, Алесь Астроўскі, Барыс Керзач
Сустрэчы прэзідэнтаў Расеі (Мядзьведзева, Пуціна) з прадстаўнікамі расейскага і міжнароднага габрэйства сталі ў апошнія дзесяцігоддзі сістэматычнымі. Гэта адбываецца практычна рэгулярна напярэдадні гадавіны вызваленьня Асьвенцыма ў канцы Другой сусьветнай вайны, якое ў сьвеце шырока адзначаецца як “Дзень памяці ахвяр халакосту” [адразу нагадваем: у Асьвенцыме акрамя габрэяў загінула шмат палякаў, беларусаў, рускіх, украінцаў, пра што гаворыцца рэдка… – Рэд.]. 19 студзеня г.г. адбылася чарговая такая сустрэча з прэзідэнтам Расеі Ул. Пуціным (гл. фота). У ёй з габрэйскага боку сярод іншых удзельнічалі галоўны рабін Расеі, адначасна прэзідэнт Федэрацыі габрэйскіх арганізацый Расеі (ФГАР) Берл Лазар і прадстаўнікі Еўрапейскага габрэйскага кангрэсу (ЕГК) на чале з Вячаславам Кантарам. Прычым, Лазар сядзеў разам з Пуціным, а Кантар – насупраць.
Алесь Астроўскі, Барыс Керзач
У першай частцы гэтага матэрыялу мы давялі, што, верагодна, сапраўдная сьмерць 3-гадовага курдскага хлопчыка зь сям’і ўцекачоў зь Сірыі (якія хацелі пераадолець 4 км мора з Турцыі на бліжэйшы грэцкі востраў) была найбрудна выкарыстаная пэўнымі закуліснымі сіламі для стварэньня магутнай і доўгатэрміновай хвалі піяру. Гэты піяр прызначаны спрыяць дасягненьню злачыннай задачы – а менавіта, прымусіць народы і ўрады краін Еўразьвязу прыняць на сталае жыхарства ў якасьці “уцекачоў” толькі ў гэтым годзе (!) пад два мільёны ксенаэтнічных імігрантаў з краін Афрыкі ды Блізкага Ўсходу (гл. мапу, якая паказвае “карэньні” цяперашняга перасяленьня народаў у Еўропу без шэнгенскіх віз). На наступныя гады запланаваны чарговыя мільёны ксенаімігрантаў, можаце ў гэтым не сумнявацца! Такога дэмаграфічна-культурнага ўдару Еўропа ня мела ніколі. Нашэсьце маўраў у VIII стагоддзі датычыла толькі Гішпаніі (гл. малюнак ніжэй). Сёньня палова імігрантаў ірвецца ў самае сэрца Заходняй Еўропы – Нямеччыну.
Барыс Керзач, Алесь Астроўскі
Ёсьць верагоднасьць, што трагедыя сапраўды мела месца. Што сям’я Абдулы Курдзі (у складзе яго самаго, жонкі й двух сыноў узростам трох і пяці гадоў – усе яны бежанцы зь Сірыі, якія знаходзіліся ў Турцыі) сапраўды імкнулася перабрацца ў Еўропу. Для гэтага яны на лодцы на пачатак вырашылі трапіць на грэцкі востраў Кос. Лодка перакулілася на хвалях і ўсе, акрамя пана Абдулы… загінулі (http://nn.by/?c=ar&i=155784). Калі ўсё сапраўды было так, выказваем шчырыя спачуваньні пану Абдуле, яго родным і блізкім. Але… Але, паколькі гэтая гісторыя набыла больш чым нават агульнаеўрапейскі маштаб і адначасна выразныя прыкметы бруднага піяру, які звычайна выкарыстоўваецца ў злачынных мэтах (як правіла, для прыкрыцьця істотна большага злачынства), мы вырашылі капну́ць глыбей, каб убачыць сапраўдныя мэты тых, хто заказаў PR-раскрутку гэтага выпадку.
“Нельга давяраць будучы лёс Літвы гэтай дурной кумцы – Варшаве”.
Кастусь Каліноўскі.
