nashaziamlia.org
Асьветна-адукацыйны, грамадазнаўчы сайт для беларусаў: аналіз, прагноз, сілы, інтарэсы, сьветагляды, ідэі, ідэалогіі, праграмы, мэты.
Рэдакцыя.
Другой еўрапейскай краінай, якая сьледам за Ісландыяй, нягледзячы ні на што, усё больш вяртаецца да палітычнай самастойнасьці й уласных нацыянальных інтарэсаў, зьяўляецца Вугоршчына. Гэта бачна з двух паданых ніжэй матэрыялаў (якія часткова рэдакцыйна скарэктаваныя), якія ўзятыя адсюль: http://www.pravda-tv.ru/2013/09/28/27586 і адсюль: http://kavkazcenter.com/russ/content/2012/10/24/93906.shtml.
Сяргей Высоцкі
Запрашэньне на 1-ы Зьезд cлавянаў Стаўрапольля сталася для мяне досыць нечаканым і цікавым адначасна. Урэшце, ніхто з беларускіх апазіцыянераў ніколі ня меў справаў з рускімі нацыяналістамі, за выключэньнем мясцовых шавінюжак… Ідэйнае несупадзеньне, я думаю, і проста чалавечы страх не дазволілі нашым апазіцыянерам паглядзець непасрэдна на новую расейскую зьяву…
Рэдакцыя.
Тыя зь беларусаў-літвінаў, хто пазнаёміўся з нашым папярэднім матэрыялам, могуць падумаць: “рускія нацыяналісты – у цэлым нармальныя хлопцы; практычна ўсе 14 іх патрабаваньняў да расейскай улады, агалошаных на Рускім маршы, я падзяляю; напэўна зь імі можна мець справу”. Але мы такім раім не сьпяшацца з высновамі. Калі рускія “нацыяналісты” скуголяць пра свае праблемы, мы – беларусы-літвіны – добрыя душы – імкнемся іх зразумець і, як мінімум, спачуваем. Але паплечнікаў шукаюць ня так. Сябры, паплечнікі – гэта тыя, хто спачувае табе і жадае дапамагчы, калі табе дрэнна, а тым больш, калі ў цябе бяда…
Рэдакцыя.
У свой час, выпрацоўваючы наша, беларусаў-літвінаў, стаўленьне да розных меншасьцяў, мы закранулі праблему цыганоў і запрапанавалі некаторыя крокі па яе вырашэньні (гл. тут: https://nashaziamlia.org/2008/08/05/1466/; гл. Д пр-п 101). Было гэта больш за 5 гадоў таму. Прайшоў час і сёньня пытаньне цыганоў раптам усплыла, як адна з вострых праблем усяго Еўразьвязу (і, магчыма, Украіны). Можа, СМІ й перабольшваюць? А, можа, і не. Можа, гэтая праблема датычыць толькі “талерантнага” і “мультыкультурнага” Еўразьвязу ды Ўкраіны? А, можа, яна ўжо грукаецца і ў дзьверы нашай краіны? Давайце паглядзім на даступныя нам факты і ацэнім іх значэньне.
Зьміцер Сакалоў-Мітрыч, Тацьцяна Пуцяціна (паводле http://copypast.ru/2009/08/31/forfriend-1-lomekhuza_ili_model_umirajushhego_obshhestva.html)
На нашым сайце ўжо даўно запрапанаванае паняцьце “сацыяльны паразітызм”. У гэтым асьпекце мы былі калі ня першымі, дык незалежнымі й аднымі зь першых. Сёньня гэтае паняцьце ўжо шырока распаўсюджана ў сеціве. Але праблема ў тым, што рэальныя сацыяльныя паразіты, якіх яно абазначае, добра хаваюцца. Таму людзі часта ўспрымаюць іх наяўнасьць і дзейнасьць не як важнейшую праблему – агульнацывілізацыйную, грамадскую ці асабістую – а як нешта абстрактнае і таму малаістотнае. У гэтай сітуацыі патрэбныя вобразы, з дапамогай якіх чалавеку лягчэй было б усьвядоміць важнейшае значэньне гэтай найнегатыўнай зьявы.