У папярэднім нашым матэрыяле мы, сярод іншага, вымушаны былі зноў бараніць аб’ектыўныя інтарэсы нашага беларуска-літвінскага народу – а менавіта, вяртаць гістарычную праўду, скажоную ў прапольскі бок, нагадваць пра нашу этнічную тэрыторыю, якая дасёньня застаецца часткова захопленай польскай і расейскай імперыямі. У працяг тэмы выстаўляем інтэрвю Пшэмыслава Жураўскага вель Граеўскага (гл. фота), якое ён даў аднаму зь “беларускіх” апазіцыйна-ліберастычных сеціўных рэсурсаў (http://www.charter97.org/ru/news/2015/7/2/158116/). Пан Жураўскі зьяўляецца навуковым супрацоўнікам Лодзінскага ўніверсітэту ў Польшчы, эксьпертам па пытаньнях міжнароднай палітыкі бясьпекі. Ён, як бачна па зьмесьце інтэрвю, прытрымліваецца поглядаў… польскіх кансерватараў. Такая, на жаль, сёньня сітуацыя – у сапраўдных беларускіх дэмакратаў па-ранейшаму няма магчымасьці браць такія інтэрвю (няма сродкаў!), а ў псеўдабеларускіх ліберастаў яны ёсьць. Два апошнія дзесяцігоддзі ёсьць…
Рэдакцыя.
Этнацыд – адзін са спосабаў генацыду, які пераважна заснаваны на інфармацыйных тэхналогіях. Выконваюцца яны так: людзям – прадстаўнікам адпаведнага карэннага народу-гаспарада – на іх уласнай этнічнай тэрыторыі й нават у іх уласнай дзяржаве проста не даюць ведаў пра іх славутую гісторыю, не дазваляюць ганарыцца сваімі продкаму і сімваламі, не даюць магчымасьці выхоўвацца ва ўласнай культуры, прымушаюць зьняважліва ставіцца і забываць іх уласную мову… Гэта ўсё тое, што адбываецца сёньня ў нашай Беларусі (як і ўсе апошнія 20 гадоў найноўшай гісторыі). Аднак, паколькі этнацыд робіцца ціха ды паступова, многія простыя людзі яго сатанінскіх крокаў нават не заўважаюць, пра наступствы не задумваюцца. Наступствы, між тым, вядомыя. Як і пры класічным генацыдзе – гэта сьмерць народа! Усяго адзначанага ня могуць ня ведаць і не ўсьведамляць прадстаўнікі самых розных народаў, якія жывуць у нашай Беларусі. Па-першае, яны жывуць тут і бачаць усе асьпекты трагедыі беларусаў-літвінаў – народа-гаспадара. А, па-другое, яны ведаюць і адкрыта заяўляюць пра важнасьць захаваньня іх уласных культур, моваў, гістарычнай памяці. Карацей, у Гародні праходзіць чарговае сьвята сатаны – г.зв. “Фестываль нацыянальных культур”…
Сямён Сяменчанка (псеўданім?), інтэрвю зь якім мы ўзялі адсюль: http://www.belaruspartisan.org/politic/268516/ – гэта камандзір праўкраінскага батальёна “Данбас”. Ён не здымае балаклаву, калі мае зносіны з журналістамі. Сямён рускі па нацыянальнасьці, бацька 4-х дзяцей. Нарадзіўся і вырас на Данбасе, ніколі не рыхтаваў сябе да палітычнай дзейнасьці і, тым больш, ня мог падумаць, што яму са зброяй у руках давядзецца абараняць тэрытарыяльную цэласнасьць Украіны. Камандзір “Данбаса” падкрэслівае, што ваюе ня супраць рускіх, а супраць расейскага фашызму і бандытаў…
Рэдакцыя.
Вайна паміж Расеяй і Ўкраінай мае вялікую інфармацыйна-псіхалагічную складовую. Сёньня нам усё цяжэй знайсьці аб’ектыўную інфармацыю, датычную як фармальнага, так і зьмястоўнага бакоў падзей гэтай вайны. Справа ў тым, што, дзякуючы агенту Масквы – Лу-ку – інфармацыйнае асяроддзе ў Беларусі знаходзіцца пад поўным кантролем расейскай імперыякратыі. Мы – беларусы-літвіны – вось ужо два дзесяцігоддзі інфармацыйна жывем нібы не ў Беларусі, а ў Расеі. Галоўнае тут, вядома, ЭТНАЦЫД! Але сёньня дадалося яшчэ і тое, што расейская імперыякратыя з-за вайны адключае сваё грамадства (а заадно і нашае!) ад любых аб’ектыўных крыніц інфармацыі (таму, напрыклад, на знакаміты КаўказЦэнтар, інфармацыйным адборам якога мы раней, бывала, карысталіся, у нас сёньня немагчыма выйсьці ні наўпрасткі, ні празь люстэркі; калі хто ў каментарах падкажа, як цяпер гэта рабіць, будзем удзячныя!). Зь іншага боку, пасьля перамогі Майдану, як і варта было чакаць, разышліся сьцежкі-дарожкі ўкраінскіх лібералаў і дэмакратаў-патрыётаў. У выніку, напрыклад, той жа ўкранскі канал Espresso TV дае сёньня інфармацыю толькі на карысьць некаторых украінскіх алігархаў, “ігнаруючы” многае з таго, што неабходна ведаць для складаньня аб’ектыўнай карціны падзей. Таму мы вымушаныя карыстацца другаснымі крыніцамі інфармацыі, якія пасьля аналізу могуць, на шчасьце, даць дастаткова аб’ектыўную інфармацыю. Прыклад такога матэрыяла пададзены ніжэй.
Пасьля адносна нядаўніх прыемных навін з Францыі (https://nashaziamlia.org/2013/06/02/5731/; https://nashaziamlia.org/2013/06/05/5744/), а таксама зь Ісландыі ды Венгрыі (https://nashaziamlia.org/2013/11/18/6077/; https://nashaziamlia.org/2013/11/18/6082/), прыйшлі пазітыўныя навіны яшчэ з адной Еўрапейскай краіны – Швайцарыі. Усё гэта яўныя прыкметы таго, што Еўропа пачынае патроху прачынацца ад ліберастычнага ачмурэньня. Тэкст, выстаўлены ніжэй, узяты адсюль – http://via-midgard.info/news/konservativnaya-shvejcariya-protiv-liberalnogo.htm – і нязначна скарэктаваны.
Рэдакцыя.
Рэдакцыя.
Самым галоўным палітычным зрухам, які ўсплыў на паверхні грамадска-палітычнага жыцьця ва Ўкраіне ў лістападзе мінулага году, стала тое, што ўкраінская безнацыянальная бюракратыя, якая некалькі апошніх гадоў проста ціха паразітавала на карку ўкраінскага народу, для надзейнасьці захаваньня свайго прывілеяванага становішча вырашыла пераўтварыцца ў адкрыта антынародную бюракратыю з дыктатарскімі паўнамоцтвамі – Януковіч і яго група вырашылі далучыцца да пуцінска-лукашэнкаўска-назарбаеўскага дыктатарскага клубу, здаўшы сваю краіну ў “таёжны союз”. Аднак украінскі народ паўстаў (а пра яго ўкраінская бюракратыя ўжо было забыла), бо бачыў будучыню сваёй краіны іншай… Зьлева ўверсе вы бачыце мапу актыўных дзеяньняў украінцаў у дачыненьні да ўладаў (ОДА – гэта Абласная Дзяржадміністрацыя), а справа – адсотак па абласьцях Украіны тых, хто, па даных аднаго з апошніх перапісаў, лічыць сябе рускімі. Гэтае параўнаньне (раней на нашым сайце ўжо былі аналагічныя параўнаньні) у чарговы раз паказвае тое, што мы казалі ўжо шмат разоў: сапраўднай дэмакратыяй можа быць толькі Нацыянальная Дэмакратыя. Як і наадварот: калі ў большай часткі грамадства па той ці іншай прычыне (дэмаграфічнай ці інфармацыйнай) няма нацыянальнай самасьвядомасьці, дык і сапраўднай дэмакратыі ня можа быць. У лепшым выпадку будзе яе нейкі сурагат. Больш глыбокія развагі на гэтую тэму пакідаем нашым наведвальнікам.