У дапаўненьне да папярэдняга артыкула выстаўляем матэрыял, прысьвечаны зьвесткам аб арганізаваным уладамі (!) разбэчваньні дзяцей праз сістэму школьнай адукацыі. Адбываецца гэта ў такой, здавалася б, надзейна добрапрыстойнай, моцнай і самастойнай дзяржаве, як… Нямеччына. Мы перавялі ў пісьмовую форму і падаем ніжэй закадравы тэкст адпаведнага дакументальнага відэа (узяты адсюль: http:// www.youtube.com/watch?v=YVljeQpJRJY). Скажам адразу – гэта інфармацыя, калі мы яе атрымалі, шакавала нас ня менш, чым зьвесткі, паданыя ў папярэднім артыкуле.
Рэдакцыя.
Рэдакцыя.
У сваім папярэднім выступе, а таксама і ў некаторых ранейшых, Вольга Чацьверыкова настойвала, што адзіным сродкам супрацьдзеяньня заходняму ліберастычнаму дэгенерацтву, галоўным злачынцам-заказчыкам якога зьяўляецца глабалісцкая фінансавая алігархія (яна ж “глабальныя бангстары”, “карпаратакратыя”, “сіянакратыя”), можа быць толькі праваслаўе. Маўляў, толькі яно здольнае аказаць супраціў “на духоўным узроўні” той новай навале, якая насоўваецца на чалавецтва з… “цывілізаванага Захаду”. Пасьля выяўленьня прынцыповай няздольнасьці каталіцызма супрацьстаяць “новай духоўнасьці” (гэта, спадзяемся, даказана ў шэрагу папярэдніх матэрыялаў), мы вырашылі праверыць, ці сапраўды праваслаўе можа абараніць чалавецтва ад жахаў магчымай ліберастычна-сіянісцкай дэградацыі. А для гэтага вырашылі прааналізаваць паходжаньне і разьвіцьцё гэтай хрысьціянскай канфесіі. Аднак распачаць давялося здалёк – зь гісторыі Візантыйскай і нават Рымскай імперый. Пачнем з апошняй, бо менавіта тут зарадзілася хрысьціянства як афіцыйная рэлігія (гл. мапу, дзе паказана рымская імперыя на піке сваіх памераў – у пачатку ІІ ст. н.э., пры імператары Траяне).
Рэдакцыя.
Як абяцалі ў папярэднім матэрыяле, мы вырашылі больш глыбока прааналізаваць адрачэньне Папы рымскага Бенедыкта XVI ад сваёй улады. Увага да гэтага пытаньня абумоўлена тым, што выкрыцьцё сапраўдных прычын гэтай далёка не штодзённай падзеі магло б дапамагчы лепш зразумець зьмест сучасных палітычных працэсаў на еўрапейскім і нават глабальным узроўні. Адразу папярэдзім: заняўшыся названай праблемай, мы і не разьлічвалі на той “улоў” з фактаў, які ў выніку атрымаўся. Галоўнай крыніцай інфармацыі зноў аказалася Вольга Чацьверыкова – адмысловец ва ўзгаданых пытаньнях (гл. яе фота і вокладку яе кнігі “Здрада ў Ватыкане альбо Змова Папаў супраць хрысьціянства”). Менавіта ад яе былі атрыманы найбольш абгрунтаваныя і каштоўныя зьвесткі. Але ня толькі. Давайце пачнем наша сёньняшняе азнаямленьне з тэмай зь менш важкіх крыніц інфармацыі.
Рэдакцыя.