Рэдакцыя.
На Захадзе – у асноўным пакуль у ЗША ды Брытаніі – усчаўся чарговы вэрхал з-за таго, што падлеткі гэтых краін прыдумалі новую забаву пад назвай “Накаўт”, і яна вельмі хутка распаўсюджваецца. Асаблівай праблемы ўсё ж не было б, калі б не адзін ньюансік. У гэтай гульні ёсьць й іншая назва – “Вырубі белага”. Прычым, гэтым белым нярэдка аказваюцца ня толькі ні ў чым не вінаватыя белыя мужчыны (звычайныя мінакі), а і белыя дзеці-падлеткі, старыя і нават… жынчыны. Каб хутчэй схапіць сутнасьць таго, што адбываецца (бо адразу ў такое проста ня верыцца…), мы вырашылі спачатку падаць тэкст аднаго рэпартажу на расейскім тэлеканале (канкрэтна адсюль: http://www.youtube.com/watch?v=x9jTsAGDKJk).
Рэдакцыя.
Як многім напэўна вядома, на Расеі 4 лістапада г.г. адбылося чарговае мерапрыемства “рускіх нацыяналістаў” (якія на справе, як мінімум, на 90% усё яшчэ расейскія імперыялісты) пад назвай “Рускі марш”. Паколькі мы шмат гадоў сочым за разьвіцьцём г.зв. “рускага нацыяналізму” (на справе, паўтарымся, пакуль толькі новай версіі рускага імперыялізму), мы вырашылі зафіксаваць інфармацыю пра гэтую падзею і сёлета. Хаця, па словах арганізатараў, мерапрыемства ў гэтым годзе адбылося ў дзесятках расейскіх гарадоў, давайце сканцэнтруемся на Маскве.
Рэдакцыя.
У свой час, выпрацоўваючы наша, беларусаў-літвінаў, стаўленьне да розных меншасьцяў, мы закранулі праблему цыганоў і запрапанавалі некаторыя крокі па яе вырашэньні (гл. тут: https://nashaziamlia.org/2008/08/05/1466/; гл. Д пр-п 101). Было гэта больш за 5 гадоў таму. Прайшоў час і сёньня пытаньне цыганоў раптам усплыла, як адна з вострых праблем усяго Еўразьвязу (і, магчыма, Украіны). Можа, СМІ й перабольшваюць? А, можа, і не. Можа, гэтая праблема датычыць толькі “талерантнага” і “мультыкультурнага” Еўразьвязу ды Ўкраіны? А, можа, яна ўжо грукаецца і ў дзьверы нашай краіны? Давайце паглядзім на даступныя нам факты і ацэнім іх значэньне.
Вольга Чацьверыкова
Прыгледзеўшыся паўважлівей да выступу-інтэрвю спадарыні Чацьверыковай, пра які было ўзгадана ў мінулым матэрыялае, мы прыйшлі да высновы аб яго вялікай каштоўнасьці па шэрагу крытэраў. Адзін зь іх – удакладненьне нашых ведаў пра ролю сусьветнай закулісы ў сёньняшніх глабальных палітычных працэсах. Таму мы перавялі гэты выступ у пісьмовую форму, каб зручней было яго чытаць і аналізаваць (выступ-інтэрвю ўзяты адсюль: http://www.youtube.com/watch?v=3LYJQC5ZjCY&feature=player_embedded#!).
Рэдакцыя.
Віталь Хромаў, Алесь Астроўскі
Пра Уладзіміра Квачкова (гл. фота) – вайскоўца і адначасна праваслаўнага хрысьціяніна, “рускага нацыяналіста” – мы ўжо ўзгадвалі на сайце ня раз (гл., напрыклад, цікавыя матэрыялы тут: https://nashaziamlia.org/2010/03/11/3142/#more-3142 – і тут: nashaziamlia.org/2010/10/29/3633/). Найбольш жа ён “засьвяціўся” пад канец 2010 года ў сувязі з падрыхтоўкай і правядзеньнем у Маскве мітынгу дэсантнікаў (гл. серыю матэрыялаў пад агульнай назвай “Абвастрэньне вайны паміж вайсковым і алігархічным кланамі расейскай імперыякратыі”; пачынаць тут: https://nashaziamlia.org/2010/10/31/3640/ – заканчваць тут: https://nashaziamlia.org/2010/11/07/3686/). Cамы час прыгледзецца да гэтага неардынарнага чалавека паўважлівей. Пачнем зь біяграфіі.