Папярэдні матэрыял – яшчэ адзін выдатны дакумент, які зафіксаваў сітуацыю з г.зв. “беларускай” “дэмакратычнай” “апазіцыяй” і ейнымі СМІ. Усе на ўласныя вочы могуць пабачыць, як шчырых, разумных, дасьведчаных, актыўных беларусаў – спадароў Мурашку і Арцёменку – выкінулі з форуму г.зв. “Беларускага партызана” (далей БП), шляхам зьвядзеньня іх рэйтынгу з 16 балаў да нуля (такая на гэты раз была выкарыстана методыка; дарэчы, на радыё “Свабода” для тых жа задач методыка была выкарыстана больш прымітыўная – рэдакцыя “самага свабоднага радыё”, нічога не тлумачачы, проста перастала выстаўляць іх каментары). Уся гэтая скандальная гісторыя – яскравы сімптом, на грунце якога можна зразумець прычыны і механізмы шматгадовай апазіцыйнай бездапаможнасьці й дэградацыі. Таму мы вырашылі яшчэ глыбей прааналізаваць тое, што адбылося.
Вольга Чацьверыкова
Прыгледзеўшыся паўважлівей да выступу-інтэрвю спадарыні Чацьверыковай, пра які было ўзгадана ў мінулым матэрыялае, мы прыйшлі да высновы аб яго вялікай каштоўнасьці па шэрагу крытэраў. Адзін зь іх – удакладненьне нашых ведаў пра ролю сусьветнай закулісы ў сёньняшніх глабальных палітычных працэсах. Таму мы перавялі гэты выступ у пісьмовую форму, каб зручней было яго чытаць і аналізаваць (выступ-інтэрвю ўзяты адсюль: http://www.youtube.com/watch?v=3LYJQC5ZjCY&feature=player_embedded#!).
Рэдакцыя.
Рэдакцыя.
Працягнем тэму спланаванай культурна-дэмаграфічнай дэградацыі Еўропы. Яе актыўна падымае ўжо нават расейскае тэлебачаньне. Праўда, робіць яно гэта з пазіцыі зларадства – маўляў, чым горш людзям на Захадзе, тым лепш нам у Расеі (мы ж тут, у Беларусі, назіраем за падзеямі з пазіцыі людзей, якія яшчэ адносна нядаўна разьлічвалі на падтрымку “заходніх дэмакратый”, але цяпер гэтую надзею практычна цалкам страцілі). У якасьці ілюстрацыі вышэй адзначанага прапануем вам адзін сюжет з праграмы “У цэнтры падзей з Ганнай Прохаравай” (гл. фота вядучай), які быў паказны па расейскага канале ТВ “Цэнтар” 2.06.2013 г. Паглядзець гэты сюжэт можна, напрыклад, па наступных е-адрасах: http://www.youtube.com/watch?v=1Puo1RZLLio; http://www.youtube.com/watch?v=tyBIIG5bUHw). Мы запісалі ўсю тэкстоўку і падаем яе ніжэй.
Рэдакцыя.
У папярэднім артыкуле мы падалі Че Гевару як адзін са спосабаў вырашэньня пытаньняў з рознымі чарнамырдзінамі. Было такое зроблена з большага для чырвонага слаўца. Але не для ўсіх гэта відавочна – некаторыя могуць падумаць, што і мы такія, як таварыш Чэ. А што, калі чалавек меў, напрыклад, скрайне лявацкія погляды ці што-небудзь яшчэ неадэкватнае, а мы, прарэкламаваўшы яго на нашым сайце, ідэйна зьвязалі сябе зь ім? Таму мы вырашылі падрабязьней пазнаёміцца зь біяграфіяй ды сьветаглядам гэтага надзвычай распіяранага і ў наш час чалавека. Тым больш, што любое маштабнае піяраньне, якое зьдзяйсьняецца, як правіла, нейкімі невядомымі сіламі, павінна выклікаць, як мінімум, насьцярожанасьць.
Яніс Домбрава, дэпутат Сейму Латвіі, член праўленьня VL-ТБ/ДННЛ
16 сакавіка г.г. у Рызе прайшло штогадовае шэсьце ў памяць аб латышскіх легіянерах, змагаўшыхся супраць расейска-савецкіх захопнікаў Латвіі ў канцы Другой сусьветнай вайны. Большасьць удзельнікаў шэсьця складалі моладзь і людзі сярэдняга пакаленьня. Калону ўзначалілі некалькі депутатаў Сейму Латвіі ад VL-ТБ/ДННЛ. Шэсьце прайшло пасьпяхова, нягледзячы на спробы перашкодаў, якія рабіліся з боку прадстаўнікоў праплачанага Масквой клуба «антыфашыстаў». Мы ведаем, што і расейскія, і “беларускія” ўлады асуджаюць падобныя ўшанаваньні “былах ССаўцаў”. А як усё выглядае з боку прыхільнікаў латышскага супраціву расейскім каланізатам? (узята адсюль: http://rus.delfi.lv/news/daily/versions/yanis-dombrava-s-tochki-zreniya-legionera.d?id=43148050).
Рэдакцыя.
На днях вядомы расейскі грамадскі дзеяч і адначасна пісьменьнік-сатырык Віктар Шэндаровіч даў інтэрвю сайту “Дзелавы Пецярбург” (гл. http://www.dp.ru/a/2013/02/15/Ne_snilos_nikakomu_SHarik/). Інтэрвю, прысьвечанае аналізу крыві, узятай “з пальца расейскага грамадства”, выклікала даволі вялікую рэакцыю ў сеціве. Па гэтых дзьвюх прычынах мы выстаўляем большую частку адказаў спадара Віктара і на нашым сайце.
Рэдакцыя.
Віталь Хромаў, Алесь Астроўскі
Наступным “рускім нацыяналістам” можна лічыць генерала Пятрова (гл. фота). Ён сябе так не называў, але па шэрагу аб’ектыўных прыкмет (сістэма каштоўнасьцяў і ўяўленьняў разам з актыўнай грамадзянскай пазіцыяй) гэтага рускага чалавека ўсё ж варта аднесьці да групы асоб, якіх мы цяпер разглядаем. Пачнем з фармальнай біяграфіі.
Віталь Хромаў, Алесь Астроўскі
Пра Уладзіміра Квачкова (гл. фота) – вайскоўца і адначасна праваслаўнага хрысьціяніна, “рускага нацыяналіста” – мы ўжо ўзгадвалі на сайце ня раз (гл., напрыклад, цікавыя матэрыялы тут: https://nashaziamlia.org/2010/03/11/3142/#more-3142 – і тут: nashaziamlia.org/2010/10/29/3633/). Найбольш жа ён “засьвяціўся” пад канец 2010 года ў сувязі з падрыхтоўкай і правядзеньнем у Маскве мітынгу дэсантнікаў (гл. серыю матэрыялаў пад агульнай назвай “Абвастрэньне вайны паміж вайсковым і алігархічным кланамі расейскай імперыякратыі”; пачынаць тут: https://nashaziamlia.org/2010/10/31/3640/ – заканчваць тут: https://nashaziamlia.org/2010/11/07/3686/). Cамы час прыгледзецца да гэтага неардынарнага чалавека паўважлівей. Пачнем зь біяграфіі.
Віталь Хромаў, Алесь Астроўскі
Наступным “рускім нацыяналістам”, зь якім мы знаёмім нашых наведвальнікаў, зьяўляецца былы губернатар Краснадарскага краю, Дэпутат Дзярждумы, а цяпер Савету Федэрацыі Расеі, прыхільнік камуністаў Мікалай Кандраценка. Праз сеціва зь ім можна пазнаёміцца, дзякуючы кароткай, але яркай прамове на адной з канферэнцый у Маскве па пытаньнях сельскай гаспадаркі (гл. тут: http://www.youtube.com/watch?v=pAGDFxrIPro). Як рускі нацыяналіст, ён шчыра кажа пра рускі народ і яго наўмысны генацыд. Зьвяртаем таксама ўвагу, што Кандраценка свамі землякамі – казакамі – быў названы “бацькам” (Лу-ка назваў “бацькам” сам сябе і пасьля Кандраценкі; таму наш “бацька”… не сапраўдны).