Віталь Хромаў, Алесь Астроўскі
Сярод асобаў, якія таксама змагаюцца за інтарэсы рускага народа, але істотна адрозьніваюцца ад узгаданай у першай частцы гэтага матэрыяла тусоўкі, у апошнія гады можна было бачыць такіх людзей, як генералы Канстанцін Пятроў і Леанід Івашоў, палкоўнік Уладзімір Квачкоў, былы міністар па друку ва ўрадзе раньняга Ельцына Барыс Міронаў, прафесар Уладзімір Жданаў, губернатар Краснадарскага краю Мікалай Кандраценка (першы “бацька”), некаторыя іншыя (большасьць з гэтых асоб таксама ня супраць заявіць пра сябе, як пра рускіх нацыяналістаў, таксама зьяўляючыся пры гэтым больш ці менш прыхаванымі расейскімі імпер-шавіністамі). Для таго, каб ахарактэрызаваць гэты гатурак рускіх нацыяналістаў варта і ў даным вырадку спачатку зьвярнуць увагу на тое, што хвалюе гэтых людзей, зь якім пасланьнем яны выходзяць да расейскага грамадства, як яны называюць сілы, віноўныя ў бедах рускага ды іншых народаў расейскай імперыі. Прапануем пачаць з сына Барыса Міронава Іван (гл. фота), які, у адрозьненьні ад папярэдняга нашага “героя” спадара Крылова, ужо адседзеў 2 гады у турме да суду па абвінавачаньні ў пакушэньні на Чубайса.
Рэдакцыя.
1 чэрвеня, у дзень адкрыцьця Фестывалю “нацыянальных культур”, у Гародні было холадна. Цэлы дзень ліў дождж. Надвор’е моцна сапсавала ўладам мерапрыемства і ў наступныя дні. Але, напэўна, яшчэ больш папсавала настрой мясцовым цяперцам г.зв. “польская меншасьць”. Паколькі рэдакцыя дастаткова выразна выказала сваё стаўленьне і да ўзгаданага “фестывалю” (гл. папярэдні матэрыял), і да “польскага пытаньня” ў Беларусі (пра яго мы пісалі ня раз; гл. адпаведную рыбрыку), мы палічылі важным прааналізаваць тое, што адбылося, і запрапанаваць беларусам-літвінам ды г.зв. “беларускім палякам” варыянт стаўленьня да скандальных гарадзенскіх падзей пачатку чэрвеня 2012 года.
17 красавіка 2012 г. нарвежскі тэрарыст Андрэас Берынг Брэйвік, які ў леташніх вядомых падзеях забіў па афіцыйных зьвестках 77 чалавек (8+69), выступіў у судзе з прамовай. У ёй ён патлумачыў прычыны зьдзейсьненых ім тэрарыстычных актаў (http://www.smp.no/nyheter/terrorsaken/article451361.ece). Гэты выступ празь дзень быў перакладзены з нарвежскай мовы на расейскую (http://www.ej.by/news/blogs/2012/04/20/rossiyskie_blogery_opublikovali_opravdatel_noe_zayavlenie_breyvika.html). Нам, натуральна, было цікава даведацца, якімі матывамі кіраваўся Брэйвік, зьдзяйсьняючы свае тэракты. Мы пазнаёміліся з тэкстам яго выступу, зрабілі пераклад на нашу мову, выставілі ніжэй і, як звычайна, выкажам свае меркаваньні. Між іншым, зноў зьвяртаем увагу: ні воднае СМІ ў беларускай і беларускамоўнай інфармацыйнай прасторы на такі элементарны ўчынак у чарговы раз (і які ўжо) аказалася ня здольнае…
Рэдакцыя.