Віталь Хромаў, Алесь Астроўскі
Сярод тых, хто ў Расеі ўдзельнічае ў супраціве зьнішчэньню рускага народу, дастаткова шмат навукоўцаў. Гэтаму напэўна спрыяе абсалютна неабходны для іх прафесійнай дзейнасьці крытычны (рэалістычны) склад розуму. Адным з найбольш вядомых прадстаўнікоў “рускіх нацыяналістаў” ад навукоўцаў зьяўляецца прафесар Уладзімір Жданаў (фізік і псіхолаг). Многія ўжо маглі завочна пазнаёміцца зь ім, дзякуючы лекцыям на тэму “Як вярнуць сабе зрок па метаду Бейца-Шычко” ці лекцыі пра карысьць для нашага здароўя ад прадуктаў пчалярства.
Віталь Хромаў, Алесь Астроўскі
Каб у чытачоў сайта не зарадзілася ўражаньне, што на фоне ўсёй сістэмы імперыялізмаў, якія пагражаюць самастойнаму разьвіцьцю нашага беларуска-літвінскага й іншых народаў, мы нейкім асаблівым чынам выдзяляем польскі імперыялізм, мы ў рэдакцыі вырашылі кінуць кароткі позірк на расейскі імперыялізм. А каб наша ўвага доўга на ім не затрымалася (ёсьць пытаньні й важней), зьвернем увагу толькі на тых, хто ў сучаснай Расеі заяўляе пра сябе, як рускіх нацыяналістаў (на справе зьяўляючыся больш ці менш прыхаванымі расейскімі імпер-шавіністамі), апазіцыйных цяперашняй расейскай уладзе. І тут жа высьвятляецца, што ў Расеі такіх ёсьць як мінімум два істотна розных гатункі…
Рэдакцыя.
1 чэрвеня, у дзень адкрыцьця Фестывалю “нацыянальных культур”, у Гародні было холадна. Цэлы дзень ліў дождж. Надвор’е моцна сапсавала ўладам мерапрыемства і ў наступныя дні. Але, напэўна, яшчэ больш папсавала настрой мясцовым цяперцам г.зв. “польская меншасьць”. Паколькі рэдакцыя дастаткова выразна выказала сваё стаўленьне і да ўзгаданага “фестывалю” (гл. папярэдні матэрыял), і да “польскага пытаньня” ў Беларусі (пра яго мы пісалі ня раз; гл. адпаведную рыбрыку), мы палічылі важным прааналізаваць тое, што адбылося, і запрапанаваць беларусам-літвінам ды г.зв. “беларускім палякам” варыянт стаўленьня да скандальных гарадзенскіх падзей пачатку чэрвеня 2012 года.
У калекцыю абмеркаваньня гістарычных падзей, зьвязаных з рэгулярным адзначэньнем цяперскімі ўладамі 9-маяў, мы вырашылі ўключыць меркаваньне вядомага расейскага дысідэнта Барыса Стамахіна (гл. фота). Адразу папярэджваем: яго артыкул адзін з самых спрэчных. Але для таго, каб ахапіць увесь дыяпазон меркаваньняў, мы павінны разгледзець і тыя, якія знаходзяцца на мяжы дазволенага. Артыкул Стамахіна ўзяты зь яго ж ЖЧ (гл. http://lj.rossia.org/users/stomahin/74064.html). Абмеркаваньне будзе пасьля.
Рэдакцыя.
